| Gepost op donderdag 04 juni 2009 - 07:11 pm: | 
|
| Oproep 
waarin de vrouwen eindelijk in actie komen
MARISKA
8. Oproep
Binnen de week die Ed aan Mariska had gegund, hingen er plotseling overal pamfletten op de prikborden. Mariska had zelf dat in Orion opgehangen, in een onbewaakt ogenblik. De tekst luidde:
Onze campus wordt nu al weer enkele jaren geregeerd door mannen. Omdat zij ‘het feminisme hebben afgeschaft’, hebben zij zich aangematigd ons één voor één te onderwerpen. In ruil daarvoor zijn zij hoffelijk, maar waarom moet hier worden geruild? Kunnen de mannen soms niet hoffelijk zijn tegen vrouwen die hun gelijken zijn?
Om te laten zien dat vrouwen zich niet hoeven laten onderwerpen, hebben wij het Voorlopig Comité Vrouwen Eén opgericht. Dit Voorlopig Comité roept alle studentes en docentes op, zich aan te sluiten, zodat we op korte termijn op democratische wijze een permanent Comité kunnen oprichten. De oprichtingsmanifestatie zal plaatsvinden a.s. zaterdag om 10.00 uur in de Aula van het hoofdgebouw. Komt allen.
Het einddoel van het Comité is herstel van de gelijkwaardigheid van vrouwen en mannen. In dat kader willen wij:
- Afschaffing van het beschermer-stelsel en herstel van vrije vriendschappen en vrije partnerkeuze
- Afschaffing van de ‘inwijding’, zeker in de huidige vorm
- Vrije keuze van kleding
- Een verbod op ongewenste aanraking
- Een eerlijk aandeel van de vrouwen in de beleidsbepalende organen van de Campus.
- Hervorming van de rechtspraak. Een eerlijker proces en afschaffing van de lijfstraffen.
Over deze wensen willen wij op zo kort mogelijke termijn met de mannen praten, zonder voorwaarden vooraf. Wij doen met klem een beroep op ze om onze wensen in te willigen. Hebben zij niet liever te doen met vrije partners dan met eerloze slavinnen?
Als voorbereiding daarop en om een eerlijker startpositie te bereiken, verzoeken wij het Genootschap in de openbaarheid te treden. Zijn de mannen soms bang voor ons, dat zij in het geheim opereren?
Als belangrijkste punten voor de korte termijn wensen wij:
Teruggave van onze kleren
Kwijtschelding van straffen.
In afwachting hiervan streeft het Comité ernaar, dat vrouwen elkaar ondersteunen. Wij willen onze mannelijke vrienden als vrije, zelfbewuste partners tegemoet treden en ons niet langer onderwerpen. Wij willen niet langer door iedere man tot in onze intiemste delen worden betast, maar zelf bepalen wie ons mogen aanraken. Wij willen er niet alleen zijn om de mannen te behagen, maar onze eigen vrouwelijke inbreng leveren.
Vrouwen van deze Campus, weiger je langer te onderwerpen, weiger je te laten vonnissen, weiger een opgelegde straf te ondergaan en, voor zover nog mogelijk, weiger te worden ‘ingewijd’. Als we ons aaneensluiten kunnen we elkaar helpen en beschermen.
Vrouwen Eén
(In alfabetische volgorde: ) Bea, Els, Mariska, Wilma
Toen Mariska uit haar kamer kwam, stonden verscheidene studenten, waaronder Ed, het pamflet te lezen. Haar hart bonsde. Hoe zouden ze reageren? Ze zag hun stijgende opwinding, maar Ed, die haar blijkbaar nog niet had gezien, ... stond te schudden van het lachen!
“Trek dat stomme ding eraf!” riep een van de knullen.
“Nee,” hoorde ze Ed zeggen.
“Hoezo niet?”
“Omdat ik het wil lezen.” Het kwam er zo droog uit, dat Mariska onwillekeurig in de lach schoot.
“Ach, eikel.” De knul greep naar het pamflet.
“Zou ik niet doen,” zei Ed.
Hij kon altijd aardig wat autoriteit in zijn stem leggen.
“Wat hèb jij? Ben je ‘t er soms mee eens?”
“Sòms wel, maar er zijn een boel redenen waarom je dat pamflet rustig kunt laten hangen.”
“Nou?”
Mariska kwam voorzichtig dichterbij. Ze wilde horen wat Ed zou zeggen.
