| Gepost op dinsdag 20 mei 2008 - 12:59 pm: | 
|
|
Het verhaal van Diégo bij HardWood NV
“You should be here with me bitch
You should come and make me rich
Girl you know you need a pimp…”
Diégo kon de rapmuziek van 50c wel smaken en die schalde dan ook megawattig uit de earthquake-speaker die hij eigenhandig had geïnstalleerd in de hoedenplank van zijn wagen. Enkele mannen die op de hoofdingang van HardWood NV af slenterden draaiden nieuwsgierig het hoofd.
“Dat zal die nieuwe heftruckchauffeur zijn,” wist Wim te melden.
“Hij schijnt een nogal intieme relatie met zijn voertuig te onderhouden,” zei hij met een knipoog.
Een passie voor alles met wielen en een stuur had er voor gezorgd dat Diégo de opleiding met de vingers in de neus had volbracht. De examinator was onder de indruk geweest van de manier waarop hij alle hendels met de virtuositeit van een muzikant bespeelde en hij werd dan ook zonder verder verwijl aangenomen in het bedrijf voor een proefperiode van zes maanden.
HardWood NV had zijn succes grotendeels te danken aan zijn efficiënte selectieprocedures; enkel de beste krachten werden aangenomen en die konden dan ook rekenen op een loon dat een stuk boven het gemiddelde lag. Wat een tweetal jaar geleden een klein familiebedrijf was, was nu een vlotlopende import- en distributiefirma, gespecialiseerd in tropisch hardhout, met een klantenbestand dat ondertussen internationale proporties had aangenomen.
Diégo parkeerde zijn wagen vlakbij de hoofdingang en stapte zwierig uit, zijn nep-Ray Ban op het hoofd, de haren strak achterover in de gel.
Hij genoot zichtbaar van de bewonderende blikken op zijn karretje, met het verlaagd chassis, low-profile banden en airbrushmotieven op deuren en motorkap. Teder refereerde hij vaak aan zijn wagen als zijn “Ramasse minette”, een term die hij op een car-meeting in het Zuid-Franse Toulon had geleerd van een car freak uit Menton aan de Italiaanse grens. Een term die ook weinig aan de verbeelding overliet betreffende het ultieme doel van zijn financiële inspanningen, want elke spaarcent ging onverwijld naar een of ander verchroomd accessoire, een stel up-to-date luidsprekers of een of ander technisch onderdeel dat het aantal ‘paarden’ naar boven kon stuwen.
“Mooie auto,” merkte de slungelige Wim op in het voorbijgaan.
Diego maakte zich klaar om een lijst aan technische specificaties op te dreunen maar kwam er niet toe omdat iets anders zijn aandacht trok. Een zestal vrouwen kwam in een strak tempo de parking opgerend, allen in sportuitrusting. Drie van hen waren in losse joggingpakjes gekleed, de andere drie droegen strakke lycra triathlon-outfits zodat hun borsten zichtbaar vrolijk en ritmisch mee huppelden met hun eigenaressen. De dames lieten zich uitbollen en stopten voor de ingang waar ze samen aan het stretchen begonnen.
“Aan het oefenen voor de marathon van Borston?” riep Diégo de meiden lachend toe.
Collegiaal keek hij de andere mannen op de parking aan maar die sloegen de ogen neer of repten zich naar de ingang.
“Vreemd,” dacht hij,” wat een droogstoppels.”
Hij liep dus maar met de andere kerels mee naar de eerste verdieping waar de refter, de sanitaire voorzieningen, de kantoren en de kleedruimtes waren. Hij merkte niet op hoe de zes vrouwen elkaar veelbetekenend aankeken. Diégo was niet iemand die veel opmerkte aan mensen als dat geen betrekking op hemzelf had. Zijn aandacht werd grotendeels begrensd door wat belangrijk was voor Diégo zelf. In welke mate daar in de komende uren, dagen en weken verandering in zou komen, daar had hij niet het flauwste benul van.
Toen hij zijn werkplunje had aangetrokken en de kleedkamer verliet, kwam ook net een van de meiden uit de dameskleedkamers. Ze was niet meer te herkennen: de strakke sportkledij was vervangen door een stijlvol pak en op haar neus prijkte een fluo-groen rechthoekig designbrilletje.
“Diégo, neem ik aan, de nieuwe heftruckchauffeur?”
