Introductie: oerversie Opgenomen
oerversie 1995, geschreven 1988
Het heldere wit van het houten naambordje stak duidelijk af tegen de groen uitgeslagen muur.
"Instituut voor Discipline Onderzoek en Advies b.v." stond er in kleine letters te lezen.
Je verwachtte een dergelijke gewichtige klinkende naam niet bij het uiterlijk toch wat verwaarloosde grote herenhuis. Het bevond zich wat achteraf gelegen enkele kilometers buiten het kleine stadje. Het park waarin het lag is nog sterker verwaarloosd. Maar aan de veel bereden oprijlaan was te zien dat het gebouw wel degelijk druk bezocht werd.
Nu was er echter niets anders te zien dan het Fiatje dat voor het gebouw geparkeerd stond. Een man en vrouw stapten uit. Hij liep doelbewust naar de deur en drukte op de bel, zij aarzelend achter hem aan en niet begrijpend starend naar de tekst van het naambordje. Ze werden opengedaan door een jonge vrouw. Ze nam hun jassen ongevraagd en leidde hen naar de grote deur van de hal. Ze klopte en liet hen binnen.
Een man van een jaar of 38 in zakenpak: direkteur, adviseur, onderzoeker, opvoeder? stond op. Hij begroette de man hartelijk. De vrouw leek hij echter niet te zien. Pas na het uitwisselen van enige beleefdheden bleek dat hij haar toch had opgemerkt en begroette haar terloops: "Ah, daar hebben we Moniek ...."
Een korte, onderzoekende blik, geen hand ter verwelkoming, en hij wendde zich weer tot de man, hem met alle egards behandelend, hem uitnodigend te gaan zitten. Zelf nam hij plaats achter het imposante bureau. En zij? Haar gebaarde hij, wuivend met zijn hand, naast het bureau plaats te nemen. Staand, dat wel, want een stoel ontbrak.
Onzeker als ze is keek ze naar haar begeleider, maar ook van hem was geen steun meer te verwachten, ook hij had zich van haar afgekeerd. Waarop ze gehoorzaamde, op de aangewezen plek ging staan en met een zenuwachtig lachje om haar mond afwachtte wat komen ging.
Nog wat algemeenheden werden tussen de mannen uitgewisseld. Pas dan wendde de man achter het bureau zich tot haar. Nu was zijn onderzoekende blik indringend. Hij schraapte zijn keel en sprak op strenge toon:
"Hm, Moniek. Moniek Verboom. Gehoorzaam hm? Maar niet helemaal zoals het hoort, niet? Zijwaarts naast het bureau, ja, maar dan wel rechtop ja, ogen geloken, handen ontspannen langs het lichaam of op de rug."
Het meisje korrigeerde schielijk en ongewild haar houding. Maar hij keek al niet meer en verdiepte zich verder in de papieren voor hem op zijn bureau.
Daarvoor had hij reeds een kort gesprek gehad met haar man. Zonder haar medeweten! Hij had uitgelegd welke taak zich het Instituut stelde: onderzoek naar de disciplinaire mogelijkheden, zowel lichamelijk als geestelijk van de vrouw, en aan de hand daarvan en van de voorkeuren van de man, het ontwikkelen van een disciplinair plan. Dat daarbij alle facetten van discipline aan bod kwamen, was van groot belang: zowel de regels en het straffen, als de sexualiteit, kleding en attributen. Eventueel kon de instelling ook een eerste aanzet tot disciplinaire training geven, maar dat lag dan voornamelijk in het kader van het verduidelijken van het disciplinaire plan zowel aan de vrouw als aan de man: het vertalen naar de realiteit.
Ook werden in dat gesprek de grenzen van het onderzoek geformuleerd. Zoals het recht van een "stop" van de vrouw. Het Instituut was van mening dat dit in principe niet nodig was. Immers, zij was zeer deskundig, ondersteund door de techniek, in het herkennen en bepalen van de grenzen van iedere vrouw. Het woord "stop" is daarbij relatief. De ene vrouw is zeer moedig, en zo u wilt, koppig, en zal niet willen erkennen dat haar grenzen overschreden worden. Een andere is daarentegen zeer kleinzerig en zal, in de wetenschap "stop" te kunnen zeggen, dit recht ook veel eerder en daarmee automatisch te vroeg en onterecht, gebruiken. Om zo de kans te missen lijdzaam en intens haar bestraffing te kunnen ondergaan.
