| Gepost op zondag 05 oktober 2008 - 09:07 pm: | 
|
|
I see your true colors shining through
Jouw lach werd net zo breed als die van mij toen je me de trein uit zag stappen. We haastten ons tot tegenover elkaar om met een lange, hartstochtelijke zoen het begin van een weekendje samen te vieren. We hadden al heel wat weekendjes samen gehad, dus het gezicht waarin ik keek was onderhand vertrouwd. Het was een mooi gezicht. Het was een gezicht waarop mijn buik reageerde met vlinders.
“Dag lieve Aletta,” zei ik.
“Dag lieve Jelmer,” zei jij.
Onze vingers speelden een spelletje aantrekken en afstoten met elkaar terwijl onze hoofden spiegelden en ontspiegelden totdat jouw lippen zich uiteindelijk toch door die van mij lieten vinden. We zoenden tot het perron leeg was.
“Kom,” zei je toen.
Ik voelde dat je nerveus was. Ik voelde hetzelfde. Waar we normaal gesproken blij babbelend naar de trappen en tunnel liepen, waren we nu stil. Ik vond het ongepast jou aan te staren, dus beloerde ik jou vanuit mijn ooghoeken. Onder jouw halfopen zomerjas droeg je de blauwig groene jurk die we een paar weken geleden samen uitgezocht hadden. Er speelde een glimlach op jouw lippen toen je zag dat ik keek. Terwijl ik voor me keek, herinnerde ik me het zwarte leren bandje dat ik op jouw bleke schouders onder het jurkje had zien uitkomen.
“Het is nog zo warm hè,” zei je, terwijl we de trappen af liepen.
“Heb je het niet warm in dat jasje?”
Ik zei dat ik het niet warm had, maar er was iets in jouw ogen waardoor ik besloot het toch maar uit te trekken.
“Geef mij jouw rugzakje maar even,” zei je.
Even later lag mijn jasje over mijn arm en galmden de hakken van jouw laarzen naast de zolen van mijn schoenen in de tunnel. Opeens zag ik je nadrukkelijk omkijken en direct daarna in de verte turen. Ik schrok op toen ik door jou aangevallen werd. Je greep me en duwde me tot vlakbij een grijze muur met grauwzwarte vlekken, naast een verlicht geel bord waarop vermeld werd wanneer de treinen naar Hilversum, Amsterdam, Haarlem en Alkmaar gingen.
“Politieboeien,” zei je op het moment dat ik ze voelde.
Het staal streelde mijn polsen voordat ze met twee klikken gevangen werden achter op mijn rug.
“Hoe kom je daaraan?” vroeg ik, maar jij zei dat ik niks mocht vragen.
“Vanaf nu spreek je alleen nog als ik jou dat vraag,” fluisterde je in mijn oor terwijl je van achteren tegen me opreed.
“Begrijp je dat, subjackt?”
“Ik begrijp jou, Maltraitha,” zei ik zachtjes met een dichtgeschroefde keel, terwijl mijn hart bonsde omdat het begonnen was.
Nu al. Nu al terwijl we nog onder mensen waren.
Je pakte mijn jasje op dat gevallen was. Met zorg drapeerde je het over mijn schouders en over mijn geboeide handen. Je pakte ook mijn rugzakje op en stofte het af.
“Volgens mij dacht je geen bijbedoelingen toen ik daarnet zei dat het zo warm was”, zei je.
Ik zag je lachen terwijl je me bij mijn schouder pakte. Ik zag je stralen terwijl je naast me liep op weg naar de trap en naar buiten.
We staken een pleintje over en ik wist dat we daarna één drukke straat door moesten voor we bij de auto waren. Je stak jouw borst vooruit en jouw neus in wind en jouw ogen zochten en kregen aandacht van passanten. Iedereen keek alleen maar naar jou. Ik probeerde zo ongedwongen te lopen als lopen met boeien om mogelijk is. Alleen ik wist in wat voor rol ik naast jou liep. Alleen ik wist welke energie in jouw buik was opgevlamd die zorgde dat mannen keken en omkeken.
Nadat je me geholpen had bij het instappen in jouw auto, maakte je mijn gordel vast.
“Even checken of je het wel fijn hebt,” zei je.
