| Gepost op zondag 17 mei 2009 - 05:22 pm: | 
|
|
Everland: deel 4 / Waarin Damians talenten door Agatha ontdekt worden
Chinatown was wat rustiger nu de markt voorbij was. Nog steeds kwamen geuren van overal op me af. Van de kraampjes die loempia’s verkochten, van de restaurants en van de afhaalwinkels. Dit waren felverlichte glazen vitrines die als schimmels uit de grauwe gevels groeiden. De Chinezen achter de toonbank lachten en wezen op de in de vitrines uitgestalde waar. Ik werd gek van het “loempia only one dollar”. Behalve babi zus en babi zo lagen er ook donuts, hamburgers en pizza’s belegd met ingrediënten die schreeuwden om de Keuringsdienst van Waren. Ook op dit tijdstip waren er veel meer toeristen dan Chinezen. Laat staan Everlanders.
Ik keek het straatje linksaf in en zag grote ramen waarlangs verticale buizen rood licht opgehangen waren. Red Light District. Ik keek op mijn horloge en het was half zeven. Te vroeg, dacht ik. Een ongerijmde gedachte, want ik was echt niet serieus van plan om de kans mee te nemen in dit land een geslachtsziekte op te lopen. Ik was toch nog te jong om al te moeten betalen voor liefde? Toch draalden mijn voetstappen. Nadat ik vastgesteld had dat ik alleen zou kijken en niet zou kopen, kon ik vervolgens natuurlijk best even het straatje door kuieren. Uit nieuwsgierigheid. Research. Openstaan voor andere culturen.
Ik was ook hier bepaald niet de enige toerist. Het wemelde ervan. Een groepje breed lachende onwerkelijk kleine meisjes in onwerkelijk witte lingerie liet zich al discodansend fotograferen door Japanners. Op een gevel vol met knipperende rode en gele lampjes stond Casa Rosso en inderdaad, het gebouw had veel weg van de Amsterdamse variant. Waar een klein land groot in kan zijn, dacht ik, terwijl ik mezelf slalommend en excuse-me-end een weg probeerde te banen tussen een groep Engelsen die met hun halflege glazen pints obscene gebaren maakten naar kirrende geblondeerde chineesjes in zwarte lingerie en netkousen.
Ik slaakte een zucht van verlichting toen ik een rustiger gedeelte van de straat bereikt had.
Ik wist inmiddels dat Everlandse meisjes lijken op West- en Noordeuropese meisjes, dus luidde de conclusie dat geen enkele van de meisjes achter deze ramen Everlands was. Met het intreden van de rust was het met het verkopen van seks trouwens nog niet gedaan. Een club volgde op een pand met cabines volgde op een paaldansbar. Hier zou het vannacht vast druk zijn. De gevels weken om ruimte te bieden aan een gangenpromenade. Ik zag voor de gang een schoolbord waarop stond “Subjecta style –$ 40 - € 30 - El 400”. Een vergrendelde deur stond half open.
Ik kon het niet nalaten er naartoe te lopen om naar binnen te kijken. Ik zag een schaarsverlichte binnenpromenade. Achter sommige ramen brandde het rode licht van de verticale TL-buizen al, maar zware donkerpaarse gordijnen onttrokken het geheim van de Subjecta style aan het oog. Ik liep door. Ik kwam bij de volgende huizenblokken nog twee keer een schoolbord met “Subjecta style” tegen en kwam beide keren bijna tot stilstand. De prijs van deze geheimzinnige erotische activiteit was overal hetzelfde. 30 Euro, dacht ik, daar kon ik me geen buil aan vallen. Aan de andere kant, voor die prijs kon “Subjecta style” haast niet veel zijn.
Beelden van een vervallen kamertje met een vervallen dame deden me terugschrikken. Maar toen het straatje een bocht maakte en de ramen donker werden in plaats van roodverlicht, dacht ik terug. Verlangde ik terug. Het woord “Subjecta” bleef in mijn hoofd rondspoken, de Everlandse landstreek waar vrouwen mannen overheersten. Van de voorstellingen die ik me vervolgens van de Subjecta style maakte, werd ik geil. Bloedgeil. Ik stond op het punt om op mijn schreden terug te keren, maar deed het toch niet. Ik bereikte een brede straat vol verkeer. Ik vond een bar. Ik vond een lege kruk met allerlei lawaai om me heen. Ik bestelde een dubbele whisky. En een kwartier later nog één.