De man ging er dan ook mee akkoord Moniek geen "stop" als mogelijkheid toe te kennen.
Natuurlijk werd ook uitgebreid ingegaan op het verleden van Moniek en haar relatie met de man. Het werd duidelijk dat Moniek wel enige disciplinaire maatregelen gewend was, maar dat straf bij haar tot nu toe vooral een speels en ietwat jolig gebeuren gebleven was. Een serieuze ondertoon was altijd wel aanwezig. Maar de opstandigheid van haar natuur en het onvermogen van de man om haar wil tot gehoorzaamheid, welke ze óók van nature bezat, ten volle te benutten, had haar echter verhinderd te veranderen in het slavinnetje dat hij haar wenste te zijn.
De laatste tijd nam ze zelfs steeds meer een loopje met hem, bijna onbegrijpelijk als je haar hier zo onderworpen naast het bureau zag staan, en de inderdaad wat speelse klappen over de knie die hij haar regelmatig toediende, nam zij haast lachend in ontvangst. Om daarna meteen tot vrijen over te gaan.
De man wist dat zij meer in zich had. Dat lijden, gehoorzamen, ondergaan, begrippen waren die bij haar pasten. Dat haar gehoorzaamheid dieper ging dan het in ontvangst nemen van die enkele speelse klappen. Dat ook zij heimelijk de behoefte kende bezeten te worden, geketend te worden, zowel letterlijk als figuurlijk.
Zodat ze alle energie kon afreageren die haar geëmancipeerde levenswandel haar kostte.
Daarbij, voor hem was zj degene die hij wilde bezitten. Haar lichaam, haar sexualiteit, en op die momenten: haar wil. Hij accepteerde weliswaar ook het krachtige en zelfstandige in haar. Maar thuis, op de momenten die hij verkoos, wilde hij haar kunnen bezitten. Haar zijn wil opleggen, haar willoos maken. Het zou moeten zijn alsof hij bij haar een sleutel kon omdraaien, om haar leidende ik te kunnen afsluiten, om haar te kunnen brengen tot een volledige onderworpenheid aan hem, haar veiligheid.
Om haar zo de rust te geven waar ze een schreeuwende behoefte aan had. Daarom was hij naar het Instituut gestapt voor hulp. Daarom had hij zonder haar medeweten, zonder dat ze zich zou kunnen verzetten, zonder dat haar tobbende geest bezwaar zou kunnen maken, haar hier naar toe gebracht.
Ook bespraken ze de grenzen welke zouden gelden voor Moniek en voor de man: wat zou wel, wat niet tot het onderzoeksgebied behoren. Het Instituut stelde zelf dat zij nooit tot bloedens toe kon noch wilde gaan, noch enige verminking, zowel lichamelijk als geestelijk, hoe gering dan ook, wilde veroorzaken.
Wel bleven er voor het Instituut echter vragen over die beantwoord dienden te worden als: tuchtiging op borsten, benen, rug en vagina (op de billen was vanzelfsprekend), penetratie en copulatie, al dan niet gedwongen, homosexualiteit, aanwezigheid van derden en het gebruik buitenshuis, al dan niet publiekelijk.
De man had weinig beperkingen en op de vraag of dat ook voor Moniek zou dienen te gelden -natuurlijk binnen de normale dwang die op haar zou worden toegepast- antwoordde hij positief. De enige beperking vooraf zou het publiekelijk buitenshuis verkeren zijn.
Er werd eveneens besloten Moniek voor onbepaalde tijd intern te plaatsen en haar vooraf niet in te lichten. Daarmee de formaliteiten van haar toestemming tot later datum te verschuiven. De opname zou een streeftijd kennen van 7 dagen, waarin het disciplinair plan zou worden opgesteld, aangevuld met 7 dagen basistraining.
