| Gepost op zondag 05 april 2009 - 11:25 am: | 
|
|
Everland: deel 2 / Kennismaking met de local hospitality
Toen ik daarnet in bad lag, was ik best tevreden met mijn eerste vakantiedag. Mijn hotel bleek in een mooi stukje stad te liggen, de oude havenwijk, met historische koopmanshuizen en hoge iepen in straten die door het drukke verkeer gemeden werden. Iets verder naar het westen begon Chinatown, waar het wriemelde en krioelde. Het historische centrum was ook vlakbij, in het noorden. Zeker nadat een touringcar een verse voorraad Japanners had uitgeladen, wriemelde en krioelde het ook daar.
Wat me een beetje was tegengevallen, was de afwezigheid van autochtonen in het centrum. Ik besloot mijn verkennende middagwandeling op een ruim terras op het centrale plein, om van een koel bier (Heineken!) en het milde klimaat te genieten, maar terwijl ik rondkeek zag ik alleen maar mensen met stadsplattegronden in hun hand en fototoestellen om hun hals. Ik had mijn vakantiebestemming uitgekozen in de hoop een tijdje weg te kunnen wezen van alles wat ik kende, maar ik deed mijn ogen dicht en hoorde Duits om me heen.
“Nou ja,” dacht ik, terwijl ik lekker langzaam deed met mezelf afdrogen.
Ik voelde me lekker. Slaperig. Daarnet in bad had ik teruggedacht aan de gebeurtenissen bij de douane vanochtend. Het was een beangstigende ervaring geweest. Althans, dat was de uitleg die mijn redelijke zelf, met hang naar zelfbescherming en zelfbeschikkingsrecht, eraan wenste te geven. Maar zodra ik terugdacht aan Scarletts roze wangen en de blonde pijpenkrullen die vanonder haar pet glipten, kreeg ik heel erg veel zin om met mezelf te spelen. Die gedachte nam vervolgens bezit van mij.
Scarlett had me flink te pakken. In de weer met mijn handdoek wilde ze mijn gedachten maar niet verlaten. Ik besteedde overdreven aandacht aan het droogwrijven van mijn kruis en kreeg verdacht veel zin in een tweede ronde.
“Je kunt het ook te gek maken,” zei ik hardop.
Ik gooide de handdoek over het rek en deed een onderbroek aan. Een gewone, maar goed strakke Björn Borg. Ik gleed er met mijn handen overheen en stond al weer te kreunen. Ik maande mezelf tot discipline en handen thuis. Ik ontmoette mezelf in de spiegel.
“Kan er mee door,” dacht ik, maar ik keek nog eens goed en scherper en zei:
“Niet slecht. Helemaal niet slecht.”
Ik zag de klemmetjes en voelde ze weer opspelen. Ik hoorde de holle, omineuze stem weer waarmee die dikke douanepot me meedeelde dat ik die klemmetjes maar beter niet af kon doen. Ik schoot in de lach. Het was eigenlijk één grote klucht geweest, daar in dat kleine schemerige kantoortje. Ik pakte de klemmetjes, aarzelde, maar deed ze toen resoluut af. Vanavond was mijn vrije avond. Vanavond mocht ik relaxen.
Een minuut of vijf later stond ik in onderbroek en hemd bij het raam en keek hoe de late zon op de toppen van de iepen viel. Ik twijfelde tussen eerst de flatscreen uitproberen of meteen maar naar buiten gaan, op zoek naar eten. Het was nog een beetje vroeg om al te gaan, maar ik rammelde van de honger. Ik schrok op van het schrille geluid van een zoemer. Ik keek om. Ik verwachtte geen bezoek. Bezoek kon ik haast niet hebben, want ik was een etmaal vliegen van huis, in een land waar ik nog niemand kende.
Ik ging toch maar naar de deur, keek om de hoek en zag een mevrouw met lange blonde haren en een weelderig opgemaakt gezicht. Met een brede, ontwapenende glimlach begon ze met “excuse me”. Ze zei dat ze de hotelmanager was. Ze vroeg zich af of ze misschien heel even binnen mocht komen, om me welkom te heten. Om me attent te maken op een paar “services” die het hotel te bieden had. En als ze er dan toch was, kon ze wellicht nog het een en ander vertellen over een paar “rules and regulations”. Ik zei dat ze straks best even binnen mocht komen, maar op dit moment was ik nog niet helemaal aangekleed, dus of ze misschien…
“Oh, but that’s no problem,” zei ze haastig en met haar armen maakte ze een breed, bezwerend gebaar.