“Ten eerste bestaat er zoiets als vrijheid van meningsuiting. De meisjes mogen best zèggen dat ze gelijkwaardig zijn.
Ten tweede beslist de Raad over alle man-vrouw-aangelegenheden. Heeft de Raad jou gezegd dat pamflet eraf te trekken?
Ten derde ben ik helemaal niet bang voor dat pamflet. Jij wèl? Als wij één lijn trekken en de meisjes - o pardon, de ‘vrouwen’ - niet steunen, zie ik ze echt niet winnen. Ik heb daar een theorie over, maar als man van de wetenschap wil ik die graag eens testen. Daar krijg ik dus nu de kans voor.
En ten vierde” - Ed dempte zijn stem en Mariska kwam nog iets dichterbij - “ten vierde moet je zulke dingen strategisch bekijken. Stel dat ze winnen, stel dàt, en ze slepen ons voor de rechter - een vrouwelijke rechter uiteraard - wat zullen ze dan in jouw geval zeggen?”
Ed trok een tut-mondje, maakte wat minachtende snuifgeluidjes en imiteerde een vrouwenstem: “Dit ... uh ... creatuur dat zich man noemt, wilde ons pamflet verscheuren. Bah, vals. In de diepste kerker met hem. Levenslange dwangarbeid. Bewaaksters, voer hem weg, de engerd.”
Het klonk meer als een relnicht dan als een vrouw. De knullen grinnikten.
“Ik daarentegen verdien door mijn moedig, vrouw-vriendelijk optreden tot redding van dit pamflet vast wel een klein hoekje in een van de zijvertrekjes van de vrouwenhemel.”
Ed had door geen teken, geen gebaar, te kennen gegeven dat hij Mariska had gezien, maar al pratend ging hij twee passen achteruit en ineens sloeg hij met het air van de bezitter zijn arm om haar schouders. “Want onze opstandeling hier heeft alles gehoord.” Hij zoende haar in haar hals.
Mariska bloosde en voelde zich erg ongemakkelijk onder de blikken van de knullen. Ze begreep dat Ed haar een echte confrontatie had bespaard door de zaak in de humor-sfeer te trekken en voor zover ze hem kende, kon dat best opzet zijn geweest.
Ed ging nog even op dezelfde voet door. “Misschien is het nog niet te laat. Als we erachter kunnen komen waar ze de mitrailleurs hebben verstopt, kunnen we een slachtpartij nog voorkomen. Nu ik haar heb gevangen, zal ik haar de gruwelijkste martelingen doen ondergaan, net zo lang tot ze doorslaat ... Een doorslaand succes.”
Met een arm om haar middel en de andere onder haar dijen tilde hij haar zo hoog op dat haar rokje wegzakte. Met haar blote billen vooruit droeg hij haar naar haar kamer terug.
Het pamflet bleef hangen.
*****
“Dus jij was met mevrouw De Ridder een opstand aan het voorbereiden,” zei Ed, “en aan één week uitstel had je genoeg.”
Mariska schudde haar hoofd. “Zo was het niet precies, Ed. Ik heb het met Els de Ridder gehad over gelijke rechten en zo, maar omdat jij me dreigde te verraden moesten we snel iets doen en toen hebben we het er maar op gewaagd.”
“Ha zo, dus ik heb jullie voortijdig tot deze opstand verleid.”
“Ach, jij met je ‘opstand’. We pikken het gewoon niet langer om als tweederangs-volk te worden behandeld.”
Ed lachte en Mariska schoot uit haar slof.
“Ik ben hartstikke serieus en jij zit maar te lachen. Daarstraks om dat pamflet ook al. Wat was daar voor belachelijks aan?”
“Genade, edele vrouwe, ‘k heb het niet zo bedoeld.” Ed gaf een parodie weg op iemand die vergaat van angst en wrong “radeloos” zijn handen. Weer op gewone toon: “Niets belachelijks, liefste. Wèl iets om te lachen, als je het verschil snapt.
‘Vrouwen één’, dat alleen al. Ik moest erg lachen om de toepassing van mijn theorie. Vrouwen zijn niet solidair, heb ik gezegd; dan gaan we laten zien dat we wèl solidair kunnen zijn, denkt Mariska. Dan die diplomatieke taal: ‘zeker in de huidige vorm’, ‘een eerlijk aandeel’, ‘zonder voorwaarden vooraf’. Fraai, heel fraai. Ik vind het tussen haakjes een goed pamflet. Integer en zakelijk. Draait er niet omheen en valt ons in onze zwakke plekken aan. Heb jij die tekst geschreven?”
