| Gepost op vrijdag 28 oktober 2022 - 12:54 pm: | 
|
|
het manipuleren van een schuldgevoel
Mevrouw van Waardenburg vormde een elegante verschijning, slank en rijzig, en men zag haar haar 35 jaren niet af. Altijd ging zij verzorgd gekleed, duidelijk chique zelfs, en was gewend zich te begeven in de hoogste Haagse diplomatieke kringen. Ze had met tussenpozen als diplomate in het buitenland gewerkt. In België, Zwitserland, en Frankrijk. Inderdaad, allemaal Franstalig. Ondanks haar buitenlandse verblijf was ze ook in de Haagse diplomatieke kringen een graag geziene gast. Met name omdat ze zich nooit op de voorgrond plaatste, maar wel iedereen kende en gemakkelijk contacten legde. Ruzie was voor haar een onbekend woord, bescheidenheid een deugd. Iedereen in het wereldje wist wie ze was, maar niemand die haar echt kende.
Nu was ze kortgeleden en voor iedereen onverwacht getrouwd met een collega, hoger in rang en had daarom haar ontslag genomen.
Van het ‘Instituut voor Discipline Onderzoek & Advies’ had ze echter geen weet en al wel helemaal niet dat haar echtgenoot daar een belangrijke rol in vervulde. Inderdaad, naast zijn positie als topambtenaar.
Net zoals mevrouw onwetend was van het bestaan van Het Instituut was diens Directeur onwetend van het bestaan van mevrouw van Waardenburg. Totdat Nicolas hem opzocht, een vriend uit zijn studententijd en hem vertelde over zijn huwelijk met haar. Hoewel ze vanaf hun puberteit bevriend met elkaar waren had hij zich altijd verre gehouden van Nicolas’ werkzaamheden op het Ministerie als jurist.
Maar al die jaren had één ding in hun vriendschap centraal gestaan: hun interesse in vrouwen en hun onverzadigbare lust om hen te onderwerpen. Daarom had het voor de hand gelegen dat Nicolas ook een wezenlijke bijdrage zou leveren in het functioneren van het Instituut. Want hij was niet alleen jurist, hij speelde ook graag dat hij dat was. Een foute welteverstaan. Een droogstoppelige en kleinburgerlijke advocaat. De Advocaat...
Hoewel hij, de Directeur dus, zich altijd relationeel gebonden had, eerst door middel van een ‘open’ relatie, later door een meester-slavin verbintenis, had Nicolas zich nooit aan een vrouw willen binden. Tot aan de dag van vandaag.
En daarom was het voor hem onbegrijpelijk dat hij juist háár gehuwd had.
Zodat we weer terug zijn bij het begin: bij mevrouw van Waardenburg. Juliette Gravendeel, zoals Nicolas haar consequent noemde om te benadrukken dat zij zijn vrouw was. In stilte gehuwd, verontschuldigde hij zich, in Frankrijk. Een vrouw dus uit de ‘betere’ kringen, met een druk maar oppervlakkig sociaal leven, verkerend in die ‘andere’ wereld, een milieu waarin zijn vriend zich alleen beroepsmatig bewoog. En al wel helemaal niet de wereld van het Instituut.
Maar trouwen? en dan ook nog in stilte?
“Een verstandshuwelijk ten behoeve van je verdere ambtelijke loopbaan?”
Nicolas glimlachte mysterieus.
“Ik kan je verbazing begrijpen. Natuurlijk zal het mijn loopbaan alleen maar goed doen. Voor mij is ze echter zo aantrekkelijk juist omdat ze niet uit ons wereldje komt, maar uit zeg maar de ‘high-society’. Maar ze heeft ook dat breekbare in zich waar ik zo van hou.”
‘Ja,’ dacht hij schamper, ‘om daar misbruik van te kunnen maken.’
“Van die mooie schaamtegevoelens. Vooral omdat bij haar alles ogenschijnlijk sociaal zo gemakkelijk gaat. Zolang het maar niet te intiem wordt. Ik had haar in mijn loopbaan al vaker ontmoet. Erover gefantaseerd haar tot mijn slavin te maken. Maar ja, dat was wist ik een onrealistische fantasie.
In Parijs werd ik echter tijdelijk haar direct leidinggevende, toen we daar beiden gedetacheerd waren. Ze raakte verstrikt in een onverkwikkelijke situatie met een man. De onverlaat dreigde haar ten gronde te richten. Ik zag mijn kans schoon en ondersteunde haar, nam haar in bescherming. Ze was me diep dankbaar.”
Tot zover kon de Directeur hem volgen. Niet dat hij niet verbaasd was: voor hem was hij toch niet bepaald het type van de Ridder op het Witte Paard. Hij speelde de ‘Ridder op het Witte paard’. In hun theater, en hij deed dat met verve. Maar geloofwaardig? Dat was nieuw voor hem.
“Om een lang verhaal kort te maken: ik maakte haar het hof. Desperaat als ze was vroeg ik haar ten huwelijk. Al die jaren had ik haar heimelijk aanbeden, maar haar nooit durven vragen, bekende ik haar. Nu zou het de oplossing zijn voor al haar problemen. Tot mijn eigen verbazing was ze geroerd en zei ze ‘ja’. We trouwden in stilte, ook gezien diezelfde omstandigheden. En ze beloofde mij haar onvoorwaardelijke huwelijkse trouw. En stelde dat zelfs op schrift.”
Nicolas glimlachte meesmuilend: “En ik ben van plan haar daaraan te houden.”
De Directeur wenste hem veel succes.
Nicolas grijnsde.
“Je kent mij. Natuurlijk wil ik haar onderwerpen, een vrouw zoals zij.... Dus in het onwaarschijnlijke geval dat zij zich misdraagt,” hij lachte sardonisch bij het benadrukken van dat ‘onwaarschijnlijke’, “kan ik dan een beroep op jou en het Instituut doen? Mocht ze mij ontrouw zijn, dus? Wat extra pijnlijk zal zijn omdat ik er voor gezorgd heb dat ons huwelijk nog niet geconsumeerd is.”
Tsja, wie was de Directeur dan om een ‘goede vriend’ dat te weigeren. Zeker als die ook nog een gerespecteerde medewerker van het Instituut is. Dat schept verplichtingen. Hoe bizar de situatie ook was.