Met één knie leunde je op mijn stoel terwijl je mijn gulp openmaakte. Door de stof van mijn onderbroek raakte je mijn lul aan. Terwijl je me betastte kreeg ik een stijve en je hoorde me jachtig ademen en binnensmonds kreunen. Ik sperde mijn ogen open toen ik zag hoe jouw vrije linkerhand in een terloops gebaar jouw jurkje pakte, optilde tot over de rand van jouw kousen. Ik staarde naar een randje bleek bloot tussen kousen en broekje en wist dat de jongens die tien meter verderop al pratend en lachend het parkeerterrein overstaken jou ook zouden kunnen zien als ze zouden opletten.
Terwijl we naar jouw huis reden, vroeg je me naar mijn week en vertelde je me over de jouwe. Nu babbelden we zoals we in andere weekendjes ook altijd deden.
Je hielp me met uitstappen en leidde me jouw huis binnen. In de gang bij de kapstok hing je mijn jasje op en legde je mijn rugzakje neer. Terwijl je achter me stond streelde je mijn boeien en daardoor mijn polsen en je zei tegen me dat je het fijn vond dat je dit weekend iets had om mee te spelen. Je streelde mijn heup en heupwiegend verscheen je in mijn gezichtsveld.
“Je bent speelgoed, subjackt,” zei je en jouw handen maakten speelgoed van jouw borsten.
Het jurkje schoof langs jouw benen omhoog terwijl je jezelf streelde.
“Wat heb je daarop te zeggen?”
“Ik vind het fijn dat je met me wil spelen, Maltraitha,” zei ik.
Mijn stem klonk schor van opwinding, maar twijfelen deed hij niet. Ik was in mijn rol geraakt. Jouw schitterende ogen die naar me keken terwijl je het zwarte leren pakje onthulde dat je onder jouw jurk droeg, vertelden me dat het een hoofdrol was.
“Bekijk me nog maar eens goed,” zei je toen je vlakbij me was en toen ik je rook.
Mijn ogen volgden jouw handen die bij jouw been, vlak boven jouw laars, de zwarte doek losmaakten die je daar omheen gebonden had. Ik voelde frustratie. Je wist toch hoe graag ik naar jou keek? Ik bleef naar je kijken met ogen die naar jou hunkerden totdat de doek ze bedekte en rond mijn hoofd vastgebonden was. Ik snoof door mijn neus en rook jou opnieuw. Met één zintuig dat me afgenomen was, bloeiden de andere zintuigen op. Ik sidderde toen ik jouw lichaam zich aan het mijne voelde opdringen. Ik kreunde toen je me zoende. Ik zoende je terug.
“Ik wil niet dat je dat doet,” zei je. “Ik wil dat je passief bent.”
Je zoende me opnieuw. Je bracht jouw tong bij me naar binnen. Je liet hem schuren langs mijn tanden.
“Ik wil dat je voor jouw genot compleet van mij afhankelijk bent,” zei je voor je me streelde.
Met gespreide vingers gingen jouw handen in een zigzagbaan langs mijn borst omlaag over mijn lichtgroene bloes. Je zoende me. Je streelde mijn heupen en kneep in mijn billen. Je zoende me zo hartstochtelijk dat jouw zoen onbeantwoord laten een zonde leek. Of wilde ik stout zijn?
“Je kent geen discipline,” siste je in mijn oor nadat je me een oorveeg gegeven had.
Daar waar mijn wang nagloeide, zoenden jouw lippen mij.
“Je was niet passief, subjackt,” zei je.
“Ik gehoorzaamde niet, Maltraitha”, zei ik en ik voegde eraan toe dat het me speet.
“Het spijt me.”
“Dat is mooi,” zei je.
“Het siert je dat je spijt hebt. Alleen kan spijt nooit voldoende zijn.”
Ik voelde jouw hand bij mijn gulp. Ze ging naar binnen. Ze maakte mijn stijve pijnlijk kloppend.
“Ik heb straf verdiend, Maltraitha,” zei ik, waarop jij antwoordde: “Je haalt me de woorden uit de mond. Dat was precies wat ik ook dacht.”
Je kuste me bij mijn oor. Je bezorgde me tintelingen.
“Je sprak zojuist voor jouw beurt, subjackt. Dat is een nieuwe overtreding. Een nieuw bewijs dat jij geen discipline kent.”
