| Gepost op zaterdag 29 maart 2025 - 07:52 pm: | 
|
|
waarin de 'ik' óók een verpleegster blijkt te zijn
Weer is het stil. Ik hoor haar stem raspen, maar een fatsoenlijk geluid komt er nog niet uit. Ik zie haar alle moed bij elkaar rapen. Maar als ze dan eindelijk spreekt is haar stem verrassend helder en kijkt ze haar man recht in het gezicht.
“Ja, ik heb je bedrogen, het is waar. Ik heb al mijn eigen fouten verdoezeld en die van Marjan benadrukt. Ik heb je geprest, keer op keer, om Marjan streng te straffen. En ik heb de straffen bedacht om haar te geven, zonder dat je dat in de gaten had. Ik wilde dat je Marjan zou straffen. Niet voor haar opvoeding, maar dat je dan zou vergeten om mij te straffen. Terwijl ik het zelf juist zo nodig heb...”
Haar stem sterft nu weg en ze kijkt weer naar beneden. Om hem vervolgens weer aan te kijken, strak en fel nu.
“Ik weet niet wat me bezielde. Ik vind dat je me moet straffen, vaak en streng. Dat heb ik nodig. Dat doet me goed. En ik voel me altijd heerlijk na afloop, bevrijd en gloeiend en geniet dan als je me daarna neemt.
Maar ik weet niet wat het met me is. Ik wil de straf ook ontlopen. Ik verlang er naar en toch wil ik het weer niet. Ik verzin honderd en één uitvluchten en toen dat niet meer hielp, begon ik je met Marjan te belagen. En dat werkte. Maar goed voelde het niet. Nooit. Maar dat verdrong ik, net zoals de wetenschap dat ik echt jouw strenge hand nodig heb. Oh Jezus, ik schaam me nu zo.”
Ze slaat haar handen voor haar gezicht en snikt in stilte. Zo geknield voor haar man vormt ze een mooi verstild beeld.
Tot haar hoofd weer omhoog schiet en ze fel zegt: “Je moet me straffen, je moet me streng straffen, en me dan vergeven, kun je dat?”
Hij antwoordt haar op dezelfde strenge toon zoals hij Marjan heeft toegesproken.
“Straffen zal ik je inderdaad, en streng. Je hebt het net al gehoord: met dezelfde procedure die jij voor Marjan bedacht hebt. Maar voor jou worden het er minstens twaalf met het rietje.
Vergeven kan ik je echter nog niet, nog lang niet. Veel vaker zal ik je nog moeten straffen. Pas aan het eind van je boete periode zal ik je kunnen vergeven. En die zal lang zijn: een maand lang.
Elke zaterdag zal ik je in ieder geval straffen, zoals ik je nu ga straffen.
En elke dag zul je me precies zoals je hier nu voor me zit, opbiechten wat je die dag gedaan hebt. En zal ik je gedrag beoordelen en meteen vonnis vellen.
En elke dag, zodra ik thuis gekomen ben, zul je je slipje uittrekken. Zodat ik je zonder dralen, zonder tijdverlies over de knie kan nemen om je een pak slaag te geven op je blote billen. Wanneer ik daar ook maar de geringste aanleiding toe mocht bespeuren.
Zo, zo zal de komende maand er voor je uit gaan zien. Begrepen?”
Ze knikte en fluistert: “Dank je wel.”
“Wel Marjan, dan mag je je moeder nu gereed maken.”
Zelfbewust stapt Marjan op haar moeder toe. Ze helpt haar overeind en draait haar om. Nauwgezet en opzettelijk traag maakt ze één voor één ze de knopen los van haar moeders bloesje. Ze verwijdert hem en haakt vervolgens haar bh los. En stapt opzij.
