| Gepost op maandag 25 april 2022 - 10:05 pm: | 
|
|
Sophie, Maartje, Magdalena & Geertruida
Sophie
“Je hebt me gekocht, Anthony. Met wel het laagste bod tot dan toe, maar voor jou was het best veel. En de eerste keer dat je bood.”
“Je vergeet dat ik ook al Juliette had gekocht, Sophie.”
Ze keek een beetje meewarig: “Die ontmaagding telt helemaal niet. Wat stelt dat nou voor.”
“Voor mij heel veel.”
“Nou ja, toch vind ik het bijzonder. Matthias had me al gekocht voor veel, maar ja, ik was de allereerste. Dat was gewoon dus een vergissing. Hij is ook al zo oud.
Maar eh, je weet toch dat ik lesbisch ben? Dus waarom dan op mij bieden, en Bernhard en Patrice zelfs gaan overbieden. Of was dat per ongeluk?”
“Nee, Sophie, dat was niet per ongeluk. Ik wist precies wat ik deed. En mag ik je herinneren dat ik de meeste slavinnen heb gekocht. En dan tel ik Juliettes ontmaagding nog niet eens mee.
Maar voel je je misschien een beetje ongemakkelijk, dat ik je gekocht heb?” vroeg Anthony vriendelijk.
Sophie begon te blozen. Viel even stil, en begon opnieuw, maar nu haast verlegen: “Sorry. Ik doe moeilijk. Ben wat gespannen. Was dat ook met Meester Matthias. Maar die wilde alleen voorgelezen worden. Opwindende verhalen. ‘Haremslavin’ had hij uitgekozen.”
“Het boek van mijn vrouw, waar alles mee begon,” zei Anthony zachtjes.
“Wat lief.”
“Maar waarom ben je gespannen? Ik weet dat je lesbisch ben hoor. Maar ik wilde je graag Sophie, juist daarom. En ik kon je betalen.”
Sophie keek hem vragend aan.
“Je bent een stil meisje, Sophie. Ik wil je graag leren kennen. Dat is mijn vrouw niet gelukt als Klasse-Oudste, vertelde ze me, en daar voelt ze zich wat schuldig over. Maar ze wilde te graag Marjan terug.”
“Ik heb toch niet geprotesteerd. Zo was het fijn voor mij.” Ze keek hem aandachtig aan: “Je bent een lieve man, of, sorry, Meester. Maar eh wil je niet méér dan alleen maar kennismaken?”
“Oh, jazeker, ik wil je gaan straffen. Maar eerst moet je nog wat van me weten. Nou ja, van Moniek en mij weet je het wel, toch? En ik denk ook wel van Marjan en mij?”
Sophie knikte.
“Ik vind mezelf niet een echte meester. Maar ik begin het wel steeds leuker te vinden. Nee, boeiender en spannender, dat is het meer. Ik weet ook wel meer van jou dan je denkt. Dat je lesbisch-zijn ook een soort van beschermende mantel is. Wat me trouwens altijd heeft geïntrigeerd: lesbische liefde.
Maar goed, daar gaat het nu even niet om. Je bent anders dan mijn twee vrouwen, en je bent anders dan de drie Slavinnen die ik gekocht heb. Ik wil van jullie allemaal leren. Door jullie te straffen. Maar op de manier die bij jullie past. Het liefst door jullie een spanking te geven. Maar het mag ook anders.
En ik wil wel een reden verzinnen waarom je gestraft moet worden, maar misschien heb je die helemaal niet nodig, of wil je liever zelf zeggen waarvoor ik je moet straffen.”
Sophie moest even nadenken. Hij had zoveel gezegd. En het was zo ongewoon dat een meester zoveel open liet. Zowel bij Juffrouw V als eerder bij de Directeur werd haar nooit iets gevraagd, niet als het om straf ging, tenminste.
Waarvoor ze gestraft wilde worden was niet zo ingewikkeld: gewoon voor haar eigen gedrag. Achterdochtig vond ze zichzelf. Niet open. Terwijl hij dat wel was. Hoe meer ze er over nadacht hoe schuldiger ze zich voelde. Dat gevoel, dat kende ze. Ze kroop er in, omarmde het. Voelde zich kleiner en kleiner worden.
Fluisterend zei ze: “Ik voel me schuldig meneer. Wilt u me alstublieft straffen eh als een klein meisje dat zich niet weet te gedragen ehh bij grote mensen.”
Het was voor Anthony zo’n mooi beeld voor zich: de mooie maar schuchtere vrouw die kromp tot een klein verlegen klein meisje, met haar gezicht starend naar haar voeten, zenuwachtig friemelend met haar handen voor zich.