Ik zweeg. Ik voelde mijn lichaam gloeien terwijl ik me realiseerde hoe genietend haar stem klonk terwijl ze hardvochtig was. Ze vond het fijn om me straf te beloven. Ze leek doof voor het miskende gevoel dat mijn ogen liet prikken. Dus ik was geen lieve gehoorzame jongen. Dus ik was geen perfecte kameraad.
Met haar hand op mijn schouder werd ik opgebracht, de trap op naar de overloop en door de tweede deur links. Ze zette me ergens neer, vermoedelijk ongeveer in het midden van het warme knusse kamertje. In de mail had ze een paar tipjes van de sluier opgelicht over hoe ze het kamertje ingericht had. De rest zou ik met eigen ogen zien, hadden we afgesproken.
“Ik heb de lichtjes aangedaan,” zei je.
“Het zijn slingers blauw en groen, om elkaar heen en door elkaar heen, overal langs het plafond. Langs alle drie muren, voor jou en achter jou en rechts van jou. Aan de linkerkant van dit compartiment is geen muur. Daar is een gordijn, een paars gordijn. Het compartiment waar je nu bent is het compartiment van de liefde, het genot en de passie. Maar ik wil met jou naar het andere compartiment gaan. Niet dat daar geen liefde of genot of passie is, het heeft alleen andere kleuren. Daar zijn de slingers rood en paars. Ik wil jou zien in rood en paars, subjackt. Wat heb je daarop te zeggen?”
“Ik wil met je mee, Maltraitha,” zei ik.
Ik kreeg een duwtje en werd gestreeld door zware, zachte stof. Je leidde me een paar meter door wat voor mij een niemandsland was. Toen trok je aan mijn schouder. Ik stond stil en recht terwijl je me bevrijdde van de politieboeien. Behalve overal warm en jeukerig voelde ik me doodnerveus. Ik besefte dat ik prijs stelde op vrijheid, op autonomie en op controle. Het waren drie dingen die ik niet graag of gemakkelijk uit handen gaf.
Voetje voor voetje ging ik de richting die jouw leidende hand aangaf. Op een gegeven moment kantelden mijn schoenen, want de ondergrond liep schuin naar beneden een kuil in. Het was een ronde kuil, voelden mijn hakken. Even later helde ik vervaarlijk over, want mijn schoenpunten botsten met een plek waar de grond weer even hoog was als zonet. Je gaf me met jouw hand mijn evenwicht terug en je zei dat je mijn benen ter weerszijden van de balk wilde hebben. De punten van jouw laarzen schopten me tot ik in de positie stond waarin je me wilde hebben. Je pakte mijn nek en duwde mijn hoofd naar voren en omlaag. Ik voelde hoe mijn hals en keel landden op iets hards maar soepels. Leer, rook ik. Je pakte mijn armen. Ik bood verzet toen ik ze naar voren voelde gaan. Mijn fantasie vulde in op welke manier jij mij wilde klaarzetten.
“Sssh,” zei je zachtjes in mijn oor.
Je gaf me een kusje zodat mijn huid tintelde. Je voelde me toegeven. Even later rustten mijn beide polsen ter weerszijden van mijn hoofd in halve rondjes van leer. Een scharnier piepte zachtjes. Mijn nek en de bovenkanten van mijn polsen voelden ook leer. Ik voelde een claustrofobische aanval. Ik hoorde het zachte gepiep waarmee je een schroef of vleugelmoertjes aandraaide. Ik trok aan mijn polsen en trok met mijn hoofd maar ik zat vast. Ik stond aan het schavot.
Verdriet schoot diep vanuit mijn buik door mijn borst naar de achterkanten van mijn ogen. Ik probeerde dieper en rustiger te ademen. Toen ik jou vlak voor me hoorde en rook, fantaseerde ik jouw ogen en werd geil. Wel een minuut lang gebeurde er niks. Ik voelde dat je me bekeek. Ik vroeg me af wat je van me vond. Zonder dat je iets zei galmden jouw laarzen op het hout de kuil in.
Nadat je me mijn schoenen en sokken had uitgedaan, raakte je mijn enkel aan met je hand en met een touw. Je omwikkelde mijn linkerenkel een keer of vier, haalde het touw door een gat in de balk en omwikkelde mijn rechterenkel ook een keer of vier. Vervolgens bond je mijn benen vlak boven de balk stevig aan elkaar vast, zodat mijn enkels gespalkt stonden tegen de balk en zodat mijn knieën bij elkaar geduwd waren. Hopeloze X-benen had je me gegeven.