Pas nu zie ik de ontblote borsten van haar moeder. En mooi zijn ook de hare. Maar anders: vol, rijp, en stevig. Marjan laat ze nog beter uitkomen door ook haar moeder te bevelen haar handen in haar nek te leggen. Daarna wordt ze afgemarcheerd naar haar man en tilt Marjan de rok van haar moeder ver omhoog. Vragend kijkt ze naar haar vader.
“Haar rok, die mag ze aanhouden. Verder moet alles uit, m'n liefje. En breng haar daarna naar de fauteuil en bindt haar daar, ook net zoals jij zonet.”
Onceremonieel ontdoet Marjan haar moeder van jarretel en kousen. Ze leidt haar naar de fauteuil en bindt haar moeder snel en met zichtbaar plezier. Ik zie zelfs dat ze wellustig de riemen extra strak aantrekt. Op een gebaar van haar vader duwt ze haar moeder vervolgens ruw voorover.
Snel stapt hij nu zelf naar voren en ontbloot de billen van zijn vrouw. En zonder haar vooraf te strelen, zonder enig blijk van mededogen, begint hij haar billen te kastijden, en hard. Het is duidelijk dat hij een andere kleur voor ogen heeft dan bij Marjan.
Hij stopt pas als hij zelf even moet uitblazen. En wappert met zijn handen om ze af te koelen. Zo kan ik ook zelf zien hoe zijn slagen Riekjes billen een diep donkerrode kleur gegeven hebben. En dat was nog maar het begin, realiseer ik me. Ik huiver voor wat nog komen gaat.
Marjan staat al klaar met het rietje en na een korte pauze begint hij Riekje daarmee hard en vakkundig te behandelen, streep na streep. Hij telt hardop en wacht telkens met de volgende tot zijn vrouw haar kermen weer bedwongen heeft. Wat elke keer weer wat langer duurt.
Twaalf had hij gezegd en twaalf krijgt ze. Hoewel, ik moet toegeven dat ze niet protesteert, noch roept om te stoppen, of smeekt om vergeving. Wat de meeste vrouwen, inderdaad: zoals ik, in een dergelijke situatie plegen te doen. Niet dat ze niet schreeuwt en huilt, dat doet ze volop. Maar protesteren, of smeken om genade, niets daarvan. Ze draagt de straf die ze kennelijk als rechtvaardig ervaart.
Dan valt de laatste slag. Extra hard. Riekje gilt het uit. En jammert, snikt en huilt nog lang daarna. Ook nu wacht haar man tot ook haar gesnik verstomd is. Hij gaat echter tussentijds niet zitten, maar blijft bij haar staan. Ze heeft zichzelf dan ook bewonderenswaardig snel weer in de hand. Waarop hij haar overeind helpt.
Marjan rest nu de taak haar los te maken en haar naar de spiegel te begeleiden. Waarvoor ze alle tijd neemt, alsof het haar spijt dat het al weer voorbij is.
Voor de spiegel strijkt ze de rok van haar moeder weer omhoog en streelt daarbij haar hete billen. Voorzichtig tast ze elke zwelling af die het rietje veroorzaakt heeft.
In bewondering? Of vergelijkt ze die in gedachten met die op haar eigen billen?
Met zichtbare spijt verlaten haar handen de billen van moeder en schuift de rok onder de tailleband, zodat haar billen ontbloot blijven.
Ze keert zich van haar moeder af en gaat aan de tafel zitten. Ze pakt zelfs een boek om wat te gaan lezen, maar dat is schijn, want ik zie voortdurend haar ogen oplichten, kijkend naar haar moeder. Hoe ze daar staat. De opgezwollen ogen en de doorlopen mascara, de naakte borsten, de tepels recht naar voren, de armen achter haar rug gebonden, de vuurrode en gezwollen billen omkranst door de zwarte rok, de blote voeten .....
Ik geef toe, het is ook voor mij een aantrekkelijk gezicht en ook ik kan er mijn ogen nauwelijks van afhouden. Ik ben echter nog benieuwder naar de echte gevoelens van het meisje, wiens moeder het is die daar voor de spiegel staat. Die om haar gestraft is, en door haar daar is neergezet.
