| Gepost op zaterdag 06 juni 2009 - 12:30 pm: | 
|
|
en haar eerste opdracht
“Ik wil je in de gewenste houding zien als ik terug kom.”
Dat had ze gezegd toen ze de kamer verliet. Gewenste houding. Wat was dat ook al weer? Op je knieën, armen in de nek en naar beneden kijken. De meesteres zeker niet aankijken. Zoveel wist ik er wel van, na alle gesnuffel op het internet. En voeten zeker niet tegen elkaar. Dat had ik op haar site gelezen. Dat was blijkbaar erg fout. En op straf was ik niet onmiddellijk uit. Die zou zeker wel komen. Meesteressen zijn grillig. Daar kom je ook wel achter als je alle verhalen leest. Uiteindelijk kun je het nooit goed doen. En waag daar maar eens wat van te zeggen. Dan kun je een dubbele portie krijgen.
Ik verlang wel naar de straf, naar de pijn. Maar als het zover is, dan zal het toch wel anders zijn. Ik kijk schielijk om mij heen een neem de ruimte in mij op. Ja, hiervan heb ik foto’s op het internet gezien. Maar het is toch anders. Kleiner, lager. Er trekt een huivering door mij heen. Al die attributen. Waar ben ik toch aan begonnen? Ik heb pijn in mijn maag. Dat begon een paar dagen geleden. Tot dan toe waren de plannen die ik gemaakt had plannen. Maar toen kwam opeens het moment er aan dat alles zou gaan gebeuren. Voor de eerste keer. Naar een meesteres. Naar meesteres Marsha. Iedere keer als ik eraan dacht, schoot de pijn er doorheen. En vandaag had ik er bijna de hele dag last van.
De deur gaat open en ik fixeer mijn blik op de grond.
“Nee, maar. Je hebt goed opgelet. En dat voor een beginnertje,” schampert ze.
“Ja meesteres, dank u meesteres.”
Ik zie dat ze voor mij komt staan. Ik zie nog net de onderkant van haar leren jurk, haar mooie gewelfde benen en de hoge hakken, waardoor de vormen ervan nog beter uitkomen. Ze verplaatst zich uit mijn gezichtsveld. Ik spits mijn gehoor. Ik geloof dat ze achter mij staat, maar zeker ben ik niet. Wat gaat ze doen? Neemt ze mij op? Gaat ze slaan? Geen idee. Het is stil, doodstil. Dit is wel heftig. Ik begin te transpireren. Ik voel me klein, in het nauw, machteloos. Nog steeds gebeurt er niets. Ze weet wel hoe ze het moet aanpakken.
Tot mijn opluchting hoor ik haar weer bewegen. Ze gaat weer voor mij staan en daarna zitten.
“Kom dichterbij,” beveelt ze.
Ik kruip op mijn knieën naar haar toe, die al behoorlijk zeer beginnen te doen. Ik voel haar ogen over mijn lijf gaan. Als ik al niet naakt was, dan zou ze met haar blikken de kleren van mijn lijf branden.
“Dat ziet er daar beneden wel geciviliseerd uit”, zegt ze, terwijl ze mijn ballen inspecteert. Vooraf had ik gevraagd of ik iets moest doen. “Intiem scheren”, stond er in de email. Ik vroeg me af wat dat precies zou zijn. Besloot mijn ballen te scheren en mijn schaamhaar te decimeren. Dat was blijkbaar goed. Ze begint in ieder geval niet meteen moeilijk te doen, denk ik. Want natuurlijk is er altijd iets aan te merken. Benieuwd wanneer ik het dan wel fout doe…
Ik zit nu vlak voor haar.
“Doe de boeien om je voeten”
“Ja meesteres”
“En biedt je polsen aan”.
Ze doet polsboeien om. Langzaam, maar beslist.
“Dank u meesteres.”
“En dit is de mooiste”, zegt ze zacht, terwijl ze lacht: “Kom maar hier, dan doe ik je een nekband om.”
“Ja meesteres, dank u meesteres.”
“Dichterbij komen,” zegt ze op besliste toon.
Ik kruip nog dichterbij. Mijn buik raakt haar benen, die over elkaar zijn geslagen. Ze schopt met haar voet tegen mijn ballen. Eerst zacht, maar daarna harder. Mijn pik, tot nu toe slap, reageert onmiddellijk en komt in de hoogste staat van alarm, terwijl mijn ballen samentrekken. Ik schrik, wil wat zeggen, maar klem mijn tanden op elkaar. Van mij krijgt ze niets te horen.
Ze pakt mijn tepels beet en begint eraan te draaien. Eerst zachtjes, maar daarna harder. Steeds harder. Dit doet echt zeer! Ik kreun en beweeg me naar achteren, weg van de pijn.
“Stil zitten,” roept ze.
“Ik wil dat je stil zit,” herhaalt ze nog een keer om haar woorden kracht bij te zetten.