Na het kontrakt aldus te hebben opgesteld en ondertekend, alsmede de prijs te hebben vastgesteld, nam de man met een warme handdruk afscheid: over een drie weken kon Moniek geplaatst worden en zou hij haar aan het Instituut overhandigen.
De onderzoeker scheen inmiddels uitgestudeerd op de papieren voor hem en haalde enkele nieuwe te voorschijn die zodadelijk ingevuld moesten worden. De toon diende te worden gezet: enkele vragen, enkele onderzoekingen, niet diepgaand, wel karakteristiek.
"Juist, een onderzoek naar de disciplinaire mogelijkheden van het meisje Moniek, juist..."
"Laten we haar dan maar eens bekijken".
De man stond op.
"Eerstens zullen we haar kleding en lichaam aan een licht onderzoek onderwerpen."
Hij stapte naar haar toe en ging voor haar staan, bekeek haar aandachtig en knoopte langzaam haar bloes los. Een bh-tje werd zichtbaar.
"Zo, zo.... We laten de borstjes verschuilen. Nooit gehoord dat die aan de man behoren?"
Hij keek haar strak aan en, daar zij niet reageerde, maakte een dwingende knik met zijn hoofd: "hop, hop, snel maar."
Zij begreep hem en, blozend, verwijderde zij haar bloes, legde hem op tafel, bracht haar handen naar haar rug om de bandjes van haar bh los te gespen. Met haar ogen vol schaamte verwijderde ze het textiel van haar borsten.
De onderzoeker bekeek het tafereel met genoegen en strekte zijn handen om haar te betasten. Hij omvatte haar borsten, streelde langs haar tepels, pakte deze tussen duim en wijsvinger, rolde ze voorzichtig.
"Heel aardig. Soepel en toch sterk - veerkrachtig..."
En kneep en trokt plotseling fel aan haar tepel. Ze slaakte een harde kreet.
"En toch gevoelig."
Hij nam afstand, zweeg onderzoekend, noteerde.
"De billen, ons volgend onderzoekgebied. Hm ja, draai je maar eens om."
Het meisje gehoorzaamde.
"Til je rok op. Hop, hop. Ja, wat hoger. Toe maar..."
Een vrij donkere panty verscheen, strak gespannen over haar stevige billen.
"Bah, een panty. Was ik al bang voor. Hoe dégoutant en tuchteloos. Hier zal nog heel wat moeten gebeuren", en begon haastig enkele notities te maken.
Het meisje bleef echter, zonder haar man aan te durven kijken, haar rok ophouden. Toen de onderzoeker even later van zijn papieren opkeek en haar nog steeds in panty en slip zag staan, gebaarde deze enigszins geïrriteerd met zijn hand: dat is niet meer nodig. En vervolgde zijn notitie.
Na een minuut of vijf was hij uitgeschreven en stapte vervolgens op haar toe, nam haar bij de hand en, terwijl zijn andere hand haar achterste streelde, leidde haar naar een witte tafel, of is het een bed, waarvan het voeteneind uit een leren kussen bestond welke boven de tafel uitstak en in hoogte verstelbaar was.
Hij gebood haar, voor de tafel staand, over het kussen heen te buigen en zich op de tafel uit te strekken. De tafel zelf was vrij laag, zodat haar billen, nadat de onderzoeker het kussen nog iets hoger had gedraaid, hoog de lucht in wezen.
Hij sloeg haar rok omhoog en verwijderde geroutineerd haar panty en slip. Twee omklede stangen werden van onder de tafel uitgeklapt en zijwaarts bewogen, zodat haar benen zich moesten spreiden. Haar kutje werd nu volledig zichtbaar en ging iets open staan.
Hij onderzocht haar billen, streelde, kneep, klopte, krabde met één nagel. Trok ze van elkaar, onderzocht haar schaamlippen. Kontroleerde met een vinger de vochtigheidsgraad van haar kutje. Hij draaide zich half om terwijl zijn handen hun arbeid vervolgden, en wendde zich tot de man.
