| Gepost op zondag 18 januari 2009 - 11:23 pm: | 
|
|
Weer eens wat anders dan stoppen met roken
“En vandaag is een bijzondere dag,” zei de groepsleidster.
Ze richtte haar knieën en ogen in Sandra’s richting. Sandra zag allerlei ogen en knieën haar kant opgaan.
“We hebben een nieuwe gast in ons midden. Misschien dat ze zichzelf even wil voorstellen?”
Sandra keek op. Ze leek verlegen onder de aandacht. Ze leek verlegen met haar uiterlijk, hoewel ze een mooie vrouw was, ook in dit gezelschap van opvallend veel mooie vrouwen.
“Ik ben Sandra,” zei ze vervolgens een beetje schor, “en ik ben verslaafd aan mannen onderwerpen.”
Ze keek de kring rond. Haar ogen knipperden en haar gezicht vertoonde elk mogelijk teken van onrust, maar haar ogen neerslaan deed ze niet. Ze zag ogen sympathiek naar haar kijken. Ze ontmoette tekenen van begrip. Van medeleven. De wetenschap dat ze omringd moest zijn door lotgenotes, ontroerde haar. Desondanks voelde ze zich vreemd slecht op haar gemak.
“Hoe oud ben je, Sandra?” vroeg de groepsleidster.
Sandra was geloof ik al weer vergeten hoe ze heette, deze forsgebouwde vrouw met haar stoere kortgeknipte hooggeblondeerde haren. Ze bekeek monden en kon zich geen enkele naam herinneren die door de monden uitgesproken was. Oh ja, Patricia, het kleine vrouwtje met de zwartgeverfde piekharen en het verbazend bleke gezicht.
“Zevenendertig,” antwoordde Sandra.
De groepsleidster kirde de kring rond dat ze dit Sandra niet gegeven zou hebben. Er werd geknikt en instemmend gemompeld. Op Sandra’s gezicht brak een zenuwachtige lach door. Was dit nou serieus bedoeld of probeerde men haar met deze vleierij op haar gemak te stellen?
“Ben je getrouwd, Sandra?”
Sandra schudde haar hoofd.
“Heb je een vriend?”
“De laatste tijd niet meer.”
“Hoe heette jouw laatste vriendje?”
“Patrick.”
“En had je een serieuze relatie met Patrick?”
Sandra keek wantrouwig de kring rond. Was dit het begin van een kruisverhoor over haar liefdesleven? Ze had zin in een sigaret, maar niemand van de zestien vrouwen om haar heen rookte, dus zou het vast niet mogen. Ze had ook nog geen enkele asbak gezien in het gebouw. Ze stak haar vingers tussen haar in een oude spijkerbroek verpakte benen, want ze leek de enige met gele vingers.
“Ja, we namen het allebei zeer serieus. Alleen bleek na een jaar of twee dat het toch niet ging.”
“Waarom ging het niet, Sandra? Had dit te maken met jouw verslaving?”
“Dat speelde wel mee…”
“Wat zei je, Sandra?”
Sandra keek op, probeerde een kalme, dappere oogopslag te hervinden en herhaalde haar woorden een stuk luider.
“Verklaar je nader, Sandra… Vertel eens wat meer over jouw gevoelens, jouw gedachten…”
“Ik had het gevoel iets te missen,” begon Sandra.
Bij nader inzien was het nu beter maar even het gladde, mat glinsterende laminaat te bekijken.
“Ik wil gewoon niet de hele tijd onderop liggen,” zei ze toen: “Af en toe mocht ik van Patrick wel eens bovenop, maar echt leuk scheen hij dat toch niet te vinden. En toen ik een keertje probeerde om met een stropdas zijn handen vast te binden, vroeg hij wat me bezielde en toen ik daarop zei dat het me wel spannend leek dat hij even niet zoveel meer zou kunnen uitrichten, vroeg hij of ik gek geworden was.”
Sandra keek op en zag geknik van herkenning. Ze zag dat diverse ogen droevig geworden waren. Melancholisch. Dus al deze vrouwen hadden dezelfde fantasieën als zij?