Ze draait, ze trekt, ze knijpt dat het haar een lust en leven is. Ik probeer de pijn met mijn adem op te vangen en begin te hijgen. Ze heeft haar hoofd vlak bij dat van mij gebracht en ik voel haar adem langs mijn gezicht. Ik moet mij dwingen om haar niet aan te kijken en fixeer mijn blik op de grond. Ze gaat door en door, terwijl ik me blijf verbijten.
Opeens laat ze mijn tepels los. Ik ontspan, maar ze gunt me geen rust
“Omdraaien,” zegt ze. “En op handen en voeten”.
Als een hond zit ik nu voor haar. Met mijn kont naar haar toe. Ik voel me naakter dan ooit, bekeken, geil.
Ze staat op, loopt weg en komt weer terug. Ik krijg weer een paar trappen tegen mijn ballen. En dan knalt een zweep op mijn billen. Links, recht, links, en ga zo maar door. En hard, hard, hard… Dit ga ik niet lang volhouden, dit is niet normaal! Dit ik gekkenwerk. Wat doet dit zeer.
Ze stopt.
“Hoe vaak heb ik geslagen?”
Stom, vergeten te tellen.
“Zes”, raad ik.
“Oh, oh, helemaal fout…” zegt ze met een gemaakt lieve, zoete stem, waarin ik het nodige sadisme hoor doorklinken.
“Dat is dom van je, want nu gaan we eerst die zes van jou overdoen en daarna mag je nog eens tellen hoe vaak ik je de eerste keer sloeg”.
“Ja, meesteres.”
“Wat meesteres? Voor de slagen wil ik dank u meesteres horen.”
“Ja meesteres, dank u meesteres.”
En opnieuw komen de zweepslagen op mij neer. Weer hard, harder, nog harder, heel hard. Ik tel de eerste zes.
“Dank u meesteres.”
En dan komt de tweede serie. De achtste zweepslag doet zo zeer, dat ik eventjes vergeet te tellen. Shit. Is het nu zo moeilijk om je te concentreren? Blijkbaar.
“Hoeveel waren het er nu,” vraagt ze weer.
“Tien,” gok ik.
“Oh dommertje, niet goed, nu moeten we weer van vooraf aan beginnen. En zo gaan de slagen weer door, van begin af aan. En tel ik in mijn hoofd zo hard als ik kan, om de pijn wat minder te voelen, totdat de zweep stopt. Ik zweet als een zwijn, als een os, als een olifant. Klieren produceren stoffen die ik nog nooit bij mezelf heb geroken. Dit zijn oergeuren, dat weet ik zeker, al heb ik nog nooit zoiets geroken. Zwaar, indringend, stinkend, of juist niet?
“Elf, dank u meesteres.”
Ze beveelt me daarna te gaan staan en naar haar toe te komen, vlakbij. Ik moet het heft van de zweep tussen mijn tanden nemen. Ze zet twee tepelklemmen op. De pijn valt mee, totdat ze eraan gaat trekken. Daarna maakt ze mijn polsboeien vast aan een stellage, die boven mijn hoofd hangt. En om het compleet te maken doet ze ook nog een blinddoek om.
Ik realiseer me dat ik nu echt geen kant meer op kan. Als ze kwaad wil dan ben ik aan haar overgeleverd. Mijn maag draait opnieuw om. Ik voel paniek. Het lijkt wel alsof ze het merkt.
Ze vraagt of ik weet wat je moet zeggen als ze te ver gaat.
Ja, dat weet ik wel. “Genade”, maar dat gaat ze echt niet van mij horen. En wat je moet zeggen als je er helemaal mee wilt ophouden. Dat weet ik niet. “Stop,” is blijkbaar de code. Dan is het douchen en wegwezen. OK. Dat gaan we dus niet doen.
De zweep neemt ze weer uit mijn mond. Daarna bindt ze mijn ballen af. En mijn pik. De erectie wordt nog heviger. Ik voel me als een lam, klaar om geofferd, misbruikt te worden. Ze gaat achter mij staan. Met haar nagels gaat ze over mijn rug, naar mijn buik, terug naar mijn rug en dan beneden naar mijn billen, die nog steeds pijn doen van de zweepslagen. Ze reageren heftig als ze met haar nagels over de gevoelige plekken gaat.
“Wat is dat nou. Stil blijven staan!” roept ze.
En ik span me tot het uiterste in om stil te blijven staan. Af en toe stopt ze met haar nagels. Dan speelt ze met de tepelklemmen. Trekt eraan. Iedere keer kost het mij moeite om de pijn te weerstaan. Nagels, klemmen, nagels, klemmen, nagels…Totdat ze de linkerklem laat losspringen. Met de andere tepel doet ze hetzelfde. Ze masseert de geplaagde tepels zachtjes met haar nagels. Verplaatst ze naar mijn buik, rug, billen, ballen, billen, rug, buik, tepels...