Het was tegen negenen toen ik het schoolbord toch nog teruggevonden bleek te hebben. Ik voelde me katterig. Hongerig. Licht in het hoofd. Maar ook voelde ik me opgewonden, met een hart dat bonsde van spanning. Het is natuurlijk helemaal niks, prentte ik mezelf in. Ik bedacht een zweetcabine tegenover een raam waarachter één of ander kirrend Chineesje van 1 meter groot met haar heupen draaide, met een zweepje kletste en in steenkolenengels beweerde dat ik vely naughty was en straf verdiende.
“Tettlbe thilty Eulo’s”, zei ze toen.
Ik liep opnieuw naar de vergrendelde deur, die nu dicht bleek te zijn. Het was hier stil en verlaten. Ik keek voor me de straat in naar de drommen mensen verderop en voelde teleurstelling. Ik keek nog een laatste keer naar die deur en zag toen pas dat naast de deur een loket was. Een kassa. Achter het pantserglas zat een dikke mevrouw in een zwart leren pakje een Sudokupuzzel te doen. Ze keek stuurs naar me op toen ik naar haar zwaaide.
“Yes?”
“Subjecta style please?” vroeg ik dapper.
“Watch or participate?” zei de vrouw verveeld.
Ik keek haar een beetje onbeholpen aan. Ik struikelde over het begin van een zin, de vraag wat meedoen inhield. Het leek een impertinente vraag. Het leek een vraag die een overtuigd deelnemer aan de Subjecta style nooit zou stellen.
“Participate,” zei ik op een net zo verveelde toon als zij, en zij zei “60 Euros”.
“The sign said 30,” zei ik, maar de mevrouw zei dat dit het tarief om te kijken was.
Ik haalde mijn schouders op.
“It does not look very busy,” waagde ik op te merken, terwijl ik twee briefjes van 50 op het draaibare bakje van de kassa legde.
“Are there people inside anyway.”
Ik keek hoe haar slordig paars gelakte nagels de briefjes opraapten.
“Oh yes,” zei ze, “there is another entrance,” zei ze bij het pakken van het wisselgeld. “On the other side of the block. The crowded side.”
Ik probeerde te bedenken hoe de andere kant van het blok eruit zag. Was daar niet zo’n winkelstraat met schoenen en jurkjes, schoenen, jurkjes en nog eens schoenen? Rare plek voor de ingang van een bordeel, of sekshuis, of wat was het nou eigenlijk precies waar ik me in ging begeven?
“How long does it take?” vroeg ik terwijl de mevrouw het wisselgeld naar mijn kant van het pantserglas draaide.
Bovenop de briefjes lag een ticket, waarop stond “Participant 30 mins”. Ik lachte en knikte naar de mevrouw. Mijn vraag was beantwoord. Ze beantwoordde mijn lach niet. Niet in het minst. Ze drukte een knopje in. Ik hoorde iets zoemen maar bij de vergrendelde deur gebeurde weinig. De vrouw wees naar rechts. Pas nu zag ik dat daar een deurtje opengegaan was. Een naargeestig peertje toonde me een nauwe gang die leidde naar een trap.
Ze zag me naar het donkere gat kijken met hoogst gemengde gevoelens.
“Your time is already running,” zei ze ijzig.
Ik raapte al mijn moed bij elkaar en liep de gang in en de trap op.
Bovenaan de trap was een onbemande balie. Ik keek even om me heen maar ik zag niemand. Er speelde zachte synthesizermuziek. Chinees getingeltangel, godbetert. Ik besloot om op het belletje te drukken. Terwijl mijn vingers zenuwachtig de maat van de muziek (zeg maar rustig muzak) mee trommelden, keek ik voorbij de balie. Recht vooruit was een klein zithoekje. Twee banken bekleed met te rood plastic. Een tafeltje gemaakt van glazen tegels in de kleuren groen en blauw en paars, waarop een overvolle asbak stond, net zo rood als de banken, met de woorden Coca Cola erop.
