| Gepost op donderdag 20 maart 2025 - 03:24 pm: | 
|
|
over discipline en straf
Ja, en als ik begin dan begin ik ook gelijk goed. Ik haal mijn hele theorie van stal over hoe je met discipline moet omgaan. Discipline, straf, slaan, prima, maar wel met wederzijds goedvinden.
“Heb je het haar ooit gevraagd,” vraag ik.
“Nee,” zegt ie aarzelend en begint te maren.
Ik wuif zijn protesten weg en vervolg.
“Jij hebt er lol in om haar te straffen, niet waar, net zoals vroeger, wanneer je je vrouw strafte, en haar daarna een beurt gaf. Of ze er nou zin in had of niet.”
“Wat uiteindelijk altijd het geval was,” vult hij aan en met een glimlach: “en nog steeds, kan ik je vertellen”.
Z'n vrouw bloost en kijkt snel weg. Zonder te protesteren. Dus daarin heeft hij gelijk.
“Maar het is daarmee jouw genot, meneertje, en naar het hare, daar vraag je niet naar.”
“Tsja, als ik haar genomen hebt, dan verwacht ik een bedankje.”
Hij grinnikt bij die laatste woorden.
Ach zo, denk ik, ze bedankt hem zelfs nadat ze door hem geneukt is. Daar kan ik me wat bij voorstellen, maar daarop doel ik natuurlijk niet.
“Maar nu dus niet meer. Nu wordt alleen Marjan nog door jou gestraft.”
Hij stemt aarzelend in.
“Tsja, dat is de taak van een vader.”
Daarom herhaal ik mijn eerdere woorden, maar zodanig dat Riekje ze niet kan horen: “Je vrouw straffen, daar geil je op.”
Zowaar, hij krijgt een kleur. Ik zit op het goede spoor. Snel ga ik nu verder.
“En ik weet ook wel waarom Marjan zoveel te verduren heeft gekregen de laatste tijd.”
Ik zie hem nadenken: ‘is dat zo?’
Ik ga door: “Daarvoor was het juist je vrouw die je met regelmaat strafte. Ongetwijfeld omdat het nodig was. Dat zij het nodig had, in ieder geval volgens jou. Dus legde je haar regelmatig over de fauteuil, als Marjan naar bed was, of bij een vriendinnetje op bezoek. Je ontblootte Riekje net zoals je dat zo pas bij Marjan deed en dan kregen haar billen meer te verduren dan die van Marjan.”
Hij knikt aarzelend.
Ik ga door: “Je kon je immers op haar kont uitleven zonder je te hoeven beheersen, zoals nu bij Marjan. Maar de laatste tijd was ze dus akelig braaf, en als ze zich misdragen had, was er altijd wel een uitvlucht van haar,” en ik pauzeer even om mijn punt te maken: “waarbij je dochter min of meer de schuld kreeg, waar of niet?”
Hij knikt instemmend en ik zie dat zijn vrouw beschaamd naar de grond kijkt. Die ziet de bui al hangen.
“En weet je waarom? Heel eenvoudig. Omdat je vrouw haar dochter liever als slachtoffer van jouw strengheid ziet, dan zichzelf. Want ik weet hoe dat gaat. Heel slim word je door haar van haar eigen fouten afgeleid, naar die van Marjan.
Dat dat toch niet langer zo kan. Dat je echt moet optreden. Streng moet wezen. Haar streng moet straffen anders leert ze het nooit. En beetje bij beetje is het Marjan die je straft en gaat al je energie en aandacht naar het straffen van je dochter, in plaats van naar het straffen van je vrouw. Want in tegenstelling tot bij je vrouw, kun je je bij je dochter niet zo maar laten gaan en moet je jezelf in toom houden. En dat kost energie.”
“En je vrouw spint er mooi garen bij. Die ziet de aandacht van haar afgeleid en geniet er zelf ook nog van. Wedden dat die mooie procedure, van dat knielen en biechten, en dat uitkleden door haar ideetjes van haar zelf zijn.”
Ik zie zijn vrouw blozen bij mijn laatste woorden. Dat had ik dus goed gezien. En ook mijn vriend zit nu volop te knikken en kijkt me dankbaar aan.
“Je hebt gelijk, je hebt gelijk. Wat heb ik mezelf zitten te verneuken. Wat ben ik in de luren gelegd.”