Het werd weer eventjes stil om me heen. Ik waande me eenzaam hoewel jij waarschijnlijk ergens achter mijn kont met een vorm van voorbereiding bezig was. Mijn kont was het hoogste punt van mijn lichaam tenzij ik door mijn dijen en kuiten zakte. Eerst durfde ik mijn benen niet recht te houden. Ik voelde me geil toen ik het wel durfde, toen ik met horizontaal gebogen rug wachtte op de dingen die komen gingen. Mijn vrijheid, mijn autonomie en mijn controle was ik in ieder geval kwijt. Het ontroerde me dat ik ze voor jou had prijsgegeven, het ontroerde me dat ik gedijde ondanks dat ik deze kostbaarheden kwijt was. Ik bedacht wat je verder nog met mij zou kunnen doen en werd geil bij elk scenario behalve het scenario dat je zou zeggen dat het maar een grapje was en dat we weer naar buiten gingen.
“Ik neem aan dat je jouw huiswerk hebt gedaan,” zei je.
Je was nu achter me en achter mijn kont die jou aankeek, jou ter beschikking stond. Als je op de balk ging staan kon je me daar met je kruis aaien, wat je eventjes deed.
“Je bedoelt de bonnetjes?” vroeg ik schor.
Meteen herinnerde ik me de email waarin we filosofeerden over spel, de email waarin je me vertelde dat je wilde dat een slaaf met twee woorden sprak. Want je was trots op je nick en wilde tijdens het spelen jouw bijnaam uitgesproken horen worden.
Ik zei nog snel “Maltraitha”, maar hoorde zelf dat het hopeloos achter de zin aan kwam.
Ik hoorde je “tu tu tu” zeggen.
De manier waarop je het zei, droeg bij aan mijn vernedering die vermomd als sekskoorts door mijn lichaam kroop.
“Je hebt nu al drie series te pakken,” zei je met een giecheltje.
“Als ik het nog een beetje rek heb ik in dit eerste uurtje genoeg ongehoorzaamheid gehoord om je een heel weekend te mogen straffen…”
Je zag mijn lijf sidderen onder het zelfgenoegzame toontje waarmee je mij jouw heerschappij verklaarde.
“Waar zijn de bonnetjes?” vroeg je.
“In mijn rechterbroekzak, Maltraitha,” zei ik.
Ik voelde jouw hand zoeken. Ik hoorde de papiertjes knisperen.
“Ah ik heb hier blouse te pakken,” zei je tegen me.
“19.95 bij de C&A. Koopje”.
Ik begon zachtjes te steunen. Mijn lijf wrikte wat mismoedig toen de schaar in jouw hand in mijn bloes knipte, maar mijn verzet was futiel. Je knipte met de schaar dwars over mijn rug de bloes in tweeën. Vervolgens kwam je bij mijn oksel staan. Je prikte de punt van de schaar in de stof en je knipte eerst schuin omlaag naar mijn ellebogen, en daarna bijna loodrecht omhoog tot de schaar het hout tikte waarin mijn polsen gevangen hingen.
“Zo,” zei je nadat je een lap stof op de vloer had zien vallen.
Je liep om me heen naar mijn andere oksel om ook de andere mouw van de bloes van me af te knippen. Je stond nu buiten de kuil. Je leek waarschijnlijk boomlang terwijl je mijn arm blootlegde.
“ Mooi shirt,” zei je: “Mooi zwart. De ene baan mat, maar de andere glanst een beetje in het rode licht.”
Ik hoorde je lachen.
“29.95,” zei je: “Da’s niet goedkoop. Zeg eens eerlijk, wat is jouw gevoel als je iemand 29.95 ziet wegpissen?”
“Dat is zonde, Maltraitha,” zei ik hol.
“Ik vind het zonde om 29.95 zomaar weg te gooien.”
“Het maakt mij weinig uit wat jij vindt, subjackt,” zei je.
Ik hoorde dat je ervan genoot om dat te zeggen. Je zag me rillen en ik hoopte dat het er voor jouw ogen uit zou zien als genieten.
Je prikte met de schaar in de stof bij mijn oksel. Een klein gaatje. Je prikte me van onder bij mijn borst, de punt van de schaar vlakbij mijn huid. Je prikte me op mijn buik. Je liep om me heen en maakte een gaatje bij mijn andere oksel.
