ADEMNOOD - EEN BIJZONDERE KENNISMAKING -
hoofdstuk 1
Het was op een mooie vroege zondagochtend in juni, rond de achttien graden en ik was buiten adem. Het lukte mij maar niet om die vijf kilometer in één keer te joggen; ik wilde wel, maar het lukte mij gewoonweg niet. Ik, Claudia, vrouw van midden dertig, was al drie maanden aan het joggen, weliswaar alleen zondags, maar toch!
Ook deze keer had ik een bepaald parcours in mijn hoofd uitgestippeld en verdomme, amper op de helft van de route had ik al weer ademnood. Dan maar even normaal wandelen, erg veel andere keuzes heb ik trouwens ook niet.
Terwijl ik de eerste wandelpassen zet, hoor ik joggende voetstappen achter mij en een man van ik schat een jaar of vijftig, en zo te zien een ervaren renner, rent me voorbij. Hij stopt een paar meter verder en rommelt iets aan een van zijn veters.
“Hoi,” zegt hij als ik langs hem heen loop, “wil het niet lukken vandaag?”
Hij wacht niet op mijn antwoord en zegt: “ik heb je hier al een paar keer zien wandelen.”
“Nou nou,” zeg ik lachend: “dan maak ik een slechte indruk op je, mijn intentie is om echt wel een serieuze ronde hier te rennen maar het lukt mij niet altijd.”
“Weet je wat de oorzaak kan zijn?” vraagt hij met een licht Limburgs accent.
“Ik weet het niet,” zo vervolg ik, “ik heb al van alles geprobeerd, ik denk een gebrek aan de juiste discipline,” en ik glimlach naar de man: “Weet jij de ultieme oplossing???”
“Die weet ik wel,” zegt de man, “en die ga ik je ook keurig uit de doeken doen. Maar laat ik mij eerst even voorstellen. Dick is mijn naam.”
“Nou, het zal mij benieuwen, ik hoop dat je gelijk krijgt en ik heet Claudia.”
Ik krijg een stevige hand van hem en Dick vertelt dat ik te lief voor mezelf ben.
“Het is misschien wel grof wat ik zeg,” zo vervolgt Dick zijn relaas, “maar daar zijn heel veel zaken op gebaseerd. Maar kom, laten we voorzichtig doorrennen, als je ergens last van krijgt stoppen we gewoon!”
“Maar Dick, ik wil deze ronde die ik voor mezelf uitgekiend heb, echt volhouden. Ik voel mezelf gewoon een slappeling soms.”
“Als je naar mij luistert,” zegt Dick, “maar dan ook echt doet wat ik zeg, loop je deze ronde binnen zes weken.”
“Dick, ik ga naar je luisteren; ik beloof het je!”
Nu, achteraf terugdenkend aan dat moment, kwam het mij ook wel goed uit en daarbij gaf Dick mij toch ook wel een gevoel van vertrouwen; hij straalde een zekere rust uit en die kon ik in die periode in mijn leven héél goed gebruiken en wat ook zeker meespeelde was dat een vrouw alleen in een bos toch wel iets riskant was. Niet dat ik bang was, geenszins, maar het speelde wel allemaal mee.
“De ultieme oplossing is beloning en straf,” zo vervolgt Dick zijn verhaal: “Je moet je een doel stellen en als je dat echt wilt halen, maar dan ook écht, moet je jezelf dwingen tot iets en, als het kan, jezelf sanctioneren als je het niet dreigt te halen; eigenlijk heel eenvoudig en wel zo effectief!”
Ik denk na over de woorden van Dick, wat bedoelt hij nou eigenlijk? Ik snap zijn logica niet en weet ook niet waar hij naar toe wil.
“Kan je mij in dit verband,” zo vraag ik Dick, “uitleggen hoe ik mezelf kan dwingen?”
“Wel zeker en vast,” antwoordt Dick en we gaan bijna automatisch over in een wandeltempo.
“Kijk,” zo zegt hij, “ons leven heeft kicks nodig en jij kan jezelf een geweldige kick bezorgen.”