Ik vraag me af hoe zij dit nu allemaal ervaart. Is het voor haar allemaal routine en ben ik een nummer op de lopende band van alle slaafjes, die schijnbaar zonder einde aan haar voorbijtrekt. Of zal het haar ook wat doen? Ze is per slot van rekening toch ook een mens met gevoelens. Zal ze haar favorieten hebben? En slaven die ze helemaal niks vindt? Dat moet toch haast wel. Wat zal haar eerste indruk van mij zijn?
Ik voel hoe ze tegen mijn rug en billen is komen aan te staan. Ik hoor haar ademhaling sneller gaan. Ze hijgt een beetje. Of vergis ik me?
Opeens maakt ze me los en zegt dat ik op de grond moet gaan liggen. Ze loopt weg en laat me aan mijn lot over. Na een tijdje – hoe lang, ik ben ieder idee van tijd kwijt – hoor ik haar weer binnenkomen en ruik de lucht van een sigaret. Dan is het weer stil. Ik hoor niets. Zelfs niet haar ademhaling.
Rust. De eerste helft is voorbij.
In de tweede helft volgt nog de nodige straf. Ik kus haar voeten niet naar wens. Ik zou gebeten hebben. Nou, dat is echt niet waar. Maar ik zeg niets, terwijl dit toch echt te ver gaat.
“Op handen en voeten”, beveelt ze: “Bied je kont aan. Twintig zweepslagen. En tellen. Als we er zijn wil ik bedankt worden. En waag het niet te vroeg of te laat te zijn”.
Ze slaat er weer op los. Als ze slaat, dan is het wel echt raak. Ik tel. Overweeg om verkeerd te tellen. Om haar te tarten. Maar is doe het niet. Durf ik niet? Bang voor de pijn? Of wat?
Ik moet op haar vinger zuigen. En dat is ook niet naar wens.
“Als ik je zou uitlenen, dan zou ik meteen klachten krijgen”, zegt ze ontstemd:
“Weet je waarom?”
“Nee meesteres.”
“Nee meesteres. Je weet ook niet veel. Ik voel tanden. TANDEN. Wil jij tanden voelen als je wordt gepijpt?”
“Nee meesteres.”
“Op je handen en voeten. Bied je kont aan, tien zweepslagen.”
Het is voorbij. De regen, die de hele dag met bakken uit de hemel is gevallen, is gestopt. Het schemert. Het is rustig op de weg. Ik rijd de polder uit, waar ruim vijftig jaar geleden het water van het IJsselmeer nog vrij spel had, de brug over, richting het westen. Het gebroken wolkendek kleurt rood. Morgen mooi weer, denk ik. Ik voel me goed. Ontspannen, helemaal voldaan. Zoals je je kunt voelen na een paar glazen whisky, maar dan zonder de negatieve bijwerkingen van alcohol.
Bij mijn vertrek kreeg ik een opdracht mee. Of ik over mijn eerste keer wilde schrijven en dat op haar site wilde zetten. Daarover hoefde ik niet na te denken. Natuurlijk! Maar hoe en wat met de vulkaan in mijn hoofd? Ach, dat zullen we wel zien. Het was mooi meesteres, heel mooi …
Een vraag dient zich aan, die dagen erna nog blijft knagen. Waarom geef ik zo gemakkelijk toe, ook bij opdrachten waar ik niet echt zin in had? Waarom ging ik de voeten van de meesteres kussen? En waarom gaf ik gehoor aan haar opdracht om klaar te komen, terwijl ik daar geen zin in had. Is dat iets wat diep in me zit?
Het leven is toch zo dat het soms botst. De ene wil dit en de andere dat. Heb ik in mijn leven het niet tot een kunst verheven, om die botsingen te ontwijken en uiteindelijk via listige omwegen mijn doel te bereiken.
Maar heb ik daarmee niet het kind met het badwater weggegooid? Is dat niet laf? Het gaat er niet alleen om dat je je doel bereikt, maar ook hoe. Die botsingen zijn essentieel.
Deze zomer las ik de roman “De vliegeraar”van Khaled Hoesieni. Hij beschrijft dat het leven van de hoofdfiguur wordt bepaald door een gebeurtenis op zijn twaalfde, als hij zijn beste vriend in de steek laat, die door een stelletje idioten in elkaar wordt geslagen en verkracht. Een ultieme daad van lafheid.
Dat sloeg bij mij in als een bom. Herkenning. De hoofdfiguur zoekt zijn loutering en vindt die na vele omzwervingen. Wie het boek kent weet op welke grandioze wijze dit door Hosseini is uitgeschreven. Wie het niet weet staan nog prachtige uren te wachten met leesgenot en veel meer dan dat. Ik verklap niets.
Maar terug bij mezelf.
De vraag blijft knagen en niet voor niets.
Ik zoek het gevecht.
De vervolgvraag is nu: welk gevecht.
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?