En wist dat hijzelf moest groeien naar een zelfverzekerde volwassen man, vooruit, haar vader.
“Inderdaad, meisje Sophie. Ik heb je gewaarschuwd. Als je je gedraagt als als een een kìnd,” waarbij hij het laatste woord haast uitspuugde, “verdien je hmpff...”
Hij stond driftig op, greep haar hand en trok haar mee, naar de eetkamerstoel die hij met zijn andere hand bij de eettafel weg trok om er zelf op te gaan zitten, en Sophie vervolgens ruw over zijn schoot te trekken.
Nog steeds zonder woorden trok hij haar rok omhoog en haar broekje naar beneden.
“Zo,” zei hij mogelijk nog barser: “dit is er wat er gebeurd met stoute kleine kinderen als jij. Nou? Nou?”
“Die krijgen een pak slaag, vader,” antwoordde Sophie zonder er bij na te denken en heel bedremmeld, en half huilend zelf: “het spijt me zo, vader, ik zal het echt nooit meer doen.”
“Dat is je geraaien, meisje.”
En begon met slaan. Pats pats pats.
Anthony merkte dat hij helemaal in de ban raakte van dat kleine stoute meisjes gedrag, dat hij helemaal de strenge vader werd die al maar bozer werd. Zonder zich meer in te houden sloeg hij haar billen rood, en schreeuwde zij moord en brand.
Tot hij uitgeput stopte en zij alleen nog nasnikte. En toen ook dat stopte kroop ze langzaam van zijn schoot en ging er schrijlings op zitten om hem te omhelzen.
“Dankjewel,” fluisterde ze in zijn oor, “dat was precies wat ik nodig had.”
Hij streelde haar haar, en fluisterde terug: “en dank aan jou, dat ik me zo op je mocht uitleven, wist niet dat ik dat in me had.”
Maartje
Er werd op de deur geklopt, en zonder te aarzelen riep Anthony “binnen”.
Het was Maartje die verbaasd bleef staan toen ze Sophie zag op Anthony’s schoot met haar gezicht in zijn hals verborgen.
Ze deed de deur achter zich dicht.
“Zo, je weet wel hoe je met stoute meisjes moet omgaan.”
Ze liep brutaal naar hen toe en tilde het rokje van Sophie verder op zodat haar rode billen beter zichtbaar werden.
“Nou ik denk dat ik maar beter later even langs kan komen,” en pakte de rechterhand van Anthony om die te bekijken, “of juist maar beter van niet. Die is niet meer tot veel in staat. Ben ik tenminste veilig.”
Ze plofte zonder te vragen op de sofa neer. “Of wil je dat ik haar,” waarbij ze misprijzend naar Sophie wees, “nog even netjes neerzet.” En tegen Sophie: “Heb je je weer eens misdragen, Sophietje?”
Anthony had moeite om zijn lachen in te houden. En ja, dit was precies de Maartje zoals Moniek die beschreven had. Brutaal en voor niets en niemand bang. Ook al wist hij dat het een pose was. Maar het was leuk om in haar spel mee te gaan. Nee, beter: om zijn en haar spel met elkaar te laten samenvloeien. Want dat was iets wat ze duidelijk met elkaar gemeen hadden: met liefde ‘een spel’ spelen.
“Ja, ga dat maar doen, Maartje,” antwoordde hij streng, om daarna meewarig te vervolgen met: “Heel fijn dat je op het juiste moment binnenkomt. Want wat dit meisje gedaan heeft is nog niets vergeleken met wat ik over jou gehoord heb. Dus ja, zet haar maar in de hoek, dan kan ze meeluisteren wat er met oudere meisjes dan haarzelf gebeurt als ze zich misdragen.”
Maartje trok een brede grijns. Hij ging mee in haar spel, heerlijk. Had het vast vaker gedaan, zo natuurlijk ging het hem af.
“Nou, dat eerste doe ik, maar dat tweede slaat natuurlijk nergens op,” waarop ze theatraal opstond en naar hun beide toeliep, Sophie bij een arm pakte en haar ruw van Anthony aftrok. Wat Sophie haar liet doen zonder mee te werken, zodat dat ze op de grond ruw op haar knieën terecht kwam.
“Auw auw,” jammerde die, “je bent gemeen,” met een snik.
“En jij een vervelend stout kind. Gaan we weer een beetje staan huilebalken. Oh nee, liggen zelfs. Gatver. Opstaan, en in de hoek jij.”
En omdat ze natuurlijk niet snel genoeg gehoorzaamde, pakte ze Sophie opnieuw bij een arm en trok haar ruw omhoog om haar vervolgens mee te sleuren richting hoek.