“Mag ik misschien zelf wat vragen,” vroeg Sandra: “Ik ben er wel nieuwsgierig naar of bijvoorbeeld Patricia…”
“Natuurlijk mag je van alles en nog wat vragen,” viel de groepsleidster haar in de rede, “maar nu nog even niet. We zijn nu bezig met jou te leren kennen en dus stellen wij nu even de vragen.”
Sandra ontmoette de ogen van de groepsleidster en merkte dat ze die slecht kon weerstaan.
Dominante bitch, dacht ze.
Ze bedacht dat ze dit zelf ook was, maar kennelijk had ze nu haar gelijke gevonden. Mogelijk zelfs haar meerdere. Plotseling herinnerde ze dat de groepsleidster Barbara heette. Ze had nogal een Gooise R, dus ze had haar eigen naam uitgesproken als Bajbaja. Ook een vorm van sadisme, dacht Sandra, als Gooise ouders je kind een naam geven met ontelbaar veel r’s erin.
“Had je dergelijke gevoelens alleen met Patrick of heb je dit met meer vriendjes gehad?”
“Met alle vriendjes,” zei Sandra: “En ook met mannen die ik op straat tegenkwam. En mannen in de trein bijvoorbeeld. Ik reisde jarenlang met een vriendin per trein naar het werk. Toen had ik regelmatig fantasieën dat we op het stilste stuk van het traject, als we door het natuurgebied reden, grote mitrailleurs uit onze tas te voorschijn zouden halen. Dit is een kaping, riepen we dan. Alle vrouwen zouden zonder pardon geëxecuteerd worden. Vervolgens zouden we alle mannen bijeendrijven in één wagon en dan zouden we onze gang met hun gaan. Uitkleden maar, zouden we dan vrolijk roepen…”
“Jeetje,” viel een lange mevrouw met verbazend blauwe ogen uit: “Dat is wel heel fors. Wat een nare fantasieën. Dit zijn gewoon misdadige gedachtes.”
“Ik wil niet dat je al oordelen uitspreekt over de fantasieën van onze nieuweling, Roberta,” zei de groepsleidster streng: “Toen jij hier voor het eerst op zo’n krukje zat, vertelde je als ik mij goed herinner over jouw verpleegstersfantasieën. Moest een man zich niet naakt uitkleden en zich vooroverbuigen, zodat jij hem anaal kon visiteren? Sprak je niet vol liefde over het knisperende geluid van het plastic terwijl je het handschoentje aantrok?”
Roberta was helemaal rood geworden.
“Zo was ik vroeger,” sprak ze verontschuldigend, “maar ik ben gelukkig heel erg veranderd.”
Sorry hoor, Sandra,” zei ze vervolgens en ze keek smekend in Sandra’s richting.
Sandra knikte haar toe ten teken dat ze de excuses accepteerde.
Wat een masochistje opeens, dacht ze.
Best een coole fantasie, dacht ze ook, maar toen bedacht ze dat ze zich aangemeld had bij deze privékliniek om van dit soort smeerpijperij af te komen.
“Zijn er ook vriendjes geweest waarmee je jouw gevoelens ook hebt kunnen beleven? Heb je vriendjes gehad die zich door jou lieten onderwerpen?”
Sandra voelde dat haar wangen warm geworden waren terwijl ze de kring rond loerde.
“Ja, die vriendjes waren er,” zei een vrouw met pretlichtjes in haar blauwe ogen: “Ze zweet het uit het poriën.”
Ze leek wel een beetje op Sandra. Haar blonde haren waren lang en steil en hingen los, net zoals Sandra ze zou dragen wanneer ze met een vriendje op stap was. Nu waren Sandra’s haren niet geborsteld en dus had ze ze snel in een staart gebonden.
“Niet plagen, Jacqueline,” zei de groepsleidster streng: “Dit is een intiem en gevoelig onderwerp en Sandra zal er alleen over praten als ze zich op haar gemak voelt. Wil je er over praten, Sandra?”
Sandra voelde zich helemaal niet op haar gemak.
