| Gepost op dinsdag 11 maart 2025 - 01:37 pm: | 
|
|
.een bijzonder weerzien
Ik ben op bezoek bij hij die ooit mijn eerste geliefde was.
Ik was dol op hem, toen. Maar hij verlangde te veel van me. Gehoorzaamheid met name. En hij bepaalde hoe ik er uitzag. Geen make-up, wel rokken en bij voorkeur jurken. We lieten elkaar los, en hoewel we nog een enkele keer fijne sex hadden doofde onze relatie langzaam uit. Zeker toen hij zijn huidige vrouw Riekje ontmoette, die het heerlijk vond om hem in alles te gehoorzamen. Beweerde hij tenminste. En daar kon ik me iets van voorstellen. Ze is gewoon vreselijk lief.
Toen we elkaar jaren later toevallig weer tegenkwamen en samen een drankje dronken, vertelde hij me trots dat zijn geweldige vrouw hem een prachtige dochter geschonken had. Marjan heette ze.
“En nog steeds even gehoorzaam,” grapte ik.
“Riekje of Marjan,” reageerde hij lachend.
Ik fronste mijn wenkbrauwen. “Marjan zal inmiddels wel een puber zijn...” daarmee zijn vraag negerend.
“Zeker, en beslist een schoonheid aan het worden. Maar kom zondagmiddag langs. Vinden ze vast leuk. Riekje zeker. Die heeft het nog wel eens over jou. Als ik een beetje te streng voor haar ben, in haar ogen.”
Dat hij dat haar had verteld! Dat ik vond dat hij te streng voor mij was. De gehoorzaamheid die hij van me verlangde. Toen. Hem een beetje plagen en de dreiging van hem dat hij me daarvoor over zijn knie zou leggen. En dat zelfs een enkele keer daadwerkelijk deed. Met mijn billen bloot ... en na afloop rood. Ik die natuurlijk na afloop protesteerde. Maar het heimelijk jammer vond dat hij het niet vaker deed...
En zo zitten we die zondagmiddag opnieuw bij elkaar, maar nu bij hem thuis. Voorlopig nog met zijn tweeën want dochterlief is haar huiswerk aan het maken en Riekje zal zowel aanschuiven. Tsja, hij is het verleiden beslist nog niet verleerd. Hoe leuk ik er uitzie, en hoe verleidelijk...
Want ja, ik heb nog een zwak voor hem en weet hoe hij over vrouwen en hun kleding denkt. Dus heb ik een leuke jurk uitgezocht met, inderdaad, een verleidelijk decolleté. Tsja...
We hebben het daarna over de dagen dat je gewoon deed wat je vader besliste. Was je visser, dan werd jij dat ook. Was hij directeur, dan wist je dat uiteindelijk ook dat jouw bestemming was. En als vrouw trouwde je, of je werd verpleegster.
Wat ik inderdaad braaf gedaan heb. Om uiteindelijk directrice van een ziekenhuis te worden.
Hij knikt vol bewondering.
“Maar nooit getrouwd?”
“Mannen en vrouwen genoeg,” is mijn antwoord.
Ach zo, zie ik hem denken. Dus toch...
“Hmmm. Je was altijd al een onverzadigbaar in bed. Maar ik ben heel tevreden met mijn Riekje. Zij doet tenminste wat ìk wil.”
We lachen beide.
Mijn vriend was altijd al stellig in het behouden van oude normen en waarden. Niet alleen in bed.
“En je kinderen dienen je te gehoorzamen, evenals je vrouw,” voegt hij er glimlachend aan toe.
Bij dat eerste heb ik zo mijn twijfels, maar bij het tweede protesteer ik.
“Ik ben altijd prima instaat geweest om voor mijzelf te zorgen, als vrouw.”
“Daar weet ik alles van. En het is je goed gegaan. Je ziet er nog heel patent uit. Vrouwelijk. Aantrekkelijk. Zwoel...”
Ik kan niet anders dan blozen om zijn complimentjes. Vooral die laatste. Want zo voel ik me, moet ik toegeven.