“Je bent gemeen, gemeen” jammerde Sophie door, totdat ze in de hoek aangekomen was en Maartje haar eindelijk losliet.
“Nou, wat zal het zijn, vervelend kind dat je bent. Braaf gaan staan in de hoek, zo het hoort, om je te staan schamen, of zal ik jou ook nog een keer over de knie leggen. Nou, wat zal het zijn?”
“Nee, juffrouw Maartje, alstublieft, ik zal gehoorzaam zijn,” klonk het nu bedremmeld.
En zowaar, ze wist netjes de houding van het gestrafte meisje aan te nemen: handen in de nek. Rechtop, borst naar voren. “Wilt u mijn rokje goed doen, Mejuffrouw, ik zal echt heel lief zijn vanaf nu.”
“Ach gut, je bent je broekje onderweg verloren, jammer dan,” en ze stopje Sophies rokje bij haar billen in de tailleband. Gaf zelf nog een gemeen tikje op billen. “Auw!” Om daarna vol zelfvertrouwen terug te lopen naar de sofa.
Waar tegenover Anthony inmiddels weer in zijn fauteuil had plaats genomen.
Misprijzend en met een diepe zucht begon hij: “Heb ik net een klein kind een pak rammel moeten geven, staat grote zus te blaten. Denk je nou echt dat ik daar intrap? Nou ja, zussen zullen jullie niet zijn. Daar is dat arme kind daar in de hoek veel te lief voor. Waarom heb ik jou ooit in huis gehaald? Ik moet wel gek geweest zijn toen. Oh ja, ik weet het weer. Toen had je ook zo’n zielig verhaal. Bah.
Nou, wat is het dit keer weer. Ben je wéér van school getrapt? Of krijg ik zo de politie aan de deur.”
Met de verbale uitval verdween het brutale zelfverzekerde uit Maartjes houding.
‘Ha, hij ging haar aanpakken. Ze mocht helemaal losgaan,’ voelde ze.
Ze dook nu zelf een beetje ineen en keek naar beneden.
“Ik heb gestolen, vader. Uit de winkel om de hoek. Zeggen ze. Maar ik had het alleen maar per ongeluk in mijn tas gestopt. Echt waar. En als u ehhh niet een goed woordje voor mij doet dan doet mevrouw dus aangifte. Maar alstublieft, straft u mij niet. Niet zoals dat kind. Daar ben ik veel te groot voor.”
“Te groot voor, hoezo te groot voor. Wat had je dan in gedachten?”
“Ik kan het terug betalen? Vader?”
“Dat is wel het miste. En jij denkt dus dat je dan geen straf hebt verdiend, kind?”
“Het spijt me vader. U heeft gelijk vader. Maar alstublieft niet zoals zij, vader, niet als een klein kind.”
“Om wat? Wat kreeg zij dan wel, denk je, dat jij daar te groot voor bent?”
“Over de knie, vader, uw knie, met billekoek op haar blote billen, vader.”
“Dat heb je goed gezien. Maar je snapt natuurlijk dat jij, veel ouder dan zij, geen klein kind meer zoals jezelf zegt, dan toch wel veel strenger gestraft moet worden dan zij. En dan heb ik het er nog niet eens over dat jij je veel erger hebt misdragen dan zij.
Als jij het allemaal zo goed weet, mag je het zelf zeggen wat je dan wèl verdient.”
Lichte paniek nu bij Maartje. Wat voor straf moest ze nu bedenken bij zichzelf. Nu ze slachtoffer werd wilde ze niet de regie meer hebben. Maar ze moest wat zeggen. Nou, het paste ook bij de tiener die ze nu was. Die zou niet gaan overleggen. Protesteren of doen, dat waren haar opties. Gewoon dus beide.
“Het is gewoon niet eerlijk, vader,” mopperde ze terwijl ze opstond. “Ik kon er toch niks aan doen dat ze gewoon niet opletten in de winkel. En nou krijg ik straf.”
Ze liep naar de rechte stoel waarop zojuist Anthony had gezeten met Sophie over zijn knie. Ze zette hem voor Anthony neer met de rug naar hem toe en boog zich over de leuning heen om de stoel aan de voorkant vast te houden.
“Denk je nou echt dame, dat ik je zo zou gaan straffen?”
Nog bozer stond Maartje weer op en keek hem vuil aan. Ze trok haar slip naar beneden en boog zich opnieuw over de stoel heen en trok haar rok omhoog om hem op haar rug te laten vallen. Zo presenteerde ze haar blote billen aan Anthony aan voor haar straf.
Het bleef een tijdje stil. Ze werd er onzeker van. Nog niet goed, zo?