“Zolang de dame daarin instemt heb je mijn zegen.”
“Vanzelfsprekend,” antwoordde Nicolas.
Nicolas wilde echter meer dan haar alleen maar straffen, vertelde hij, hij wilde haar breken. Om haar daarna tot zijn slavin te maken.
Die eerste twee verzoeken kon de Directeur wel toezeggen. Straffen sprak voor zichzelf. Dat breken, daar had hij zo zijn bedenkingen over. Maar dat laatste, haar tot zijn slavin maken, dat kwam geheel voor zijn eigen rekening. De Directeur wilde haar beslist niet dwingen tot slavernij.
Bovendien: voor hem stond vast dat Nicolas daarin niet zou slagen. Slavinnen van het Instituut waren dat omdat ze er naar verlangden dat te zijn, niet omdat ze ertoe gedwongen werden.
“Voorwaarde is natuurlijk dat ze zelf akkoord gaat. En ik zal haar voor langere tijd moeten opnemen in het Instituut. Over twee weken heb ik ruimte voor haar.”
“Dat wordt dan twee weken huisarrest,” concludeerde Nicolas, heel tevreden...
Samen stelden ze vervolgens een brief op met het verzoek om opgenomen te worden, inclusief een volmacht voor Het Instituut om te handelen naar eigen inzicht. Haar volledige isolement zou haar rijp maken voor haar ‘onderwerping’. Nicolas zou een situatie creëren waarin ze niet anders kon dan instemmen. Hij zou haar vervolgens de brief aanbieden, en van haar verlangen dat ze die meteen zou ondertekenen. Om haar daarna spoorslags per taxi naar het Instituut te vervoeren.
Dat was twaalf dagen geleden.
Het ‘onvoorstelbare’ was gebeurd. Ze had haar huwelijkse trouw geschonden. In flagrante delicto had hij haar met een minnaar aangetroffen.
Hij herinnerde haar aan haar gelofte.
“Je verdient gestraft te worden voor je gedrag,” had hij haar gezegd.
Ze was het met hem eens.
Hij zei dat hij er over na zou denken hoe.
Ze smeekte hem om dat te doen.
“In de tussentijd heb je huisarrest. En tijd om na te denken.”
Ze stemde maar al te graag in.
Toen die tijd voorbij was en hij haar ‘de’ brief aanbod, tekende ze die, ongezien...
Het was uiteindelijk vier uur ‘s middags toen mevrouw Gravendeel aanbelde, zonder jas, zonder tas en in haar hand alleen een envelop.
Ze kreeg ruim de tijd om ook het naambordje in zich op te nemen. ‘Instituut voor Discipline Onderzoek & Advies’.
Ze werd opengedaan door Sophie, die zeker gezien het kostschooluniform dat ze droeg, veel jonger oogde dan de vijfentwintig die ze was. Gedienstig verzocht ze mevrouw haar te willen volgen. Gewoon, voor het opbouwen van het vervreemdend effect. Of behelsde het meer dan dat?
Mevrouw volgde haar gedwee. Wellicht dan wel niet geïmponeerd door de stijlvolle hal met statietrap, dat was ze immers wel gewend, maar wel door Sophies verontrustende verschijning als kostschoolmeisje. Want betekende het dat het meisje... en dat zij daarmee...
Sophie bracht haar naar de privé vertrekken op de eerste etage. Daar werd ze opgewacht door de Directeur in zijn studeerkamer vanachter zijn bureau. Hij schudde haar formeel de hand en verzocht haar plaats te nemen. Ze overhandigde hem de brief. En hoewel hij de inhoud reeds kende, las hij hem aandachtig.
“Ik zie dat u hem beiden hebt ondertekend. Desalniettemin zal ik hem volledigheidshalve aan u voorlezen.”
“Zeer geachte heer,
directeur van het Instituut voor Discipline Onderzoek & Advies
De bezorger van deze brief is mijn echtgenote, mevrouw Gravendeel-van Waardenburg.
Mijn echtgenote en ik zijn u bijzonder erkentelijk voor het feit dat u haar op zulke korte termijn hebt willen ontvangen. Gezien het feit dat u bekend staat als een consciëntieuze en uiterst betrouwbare behandelaar, en gezien uw buitengewone reputatie als Directeur van het Instituut voor Discipline Onderzoek & Advies, richt ik mij tot u met het volgende voor mij en mijn vrouw bijzonder pijnlijke probleem.
U moet weten dat wij voor ons huwelijk elkaar de belofte hebben gedaan nimmer overspel te zullen plegen en deze belofte schriftelijk te hebben vastgelegd.
Onlangs was ik echter in de beschamende positie om geheel onverwachts mijn echtgenote ontkleed aan te treffen in mijn woning in aanwezigheid van mijn gast, ook ontkleed. Duidelijk beiden in flagrante delicto.
Na mij snel te hebben verwijderd van dit onverkwikkelijke toneel zocht mijn vrouw, in spoed aangekleed, mij op: geheel ontredderd en in tranen.
Mijn vrouw schaamde zich diep en vond haar gedrag onvergeeflijk. Daar was ik het volmondig mee eens. Het was daarom dat zij mij vroeg om haar streng te straffen voor haar schandelijke gedrag.
Dat weigerde ik. Ik vroeg haar of haar wens om gestraft te worden werkelijk gemeend en oprecht was. Zij beaamde dat volmondig.
Haar zelf straffen was voor mij echter uitgesloten. Ik had echter eerder kennis genomen van het bestaan van uw Instituut, het Instituut voor Discipline Onderzoek & Advies. Ik stelde haar voor dat wellicht het Instituut haar bestraffing voor zijn rekening zou kunnen nemen. En haar tegelijkertijd disciplinair zou opvoeden zodat een dergelijke ontsporing nimmer meer zou kunnen voorkomen.
Zij was mij diep dankbaar dat ik haar deze uitweg bood in plaats van een scheiding te eisen. Ze smeekte mij dat zo snel mogelijk te regelen en haar tussentijds toe te staan in eenzaamheid daarop te mogen wachten.
Aldus geschiedde.
Voor het vorm geven en uitvoeren van deze bestraffing en opvoeding verlaten wij ons geheel op uw inzicht en geef ik u hierbij, mede namens mijn vrouw, een onbeperkte volmacht in deze, alsmede voor de aard, strengheid en duur van de door u juist geachte bestraffing en opvoeding.