“Grotendeels, maar Els de Ridder heeft er een strakkere opzet aan gegeven.”
“En de andere twee?”
“Bea en Wilma waren er niet bij. Toen ik bij Els kwam en over jou en jouw theorie vertelde, kwamen we op dit idee en hebben we het pamflet ontworpen. Els heeft hun later gevraagd of ze het ermee eens waren en of hun naam eronder mocht. Ze hebben een paar kleine wijzigingen aangebracht. ... Wat zit je nou te grijnzen?”
“Ik had al zo’n idee dat het zo was gegaan, omdat ..., maar ik weet niet of ik er wel goed aan doe om je dat te vertellen. Die Bea, heb jij die gezien? Kun je haar beschrijven?”
“Jawel, want het was mijn idee om haar te vragen. Ik zag dat haar beschermer haar borsten ontblootte voor een stel studenten uit een ander huis en dat ze daar met ingehouden woede op reageerde.”
“Jaja, haha.”
“Ze is wat donkerder blond dan ik, ze heeft een iets voller figuur en ze is iets kleiner. Beetje dweperig gezicht, spitse kin, nogal kleine handen. Ze woont in Boogschutter.”
“Ja, haha, dan is ze het. Wat een mop.”
“Schei nou toch eens uit met dat stomme gegrinnik. Dan is ze wàt? En waarom is dat een mop?”
“Zal ik het je vertellen? Nou, allez dan, als bijdrage aan de goede zaak. Vorig studiejaar, liefste, was ik Bea’s beschermer.”
“Wàt?!”
Mariska’s gezicht betrok en Ed grijnsde nog breder.
“Ik liep niet speciaal met haar weg, maar ik had ook geen grote bezwaren. Om nog een oude vraag van je te beantwoorden: ik noemde haar geen liefste. Zij was nogal in haar nopjes met mij, zodat het voor haar een flinke schok was toen ze hoorde dat ik haar niet meer wilde. Ze was hels, om precies te zijn. En als Bea hels is, wel ... ‘Hell has no fury like a woman scorned’, als ik dat zo uit m’n hoofd goed citeer. Van Shakespeare, denk ik.” (Zie voetnoot.)
“Snap je nu waarom ik zo moest lachen toen ik jullie namen zusterlijk bijeen onder dat opruiende pamflet zag staan? Bij mij was ze heel gedwee, maar nu heeft ze een andere beschermer en is ze opstandig en wil ze ‘het beschermer-stelsel afschaffen’, haha. Ik denk dat ze zich, toen ze haar naam aan dit pamflet gaf, niet heeft gerealiseerd dat die van jou er ook onder zou staan. Of ze zou jou nog niet moeten kennen, maar dat lijkt me erg onwaarschijnlijk. Of anders voert ze misschien wel iets in haar schild en heeft ze zo haar eigen motieven. Ik zie jullie zusterlijke samenwerking al helemaal voor me, hahaha.”
Hij liet zich, slap van het lachen, achterover op het bed vallen.
“Ed, je bent gemeen.”
“Dat zal dan wel, als jij het zegt, liefste. Hahaha.”
(Voetnoot: Ed vergist zich bij het citaat. Het is niet van William Shakespeare, maar van William Congreve, uit de tragedie “The Mourning Bride,” 1697. Het volledige citaat luidt: “Heav’n has no rage like love to hatred turn’d, nor hell a fury like a woman scorn’d”.)
*****
Van traag werken kon het Genootschap niet worden beschuldigd. Nog diezelfde avond vergaderden eerst de verschillende Raden, daarna de Campus-raad en daarna weer de Raden. De volgende ochtend kregen de meisjes, door middel van een simpel rondschrijven zoals de Campus-raad die wel vaker liet uitgaan, het dringende advies de aangekondigde bijeenkomst (of een soortgelijke) niet bij te wonen. Mochten ze toch gaan, dan zou de Raad wel eens kunnen besluiten, hun beschermer van zijn functie te ontheffen. Indien daarentegen de manifestatie zou worden afgelast, dan werd aan de initiatiefneemsters straffeloosheid gegarandeerd. Verder niets. Aan de inhoud van de Oproep werd geen woord vuil gemaakt.
Ed vertelde Mariska wat hij er zelf van wist, dat wil zeggen wat er in de Raad van Orion was medegedeeld. Verscheidene leden van de Campus-raad waren voor een harde aanpak geweest. Ze wilden de vier initiatiefneemsters voor laten komen en geselen, als afschrikwekkend voorbeeld. Na een lang debat had de meerderheid dat afgewezen.