“Ik heb een paar spankingvriendjes gehad,” zei Sandra desalniettemin.
Dit was de eerste keer dat ze hierover praatte. Ze voelde schaamte, ondanks dat ze van alle kanten wederom blikken van herkenning en aanmoedigende knikjes kreeg.
“De eerste was nota bene mijn buurman. Die man was dik in de veertig en ik was zelf nog maar veertien. Ik woonde toen natuurlijk nog bij mijn ouders, in een heel klein dorpje. Die buurman gluurde over de schutting als ik in bikini in de tuin lag te zonnen. Op een gegeven moment besloot ik daar wat van te zeggen toen hij in zijn eigen tuin aan het werk was.
Ik vroeg hem gewoon waarom hij dat deed, naar me gluren. Eerst ontkende hij, maar ik hield aan en toen zei hij dat hij me mooi vond. Hij zei dat hij het spannend vond om naar me te gluren. Ik wist dat hij van de strenge kerk was, dus ik besloot hem te vragen of dat allemaal wel mocht van zijn kerk, naar bijna blote meisjes gluren. Hij zei toen dat het zondig was wat hij deed, maar hij kon het niet helpen. Hij kon het niet laten. Hij zei dat hij straf verdiende. Hij zei dat hij ervan droomde om van mij straf te krijgen voor zijn zonden.
Ik vond het allemaal maar een beetje raar, maar toch ook wel erg spannend, dus besloot ik om toch nog maar even te vragen hoe hij dat dan voor zich zag, dat straf krijgen. Moest ik me daarvoor uitkleden of zo? Nee dat hoefde niet. Juist niet. Als ik hem namelijk straf gaf, dan was ik een soort afgezant van God, iemand die hem namens God op zijn dwalingen was. Hij zei dat hij zelf wel naakt moest zijn als hij straf kreeg. En vastgebonden. Zodoende zou ik ook helemaal geen risico lopen. Hij gaf toe dat hij er vast aan zou denken om aan te randen en te verkrachten, maar vastgebonden zou daar natuurlijk niets van terecht komen en de roe zou dit soort gedachten er vervolgens wel uit slaan.”
“Ging je dan meteen op zijn aanbod in?”
“Oh nee,” griezelde Sandra, “er gingen nog twee zomers overheen voor ik uiteindelijk deed wat hij wilde. Ik was toen zeventien. Ik deed het uit nieuwsgierigheid. Ik voelde een groot verlangen om te weten te worden hoe ik me zou voelen als een man zou slaan.”
Sandra keek besmuikt de kring rond. In haar coltrui en spijkerbroek voelde ze zich opeens een lelijk eendje. Haar lotgenotes droegen mooie blouses, korte rokjes en spannende kousen.
“Waarom zijn jullie allemaal zo mooi aangekleed?” vroeg ze beduusd.
“Wij voelen ons mooi nu we van onze dwalingen verlost zijn,” antwoordde de vrouw die links naast haar zat. Ze ging expres verzitten op haar kruk zodat Sandra een glimp van haar jarretelgordel kon zien onder haar oranje rokje.
“Wij weten wat voor een genot een man is die niet onderworpen is,” zei Roberta: “Onze mannen mogen vrij zijn.”
Diverse vrouwen mompelden verbazend positieve opmerkingen over de man in het algemeen en hun eigen man in het bijzonder. Sandra bekeek hen alsof ze water zag branden. De groepsleidster klapte in haar handen en herhaalde dat de bedoeling van deze sessie was om Sandra te leren kennen en dat het dus niet de bedoeling was dat Sandra zelf allerlei vragen stelde. Ze keek Sandra scherp aan. Die besefte dat ze zich schuldig voelde. Opstandig.
Klotewijf, dacht ze in het diepst van hart.
“De hamvraag is natuurlijk wat het met je deed toen je jouw buurman sloeg met een roe? Vond je dat opwindend?”
“Ik vond dat het meest opwindende wat ik tot dan toe mijn hele leven had gedaan,” antwoordde Sandra: “Hoewel die man zelf me totaal niet opwond.”
