| Gepost op zaterdag 29 november 2008 - 10:40 pm: | 
|
|
Een verhaal waarin roosje haar eerste strafopdracht krijgt. Die veroorzaakt een innerlijke groei, en een diepe verbondenheid tussen haar en haar Meester.
Ter inleiding: nu een jaar geleden schreef een verlangend meisje een gedicht aan haar Sinterklaas, haar Master of the Game. Een jaar later, een paar dagen geleden, werd het gepubliceerd (hier dus). Het bleef niet bij dat gedicht. En sommige dingen zijn te waardevol om te laten verdwijnen in de vergetelheid.
Het liep tegen kerst, de dagen waren donker en kort. Buiten was niets dat lokte, behalve soms de heldere sterrenhemel die ze vanuit haar huisje midden in de stad kon zien. Een klein stukje maar, waar ze soms een ster zag pinken, tussen de daken en het kille licht van de straatlantarens. Maar in haar hart brandde steeds sterker die warme gloed.
Hij had haar gezien en geraakt. Gekoesterd, gekust, gestreeld op schoot en een diep, haast onwerelds geluk, verlangen, rust en onrust in haar wakker gemaakt. Het besef dat dit een hele grote liefde zou kunnen worden, de allergrootste die ze ooit zou voelen. Een reis waarvan ze enkel het begin nog kende, midden in die donkere tijd, onbewust beseffend al dat te dicht bij de zon vliegen niet altijd veilig zou zijn, maar zo lokkend en zo intens dat het ook onvermijdelijk trok. Ze wist dat ze hem zou volgen, haar ster, maar dat ze zou kunnen verdwijnen in een zwart gat. Dat haar ster niet enkel vol licht en hoop is, maar in eenzaamheid aan zijn firmament zijn pijnen draagt, dat hij ook haar warmte nodig heeft. Dat de ster die daar zo vol macht en kracht en rust straalt, zich ook verlegen en beschaamd achter een wolk kan verschuilen.
Enkele weken nu hadden ze voorzichtig met vingertoppen de huid van elkaars verlangens afgetast. Vol van verlangen, intense vreugde, sprankelend schuimende champagne, het lange donker van de nacht bestrijdend met kaarsen en liefdeskreunen, met zweet en zoete woorden, met harde stoten en golven van genot. ’s Morgens nog nazinderend met elkaars geur op het lichaam naar het werk. De geuren en sappen wegspoelen zou zonde zijn, hij vertelde haar dat zijn handen nog roken naar haar nachtelijk verlangen, de hele dag. Zij rook zijn licht zoete, sterk mannelijke geur ook, op haar lijf en haar lakens, heimelijker nog dan hij.
Na zo’n nacht en dag was ze ’s avonds weer alleen. De volgende dag zou hij haar weer in zijn armen sluiten wist ze, maar nu was ze even alleen. En hij ontzegde het haar, haar eigen verlangen te vervullen, ze moest wachten. Smachtend en met kloppend hart lag ze in haar bed en ze kon het niet laten. Woelend legde ze toch haar hand tussen haar benen, waar het zo diep brandde en de golven uitzond in haar hele lijf. Ze wist dat het verboden was, maar juist ook daardoor was de verleiding zo groot. Wat zou hij doen als ze toch zou toegeven aan zichzelf? Ze wist het nog niet.
Ze wilde weten of hij ook streng kon zijn, ze verlangde ernaar te voelen hoe hij haar zou straffen. Maar ze wilde ook zijn lief gehoorzamende meisje zijn en beloond worden. Toch…toch…ze wist dat ze dat laatste pas ten diepste kon zijn, als ze eerst zou ervaren hoe hij met ongehoorzaamheid zou omgaan. Zuchtend van geilheid en vertwijfeling gaf ze toe aan haar onverbiddelijk om verlossing vragende hand en natte plekje. Daarna kwam de diepe en rustgevende slaap over haar, tot het ontwaken in het duister haar deed beseffen dat ze nu ook moest zien op te biechten.