Lest mij u hierbij te zeggen dat ik mijn vrouw heb opgedragen jegens u een volstrekte gehoorzaamheid te betrachten. Mocht zij in deze in gebreke blijven dan zal zij de gevolgen daarvan zonder enige terughoudendheid accepteren.
Er op vertrouwend dat mijn vrouw daarmee gelouterd en gezuiverd zal kunnen terugkeren om onze huwelijkse staat opnieuw vorm te kunnen geven,
groet ik u.
Met de meeste hoogachting,
mr. N.C. Gravendeel
mede ondertekend door:
mevrouw Juliette Gravendeel-van Waardenburg,
mijn echtgenote
Terwijl hij de brief voorlas hield hij haar met een schuin oog in de gaten.
Hij zag haar bleek wegtrekken naarmate hij vorderde met voorlezen.
Toen hij aan het einde gekomen was keek hij haar aan.
Ze zat nog steeds stijf rechtop in de stoel, haar blik nu naar beneden gericht.
Verstijfd. Bleek.
Hij nam de tijd. Om daarna met een duidelijk “Mevrouw” haar tot de orde te roepen.
Zo dwong hij haar om hem weer aan te kijken.
“U bent volkomen doordrongen van de ernst van de zaak?” vroeg hij haar.
Ze knikte geluidloos.
“En u kunt volledig instemmen met de inhoud van deze brief?”
Was ze daarvoor bleek weggetrokken, nu trok alle kleur uit haar gezicht.
Weer knikte ze. Stijf en aarzelend nu.
“U hebt deze brief medeondertekend, zoals ik al eerder constateerde. Echter, gezien uw reactie, verlang ik van u dat u dat nogmaals doet. Ten overstaan van mijzelf.”
Ze zweeg.
Het was duidelijk dat ze wat wilde zeggen, maar dat dat haar veel moeite kostte.
Uiteindelijk sprak ze, nauwelijks hoorbaar, en met schorre stem: “Ik realiseer me... ten volle... wat mijn man...en eh... ik... u verzoeken.”
Ze zuchtte diep en schraapte haar stem: “Ik accepteer eh de gevolgen.”
De Directeur knikte goedkeurend en schoof de brief naar haar toe. En daarna een vulpen.
Ze keek hem aan. Hij knikte bemoedigend.
Nu geen aarzeling meer. Ze boog zich voorover en tekende.
Ze rechtte haar rug en keek hem aan, duidelijk in verwarring over wat komen zou. Ze had moeite om zich te beheersen, moeite om stil te wachten. Ze wist waartoe ze zich bereid had verklaard, maar wat dat zou gaan inhouden? Toch wilde ze niet wegkijken.
Ook hij bleef haar recht in haar ogen aankijken, geruime tijd, wachtend op dat eerste moment van overgave. Maar daarvan was nog geen sprake. Daarom was hij het die de ban verbrak.
“Wilt u op gaan staan, alstublieft. Uw stoel wegschuiven. Juist, en een paar passen voor het bureau plaatsnemen?”
Ze voldeed aan zijn verzoek en keek aarzelend om zich heen. Er was nu niets meer om op te zitten. Wilde hij dan echt...
“Staand.”
Jazeker dus. Hij wilde dat ze voor hem stond, op afstand. Ze vond het moeilijk om zich een houding te geven. Met haar handen losjes in elkaar onderging ze gelaten zijn onderzoekende blik.
Nu pas kreeg hij de gelegenheid om haar goed te observeren. Nadrukkelijk en uiterst langzaam liet hij zijn ogen over haar lichaam glijden, niet alleen over de kleding die ze droeg, maar ook naar wat hij daaronder vermoedde.
Ze was gekleed in een haute couture koningsblauw mantelpakje, van Cardin dacht hij, met nog net zichtbaar een zwart kanten topje. Ze droeg daaronder zwarte zijdeachtige nylons en zwarte pumps met naaldhakken. Haar haar was zorgvuldig gekapt en in een elegante wrong opgestoken. Om haar hals zag hij een parelcollier, om haar rechter pols een witgouden design armband en om haar linker een horloge van Cartier. Haar sieraden werden tenslotte gecompleteerd met een diamanten ring.
Haar verschijning was niet alleen zeer verzorgd, zonder een vlekje, zonder één valse vouw, maar maakte haar, ondanks het modieuze, en waarschijnlijk door zijn eenvoud, bijzonder aantrekkelijk.
Wat andere vrouwen stijf en zakelijk gemaakt zou hebben, veranderde haar in een, weliswaar gedistingeerde, sensuele vrouw, waar mannen op straat hun hoofden voor omdraaiden, mooi maar onbereikbaar. Hij kon het niet ontkennen: hij begeerde haar, maar wist dat hij afstand moest bewaren.
Zo liet hij haar minstens tien minuten staan, zonder zijn vorsende ogen van haar af te wenden.
De eerste paar minuten waren voor haar het ergst. Ze wist dat hij haar observeerde. Haar voorkomen beoordeelde, de wijze waarop ze zich gekleed had. Maar al snel had ze zichzelf weer onder controle. Als hij haar wilde beoordelen dan was dat zijn recht. Ze was het gewend om op haar kleding en voorkomen beoordeeld te worden. Ze was tenslotte vrouw èn diplomate. Haar beroepsmatig zelfvertrouwen keerde terug. Ze wist wat voor effect zij had op mannen als de Directeur: elegant, aantrekkelijk en onbereikbaar. Op enige afstand bekeken te worden paste bij haar. Een glimlach verscheen zelfs op haar lippen. Vergeten was -voor even- de reden waarom ze hier was.
Maar niet voor lang.
Met een zucht wist de Directeur dat hij voort moest gaan met zijn plannen voor haar. Ze had haar trots, en die zou hij haar moeten ontnemen.
“Zou u zich willen omdraaien, mevrouw?”
Aarzelend draaide ze haar rug naar hem toe. Gegeneerd natuurlijk, want zoiets doe je niet als dame. Haar armen liet ze nu langs haar lichaam vallen, om kaarsrecht en met geheven hoofd te wachten op, ja wat?