En met deze woorden blijft hij op het bospad staan en kijkt me ernstig aan.
“Lieve Claudia, je bent op een bepaald punt gekomen en jij beslist hoe je verder met dingen om zal gaan. Ik kan dingen wel voorstellen, maar jij bent uitvoerder van je eigen leven.”
“Ik word met de minuut nieuwsgieriger Dick,” zo vervolg ik, “vertel.... vertel.... vertel!”
“Welnu,” zegt Dick, “ik word nu even jouw coach. Volgende week komen we weer samen hier. Zeven uur in de ochtend stipt bij de parkeerplaats. Je draagt dezelfde kleding als nu. Dun T-shirt, sportbeha, renbroekje, sokken en renschoenen.”
Ik begin te lachen.
“Je hebt me wel goed bekeken Dick, maar je hebt helemaal gelijk. Ik zal er volgende week in ditzelfde tenue zijn.”
En Dick praat verder: “Je vertelt mij welke route je in je hoofd hebt geprent. En dan gaan we rennen; ik loop met je mee, relaxed, niets forcerend en op het moment dat je stopt met rennen vóórdat we de eindstreep gehaald hebben, zal jij jezelf moeten straffen.”
“Ik vind het prima,” zeg ik, “maar hoe straf ik mezelf en daarbij, ik ben geen masochiste” en ik moet lachen om mijn eigen uitspraak!
“Niet zo moeilijk,” zegt Dick, “als je stopt vóór de meet, dwing je jezelf je T-shirt uit te trekken en door te rennen met alleen je sportbeha aan!”
Dat is voor mij wel even schrikken. Ik ben wel geen preutse tante, maar in een beha in een bos rennen...
“Denk er maar rustig over na,” zo praat Dick verder, “ik blijf wel bij je… ik kom niet aan je, daar hoef je niet bang voor te zijn. Ik wil je alleen op een ander niveau brengen.”
Op het moment dat Dick deze woorden spreekt, zijn we bij de parkeerplaats aangekomen. Ik krijg het er warm van; wat een raar voorstel, ik weet even niet wat ik ervan moet denken. Zowel Dick als ik zijn bij onze auto’s aangekomen; wat een toeval, onze auto’s staan pal naast elkaar. Ik pak een handdoek en dep mijn gezicht en armen droog.
“Ik hoor het volgende week wel en nog verder een fijne week,” roept Dick me toe en stapt in zijn auto en rijdt weg.
Tijdens het terugrijden naar mijn flat in Sittard blijf ik het gesprek maar terugdraaien; ik kan er geen afstand van doen. Aan de andere kant is mijn leven de laatste jaren wel wat saai geworden, een paar relaties die op niets zijn uitgelopen, wél vriendinnen en aardige collega’s maar er zat geen 'schwung' meer in mijn bestaan. Alles was voorspelbaar en nu dit; jééé wat een dilemma.
De week vliegt om; en ik weet verdomme nóg niet of ik wel met Dick in zee moet gaan. Maar misschien heeft Dick ook wel gelijk… ik mis die push vaker dan eens en het is ook wel een bijzondere man. Ik neem mezelf voor om pas zondag te beslissen!
De zondagochtend.
Ik zoek voor alle zekerheid een mooie sportbeha, maar mijn hart klopt wel erg hard tijdens het zoeken: dat zal nog wat geven. De zon schijnt en we rijden bijna gezamenlijk het parkeerterrein op. Dick zwaait en zie dat hij zijn sportschoenen nog aan het strikken is. Ik loop langzaam naar hem toe, in mijn tenue zoals afgesproken.
“Hallo Dick.”
“Hallo Claudia,”… en er is een glimlach op zijn gelaat. “Vertel je me de route die in je hoofdje zit?”
“Oké,” zeg ik ook glimlachend, “je hebt gewonnen, ik ga op je voorstel in.”
We beginnen met wat te strekken maar ik ben wel gespannen, alleen al met het idee dat ik in een behaatje met een vreemde man door een bos ren. De eerste kilometers gaan prima ondanks het feit dat we praten tegen elkaar.
