| Gepost op maandag 20 december 2004 - 05:57 pm: | 
|
| Innerlijke strijd
Innerlijke strijd.
Alsof er een knop in haar hoofd werd omgedraaid, nam ze zonder nadenken het flesje en bracht het rietje naar haar lippen.
De druk op haar onderarm werd opgevoerd en kneep haar wakker uit haar zelf gezochte roes. “Zet dat neer.”
“Maar, je wou toch dat ik dronk…”
Zijn greep verslapte en liet haar los. “Je wílt veel te graag en zit hier al de hele tijd op aan te sturen. Trouwens, het lijkt me geen goede combinatie, wodka en chocolademelk. Je bent er zo al erg genoeg aan toe.”
Schuldbewust liet ze haar ogen op de tafel rusten, hopend dat hij het woord weer zou nemen, zodat zij even stil kon zijn.
Prima, ze reageerde exact zoals hij verwachtte. Hij besloot haar nog even langer te laten lijden en deed er ook het zwijgen toe.
Aarzelend en bijna fluisterend sprak ze tenslotte: “Ik weet… ik besef dat dit vreemd klinkt, maar…ik zou toch die chocolademelk willen opdrinken… zelfs al voel ik me nadien niet lekker, ik bedoel…misschien net daarom, want…nou ja, je had gelijk.”
“Waarover dan?” Zou ze toehappen?
“Toen je zei dat ik, dat ik zat te sarren en zo. Ik stelde me aan.”
Zijn ervaring zorgde ervoor dat hij zijn gezicht in de plooi wist te houden, maar vanbinnen juichte hij, wat was ze eerlijk, prachtig! “Nee, ik wil niet dat je misselijk wordt.”
“Maar wat…wat moet ik dan wél doen?”
“Hoe bedoel je?” Zijn voorhoofd wist feilloos een frons te produceren.Uiteraard wist hij perfect wat ze bedoelde, ze wou haar graag haar ‘schuld’ inlossen, en wie was hij om haar dat te ontzeggen? Maar niet op deze manier, dat was te gemakkelijk, katten speelden tenslotte ook eerst met hun prooi alvorens haar te verorberen.
Zijn ogen gleden over haar hinderlijke rolkraag. In gedachten kon hij haar al aanraken, die rommel over haar hoofd uittrekken, genieten van de gêne die op haar gezicht te lezen zou staan wanneer hij voor het eerst haar lijf zou keuren, het moment waarop ze aarzelend en met een klein hartje haar borsten zou laten zien, waarop ze zich zou afvragen of hij haar billen wel mooi vond.
Hij kon al bijna voelen hoe zacht en soepel haar huid onder zijn vingers was; en bijna kon hij horen hoe er eerst minieme, ingehouden zuchtjes aan haar lippen zouden ontsnappen wanneer hij voorzichtig haar hals en kutje zou kussen, hoe ze zich tenslotte niet meer in de hand zou hebben als hij uiteindelijk op z’n hondjes zou nemen terwijl hij haar ongenadig op haar kont sloeg, hoe ze dierlijk en onbeheerst zou kreunen en smeken om meer.
Ja, dat was wat hij wou, haar confronteren met haar eigen sletterigheid, zodat ze hijgend, druipend en vol schaamte aan zijn voeten zou neerzijgen, verward door de tweestrijd tussen beschaafdheid en primaire lust. Pure schoonheid was het telkens er weer eentje brak en zichzelf vond.
Alsof ze gehoord had wat hij dacht, was ze plots een en al kippenvel.
Het begon haar te duizelen, want hoewel het overduidelijk was dat hij dominant was, kon dit absoluut niet de bedoeling geweest zijn van haar moeder. Nee, ze moest afstand houden, doen alsof ze dit alles niet begreep.
“Ik eh..”
“Je eh wat?” Terwijl hij zijn mond naar vlak naast haar oor bracht en fluisterde: “Hoe lang is het geleden dat je gegeseld werd, bruut gepenetreerd, gebruikt, zoals je heimelijk verlangt?”, gleed zijn hand tussen haar dijen.
“Openen”, gebood hij haar op fluistertoon. Haar adem stokte, haar lippen vormden letters in het ijle, alsof ze wou tegenspreken, maar ze gehoorzaamde. Uiteraard gehoorzaamde ze, hij had ook niks anders verwacht. Zonder een woord te zeggen, duwde hij met geoefende bewegingen haar klamme slipje opzij. Zijn vermoeden werd bevestigd, een vochtige, warme gewilligheid zoog z’n vingers op. Ach wat had ze mooie lipjes, soepel en klein, een mondje dat nu al smeekte om gevuld te worden. Rustig Johan, sprak hij zichzelf toe, niet té enthousiast.
Met een ernstige blik haalde hij zijn hand onder haar rokje vandaan, en veegde deze af aan zijn zakdoek. “Nou, hoe lang?”
Ze liet het hoofd zakken. “Erg lang.” Zo graag wou ze die vingers opnieuw voelen.
“Té lang?”
“…ja.” Ze slikte haar laatste trots weg. “Zou jij…ik bedoel, wil jij…”
Dit moment was een en al genot voor hem. Kom maar meisje, dacht hij bij zichzelf, vraag het me, laat horen hoezeer je hunkert. Afwachtend doch niet onvriendelijk bleef hij haar aankijken. Haar blos werd er niet minder om. Nog nooit had ze het zélf het initiatief genomen. Wel tijdens een sessie, maar nooit wanneer ze niet zeker was of de man in kwestie haar wel zag zitten. Mogelijk verveelde hij zich alleen maar. Haar slip kroop tussen haar billen en onderstreepte de druk en prikkels die ze in haar kutje voelde.