Links van me en schuin rechts voorbij de balie begonnen lange gangen. Het licht was er zacht en er lag rood tapijt op de vloer. Aan beide kanten van de gangen waren deuren, op een zo’n korte afstand van elkaar dat achter die deuren onmogelijk grote ruimtes schuil konden gaan. Ik schrok een beetje toen plotseling een jonge vrouw achter de balie stond. Ik had haar niet horen aankomen. Ze zei dat ze Maris heette ze vroeg me wat ik wenste. Maris was blond en erg lang, met vriendelijke blauwe ogen die niet verlegen werden van aandacht, ook niet onder aandacht voor haar royale decolleté. Haar topje was zwart, de lingerie die eronder schemerde rood als de banken en de Coca Cola-asbak. Ik gaf haar mijn kaartje en zei dat ik wilde participeren. Maris zei dat dit prima was. Ze pakte een pen en al kauwend keek ze in een groot boek met nummers en namen. Ze keek op.
“What kind of girl do you prefer?”
“Well, Maris, I would prefer a girl like you.”
Ik begon te blozen van mijn eigen brutaliteit maar Maris zei onverstoorbaar dat zij geen sessies deed.
“I am your hostess. I will bring you to your session. But I need you to tell me what kind of girl you want as your session manager. Fat or slim? Young or old? Blonde or brunette?”
Ik dacht even na. Ik zei dat mijn session manager slank moest zijn, hoe slanker hoe beter. En een bleke huid, want ik viel op bleke meisjes. Ik lachte als een bakvis naar Maris, die met haar potlood een computerscherm afzocht, een tabel met nummers, namen en tijden. Maris vroeg naar mijn favoriete kleur haar en ogen. Ik zei dat het me niet zo veel uitmaakte. Maris bracht het potlood bij het mond en stond op het punt er bedachtzaam op te kauwen.
“Tanya would be suitable for you. She is available right now, you don’t have to wait. She’s a slender girl of 32 years old with dark hair and a very pale skin.”
Ik zei tegen Maris dat dit uitstekend klonk. “Good”, zei ze. Ze pakte de telefoon op, tikte een nummer en zei na een paar seconden wachten iets in het Everlands.
“Just informing Tanya that we are on our way,” zei Maris.
Ze tikte iets in op de computer. Op het grote paneel op de achterste muur hingen een stuk of veertig nummers en sleutels. De sleutel die Maris weghaalde was de zestiende. Ze ging terug naar haar kant van de desk om iets uit een la daaronder te pakken.
Pas nadat Maris achter de balie vandaan gekomen was, zag ik dat ze handboeien in haar handen had.
“Hands in front or on the back?” vroeg ze.
“O.. on the back,” fluisterde ik schor en hevig verrast.
Ik keek om en zag haar wachten op mijn polsen. Ik stak ze achter op mijn rug. Mijn hart bonkte in mijn keel en ik moest me inhouden om niet te hyperventileren. Louter onaangenaam was mijn verrassing niet, want nadat Maris de boeien had dichtgeklikt had ik een enorme stijve.
“So this is your introduction to Subjecta style?” vroeg Maris.
Ze pakte mijn schouder en leidde me naar de gang rechtsaf te leiden.
“Does it show?”
“You do seem nervous,” lachte Maris.
“Even without cuffs on I’m already nervous walking next to a beautiful girl,” lachte ik.
Toen Maris ook lachte, verdween iets van mijn spanning. Maris was lief, dacht ik, terwijl ik naast haar over het rode tapijt liep. Ik boog mijn hoofd en voelde de boeien, voelde haar hand losjes achter mijn schouder. Ik hield even in. Haar hand pakte mijn schouder onmiddellijk vast en met een duwtje maande ze me tot een wat hoger tempo. Maris wilde dat ik netjes naast haar bleef. Ik loerde opzij en zag dat ze maar iets kleiner was dan ik. De meeste Everlandse mannen zouden in haar bijzijn dwergen lijken. Ik bekeek het dwarrelen van haar rode halflange rokje. Er zaten gespierde fitnessbenen onder, verpakt in dunne netkousen. Ik vond het vreselijk jammer dat Maris geen sessies deed.
We stopten bij een deur met nummer 23 erop. Maris klopte en ze wachtte tot ze “Entrez” hoorde. Ze opende de deur en ik hield mijn adem in.
Ik zag een kamertje waarin alleen maar een stoel stond, een houten keukenstoel. De zitting was gericht naar een groot raam waar een paarsig gordijn voor hing, met aan weerszijden van het raam verticale TL-buizen die op dit moment uit waren. Naast het raam stond een kleine slanke vrouw met een lief gezicht maar strenge ogen, die me bekeken vanachter een studentikoos brilletje.
“You must be my wayward boy,” zei ze tegen me en ik antwoordde “You must be my session manager”.