“Is er ooit een vrouw geweest die zo verkikkerd op je was dat ze je de kleren van het lijf scheurde?”
“Nee, Maltraitha,” steunde ik: “Zo’n vrouw is er tot nu toe nooit geweest.”
Jouw handen vielen mijn shirt aan met alle kracht die ze bezaten en je slaagde erin om in één aanval van beheerste razernij me van mijn shirt te beroven. Ik hoorde jou zachtjes hijgen terwijl jouw vingers mijn tepels hard streelden, voor eventjes zacht en verliefd. Jouw haren streelden daarbij mijn schouders en rug. Ik fantaseerde hoe rood ze konden zijn in rood licht.
“Nu is die vrouw er wel, subjackt,” zei je: “Ze is er en ze heeft je goed te pakken. Je bent haar speelgoed. Je bent haar bezit.”
Even later stond je achter mijn kont. Overal prikte je gaatjes in mijn spijkerbroek, die ik gisteren had gekocht. Ik herinnerde me weer hoe ik eerst met een exemplaar van 30 Euro had gestaan en hoe ik had getwijfeld tussen reserve en overgave. Ik was niet gek. De reden van de bonnetjesopdracht had ik heel aardig geraden.
Nu zwolg ik in onmachtige spijt over de uitgave van 79.95 voor een spijkerbroek, waar een restwaarde van 0 Euro van over was nadat jouw schaar en jouw plukkende, rukkende en scheurende handen ermee klaar waren. Nu streelden jouw handen verliefd de binnenkanten van mijn blote dijen.
“Mooi broekje,” zei je: “Het zit fijn strak. Mooi die rood met witte band boven het zwart. Maar vergis ik mij of heeft de inhoud van jouw broekje behoefte aan ruimer wonen?”
“Misschien vergis je je niet, Maltraitha,” mompelde ik.
“Ook 29.95,” zei je.
De benen van de schaar streelden mijn heup en één been glipte onder het broekje. Ik hoorde een knip en voelde het elastiek vieren. Het broekje viel net niet van me af nadat je het ook bij mijn andere heup kapot geknipt. Toen je vanaf mijn rug door mijn bilnaad en tussen mijn benen door knipte, onthulde de neerdwarrelende stof mij langzaam maar zeker voor jouw ogen. Je handen namen de tijd met het strelen van mijn dijen, mijn ballen en mijn lul. Mijn lul zat tegen mijn buik aan geplakt en aan de top kleefden sliertjes vocht.
“Zelden iemand gezien die zo blij was met het weggepist zien worden van 149 Euro 80?”
“Het was 159 Euro 80,” zei ik.
“Oeeh,” zei jij: “Je corrigeert mij. Je voelt klaarblijkelijk de behoefte om mij op een tekortkoming te wijzen, maar je bent niet meer in de positie mij terecht te wijzen,subjackt. Of het waar is wat je zegt, is onbelangrijk.”
Iets kietelde mijn billen, iets wat ik niet thuis kon brengen.
“Je hebt me te nemen zoals ik ben, subjackt, al heb ik volgens jou overigens zeer subjectieve brein, fouten of rare grillen of nare karaktertrekjes. Je bent als een blok gevallen voor mijn verleiding. Je hebt als opdracht aangenomen om mijn lusten bevredigen. Je denkt dat je zoiets kunt, maar je faalt. Je mislukt in alles, subjackt.”
Het was een zweep, besefte ik, pas toen je me plagerig tussen mijn benen streelde met het leer.
“In alles wil ik je laten mislukken. En terwijl je voelt hoe miserabel je bent, wil ik dat ik in jouw hoofd perfect ben. Iemand moet perfect zijn, één van ons tweeën. Wie van ons moet dat volgens jou zijn, subjackt?”
“Jij moet dat zijn, Maltraitha,” fluisterde ik.
Moedeloos wrikte mijn lichaam terwijl jouw handen het spuug verspreidde dat na jouw “subjackts” op mijn billen was gesproeid.
“Vier series,” zei je: “Want je hebt vier overtredingen begaan. Vier series met het kleine zweepje dat ik samen met Marielle uitgezocht heb. We vonden dat het lekker nijdig kletst. We dachten aan een keffende hond. Het geluid van een hond die naar je keft is als stressverhogend…”
Je liet het zweepje knallen in de lucht. Je zag mijn lijf geschrokken opveren.