“Yep,at your service!” repliceerde hij met een vette knipoog.
“Ik ben Jade, de personeelschef, ik had je graag binnen een kwartiertje op mijn kantoor gehad, Diégo. Tot straks.”
Zonder zijn antwoord af te wachten ging ze weg, in de richting van haar kantoor.
Het was Jade die van het bedrijf een bloeiende firma had gemaakt. Ze was enkele jaren geleden door de eigenaar ingehuurd om het slabakkende houthandeltje weer levensvatbaar te maken. Ze had een universitaire opleiding arbeids- en organisatiepsychologie achter de rug en had zich zowel juridisch als economisch bijgeschoold via avondstudie. De eigenaar van het bedrijf had zich ondertussen verzoend met een soort eredirecteurschap en beperkte zich tot het komen opdagen op recepties en beurzen. In feite was het Jade die de lakens uitdeelde en het bedrijf tot in de puntjes kende. Zij had mijnheer Debeurs, de directeur, via haar beleid duidelijk gemaakt dat ze van elke cent (en Debeurs had véél centen), een euro kon maken.
Jades afstandelijke houding had Diégo wat zenuwachtig gemaakt zodat het kwartiertje nogal lang leek te duren. Na tien minuten wachten aan de deur vermande hij zich, klopte aan en stapte binnen zonder een antwoord af te wachten. De personeelschef keek even over haar brilletje zonder het hoofd op te lichten en ging toen gewoon verder met het beantwoorden van enkele mails op haar laptop. Diégo’s zenuwen kregen het hard te verduren, hij was niet het type dat op de goedkeuring van een vrouw wachtte om eender wat te doen en hij voelde de stress langzaam evolueren naar lichte agressie.
“Ga zitten, Diégo,” zei Jade kordaat maar niet onvriendelijk.
“Ik wil je één en ander uitleggen. Ten eerste kom je mijn kantoor pas binnen als ik daar toestemming voor geef en is een kwartier vijftien minuten en geen tien, begrijp je dat Diégo?” voegde ze minzaam toe.
De ietwat neerbuigende opmerkingen jaagden hem innerlijk op de kast.
”Wie denkt die teef wel te zijn?” dacht hij.
“Ja ja, ik ben niet dom,” antwoordde hij verstoord.
“Fijn, maar wat belangrijker is: in dit bedrijf werken zes vrouwen en een honderdtal mannen.Toen ik hier kwam als personeelschef was dit een plaats waar het machismo hoogtij vierde, en ongewenste intimiteiten, intimiderende opmerkingen, kortom seksisme, was hier aan de orde van de dag. Het heeft me veel moeite gekost om daar paal en perk aan te stellen en de vrouwen die hier werken worden vandaag de dag met het respect behandeld dat ze verdienen. Ik hoop dus dat je in de toekomst opmerkingen zoals daarnet op de parking achterwege laat, is dat begrepen Diégo?”
Adrenaline en testosteron vochten om voorrang in het getormenteerde lijf van de arme jongen.
“Ja ja , ‘t is al goed!” zei hij kregelig.
“Goed zo, ga dan nu maar naar de loods. Annie, ook vorkliftchauffeur, zal je uitleggen wat je taken zijn.”
Het vooruitzicht nog meer bevelen van een vrouw te moeten ontvangen, joeg hem helemaal de bomen in en toen hij het kantoor van Jade uitging kon hij niet nalaten tussen zijn tanden “Bitch” te mompelen, net luid genoeg zodat ze het horen zou.
En dat…had hij beter niet kunnen doen.
Annie was een partybeest, piercing in de neus, gek op gothic kledij. Een harde jeugd waarin ze door haar stiefvader jaren werd misbruikt, hadden er voor gezorgd dat ze op vijftienjarige leeftijd zelfstandig ging wonen. Jaren had ze het moeilijk gehad, drugsgebruik, relaties met foute kerels die ze steeds weer leek aan te trekken, een schuld bij de eigenaars van de woningen die ze had gehuurd, een maandje cel wegens dealen van drugs… de lijst leek onoverkomelijk tot Jade zich om haar bekommerde. Die betaalde in één keer haar schulden af en zorgde voor een fatsoenlijke betaalbare woning op voorwaarde dat ze zich gedroeg, een opleiding volgde en bij haar op het bedrijf kwam werken.