"U weet dat dit slechts een zeer voorlopig onderzoek is, maar ik kan u nu wel vertellen dat het er uitstekend uitziet. Zeker, er zijn reeds onvolkomenheden te konstateren bij Moniek, maar.." - hij draaide zich nu geheel om en ging uitgebreid zijn handen staan wassen - "..me dunkt, met een diepgaand onderzoek moet een sluitend disciplinair plan zeker tot de mogelijkheden behoren".
Hij zag dat Moniek zich weer wilde gaan oprichten en schraapte raspend zijn keel. Waarop deze weer verschrikt ging liggen.
"Zoals ik u al zei, nog heel wat onvolkomenheden. Ze heeft geen idee van haar plaats, noch wat er van haar verlangt wordt. Nee, Moniek lijkt me een meisje wat danig moet worden aangepakt. Zeker. Maar met de belofte van veelbelovende resultaten. Dat ook."
En maakte weer enige aantekeningen als om zijn eigen woorden te onderstrepen.
"Voor we echter over gaan tot nadere afspraken, wilde ik echter even haar huidgevoeligheid provisorisch testen, met name het oppervlak van haar billen. Een belangrijk objekt hier, voorwaar."
Hij ging naar een rek aan de muur, haalde tien zweepjes waarvan het koord steeds iets dikker wordt. Hij nam de dunste. Strekte zijn arm. Sloeg. Bukte. En mat de dikte van de ontstane striem met een schuifmaat. Pakte een kleurkaart, met de kleuren lichtrose tot zwartrood. Bepaalde aan de hand daarvan ook de kleur van de striem. En schreef tenslotte alle resultaten zorgvuldig op.
Vervolgens nam hij het volgende zweepje. Waarop alle handelingen zich herhaalden.
Zo werkte hij alle tien de zweepjes af. Staarde enige tijd naar de zojuist beschreven papieren. En konstateerde:
"Prima. Zeven is optimaal. Een prima weerstandsvermogen mag ik wel zeggen."
Hij legde de zwepen terug en pakte nu een cane, een lange, dunne en soepele rotan stok. Hij stelde zich naast Moniek op, strekte zijn hand en bracht de cane met kracht op haar billen neer. Hij herhaalde dat in een rustig tempo acht maal, terwijl hij trefzeker en precies elke slag met een centimeter ruimte naast de vorige plaatste.
Het meisje schokte elke keer dat de cane neer kwam. Toch bleef ze liggen. Ook een kreun ontsnapte haar bij elke slag en bij de vierde kon ze zich niet meer bedwingen en schreeuwde het uit. Na de laatste slag bleef ze stil liggen, zachtjes nasnikkend, terwijl de onderzoeker het ritueel van daarnet rustig en onbewogen herhaalde. Ook pakte hij nu een digitaal apparaatje waaraan een sonde was verbonden met een zuignapje. Overal mat hij hiermee de temperatuur van haar billen op.
Vervolgens keek hij op zijn horloge en begon een informeel gesprek met de man over van alles en nog wat, echter niet over opvoeding en niet over Moniek. Zo liet hij tien minuten verstrijken. En concentreerde zich weer op de billen van Moniek. Hij gleed licht met zijn hand over de huid, zo de opgezwollenheid van haar billen ervarend.
Tevreden met dit eenvoudig onderzoek was hij echter niet, want hij pakte een latje en een schuifmaat, legde het latje op een striem en mat de afstand tussen latje en bil met de schuifmaat, zo de dikte van de zwelling opmetend in tienden van milimeters. Bij de aanraking van het koude metaal slaakte het meisje een onderdrukt gilletje. Hij ging echter onverstoorbaar verder met ook de breedte van de striemen op te meten door met de bek van de schuifmaat de striemen te omklemmen. Ook deze gegevens noteerde hij zorgvuldig. Waarop hij naar zijn bureau terug ging en plaats nam, Moniek verder negerend.
"Nogmaals, ook hier een goed resultaat: de huid laat uitstekend een strenge tuchtiging toe. Hij is vrij gevoelig gelukkig, maar zal niet stuk gaan, optimaal voor een goed pak slaag niet waar. Haar beheersing en wil tot incasseren zijn redelijk tot goed, me dunkt de voorwaarden tot een strikte gezagsrelatie zijn alleszins aanwezig."