Mijn vriend leidt mijn aandacht echter af, zodat ik verder geen gelegenheid heb haar diepere zieleroerselen te doorgronden. We praten over koetjes en kalfjes, zorgvuldig onderwerpen als discipline, straf, opvoeding en zelfs vrouwen in het algemeen vermijdend. De tijd verstrijkt en ik denk dat het zo'n drie kwartier later zal zijn dat mijn vriend zich naar Marjan wendt, die juist op dat moment opnieuw naar haar moeder staart, staand voor de spiegel.
“Maak haar maar los, Marjan, en breng haar maar hier.”
Marjan staat traag op en loopt als in trance naar haar moeder. Ze maakt de riemen los en het is duidelijk te zien dat dat haar moeite kost. Riekje laat haar armen slap naar beneden vallen nadat ze losgemaakt zijn. Verder beweegt ze zich nog niet. Ze heeft opnieuw tranen in haar ogen.
Marjan aarzelt even en legt haar handen voorzichtig op moeders billen. Zo draait ze haar om en duwt haar voorzichtig richting haar man.
“Zo,” zegt deze, “je eerste straf zit er op.”
Ze glimlacht dapper naar hem, een glimlach die hij beantwoordt.
“Draai je maar eens om, dan kunnen we je billen inspecteren.”
Ze voldoet aan zijn verzoek en hij glijdt zacht over de rode huid.
“Je hebt toch een prima kontje, Riekje, wat die al niet verdragen kan. Je billen zijn zo weer in orde voor een volgende geseling, dat verzeker ik je.”
“Vanavond zal ik je nog wat insmeren. Maar voorlopig moet je nog maar zonder doen. Trek alleen je bloes weer aan. De rest kun je uitlaten. En ik wil dat je voorlopig op je blote kontje blijft zitten, begrepen!”
Ze knikt, pakt haar bloes en trekt hem schielijk weer aan. Haar borsten verdwijnen en ik zie ze met spijt gaan. Ze trekt haar rok uit de tailleband en laat hem over haar billen vallen. Niet lang overigens, want meteen trekt ze hem van achter weer op, om daarna behoedzaam op de lederen fauteuil plaats te nemen. Ik zie haar grimas, wanneer haar hete billen met het koude leer in aanraking komt. En rilt, voor even.
Zo zit daar nu, stil en rechtop, haar rok op haar benen, haar billen zichtbaar naakt op het leer. Gedwee en afwachtend.
Marjan komt aarzelend naar haar toe en geeft haar moeder een tedere kus op haar wang. Ze kijken elkaar glimlachend en liefdevol aan. Riekje pakt de hand van haar dochter en drukt er een kus op.
“Bedankt,” zegt ze tegen haar.
“Vergeven,” antwoordt dochterlief.
En met een kus op de hand van haar moeder verdwijnt Marjan naar boven.
Zodra Marjan uit het zicht verdwenen is doet Riekje een poging om een wat gemakkelijker houding aan te nemen. Maar niet succesvol want met een pijnlijke grimas gaat ze weer verzitten. Met precies hetzelfde gevolg natuurlijk.
“Als ik je billen nou eens een beetje ga verzorgen?” stel ik voorzichtig voor, “ik ben tenslotte verpleegster.”
Ze kijkt op en ik zie haar verbazing.
“Zoiets verleer je niet. En ik voel me ook nog eens schuldig aan die zere billen van je.”
Ze kijkt me met nog meer verbazing aan: ‘hoe zo, zeggen haar ogen’.
“Het was je man die me voor vanavond uitnodigde. En dat was beslist geen toeval. Je weet dat we een verleden hebben. Jouw straf en die van je dochter waren ook voor mijn ogen bedoeld.”
“Je bent dus verpleegster. Misschien was het ...”