Helemaal niet goed. Boos begon Anthony tegen haar uit te varen: “Winkeldiefstal, en je denkt er zo mee weg te komen. Tuttuttut.” En vervolgens op scherpe toon. “Opstaan, en uitkleden. En je weet hoe dat hoort!”
‘Wow, dacht Maartje, hij gaat echt tot het uiterste.’
Ze moest even diep ademhalen. Eigenlijk wilde ze niets liever dan zich voor Anthony te moeten uitkleden. Ze viel op man als hij. Zo heel innemend, en aantrekkelijk. Als ze nu naar hem keek voelde ze haar opwinding. Maar hij speelde zo goed de strenge maar oh zo foute vader. Ze wilde hem niet teleurstellen. Dus ging ze voor hem staan. Legde haar handen in haar nek en keek naar de grond voor haar. Op zoek naar haar schaamte. Schaamte om zich uit te kleden voor haar vader, puber als ze was met haar pas ontloken borstjes. Haar tranen kwamen nu als van zelf.
“Alstublieft vader, niet dat, ik schaam me zo.”
“Heel goed meisje, zo hoort het ook, je schamen. Diep schamen. Dus niks daarvan. Uitkleden. Nu! En alles netjes opvouwen. Een voor één. En aan mij overhandigen.”
Zo, het was hem echt ernst. Maar ze zou zich niet laten kennen. Hij wilde dat ze zijn dochter was, dan kreeg hij haar.
“Ja vader, natuurlijk vader,” en ze trok snel haar truitje uit. Gelukkig had ze een neutrale beha aan, die kon er wel door. Ze vouwde haar truitje netjes op.
“Ik kon er echt niks aan doen, vader, ik was gewoon vergeten dat ik hem in mijn tas gestopt.”
“Ook nog jokken. Je bent gewoon betrapt. Dat je steelt is al erg genoeg, maar dat je ook nog zo dom bent. Nee er zwaait wat voor je. Uitkleden jij! En netjes!”
‘Ja hoor, zijn handen op mijn billen, dat zwaait er’, dacht ze, ‘jemig, gewoon maar uitkleden dus, dan kan ik het niet erger maken. Maar oh was dat vernederend geworden: om zich als puber voor haar eigen vader uit te moeten kleden, onder zijn misprijzende blikken, en zijn voortdurend geroep van ‘en netjes!’....’
Maar toch deed ze precies wat hij van haar wilde. De stapel kleren op zijn schoot werd groter en groter totdat ze helemaal naakt voor hem stond met haar handen in haar nek, wachtend op zijn volgende sneer.
“Tut tut tut. En dan zo beschamend voor haar eigen vader moeten staan. Vooruit, op tafel leggen die kleren van,” en bood haar de stapel kledingstukken aan. “Die heb je voorlopig niet meer nodig. Weet je, ik weet het goed gemaakt voor jou. Ik was je van plan om zonder eten naar bed te sturen. Maar eerst krijg je een pak slaag van mij. En dan mag je naast dat kind daar in de hoek gaan staan. En daarna dus zonder eten naar bed. Opschieten!”
En terwijl zij zich met haar stapel kleren naar de tafel snelde, stond hij op. Maakte demonstratief de nodige bewegingen om te laten zien dat hij zijn spieren losmaakte om haar een ongelofelijk pak slaag te geven. Nou, ja, dat was ze concludeerde toen ze zich omgedraaid had en angstig naar hem keek. Had ze wellicht haar hand overspeeld?
“Op de bank, op je rug,” commandeerde hij boos. “Benen omhoog en wijd spreiden. En trek je voeten met je handen naar beneden.”
Bedremmeld gehoorzaamde ze. Er was geen weg meer terug. En ze betwijfelde of ze nog toneel zou moeten spelen. Dit was menens. Wat had ze zich op de hals gehaald?
“Verder kind. Ik wil dat kontje van je omhoog zien komen.”
De bank was breed, maar hem nog niet breed genoeg.
“Schuin liggen. Op het randje.”
Gedver, nog ongemakkelijk ook. Jemig, hij leek almaar bozer en bozer te worden. En zijzelf kleiner en kleiner. Ze werd zelfs bang voor hem. Ze omarmde die angst. Ja, zo moest het, wist ze weer. Omarm je gevoel. Je gaat gestraft worden omdat je een misselijk vervelend kind bent. Hij heeft alle reden om je heel streng te straffen.
Haar tranen kwamen nu als vanzelf.
En stroomden helemaal toen ze toegebeten kreeg: “Ja zeg, ga een potje zitten janken. Grienen als een klein kind terwijl je nog geen klap gekregen hebt. Denk je dat dat helpt, nou! Denk je dat ik je dan zielig ga vinden, nou? Dat ik zo stom ben om je dan maar niet de straf te geven die je verdient. Nou nou nou!”