Voor hem bevestigde haar houding die van de onbereikbare en sensuele vrouw. Maar hij genoot nu met name van haar billen. Haar rok was strak genoeg om te weten dat ze prachtig waren. Niet alleen om te voelen maar ook om ze te kastijden. Oh ja, hij wist dat zeker, ze zouden heerlijk meegeven zodra hij ze had ontbloot en zou tuchtigen. Genoot ook van de gedachte haar te gaan bezitten, nu zo dadelijk en later. Haar te kunnen bevelen, haar te laten doen wat ze beslist niet wilde. Zijn eigendom was. Maar nu schoot hij door in zijn fantasie, besefte hij. Maar bevelen kon hij haar. Nu!
“Zou u uw rok willen optillen, mevrouw?”
De stilte was volkomen. En hoe zacht en vriendelijk hij ook had gesproken, toch schrok ze. Zijn verzoek was niet mis te verstaan. Toch verroerde ze zich niet, integendeel, ze verstijfde .
Natuurlijk wilde ze niet aan zijn verzoek voldoen. Toch wist ze dat ze geen keus had. Ze moest hem gehoorzamen en dwong zichzelf om te ontspannen. Langzaam tilde ze haar rok omhoog. Haar benen, gestileerd door de naad van haar kousen, werden steeds meer zichtbaar.
Zichtbaar voor zijn ogen. Maar zouden haar kousen eindigen in een panty, jarretels, of kousenbanden? Hij verwachtte een panty, maar hoopte op kousenbanden. Naakte dijen in contrast met een uitdagende slip, hoe opwindend kon je het hebben?
“Hoger, veel hoger,” verzocht hij haar daarom ongeduldig en dwingend.
Langzaam, alsof zij zich bewust was van de erotische werking van die trage beweging, maar in werkelijkheid uit aarzeling en schaamte, tilde zij haar rok verder omhoog. Om hem de bandjes van een zwarte jarretel te onthullen.
Geen panty, geen kousenband, wel een modieuze jarretel. Niet met van die smakeloze rechte bandjes, maar één met bandjes die fraai naar boven toe steeds breder leken te worden. Leken, want hij mocht er nu nog naar raden. Natuurlijk nam hij daar geen genoegen mee.
“Doorgaan alstublieft,” eiste hij van haar, nog steeds uiterst beleefd, maar toch met al een wat scherpe klank in zijn stem.
Alsof die toon haar eindelijk tot overgave dwong, bewogen haar handen nu in snel tempo omhoog.
“En uw benen spreiden, wijd graag.”
Nu geen verzet meer. Eerder een automatisch gehoorzamen.
Het speet hem dat hij haar gezicht niet zien kon.
Terecht, want ze voelde zich verslagen. Haar verzet was gebroken. Gehoorzaamheid was alles wat haar restte. Zo te moeten staan, gespreid, met hoog opgeheven rok, zonder hem aan te kunnen kijken. Daarmee was ze tot object verworden, iets wat voor haar zó onwezenlijk was en haar tegelijkertijd diep vernederde.
Ze voelde een traan komen. Ze vocht er tegen en zo bleef het bij die ene traan, die nu langzaam langs haar wangen naar beneden liep.
Een traan die hij niet kon zien, gelukkig.
Maar hij had genoeg om van te genieten. Ze droeg een smalle en hoog opgesneden zwarte slip, welk een mooi lijnenspel vormde met de ronde bogen van haar zwarte strakke jarretel. Haar billen waren stevig, met een bekoorlijke bolling en staken verleidelijk naar achter, precies zoals hij had gehoopt. Heerlijk om te kastijden.
Ach, hij hield zo van dit beeld van een vrouw. De lijn van haar hoge zwarte naaldhakken, doorgaand in de naad van haar kousen, eindigend bij de bogen van slip en jarretel, omrand door de stof van haar rok, gedienstig voor hem opgehouden. Hij zuchtte verheerlijkt en liet zich genotzuchtig achterover vallen in zijn stoel. En nam de tijd, zeeën van tijd, om er van te genieten.
Toch kwam het moment dat hij haar moest verzoeken zich weer om te draaien.
“Sluit uw benen en draai u daarna weer om, alstublieft.”
Ze gehoorzaamde. Draaide zich om en keek hem weer aan. En hoe beschamend dat ook was, hierdoor kon ze zich herpakken. Haar zelfvertrouwen keerde terug. Nu met opgericht hoofd en rechte rug keek ze, beschaamd maar ongebroken, hem aan.
Ook daarvan genoot hij. Hoe deze mevrouw Juliette Gravendeel, een trotse vrouw die, ondanks dat ze dat was, zich zo schaamteloos liet bewonderen: met haar rok hoog geheven en haar benen licht gespreid. Dat was een beeld waar hij maar niet genoeg van kon krijgen.
“Zou u zo vriendelijk willen zijn uw slip te verwijderen, mevrouw.”
Zij wist dat het komen zou. Toch verstijfde ze en spande opnieuw haar spieren. Gevolgd door de paniek dit niet te willen. Maar ook niet wetend wat te doen. En hoe te gehoorzamen, want daaraan viel niet te ontkomen.
Normaal was het een simpele handeling. Hoe vaak deed ze dat niet: haar rok optillen om haar slip naar beneden te trekken. Maar nu ze daar zo voor hem poseerde, haar rok extra hoog geheven zodat hij alles eronder kon bewonderen. Hoe elegant en sensueel dat ook oogde, wist ze. Nu kon ze niets anders bedenken dan die hoog opgehouden rok simpelweg weer los te laten. Zodat deze langzaam over haar billen terugviel om daarna nog even heen en weer te bewegen.
Zou hij zijn verzoek moeten herhalen? Op scherpe toon, of zou een blik voldoende zijn? Hij had daar geen enkel probleem mee. Integendeel: eerst haar gebieden om hem aan te kijken met een simpel: ‘Aankijken’. De schaamte die dat zou opleveren. Daarna volgend door een scherp: ‘Uit’. Het lachje dat hij rond zijn lippen zou laten zien. Oh ja, hij deed het graag...