“Al weer heel lang geleden. Maar beschadigde billen verzorgen, dat kan ik nog wel. Als jij nou even voor de zalf zorgt,” zeg ik tegen ‘pa’, “dan ga ik kijken wat ik kan doen.”
En zowaar, zonder protest gaat hij naar boven. Was dit dus toch een opzetje van hem? Ik ben benieuwd of hij nog meer voor mij in petto heeft. Ik help Riekje met opstaan en laat haar over de eettafel voorover buigen.
Direct daarna komt haar man weer naar beneden met de beloofde potjes zalf.
“Mijn Riekje is in goede handen. Neem gerust de tijd. Even nog iets regelen,” en weg is hij.
En eerlijk is eerlijk, daar is geen woord te veel mee gezegd. Ik heb mijn oude vaardigheden nog niet verleerd, de zalven zijn uitstekend en Riekje is gewillig.
Meer dan gewillig. Haast ongemerkt tilt ze haar kontje omhoog en opent ze beetje bij beetje haar dijen.
“Alsjeblieft,” kreunt ze zachtjes.
Omdat haar billen nu verzorgd zijn, kan ik toegeven aan haar verlangens. Maar haar plagen doe ik wel. Ik cirkel langs haar schaamlippen en glij zo nu en dan als terloops even bij haar naar binnen. Met haar lustknopje ben ik extra voorzichtig, want één aanraking te veel en ze komt al klaar.
Dat wil ik niet. Ik bepaal hoe en wanneer. En vooral: hoe heftig.
Ze is heel nat, absoluut. Als ik uiteindelijk mijn wijsvinger op haar klitje leg en hem daar houdt... terwijl ik heel subtiel blijf drukken en bewegen ... komt ze ... lang ... en heel heftig.
Zo mooi om naar haar te blijven kijken tijdens haar ontlading, haar ogen gesloten, haar adem die ze vasthoudt, de kreun die diep van binnenuit komt.
Dan is het stil en kijk ik omhoog ... in de ogen van Marjan.
Aj, dat was niet de bedoeling.
Maar Marjan zucht vol bewondering: “zo mooi ... en heftig.”
Riekje en ik zijn er stil van.
En daarna fluisterend: “dat wil ik ook”
Terwijl Riekje nog na ligt te genieten, pak ik Marjan bij de hand en neem haar op schoot en wieg haar zachtjes heen en weer.
Dan begint ze tegen me te fluisteren, zodat alleen ik het kan horen: “gestraft worden is vreselijk maar na afloop... ook heel fijn. Ik streel mijzelf altijd in slaap. Nadat eh ik eh....”
“Nadat je klaargekomen bent.”
Ze knikt: “Maar niet ehhh zo als bij mama ehh wil ehhh” en ze verstopt haar gezicht nu helemaal in mijn hals.
Ik fluister in haar oor: “Wil je dat ik .. bij jou ...”
Ze knikt.
Ik denk even na. Ik moet geen valse beloftes doen, maar ja, zo’n heerlijk jong ding...
“Misschien. Als je moeder en ook je vader.... Ik hou van mannen en van vrouwen. Maar jij bent nog maar een meisje. Nee protesteer nou niet. Dat ben je. Lief en heerlijk, en mooi, maar wel ... nog een meisje.”
“Dankjewel,” fluistert ze in mijn oor.
“Nu weer naar bed. En daar blijven. Je vader heeft nog wat voor me in gedachten, en je moeder ook denk ik.”
“Jij bent ook stout geweest,” kan ze niet laten te mompelen.
Maar niet zonder dat haar moeder het gehoord heeft en ingrijpt.
“Inderdaad Marjan. Jij naar boven en daar blijven. Je nachtkusje heb je al van me gehad. En mevrouw hier... die blijft hier nog wel even.”
Stilletjes verdwijnt Marjan naar boven.
 als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier 
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?