Ze bekeek het laminaat en luisterde naar het geroezemoes om haar heen.
“Waren jullie niet ooit allemaal zo?” vroeg ze en ze keek rond maar opeens zag ze geen bevestigende blikken meer.
“Heb je ook spankingvriendjes gehad die je erotisch gezien wel opwindend vond?”
Sandra knikte. Ze zag haar vingers zich met elkaar verstrengelen. Ze voelde haast pijn in haar buik van schaamte terwijl ze dacht aan de jongen over wie ze nu moest vertellen, de jongen die de reden was dat ze zich had aangemeld.
“Ik geef pianoles,” zei Sandra, “naast dat ik ook nog op een callcenter werk. Het callcenter bezorgt me een inkomen, maar bij de piano ligt mijn hart. Afijn, ik had al weer een aantal jaar geleden een jongen van vijftien als leerling. Een tengere jongen met grote bruine ogen en golvende zwarte haren en een lief gezicht. Sven is echt zowat de allerliefste jongen die ik ooit gezien heb…”
“En wat dacht je dus als je fantaseerde over Sven, de allerliefste jongen die je ooit gezien hebt?”
“Dan dacht ik eraan hem te onderwerpen. Hem klem te zetten. Hem vast te pakken. Hem vast te zetten en te betasten. Niet dat ik dat durfde. Integendeel, Sven was de leerling waarbij ik elke fysieke aanraking vermeed. Ik bleef ook ver bij hem uit de buurt. Uit voorzorg.”
“Hoe heeft het dan toch kunnen gebeuren dat je hem spankte?”
“Niet zo haastig, alstublieft. Ik kom vanzelf wel op het onderwerp waarover u zo graag wilt horen…”
“Jouw toon staat me niet aan, Sandra,” zei de groepsleidster toen.
Sandra keek haar aan alsof ze haar oren niet kon geloven.
“En jouw houding trouwens ook niet,” kreeg ze vervolgens te horen.
Sandra keek de kring rond maar zag dat de groepsleidster bijval kreeg. Ze ontmoette verwijtende ogenparen. Ze ontmoette zelfs boosheid. Onder het gevoel dat ze verraden was, werd ze onzeker. Bedremmeld keek ze om zich heen. Ze slikte toen de groepsleidster opstond om opzichtig heupwiegend op haar af te lopen. Zittend op haar lage krukje was ze een zodanig intimiderende verschijning dat Sandra haastig overeind kwam. Ze dacht met haar 1 meter 82 ongeveer even lang te zijn, maar ze bleek net een kruintje groter.
“Kun je jouw kjitiek misschien nadej uitleggen, Bajbaja?” vroeg Sandra zo dapper als ze kon.
Ergens achter de brede heupen van Barbara werd onderdrukt geproest. Barbara keek Sandra aan met een blik die kon doden. Sandra voelde zichzelf opeens een kruintje korter.
“Draai jij je maar eens om,” zei Barbara en Sandra gehoorzaamde als een zombie.
Ze begreep wat er te gebeuren stond. Ze hoorde het in Barbara’s stem, ze voelde het in de lucht hangen.
“Broek uit,” klonk het.
Sandra gehoorzaamde ook nu. Haar lust tot verzet bieden was verschrompeld. Met wrikkende benen en zuchtend van inspanning duwde ze haar strakke spijkerbroek omlaag tot op haar knieën. Had ze nou maar een rokje gedragen, dacht ze. Vervolgens hoorde ze dat er geroezemoest werd. De kring had ontdekt dat ze onder haar alledaagse kloffie een dure string droeg.
“Til die slobbertrui maar een eindje op. Je billen moeten helemaal beschikbaar zijn. Je zou het zelf niet anders gewild hebben, of wel?”
“Ik vroeg je wat,” fluisterde Barbara in haar oor.
De leden van de kring waren allemaal opgestaan en vormden nu een kring rondom het krukje waar Sandra nu op bevel van Barbara op knielde.
“Ik zou het zelf ook zo gedaan hebben,” mompelde Sandra.
“Meisjes, wat hebben jullie zoal aan te merken op het gedrag van Sandra in de groep?”
