waarin ook ik -eindelijk?- word gestraft
Zijn woorden zingen nog na in mijn hoofd: ‘tot slot krijg je van mij een flink pak slaag’.
Ik kijk hem aan. Zie aan zijn gezicht dat het hem menens is.
Ik wil het zó graag ... en toch ben ik er als de dood voor.
Ik weet nog heel goed hoe streng hij zojuist zijn dochter en zijn vrouw gestraft heeft. Weet dat zijn straf voor mij daar niets bij vergeleken zal zijn.
In meer dan één opzicht. Vergeleken met hen ben ik niets gewend, en verdien ik het véél meer dan zij... en weet ik zeker dat hij die ‘trotse vrouw’ die ik voor hem ben, wil breken....
“Marjan, je hebt me wel gehoord. Vooruit!”
“Kom hier voor je straf,” zegt ze verlegen tegen mij.
Aarzelend loop ik naar haar toe. Ze steekt haar hand naar me uit. Wat is ze mooi en lief. En nu mag ik over haar knie gaan liggen.
“Kom maar,” fluistert ze en als ik ligt: “zoek maar een fijne plek.”
Gek eigenlijk dat ze dat zegt. Alsof ze weet dat het mijn eerste keer is. Maar dit is voor haar dus ook de eerste keer: een meisje over de knie leggen en straffen.
Ik doe wat ze vraagt, beweeg over haar schoot heen en weer. Totdat ik stabiel lig met mijn handen en voeten nog net aan de grond, mijn billen goed omhoog.
Riekje is het die haar nu verder helpt.
“Schuif haar rok op haar rug. Goedzo. En nu haar slip naar beneden. Alleen haar billen bloot. Zo is ze klaar, niet waar meisje?”
“Ja mama,” klinkt het bedeesd.
Terwijl ik Marjan probeer aan te kijken, vraag ik: “wil je me streng straffen, want ik heb het verdiend.”
“Doe niet zo raar, mevrouw, u heeft helemaal niets ‘verdiend’. U bent altijd alleen maar lief voor mij geweest. Papa’s wil is wet, maar ik hoef het niet met hem eens te zijn. Maar eigenlijk vind ik het best spannend om te zien hoe snel billen roze worden, en of dat ook voor mijn handen dan pijn doet. Dus....
Ze begint langzaam met slaan. Ik kreun zachtjes. Ze streelt even mijn billen. Ik zucht diep .... dit is fijn. Ze gaat door net slaan, nu wat feller. Mijn kreunen idem dito.
Ze stopt. Hoor ik haar nu hijgen.
“Nog niet alles op haar billen is roze, hoor ik Riekje zeggen. “En haar tere plekjes ook nog. Marjan doet gehoorzaam wat haar moeder zegt. Nu hoor ik mezelf “auw” roepen. Wat klinkt dat goed. Ik merk dat ik het gestraft worden door een veel te lief meisje helemaal niet gek meer vind. Wat is dit voor iets raars?
“Genoeg,” zegt hij zachtjes.
Marjan streelt nog even mijn warme billen en laat me dan opstaan. Ze trekt mijn slipje weer omhoog, mijn rokje valt vanzelf weer naar beneden.
Tot mijn verbazing draait ze zich daarna naar mij toe en geeft me een zoen op mijn mond.
“Dankjewel,” zeg ik bedeesd, waarop ze in mijn oor fluistert: “volgende keer zal ik harder slaan...”
“Mijn beurt, meisje. Van mijn man moet ik jou straffen. Het zij zo. Maar ik geef hem een hele goede reden omdat te willen. Ik wil eerst dat je mij straft.”
Hier geen ‘verlegen zijn met de situatie’. Hoor ik zelfs een zekere gretigheid in de stem van Riekje.
Maar toch is het nu andersom. Ze vraagt me om háár te straffen. Maar wil ik dat wel?
Ik wil opgenomen worden in hun gezin.
Ik wil dat hun vader ook mijn Meester wordt. Maar Riekje die door mij gestraft wordt? Riekje is veel meer mijn vriendin en dat wil ik heel graag zo houden.
Maar juist daarom. Ze wil dat het wederzijds wordt. Zij straft mij en ik straf haar. Okay!
En over dat bij elkaar over de knie gaan? Dat voelt best wel goed.
Maar waarom en hoe?
Ze geeft zelf het antwoord: “Mijn moeder strafte me toen ik klein was altijd met een pollepel. Wil jij dat nu bij mij doen?”
Ik kijk haar verbaasd aan. Haar Meester treedt niet op. En haar straffen... met een pollepel....