De smsjes die ze elkaar ochtend na ochtend, dag na dag stuurden, waren talrijk. Zo niet deze ochtend. Na haar blozend opgebiechte ondeugende zonde, hoorde ze niets meer van hem. In tranen en vertwijfeling fietste ze naar haar werk. Ze dacht dat dit misschien haar straf was. Genegeerd worden. In plaats van een dat uurtje voor het werk vol uitgewisselde ondeugende genoegens, en kloppende en brandende verlangens, het niets van moeten afwachten en niet weten. Dat was de onzekerheid en de onduidelijkheid die hij soms om zich heen had.
Ze had het gevraagd de avond daarvoor: “hoe zul je me straffen als ik niet gehoorzaam ben?” Maar hij had niet meer willen antwoorden, dan alleen dat ze dat zelf zou moeten ontdekken. Tegelijkertijd vroeg hij haar te gehoorzamen. Wat wilde hij nu?
Gelukkig kwam het smsje toch, en bleek dat hij om andere redenen even niet had kunnen antwoorden. Hij zou een mailtje sturen zei hij. Een mailtje met een strafopdracht.
Vol spanning las ze snel de opdracht. Een humoristisch gedichtje, en de opdracht klonk haar wel avontuurlijk en opwindend in de oren. In de trein gaan zitten met polsboeien en de buttplug die hij bij haar had gelaten. Maar naarmate de middag vorderde en ze weer naar huis fietste, groeide ook de onzekerheid. De buttplug was best groot. Ze dacht glimlachend terug enkele weken geleden, toen hij de buttplug met vastberaden liefde in haar draaiende kontje naar binnen duwde. Dat was heerlijk geweest, een avond en nacht vol van vervulling.
Zou ze dat zelf kunnen? Nooit eerder had ze zelf iets naar binnen gebracht daar. Het was ook helemaal geen intrinsiek verlangen. Thuis gekomen nam ze snel een douche, en zorgde dat haar lichaam overal weer glad en toegankelijk was. Ze liep rillend naar de slaapkamer, het was koud in huis en haar lijf zat vol spanning over de komende opdracht. Ze wilde de trein niet missen.
Ze probeerde rustig te gaan liggen en zich te ontspannen. Langzaam probeerde ze dat ding, wat nu ineens veel groter en helemaal niet meer zo opwindend leek, naar binnen te krijgen. Tranen van pijn brandden in haar ogen. Het lukte niet. En ze wilde niet falen. Nog maar eens geprobeerd. Even trok een golf van pijn en genot door haar lichaam en toen was hij binnen. Ze stond op. Het voelde heel ongemakkelijk. Hij was op msn en even probeerde ze nog te vragen of dit echt de bedoeling was. De reis zou twee uur duren en nu al had ze het gevoel dat ze het geen minuut langer vol kon houden.
Hij was onverbiddelijk. Het moest. En in de trein moest ze nadenken. Nadenken of ze een duurzame relatie met hem wilde. Haar hart bonkte van vreugde toen ze dat las en gesterkt door die woorden kleedde ze zich verder aan.
Een kort zwart rokje, kousen, een slipje maar wel, om dat afschuwelijke ding op zijn plek te houden. Zenuwachtig bevestigden haar trillende handen de brede, leren polsboeien. Ze trok haar jas aan en strekte een arm uit. De boeien zouden zichtbaar zijn. Verlegen en met haar handen in haar zakken ging ze de deur uit. De wind blies gemeen koud, ook onder haar rokje. Bij elke stap was ze zich bewust van wat in de weg zat, bij elke stap kon ze alleen aan hem denken. In de bus was het gelukkig zo druk dat ze kon staan. De chauffeur en enkele passagiers keken onwillekeurig naar haar polsen. Het leek of sommigen snel de andere kant op keken. En heimelijk weer keken met een verwonderde blik. In stilte kon ze glimlachen.