Toen iedereen wat geroepen had, somde Barbara op dat Sandra opstandig was, brutaal, dat ze veel te veel verbeelding had, dat ze steeds met haar benen had zitten wiebelen in plaats van dat ze mooi stil zat, en mooi rechtop zat ze trouwens ook niet. Ten slotte kleedde ze zich als een vogelverschrikker, was ze niet opgemaakt en was het maar zonde dat ze die mooie haren zo slecht geborsteld had en in een staart verborgen hield.
“Dat iemand die een sieraad kan zijn voor elk mannelijk oog, zich durft te vermommen als iets voor achter in een donkere kast,” had een van de vrouwen verzucht, een klein vrouwtje behangen met kettinkjes en ringen.
“Dat is een hele waslijst, Sandra,” zei Barbara, haar lippen opnieuw vlakbij Sandra’s oor.
“Ik wist helemaal niet dat er een kledingvoorschrift was,” piepte Sandra, “en een zitvoorschrift.”
“Dat spreekt vanzelf,” antwoordde Barbara: “Wil je dezelfde weg gaan als deze vrouwen, dezelfde verandering doormaken, goede maatjes met hen worden, vriendin wellicht, dan zul je je moeten aanpassen. Hoe kun je jouw eigen eilandje met zijn eigenaardige normen en regels verlaten als je je niet wenst in te laten met de normen en regels van het vasteland?”
Daar zat wel wat in, vond Sandra. Ze sloeg haar ogen neer voor de glimmende ogenparen om haar heen. Ogen die leken te willen dat ze slaag kreeg.
“Ik wil jou 30 klappen met de vlakke hand geven,” zei Barbara: “Ik vind dat je die verdiend hebt. Wat denk je daar zelf van?”
“Ik denk zelf ook dat ik wel 30 klappen verdiend heb,” zei Sandra met gesmoorde stem.
Terwijl ze wachtte op de eerste tik hield ze haar trui voorbeeldig hoog. Eén keer had ze de andere kant van de medaille, de andere rol, met een vriendje uitgeprobeerd. De opwinding die ze had gevoeld, was toen van het thrillerachtige soort. De spanning deed haar wel wat, maar de daad zelf eigenlijk niet. Maar nu voelde ze haar lijf hunkeren naar een lesje.
Ze probeerde haar dijen niet te laten wrikken terwijl ze de klappen kreeg. Ze probeerde stil en recht te blijven zitten. Na haar eerste kreun van pijn schaamde ze zich. Een teken van zwakte. Ze realiseerde zich dat ze zo weinig mogelijk wilde laten merken van de moeite die het haar kostte de afstraffing te ondergaan. Ze wilde haar zwakte niet tonen. Terwijl ze zelf dacht dat ze toegewijd was , bereid om bij deze groep te horen.
Ze gooide haar hoofd in haar nek en liet haar mond half openvallen, zodat haar kreungeluiden te horen waren. Ze liet haar ogen openvallen. Ze liet haar lotgenotes zien dat ze pijn leed en zich vernederd voelde.
Laat me klein zijn, dacht ze en vanaf dat moment wond het krijgen van klappen haar hevig op. Helaas hield Barbara’s vlakke hand al een paar klappen later op met Sandra’s kont van rode vegen te voorzien.
“Zo,” zei ze, “dit lijkt me een goed moment voor een koffiepauze. Omdat Eleonora jarig is, hebben we ook een gebakje.”
Ze fluisterde in Sandra’s oor dat zij deze pauze maar beter kon gebruiken om even terug naar haar kamer te hollen en iets aan haar toilet te doen.
“En, hoe voelt dat nu?”
Sandra droeg een dunne witte coltrui, een zwart rokje en donkere kousen. Ze had snel haar haren uitgeborsteld en die hingen nu los. Ten slotte had ze mond kersenrood opgemaakt. Iedereen had gezegd dat ze er mooi uitzag. De meeste vrouwen hadden gezegd dat ze ook best zo mooi slank zouden willen zijn.