Hij schudt vertwijfeld zijn hoofd.
“Weet je, ik wil het rechtzetten, meteen, waar jij bij bent. Akkoord?”
Ik knik instemmend, toch altijd weer verbaasd over mijn eigen overtuigingskracht.
“Kom Riekje,” zegt hij tegen zijn vrouw, “haal mijn meisje naar beneden voor mij, dan zullen we praten. En niet aarzelen daar boven, hoor je.”
Inderdaad komt Riekje al snel met haar dochter naar beneden. Angstig kijkt Marjan rond. Alsof ze bang is dat haar straf te licht bevonden is en nog een vervolg dient te krijgen. Maar als haar vader spreekt is het niet meer met die strenge toon van daareven, integendeel, hij klinkt zacht nu, teder haast en als ze hoort dat hij haar slechts verzoekt te gaan zitten, trekt ze wat bij. Toch is ze nog gespannen, zeker als blijkt als haar vader haar wat te vertellen heeft.
“Zeg Marjan,” begint hij aarzelend, “heb ik je ooit gevraagd hoe je je straf zelf ervaart?”
Zwijgend schudt ze haar hoofd.
“Heb ik ooit gevraagd of je je straf terecht vindt, passend vindt voor je misdragingen, aansluitend bij wat je kunt verdragen?”
Weer schudt ze haar hoofd.
“Probeer dan daar nu eens een antwoord op te geven, wil je dat proberen?”
Ze begint nu heftig te blozen, maar ik zie dat ze wil proberen te antwoorden, dat ze deze kans niet voorbij wil laten gaan.
“Ik, ik,” begint ze.
Haar vader knikt bemoedigend.
“Ik geloof het niet .....”
Aarzelend gaat ze verder.
“Ik weet dat ik vaak onmogelijk ben. En ik vind ook best wel dat jullie me daarvoor moeten straffen, en best wel streng soms ook. Maar niet, niet op die manier.”
Ze kijkt nu naar de grond om moed te verzamelen. Na een korte stilte gaat ze verder.
“Als ik heb geklierd, en je wilt me straffen... Als je me dan vroeger mee dan naar boven nam, om me daar op mijn kamer over de knie te leggen. En me dan met je handen een flink pak slaag voor m'n blote kont gaf. Dan had ik dat gewoon verdiend.”
Ze kijkt hem aan.
“Het doet wel zeer en zo, en het is ook best wel vernederend om daar zo te liggen, op mijn bed over je knie... Maar het doet me toch wel goed, ergens. Ik heb dan het gevoel dat je me gestraft hebt, dat ik het dan kwijt ben, mijn schuldgevoel. En na afloop, als de pijn verdwenen is, geeft het ook best wel fijn gevoel. Het gloeit ook zo lekker na, en, nou, dan voel ik me dicht bij je, als ik daar zo nog over je schoot heen lig, dat je me vertrouwt en zo, dat je van me houdt ...
Zo deed je het vroeger altijd en ik heb me daar nooit moeilijk bij gevoeld, zeker niet als ook mama er niet bij was en niemand er van weet, mij ziet ...”
Ze zwijgt. Ik zie aan haar ineengeslagen handen in haar schoot dat ze het moeilijk heeft om verder te gaan.
“Maar dit, dit is zo vernederend. Met moeder die me zo uitkleedt, met dat knielen en voor je biechten. En dat rietje doet zo'n pijn, dan moet ik zelfs huilen alleen al als ik er aan denk. En ik durf me nergens meer uit te kleden, als de dood dat ze de strepen op mijn billen zien.”
Alles schiet er nu bij haar uit, en ze begint steeds sneller te praten.
“En dan die spiegel, die afschuwelijke spiegel. Dan branden mijn billen nog in mijn ziel, dan moet ik daar tentoongesteld staan. Jezus, dan zie ik de tranen op mijn gezicht en mijn blote tieten en voel ik dat iedereen naar mijn blote rooie kont zit te kijken, dan schaam ik me zo, oh, dan schaam ik me zo. Ik weet wel dat ik me ook hóór te schamen, dat ik er daarvoor sta, maar, mijn god, zó is het te erg. En dan ook nog waar zo'n vreemde mevrouw bij is.”
Ze stokt plotseling in haar waterval van woorden, alsof ze zich nu pas weer van mijn aanwezigheid bewust is.