“…Mag ik met je mee…alsjeblieft?”
“Zomaar, met een vreemde? Je bent blijkbaar erg…behoeftig.” Een poging om zijn geamuseerdheid te maskeren deed hij niet, de buit was toch zo goed als binnen.
Haar kutje vatte vuur terwijl ze zich probeerde te verantwoorden. “Eh…je lijkt me wel aardig, en tenslotte kent moeder je en…het gebeurt niet vaak dat ik een man tegenkom die…” Een plotse, lange, dwingende tongzoen snoerde haar de mond. Ze voelde zich helemaal week worden van de opwinding die door haar lichaam joeg.
Oh wat wou hij haar graag aanraken, de billen van dit verwend maar onzeker vogeltje dieppaars laten kleuren. “Ja, je mag met me mee”, weerklonk het zacht in haar oor, “maar je doet wat ik je zeg.”
Voordat hij er nog iets aan kon toevoegen, knikte ze enthousiast en glimmend van vreugde. “Dat beloof ik, echt waar.”
“Mooi zo. We gaan.” Terwijl hij nonchalant een briefje van vijftig euro op tafel legde, maakte ze aanstalten om nog snel even naar het toilet te gaan.
“Waar ga je heen?”
“Ik…moet eerst nog even.”
“Zomaar?”
Wat bracht dit boel een herinneringen bij haar naar boven. Sinds maanden besliste ze weer zelf wanneer ze ging plassen, en nu wou deze kerel na een uurtje praten… Maar, ze had ja gezegd, en eigenlijk vond ze het ook wel lekker om het te moeten vragen.
“Nee, niet zomaar, het spijt me. Vind je het goed als ik eerst even naar het toilet ga?”
“Om te?” Even kwam alles in haar in verzet… Ze kende hem tenslotte nog maar net. Wou ze zich echt aan hem overgeven of niet? Zoiets beslis je niet in 1-2-3…
“Om te plassen”, besloot ze tenslotte.
“Je wacht maar. Of je geeft je, of niet. Niet van dat halfslachtig gedoe.”
Soepel gleed hij in z’n lange, antractietkleurige wollen jas, liet haar achter waar ze stond, en begaf zich naar de deur. Alsof ze wakkerschrok, rende ze plots achter hem aan. Het geluid van haar gehaaste voetstappen, fluisterde hem toe dat ze beslist had.
Zelfzeker had je hem, een donkere, rijzige gestalte, kunnen zien wegbenen met aan zijn zijde een mooi maar nerveus figuurtje dat hem niet eens hoefde te vertellen dat ze haar uiterste best moest doen om haar broekje droog te houden.
Straks mag je plassen meisje, straks, dacht hij in stilte.
Als je hen niet gevolgd zou zijn, en iets langer bij Caprichio’s was blijven zitten, had je weer iets anders gezien. Dan was je er getuige van geweest hoe een sproeterige en stuntelige jongeman de deur openzwiepte, zenuwachtig in het café rondkeek en tenslotte op de ober toeliep om te vragen of hier net een oudere dame en een jonge vrouw geweest waren, dan had je hem horen informeren naar een telefoonnummer dat ze mogelijk achtergelaten hadden, zou je gezien hebben hoe de ober ongeïnteresseerd keek toen die sufkop z’n mond maar niet hield en een heel relaas deed over het te laat zijn en het vergeten van z’n mobieltje.
"Sta op", sprak Hij, "opdat je voor Me kan knielen."
|
|
    
Marny
Bevlogen lid
Inlognaam: Marny
Bericht Nummer: 98
Aangemeld: 06-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 20 december 2004 - 06:24 pm: |
|
Blij |
Hoi Anima,
Wat ben ik blij met jouw vervolg op Sophie. Ik zat al halsreikend uit te kijken. Je hebt ons wel lang laten wachten hoor. Mooi die spanning, heerlijk dat subtiele einde.
Dank je.
Marny
Soms mag een fantasie een fantasie blijven.
| |
anima
Bevlogen lid
Inlognaam: Anima
Bericht Nummer: 62
Aangemeld: 08-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 21 december 2004 - 12:19 am: |
|
Mijn excuses |
M'n excuses voor het wachten Marny, maar het gevoel moet er ook zijn. (Ik geloof dat mensen het lezen als je niks voelde bij wat je schreef.) Bij jou is het natuurlijk anders met die beproevingen elke dag, dan komt het gevoel vanzelf 
Dank je voor je reactie, en blij dat je niet geschrokken bent. (Ik vroeg het me even af, of het wel kon, Sophie mee sturen met iemand die blijkbaar niet zo erg veel goeds in zin heeft en die zich dan nog eens uitgeeft voor iemand anders, maar ach... *grijns*)
Liefs,
Anima.
"Sta op", sprak Hij, "opdat je voor Me kan knielen."
| |
Marny
Bevlogen lid
Inlognaam: Marny
Bericht Nummer: 99
Aangemeld: 06-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 21 december 2004 - 11:13 am: |
|
schrik, slik |
Lieve Anima,
Na het laatste verhaal van Ghostwriter over Eva schrik ik niet meer zo gauw. En trouwens: Sophie weet het nog niet hè? Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik ook liever met de mysterieuze man mee zou gaan dan met de sproetige en stuntelende jongeman (grinnnik).
Ben heel benieuwd naar het vervolg.
knuffie Marny
Soms mag een fantasie een fantasie blijven.
| |
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 99
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 23 december 2004 - 08:21 pm: |
|
Wat is dit mooooooi |
Anima, meisje,
Wat een geschenk heb je ons nu toch weer gegeven.
Je schrijft steeds prachtiger. En die 'twist' ....... heerlijk!
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?