Ze zei dat het helemaal niks gaf. Ze zei dat het okee was. Vervolgens gaf ze een zacht duwtje tegen de deur. Verbluft ondervind ik dat ze zichzelf, vergezeld van een wolk parfum, toegang verschafte tot mijn kamer.
“Madam,” begon ik.
Ik liep haar achterna, een smalle gestalte, klein van stuk, gehuld in een vormelijk grijs mantelpakje.
“I really would like to finish dressing,” zei ik zodra ze zich omgedraaid had.
“You can finish dressing afterwards,” zei ze.
Ze stak haar hand uit en zei dat haar naam: Cindia Cappa. Ze spelde haar voornaam, want ze was gewend dat buitenlanders hem verkeerd verstonden. Ze ging in één adem door naar de hotelmap, met hotelinformatie, wat te doen in geval van nood, hoe de receptie te bellen. Daarnaast zat de map vol met toeristische tips. Ze pakte hem van het bureautje. Ze begon te bladeren en toonde me de foto van de grotten van Spectar, in spectaculair avondlicht.
“Do you know, mr. Ceveo, about the special arrangement this hotel offers?”
“I don’t, but really mrs. Cappa, I’d like you to respect my privacy and leave…”
“Every day the bus leaves at 9,” ging de hotelmanager onverdroten voort: “For the early birds. If you like to sleep out, there’s another chance at 11”.
Ze keek me aan met haar breedste glimlach.
“I bet you’d prefer the 11 o’clock shift,” zei ze met iets ondeugends. Ik keek haar zo vuil mogelijk aan.
“Only 24 Everland dollar, included coffee and apple pie in the world famous restaurant Six Feet Under Ground”.
Ze keek me aan. Op vrouwen die zo lief glimlachten, was het moeilijk boos worden. Vervolgens viel haar glimlach van haar gezicht. Onderzoekend keek ze me aan. Ze strekte haar hand uit. Verbluft keek ik omlaag om te zien hoe haar roze gelakte nagels mijn hemd aanraakten en mijn tepels bevoelden.
“Where are your clamps?” vroeg ze en ze keek verwijtend naar me op.
Op mijn gevatte toontje antwoordde ik dat ik toch al had gezegd dat ik nog niet helemaal aangekleed was? De hotelmanager schudde haar hoofd en zei dat ik niet geacht werd ze überhaupt af te doen. Ze leek werkelijk geschokt. Ze vroeg waar de klemmetjes waren. Ik zei dat ze in de douche lagen.
“Please go get them,” gebood ze op urgente toon.
De aanvechting om haar te vertellen dat deze poppenkast nu wel lang genoeg geduurd had, smolt bij het zien van haar ogen. Groot, hemelsblauw en bijzonder onverbiddellijk.
Ik kreeg een stijve op het moment dat ik haar de klemmetjes aanreikte en Cindia zei dat mijn hemd uit moest. Ik trok het voor haar uit en hield het in mijn hand. Ze kwam vlakbij me staan. De zware zoete lucht van haar parfum vulde mijn neus terwijl ze de klemmetjes terugplaatste op mijn tepels. Ik zuchtte zacht toen de scherpe bekjes mijn huid vingen.
“Please, mister Ceveo, don’t take them off again,” zei Cindia.
Langzaam knikkend beloofde ik haar gehoorzaam te zijn. Ze pakte mijn hand. Ik keek haar vragend aan. Door aan mijn hand te trekken gaf ze aan dat ze wilde dat ik meeliep. Ik dacht dat ze me naar het raam ging brengen, misschien wel om me Civito Tower aan te wijzen, de kathedraal uit de Spaanse tijd, de dierentuin. Maar ze bracht me naar de gordijnen. Naar het donkere hoekje naast de gordijnen.
“You will stand in the corner for a while,” zei ze.