Bij het derde heuveltje gaat het al mis; ik hap naar adem, ik probeer met alles wat ik in me heb, maar het gaat verdomme niet meer.
Hijgend steun ik op m’n knieën en kijk Dick aan. Hij kijkt een andere kant op en zegt niets. Op zijn gezicht is geen spoor van emotie te bekennen, hij transpireert wel. Ik denk vluchtig of ik een smoesje zal verzinnen, maar nee, dat moet ik niet doen. Ik kijk eerst rond of er geen renners in de buurt zijn, trek dan mijn vochtige T-shirt uit en geef het aan Dick. Na een minuut is mijn ademhaling alweer gereguleerd, we rennen weer maar ik voel me wel erg naakt zo.
Een paar renners komen ons tegemoet, maar niemand kijkt vreemd op. Ons gesprek is gestopt na de ontkleding en gelukkig zie ik de parkeerplaats al gauw opdoemen. Aangekomen bij de auto wil ik het shirt weer aantrekken maar Dick zegt dat ik het pas mag aantrekken als ik wegrijd in mijn auto.
“Nou, geen probleem, ik ben er al een beetje aan gewend om zo te lopen.”
“Wat vond je ervan?” vraagt Dick en zijn ogen glimmen. “Spannend???”
“Ja, best wel,” zeg ik, “maar eigenlijk loop ik zo gewoon in een verkort bovenstukje” en terwijl ik dat zeg, leun ik op zijn auto.
“Je hebt helemaal gelijk,” glimlacht Dick, ”volgende keer doen we het weer anders…. als je tenminste nog wilt.”
Eigenlijk vond ik het wel grappig en ook wel spannend, deze hele situatie.
“Nou Dick,” zo zeg ik, “ik heb wel vertrouwen in je, dat heeft deze ochtend bewezen, volgende week verzin je maar een andere straf, maar zeg hem mij maar niet nu, want dan kan ik weer een halve week niet slapen.”
“Als je mij belooft hem te zullen uitvoeren,” zo zegt Dick, “dan zal ik een juiste straf uitkiezen.”
“Afgesproken Dick,” en ik pakt mijn shirt van zijn dashboard en gaf hem een vluchtige kus…. “see you next week same time!”
De volgende week vliegt weer om; ik ben bijna constant opgewonden, wat een heerlijke spanning.
Welke straf zou hij voor mij in petto hebben??
Ik kan bijna niet in slaap komen die zaterdagnacht en eindelijk, eindelijk loopt de wekker af: zondagochtend. Snel mijn sportkleding plus sportjack aangeschoten en op naar de parkeerplaats. Dick staat er al.
“Ha die Dick.”
Dick vraagt of ik blij was dat deze dag aangebroken was.
“Ja natuurlijk,” zeg ik en ik vertel hem eerlijk dat ik het ook wel spannend vond.
“Des te beter voor ons tweeën,” filosofeert Dick en ik begrijp niet wat hij precies bedoelt en laat het er ook maar bij.
“Wat wordt mijn straf, meester?” zo vraag ik Dick en kijk hem hierbij ondeugend aan.
Dick blijft echter serieus en zegt tegen mij dat er geen straf zal zijn als ik de voorgenomen afstand haal.
“Haal je het echter niet,” zo gaat hij voort, “dan zul je zowel je T-shirt als ook je beha moeten uitdoen.”
Ik kijk hem ongelovig aan: “Dat meen je toch niet, ik kan toch niet bloot hier gaan rennen…”
“Je mag wel,” zo gaat hij door, “je shirt weer aantrekken na een drietal minuten nádat ik het zeg, maar dan ook alleen je shirt; de keus is aan jou.”
Er valt even een stilte.
“Je blijft toch wel de hele tijd bij me hè Dick,” vraag ik angstig... en met deze vraag geef ik eigenlijk toestemming aan deze nieuwe situatie.
Eigenlijk heel absurd; ik, Claudia, secretaresse uit een saaie mantelpakjescultuur die bijna in haar blote kont door een bos rent.
“Trainingsjas uit; we gaan!” zegt Dick en daar gaan we…..