Ze voelde iets van trots groeien. Zij kon klein zijn voor hem, ze wilde dat. Ze had hem gevonden, gezien, en had zichzelf in al haar verlangens getoond. En hem beviel het wat hij had gezien. Hij wilde haar naast zich, en in haar klein zijn voelde ze grootse trots en kracht groeien. In deze vernedering voelde ze de verbondenheid groeien. Ze zou het volhouden en zichzelf verbijten. De verbaasde en verwonderde blikken zou ze weerstaan met een verstilde en trotse glimlach om dat wat alleen zij en hij wisten. Dat er landen lagen ver voorbij deze wereld, ver voorbij de grenzen van pijn en vernedering, ver voorbij de kille duisternis en de kille verlichte koopzucht van deze tijd.
De groeiende tijd naar het duisterste van het jaar was niet te bestrijden met eten en kopen, dat wist ze al lang. Maar in voorgaande jaren had deze tijd haar altijd somber gestemd, omdat ze zich er geen geheel van voelde. Omdat ze niet begreep wat al die mensen lokte om met oppervlakkige genoegens het duister en de eenzaamheid te bestrijden.
Ook hij verdroeg het donker slecht. Hij was een man die het licht nodig had, die de zon moest voelen op zijn huid om aan al zijn innerlijke krachten vorm te kunnen geven. Maar samen zouden ze stralen en zich verwarmen aan elkaar en die ster die lonkte boven de landen die ze zouden opzoeken. De landen van liefde en verbondenheid, van de lusten van de ziel die zich slechts in liefde echt veilig kunnen voelen, omdat ze zo verankerd zijn met de kern, omdat ze voor de grote massa wezensvreemd zijn, omdat ze voor velen het daglicht niet verdragen.
Maar niet langer hoefde het een stil en duister verlangen te zijn. Niet langer iets waarom ze haar diepste wezen hoefde te verafschuwen. Niet langer hoefde het iets te zijn dat ze enkel kon vervullen door toe te geven aan begerige en bekrompen mannen, die enkel wilden nemen wat van haar was, die haar kracht en trots wilden wegzuigen en haar daarna verlatend in vernedering.
Niet langer vervulde het schreeuwende licht van de stationshal en al die gehaaste mensen haar van vervreemding. Ze zou het doorstaan, ook met dit diepe ongemak. Nog slechts enkele uren scheidden haar van zijn sterke armen. “Ik zal er voor je zijn straks en ik vang je op.” Die woorden zond hij haar, toen ze vol van pijn voorzichtig ging zitten in de trein.
Oja, natuurlijk sloeg ook weer de twijfel toe. Waarom toch, waarom gaf ze toe aan zo een opdracht. Waarom deed ze zichzelf pijn en bezorgde ze haar lichaam zoveel ongemak? Waarom deed ze dat voor hem? Maar ze voelde van binnen hoe hij thuis zat te wachten.
Ze wist het. Ze voelde het. Dat ook hij zijn strijd voerde. Dat ook hij de opdracht niet lichtzinnig beleefde. Dat hij niet met een perverse grijns zat te wachten, maar zijn eigen worsteling doormaakte. Dat hij zich af zou vragen, of ze begreep wat hij van haar vroeg. Dat hij zich af zou vragen, of ze zoveel overgave zou willen tonen voor hem. Dat er diepe schoonheid lag in deze pril groeiende verbondenheid, maar ook grote angst en onzekerheid of ze samen zouden bereiken die verre landen van schoonheid, liefde en geluk.
De reis leek eindeloos en het zitten werd een ware kwelling. Maar vol opluchting hoorde ze de naam van het eindstation, en wist ze met pijnlijke stappen de deur te bereiken. Hij zag haar al, en zij zag hem. Hij sloot haar in zijn armen en het was goed. Haar verwarmend en ondersteunend bracht hij haar naar de veilige warmte van zijn huis.
Trillend en vernederd mocht ze eindelijk zichzelf bevrijden van het zwarte martelwerktuig. Eigenlijk had hij haar nog verder willen straffen, eigenlijk had ze nog de brandende en verlossende pijn op haar billen verwacht. Maar het was niet nodig, niet nu. Dat voelden ze beiden, zonder het te zeggen. Dat zou nog komen, later, want hun land en bestemming was in zicht gekomen. Er zou nog tijd genoeg zijn.