Maar herhalen hoefde hij zijn verzoek niet, uiteindelijk. Traag bracht ze haar handen onder haar rok, haakte die onder haar slipje en trok het naar beneden. Elegant ging ze door haar knieën tot ze haar slipje los kon laten. Welke keurig op haar voeten aanbelandde. Toen opnieuw haar rechter voet optrekken zodat haar slipje van haar voet afviel. Die handeling herhaalde ze haar linker voet, maar nu om elegant het op te tillen zodat ze het vast kon pakken. Maar wat er mee te doen? Gewoon maar met beide handen vasthouden en afwachten, besloot ze aarzelend.
Zo stond ze daar weer voor hem, nu gedwee naar beneden kijkend naar het slipje in haar handen. Een prachtig symbolisch beeld vond hij.
Maar ach, zijn volgende verzoek was net zo symbolisch
“Overhandig mij uw slip, mevrouw. U heeft hem niet langer nodig.”
Het verzoek klonk zo alledaags, maar die laatste woorden... Ja die deden het.
Hij zag haar weer rood worden. Maar, moest hij toegeven, het overhandigen deed ze weer aller elegantst.
“Wilt u weer plaats nemen, mevrouw Gravendeel?”
Dat zou een anti-climax kunnen zijn, ware het niet dat daarmee voor haar het wachten weer begon. Bang voor wat komen gaat. Niet willen nadenken. Niet willen toegeven aan haar angsten.
Het was wreed van hem om haar te pijnigen door juist niets te doen en niets te zeggen. Om uiteindelijk zelf die stilte te verbreken door op te staan en vanachter zijn bureau naar haar toe te komen.
“Niet dat ik op enigerlei wijze uw sieraden af wil keuren, mevrouw, in tegendeel, ik moet zeggen dat ze u bijzonder charmant staan, maar ik wil u toch verzoeken ze te verwijderen.”
Zonder aarzeling voldeed Juliette aan zijn verzoek. Het waren immers maar sieraden. Kostbaar, dat wel, maar verder? Ach, ze was er zelfs niet zo aan gehecht.
Ze overhandigde hem haar parelketting en armbanden. Haar ring mocht ze laten zitten.
Hij legde haar sieraden in het ebbenhouten kistje dat op zijn bureau stond, om er tegelijkertijd ook twee smalle zwartleren bandjes uit te voorschijn te halen.
“Ik hoop dat deze sieraden uw goedkeuring kunnen wegdragen, mevrouw.”
Zonder op antwoord te wachten knielde hij voor haar neer.
“Uw rechtervoet mevrouw.”
Elegant voldeed ze aan zijn verzoek. Met zorg bevestigde hij het eerste bandje om haar rechterenkel.
Ongevraagd wisselde ze van voet en kon hij ook de tweede enkelband bevestigen.
Beiden pasten perfect. Smal en elegant harmonieerden ze voortreffelijk met haar kousen en hooggehakte schoenen.
Hij richtte zich, nog steeds geknield, weer tot haar alsof hij op haar goedkeuring wachtte. Ze voelde dat haarfijn aan en knikte vriendelijk alsof haar vernedering van daar net alweer vergeten was.
“Dank u,” voegde ze daar nog aan toe.
“Uw hand, mevrouw,” vervolgde hij.
Bevallig bood ze, als voor een handkus, hem haar hand aan. Met eerbied, maar zonder kus ontving hij hem en pakte een gelijke, maar nu witte band, die even nauwsluitend om haar pols paste als bij haar enkels daarvoor.
Rolvast reikte ze hem ook haar andere hand goedkeurend aan, die hij eveneens voorzag van een witte leren band.
Ze legde haar handen weer terug op haar schoot, waarop hij zich achter zijn bureau terugtrok.
Zo kon ze, zonder zich te verroeren, haar polsbanden inspecteren. Om zo de onopvallende halve ring te ontdekken waarmee iedere band was voorzien.
Hij volgde haar blik naar haar enkels. Inderdaad, ook daar waren haar banden voorzien van een ring.
Realiseerde ze zich waarvoor ze dienden? Hij dacht van wel, want ze keek hem daarna berustend en afwachtend aan.
Maar hij nam opnieuw alle tijd.
Opnieuw dat ongemakkelijke wachten. Ze vocht er zichtbaar tegen.
‘Nu geen traan’, dacht ze. ‘Concentreer je op de schoonheid van die banden. Ben niet bezig wat hij er mee van plan is. Hij zal je er mee vastleggen, dat was wel duidelijk, maar hoe, en voor wat? Niet over nadenken nu. Het is zo als het is.’
Wat is ze mooi, realiseerde hij zich, als ze zich onzeker voelt.
“Mevrouw Gravendeel, zou u zo vriendelijk willen zijn mij te willen volgen?”
Er ontsnapte haar een zucht van opluchting toen ze die woorden hoorde. Alles was beter dan dit woordeloze wachten. Elegant stond ze op, en wachtte tot hij haar voor zou gaan. Wat hij deed, na eerst de deur voor haar opengehouden te hebben.
Hij leidde haar naar weer een ander privé vertrek. Ze had een huiskamer verwacht, of klaslokaal, of wellicht zelfs een badkamer, maar in ieder geval niet de kamer waar ze nu in binnentrad.
Hij was geheel wit: wanden, gordijnen en de hoge pool van een tapijt aan haar voeten. Aan de muren slechts een ets van een naakte vrouw en een grote spiegel. De kamer werd gedomineerd door een groot bed, in feite niet meer dan een matras op poten, met ervoor een eenvoudige witte poef. Het bed was geheel overtrokken met een strakke witte sprei, geen hoofdkussens, geen dekbed. Door de eenvoudige en volledig witte inrichting, het lage bed en de brede ramen leek de kamer groot en ruim, en straalde het rust uit.
Hoewel verontrust door de aanwezigheid van het grote bed deed die rust ook bij haar zijn werk. Ze was een meter bij het voeteneind vandaan stil blijven staan, precies daar waar hij haar hebben wilde. Ze draaide zich vol berusting naar hem toe en wachtte op zijn verdere aanwijzingen.
Hij sloot de deur en wendde zich, vol égards, tot haar.
“Mevrouw, zou u zo vriendelijk willen zijn plaats te nemen op het bed, op de rand, als het u schikt?”
Ze deed wat hij haar vroeg en ging zitten, zonder aarzeling nu, zonder gène. Met haar handen naast zich, haar knieën niet over elkaar geslagen, maar losjes naast elkaar, keek ze naar hem op. Zonder angst, wachtend op het volgende verzoek dat haar ongetwijfeld verder zou onteren.