“Jij ook,” geef ik hees toe, en zachtjes: “Jammer dat je getrouwd bent.”
Ook hij bloost nu en antwoordt: “Ach, zo lang je elkaar liefhebt....”
Klinkt daar nu een opening in mijn richting...
“En de verhoudingen duidelijk zijn. Er is maar één kapitein op het schip.”
“En dat ben jij,” vul ik aan.
“In ons huwelijk wel. Naar tevreden van mijn vrouw èn dochter, kan ik je vertellen. Eigenlijk krijgen ze in alles hun zin, weten ze. Zolang ze mij maar gehoorzamen. En doen ze dat niet, dan zitten ze daar niet zo mee.”
Dat betekende straf, wist ik nog uit eigen ervaring. In ons geval, toen, over de knie en mijn billen bloot.
Ik bloos opnieuw als ik aan die herinnering denk. Inderdaad, dat had ik nodig en wat daarna volgde was altijd ehh ....bevrijdend.
Alleen had ik toen zelf méér vrijheid nodig dan hij me geven kon, in meerdere opzichten. En lieten we elkaar los.
Maar nog steeds ... soms... beleef ik die momenten opnieuw ... als ik met me zelf speel...
“Zoals je wellicht nog weet ben ik daar altijd heel ouderwets in geweest. Over gehoorzaamheid. Gelukkig hebben zowel mijn vrouw, als mijn Marjan, daar vrede mee. Mijn vrouw van harte: die vindt het de taak van de man om voor zijn gezin te zorgen. ‘Jouw wil is wet’, zegt ze altijd glimlachend, wetend dat, als puntje bij paaltje komt, zij toch wel krijgt wat haar hartje begeert.
In ruil daarvoor is het aan mij om haar te straffen, als ze daarbij te ver gaat.
Dat geldt natuurlijk ook voor onze dochter, en, tsja, die waagt het niet om daartegen in te gaan. Wetend dat ze het anders voor zichzelf alleen maar moeilijker maakt.
Als ze mijn regels overtreden, en ik van mening ben dat ze daarvoor gestraft dient te worden, tsja dan....”
“Gaat ze bij jou over de knie,” vul ik lachend aan.
“Vanzelfsprekend, en met de billen bloot.”
“Geen spat veranderd dus,” zeg ik met een glimlach, “En dat geeft geen conflicten?” durf ik nog te opperen.
“Het klaart de lucht,” antwoordt hij stellig.
Met een “Werkelijk?” trek ik zijn stelligheid in twijfel.
“Het toeval wil dat vanavond zo’n moment is dat er door mij ingegrepen moet worden. Met jou als toeschouwer krijgt Marjan natuurlijk een strafverlichting. Maar wat zeg je, zullen we haar zelf laten beslissen of ze op die geste van mij op prijs stelt?”
Ik frons mijn wenkbrauwen. Wat is nu precies zijn bedoeling?
“Of Marjan wordt vanavond pas gestraft nadat wij van elkaar afscheid genomen hebben. Of ik straf ik haar in jouw aanwezigheid. Wat voor haar een flinke strafverlichting zal betekenen, natuurlijk. Haar beslissing. En de jouwe vanzelfsprekend.”
Ik hoef niet lang na te denken: “Laat de beslissing aan háár.”
“Een uitstekende keuze,” vindt hij.
Inmiddels is Riekje, zijn vrouw, binnengekomen zo halverwege ons gesprek. Was dat nou verbazing bij het zien van mij, of krijgt ze een rood hoofd door wat ze hoorde?
Hij kijkt even op zijn horloge.
“Verdraait, is het al zo laat. Hmmm,” en tegen Riekje: “Haal jij onze Marjan even, ze zit boven, geloof ik.”
Even later komt ze met Marjan terug, die, terwijl ik voor haar opsta, me bedeesd een hand geeft. Ik heb zo goed de gelegenheid om haar te bekijken. Ze ziet er beeldig en fris uit, mooi glanzend haar, een wit bloesje en wijde kaki rok. Ik geef haar een compliment daarvoor.
