het begin van een mooie praktijk
Het idee had over een periode van vele jaren langzaam gestalte gekregen: de oprichting van een Centrum voor Persoonsgebonden Therapie. Dat het zo lang geduurd had, kwam vooral omdat ik lange tijd gedacht had, dat ik een dergelijk instituut niet zou kunnen runnen. Ik had immers helemaal geen achtergrond als therapeut. Maar, ik was me er wel steeds meer voor gaan interesseren. Ik was er boeken over gaan lezen, en had ook via internet steeds meer kennis opgedaan: van informatieve sites, tot forumdiscussies, tot chatsessies.
En op een dag wist ik het: ik ging het gewoon doen! Want het was een gat in de markt, en voor de specifieke therapie die ik in gedachten had, was ik inmiddels een specialist geworden. Zonder diploma weliswaar, maar dergelijke certificaten bestonden voor dit specialisme nu eenmaal niet. Het aantrekken van cliënten zou mede hierdoor één van de lastigste taken zijn bij het opstarten van het centrum. Als de zaak eenmaal op gang gekomen was, zou de ‘mond op mond reclame’ verder zijn werk wel doen, en voor een constante toestroom van cliënten zorgen. Naamsbekendheid speelde hierbij natuurlijk een belangrijke rol, en na rijp beraad werd gekozen voor “de Koele Blik”. Deze naam had de nuchtere, zakelijke ‘no-nonsense’ uitstraling, zoals ook paste bij de therapie.
De eerste advertentie werd op internet gezet, met als kop: “nieuwe stichting biedt werkzame therapie voor hardnekkige gedragsproblemen”. Om de drempel voor potentiële cliënten laag te houden, werd hun een gratis en vrijblijvend intake gesprek aangeboden. Zo’n intake gesprek was natuurlijk ook voor het Centrum van groot belang.
De eerste reacties waren telefonisch.
Ik legde uit dat mijn therapie voor iedereen toegankelijk was, mits aan drie basisvoorwaarden werd voldaan: de cliënt diende
1) te onderkennen dat er een gedragsprobleem was,
2) gemotiveerd te zijn om eraan te werken, en
3) bereid te zijn om hiervoor onconventionele wegen te bewandelen.
Zoals al verwacht, bleek dat laatste punt de meeste vragen op te roepen. Vriendelijk legde ik dan steeds uit, dat de precieze invulling van de therapie per cliënt kon verschillen, en dat dit alles naar bevind van zaken zou worden ingevuld. ‘Maatwerk’ dus, waarbij zowel psychische als fysieke aspecten aan de orde konden komen.
Dit bleek voldoende te zijn om de eerste cliënten op bezoek te krijgen. Ik huurde een pand, richtte een keurige wachtkamer en spreekkamer in, en de eerste afspraken konden hun beslag krijgen. Ik was me terdege bewust van de verantwoordelijkheid die ik als therapeut had: niet iedereen die zich zou aandienen, zou ook daadwerkelijk geholpen zijn met mijn aanpak. Deze cases dienden zo snel mogelijk herkend te worden, en zo mogelijk doorverwezen naar andere instanties. Ik was ervan overtuigd dat er na deze selectie voldoende cliënten zouden overblijven.
Sessie 1: Carla
De eerste met wie ik een vervolgsessie afsprak was een vrouw van 32 jaar. Ze heette Carla, en haar probleem was gelegen in exhibitionistische neigingen, die zij niet goed onder controle kon krijgen. Zij was al eens een keer gearresteerd, toen zij naakt was gaan zonnen op een niet daartoe bestemde, maar wel drukbezochte plek. Daarbij was het niet gebleven. Ze had ook al eens een cabrio gehuurd, en daarin rondgereden met alleen een tanga-slipje aan. En daarnaast had zij ook een paar keer geflashed, zoals ze dat noemde.
Terwijl ze dit alles vertelde nam ik haar eens goed op: ze had een zeer sexy figuur, ik kon mij wel voorstellen dat ze daar trots op was. En zich graag liet bewonderen. Alleen de manier waarop was niet in orde.
“Ja, daar ben ik het ergens ook wel mee eens,” was haar reactie.
Ik proefde hoe ze het gezegd had: het getuigde van tweeslachtigheid. Voor mij de gelegenheid om eens wat nader op de zaak in te gaan.