Ten eerste was het verspreiden van die Oproep op zich niet strafbaar, ten tweede bestond de kans dat veel mannen uit afkeer van zo’n harde aanpak de kant van de meisjes zouden kiezen, ten derde was niet bekend hoeveel meisjes gehoor zouden geven aan de Oproep - het kon geen kwaad dat eerst eens af te wachten - en ten vierde konden ze de harde aanpak altijd nog achter de hand houden.
Toen was nog voorgesteld om de vier hun beschermer af te nemen, maar men had besloten daar voorlopig alleen nog maar mee te dreigen.
Tenslotte hadden de Raadsleden de opdracht gekregen om iedereen op het hart te drukken, de gebruikelijke hoffelijkheid in acht te nemen en niet uit wraakzucht of angst in het oude machismo te vervallen. De verwachting was uitgesproken dat dezelfde eensgezindheid, die eerder, in combinatie met hoffelijkheid, zo’n succes had opgeleverd, dat nu wel weer zou doen.
“Goh,” zei Mariska, “mag je me dat allemaal wel vertellen?”
“Striktgenomen niet, maar er is niet speciaal op geheimhouding aangedrongen en ik zie geen enkele reden om er geheimzinnig over te doen. Het kan helemaal geen kwaad als je dit weet.”
“Ook niet dat de Campus-raad bang is dat veel mannen ons zullen steunen?”
“Wat zal ik zeggen? Er zullen ongetwijfeld mannen zijn die jullie steunen ... als jullie ze de kans geven ..., maar dat was in het begin ook zo en toch hebben we toen gewonnen. We staan nu zelfs nog sterker, want degenen die er toen niet in geloofden, zoals ik, hebben nu gezien dat het kan.”
“Ed, waarom steun jij ons niet? Jij zou zoveel goede invloed kunnen hebben, want de studenten hebben respect voor je.”
“Daar zal ik je heel eerlijk op antwoorden, liefste. Omdat ik de manier waarop ik nu met de meisjes mag omgaan, uiterst plezierig vind. Dit, bijvoorbeeld.” Hij tilde haar rok op, waaronder Mariska nog altijd naakt was. “Nu is het toevallig de Campus-raad die jou heeft verboden een broekje te dragen, maar ik kan dat ook doen en ik kan bij alle meisjes, zolang hun beschermer geen bezwaar maakt, de rok optillen en ze betasten, als ik dat maar hoffelijk doe. Ik wil dat graag zo houden. ... Daarom, liefste, hoe naar ik het ook vind, stel ik voor dat wij tweetjes morgenavond een klein afscheidsetentje houden, met als apotheose een laatste vrijpartij.”
“Hè, wat? Afscheid? Ed!”
“Houd jezelf niet voor de gek, Maris. Jij moet dat ook al lang hebben beseft. Een voorlopig, een tijdelijk afscheid, naar ik hoop. Jij bent nu eenmaal niet zomaar een vrouw, zoals ik al eens meen te hebben opgemerkt, dus komt het niet in je hoofd op om die manifestatie af te gelasten en dus ga je erheen. Zou ik ook doen. Ik doe dan ook geen enkele poging je daarvan te weerhouden, want dat zou zinloos zijn. Je zou je in je eigen ogen blameren als je het opgaf ... en in mijn ogen trouwens ook. Wat niet wil zeggen dat ik het ermee eens ben - dit even terzijde voor de notulen. De consequentie is, dat ik van de Raad niet langer jouw beschermer mag zijn.”
“Dat is niet zeker.”
“Maak je je illusies?”
“Je kan toch gewoon mijn vriend blijven?”
Ed glimlachte triest. “Nee, liefste, want weet je hoe dat gaat? Ze wijzen je aan een andere beschermer toe. Of jij die nu, met je vrouwencomité, erkent of niet, ik zal die knaap toestemming moeten vragen als ik met jou naar bed wil, voel je. Trouwens, ...” - ondanks alles kon Ed het niet laten om te plagen - “... wìl ik eigenlijk wel jouw vriend zijn? Naar die positie solliciteer ik wel als jullie hebben gewonnen.”
“Dan wil ìk niet meer. Hoogstens neem ik je als slaaf.”
Maar Mariska voelde zich heel triest.
mijn eigen uitgeverij: Erobird
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?