“Dank u. Zou u vervolgens op uw rug willen gaan liggen, echter zonder te gaan verzitten?”
Hoewel een ietwat onbetamelijker houding dan daarnet was het nog steeds niet wat ze verwachtte. Op haar handen steunend liet ze zich voorzichtig zakken op het matras. Haar knieën staken nu iets omhoog, haar voeten rustten nog op de grond. Haar hoofd mistte een kussen zodat het natuurlijk aanvoelde om naar het plafond te staren. De panden van haar jasje gleden zijwaarts naast haar neer, haar blouse zou zichtbaar zijn. Haar armen legde ze naast zich neer, haar handpalmen kwetsbaar en vol overgave naar boven gekeerd.
Ze sloot haar ogen.
Ze wist hoe toegankelijk ze daar op het bed lag. Haar lichaam was aantrekkelijk, haar kleding ook. Maar sliploos. Ze wist hoe verleidelijk het voor hem moest zijn: om haar te bezitten, om haar te nemen. Om haar te neuken. Ja, dat waren woorden waar ze moeite mee had, maar dat was het wat er zou gaan gebeuren.
Zou hij haar om toestemming vragen? En zou ze hem die geven? Ze aarzelde. Hij was een vreemde voor haar. Maar juist dat maakte het voor haar gemakkelijker. Ja, ze zou toestemmen.
Ze voelde dat ze begeerd werd. Dat die begeerte haar raakte.
Maar dat hij haar om toestemming zou vragen? Die had ze hem al gegeven, realiseerde ze zich. Voor meer dan alleen dat wat zij nu begeerde. Nee nee, corrigeerde ze zichzelf, niet begeerde, maar dat wat zij als onvermijdelijk ervoer.
Maar zou hij het desalniettemin aan haar vragen? Ze wist zeker van wel. Hij was en bleef een heer. Ook had al had ze voor hem geposeerd en voor hem haar slipje uitgetrokken, hij bleef daarbij voorkomend. En die banden waarmee hij haar polsen en enkels van voorzien had? Ze had die kleine sierlijke oogjes die je als versiering kon zien wel degelijk gespot. Ze wist dat hij haar daarmee kon binden. Ze wist ook zeker dat hij dat zou doen. Maar daarvoor of daarna?
Ook nu weer, en hoe langer ze er over nadacht, hoe zekerder ze het wist. Hij zou haar nemen. En zij, zij zou hem daarbij niets in de weg leggen.
Ach, ze had zich al die hersenspinsels kunnen besparen. Hij was helemaal niet van plan om haar te nemen. Hij had andere plannen. Plannen die veel vernederender waren dan genomen worden. Plannen die haar overgave volledig zouden maken. Want dat en dat alleen was zijn intentie.
Doordat ze haar ogen had gesloten, werd het voor hem eenvoudiger de handelingen uit te voeren die daarvoor nodig waren. Met zijn ogen op haar gericht, drukten zijn handen op een tweetal knoppen in de muur. Uit het plafond, zijwaarts boven het bed en ter hoogte van haar gezicht, zakten twee koorden naar beneden met aan beiden een kleine musketon bevestigd. Ze stopten toen ze het tapijt raakten.
Snel raapte hij de koorden één voor één op en knielde aan haar voeten neer, om vervolgens de musketons aan haar enkelbanden te bevestigen. Voor ze besefte wat hij had gedaan, stond hij weer naast de muur. Nu pas opende ze haar ogen en keek verward naar de koorden en hoe die in het plafond verdwenen. Ze voelde dat ook haar benen mee omhoog getrokken werden. Eerst door haar voeten van de grond te tillen, om vervolgens haar knieën naar haar buik te draaien. Nog stopten ze niet, maar veroorzaakten ze dat haar knieën gespreid werden en haar rok langs haar dijen gleed, om zo op haar blouse te vallen. Om, toen haar benen ook langzaam achterover en omhoog getrokken werden, niet alleen haar kruis te ontbloten, maar ook te openen. De motor stopte en haar benen wiegden zachtjes heen en weer. Zo had hij het volle gezicht op haar opgetrokken billen en geopende vagina.
Terwijl ze hem probeerde aan te kijken, steeg het bloed haar naar haar wangen. Hij keek haar aan. Zag ze wellust? Eindelijk, wist ze, eindelijk zal hij me nemen en zal ik voorgoed onteerd worden.
Ze zou zich er gewillig aan overgeven, herinnerde ze zich. Alsof ze nu een keuze had. Maar dat maakte het alleen maar gemakkelijker voor haar. Misschien, heel misschien zou ze er zo ook van kunnen genieten.
Ze liet haar hoofd weer vallen op het bed. Kom maar dacht ze, kom maar en neem me.
Hoe kon ze zich vergissen. Onteren wilde hij haar. Daarin had ze gelijk. Maar altijd onverwacht. Wat betreft tijdstip. Wat betreft handeling. En wat betreft omvang en diepgang. Want elke keer wanneer ze dacht dat haar ontering nu volledig zou zijn, wilde hij haar daarin weer raken. Keer op keer. Totdat...
Tot hij genoeg van haar had? Totdat haar man haar weer wilde? Totdat er niets meer te onteren viel? Totdat zij gelouterd en gezuiverd weer naar huis zou kunnen gaan, zoals haar man zo fraai geformuleerd had? Totdat zij zelf weer naar haar man terug durfde te gaan? Tsja...
Eerlijk gezegd wist de Directeur dat zelf nog niet zo net. Het waren slechts gedachten. Zo kwetsbaar en toch zo voornaam als ze daar nu hing. Bijna geheel gekleed en toch zo naakt. Voor het eerst voelde hij de behoefte om haar te laten gaan....
Snel zette hij die gedachte uit zijn hoofd. Mevrouw had met haar hulpeloosheid, en verlangen... ja zag hij dat goed, verlangen? hem volledig in verwarring gebracht. Aarzelde hij? En zijn grootse plannen dan, plannen die hij had met haar. Stonden die dan niet allang vast? Jazeker!
Maar genieten van haar verwarring, daarvoor wilde hij de tijd nemen.
