Over de kist
Hoe subsie geen kant op kon
Iets minder nerveus dan de vorige keer, maar toch met een kriebel in mijn onderbuik loop ik achter je aan naar binnen. Ik krijg een knuffel en een kus. Je zachte lippen en kietelende snor heb ik gemist. Toen ik binnenkwam, zag ik al direct de collar en zweep klaarliggen. Die liggen daar niet zomaar. Die heb je daar heel bewust neergelegd om vast het een en ander bij me los te maken. Spanning, anticipatie, misschien zelfs een beetje angst. Het lukt je aardig, want het doet me meteen terugdenken aan de vorige keer dat ik die collar om had.
Over de fauteuil ligt een blauwe sjaal. Zo'n chique zachte sjaal, die jou ongetwijfeld goed zou staan, maar bij velen 'too much' zou zijn. Jij kan het hebben. Een vleugje kakker, een snufje nonchalance en een hele grote lach die nooit van je gezicht af lijkt te gaan.
Alhoewel... Nooit is overdreven. Die lach gaat namelijk wel van je gezicht als ik je niet gehoorzaam. Of wanneer je je concentreert, bijvoorbeeld wanneer je me al een tijdje slaat. Ga je me slaan vanavond? Ongetwijfeld. Maar niet met een lege maag.
Voor ik mag beginnen met het terroriseren van je keuken, doe je mijn collar om. Zachte kusjes. Een lichte streling. Je gespt hem vast. Ik mag weer van jou zijn.
Je gaat zitten op een barkruk en pest me om mijn kookkunsten. Of beter gezegd, het ontbreken van kunsten en talent voor alles wat met koken te maken heeft. Ik grap een beetje met je mee, maar klungel op mijn manier lekker verder. Al snel is het grote mes waar ik uiteraard onhandig mee sta te doen omgeruild voor een kleiner mesje.
“Je kan ook niks hè? Stom sletje,” zeg je plagerig.
Ik voel dat je op mijn vingers kijkt en iedere beweging nauwlettend in de gaten houdt. Natuurlijk ga ik daardoor nog meer stuntelen. Ik merk zelfs dat ik een beetje onzeker word, hoewel ik het makkelijkste recept ooit heb uitgekozen. Pasta pesto.
Je bekritiseert me om hoe ik een ui snij, hoe ik vergeet om een timer te zetten en hoe ik de kaas te vroeg door het eten gooi.
Het ergste is... ik word er verdorie nog nat van ook.
We knuffelen na het eten even op de bank. Ik geniet van je aanrakingen. Je hebt een bijzondere manier van aanraken. Je vingers zijn continu in beweging, zoekend naar nieuwe plekjes op mijn arm, in mijn nek of op mijn rug. Als een soort dans glijden je vingers steeds over mijn huid in een soort ritme.
Daar word ik eerst nog nerveus van. De constante prikkels zorgen er voor dat ik afgeleid ben en je niet meer hoor praten. Ik droom teveel over waar die vingers nog verder heen gaan dansen.
Dan ben je het beu en commandeer je me om me uit te kleden.
Ik maak nog een opmerking over je mooie sjaal.
Jij spreekt nog een teken met me af voor het geval het ooit zou gebeuren dat ik niks kon zien, zeggen en niet kon bewegen.
“Stel dat... hè?”
Je maakt me expres bang. Zou je het al aandurven?
De vorige keer had ik je flink onderschat qua felheid en dominantie, dus ik neem het zekere voor het onzekere en doe mijn haren nog snel vast voor ik me uitkleed.
Je zoent even met me. Dan krijg ik de sjaal als blinddoek voor mijn ogen en sluit je de gespen van mijn pols- en enkelboeien één voor één.
Ik sta in het midden van de woonkamer en mag geen vin verroeren.
Ik weet dat je naar de grote groene kist loopt, die als salontafel in de kamer fungeert. Ik hoor dat je in de kist rommelt. De vorige keer had je daar je touw, kettingen, zwepen en andere martelwerktuigen in verstopt. Ik hoor veel gerommel. Wat doe je allemaal? Het duurt lang.
Natuurlijk probeer ik ongezien onder de sjaal door te spieken, maar het lukt niet echt. Ik zie alleen een streepje licht. Dan spits ik mijn oren. Ik ben je kwijt.
“Waar ben je?” vraag ik.
Niet veel later voel ik de eerste tikken al op mijn kont. Ah, daar ben je dus.
Je neemt me mee naar de bank.
“Voorzichtig knielen”, zeg je. “Wacht, hier is een kussentje. Je zult er wel even zitten.”