Terwijl Maris achter mijn rug een sleuteltje in mijn handboeien stak, bekeek ik Tanya eens goed. Haar huid was inderdaad erg bleek. Ik bekeek haar steile donkere haren, haar blote ranke benen, haar zwarte jurk met grijze figuurtjes, sommige kriebelig als spinnen, andere vleugelig als elfjes en nog weer andere figuurtjes leken wel wat op bloemblaadjes. Ik bekeek haar boezem en kreeg het warm. Ik kreeg de zenuwen.
“I’m Tanya,” zei de vrouw met die prachtige tieten.
“I’m Damian,” zei ik, zo nerveus als de schooljongen die ik me voelde.
Tanya wenkte en ik naderde haar. Toen ik net voorbij de stoel was, gaf ze een stopteken. Ik stond prompt stil, ongeveer een meter bij haar vandaan. Achter me viel een deur dicht en ik begreep dat Maris ons alleen gelaten had. Tanya vroeg me uit welk land ik kwam.
“Ah, tulips,” zei ze verveeld.
“Windmills,” zei ik werktuiglijk.
“Marlies Dekkers,” zei ze enthousiast.
Op haar halfhoge laarsjes met scherpe slanke punten kwam ze tot vlakbij me. Haar jurk was te hooggesloten om te kunnen verifiëren of ze Marlies Dekkers droeg, maar in mijn fantasie deed ze dat wel. Ze strekte haar hand. Ze raakte mijn bloes. Haar hand kroop eronder en zocht. Mijn borst. Mijn tepels. Ze voelde een hemd in de weg zitten. Ze vroeg me wat mijn classificatie was. Haar blik was nu heel streng.
“It’s only orange,” zei ik beschaamd, “but I’d like to apply for a re-evaluation.”
Dat scheen Tanya wel grappig te vinden. Eigenlijk was ze heel lief als ze lachte.
“Let’s play the out of the closet game,” zei ze: “It is a game often played in Subjecta, when a boy turns 16 and it is time for him to learn the ways of the world.”
Ze bekeek me nu weer streng.
“In this game, I’m gonna reveal to yourself your true nature. After that, I will reveal your true nature to the world.”
“Sounds fine,” zei ik, ongeveer net zo dapper als dat zo’n 16-jarig joch zich zou voelen.
“Look at me,” zei ze scherp en nadat ik gehoorzaamd had, zei ze dat ik wilde dat ik gehoorzaam zou zijn.
“Obedience is the key to the door that is the entrance to your true nature.”
Ik bekeek haar onrustig terwijl ze vlak bij me kwam. Ze was wel twee koppen kleiner dan ik. Haar ogen fonkelden terwijl ze opkeken in die van mij.
“Physically I’m no match for you, Damian,” zei ze: “If you would grab me, you could easily push me away. You could hurt me. You could overpower me. Physically you could…”
Ze lachte me vriendelijk toe voor de punten van haar laarsjes pijnlijk tegen mijn schenen schopten. Ze hoorde me zuchten van schrik en pijn. Opnieuw keek ze naar me op.
“Still, of the two of us, it is you who is going to be overpowered,” zei ze effen.
Ze keek naar me. Haar blik duldde geen tegenspraak.
“Undress,” zei ze en ze sloeg haar armen over elkaar.
Terwijl mijn handen haar bevel uitvoerden, bekeken mijn ogen het paarsige gordijn voor het raam. Slechts vanuit mijn ooghoeken zag ik haar strakke mond en bitsige ogen waarmee ze naar me keek.
Waarom ben je zo vals, dacht ik, toen ik mijn broek voor haar liet zakken.
Ik kwam opnieuw in mijn volle lengte te staan. Mijn vingers kriebelden langs de rand van mijn onderbroek terwijl mijn ooghoeken haar boezem zagen.
Waarom ben je zo wreed, dacht ik met vochtige ogen.
Onder het textiel groeide het antwoord nog wat groter. Moedeloos gaf ik die strenge ogen wat ze wilden.
“Sit down” zei ze.
Met een zachte kreun voelde ik mijn billen landen op het harde hout van de keukenstoel. Tanya liep om de stoel heen. Onderweg hurkte ze bij een mand om een bundel touwen eruit te rapen.
“If you’re too frightened, you can bail out now,” zei Tanya: “You will receive a refund of 30 Euros.”
“Please go on,” mompelde ik.