“Doe eens voor hoe jij flasht?” nodigde ik haar uit.
Tot mijn verbazing reageerde ze verlegen op dit verzoek.
“Je bent bij een therapeut hoor,” moedigde ik haar aan, “Of klopte je verhaal niet helemaal?”
Deze laatste, ietwat provocerende, opmerking gaf de doorslag. Langzaam maakte Carla haar broekriem los, en trok de ritssluiting open. Ze draaide van me af, boog haar knieën een beetje, en rukte toen met een snelle beweging zowel haar broek als haar slipje naar beneden. Een paar fraaie ronde billen werd zichtbaar, waarna ze haar broek weer snel optrok. Hierbij kwam haar slipje overigens niet helemaal mee omhoog. Aan de contouren van haar broek was goed te zien dat dit onder haar billen was blijven hangen.
“Je mag je slipje ook wel weer optrekken hoor,” zei ik zo rustig mogelijk.
Het was voldoende om haar broek opnieuw even te laten zakken, zodat ik nogmaals kon genieten van haar fraaie blote kont.
“Wat voel je nu?” vroeg ik haar toen ze weer netjes gekleed was.
“Opgewonden … en ook een beetje beschaamd.”
De blos op haar gezicht vertelde me dat ze het meende.
“Waarom beschaamd?” ging ik door.
“Omdat ik bij U niet meer anoniem ben … U weet hoe ik heet, en waar ik woon.”
“Dat klopt. In tegenstelling tot anderen kan ik zeggen, dat ik de blote billen van de 32 jarige Carla Smit uit Spankerveen heb gezien.”
Het was voldoende om opnieuw een blos bij haar te ontlokken.
“Het is heel goed dat je je schaamt, Carla … dit zal dan ook het uitgangspunt zijn voor de therapie.”
“Oh, wat had U in gedachten dan?” klonk het onzeker.
“Eenvoudig … een therapie die erop gericht is, dat schaamte je voortaan zal beletten om je blote billen in het openbaar te vertonen.”
“En wat houdt die therapie dan precies in?”
“Je voelt je wat ongemakkelijk bij dit gesprek, hè?” stelde ik haar minzaam gerust.
“Therapie is ook niet altijd even makkelijk … maar net als bij de tandarts wordt dat méér dan goed gemaakt door het resultaat van de behandeling.”
“Net als bij de tandarts … bedoelt u dat het pijn zal doen?”
Het had ietwat angstig geklonken.
“Maak je geen zorgen Carla. Ik zal je met al mijn therapeutische aandacht begeleiden. En na afloop zul je alleen maar blij zijn dat je de stap gemaakt hebt.”
Het was een goed moment om haar mijn aanbevelingenboek te laten zien: het boek waarin cliënten desgewenst hun opmerkingen kwijt konden na afloop van het therapeutische traject. Twaalf reacties stonden erin, niet al te veel dus, maar ik verduidelijkte dat het Therapie Centrum ook nog maar pas begonnen was. In een aantal commentaren was te lezen dat de therapie aanvankelijk niet gemakkelijk was geweest, maar dat het zeer zinvol was geweest. Andere commentaren waren eigenlijk alleen maar positief. Het was precies zoals ik het gewild had: de perfecte aanmoediging voor twijfelaars.
Helemaal toevallig was dit niet, want alle teksten waren van mijzelf afkomstig. En met zorg in verschillende, realistische handschriften opgesteld. Soms moet je als therapeut nu eenmaal wat moeite doen om cliënten over de streep te trekken …
Het bleek te werken! Ik zag hoe Carla’s gelaatsspieren zich ontspanden na het lezen van de commentaren. Ze verklaarde de therapie een serieuze kans te willen geven. Ik prees haar voor haar moed, en verklaarde, zoals eerder verkondigd, wat nader in te willen gaan op haar schaamte. Zij diende zich daarvoor allereerst tot op haar ondergoed uit te kleden. Dit bleek geen al te zware opgave (meer) voor haar. In een oogwenk stond ze voor me, in een fancy gele beha en dito slipje. Ik nam haar mee naar de aangrenzende ruimte, welke was aangeduid als de behandelkamer. In de ruimte bevonden zich een stoel, een bank en een behandelingstafel, zoals je die ook bij de fysiotherapeut wel tegenkomt. Voor de ramen hingen vitrage gordijnen, welke voorafgaand aan de behandeling volledig konden worden gesloten zodat er niet alleen daglicht maar ook privacy was. Aldus geschiedde ook nu.