“Maar als dat beest dan ook nog niet op z’n erf blijft, als het plotseling op je af komt rennen dan is zo’n klein hondje opeens een groot gevaar. Tenzij je natuurlijk harder kunt rennen…”
Je zag me wrikken met mijn polsen en vervolgens met mijn lichaam. Je zag mijn energie wegvallen tot mismoedige gelatenheid nadat ik ondervonden had dat ik niet kon vluchten. Je wachtte tot ik stilstond. Je zag me rillen maar je zag ook dat ik mijn benen recht hield en mijn kont hoog. Je zag dat ik het hondje wilde trotseren.
Je sloeg me, een streep dwars over. Je zag mijn spieren samentrekken maar je zag me blijven staan. Met enige voorzichtigheid sloeg je door, maar ik bleef voorbeeldig bleef staan, hoewel mijn trillende spieren en binnensmonds gesteun verrieden dat ik pijn had.
“Zet je schrap, subjackt,” zei je vervolgens verlekkerd.
Vanaf toen sloeg je me met de nijd die paste bij de hartstocht die je voelde en die een uitweg zocht. Je hoorde me nu hevig kreunen. Je zag mijn billen wrikken, mijn dijen schrikken, mijn knieën en kuiten inzakken. Maar wel was het zo dat elke keer na het verwerken van de hevigste pijn mijn benen recht kwamen te staan en mijn kont omhoog. Nadat je me twintig keer dwars over mijn billen had geslagen, was het doodstil om ons heen. We hijgden allebei.
“Dat was serie één, subjackt,” zei je en ik hoorde in je stem dat je ontroerd was. Misschien was het vanwege de wreedheid die je ontketend voelde worden, misschien was het ongelovige dankbaarheid omdat de realiteit zo dicht bij je droom gekomen was of misschien was het zelfs uit dankbaarheid omdat je zo goed bleek te zijn in het toebrengen van pijn.
“Zet je schrap voor serie twee, subjackt,” hoorde ik je zeggen en ik wist al dat je me nu in een hoger tempo ging slaan.
Je liet me vechten nu, vechten tegen de pijn en uiteindelijk, tegen het eind van de serie, vechten tegen mijn tranen. Ik moest al mijn verlangen naar jou aanwenden om mijn benen recht te houden en mijn kont omhoog, beschikbaar voor jouw zweep.
Je streelde me. Op de plekken waar mijn huid overgevoelig sidderde, blies je met jouw warme adem de pijn weg. Je zag mijn lijf hunkeren naar jouw warmte. Terwijl jouw laarzen tegen mijn kuiten drukten, jouw kousen tegen mijn dijen en jouw natte broekje tegen mijn billen opreed, liefkoosden jouw haren de stukjes huid waar de zweep het meest tekeer gegaan was. Uiteindelijk landde jouw romp zachtjes bovenop mijn rug en terwijl je al hoofdschuddend met jouw lippen mijn ruggengraat kuste, streelden jouw haren tussen mijn schouderbladen
Mijn stijve bereikte zijn maximale omvang. Het sidderen van pijn werd sidderen van hunkering. Bijna zei ik tegen je dat ik alles wilde ondergaan wat je maar voor me in petto kon hebben, maar aangezien zo’n uitlating me 20 klappen zou opleveren, hield ik me stil. Ik wist dat ik er sowieso nog 40 te gaan had. Ik voelde koorts in mijn buik kruipen. Ik wilde dat je me sloeg. Ik wilde jouw afstraffing ondergaan. Ik wilde zelfs geloven dat ik met mijn pijn kon boeten voor jouw fouten zodat jij straks perfect zou zijn.
“Serie drie is voor je rug,” zei je: “Want na liefde komt altijd pijn.”
Je liep om en langs me heen terwijl jouw zweepje me overal liet opveren, liet wrikken, kippenvel bezorgde.
“Nu ga ik tussen je dijen mikken,” zei je voor het begin van serie vier.
“Daar waar een striem van een zweep het meest pijnlijk is, zal ik je proberen te treffen.”
Je wachtte tot ik de neiging door mijn benen te zakken, had bedwongen, opnieuw met mijn kont netjes aangeboden voor de zweep op jou wachtte.
Je geselde de binnenkanten van mijn dijen. Je geselde de plek waar mijn benen overgingen in mijn romp. Je geselde tussen mijn benen door mijn ballen en mijn lul. Je liet me schreeuwen. Je liet me ineenstorten. Ik kon niet langer mijn lichaamsdelen blijven aanbieden voor jouw zweep.