Ik zat een beetje te bibberen, maar ik wilde echt niet stoppen. Voor geen goud. Ik voelde de touwen mijn polsen dicht bij elkaar brengen en vervolgens werden ze achterop de stoel op elkaar gedwongen en tegen de houten spijlen aan.
“Are you from Subjecta, Tanya?”
“My mother was born in Subjecta. She still lives there. I visit her once in a while”.
Haar touwen omwikkelden mijn middel. Nu ik mijn vrijheid aan het verliezen was, ontspande ik. Terwijl het nu pas gevaarlijk werd, bedacht ik, maar het leek wel alsof het gevoel van gevaar geen toegang meer kreeg tot mijn hersenpan. Ik wilde niks meer kunnen. Ik wilde overweldigd worden.
Toen Tanya terug in mijn gezichtsveld verscheen nam mijn spanning weer toe. Ze hurkte. Ze legde haar handen op mijn knieën. Toen ze die uit elkaar wilde duwen, bood ik weerstand. Tanya keek op en ik keek weg. Mijn verwarde ogen moesten moeite doen om in de hare te durven kijken.
“Don’t resist me,” zei ze kil.
Ik bekeek haar met make-up levensgroot gemaakte groenige ogen en voelde genoeg sympathie en erotische beroering om haar ter wille te zijn. De touwen ontnamen me vervolgens de mogelijkheid om haar niet ter wille te zijn. Mijn knieën werden gefixeerd op de hoeken van de zitting. Vervolgens begon Tanya mijn enkels te spalken tegen de voorpoten de stoel. Ik vroeg haar welke vrouwen de out of closet game speelden met die 16-jarige jongens.
“Is it their mother or sister?” vroeg ik met enig afgrijzen.
“Of course not,” zei Tanya.
Ze zei dat het vaak leraressen waren. Buurvrouwen. Maar bijvoorbeeld kapsters waren er ook heel goed in, het kwam geregeld voor dat jongens kort voor hun zestiende verjaardag telefonisch benaderd werden voor een knipafspraak. Terwijl Tanya terugkrabbelde op haar benen, maakte ze bij het uitspreken van knippen het tussen-aanhalingstekens-gebaar.
“Do you want to be gagged or blindfolded?”
Ik keek op met ogen die vochtig waren van emoties, ogen die broeiden van een in intensiteit groeiende erotische jeuk.
“Is it possible to refuse both?”
“No it’s not,” hoorde ik haar zeggen en het was precies wat mijn erotische snaren wilden horen.
“Then gag me,” mompelde ik.
Ik keek op. Haar handen brachten een zwarte lap stof naar mijn mond, die mijn tong klem zette nadat ze hem goed vastgedrukt had. Met een glanzende witte doek bedekte ze mijn gezicht van neus tot kin en verzegelde ze de prop.
“I’m done with you, wayward boy,” zei ze tevreden: “Your true nature is revealed to yourself now.”
Tanya liep naar het raam. Mijn ogen staarden naar de verticale TL-buis en zagen hem een paar keer roze flitsen voordat hij felrood aan knipperde. Ik voelde hoe het licht me bescheen. Het duurde nog even voor ik het durfde mijn ogen neer te slaan, omlaag te staren, met stokkende adem te zien hoe mijn lichaam gevangen was in touwen en beschenen werd door rood licht.
“Now it is time to reveal your true nature to the world,”
Ik durfde niet op te kijken toen Tanya de donkerpaarse gordijnen van elkaar wegschoof. Mijn spieren verstarden in het besef dat ik buiten, vanuit die binnengalerij bekeken kon worden. Het kon niet waar zijn, besloot ik. Zoiets kon men in een achtergebleven gebied misschien met een jonge jongen doen, maar een toerist kon je zoiets niet aandoen. Om me zoiets aan te doen, zou Tanya toch echt eerst toestemming moeten vragen. Ik bekeek haar met smekende ogen, terwijl ik besefte dat klachten over mijn behandeling in mijn mondprop zouden smoren tot een niet te ontcijferen gemurmel.
Ze wandelde heupwiegend bij het raam vandaan en om mijn stoel heen. Ze kwam achter mijn stoel staan en pakte met haar handen de leuning vast. Ik steigerde in mijn stoel toen ik voetstappen hoorde, het schrapen van hoge hakken op stoeptegels. De stoel kraakte terwijl mijn polsen en enkels de sterkte van de touwen en knopen testte. Buiten achter het raam klonk gegiechel. Jonge studentes, zag ik, toen ik toch opkeek. Meisjes bijna nog, meisjes die met grote nieuwsgierige ogen recht in mijn opengezette dijen keken. Ze giechelden toen ze me zagen vechten met de touwen.