“En zo lang,” had Trudi bewonderend gezegd en ze had Sandra vervolgens laten blozen door te zeggen dat het voor kousen een voorrecht was om zulke mooie lange, dunne maar sterke benen te mogen verpakken. Ze hadden heel even gepraat. Trudi was kledingontwerpster en zei dat ze gespecialiseerd was in kousen.
“Het voelt best goed, die complimenten,” fluisterde Sandra.
Ze voelde hoe heet haar wangen waren. Net als aan het begin van de sessie, kostte het haar moeite haar gezelschap aan te kijken.
“Mooi,” zei Barbara tevreden, “dan willen we nu graag alles horen over Sven.”
“Er was op een gegeven moment een middag dat hij bij het spelen van een nieuw stuk nogal wat valse noten erdoorheen gooide. Ik zei voor de grap dat de buren niet blij met hem waren en hij zei dat ik dan vast ook niet blij zou zijn. Vervolgens flirtten we een beetje op het thema dat hij valse noten speelde en ik niet blij zou zijn.
Hij daagde me uit. Wat zou ik doen met hardhandig hardleerse leerlingen? Hij keek me aan met die mooie ogen van hem en ik besloot hem uit te dagen door te zeggen dat ik heel hardhandige leerlingen over de knie legde. Hij vroeg of ik dat echt meende.
Ik lachte wat raadselachtig en toen zat Sven me aan te kijken en kreeg ik het wel heel erg warm van de spanning die in de lucht hing. Maar ik durfde echt niet hoor, tegen hem zeggen dat hij op moest staan en moest knielen op de pianokruk.
Hij was mijn leerling, weet je, en als lerares heb je jouw verantwoordelijkheden. Mijn gezag misbruiken kon toch echt niet. Maar aan het eind van de les hadden we het over heel moeilijke stukken spelen waarbij je tegen de grenzen van jouw eigen mogelijkheden aanloopt. Het geeft veel zoveel voldoening het stuk dan toch onder de knie te krijgen.
Sven zei dat het erotisch was en daar moest ik wel om lachen. Ik vond dat seks toch nog wel ietsje beter was dan leren een stuk goed te spelen. Vervolgens was het even stil en toen zei Sven dat hij falen eigenlijk ook erotisch vond. Ik vroeg hem hoe hij dat bedoelde. Hij antwoordde dat als je faalde, dat je dan straf kreeg. Tenminste, dat fantaseerde hij vaak. Hij zei vervolgens dat hij maar rare praatjes zat te vertellen en dat ik vast toch niks van hem begreep. Ik zei dat ik misschien toch wel iets begreep van wat hij zei.
Weer zag ik die ogen van hem. Ik hield het niet meer. Ik stond op en zag die ogen naar me staren de hele eindeloos lange weg die ik moest gaan voordat ik achter de piano was en naast de kruk waarop Sven zat. Ik zei hem dat hij wel erg veel valse noten had laten klinken vanmiddag. En of hij maar even wilde opstaan.
Hij gehoorzaamde me prompt. Vervolgens moest hij zich omdraaien en ook dat deed hij prompt. Als een standbeeld stond hij terwijl ik eerst zijn heup aanraakte, hem daar streelde en vervolgens zijn billen, hem daar ook streelde. Toen ik zijn billen kneedde, begon hij te kreunen, maar hij bleef stram in de houding staan. Ik fluisterde schor in zijn oor dat ik hem op zijn blote billen ging slaan.
Ik gaf hem de opdracht het aantal valse noten dat hij had gespeeld, te tellen. Terwijl hij daarmee bezig was, maakte ik zijn broek los en die viel op zijn enkels. Ik duwde zijn slipover wat naar boven en trok zijn onderbroek van achteren omlaag. Ik vroeg hem hoe veel valse noten hij had gespeeld en hij antwoordde dat het er zeker 30 moesten zijn geweest. Misschien wel 50 zei hij er achteraan.