Huilend stamelde ze: “Nnnn nee vvvader maar asjeblieft niet zzoo hardd.”
“Oh reken maar stom kind, hoe meer je protesteert des te harder ik je straf.”
‘Nu,’ sprak hij zichzelf toe, ‘nu moet je het waar maken. Maar je niet laten meeslepen. Gedoseerd slaan. Op precies die plek die jij wilt.’
Hij haalde even diep adem. Ah, wat lag ze er verleidelijk bij. Zo helemaal open met dat heerlijke kutje van haar en dat beschaafd getrimde schaamhaar.
Pats. De eerst klap. Ze schreeuwde. Veel harder dan nodig. Maar hij zag haar daarna rillen. Ze had zich zo ingeleefd dat het heel heel echt voor haar was geworden. En gemakkelijker voor hem. Het enige wat hij hoefde te doen was er voor zorgen dat haar hele billen gelijkmatig roze gekleurd werden. Maar haar schaamstreek niet. Dat was nog best lastig. Vooral omdat zij, als hij vlak daar in de buurt haar sloeg, rilde van angst. En maar bleef huilen en jammeren. Reden om even inhouden tot ze weer stil lag. Dat gaf hem weer de rust om op dezelfde manier door te gaan met slaan.
Zijn laatste drie slagen mat hij met nog grotere precisie af. Hij wilde ze direct na elkaar geven zodat ze even gek van pijn en angst werd, maar zonder haar te beschadigen natuurlijk. Haar dijen waren het perfecte doelwit. Daar had hij haar nog amper geslagen.
Hij slaagde daarin perfect. En zij ook. Want ondanks haar pijn gemengd met paniek wist ze haar benen opgetrokken te houden.
En huilde, huilde, huilde....
Hij knielde naast haar neer. Geduldig wachtte hij tot haar huilen stopte. Zorgde ervoor dat ze zich ontspande en haar benen weer strekte en haar ademhaling weer normaal werd.
Hij streelde haar gezicht en fluisterde “goedzo meisje.”
En zij fluisterde terug: “dank u meester.” Want haar vader was hij niet meer. Niet dat het daarmee al voorbij was voor haar. Ze wist dat ze naast Sophie moest gaan staan, richting muur en met haar handen in haar nek. Ze wist dat hij nog twee slavinnen gekocht had. En vermoedde dat hij ze één voor één zou ‘afhandelen’.
Waarbij ze het volledig bij het rechte eind had.
Magdalena
Anthony opende de deur om zijn volgende koop binnen te laten en te ‘consumeren’. Beide dames zaten al op het bankje te wachten: Magdalena en Geertruida. Ja, het was wat uit de hand gelopen. Hij had zich wat te veel laten meeslepen. Maar wat voelde het goed. En juist dat was iets wat hem bleef verbazen.
Hij gaf een knikje naar Magdalena. Hij had besloten dat hij zou afsluiten met Geertruida. Zo volgde ze elkaar wat leeftijd betreft netjes op.
Hij liep naar zijn fauteuil en ging zitten. Magdalena sloot braaf de deur, zag de twee meisjes met hun gestrafte billen en kwam daarna naar hem toe om vlak voor hem te gaan staan. Even aarzelde ze alsof ze hem peilde. Heel goed. Hij keek haar streng aan, net niet boos. Daar gingen haar handen al in haar nek. En meer dan dat. Benen licht gespreid, buik in, borst naar voren en haar ellebogen strak naar achteren. Maar ze bleef hem aankijken.
Mooi. Tijd dus haar op zijn strengst toe te spreken met een bits: “Zeg het maar! Meisje Magdalena,” zijn best doend op een heel neerbuigend ‘meisje’.
Hij had verwacht dat ze nu van alles moest bedenken, maar niets was minder waar. Zonder aarzeling biechtte ze op: “Mijn Meester, Meester Bernhard, is boos op mij, meneer.
Heel boos, meneer.
Hij zei dat ik een slechte slavin ben, meneer.
Dat ik voor veel te veel dukaten verkocht ben aan aan aan eh meneer de Directeur. En dat ik dat niet waard ben, meneer.
Meneer de Directeur moet wel geklaagd hebben over mij, meneer, zo boos was mijn Meester. En nog veel erger: hij vond het schandalig dat u maar 1 dukaat wenste te betalen voor mij. Hij was zó boos.
‘Wat ben jij nu voor een slavin. Uit mijn ogen! Ga jij maar naar die zogenaamde meester van je. Kind.’ En dat zei die zó eh verbitterd.”