Nu wilden ze alleen tederheid. Elkaar proeven en voelen. Hij nam haar op schoot en kuste haar stille tranen weg. Stil zochten hun handen de warme huid van de ander, de kamer was gevuld met het tedere gefluister, het zuchten, de geur van hun verlangen. Zijn heerlijk grote hardheid duwde hij met gemak en naar binnen en er was diep genot in het zo vol zijn van elkaar.
De avond en nacht duurden lang, de vreugde, het lachen, de pijn en de geilheid werden versmolten in de liefde die zich steeds opener liet kennen.
Een reis zou volgen, waarover nog vele verhalen te vertellen zijn.
Dit is het eerste verhaal.
|
|
    
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 377
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 30 november 2008 - 08:15 am: |
|
Zo Roosje |
Dat is nogal een debuut. Ja, je Sinterklaasgedicht was buitengewoon origineel en zette inmiddels zelfs een trend, maar dit is toch weer andere koek. Je beschrijft het gebeuren prachtig en vol gevoel. Er zitten werkelijk schitterende zinnen in je verhaal, die zelfs zo mooi zijn dat ik er bijna niet voorbij kan komen, dat ik er bij blijf hangen. Maar als ik me dan weer los scheur komen er nog meer. Mmmmm, heerlijk.
Je stijl doet me vaag aan die van iemand anders denken, maar ik krijg er niet de vinger achter. Dat maakt ook niet uit, want ik bedoel er niet mee dat het allemaal niet origineel zou zijn.
Je laatste zin suggereert dat er meer komt. Ik ga morgen wat eten en drinken inslaan en ga dan alvast bij mijn pc zitten wachten op al het moois dat vast nog komt.
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
| |
Wisperer
Nieuw lid
Inlognaam: Keagan
Bericht Nummer: 5
Aangemeld: 07-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 30 november 2008 - 08:28 pm: |
|
Het kleine Roosje |
Een prachtig verhaal, waarin veel gevoel en verlangen is gestopt, een verhaal van prachtige volzinnen, waardoor je meer en meer zin krijgt om verder te lezen ook al is het moeilijk om steeds maar verder te gaan. Je hebt een aparte stijl die ik nog niet eerder heb gezien, maar het is veelbelovend, en natuurlijk ben ik net als vele anderen met mij benieuwd hoe het nu verder zal gaan. Een schitterend debuut, ik wou dat ik het zelf ook zo kon, maar oefening baart kunst.
Ik zou zeggen ga zo door, en velen met mij zullen aan je lippen blijven hangen.
-------------------------------------------------------------------------------- --------------
Pain can give you the pleasure, but pleasure can also give you the pain you deserve.
|
roosje
Nieuw lid
Inlognaam: Roosje
Bericht Nummer: 3
Aangemeld: 08-2007
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 30 november 2008 - 08:42 pm: |
|
Dank |
Fijn dat mijn schrijfsels, inderdaad verschillend van aard, zo gewaardeerd worden. Hartelijk dank voor de mooie complimenten. Dit is het eerste echte verhaal wat ik ooit schreef. Het heeft lang geduurd voordat ik die stap kon zetten. Maar zoals ik al schreef, sommige dingen zijn te mooi om te vergeten.
|
denkertje
Beginnend lid
Inlognaam: Denkertje
Bericht Nummer: 7
Aangemeld: 02-2007
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 04 december 2008 - 09:09 pm: |
|
Een rijzend/reizend sterretje |
Lief roosje,
Wat een prachtig verhaal heb je geschreven. Ik heb het inmiddels een paar keer gelezen en het blijft mooi. Je gebruikt prachtige beeldspraak waarmee je de lezers echt weet te raken.
Daarnaast komt het verhaal heel eerlijk op me over en daarmee ook kwetsbaar. Dat maakt dit verhaal een extra bijzonder verhaal.
Liefs,
denkertje
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?