“Kont omhoog, subjackt” gilde je.
“Ik kan het niet, Maltraitha,” jammerde ik terug.
“Je bent te hardvochtig. Je bent te wreed.”
Achter mijn blinde ogen stelde ik me voor hoe haar ogen zouden gaan stralen als het me toch zou lukken haar te gehoorzamen. Ik vocht mijn benen recht. Ik vocht mijn kont de lucht in. Ik vocht mijn dijen uit elkaar.
“Je kunt het toch,” hoorde ik je zeggen.
Ik hoorde hoe dankbaar je klonk. Dat gaf me de kracht en motivatie om tot het eind van de serie mijn kont beschikbaar te houden.
Ik hoorde jouw laarzen bij me vandaan gaan. Ik voelde angst door mijn buik kruipen terwijl je me verliet, hoewel het veiliger voor me was jou uit mijn buurt te hebben. De geluiden die ik achter mijn rug hoorde waren te zacht en vaag om uit te maken wat je deed. In de tien minuten dat ik op jouw terugkeer stond te wachten, voelde ik me alleen en verlaten. Ik voelde verdriet tot ik besefte dat mijn beweginkjes een vrijage waren met de touwen en met het leer. Mijn lichaam sidderde, zo boordevol met geilheid kropen mijn zenuwbanen. Emoties werden ononderscheidbaar. Verdriet en genot leken inwisselbaar, pijn en genot ook.
“Ik heb een cadeautje voor je,” zei je nadat je voor me was komen staan.
Ik snoof jouw geur op en voelde me bedwelmd raken. Iets raakte mijn lippen waar ik zonder reserve mijn tong omheen krulde. Het was hard, maar toen ik beet gaf het mee. Het voelde en smaakte naar leer. Pas nadat ik de top van het ding had ingeslikt, besefte ik dat ik een lul in mijn mond had. Ik voelde me verstarren toen ik de positie van jouw lichaam raadde en besefte dat jij ding voorgebonden moest hebben. Ik worstelde en spuugde het ding uit.
“Maltraitha, Maltraitha, wat heeft u een grote penis,” probeerde je mijn stem na te doen.
Met je eigen stem zei je er achteraan: “Dan kan ik je beter verkrachten.”
Je duwde de lul tegen mijn lippen aan maar ik vocht mijn gezicht erbij vandaan.
“Rob de Nijs,” zei ik met gebalde vuisten.
Ik luisterde naar de wanhoop in mijn stem, een totaal contrast met de pret die we hadden toen we dit codewoord verzonnen om te stoppen.
“Als je dat hoort, slaat alles dood,” had je gezegd, maar we hadden ook afgesproken dat ik het drie keer moest zeggen wilde je stoppen.
Ik hoorde je luisteren, maar ik zweeg. Ik voelde de lul terugkomen. Je wilde dat ik hem inslikte. Ik zoog erop en voelde hem mijn tong passeren, mijn keel klem zetten.
“Rob de Nijs,” zeggen kon ik niet meer, maar we hadden ook een stopgebaar, drie keer de vingers van beide handen uit elkaar spreiden. Je zag mijn vuisten opengaan, je zag mijn vingers uitspreiden. Je bevrijdde me van de lul. Ik begon te hoesten. Ik voelde tranen uit mijn ogen druppelden. Er glipten een paar onder de blinddoek door zodat jij ze ook kon zien.
Je gezicht kwam bij me. Terwijl jouw lippen één voor één mijn tranen opslurpten, vroeg je me of we echt moesten stoppen. Je streelde mijn lippen open. In plaats van iets te zeggen zoog ik op je vingers. Ik huilde zachtjes terwijl jij toeliet dat ik op jouw vingers sabbelde. Een paar minuten lang gaven we ons over aan de intimiteit van deze handeling. Toen vroeg ik je om me nog één lange lekkere zoen te geven.
“Stop daarna een prop in mijn mond,” fluisterde ik.
“Laat me jouw slachtoffer zonder woorden zijn. Mijn rol in dit spel heeft geen tekst.”
Een tijdje later streelde het leer van onderen tegen mijn billen. Met zachte duwtjes verkende je mijn bilnaad van onder tot boven. Terwijl je dat deed streelde je mijn billen en rug in wijde cirkels.