Ik bleek geen enkele kans te hebben mezelf te kunnen bevrijden. Met een grom kwam ik stil te zitten. Ik slikte tranen weg toen de meisjes al giechelend op de ramen tikten. Ze riepen iets. De ramen maakte hun stemmen hol en dof, maar verstaan kon ik ze wel. Ze riepen dat ze me wilden kopen.
“Om je te slaan,” zei de ene.
“Om je als huishoudelijke hulp te gebruiken,” zei de ander.
“Als voetveeg,” zei de ene, “om mijn laarzen te poetsen.”
Het meisje probeerde haar laarzen zo hoog op te tillen dat ik ze kon zien.
“Nou, eigenlijk wil ik je gewoon in de kont neuken,” riep de ander toen keihard en vervolgens gierden de meisjes van het lachen.
Achter me giechelde Tanya met hen mee.
Met broeierige ogen staarde ik naar mezelf terwijl na een periode van stilte het geluid van een nieuw paar laarzen of schoenen voor het raam langs trok. Een nieuw paar ogen beoordeelde me als lustobject in rood licht. Ik durfde niet op te kijken. De laarzen stopten niet. Ik viel blijkbaar niet in de smaak. Ik voelde me houterig, grotesk naakt en ziekelijk bleek, maar ondanks de brok van verdriet in mijn keel stond mijn lul stijf omhoog. Een half minuutje later bracht hij een saluut aan een volgende voorbijganger.
Nu hield ik het niet meer. Ik moest zien wie mij zag. Het was een vrouw in mantelpak met haar bontjas half open. Haar vurige ogen glommen toen ze me zag staren, maar ze liep toch voorbij. Het werd weer even stil. Ik bleef denken aan die ogen, terwijl ik diep in mijn buik voelde dat ik haar niet waard was. Niets waard was ik nog. Wat kon ik nog waard zijn als een prop in mijn mond me belette mijn intelligente gedachten te uiten, als touwen me beletten vrij en onafhankelijk te zijn en als kleren niet meer verhulden dat mijn lijf bleek was en mijn spieren zwaar? Wat had ik over? Ik staarde naar mezelf in rood licht en zag het. Ik vond mezelf opeens mooi. Ik vond het feit dat ik van mijn vrijheid beroofd was, terecht. Het leek zo te horen. Het was die vrijheid van zoëven die een vergissing was. Ik had mezelf ontdekt in een nieuwe rol die me op het lijf geschreven was. Ik keek op. Ik wilde omkijken. Ik wilde Tanya mijn dankbaarheid tonen. Ik wilde haar vragen of ik nog een half uur bij kon kopen.
“Don’t look at me,” zei ze kil: “Look outside.”
Ik bekeek het raam en hoorde buiten laarzen naderen. Mijn knieën begonnen te trillen, maar ik sloeg mijn ogen niet neer. Ik zag een zwarte mantel. Ik zag een glimp van een gezicht door het raam kijken. Ik hoorde het ritme van haar stap stokken. Haar ogen beloerden me nu. Blauwe ogen. Een sjaal bedekte de rest van haar gezicht, een capuchon de meeste van haar haren, maar ik kon wel zien dat ze blond waren.
Prachtige blauwe ogen, dacht ik, terwijl ik heel erg stil zat en bekeken werd. Al seconden lang werd ik door prachtige blauwe ogen bekeken.
“I think she likes you,” zei Tanya.
Ik hoorde de laarzen buiten schrapen. Ik sloeg mijn ogen neer en accepteerde fatalistisch dat het tijd werd om weer door te lopen. Maar de vrouw keerde toch weer terug bij het raam. Sterker nog, haar vingers klopten er zachtjes tegenaan.
“What’s your name, slave?” vroeg ze aan mij.
“Has he told you?” vroeg ze aan Tanya en Tanya zei luid dat ik Damian heette.
“Hi Damian,” zei de vrouw zacht, “I am Agatha.”
Ze stond pal voor het raam, haar neus achter de sjaal zo ongeveer in contact met het glas. Zij staarde naar mij en ik staarde naar haar.
“She really likes you,” hoorde ik Tanya zeggen.
Het rood van het TL-licht kleurde Agatha’s bleke voorhoofd en dunne polsen zachtrood. Wat een sympathieke ogen, dacht ik ontroerd.