Hij pakte de witte poef en ging voor het bed zitten, vlak voor haar open kruis. En keek. Staarde. Strak en minutenlang. Zonder te bewegen.
Wat zij trachtte te beantwoorden door haar ogen weer te sluiten en stil te blijven liggen, doodstil. Ze voelde dat hij keek. Keek naar haar open kruis.
‘Gewoon, zeg het nou maar, al is het alleen maar voor jezelf,’ dacht ze. ‘Je kut. Je openstaande kut. Daar kijkt hij naar. Jouw schaamteloze kut. Daar wordt hij geil van. Daarom zit hij daar. Als hij stijf genoeg is neemt hij je, dat weet je toch. En jij, wat wil jij? Wil jij hem in je?’
Wiegend in de lucht bewogen haar benen. Kantelde haar bekken. Draaide ze met haar billen. Mijn God, werd ze nat?
Ze wist dat hij keek. Ook dat besef deed zijn werk. Hij die haar... vochtig zag worden. Voor hem spande ze haar lipjes. Bewoog ze haar dijen. Heen en weer. Haar billen die zich samentrokken, omhoog bewogen, niet langer onmerkbaar, maar onmiskenbaar. Haar ademhaling die daarop versnelde.
Dat was het moment waarop hij had gewacht. Hij pakte de veer uit de binnenzak van zijn colbert en begon haar dijen langzaam te strelen. Langs haar schaamlippen, over haar schaamlippen. Door haar kutje. Haar nu vochtige kutje. Onmiskenbaar kon hij haar vocht nu zien glinsteren. Even vocht ze tegen de sensuele aanraking van de veer. Al snel moest ze het opgeven. Werden haar bewegingen openlijker, krachtiger.
Reageerde ze op het ritme van de veer. Trachtte ze mee te bewegen. Te anticiperen. Te versterken. Gaf ze een ritme aan. Waarop hij dan weer reageerde. Anticipeerde. Versterkte.
Kortom: ze vergat zichzelf in hun spel.
Ze werd geil.
Bloedgeil.
Ze zou komen.
Zonder het nog te beseffen.
Maar dat besef kwam nu snel, pijlsnel.
Op het moment dat hij stopte, vlak voor haar hoogtepunt.
En samen met dat besef kwam de schaamte. En wat voor schaamte.
Daar lag ze voor hem: mevrouw Juliette Gravendeel-van Waardenburg. Met haar modieus gekapte haar. Haar verzorgde make-up. In haar keurig nette koningsblauwe mantelpakje en witte blouse, zo fraai harmoniërend met het witte bed. Haar hooggehakte pumps. Haar zwarte zijden kousen. Liggend op haar rug. Haar benen wijd gespreid naar boven. Haar naakte kruis. Open. Haar van geil nu glinsterende kut.
Maar bovenal: haar licht geopende mond en zacht op en neer gaande borst. Hijgend. Van haar eigen ongewilde opwinding.
Hoe vernederend.
De vernedering van het willen komen en net niet kunnen. Het spel van de veer. Het spel tussen haar en hem. Het verlangen naar haar climax. Door hem, voor hem.
Want nu haar adem langzaam weer normaal werd, met haar hoofd opzij en haar ogen gesloten, ontstond bij haar weer het besef. Besef van wie ze was. Besef van wat er was gebeurd.
Hoe ze zich innerlijk verzet had tegen haar genot, maar hoe dat genot haar had overgenomen, haar intens verlangen daarna om klaar te komen, een verlangen dat bij haar nog steeds aanwezig was.
Ze draaide haar hoofd weer naar hem toe en opende haar ogen.
Zonder woorden smeekte ze hem: neem mij.
Maar nemen wilde hij haar niet, nog lang niet. Misschien zelfs nooit.
Haar laten komen, dat wel. Maar anders dan bij zijn eerste verleiding.
Hij wilde dat ze zich machteloos zou voelen. Ze mocht zelf geen bijdrage leveren aan haar klaarkomen. Het mocht geen spel worden tussen hem en haar. Hij had het zelfs volledig uitgedacht en voorbereid.
Hij zou ervoor zorgen dat zijn wijsvinger koud was als hij begon. IJskoud. Verpakte ijsklontjes in zijn colbert zorgden daarvoor.
De tijd was nu daar. Zijn rechter wijsvinger deed pijn van de kou. Zacht gebood hij haar haar ogen te sluiten.
Ze gehoorzaamde direct.
Hij dwong zichzelf nog eventjes te wachten, te wachten op het moment dat ze zijn aanraking niet langer meer verwachtte. Toen pas legde hij zijn ijskoude wijsvinger voorzichtig op haar klit. Eventjes maar.
Ze gilde en probeerde ongewild haar benen te sluiten. Wat natuurlijk maar heel ten dele lukte. Ze had geen idee wat haar had aangeraakt. Daar, waar ze zo graag aangeraakt wilde worden. Het was koud geweest. Wat kon zo koud zijn en zo klein?
Ze had haar ogen onwillekeurig opengesperd, maar sloot ze ongevraagd. Want weten wat hij deed, dat wilde ze niet.
“Goed zo,” zei hij bemoedigend, “maar nu stil blijven liggen. Heel stil.”
Ze gehoorzaamde.
Weer legde hij zijn vinger daar waar ze het gevoeligst was.
Even spande ze zich, maar nu zonder zich te bewegen. Wat het was, dat haar daar aanraakte, dat wist ze niet. Klein was het en koud.
Zijn vinger bleef nu op zijn plaats. Voor even.
Heel subtiel begon hij nu te bewegen. Om steeds weer naar haar klit terug te keren.
Heel langzaam heen en weer, heel subtiel druk uitoefenend, om die druk daarna weer los te laten.
Aan haar ademhaling merkte hij dat haar geilheid zich weer opbouwde. Zag haar steeds vochtiger worden. Hij bleef doorgaan in hetzelfde tempo. Hij had geen haast.
Zijzelf was zich überhaupt van niets meer bewust.
Alleen maar van haar lust, haar onbeschrijfelijke lust.
Bang was ze niet meer. Niet voor zijn stoppen, niet voor haar lust.
Alles wat eerder was gebeurd was verdwenen.
Alleen genot en lust waren over.
En ze kwam.
Intens.
En overvloedig.