Anthony had moeite om in zijn strenge rol te blijven. Verdraaid, er drupte zelfs een traan uit haar ogen. Ze durfde hem nu zelfs niet meer aan te kijken. Toch geloofde hij haar niet. Ze was dan wel absoluut geloofwaardig, en speelde fantastisch, maar dat ze zich ècht gekwetst voelde? Nee, dat niet. Daarvoor had hij net te veel theaterervaring. Maar ze deed het ge-wel-dig.
Was dat slavinnen eigen, dat theatrale?
Nee, hij wist wel zeker van niet. Moniek was zijn grootste voorbeeld daarvoor: geen theater, geen verzet. Nou vond ze zichzelf niet een echte slavin, maar dat was ze wel.
Maar Maartje en Sophie hadden beiden duidelijk wèl dat theatrale. En nu dus ook Magdalena. Mooi. Mocht hij zich dus nu ook mèt en òp haar gaan uitleven. Haar extra streng straffen. Maar niet als een klein meisje, zoals Sophie was geweest. Of de puber die Maartje had gespeeld. Maar op een ehhh echte slavin.
Toch was hij van plan ook haar niet meer te geven dan een spanking. Want een meester voelde hij zich beslist niet. Een spanking geven was één ding, maar echt straffen met zwepen en bondage en zo, nou nee. Dan toch maar even gewoon ‘over the top’ acteren dan?
Hij maakte zichzelf groot èn boos: “Fraaie meester heb jij, zeg. Het is toch godgeklaagd dat ik zijn eh ‘problemen’ moet oplossen. Kijk jezelf nou eens hier voor me staan. Oh zo schuldbewust. Ga je nou jammeren dat je het nooit meer zal doen? Ja dus?”
Ze keek nog zieliger naar de grond nu.
“Inderdaad, wat ben jij nu voor een slavin. Het is al erg genoeg dat hìj zo over je denkt. En dat ben je dus in geuren en kleuren aan mìj aan het opbiechten!
Dat hij bitter over je gedrag is, en dat ik dat dan maar moet gaan oplossen? Ach wat zielig nou voor jou, dat hij te beroerd is omdat zelf te doen.
Moet ik jou dan zo erg gaan straffen dat je je weer fatsoenlijk bij hem kan vertonen? Is dat het? Van oh oh oh hij heeft me zo streng gestraft, Meester. Mag ik nu uw Slavin weer zijn, Meester? Nou, ik dacht het niet. Zie je hier nu staan! Nou, hij mag zijn eigen problemen oplossen. Bah! Uit mijn ogen!”
En, zowaar, het had effect. Met een rood hoofd brak het zweet haar uit.
Met heel veel moeite en een heel klein stemmetje bracht haar smeekbede: “Alsublieft Meester, stuurt u me niet terug.”
“En waarom zou ik niet, nou, nou!”
“Dan weet ik niet meer waar ik heen moet, Meester. Alstublieft, doet u wat u wilt met me. Leef uw boosheid op mij uit. Ik verdien het. Vernedert u me, ik verdien het. Straf me alstublieft alstublief alstublieft....” haar stem viel steeds meer weg en ging weer over in huilen.
En eindelijk toen ze haar stem weer terug kreeg maar wel fluisterend, smekend: “wilt u mij een pak slaag geven, op mijn billen, mijn blote billen.”
En opnieuw met iets vastere stem: “Wilt u mij billekoek geven, meneer, zodat mijn billen rood zijn en ik me voor mijn Meester op de grond mag gooien om het hem te tonen en net zolang te moeten wachten tot hij me weer in genade aanneemt als zijn slavin.... alstuublieeft.”
Zucht. Hij had graag voor haar willen applaudisseren. Want ze was overtuigend, heel overtuigend. Of het gespeeld was of niet: het deed er niet meer toe. En ze vroeg om een spanking, godzijdank.
Hij zuchtte diep en wierp zijn handen quasi dramatisch omhoog. “In Godsnaam. Vooruit dan maar. Maar zeg hem, als je hem weer onder ogen durft te komen en nadat ik dus klaar ben met jou, dat ik nodig een woordje met hèm moet spreken. Over jòu dus, ja.”
“Dankuwel meneer,” fluisterde ze.
“Nou, bedank me straks maar. Na afloop. Goed. Midden in de kamer gaan staan. Omdraaien. En in de juiste houding.”