Dat roept onmiddellijk een heleboel vragen bij me op. Over hoe ze opgroeide, hoe dat toen was en dat ik nu...
Maar ze voelt me, zoals gewoonlijk, perfect aan.
“Bij ons thuis was er geen spanking. Vader was gewoon de man die altijd aan het werk was. Moeder was er voor de kinderen. En als we stout waren gingen we over haar knie en dus met de pollepel. Want haar mooie handjes in gevaar brengen? Stel je voor dat ze haar gelakte nagels beschadigde. En toen we ouder werden moesten we voor straf naar onze kamer. Of meteen na het eten naar bed.
Mijn man heeft me geleerd dat het ook anders kan. In de hoek moeten gaan staan is vreselijk en heerlijk tegelijk. Ik voel me dan eh het meisje dat ik nooit mocht zijn. En sinds kort, nu Marjan soms ook bij mijn straf aanwezig mag zijn, voel ik me heel erg eh verbonden. En betrap ik me er zelfs op dat ik opzettelijk straf uitlok.”
“En krijg je dat dan ook?” vraag ik nieuwsgierig.
“Soms.... Maar vaker iets héél anders. Dan eh sleurt hij me naar boven...” haar blozen maakt duidelijk wat er dan boven gebeurd. “Of ik moet een hele tijd op mijn handen gaan zitten. Of in het ergste geval stuurt hij me voor straf naar bed... Uiteindelijk komt hij dan zelf ook naar boven en neukt me, maar als het nog vroeg is dan kan het heel lang duren... en weet ik nooit wanneer hij uiteindelijk komt. En reken maar dat ik in dat geval al heel wat traantjes in bed gepleegd heb.”
Het raakt me wat ze vertelt. En gek genoeg is daar maar een héél klein beetje medelijden bij. Uren in bed liggen wachten totdat je gestraft wordt en daarna geneukt is ongetwijfeld helemaal niet leuk, maar het idee ... hmmmm. Alleen al dat dat je zomaar kan overkomen...
“Maar eerst wil ik dus dat je mij straft.” En tegen haar man: “Ik weet best dat jij het andersom bedoelde. En ik ga haar zelf ook echt nog wel straffen, maar dit is nu wat ik wil. Met de pollepel. Zoals vroeger toen ik klein was. En als je het er niet mee eens bent, nou ja, dan straf jij me ook nog een tweede keer.”
Ik zie haar man grijnzen. Dat zal ongetwijfeld gaan gebeuren. Maar ik heb zo’n stijl vermoeden dat ik daarbij niet meer aanwezig zal zijn. Op hun slaapkamer om daarna...
Ik moet mezelf stoppen. Ik moet eerst Riekje straffen.
Dat vindt Riekje duidelijk ook. Die heeft inmiddels de grootste pollepel gepakt die ze kon vinden en laat hem aan mij zien. Ik knik goedkeurend, waarop ze hem op tafel legt. En realiseer me dat het echt de bedoeling is dat ik haar daarmee ga straffen. Oeps.
Ik verman me en zeg streng: “Slip uit.”
Dat voelt goed. Gewoon het streng en simpel houden. Ze gehoorzaamt onmiddellijk.
Daarna één voor één mijn volgende opdrachten. “Schoenen uit. Kousen uit. Jarretel uit. Rok omhoog.”
Ook nu gehoorzaamt ze onmiddellijk bij elke opdracht. Vouwt ze ieder kledingstuk netjes op en overhandigt het eerbiedig aan mij met een klein kniksje. “Alstublieft, mevrouw,” wat ik beantwoord met een lief “dankjewel ....meisje.”
Tot ze dus met haar rok omhoog gedwee voor me komt staan.
“Pollepel, en over mijn knie,” zeg ik streng.
Ze overhandigt mij de pollepel. Houdt haar rok opnieuw hoog, wanneer ze bij mij over mijn knie gaat. Daarna duwt ze zich wat nog wat omhoog en biedt zo haar mooie blote billen aan mij aan.
Ik streel haar billen. Dit voelt heel raar. Maar dat zijn mijn eigen gevoelens óók over straffen en het gestraft willen worden. Ik weet dat haar man haar domineert. Ben ik dan niet voor haar de strenge lerares? Die leerlingen zo uit kan foeteren dat ze zich heel klein voelen....
Ik pak de pollepel en zwaai.
“Auw.”
Ik schrik er van. Was dit niet veel te hard?
Zachtjes hoor ik haar stem onder mij, haast smekend: “Alsjeblieft harder en sneller. Wil je dat voor doen? Mij echt straffen. Alsof je heel boos op me bent. En pas stoppen tot je uitgeput bent.”