Sindsdien ontpopte Annie zich tot de sterke zelfstandige vrouw die ze intrinsiek altijd was geweest. Ze was ook net gestart met het terugbetalen van wat Jade had voorgeschoten, ondanks dat Jade dat nooit had geëist. Een grote behoefte aan controle en een nogal hoge emotionele reactiviteit waren de karaktertrekken die ze aan haar moeilijke verleden had overgehouden. Ze had moeite met relaties en intimiteit en toch voelde ze zich goed bij Wim, de schuchtere slungel die ze op het werk had leren kennen. Ze hadden een soft-sm relatie. Wim genoot er van Annie de touwtjes letterlijk en figuurlijk in handen te geven en die controle was voor Annie uiterst belangrijk. Ze had gemerkt dat de volledige overgave van Wim er voor zorgde dat ze na een sm-spel intieme warme gevoelens voor hem had die ze nooit bij iemand anders had ervaren. Uren had ze huilend en snikkend wakker gelegen met de slapende en gebonden Wim naast haar in bed. Het had iets dubbels: enerzijds was het helend, wilde ze naar een evenwichtige, ’normale’ relatie evolueren en anderzijds wou ze de spanning en sensatie van het domineren niet verliezen. Leven is vaak kiezen.
Toen Diégo op de werkvloer kwam, hoorde hij nog net Annie aan de intercom “…ok Jade” zeggen. Ze was dus al ingelicht over de hardleerse Diégo.
“Dag Diégo, ik ben Annie en Jade heeft me gevraagd je bij te staan in je opleiding. Ik ben dus je mentor de komende zes maanden.”
Toen ze de woorden uitsprak, kriebelde er iets in Annie, het soort gekriebel dat ze ook voelde als haar Wim machteloos en geblinddoekt overgeleverd was aan elke gril die ze verzinnen kon. Ze voelde zich gesteund door Jade die had gezegd dat Diégo een lesje nodig had. Dringend, had ze er aan toegevoegd. Annie’s gedachten kregen een scherpte die te verklaren moest zijn vanuit dit gevoel van macht. Zonder nadenken wist ze intuïtief wat te doen. Op de parking stond een stapel tropisch hardhout waarvan de planken verschoven waren bij het transport.
“Wil jij voor mij die paar plankjes daar even schikken?” vroeg ze poeslief.
Diégo keek naar de immense stapel met ongeloof. Twee meter breed, drie meter hoog en zes meter lang.
“Ik dacht dat ik als chauffeur was aangenomen,” reageerde hij beteuterd.
“Tuurlijk joh!” glunderde Annie, “als je met dat stapeltje klaar bent, mag je het eigenhandig naar de loods vervoeren!”
Hij begreep dat hij er niet onderuit zou komen en begon in de brandende zon aan zijn taak. Na een uurtje of wat kreeg hij het zo warm dat hij zijn T-shirt uit trok. Hij kon net zo goed van de nood een deugd maken en ondertussen een lekker bruin kleurtje op doen. Hij had een strak lijf, de uurtjes in het fitnesscentrum hadden hun vruchten afgeworpen. Toen ie zo bezig was, zijn spieren spannend onder het gewicht van de zware planken, stond Dianne binnen achter het raam van de sanitaire ruimte, geleund op een bezemsteel, de kin op haar handen.
“Hmmm,” leken haar stembanden autonoom uit te brengen.
Ook Dianne had een moeilijke tijd achter de rug: jaren had ze samengeleefd met een agressieve man. Ze had twee kids van hem en het was voor haar onmogelijk uit deze precaire situatie los te komen. Meerdere malen was ze door haar beschonken man in slaapkledij midden in de nacht de deur uit gezet. De vernedering stond haar nog steeds bij alsof het gisteren was gebeurd. Een pak rammel was haast wekelijkse kost en de leugens die ze had verzonnen om haar grote geheim indertijd verborgen te houden, konden een boek vullen.
Tot Jade op de proppen kwam, die wendde haar juridische kennis aan, de man werd aan de deur gezet, kreeg een straatverbod en voor Dianne begon een nieuw leven. Ze werkte reeds vele jaren bij het bedrijf en onderhield de kantoren, kleedkamers en sanitaire ruimtes. In een jaar tijd veranderde ze van een timide vrouw in een uitbundige losbol die voor iedereen een woordje klaar had. Er ging ook geen maand voorbij of ze ontving van de een of andere dienst een geschenkje of een bloemetje om haar te bedanken voor haar aanwezigheid en goede zorgen. Op feestdagen gaf ieder personeelslid een eurootje opdat ze voor haar kinderen geschenkjes zou kunnen kopen.
