waarin Mariska op een heuse rechtzetting belandt
MARISKA
6. Straf
Ed kleedde Mariska uit en spreidde haar kutlippen om te zien of ze goed schoon waren. Daarna liet hij haar alleen een jas aantrekken over haar blote lijf. Mariska bibberde van de kille avondlucht en de zenuwen.
“Laat me je nog één keer op het hart drukken,” zei Ed, “dat je je mond moet houden. Zeg níéts, helemaal níéts, wat er ook gebeurt. Je moet alles aan mij overlaten. Echt, ik kan dat niet vaak genoeg herhalen.”
Om vijf voor tien liepen ze het studentenhuis Grote Beer binnen, waar Ed haar jas nam en aan de kapstok hing. Precies om tien uur klopte hij aan bij de aangegeven zaal.
Het ritueel leek sterk op de inwijding. Ook hier zwakke kaars- en fakkel-verlichting en zwarte kledij, die alleen de ogen vrij liet. Ook hier bewakers met zwepen. De lust tot lachen was Mariska echter vergaan.
Alleen Thijs en zijn vrienden waren gewoon gekleed. Mariska herkende de studenten die bij Thijs hadden gezeten en die later om haar heen hadden gestaan.
De voorzitter gaf een tik met zijn hamer op de tafel.
“De zitting is geopend. Het meisje moet knielen.”
Het meisje! “Mariska” was dus al te veel eer, dacht ze verontwaardigd. Ed liet haar handen los en ze knielde. De twee bewakers bonden haar polsen op haar rug bij elkaar.
“Het woord is aan de eiser betreffende aanklacht nummer één, namelijk verzet.”
Thijs vertelde zijn verhaal en Mariska moest bij zichzelf toegeven dat hij een waarheidsgetrouw beeld gaf.
“Beschermer, erkent u de feiten?”
“Ja,” zei Ed.
“Dan hoeven de getuigen niet op te komen en is aanklacht nummer één bewezen. Heeft het meisje bij u een klacht ingediend wegens onhoffelijk gedrag van de eiser?”
“Nee,” zei Ed.
“Dan geldt dergelijk gedrag niet als verzachtende omstandigheid. Zijn er volgens u andere verzachtende omstandigheden?”
“Het was de eerste keer,” zei Ed, “en het meisje moet nog wat wennen.”
Mariska balde haar vuisten op haar rug.
“De Raad zal dit in overweging nemen. Eiser, heeft u bepaalde wensen?”
“Ik wens genoegdoening,” zei Thijs.
“Dan luidt het vonnis: Genoegdoening plus straf. Eiser mag bij wijze van genoegdoening zijn oorspronkelijk voornemen uitvoeren, mits dat op de hoffelijk wijze gebeurt die bij ons tot de goede gewoonten behoort. Eiser krijgt hiervoor drie minuten. Het meisje moet opstaan en haar benen spreiden.”
Ed hielp haar overeind en gaf haar een bemoedigend kneepje. De bewakers duwden haar benen nog iets verder uit elkaar en bevestigden een spreidstang tussen haar knieën. Vol machteloze woede moest Mariska toelaten dat Thijs haar wijdgespreide dijen streelde en zijn vingers een eindje in haar open kut duwde. Hij speelde met de lippen, trok eraan, spreidde ze, kneedde ze, masseerde haar clitoris. Na precies drie minuten stak de voorzitter zijn hand op.
“Stop. Maak haar benen vrij. De Raad heeft intussen besloten dat de straf, omdat het de eerste keer was, een opvoedend karakter zal hebben. Als een meisje voelt dat een man haar benen op een vriendelijke en hoffelijke manier aanraakt, dient ze haar dijen haast automatisch te spreiden, om hem beter toegang te verschaffen. Dit zullen wij nu gaan oefenen. Het meisje zal tien maal door een van de Raadsleden aan haar dijen en kut worden gevoeld en daarbij telkens haar dijen openen.”
Hij wenkte een Raadslid om naar voren te komen.
Mariska explodeerde. Ze negeerde haar gebonden handen en Eds waarschuwende vingers. “Zijn jullie goddomme helemáál geschift! Met je miezerige schijnrechtspraak, je mannengelul!”
De voorzitter hamerde verwoed op tafel.
“Het meisje moet stil zijn.”
“Het meisje is níét stil,” raasde Mariska. “Het meisje verdomt het om naar jullie pijpen te dansen. Of de feiten ‘bewezen zijn’, godsamme! Maar over het belangrijkste feit houden jullie je bek, het feit dat die pummel me in m’n kut greep! Mìjn kut en daar hebben jullie met je gore poten af te blijven!”
“Maris, in godsnaam, hou je kalm,” siste Ed.
Al haar furie richtte zich op hem.
“Ik hou me níét kalm! Jij waardeloze lul van een beschermer! In plaats van me te helpen, sleep je me mee naar deze ... deze vertoning. Mànnen!”