“Nee,” vervolgt ze na een tijdje, “nee, zo'n straf heb ik niet verdiend, niet op die manier.”
“Je hebt gelijk, m'n lief,” antwoordt haar vader, “je hebt gelijk, helemaal gelijk. En ik beloof je, zó zal ik je nooit meer straffen, nooit meer.”
Hij loopt naar haar toe, knielt voor haar neer en pakt haar hand, die hij zachtjes streelt.
“Nooit meer, nooit meer,” herhaalt hij zachtjes.
“Misschien zal ik je nog eens over de knie nemen, zoals je zei, maar nooit meer zal ik je straffen zoals vanmiddag.”
Dankbaar valt ze hem om de hals en huilt van opluchting. Dat ik dat toch mocht veroorzaken. Ik voel me weer een bijzonder edel mens, stijg weer een paar meter boven de grond, waar ik met voldoening op ze neer kijk. Grapje.
Zachtjes duwt hij haar tenslotte van zich af.
“En ik weet denk ik ook wel waarom het zo gekomen is. Je moeder en ik, en die mevrouw natuurlijk, hebben er wat over zitten te praten. Over straffen. Misschien heb je wel gemerkt dat ik ook je moeder vroeger soms flink strafte als ze weer eens onmogelijk was.”
Het meisje knikt. Ze heeft wel begrepen dat zijn “en nou ga je naar boven en maak je klaar” meer was dan een verzoek aan moeder om zich op te maken en aan te kleden of zo.
“Nou, je moeder vond dat straffen meer iets was voor jonge meisjes en leidde alle aandacht van haar af, naar jou toe. Zodat jij het werd die de klappen kreeg, die voor hŕŕr bedoelt waren.”
Ze kijkt met grote ogen naar hem en vervolgens naar haar moeder, alsof ze nu pas begrijpt hoe hun wereldje in elkaar zit.
“Eigenlijk moet je moeder daarvoor gestraft worden, vind je niet?”
Het meisje knikt.
“En het zou goed zijn als dat nu zou gebeuren, nu meteen, en op dezelfde manier als bij jou zonet.”
Heftig knikt ze nu van ja, en floept er uit: “Maar dan wil ik moeder ook voorbereiden, net zoals ze dat bij mij altijd bij mij doet.”
Hij glimlacht haar toe.
“Dat is goed mijn meisje, dat is goed, heb jij maar je wraak.”
Hij staat op en gaat weer in zijn stoel zitten. Hij kijkt uitnodigend naar zijn vrouw. Ik voel de spanning tussen hen stijgen. Wat gaat ze doen?
Ik zie Riekje aarzelen. Toch staat ze nog niet op. Haar man knikt haar bemoedigend toe, alsof hij wil zeggen: ‘toe maar’.
Zacht zegt hij uiteindelijk tegen haar: “Je hebt het gehoord, Riekje, wat zal het zijn?”
Ze kijkt me nog even lijdzaam aan. Ze weet dat ze geen keus heeft, realiseer ik me. Maar in mijn aanwezigheid? Zie ik daar een traan? Schuchter staat ze op. Met haar ogen geloken schuifelt ze naar haar man en blijft voor hem staan. Ze maakt een kniksje, blijft dan besluiteloos staan wachten. Zou ze? Ja! Ze trekt haar rok omhoog en wil dan eindelijk voor hem neerknielen.
“Wat nou, Riekje, blote knieën, meisje, blote knieën.”
Ze krijgt kop als vuur. Maar gehoorzamen doet ze wel.
Ik zie haar handen langs haar rechter been naar boven glijden, zo haar rok naar boven duwend, zodat ik een blik krijg op haar op haar verrukkelijke dij, sexy omlijnd door een zwarte kous bevestigd aan een jarretelletje.
“Vergeten we niet iets,” zegt hij neerbuigend.
Riekje bloost en gaat met haar handen haar rok naar binnen. Ze maakt de kous los en stroopt hem tot over haar knieën. Ook haar andere been laat een dergelijk tafereel zien. Oh mijn god, wat is die vrouw verleidelijk aan het doen, zonder zich er van bewust te zijn. Want ik kan zien dat de schaamte bij haar overheerst. Ook bij het optillen van haar rok, voor mijn ogen, om vervolgens op haar blote knieën neer te moeten knielen. Schaamte.
 als je geeft čn neemt heb je dubbel plezier 
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?