Maar naast de zorgzame moeder en poetsvrouw bestond er nog een tweede Dianne… Om de twee weken gingen de kinderen naar hun vader en had ze het weekend voor haar alleen. Zij noemde het Dianne-time en alsof ze wilde compenseren voor de vele moeilijke jaren, transformeerde ze zich in een vamp, een femme fatale. Ze nam dan de trein naar Antwerpen, checkte in in het hotelletje waar ze haar ondertussen al kenden, opende haar reistas en kleedde zich om. Ze ging naar dure bars waar ze zich de hele avond en nacht liet trakteren door enkele hanige mannetjes. Ze maakte er een erezaak van geen cent aan eten of drinken uit te geven en als er eentje het waagde met zijn gold card te pronken, begonnen haar oogjes te twinkelen.
“Luister, lekkere kerel, wil jij stomende seks met mij?”
Tot nu toe was ze nog nooit afgewezen. Ze had dan ook een fantastisch lijf dat steeds in prachtige jurken getooid was. Ze had het soort ronde warme gezicht dat een man in Freudiaanse vervoering brengt en als ze zich ten volle in haar alter ego inleefde, straalde ze een mate van zelfverzekerdheid uit die elke man deed veranderen in een borstdorstige baby.
Meestal was een stamelend “ja” dus het antwoord.
“Niks voor niks hè schat! Morgen sta jij met je wagen om tien uur aan de groenplaats, dan gaan we lekker naar zee, eerst een beetje shoppen, dan heerlijk eten op de zeedijk en daarna breng ik jou ergens heen waar je waarschijnlijk nog nooit bent geweest! Deal?”
Het gewillige slachtoffer was toen al verloren en kon niet veel anders dan bevestigen wat Dianne al wist.
“En zowel bij het shoppen als in het restaurant: You pay the bill, I taste the wine!”
Dit scenario had zich al meerdere malen voltrokken en de eerste keren was Dianne wat zenuwachtig geweest, maar het gemak waarmee alles telkens weer verliep zoals zij het had gepland, had haar zelfverzekerd gemaakt. Toch was ze telkens weer enigszins verbaasd hoe easy dit was, hoe die mannen een speeltje in haar handen waren. Ze genoot van elk moment, wandelend door de winkelstraten met haar man-van-de-dag naast haar, beladen als een ezeltje met tassen vol kleren en snuisterijen. Sommige behandelde ze in de winkel als kapstokken, ze nam iets uit de rekken en legde het zonder kijken nonchalant over zijn arm. Een keer had ze het zelfs aangedurfd gewoon even in de vingers te knippen toen de verkoopster de rekening presenteerde. Onverwijld haalde die kerel zijn betaalkaart te voorschijn en de knipoog van de verkoopster zag ze nog voor zich.
Maar ze hield zich ook aan haar part of the deal: eenmaal in het restaurant zocht ze meestal een tafeltje in een afgeschermde hoek, waar ze met haar voet solde en dolde met de man tot hij geen hap meer door zijn keel kreeg van geilheid.
Meestal had ze seks met hem in de auto, en die seks was echt wel stomend. Soms moest de arme man haar met naakt onderlijf huiswaarts voeren waarbij ze hem langdurig pijpte. Soms liet ze hem stoppen op een parking, gebood hem ruggelings op de motorkap te gaan liggen waarna ze zich schrijlings op zijn gezicht plaatste. Eén keer had ze zich, net voor het afscheid, in de auto dwars over de man geplaatst. Ze begon hem hartstochtelijk te zoenen waarbij ze zijn hoofd met beide handen omsloot, ze dwong hem recht in haar ogen te kijken en vroeg: “Voel je mijn warmte?”
Op het zelfde moment dat hij “Ja” zei, plaste ze hem onder en voor hij het goed en wel in de gaten had, was ze de auto uit op weg naar huis. Ze keek op die mannen neer.
Een tweetal had ze beloofd alles eens dunnetjes over te doen binnen een jaar, maar dan moesten ze wel getrouw wekelijks vijftig euro op haar rekening storten. En dat deden ze.
Dianne had een kinky kantje én ze had Diégo in het vizier.
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?