Ze spúúgde het woord haast uit.
Ed deed een stap opzij, haalde uit en sloeg haar met zijn vlakke hand zo hard op haar wang, dat ze wankelde op haar benen.
“Sorry, voor je eigen bestwil,” mompelde hij.
Ineens was ze helemaal leeg, als een lekgeprikte ballon. Met gierende uithalen begon ze te huilen. Ed wilde zijn armen om haar heen slaan, maar ze keerde zich af.
“Als het meisje nu niet gauw stil is, krijgt ze een prop in haar mond,” waarschuwde de voorzitter. “De overtreding van het spreekverbod, de verstoring van de orde en de belediging van deze Raad zijn genoteerd. Het meisje moet nu stilstaan en tien maal haar dijen openen.”
Mariska snikte nog wat na. Tien maal streelde het Raadslid haar tussen haar benen en tien maal opende ze haar dijen om hem aan haar kut te laten voelen. Tien maal ook brandde de vernedering door haar ziel.
“We hopen dat dit een les zal zijn voor het meisje. Het woord is aan de eiser betreffende aanklacht nummer twee, namelijk brutaliteit.”
Ook dit feit werd snel bewezen en Ed wist geen verzachtende omstandigheden aan te voeren.
“Het vonnis luidt: Vijf slagen met de plak op haar billen voor elke brutaliteit, zoals genoemd in de aanklacht. In totaal dus tien slagen.”
Mariska werd met haar bovenlijf en haar armen plat op een tafel gebonden, zodat haar billen goed bereikbaar waren. De slagen met de leren plak knalden op haar billen en ze gilde het uit bij iedere slag. Ed streelde zachtjes haar blonde haar, maar Mariska keurde hem geen blik waardig.
“Het woord is aan de eiser betreffende aanklacht nummer drie, namelijk geweldpleging.”
Thijs vertelde van de klap die Mariska hem had gegeven.
“Beschermer, erkent u dit feit?”
“Ja,” zei Ed.
“Aanklacht nummer drie is hiermee bewezen. Zijn er volgens u verzachtende omstandigheden?”
“Ja, het is gedeeltelijk mijn schuld. Ik ben in gebreke gebleven haar voldoende te disciplineren.”
Mariska stond paf. Ze voelde de onderdrukte opwinding van de Raad.
“Dat betekent dus, dat u de helft van de straf op u neemt?”
“Ja,” zei Ed luid en duidelijk.
“Wat?! Ed! Nee!” schreeuwde Mariska.
“Hou nou toch verdomme je mond!” riep Ed wanhopig.
De voorzitter hamerde om stilte.
“Opnieuw een overtreding van het spreekverbod. Aanklacht nummer drie betreft geweldpleging en dat is een ernstig vergrijp, speciaal als het tegen een man is gericht. Het vonnis luidt: Twintig zweepslagen, gelijkelijk te verdelen tussen de beschermer en het meisje. Beschermer, kleedt u uit.”
Mariska en Ed werden vastgebonden en de zwepen knalden over hun billen en rug. Bij elke slag schreeuwde Mariska het uit, maar nog erger sneed het geschreeuw van Ed haar door de ziel. Ed, die zich voor haar opofferde! Ed, die ze zojuist nog voor waardeloze lul had uitgemaakt. Nooit, nooit zou ze dat nog goed kunnen maken! Ze liet haar tranen de vrije loop.
Ed werd losgemaakt en mocht zich weer aankleden, maar Mariska bleef in haar boeien hangen. De voorzitter nam weer het woord.
“De aanklachten zijn hiermee afgehandeld, maar de Raad zal zich nu bezighouden met de misdragingen van het meisje tijdens de zitting. Terzake van overtreding van het spreekverbod krijgt ze de gewone geseling. We rekenen vier overtredingen: het begin, doorgaan nadat ik om stilte hamerde, doorgaan na interventie van haar beschermer en later nog een keer. Voor elke keer vijf slagen. Totaal dus twintig.”
Weer striemden de zweepslagen over Mariska’s naakte rug en billen. Waar het leer een eerdere striem raakte, sprongen druppels bloed tevoorschijn. Bij iedere slag gilde ze.
Toen het eindelijk was gebeurd, werd ze wankelend en kreunend voor de voorzitter geleid. Met een pijnlijk gezicht legde Ed zijn arm om haar heup, net als bij de inwijding.
“Terzake van verstoring van de orde zal het meisje op een nader te bepalen tijdstip in het openbaar tien zweepslagen over haar tieten ontvangen. Terzake van belediging van de Raad zal het meisje een hele middag, van 12 tot 6 uur, naakt aan het kruis staan. Deze straf zal worden gecombineerd met de openbare geseling. Bovendien zal zij, mede gezien haar opstandige mentaliteit, een dag lang een korte spreidstang tussen haar knieën dragen en slechts gekleed gaan in een overslag-minirokje van ten hoogste veertig centimeter. Zij zal dan dus rondlopen met naakte tieten en zonder slipje.