Ik suggereerde dat het er ook best 100 geweest zouden kunnen zijn en mijn beduusde lieverd sprak me niet eens tegen. Ik besloot het toch maar op 30 te houden. Vervolgens gaf ik hem 30 klappen met mijn vlakke hand. Ik begon zachtjes en sloeg hem langzaam harder. Hij kreunde halverwege en schreeuwde zelfs een beetje tegen het eind, maar bleef ook bij mijn hardste en gemeenste tikken staan als een standbeeld.”
“Hoor je zelf hoe je nu klinkt, Sandra?”
Sandra stopte haar warme handpalmen tussen haar dijen. Overal was ze warm geworden, op haar wangen nog het meest.
“Het klonk alsof ik het verschrikkelijk opwindend vond en dat vond ik het ook,” zei Sandra en ze voelde een brok in haar keel.
Ze voelde tranen opwellen. Ze keek op en ontmoette empathische ogen.
“Ik heb hem nadien nog veel vaker geslagen,” zei Sandra ten einde raad.
“Met een rietje en met een roe. Met een stok en met zweepjes. Toen we het voor de derde keer deden, moest hij zichzelf klaarmaken voor straf. Ik zei tegen hem dat hij zelf mocht bepalen hoe veel kledingstukken hij omlaag of uit wilde trekken voordat het zo ver was. Een minuut later stond hij naakt tegenover me. Uiteindelijk ging hij voor het ontvangen van zijn straf mee naar boven, naar de zolder. Daar bond ik hem vast. En ik ontnam hem zijn zintuigen….”
Sandra wist met moeite haar tranen binnen te houden.
“Zo’n type ben ik dus. Zo verdorven ben ik.”
Eén voor één kwamen de vrouwen langs bij Sandra’s krukje. Ze moest opstaan en werd omhelsd. Iedereen fluisterde haar een hart onder de riem in het oor:
“Je kunt veranderen.”
“Je kunt beter worden.”
“Kom een tijdje in ons midden en je taalt niet meer naar zwepen.”
“Wij kunnen je leren om mannen weer te zien als wat ze werkelijk zijn.”
“Dank je,” stamelde Sandra, of “Wat lief,” of “Ik hoop het ook.”
De laatste was Barbara. Sandra viel in haar armen en liet haar hoofd rust vinden op haar grote boezem.
“Ik voel me niet zo goed nu,” mompelde ze.
“Blijf dan bij ons,” fluisterde Barbara en gaf haar een kusje bij haar oor.
“Dan ga je je vanzelf weer beter voelen.”
|
|
    
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 382
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 19 januari 2009 - 08:37 am: |
|
Goed en fout |
Na een behoorlijke poos van stilte op onze site (alleen maar advertenties, veel advertenties) eindelijk weer eens een verhaal. Laat het dan een mooi verhaal zijn, dacht ik nog, want het is al zo lang geleden.
Hmm, van Subjackt, dacht ik daarna, dat moet toch haast wel goed zitten.
Nou dat zat het. Geweldig, wat origineel. Ongelofelijk origineel. Het grote bewijs dat ook op dit toch ogenschijnlijk zo uitgekauwde onderwerp nog van allerlei origineels te verzinnen valt.
Het is natuurlijk een afschuwelijk foute gespreksgroep. Te vergelijken met een klooster waarin je elk genot in sex wordt afgeleerd en en passant ook nog even het genoegen in lekker eten wordt verboden. Het heeft de sfeer van een internaat waarin de meisjes met de handen boven de dekens vastgebonden moeten slapen, zich moeten wassen met een gewaad over zich heen zodat ze hun eigen verderfelijke lijf niet kunnen zien en waarin lachen als een doodzonde wordt gezien.
Het is een verschrikkelijk oord, maar, en dat is nu juist het leuke, elke masochist zal beseffen dat het moeten verblijven in zo'n oord nu juist weer de ultieme vernedering en straf is. Niet mogen genieten van masochisme en daarvoor gestraft worden is hetzelfde als van de drank af willen en dat onder toezicht aanleren in een zwembad vol jenever.