Duidelijk. Onmiddellijk gehoorzaamde ze. Handen in haar nek, strak naar achteren, borst naar voren, billen naar achteren. Mooi waren die laatste, nu ze naar hem waren toegekeerd. ‘Mooi rond en vol,’ dacht hij. ‘Misschien zelfs iets te volumineus. Jeetje, die ga ik zo lekker rood slaan. Haar pijn laten lijden. Foei, nou heb ik ook al van die sadistische gedachten. Ben ik nou echt een Meester aan het worden?’ Maar hij kon het niet ontkennen: dit voorspel wond hem op. Hij werd er stijf van. Even recht schikken dus, nu ze niet keek.
“Benen spreiden. Nee, niet te veel. Ge-hoor-za-men. Goed zo. Nu voorover. Touch... Your... Toes...,” wow wat kwamen die woorden er lekker uit.
En gehoorzaam was ze. Jong was ze niet meer, een jaar of veertig schatte hij, maar lenig genoeg. Hij genoot.
Met tegenzin kwam hij omhoog. Hij moest aan het werk.
Eerst haar rokje optillen en op haar rug spreiden. Ze had een keurig slipje aan die haar billen goed bedekten. En hold-up kousen, daar hield hij van. Zeker in dit geval, jarretels zaten maar in de weg. En nog zo’n leuke bijkomstigheid van slavinnen in het algemeen: panty’s waren voor hen uit den boze.
Het enige wat hij nog hoefde te doen was haar slipje langzaam naar beneden te schuiven. Hij besloot het ter hoogte van haar knieën te laten hangen. Het zou zo vanzelf op haar schoenen vallen.
Haar kutje stond nu open. Ze was geschoren, hij had goed zicht op haar lipjes. En een mooie rozet als kontje daarboven. Hij kan het niet laten om er met zijn vingers langs te schuiven. Ze rilde toen ze langs haar lipje streek. Mooi, ze was nat. Maar daar moest het bij blijven. Hij had werk te doen.
Hij ging schuin naast haar staan. Hij wilde haar met zijn volle hand slaan, hard, en dat zou ook hem pijn gaan doen, wist hij. Maar het moest. Hoewel die gedachte, dat het moest, niet echt eerlijk was, want hij had er bijzonder veel zin in.
Hij sloeg haar hard op haar rechter bil en vrij snel daarna op haar linker. Dat deed pijn, maar voelde heerlijk. Die eerste slagen, daarmee had je zo’n mooi effect. Even wachten tot hij haar billen rood zag worden. Hij moest zich beheersen om ze niet even te strelen. Ze was op leeftijd, maar wat had ze een goddelijke kont.
Daarna ging hij rustig door. Nu in het zelfde tempo, wat hen beide tijd gaf om bij te komen. Min of meer. Natuurlijk begon hij nu echt zijn hand te voelen. Natuurlijk begon ze nu bij elke klap te kreunen. Maar hij had zijn doel vooraf bepaald. Mooi egaal rode billen. ‘En aan dat droombeeld had ze maar te voldoen,’ zo grinnikte hij zowaar bij die gedachte, net halverwege haar pak slaag.
Daarna was het klap na kreun na klap na kreun. Tot haar kreun een echt Auw werd. Zijn eigen pijn vergat hij. Hij hoorde alleen nog maar haar beheerste schreeuwen.
Haar billen waren rood. Helemaal rood. Nog twee als afscheid, één rechts één links.
Hij draaide stil om haar heen en pakte een stoel, zette die voor haar neer, en ging zitten.
Stil.
Ze hijgde nog na. Hij had alle tijd. Zij nam alle tijd. Zou ook zij genieten? Of hem vervloeken?
Heel langzaam kwam ze eindelijk omhoog. Haar rok viel weer naar beneden. Pas toen ze rechtop stond keek ze hem aan. Intens. Bedroefd zelfs. Bedroefd dat het voorbij was. En liefde. Jazeker, ze keek hem liefdevol aan. Even was er een intense band tussen hen. Ze kreeg een blik vol liefde terug.
Toen stond hij op, draaide weer om haar heen en stopte haar rok in de tailleband zodat haar billen netjes bloot bleven. Even streelde hij ze. Warm, niet heet.
“Ga maar bij de andere meisjes staan, Magdalena.”
Ze draaide zich nog even naar hem om.
“Dank u, Meester.”
Hij glimlachte om haar foutje.
Hij was geen meester, hij was een meneer.
Geertruida
Nog één te gaan. Geertruida. De oudste slavin van de Kring. Hij zuchtte. Niet omdat het hem te veel werd, maar omdat ze de laatste zou zijn. Hij had niet verwacht dat het hem zo gemakkelijk zou afgaan. En dat hij het zo leuk zou vinden om te doen. En opwindend.