Maar luister goed. Het meisje krijgt nu de gelegenheid om haar nederige excuses aan te bieden. Doet zij dit, dan zal de straf terzake van belediging van de Raad worden verlicht of zelfs helemaal kwijtgescholden, afhankelijk van de vraag hoe welgemeend de excuses naar onze mening zijn. Meisje, bied je excuses aan.”
Mariska zei niets.
“Doe het,” fluisterde Ed, “Overwin je trots. Maak het niet nòg erger. Je hebt gehoord wat de gevolgen zijn als je het niet doet.”
Maar Mariska kon geen verontschuldiging over haar lippen krijgen.
“Dan blijft de straf gehandhaafd, op voorwaarde van goedkeuring door de Campus-raad.
Desalniettemin blijft het noodzakelijk dat het meisje haar excuses aanbiedt. Zo niet, dan zal de straf met de korte spreidstang en het
overslag-minirokje regelmatig worden herhaald.
Maak haar polsen los. De zitting is gesloten.”
Op de terugweg moest Ed Mariska half dragen. Ze deed niets dan huilen en ze huilde nog, toen hij haar op haar bed legde. Hoewel hij het zelf ook moeilijk had, verzorgde hij haar rug zo goed mogelijk voor hij naast haar kwam liggen.
“Ed, het spijt me zo dat ik tegen je uitviel,” snikte Mariska.
“Als ik had geweten ...”
“Stil nou maar, lieveling. Het spijt mij ook dat ik jou heb geslagen, maar ik geloof dat het goed is als ik je uitleg waarom. Kijk, ik was van plan een deel van de schuld op me te nemen - het effect daarvan heb je overigens aardig ongedaan gemaakt met je verzet - maar zoiets kan niet onbeperkt. Anders lopen we de kans dat de meisjes zich door hun verleidingskunsten te vaak aan hun straf onttrekken.
Zulke grove fouten als ik nu dus heb bekend - tekortschieten bij jouw onderwerping - mag je als beschermer maar twee maal maken. Na de derde keer zou ik als jouw beschermer worden ontslagen en zou jij aan een ander worden toegewezen. Het is dus echt een noodmaatregel. Toen begon jij zo tegen me uit te varen en als ik dat zonder meer had laten passeren was dat net zo’n grove fout geweest. De tweede dus, al had ik de eerste toen nog niet bekend. Daarmee zou ik mijn krediet hebben verbruikt, snap je. Als je me dus kwijt wilt, moet je je vooral blijven misdragen.”
Even vergat Mariska haar pijn.
“Ik wil je niet kwijt. O Ed, dat jij je voor mij opofferde ... Ik had zo’n spijt dat ik zo tegen je was uitgevaren ... Ik hou van je, ik hou van je!”
Van omhelzen kwam niet veel terecht vanwege hun pijnlijke ruggen, maar Mariska kroop zo dicht mogelijk tegen Ed aan. Toch zat haar nog iets dwars. “Zeg Ed, ik vind het vals dat die vent me in mijn kut greep en dat ze dan zeggen dat ìk me misdraag!”
“Je hèbt je ook misdragen, schat, want het is je taak om de mannen te behagen. Dus mag je je niet verzetten als ze je liefkozen. Kijk, als ze ruw of grof doen, mag je daar bij mij een klacht over indienen en dan wordt de dader berispt of gestraft, maar uit wat jij hebt verteld heb ik niet de indruk gekregen dat Thijs iets verkeerds heeft gedaan. Kom, blijf nu maar lekker tegen me aan liggen en praat niet meer.”
De Campus-raad bevestigde het vonnis in alle details, door middel van een brief aan Ed. De dag waarop Mariska’s borsten gegeseld zouden worden en waarop ze aansluitend nog zes uur naakt te kijk zou staan aan het kruis, werd, mede met het oog op de genezing van haar rug, bepaald op woensdag over zes weken. De dinsdag daarvoor zou ze uitsluitend gekleed in een minirokje en met een spreidstang tussen haar benen moeten rondlopen.
Tot zover niets nieuws, maar de Campus-raad had op eigen initiatief iets toegevoegd. Ed kreeg opdracht om elke week over Mariska te rapporteren aan de Raad van Orion. In afwachting van een duidelijke verbetering in haar houding en gedrag werd het haar verboden slipjes te dragen, zelfs de kruisloze, en moest ze op blote voeten lopen.
“Beroerd,” zei Ed. “Ik kan natuurlijk melden dat jij langzaam vooruit gaat, maar als je dan weer eens uit je slof schiet, krijg ik dat op mijn brood.”
Hij zuchtte diep, maar trok er een komiek gezicht bij. “Wat moet ik toch met zo’n onhandelbare meid?”
“In haar waarde laten!” zei Mariska.
mijn eigen uitgeverij: Erobird
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?