Ze bloost. “U ook, mevrouw. U bent zo ehh modieus. In eh hoe u bent. Ik wou dat ik dat kon.”
“Komt vanzelf. En anders leer ik het je wel. Als je wilt?”
Ze bloost opnieuw: “Meent u dat?”
Ik knik bevestigend.
Haar vader idem. “Ze komt altijd haar beloftes na. Zolang we elkaar al kennen. En dat is al heel lang. Daarom wil ik graag dat je met haar kennismaakt.” en streng: “Ook al staat er ook nog een belofte open, voor jou van mij!”
Marjan krijgt nu een kop als vuur terwijl ze naar de grond staart.
“Ze weet het van je moeder, en nu ook van jou: wat mijn regels zijn. En wat dat betekent: een belofte die open staat. Oftewel wat je nu dus nog te wachten staat.”
Ze trekt bleek weg en kijkt beschaamt naar beneden. Maar protesteren doet ze niet.
“Je moeder en ik wilden dat maar meteen afhandelen. Dan hebben we het maar weer achter de rug.”
Nauwelijks hoorbaar fluistert ze: “Waar mevrouw bij is?”
“Jazeker”, antwoordt hij, “ze bijt niet. Bovendien zal ik zeer coulant met je zijn en je straf een stuk verlichten: over de knie en een caning, dat is alles.
En je weet wat je anders te wachten staat, wat ik je eerder beloofd heb. Komende week, elke dag. Niet waar?”
“Alstublieft vader, niet dat, niet dat,” fluistert ze terwijl ze haar handen voor haar ogen slaat.
“Dus?” vraagt hij. Het is duidelijk dat hij wil dat Marjan het hardop zegt.
Marjan kijkt hem heel timide en nog steeds met een rood hoofd weer aan.
Amper verstaanbaar fluistert ze: “Het spijt me, vader. Wilt u me nu, waar mevrouw bij is, eh...” en slaat de handen voor haar ogen. Zelf om straf te moeten vragen, en dan nog wel waar ik bij ben, is voor haar...
Maar voor haar vader is een spijtbetuiging al voldoende.
“Goedzo. Kom maar hier. Langer dralen maakt het alleen maar erger.”
Ik zie dat het meisje schichtig van mij naar hem kijkt, en weer terug. Dat het voor haar duidelijk wordt dat het haar vader ernst is. En dat ik niet van plan ben om in te grijpen.
“Nou, wat zal het zijn Marjan.”
Ik zie haar vertwijfeling. Wil hij echt dat ze..
Hij kijkt haar dwingend aan. Ja dus!
Ze loopt, na een eerste aarzeling, schuchter naar hem toe. Vlak voor hem blijft ze staan, maakt een kniksje en pakt dan haar rok en tilt die zo ver op dat ze op haar blote knieën voor hem neer kan knielen. Ze kijkt nog steeds strak naar de grond als ik haar nauwelijks hoorbaar hoor praten.
“Ik biecht op dat ik vanavond veel te laat thuiskwam, ook al had ik beloofd op tijd te zijn. En ik heb ook gelogen over de reden. Ik had helemaal geen lekke band, maar ik had gewoon geen zin om snel naar huis te komen. Ik heb zelfs opgeschept tegen mijn vriendinnen dat ik er wel mee weg zou komen: veel te laat thuis komen.”
Ze slikt en haalt even diep adem en schuldbewust: “Ik vraag daarom vergiffenis voor mijn fouten en vraag u of u mij daar streng voor zult willen straffen.”
Haar laatste woorden gaan over in een zacht gefluister en ik moet de betekenis raden. Haar vader streelt haar hoofd en trekt het vervolgens wat naar achter, zodat hij haar dwingt hem aan te kijken.