Ik voelde haar hand op mijn billen. Onder druk van haar hand schuifelde ik naar voren tot mijn tenen met de plint botsten. Instinctief liet ik mijn armen zakken tot strak langs mijn lichaam.
“You should put your hands in your neck when standing in the corner, mr. Ceveo,” zei Cindia kil.
Ik keek naar haar om terwijl ik gehoorzaamde en zei met dichtgeschroefde stem, belachelijk kruiperig, dat ik niet wist dat dit de regels waren. Ze zei toegeeflijk dat ze dit inderdaad nog niet verteld had. Vervolgens zei ze dat de volgende “regulation” was dat ik niet mocht omkijken, terwijl ik in de hoek stond. Ik hoorde de hakjes van haar pumps met doffe bonsjes over het rode tapijt bij me weg wandelen.
Even later was het helemaal stil. Was ze weggeslopen? Ik had veel zin om onder mijn armen door te loeren, maar durfde toch niet zo goed. Bovendien was ik inmiddels geil en daardoor gemotiveerd geraakt een goed slaafje te zijn. Een goed slaafje was gehoorzaam.
Ik hoorde geblader. Eerst nam ik aan dat het de toeristenmap was, tot ik besefte dat ze die van buiten kende. Ze zat gewoon te bladeren in mijn tijdschrift. Gelukkig had ik daarnet in de kiosk de Playboy weer teruggelegd. Dat ze in Time Magazine zat te koekeloeren, beschaamde me niet. Ze was er snel doorheen. Ik spitste mijn oren om te horen wat ze nu deed.
“Damian,” hoorde ik Cindia mompelen: “Is that a common name in Holland, mister Ceveo?”
“No, not really,” antwoordde ik, met een stem trillend van intimidatie.
Het was toch ongehoord dat ze zomaar mijn paspoort zat te bekijken? De opmerking dat mijn naam helemaal niet Nederlands was, slikte ik in. Ik had geen zin in vragen over mijn afkomst.
“Actually, it should be pronounced as Deemiun”, zei ik, maar Cindia gaf geen antwoord.
“What is this?” hoorde ik haar zeggen en ik hoorde haar weer bladeren.
Een bang gevoel overviel me. Ik keek om en zag dat ze inderdaad in mijn opschrijfboek aan het kijken was.
“Oh no,” zei ik, maar ze sloeg een nieuwe bladzijde om.
Ik haalde mijn handen uit mijn nek vandaan en kwam uit mijn hoek.
“Now you are going too far,” zei ik, met een trillende stem van onthutsing.
Ik voelde me kwaad worden.
“Way too far,” schreeuwde ik.
Ik dook op haar neer en kreeg al snel het opschrijfboek te pakken. Ik trok het uit haar handen en sloeg het beschermend tegen mijn borst.
“Now leave,” zei ik scherp.
Als ze niet zou luisteren, zou ik haar uit de stoel te sleuren en buiten zetten. Fysiek was ze namelijk geen partij voor mij.
Ik zag Cindia de rok van haar mantelpakje omhoogschuiven, zag haar brede glimlach terugkeren op het moment dat ik mijn boosheid vergat bij het staren naar haar dijen. Haar dijen verpakt in kousen. Onder de rand van haar kousen zat een doosje bevestigd met een knop. Ze drukte op de knop. Ze liet haar rokje wapperen. Mijn plan haar uit de stoel te sleuren, liep ernstige vertraging op.
Cindia stond op zodra bij de deur de zachte piep klonk. Ik herkende het geluid. Ik had het gehoord nadat ik mijn plastic sleutelkaartje in de gleuf had gestoken en een groen lampje zag. Twee mannen kwamen binnen. De ene was groot en dik, de ander klein en gedrongen. Ze droegen hotelkleding. Ik staarde ze aan.
“I need some assistance in handling this gentleman,” zei Cindia.
De mannen liepen op me toe en pakten me vast. Ik begon te vechten als een leeuw, maar desalniettemin waren binnen vijf seconden allebei mijn handen gepakt en werd het rukken van mijn armen bedwongen.
“Over here,” hoorde ik Cindia ergens achter me zeggen.