Ik heb even tijd nodig om tot me door te laten dringen. Zoiets vraag je toch niet van je beste vriendin?
Dat maakt me boos. Juist, dat wil ze. Dat ik boos op haar ben.
Ik sla. Zo, dat zal je leren. Pats, de volgende. Ah ja, ik bèn boos. Pats pats pats.
En hoe meer ik haar sla, en hoe meer zij schreeuwt, des te harder ik sla.
Ik weet echt niet meer hoe vaak, maar ik ben uitgeput als ik stop.
Haar billen zijn rood en opgezwollen. Ze worden al donker zie ik.
Maar zij ligt nog roerloos over mijn schoot. Nu pas besef ik me dat ze wel bewoog bij elke slag, maar niet spartelde. Ik realiseer me ook dat ze huilt. Ze kijkt me aan. Haar gezicht nat van de tranen, maar ze kijkt niet boos, of verdrietig. Maar eh gelukkig en ... dankbaar.
“Dankjewel,” fluistert ze, en “mag ik nog even blijven liggen?”
“Net zolang als je wilt,” fluister ik terug en streel haar billen. Ze voelen heet. Ze kreunt zachtjes.
Haar dochter reikt me de pot met zalf aan. Ik smeer haar billen voorzichtig. Dat is beter.
Riekje straft mij
Als ik klaar ben komt ze voorzichtig omhoog.
“Sta je op?” vraagt ik.
“Nu komt ergste,” grapt ze, “nu moet ik gaan zitten.”
De grimas die ze trekt bij het uitvoeren daarvan vertelt me dat dat nog niet eens zo overdreven is. Ik heb haar veel te hard gestraft en wil sorry zeggen.
“Niet doen, het was perfect,” en met een grijns richting haar man: “beter dan jij.”
“Omdat ik het voorwerk heb gedaan,” antwoord hij snedig.
“En het plezier is nog niet voorbij, voor jou. Want als zij bij jou over de knie gaat, ga jij dat opnieuw voelen.”
Ze trekt opnieuw een grimas als dit daadwerkelijk gebeurt.
Ze ontbloot mijn billen.
“Zo,” zegt ze zelfvoldaan, “eens kijken of ik het beter kan.”
Ik ben verbaasd.
Een volwassen vrouw... die zelf veel te lief is, in mijn ogen? Toch best wel bijzonder en spannend. Zou zij het toch zijn die Marjan straft als dat nodig is? Vast wel, als haar man afwezig is. En zo te horen heeft ze er zin in. Oeps.
Maar het voelt heerlijk dat ik nu dan eindelijk bij ‘moeder’ over de knie mag gaan. Klein voel ik me, een meisje, een stout meisje dat gestraft moet worden door moeder. Ik nestel me nu niet op, maar over haar schoot. Toch voelt dat even vertrouwd. Mijn rokje dat weer wat terug gevallen is wordt voorzichtig weer terug geschoven. Mijn nog warme billen van Marjan worden gestreeld.
Ze schraapt haar keel, en op harde toon: “Ben je klaar voor je straf, meisje!”
Zo, ze kan dus ook best streng zijn.
“Ja mevrouw,” piep ik, “Wilt u me streng straffen, mevrouw...” Even aarzel ik voor ik verder ga: “want ik ben een heel stout meisje geweest.”
“Oh, wees maar niet bang, meisje. Straf heb je verdiend en straf zul je krijgen. Billekoek!”
En pats, daar valt de eerste klap. “Auw roep ik.” Meer van schrik, omdat hij toch nog onverwacht komt. Dan voel ik de pijn. Zo, die kwam best aan. Riekje slaat heel wat harder dan haar dochter. Toch is het vooral heerlijk ‘auw’ te roepen en te jammeren en zelfs, als ik het echt ga voelen, om te protesteren.
Riekje slaat heel regelmatig. Elke klap komt op een ander deel van mijn billen en dijen. Totdat ik het vanwege de pijn niet meer bij kan houden waar ze slaat. Ik word gewoon gestraft. Ik mag jammeren en, echt waar: huilen. Dat gebeurd gewoon. Riekje bouwt het zo langzaam op dat ik het zelf niet eens in de gaten heb. Totdat ze stopt en ik nog nasnik.