© Paul Gérard
voetnoot:
wil je weten hoe het Instituut er uit ziet, kijk dan hier:
Het Gebouw
wil je op enig moment opzoeken ‘wie nu alweer wie’ was: er zijn twee bijlagen waarin het allemaal staat, één voor vóór de rolwisseling, één voor erna. Die van ervoor heb voorlopig alleen nodig (die erna verklapt ook een deel van het plot, dus wees gewaarschuwd). Je vindt hem op hier:
Lijst van personages
 | | Kostschool Slavinnen | | | | incl. verzendkosten Erobird Boekwinkel | | 682 blz. | | hardcover de luxe: € 25,00 |
|
 verhalen maken dromen waar 
|
|
    
Lees en Beleef
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 91
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 02 februari 2021 - 06:58 pm: |
|
de demasqué van een dame |
onderstaande 3 berichten zijn eerder geplaatst maar mijns inziens nog steeds van toepassing op deze versie van het verhaal
vandaar dat ik ze hier naartoe heb verplaatst
- reintoch
Die ‘titel’ van mijn reactie op dit vernieuwde verhaal heb ik met zorg gekozen.
Dat ouderwetse woord: ‘demasqué’ samen met ‘dame’ past perfect bij hoe dit verhaal mij raakt. Want dat doet het.
Ik heb je verhaal in zijn eerdere versie ook wel gelezen, en toen vond ik het volgens mij een mooi verhaal, maar het is te lang geleden om te vergelijken met wat ik nu las (is het niet mogelijk, Paul, om ook nog ergens je oude versie te plaatsen, want je maakt me wel nieuwsgierig met die hele opsomming van belangrijke veranderingen - zó veel is er toch niet veranderd?).
Maar de ontluistering van een dame...
Het roept een beeld bij me op van vroegere tijden. Ze zullen er vast nog wel zijn, ergens, een Juliette zoals jij haar beschrijft, maar hier, in Nederland, in het hier en nu? Niet in mijn kennissenkring in ieder geval. Noch collegiaal, noch familiair (is dat wel een bruikbaar woord hier - maar het past gewoon), noch van oude mensen en dingen die voorbij gaan (tsja, dat soort dingen roep je bij mij op) ik bedoel dus de opa’s en oma’s om mij heen.
Maar als ik haar tegenkwam, dan zou ik wensen dat er iemand voor haar was als onze ‘meneer de directeur’. Zijn voornemen is puur sadistisch, maar ach, wat gun ik het haar graag.
Wat een mooi lijden en wat een heerlijk ‘ontwaken’.
dankjewel, Paul
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 370
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 02 februari 2021 - 08:59 pm: |
|
zeer vereerd, prachtig gekarakteriseerd |
Dankjewel, Lees en Beleef.
Dit verhaal is me heel dierbaar.
En al héél oud (ik zeg niet hoe oud, want dat maakt mij ook oud, zucht).
Eén van mijn eerste verhalen na “In de ban van zijn wil” in ieder geval.
Dus was Jip er voor nodig om het echt grondig aan te pakken (dank dank dank).
De titel van je reactie vind ik prachtig gevonden: “de demasqué van een dame”.
Het geeft precies aan waarom ik dit verhaal heb geschreven, en wat het is.
Eigenlijk is het ook een veel betere titel dan “Een echte mevrouw”. Maar ja, dan moet ik ook weer de titel van het volgende verhaal verbeteren...
Je vraag brengt me wat in verlegenheid.
Nou ja, dat verhaal is echt heel oud, welke versie is dan het meest interessant om te ‘bewaren’. Sinds ik opnieuw aan ‘het boek’ bezig ben heb ik het ook al weer een aantal keren veranderd. Ik heb daarom gekozen voor de versie van 2019. Zolang de site bestaat zal er niet veel meer gewijzigd zijn.
Natuurlijk zie je wat rare dingen als onbekende personen, maar het is nog steeds goed als los verhaal te lezen.
Ik heb het in de “ Instituut & Kostschool: bijlagen” gezet.
hier de link daar naar toe:
een waarlijk echte mevrouw
verhalen maken dromen waar
| |
Lees en Beleef
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 92
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 05 februari 2021 - 06:15 pm: |
|
Een echte mevrouw? - versus- Een waarlijk echte mevrouw |
Tsja, ik heb er om gevraagd...
de oude versie van “Een echte mevrouw” die je grappig “Een waarlijk echte mevrouw” hebt genoemd.
Nooit verwacht dat ik op mijn wenken bediend zou worden.
Oeps.
Zoals Paul zelf al gezegd heeft: er zijn heel veel verschillen. Maar wat blijft er dan voor mij nog over? En het klopt natuurlijk, al die punten die hij al aangeeft.
Toch valt er wel voor mij om te ‘recenseren’.
Wat mij met name opvalt is dat de sfeer veranderd is èn de hoofdpersonen.
Om met dat laatste te beginnen. Hoofdpersonen zijn Juliette en de Directeur.
En die hebben toch een behoorlijk ander ‘karakter’ meegekregen. Alsof beide naar elkaar toegegroeid zijn.
Juliette in de eerste plaats, wat logisch is want door het veranderen van perspectief (de derde persoon) leren we haar ook kennen. Wat ik absoluut niet in dit verhaal verwacht had is haar verlangen naar niet alleen het klaarkomen, maar ook het genomen worden door de Directeur. Maar ze wordt nu ook veel minder slachtoffer. De eerste versie wordt ze echt gechanteerd, en dus slachtoffer, hier is dat niet meer het geval. Ze is hier veel meer ‘slachtoffer’ van het wereldje waarin ze zat (en waar haar ‘echtgenoot’ misbruik van maakt).
Daar heeft de Directeur dan ook meer mededogen mee. En keert hij zich veel sterker tegen zijn ‘vriend’.
En de sfeer ... die is daarmee ook intiemer geworden. Natuurlijk ook omdat meer in detail de ontluistering van Juliette wordt verteld.
Ik blijf echter ook het oorspronkelijke verhaal leuk vinden om te lezen. Echt lekker over the top.
Maar deze past veel meer bij de andere verhalen van het Instituut.
Ben benieuwd wanneer de herziening van “Te veel”
service van de beheerder:
link naar het oorspronkelijke verhaal
Een waarlijk echte mevrouw
reintoch
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?