Ik nam plaats op de zitbank, en zij mocht op de stoel gaan zitten. Een moment van stilte volgde, waarin in Carla aankeek. Ik vroeg haar, of ze een gedrag kon bedenken, hier en nu in deze ruimte, waarvoor ze zich zou schamen. Dit verzoek bracht haar duidelijk in verlegenheid, zij schaamde zich reeds nu al. Toch nam ik daar geen genoegen mee: ik wilde een suggestie van haar kant horen. Een rood hoofd was haar eerste reactie toen ik dit kenbaar maakte, maar ook minuten later was ze nog niet met een suggestie gekomen.
“Kleed je dan maar uit,” was mijn resolute opdracht.
Tenslotte was eerder in de sessie overtuigend gebleken dat dit het gevraagde effect op haar had.
“Helemaal?” vroeg ze nog.
“Dat mag je zelf uitmaken. Maar dat slipje gaat in ieder geval uit. En je geeft hem aan mij … NU.”
Alsof ze geen enkele andere mogelijkheid had, voldeed ze aan dit verzoek. Ze stapte ze uit haar slipje, en gaf het aan mij … met een rood hoofd, dat wel.
“Heel moedig van je,” prees ik haar. “En toch wil ik dat je nog een stapje verder gaat. Nu wil ik graag dat je op die massagetafel gaat liggen, op je buik.”
Dit verzoek viel haar minder zwaar, wellicht mede omdat ze zo haar schaamstreek kon afschermen van mijn blik. Ik liet haar even wennen aan de nieuwe houding, en zag dat het haar ontspande.
“Voel je je al wat meer op je gemak, Carla?”
Het werd met een knikje bevestigd.
“Luister Carla, ik vind dat je een veelbelovende start hebt gemaakt met de therapie, door zo goed mee te werken. In het vervolg van de sessie zullen we verder werken aan jouw schaamte gevoel …”
“Ik zal mijn best doen …” was haar reactie, “ … wat wilt U dat ik doe?”
“Je hoeft alleen maar zo te blijven liggen Carla, dan zorg ik voor de rest. Je gaat een pak op je blote billen krijgen.”
Ik had het gezegd alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Toch schrok zij er wel van. Ik zag haar verstijven, en ze leek zich af te vragen waar ze aan begonnen was, en hoe ze eigenlijk in deze situatie was terechtgekomen.
“Ik weet dat het niet makkelijk voor je is, Carla … maar geloof me, het is echt het beste voor je … en je bent heus de eerste niet.”
Dat laatste leugentje om bestwil leek nog de meeste indruk op haar te maken. Maar helemaal overtuigd was ze nog steeds niet. Zachtjes legde ik mijn hand op haar billen.
“Wees niet bang, Carla … ik heb het beste met je voor.”
Dit bleek te helpen. Ze vroeg alleen nog maar verlegen, of ik haar alsjeblieft niet te hard wilde slaan.
Uiteindelijk heeft Carla die middag toch nog een flink pak voor d’r blote billen gekregen. In de eerste plaats omdat ze dat verdiend had op grond van haar eerdere gedrag. En in de tweede plaats was het mijn bedoeling dat haar billen nog enkele dagen, de sporen van een pak slaag zouden vertonen: dit zou haar in ieder geval op korte termijn ervan weerhouden om haar blote kont wederom te exposeren aan achteloze voorbijgangers.
Zelf had zij wat langer nodig om de redelijkheid van deze argumenten, en de merites van haar behandeling in te zien. Ik kon mij dat ook wel enigszins voorstellen. Met name het moment waarop zij met reeds gloeiende billen moest horen, dat ik alleen maar gestopt was omdat mijn handen teveel zeer begonnen te doen, en dat de sessie zou worden voortgezet met de houten plak op haar blote kont, kwam hard aan. Een afkoelperiode van een kwartier was echter voldoende om haar te laten bijdraaien. Ze bedankte me voor de harde, maar nuttige les, en kwam zelf met het voorstel voor een nieuwe afspraak. Ik ben benieuwd wat ze me bij de volgende sessie te melden zal hebben.
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
Verhalen 
Verhalen
»
Koele Blik 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?