Als ook dat stopt en mijn ademhaling weer normaal is, streelt ze zachtjes mijn billen. Haar handen zijn nog warm van het slaan, maar toch voel ik dat mijn billen nòg warmer zijn. Ik voel me heerlijk veilig op haar schoot... en voel dat ik langzaamaan weer geil wordt. Ik weet niet of ze dat in de gaten heeft, ze streelt alleen mijn billen en dijen, maar als ze zo doorgaat weet ik niet wat er gebeurd. Maar zover laat ze het niet komen
“Mooi,” zegt ze zacht: “mooi en lief en warm.”
En daarna richting haar man: “maar onbeschadigd,” en met een zucht: “klaar voor de cane.”
Ik zou van die woorden moeten schrikken. De cane is vreselijk, weet ik. Eerlijk gezegd heb ik er alleen over gelezen, maar behalve van plaatjes er in het echt nog nooit één gezien. Elke subje of slavinnetje is er bang voor, dus dat geldt dan ook voor mij. Maar inmiddels heeft Riekje me laten opstaan en mag ik weer op mijn oude plek gaan zitten. Voorzichtig, maar dat valt reuze mee. Eigenlijk gewoon heerlijk warm, die billen van mij.
“Haal je even de kleine, middelste en de gewone, Riekje?”
Nog voordat ik me realiseer wat hij zegt, is ze al naar boven. Voor haar dus duidelijk een heel gewone opdracht. Maar voor mij?
Alleen al het idee dat ze een cane in huis hebben. Dat moet ik intrekken. Natuurlijk weet ik dat. Tenminste, ik had het op mijn vingers kunnen natellen. Ik wist dat Riekje door hem gestraft wordt. En ja, een cane is dan zo’n beetje het klassieke instrument om billekoek mee te krijgen. Alleen al dat er verschillende soorten zijn? Maar ronduit erg is het idee dat ze er drie verschillende moet ophalen. Voor mij?
“Je krijgt inderdaad drie keer met de cane. Met dus drie verschillende canes, op drie verschillende manieren...” Hij wacht even tot Riekje beneden is, maar voordat ik precies kan zien wat ze in de hand heeft: “door drie verschillende eh handen.”
Hij pakt de canes van Riekje aan en laat eerst de kleinste zien. Hij is dun en kort. Veertig centimeter op zo.
“De kleinste die we hebben, maar,” hij buigt de cane zodat die bijna half zo lang wordt, “dus erg buigzaam. Die is voor mijn dochter.
Die protesteert meteen verontwaardigd: “niet eerlijk, ik ben al gestraft...”
“Sssst, wie zegt dat die voor jouw billen bedoeld zijn?”
Marjan krijgt subiet een rood hoofd.
“Maar gezien je brutaliteit vermoed ik nog niet streng genoeg.”
Marjan krimpt ineen maar nog voor ze haar excuses kan aanbieden, verduidelijkt hij zichzelf.
“Jij straft er onze gast mee. De tweede is voor Riekje die daarna komt, en de laatste is voor mij.”
En richting mij: “Je wordt inderdaad drie keer met de cane gestraft, met dus drie verschillende canes, en op drie verschillende manieren. Eerst door Marjan, dan door Riekje en tenslotte ikzelf. En daarmee ben je meer dan genoeg gestraft, en officieel onderdeel van ons gezin.
Maar je mag nog altijd nee zeggen...”
Ik weet even niet wat ik moet doen. Natuurlijk wil ik geen nee zeggen. Maar wat dan wel. In een opwelling zeg ik: “mag ik uw dochter zijn?”
“Wat heb ik nou net gezegd?”
Ik bloos opnieuw. “Dat heeft u al gezegd. Nu heeft u nog een reden om mij te straffen.”
“Alsof ik dat nog nodig heb na vandaag...” maar hij moet er zelf om lachen, zie ik.
“Kom Marjan, jij gaat natuurlijk eerst. En jij ...”
Hij richt me tot mij: “Jij gaat eerst over de stoel. Dat is de gemakkelijkste manier om een meisje als jij te straffen. Gewoon achter de stoel gaan staan, je vooroverbuigen en stoelpoten vastpakken.” En zet een keukenstoel voor mij klaar.
“Kijk, de leuning is niet zo hoog, daar kun je je gemakkelijk voorover buigen.”
Ik gehoorzaam direct. Het is inderdaad niet moeilijk. Ik kom met mijn handen bijna tot aan de grond en realiseer me dat mijn billen nu een makkelijk doelwit voor Marjan zijn.
“En jij Marjan. Als eerste en zonder enige ervaring is het vrij simpel: je slaat op haar billen, en nergens anders. En net zo vaak totdat ik zeg dat het genoeg is. En gewoon slaan, niet hard, niet zacht, wel regelmatig.”
 als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier 
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?