Als hij spreekt klinkt hij streng. “Hoewel je moeder en ik geschokt zijn over je manieren en vooral over je leugens, willen we je toch vergiffenis schenken. We zijn het echter eens dat je straf streng zal moeten zijn om het je te kunnen vergeven. Ook al omdat het bepaald niet de eerste keer is.”
Ik zie aan Marjans reactie dat dat klopt: “Sorry,” mompelt ze.
“Daarom zul je nu voor straf een caning krijgen. Maar eerst ga ik je billen een beetje voorverwarmen. Billekoek dus!”
Het meisje slaakt een snik, maar hij heeft al geen aandacht meer voor haar.
Hij gebaart zijn vrouw en zegt: “Riekje, maak haar gereed”.
Het is net of Riekje daar op heeft zitten wachten, want ze springt op en stapt met een zekere gretigheid op haar dochter toe. In haar ogen zijn pretlichtjes te zien als ze Marjan vervolgens op laat staan.
“Handen in je nek.”
Zwijgend legt Marjan haar handen in haar nek en aan haar gezicht is te zien dat ze deze procedure al vele malen heeft meegemaakt. Langzaam knoopt haar moeder haar bloesje los. Een wit bh’tje verschijnt en mijn vermoeden over de prilheid van haar borstjes wordt bewaarheid. Nieuwsgierig naar hun naakte staat, word ik op mijn wenken bediend: nadat ze de bloes uitgetrokken heeft, haakt Riekje ook haar bh’tje los en wordt ook dat verwijderd.
Prachtig stevige borstjes worden nu ontbloot. Riekje wacht echter niet op applaus, maar draait Marjan met haar rug naar haar vader en mij toe. Ze tilt Marjans rok hoog op, zodat een wit kanten slipje verschijnt, en kijkt vragend naar haar man.
“Uit is voldoende,” antwoordt hij.
Ze laat de rok weer vallen en glijdt met haar handen naar binnen. Spoedig zie ik het slipje, dat ze langs haar benen naar beneden stroopt en waar ze Marjan uit laat stappen. Ze pakt Marjan bij de hand en leidt haar naar een grote, massale fauteuil, die ze met de achterkant naar ons toe draait. Marjan duwt zich met haar buik tegen de rugzijde. Riekje loopt naar het dressoir en ik zie Marjan's hoofd zich plotseling omdraaien, met grote schrik in haar ogen.
“Nee moeder, dat niet,” hoor ik haar fluisteren.
Riekje doet of ze niets gehoord heeft en gaat door met het doorzoeken van het dressoir. Haar man antwoordt voor haar, op dezelfde strenge toon als daarvoor.
“Natuurlijk bindt je moeder je. Want je weet de regel: als je niet gehoorzaamt, als je toch je billen met je handen beschermt, dan word je dus de volgende keer gebonden. En de volgende keer is dus nu!”
‘Hmm,’ denk ik, ‘dat is dan vast niet lang geleden aan zijn toon te horen. Zo braaf als ze oogt is ze dus vast niet.’
Mocht Marjan nogmaals willen protesteren, dan geeft moeder haar daarvoor geen enkele kans. Resoluut trekt ze Marjans armen achter haar rug en drukt ze haar handen tegen haar bovenarmen.
“Vasthouden,” klinkt het bits.
Zonder te protesteren pakt Marjan met haar linker hand haar rechterelleboog vast en omgekeerd. Vakkundig bindt Riekje zo beide bovenarmen met twee brede riemen aan elkaar vast.
Als ze daarna bij haar weg stapt kan ik het resultaat bewonderen. Marjans armen zweven zo hoog boven haar billen, dat het haar onmogelijk is om ze nog aan te kunnen raken.
Riekje schopt vervolgens zachtjes haar dochters benen uit elkaar. Gedwee gaat Marjan in spreidstand, zodanig dat haar voeten tegen de poten van de fauteuil gedrukt staan. Snel legt moeder ook haar enkels vast met banden.
Glimlachend draait ze zich naar haar man en zegt: “Ze is gereed.”
“Mooi zo”, antwoordt deze, “buig haar voorover.”