Het gaat niet lukken natuurlijk. Welnee, dat kan helemaal niet, wat die andere trienen ook beweren. Ik voorzie een grote spanking-orgie over enige weken, waarin Bajbaja als eerste en als laatste over de knie gaat en tussendoor ook nog wel dertig keer. En door haar blote bips voor alle meisjes niet meer kan verbergen dat ze natter is dan een kat die net in de sloot is gevallen. Vele maanden van therapie in één keer weg. Maar ja, dan doen we het toch gezellig nog een keer over met z'n allen? Het ziekenfonds betaalt wel.
Hoe komt een mens erop.
En dan: de sfeertekening, de karakters, de verteltrant. Is het erg te merken dat ik een beetje enthousiast ben? Jee, wat ben ik benieuwd waarmee je de volgende keer weer komt, Subjackt.
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
| |
SaMuel
Bevlogen lid
Inlognaam: Samuel
Bericht Nummer: 45
Aangemeld: 10-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 19 januari 2009 - 11:28 am: |
|
Hoopgevend begin |
Na het lezen van dit verhaal was ik benieuwd naar een vervolg: kortom: een hoopvol begin, dat doet verlangen naar meer/een vervolg.
SaMuel
|
joy
Oppasser
Inlognaam: Njoy
Bericht Nummer: 79
Aangemeld: 09-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 19 januari 2009 - 05:57 pm: |
|
bijzonder... |
Wat een bijzonder verhaal subjackt! Ik heb het met grote interesse gelezen en ik vond het ook opwindend. Alleen geloof ik stiekem dat ik niet genezen wil worden... En ik merk ook dat als ik lekker in mijn vel zit (als subje dan) ik me graag optut, mijn haar lekker borstel en mijn rokjes nog een paar centimeters korter maak.
kusje
Joy
Slut is just a misspelling of Lust... 
| |
subjackt
Beginnend lid
Inlognaam: Subjackt
Bericht Nummer: 7
Aangemeld: 07-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 22 januari 2009 - 08:25 pm: |
|
reactie op |
Bedankt voor de leuke reacties. Blij jullie vermaakt te hebben.
Ik heb in dit verhaal een spelletje zitten spelen met een paar dingen. De gedachte dat SM te genezen zou kunnen zijn, een gedachte die m.i. vergelijkbaar is met homo- en pedofielen willen genezen. De notie dat als je "ziek" bent, je dan vast wel heel graag beter zou willen worden. Dat denken mensen met een conventioneel lustenrepertoire maar al te vaak, maar ik denk er net zo over als Joy. Ik hoef niet te genezen. Ik heb juist wat extra's bovenop die conventionele geneugten.
Daar heb ik niet altijd zo over gedacht, ik heb wel eens gehoopt en gewenst dat het op zou houden, die rare kronkels en ook dat zit in het verhaal, want Sandra heeft zich vrijwillig aangemeld en denkt dat ze baat zal hebben bij haar "behandeling".
Tja hoe zou het verder kunnen gaan? SaMuel denkt aan een vervolg, maar ik betwijfel of ik dat zal gaan schrijven. Ik ben niet zo goed in feuilletons.
Het is leuker om iedereen er het zijne of hare van te laten denken. Die korte rokjes en mooi geborstelde haartjes, dat is wel typisch, dat geeft wel te denken. Kennelijk zitten die vrouwen inderdaad goed in hun vel, maar waarom dan?
Janneman denkt dat de hele club inclusief Bajbaja over de knie zal gaan. Ik hou het op het omgekeerde, namelijk dat Sandra bij wijze van therapie het subje van Bajbaja en haar vriendinnetjes zal moeten spelen. Daar betaalt ze een fortuin voor en ze denkt ook nog dat ze zich er beter van zal gaan voelen :-)
Of er is een derde variant, een onverwachtse wending, nl. dat de mannelijke directeur zich met de zaken komt bemoeien. Een man temidden van een hele groep vrouwen die ooit verslaafd waren aan het onderwerpen van mannen, als dat maar goed gaat. Klinkt als een fles jenever in de handen van een ex-alcoholist.
Het moeten afkicken van masochisme is een ultieme vorm van masochisme, leuk. Ook dat was een gedachte bij dit verhaal.
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?