Ik voel de kist voor me. Je duwt me er zachtjes overheen. Met mijn bovenlijf lig ik op de kist. Je pakt mijn polsen en maakt de boeien vast aan de kist. Heb je nou speciaal hiervoor oogjes aan die kist vastgemaakt? Je zei al dat je naar de bouwmarkt was geweest.
Dan trek je mijn benen wat verder uit elkaar en klik je me vast aan een spreidstang. Shit. Ik kan geen kant op.
Mijn handen hebben weinig bewegingsruimte, mijn benen gaan geen kant op en ik heb nog steeds die blinddoek voor mijn ogen. Wat ga je met me doen?
Mijn ademhaling wordt sneller, maar al snel voel ik je over mijn rug en bil aaien. Het vertrouwen dat ik in je heb, komt al snel weer terug. Geen paniek, zeg ik in mezelf. Hij doet niks wat je niet aan kan. Hij weet wat hij doet. Dat heeft hij inmiddels toch wel bewezen?
Ja. Maar fuck wat sla je hard. Heb je nou een nieuwe zweep? Wat is dat?
Ik duw mijn kutje steeds richting je hand als je me even streelt. Snap je me dan niet? Raak me aan!
Je plaagt me door even over mijn kutje te wrijven en dan weer verder te slaan.
Ik moet geduldig zijn. Na nog wat ferme klappen die me steeds weer doen opschrikken van de pijn, besluit je dat het even genoeg is. Je steekt een paar vingers in me.
Hoeveel? Geen idee.
We communiceren. Ik mag je een beetje sturen. Je wil dat ik geniet, dus dat doe ik. Met wat glijmiddel en gesmoorde kreten voel ik bijna je hele hand in mijn kutje. Je fist me voor het eerst. Een heerlijk gevoel. Ik smeek je om toestemming om te komen. Gelukkig krijg ik het. Ik laat me over de kist zakken, in de veronderstelling dat je af gaat ronden. Dat is niet het geval.
Het is jouw beurt. Ik mag je pijpen. Gelukkig geniet ik daar wel van. Je hebt een mooie gladde eikel waar ik graag mijn tong cirkeltjes over laat tekenen. Dit is mijn moment om jou te plagen. Soms doe ik alsof ik je pik niet kan vinden met mijn blinddoek voor. Ik ga langzaam ieder gevoelig plekje af en geniet van je frustratie. Dat laat je niet lang toe. Al snel pak je mijn haren en bepaal jij wat er moet gebeuren.
Je staat op. Ga je me losmaken? Nee. Je pakt weer het onbekende voorwerp. Of is het toch de oude zweep?
Alles voelt zo anders als je niets kan zien. Je slaat harder nu. Sneller. Iedere klap doet pijn, maar het is lekkere pijn. Je blijft lang op hetzelfde plekje bezig, met dezelfde kracht.
Ik gil het uit. Je stopt een gag in mijn mond. Huh, een gag? Die had je eerst nog niet. Het maakt me nog geiler. Ik voel hoe het vocht tussen mijn benen sijpelt en ik schaam me een beetje voor mijn geilheid. Je lijkt het niet te merken.
Je slaat door. Help. Dit gaat harder.
Meneer? Zie je niet dat dit zo zeer doet? Ik voel tranen in mijn ogen prikken. Als hij nu nóg harder gaat, dan zit ik tegen oranje, denk ik bij mezelf. In plaats van steeds omhoog te schieten zak ik nu met mijn hoofd en laat ik alles rusten op de kist.
Ik snik een beetje. De klappen doen nog wel pijn, maar ze voelen anders. Het voelt alsof ik wegzak. Het is zo lekker. Maar ook zo intens.
“Nog drie en dan zijn we klaar.”
Je ziet me wel. Nog drie. Dat kan ik. Ik probeer goed door te ademen.
De eerste is al gegeven voor ik het weet. De tweede komt sneller dan ik denk. Voor de derde wacht je nog een tel. Deze wordt nog harder, vrees ik.
Niet waar: gelukkig sla je ongeveer met dezelfde kracht op mijn billen. Dan kom je direct naar me toe om te zoenen en te knuffelen.
Je maakt me los en houdt me vast. Het licht prikt in mijn ogen. Mijn billen branden. Ik snik even na en veeg mijn tranen weg.
“Hoe dan? Ik had niet verwacht dat je zo... Het was heerlijk. Heftig. Maar wel...”
Volgens mij maak ik nog amper kloppende zinnen. Het duurt even voor ik sta.
Vanavond mag ik nog aan je ketting liggen.
Lekker je armen wegdoezelen. Een fijne badjas, knuffels en chocola.
Je hebt weer mijn verwachtingen overtroffen.
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?