Marjan wordt gedwongen zich over de fauteuil te strekken, wat niet alleen vernederend voor haar moet zijn, maar ook moeizaam. Het laatste stukje moet ze zichzelf zelfs laten vallen. Haar kontje steekt nu prachtig hoog omhoog. Haar vader duwt zijn vrouw verder opzij en strijkt haast plechtig Marjans rok naar boven, zodat haar billen volledig ontbloot worden. Hij laat de rok op haar rug vallen en begint haar billen te strelen.
Niet lang overigens. Al snel begint hij haar te slaan, ferme harde tikken lijken het me, met de volle hand. Een paar keer stopt hij en glijdt met zijn hand over haar billen.
Dit moet het opwarmen zijn, begrijp ik, maar ik heb bewondering voor Marjan, die de pijn die het haar toch moet doen, dapper verbijt en alleen zachtjes en onderdrukt kreunt bij iedere slag. Haar billen worden snel rood, en wanneer de kleur hem blijkbaar bevalt, stopt hij.
“Het rietje, Riek,” beveelt hij.
Riekje gehoorzaamt meteen, en overhandigt het aan hem.
Zorgvuldig meet hij de afstand van billen tot rietje. Om vervolgens zoevend het rietje op Marjans billen neer te laten komen. Natuurlijk kan ze zich nu niet meer beheersen en ik hoor haar schreeuw. Luid snikt ze het uit. En ik begrijp het nut van haar gebonden handen. Ik zie dat ze zich probeert los te trekken om haar billen te beschermen. Zonder resultaat natuurlijk. Nog vijf keer klinkt het rietje en nog vijf keer hoor ik haar kreet van pijn.
Lang blijft ze na snikken, terwijl haar vader allang weer naar zijn plaats is teruggekeerd. Pas als ze weer stil is mag Riekje haar helpen om op te staan. Maar eerst maakt Riekje haar voeten los, zodat ze haar benen kan sluiten. Daarna gaat ze achter haar staan en met haar handen achter haar borsten helpt ze Marjan omhoog te komen. Haar armen blijven echter vastgebonden.
“Naar de spiegel,” klinkt het uit de hoek.
Ik zie tot mijn verbazing dat Marjan met haar gezicht naar de spiegel wordt geleid, een enorm, manshoog geval in de hoek. Haar moeder stopt daarop de achterzijde van haar rok, die intussen weer naar beneden gegleden was, in de tailleband, zodat haar rode billen vrij blijven.
Riekje draait zich vervolgens om en gaat weer bij ons zitten. Ook mijn vriend wendt zich weer tot mij en begint met mij te praten alsof er niets aan de hand is, alsof zijn dochter daar niet met haar roodgeslagen billen tentoongesteld staat. Ik luister maar half en bewonder haar rode billen en gebonden armen daarboven. Via de spiegel zie ik haar prille borstjes en haar betraande gezicht, onmogelijk om haar tranen te drogen. Het enige wat ze bij machte is te doen is met haar hoofd haar haren heen en weer te schudden en stilletjes te huilen. Ook echt stilstaan lukt haar daarom niet. Vooral haar roodgeslagen billen blijven in beweging. Eerlijk gezegd kan ik kan mijn ogen er niet van af houden. En toch wil ik dit niet zo laten gaan.
“Zeg,” begin ik, “ik wil toch echt eerst eens met je over deze methodes met je praten.”
Hij knikt.
“Als volwassenen onder elkaar.”
Oh, gebaart hij, zij doet er niet toe.
Maar míj doet zij er wel toe.
Hij gebaart van: 'heb jij je zin' en zegt tegen z'n vrouw:
“Maak jij Marjan even los, wil je.”
Ze gehoorzaamd onmiddellijk en draait Marjan weer naar ons toe.
Waarna hij Marjan opdraagt: “Ga maar naar je kamer, met je buik op bed, billen bloot. Ik kom straks wel.”
Zonder protest verdwijnt Marjan schielijk naar boven.
En begin ik.
 als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier 
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?