Bij het raam. Bij de hoek aan de andere kant waar ik zojuist stond, de hoek waar grote gordijnen voor hingen. Ik was bij binnenkomst niet op het idee gekomen achter dat gordijn te kijken. Ik keek om en zag een rond traliehek, rood als het tapijt. Cindia opende het hek, zodat mijn belagers me in de hoek konden duwen, tegen latten aan die in een boog de hoek doorliepen. Ik zag openstaande leren banden links en rechts van me. Ik slaakte een kreet toen mijn handen in de banden geduwd werden. Ik trok en rukte maar kreeg mijn handen niet van hun plek. Met een hulpeloze blik keek ik toe hoe Cindia de banden dichtgespte rond mijn polsen. Ik had tranen in mijn ogen toen ook mijn enkels gevangen werden in leren banden, zodat mijn voeten netjes naast elkaar stonden, mijn hielen tegen het hout geduwd.
Cindia zei dat ze me nu wel weer aankon. Ze bedankte haar helpers hartelijk. Mijn polsen en enkels wrikten heen en weer in de banden terwijl ze vertrokken. Ze bleven dat doen totdat Cindia vlak voor me stond en haar zware zoete parfum opnieuw mijn neus vulde, terwijl haar knie verpakt in zachte kous mijn kuiten raakte. Ze verschafte zich toegang tussen mijn benen. Ze vroeg me waarom ik geen Continental Hotel genomen had, zoals de meeste toeristen. Had de website waarop ik geboekt had, niet gewaarschuwd dat er voor een man alleen, een man zonder begeleiding, in Everland speciale regels waren?
“They called it local hospitality,” fluisterde ik.
Vervolgens jammerde ik zacht want Cindia’s knie ramde langs de binnenkanten van mijn dijen omhoog.
“I thought my holiday would be more fun if I should learn about local custos…”
Mijn polsen en enkels wrikten in de banden terwijl Cindia’s knie mijn kruis afwisselend liefkoosde en pijn deed. Uiteindelijk greep ze me vol in mijn kruis. Ze giechelde. Ze zei dat er toch verdacht op leek alsof ik plezier had in de lokale gebruiken.
Toen kwam ze weer voor me staan en zei kil tegen me dat ik gedegradeerd was. Ik was de rating “geel” niet waard. Ze bekeek mijn ogen terwijl ze de klemmetjes van mijn tepels haalde. Ze zag ze vochtig knipperen.
Ze zei dat oranje meer mijn kleur was. Ze zei dat dit geen wonder was, gezien mijn Nederlandse afkomst en ze moest lachen om haar grapje. Ze vertelde me een verhaal over afgelopen zomer toen de wereldkampioenschappen voetbal waren en toen er een groep Nederlandse mannen van top tot teen in oranje gehuld in de lobby verscheen in de veronderstelling dat ze daar voetbal konden kijken. Ze gierde het uit. Haar hilariteit maakte plotseling ook weer plaats voor zakelijkheid. Ze zocht in het zakje van haar pakje.
“However, there seems to be a small pay per view channel that broadcasts soccer,” zei ze, “If it’s not bankrupt by now because of the credit crunch.”
Ze diepte groene klemmetjes op die ze meteen weer wegstak.
“You are far from ready for that,” zei ze.
Ze zei dat groen voor een adspirant-slaaf was, iemand die genoeg training ontvangen had om in aanmerking te komen voor een begeleider. Als een slaaf vervolgens zo gelukkig was door een begeleider uitverkoren te worden, dan kreeg hij roze klemmetjes. De meeste mannen huilden van ontroering wanneer dit gebeurde.
“Orange, however, is for would be slaves,” zei Cindia: “Boys that have submissive feelings, without having discipline, without having the mental state”.
Ik kreunde toen het bekje mijn tepel ving. Cindia zei dat oranje natuurlijk meer pijn deed dan geel. Ze keek met haar breedste en meest voorkomende lach naar me op toen mijn tepels pijnlijk gevangen waren.
“And now let’s read all about your secrets,” zei ze en ik keek haar na terwijl ze plaatsnam in de leren leunstoel en mijn opschrijfboekje van het glazen tafeltje pakte.