Ik voel me weer erg opgelaten maar aan de andere kant voelde ik in mijn onderbuik ook een aangename gewaarwording, een angstige geilheid.
Het miezert iets en er wordt niet veel gesproken. Dick hoort aan mijn ademhaling dat ik het moeilijk heb.
“Denk aan onze deal,” zegt hij en ik probeer me te vermannen.
Maar ook nu lukt het mij onmogelijk. Ik móet stoppen. Ik moet kokhalzen van kortademigheid en leun met beide handen tegen een dennenboom. Mijn shirt is al iets vochtig, van de transpiratie zowel van de regen. Na een tiental seconden kijk ik rond me heen. Dick kijkt mij rustig aan…
“Oké, oké,” zeg ik en trek met moeite mijn shirt uit en overhandig het aan Dick.
Dan is de beha aan de beurt, ik klik de sluiting los en daar sta ik dan, Claudia, met alleen een renbroekje aan in een bos.
Dick kijkt zonder schaamte naar mijn borsten.
“Mooi speelgoed,” zegt hij, “alleen je tepels konden wat langer.”
Ik weet niets terug te zeggen, maar hou mijn handen voor mijn borsten.
“Handen weg daar,” zegt Dick, “en goed recht staan, je hebt het verdiend zo te staan!”
Ik ben zo opgelaten als wat, maar gehoorzaam hem wel.
Op nog geen vijftig meter afstand komen twee sporters aan. Ik schrik me een hoedje. Dick komt naar me toe, omhelst me en kust me recht op mijn mond…
“Goh, nét op tijd,” hoor ik mezelf zeggen.
“Ja,” zegt Dick, “en het smaakte ook nog. Rennen nu!” commandeert Dick en we vertrekken weer.
Mijn borsten vliegen in een achtvorm over en weer.
“Zijn de drie minuten nog niet om?” vraag ik na een honderdtal meters afgelegd te hebben.
Voordat Dick antwoord kan geven komt er een mountainbiker aan en weer pakt Dick mij vast en omhelst mij met zijn linker arm en houdt met zijn rechterarm mijn kont tegen zich aangedrukt.
“Ik vind het veel te lekker om dit nu al op te geven,” lacht Dick mij toe, maar geeft wel meteen mijn natte shirt terug.
Ik doe dat vieze natte ding weer aan en mijn borsten tekenen zich helemaal af in het shirtje.
“Ziet geil uit Claud,” zegt Dick, met de nadruk op geil.
En we wandelen verder, ik wil even niet meer rennen. Alles even op een rijtje zetten. Ik kan niet eens meer helder denken. Na een tiental minuten zijn we weer op de parkeerplaats.
“Eerlijk zeggen,” zegt Dick, “viel het je tegen of had de spanning toch de boventoon?”
Alsof die man gedachten kon lezen…..
“Het laatste Dick,” antwoordde ik, maar ik krijg wel een kleur van jewelste.
“Maakt het je geil?” en hij kijkt mij vragend aan.
Ik hoor mezelf zeggen dat het me wel opwindt.
Tijdens de duurlopen hadden wij al een aantal gegevens over onszelf bloot gegeven. Ik woon in Sittard in een ruime flat zes hoog en Dick woont amper honderd meter van mij vandaan.
“Je hebt geweldig je best gedaan vandaag,” zegt Dick, en op het moment dat hij dat zei, breken de eerste zonnestralen door.
“Wat vind je ervan als ik eens zou koken voor jou vanavond? Ik kom naar je toe, neem het eten en drank mee en bereid ook zelf alles. Dan nemen wij deze dag nog eens goed door en beraden ons over eventuele volgende stappen.”
Terwijl hij dit uitspreekt, trekt hij mijn shirt wat rechter, door de vochtigheid zit het niet lekker, maar hij trekt wél aan mijn rechtertepel. Misschien per ongeluk?
Hèhè, eindelijk de sleur doorbroken. Ik kan wel juichen, maar laat dat niet merken. Deze spanning had ik nodig. Wát een sensatie...
“Goed idee Dick, zullen we rond zes uur afspreken?”
“Okidoo!”
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?