“Would it be possible to hit him?” hoorde ik haar toen vragen, haar stem dof en hol. Verlangend.
“She really really likes you,” giechelde Tanya.
“Hit his thighs?” vroeg Tanya aan Agatha, die knikte.
“That’ll be sixty Euros,” zei Tanya.
Mijn lichaam was nu het over de schrik heen was, gaan hunkeren. Laat het niet te veel zijn, smeekte ik in stilte. Laat dit alsjeblieft in het budget passen.
“Do you have a credit card somewhere, Damian?”
Verward keek ik opzij. Tanya stond naast mijn hoopje kleren op de vloer en keek me vragend aan. Ongeduldig. De klok tikte door. Het halve uur raakte om.
“It is you who has to pay, of course,” zei ze geagiteerd.
Ze zei er nog net geen bloody fucking tourist achteraan.
“Rechterbroekzak,” zei ik, maar daar was helemaal niks van te verstaan.
“Pants,” zei ik zo duidelijk mogelijk. Tanya hurkte, keek en gokte duidelijk op goed geluk het juiste kledingstuk. Mijn ogen schoten naar het raam.
“Ga niet weg,” smeekten ze.
Ook mijn lul probeerde te vertellen dat ik van haar hield, door nog iets stijver en groter te worden.
“Please stay,” murmelde ik onverstoorbaar achter mijn mondprop.
Vervolgens zei Tanya “ta-da” en hield een credit card omhoog. Agatha trommelde een overwinningsmars op het raam en ik slikte wat kwijl weg.
Tanya streelde de zweep nadat ze schuin tegenover me was komen staan. Zowel zij als Agatha konden hun doelwit goed zien. Om te beginnen streelde ze de binnenkanten van mijn dijen met het leer. Mijn lichaam rilde en mijn armen en benen testten de touwen halfhartig, om herbevestigd te krijgen dat ik niet weg kon komen. Ik keek naar buiten naar Agatha en zag dat ze haar sjaal nog een keer om de onderkant van haar gezicht heen sloeg. Maar vervolgens liet ze haar capuchon zakken. Ze probeerde haar halflange steile haren een beetje in model te schudden, maar ze wilden niet helemaal goed meewerken. Ze bekeek me jolig en schudde haar haren speels tot ze wild rond en in haar smalle gezicht hingen. Haar sjaal zakte voor haar wipneusje vandaan. Wat een lieverd, dacht ik, vlak voor ik de eerste klappen kreeg.
De zweep liet mijn huid prikken en trok strepen die snel rood werden. Door de pijn spande ik mijn spieren aan bij elke nieuwe aanraking van de leertjes, maar ik bleef tamelijk stil zitten. Ik ontving mijn verdiende loon zoals een toegewijde slaaf betaamt. Ik wilde Agatha behagen. Ik wilde van haar zijn.
Ze deed haar mantel helemaal uit, maar haar sjaal bleef voor haar mond zitten. Ze keek of ik wel naar haar keek. Nou, dat deed ik. Ze was klein van stuk en tenger, maar haar heupen waren tamelijk breed. Een mooie boog. Ze droeg een halflange plooirok en een antracietgrijs jasje met een brede kraag. Het jasje bood inkijk. Een zwarte kanten beha liet een royaal stuk decolleté bloot. Ze had haast nog mooiere tieten dan Tanya.
Toen kreeg ik weer klappen op mijn dijen, omdat ik zo schaamteloos naar die tieten had gekeken. Ik kreeg klappen tussen mijn dijen. Ik gromde van pijn toen het leer mijn lul en ballen raakte. Ik maakte griengeluidjes. Al knipperend bekeek ik Agatha even door een waas van tranen.
“Nog een keer,” hoorde ik haar verrukt zeggen en Tanya sloeg me nog een keer tussen mijn benen.
Maar toen riep ze dat mijn tijd om was.
“He paid for only half an hour,” zei ze verontschuldigend.
“Should he pay for more,” vroeg ze en ze hield mijn credit card omhoog.
Agatha dacht na maar schudde haar hoofd. Ze zag me heel erg triest naar haar kijken. Ze ging nu weg, ik voelde het. Maar ik wilde dat ze zou blijven. Heel mijn lijf hunkerde naar haar nog iets langer te mogen zien.
“Could I ask you a favour?” vroeg Agatha toen aan Tanya.