De man reageerde verheugd, maar zwijgend.
Zodat de onderzoeker zich weer tot Moniek wendde, die dus toch niet vergeten was, en zei haar haar plaats naast het bureau weer in te nemen.
Na goedkeurend, door het zien van Monieks gedweeë houding, te hebben gekonstateerd dat zij haar plaats reeds begon te kennen, vervolgde hij zijn verklaring aan de man.
"Een onderzoekprogramma waarbij de dame intern wordt gehouden, waarna een disciplinair plan gemaakt kan worden, lijkt me optimaal."
Haar echtgenoot knikte wederom instemmend.
"Met onmiddellijke ingang."
Nogmaals knikte de man.
De onderzoeker haalde vervolgens een formulier uit een bureaula en gaf dat aan hem.
"Als u hier dan even wilt tekenen?"
Haar man tekende ongezien.
Beiden stonden op en negeerden Moniek wederom.
In haar ogen was een lichte paniek te bespeuren, terwijl zij met geloken ogen voorzichtig spiedend naar beide mannen keek. Het was duidelijk dat ze niet geheel wist waar ze aan toe was en moeite had om in de haar opgedragen houding te volharden.
De mannen leken echter alleen oog voor elkaar te hebben. Ze schudden elkaar de hand en met de opmerking dat de onderzoeker spoedig weer kontakt met de man zou opnemen, begaven ze zich beide naar de deur. Nog voordat ze deze bereikt hadden, verscheen de sekretaresse om de man uitgeleide te doen. De onderzoeker gebaarde echter dat ze dat aan hem kon overlaten, maar voegde haar in plaats daarvan de opdracht toe: "Moniek naar 2b en gereed maken graag".
En terwijl de mannen het vertrek verlieten zonder Moniek nog een blik waardig te achten, stapte de sekretaresse energiek op Moniek toe. De jonge strak geklede vrouw keek haar spottend aan en zonder een woord te spreken verwijderde ze haar sieraden en rok. Uit een doos haalde ze enkele lederen armbanden, probeerde enkele en drukte de passenden met een klik in elkaar. Vervolgens knielde de vrouw voor Moniek neer en herhaalde de procedure voor haar enkels. Ook een armband voor haar hals werd gepast, waaraan ze een ring met veersluiting bevestigde.
Ze nam beide polsen van Moniek en drukte ze tegen de veersluiting aan. Ze deed een stap terug en keek geboeid naar Moniek, die hulpeloos met haar polsen tussen haar borsten en op de boeien na volledig naakt, lijdzaam wachtte op wat komen gaat.
Abrupt stopte de jonge vrouw haar visuele beschouwing en stapte resoluut weer op Moniek af, gaf een ferme tik op haar billen als teken te gaan lopen en leidde haar de kamer uit, de grote hal door en vervolgens een steile stenen trap af naar beneden. Zo kwamen ze in de halfduistere kelder van het grote huis.
Een smalle gang bracht hen tenslotte naar het doel van de mars: een kleine kamer, waarvan de voorkant en deur volledig bestond uit glas. De wanden waren bespannen met zwart fluweel en ook het enige meubilair in de kamer, een poef en een eenvoudige bedbank, was met dit materiaal overtrokken.
De vrouw dwong Moniek op het bed te gaan liggen. Snel werd een ketting aan haar halsband bevestigd die zelf weer aan de muur werd geklikt, zodanig dat ze slechts met moeite op haar zij kon liggen. Haar enkels werden aan de hoeken van het bed bevestigd, zodat haar benen in spreidstand werden gedwongen.
De vrouw kontroleerde het effekt door met haar wijsvinger langs de binnenkant van haar dijen te strijken en vervolgens in één vloeiende beweging in haar vagina binnen te dringen. Wanneer ze haar vinger na een tiental sekonden terugtrekt is hij nat.
Waarop ze de kamer verliet, de deur sloot en schermen voor het glas neerliet. De duisternis daalde plotseling en volledig in het kamertje neer.
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?