“subjackt,” fluisterde je.
Een kreet ontsnapte vanachter het balletje dat mijn mond vulde. Kwijl kroop langs mijn lippen en kin terwijl ik heftig kreunend onderging hoe jouw dildo mij penetreerde. Je hand wond mijn lul op en toen mijn lul stijf was ontspanden mijn heupen. Je hoefde geen kracht meer te zetten om verder in me naar binnen te komen. Je hoefde geen topsport meer te bedrijven om in mijn achterste op en neer te kunnen gaan. Zachtjes jammerend verdroeg ik de pijn die me dat deed.
“subjackt,” hijgde je met toenemende verrukking.
Je begon me te neuken. Ondanks de pijn die mijn lijf liet sidderen, ging het je tamelijk gemakkelijk af. Door met je hand mijn lul op te winden, kreeg je me zelfs aan het hunkeren. Toen je even inhield, heel even eerbied toonde voor de weerstand in mijn spieren, wist ik niet meer bij welke emotie mijn kreten en gejammer hoorden. Ik wist niet of ik kreunde omdat je te laten ophouden of dat ik kreunde om je te laten doorgaan. Ik wist wel dat het geen verschil meer maakte wat ik voelde.
“subjackt,” zei je hoog en ijl met je hoofd in je nek en je opengesperde ogen gericht op de lichtjes die sterren aan een hemel waren.
Je neukte me zo snel als dat mijn lijf verdragen kon. De rillingen die er doorheen kropen werden nog heftiger.
“subjackt,” gilde je en de stoten van jouw lichaam waarmee het klaarkwam, neukten via de dildo mijn ingewanden.
“subjackt komt klaar,” dacht ik en vervolgens was ik helemaal van de wereld.
|
|
    
Switch
Nieuw lid
Bericht Nummer: 2
Aangemeld: 10-2008
Beoordeling: 
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 05 oktober 2008 - 09:57 pm: |
|
Ik ben echt JALOERS op je! |
subjackt,
Heel mooi verhaal. Een droom voor vele. Heerlijk om helemaal machteloos te zijn. De kleren worden van je lijf geknipt, je kan niets doen (je wilt ook niets doen). Je laat het gebeuren. Je verlegt een grens. De dildo; ergens durf je het nog niet, maar verlangt er zo naar.
Wat een prachtig gevoel moet dat zijn....Nogmaals, ik ben jaloers op zo'n scenario.
Switch
|
Maleah
Oppasser
Bericht Nummer: 22
Aangemeld: 02-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 06 oktober 2008 - 09:27 pm: |
|
Koude douche nodig... |
Inderdaad een schitterend verhaal, waarin ik helemaal meegesleept werd!
Zo mooi geschreven dat ik het als in een film zag gebeuren, mee kon voelen met de emoties.
Ik vond de emoties en gedachten van subjackt prachtig: ontroerend, eerlijk, zo graag willen dienen, de pijn, de tranen...
Mijn dominante kant was wel aan een koude douche toe na het lezen!! Echt heel erg mooi.
liefs Maleah
|
subjackt
Beginnend lid
Bericht Nummer: 7
Aangemeld: 07-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 10 oktober 2008 - 02:02 pm: |
|
thx! |
Voor de enthousiaste reacties.
We zullen zien of subjackt nadat hij weer een beetje hersteld is van zijn behandeling nieuwe belevenissen in de pen heeft zitten.
|
Switch
Beginnend lid
Bericht Nummer: 6
Aangemeld: 10-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 10 oktober 2008 - 05:28 pm: |
|
Heel graag! |
Nou, dan hoop ik maar dat je snel over de pijn heen bent. Want ik kan niet wachten op weer zo'n schitterend scenario.
Ik voel me net een junk, ik kan niet zonder!!
Switch
|
subjackt
Beginnend lid
Bericht Nummer: 8
Aangemeld: 07-2008
Beoordeling:
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 10 oktober 2008 - 06:05 pm: |
|
switch, |
Een beetje onthouding is alleen maar goed hoor. Dan krijg je tenminste weer lekker honger...
Even off topic, voor oppassers bedoeld: Waarom is er eigenlijk een minimum aantal woorden dat je moet tikken?
Ik vond nl wat hierboven stond genoeg reactie, maar de site schijnt te vinden dat ik niet spraakzaam genoeg ben.
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?