Ik hoorde haar niet onwelwillende geluidjes maken bij het bekijken van mijn tekeningetjes. Ze sloeg om. Mijn wangen schroeiden toen ze het verhaaltje begon te lezen dat ik schreef op het traject Amsterdam-Istanbul. Ze was doodstil nu. Ze keek pas op van het papier nadat ze mijn verhaaltje uit had.
“Quite good,” zei ze met iets van bewondering.
“Very personal,” zei ze en ze zei dat ze zelf zo’n verhaal nooit aan iemand anders zou laten lezen.
Toen kirde ze en zei dat ik er natuurlijk niet op lezers gerekend had. Ik besloot te zwijgen. Als ik het stadium van would be slave wilde ontgroeien, dan moest ik leren om vernederingen gelaten te slikken.
Vervolgens las Cindia mijn verhaaltje van boven Afrika. Na twee alinea’s knorde ze. Vervolgens zat ze te hoofdschudden.
“Hmm, interesting,” zei ze toen.
Terwijl ze doorlas, draaide ze heen en weer in haar stoel. Haar benen sleepten. Ze zakte verder onderuit, haar benen uit elkaar. Ik kon recht onder haar rok kijken, maar mijn aandacht werd opgeëist door haar ogen, die koeltjes naar me keken.
“I don’t want you to look under my skirt, Damian,” zei ze nadrukkelijk.
Ze wilde dat ik mijn ogen neersloeg, naar mezelf keek. Ik zag mijn Björn Borg helemaal vol zitten met mijn geslachtsdeel. Ik hoorde Cindia knorren. Ik hoorde het zachte piepen waarmee haar stoel van links naar rechts ging en vanuit mijn ooghoeken zag ik haar benen zwiepen, zag haar knieën opengaan en weer naar elkaar toe bewegen.
Toen ze weer voor me stond, zei ze dat ze zich misschien toch in mij vergist had. Gezien mijn verhaal was de intentie er kennelijk wel degelijk. Misschien dat ik toch geel materiaal was. Ze lachte me toe op een manier die me kippenvel bezorgde. Ik voelde me gevleid.
Maar toen vroeg ze me hoe ik me zonet in de badkamer gedragen had, inmiddels een uur geleden. Ze vroeg me of ik bekend was met de regel dat een man alleen niet geacht werd het genot alleen te zoeken.
“Another local custom,” zei ze.
Een man mocht alleen aan zijn gerief komen als een vrouw hem daarmee hielp of hem daartoe opdracht gaf.
“Did you know that rule, Damian?”
Ik schudde langzaam van nee.
“Did you obey that rule?”
Mijn lippen begonnen te trillen. Cindia’s roze gelakte nagels gleden langs mijn buik omhoog. Ze bereikten de klemmetjes. Ze trokken eraan.
“Answer me,” siste ze en ik zei “I’m sorry, Cindia, but I broke that rule.”
Ze zei dat ze dat al vermoed had. Ze zei dat ze me toch goed ingeschat had. Oranje was duidelijk mijn niveau. Ik zweeg terwijl mijn lijf sidderde.
“It’s a tough rule to break,” zei ze: “Punishment is severe.”
Haar nagels krasten mijn hals en kin en beliepen mijn lippen, voor ze haar hand uitstrekte naar schuin boven mijn hoofd. Ik loerde omhoog en zag dat achter de gordijnen een rij met haakjes in de muur bevestigd waren, waaraan achtereenvolgens een cane, een blinddoek en een mondknevel hing. Ze zei tegen mijn angstige ogen dat de cane pas voor morgenochtend was, voor een goed en fris begin van de dag.
“For now our guests want a quiet evening and a good night’s sleep,” zei ze en ze liet me de knevel zien, die de vorm had van mijn stijve lul.
“I haven’t eaten yet,” mompelde ik.
“Tough luck,” zei Cindia en ze duwde de knevel liefdevol tussen mijn lippen door.
Hij verdween achter mijn tanden ver in mijn keel. Ze bekeek mijn buik. Ze strekte haar hand en perste het vet dat er op zat samen tot een plooi. Ze zei dat ik een nachtje vasten wel zou overleven.
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?