Ik zag haar vervolgens aarzelen, alsof ze zich ging bedenken. Maar even later stond ze weer vlakbij de ruit, haar neus tegen de ruit en die tieten ook bijna. Tanya keek vragend naar Agatha. Ongeduldig, want de meter was op. Agatha richtte nog een keer nadrukkelijk die prachtige blauwe ogen op mij en vroeg wat verlegen, met een blos op haar wangen, of Tanya mijn tepels van groene klemmetjes zou willen voorzien.
“Oh,” zei Tanya verrukt, maar met een zweem van spot, “she really really really likes you.”
|
|
    
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 390
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 18 mei 2009 - 06:30 am: |
|
Vet, heel vet. |
Man, man, man,
Wat heb jij een fantasie. Elke keer weer zo heel anders, ondanks de min of meer zelfde setting. En was ik eerst teleurgesteld dat het vorige deel niet verder ging (wat had ik graag gezien dat hij naar het noorden ging en inderdaad door dat meisje gewoon aan een boom gebonden werd....) schets je opnieuw een situatie met zoveel mogelijkheden en spanning. Waar wij lezers allemaal gekozen zouden hebben voor 'watch' zijn we blij dat Damian koos voor 'participate'. Wat zouden we anders veel gemist hebben. En wat zou onze fantasie niet geprikkeld zijn? Kan het zijn dat Agatha de hand op hem weet te leggen? Ongekende mogelijkheden....
Dat is het vooral in jouw verhalen. Je vertelt een compleet verhaal en tegelijk laat je zoveel, zo enorm veel mogelijkheden aan de fantasie van de lezer. Die kan er helemaal mee aan de haal.
En o ja, dat hij zelf moet bijbetalen als iemand hem langer wil zien of iets met hem gedaan wil hebben..... Heerlijk.
Ik geef je huisarrest, Subjackt. Niet meer naar buiten maar binnen blijven. Fantaseren moet je. En schrijven vooral.
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
| |
madelief
Beginnend lid
Bericht Nummer: 8
Aangemeld: 06-2014
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 30 juni 2014 - 12:01 am: |
|
verslavende vervolgverhalen |
Dank voor dit vervolgverhaal.
Je schrijfstijl is verrukkelijk en vervolgverhalen blijken een grote zwakte, ronduit verslavend.
Eigenlijk wil ik gewoon weten waar Damian nu is; is ie wel teruggekomen van z'n Everlandse avontuur of wilde hij uiteindelijk echt niet meer weg uit dat heerlijke land .... ik kan mij voorstellen dat er daar toch wel zeer strenge voorwaarden aan immigratie verbonden zijn anders ontstaan er lange wachtrijen voor hun ambassade... met mij vooraan...
En ja, als echte ver'slaaf'de hunker ik door naar het volgende (vervolg)verhaal.
madelief
|
subjackt
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 143
Aangemeld: 07-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 30 juni 2014 - 09:28 pm: |
|
afkickverschijnselen |
Hoi Madelief,
Wat leuk dat je reageert en dat ik je verslaafd heb gemaakt ;-)
Tja van het verhaal over Damian heb ik 5 delen gepubliceerd en daarna is het stil geworden. Daar zijn een paar redenen voor, en één reden is dat ik wel ideeën had/heb over hoe het verder moet, maar dat het me niet gelukt is die ideeën naar mijn eigen volle tevredenheid uit te werken.
Ik heb nog altijd de wens een vervolg te geven aan dit verhaal, maar laat ik maar niet iets beloven, want het is al wat jaartjes stil. Maar, zo'n reactie als die van jou geeft me wel een stimulans om weer eens iets aan dit verhaal te doen.
Dus wie weet doe ik de immigratievoorwaarden nog eens uit de doeken.
|
LeerMeester
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 46
Aangemeld: 05-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 30 juni 2014 - 09:39 pm: |
|
Na lange tijd doet hoop weer leven. |
Als dat het geval is subjackt,
Die paar jaar geleden heb ik enthousiast het verhaal gevolgd, idd geen positief commentaar gegeven..;-(
Vond het ook zeer jammer dat het stopte, maar geduldig gewacht.
Nu het weer boven water kwam nog een keertje na gekeken of er inderdaad nog geen vervolg was geschreven en per ongeluk
gemist.
Go subjackt Go!....
LeerMeester,
Voorheen bekend onder Leergierig.
Ik heb een heerlijke slavin bil03 en kan genieten van andere D/s stellen.
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?