Wat het voor hem extra bijzonder had gemaakt, was dat hij had mogen spelen. Spelen met drie opwindende vrouwen, maar ook zelf mogen ‘spelen’. En niet alleen als meester. Nee, eigenlijk helemaal niet als meester. Zij speelden met hem. Eerst als klein meisje, toen als puber en tot slot als ... slavin. Dat maakte hem de meester die hij niet was, maar de acteur die speelde met wat hem werd toegeschoven. En toch en toch...
Hij had vage plannen wat hij allemaal met zijn vrouw zou doen, na afloop...
Maar eerst dus Geertruida. Voor haar opende hij alleen de deur. Hij wilde haar zien binnenkomen terwijl hij klaar zat op de armloze fauteuil. Ze zou hem zien, en de drie gestrafte vrouwen die tegen de muur stonden opgesteld. Ja, hij hield van een beetje effectbejag. Een beetje theater.
Hij zag haar al verstijven nog voor ze de deur achter zich dichtgedaan had. Daarna nam ze alle tijd. Keek naar de drie vrouwen, eentje zelfs naakt, de andere twee met ontblote billen. Allemaal gestraft. Keek naar hem, wachtend op haar. Wist wat dat zou betekenen. Nog een keer ging haar blik heen en weer. Zag de sofa tegenover hem. Zag daarna wat er op de tafel lag: een cane. Keek weer naar de drie vrouwen met hun rode billen. Hij wist dat ze zou concluderen dat hij hen alleen met de hand had gestraft.
Ze twijfelde zichtbaar. Want wat ze wilde was iets anders. Iets heel anders.
Hij dacht dat hij wist waarom ze aarzelde. Juliette had hem verteld hoe Geertruida in haar aanwezigheid was gestraft. Hoe ze overduidelijk vlak daarvoor haar meester had geprovoceerd in haar aanwezigheid. En die van Dora, èn Geertruida’s eigen gecertificeerde dienstmeisje. Hoe alles verliep zonder dat er gesproken hoefde te worden behalve die paar woorden van Bernhard: ‘Haal even de cane, Dina, wil je.’ Dina, hun dienstmeisje. Hij had ze onthouden, die woorden: ‘Haal de cane, Dina’. Zag nog steeds haar twijfel.
Die twijfel van haar haalde hem over de streep. Het zou gebeuren zoals zij het gewend was. Dat had ook zo zijn charme.
“De cane ligt op de tafel, Geertje.”
Dat doorbrak haar ban. Ze maakte eerst een keurige reverence voor hem, liep daarna naar de tafel om de cane te halen en kwam vervolgens naar hem toe. Vlak voor hem aangekomen pakte ze haar rok met beide handen vast om hem op te tillen. Dat was lastig want ze had ook de cane met beide handen vast. Maar het lukte haar wonderwel. Zo kon voor hem neer knielen op één knie. Om daarna, met gebogen hoofd en beide handen hoog, hem de cane eerbiedig aan te bieden. Hij liet haar even wachten. Ze vormde echt het volmaakte beeld van een slavin die zichzelf aanbod om gestraft te worden. Hij merkte dat ze moeite had om de cane hoog te houden en besloot om haar geschenk in ontvangst te nemen. Ze liet haar armen meteen vallen: het had haar inderdaad moeite gekost. Maar daarna legde ze, zonder van houding te veranderen, haar handen in haar nek.
“De sofa is jouw fauteuil. Op je knieën,” zei hij zacht, en daarna, wetend wat de woorden waren die Bernhard gesproken had: “Je weet wat ik van je verwacht.”
Ze stond op en keek hem even aan. Dankbaar. Dankbaar dat hij de juiste woorden sprak. Meeging in hun ritueel. En wat was hij blij dat hij had doorgevraagd toen Juliette hem het verhaal vertelde van haar bezoek, het verhaal van Geertruida, Naomi en Bernhard.
“Jazeker, Meneer. Dank u wel, Meneer,” sprak ze zacht en duidelijk onder de indruk.
Ze liep naar de sofa, knielde er wijdbeens op. Ze stroopte haar slip naar beneden tot op haar knieën, en legde zich vervolgens over de rugleuning.
Hij wist wat hij had te vragen, een neerbuigend: “Hoeveel Geertje?”
“Twaalf, meneer.”
Net zoveel als toen. Maar hij was lang zo geoefend niet met de cane als Bernhard. Hij zou voorzichtig moeten zijn. Haar zo streng straffen als wat Juliette beschreven had, dat wilde hij ook helemaal niet. Het was voldoende dat Geertruida er van onder de indruk was. En ja, hij wist heus wel dat toen, in aanwezigheid van Juliette, Dora en Naomi, Bernhard haar juist ‘Geertruida’ genoemd had. Dat was in hun situatie neerbuigend bedoeld geweest. Nu beoogde hij met zijn ‘Geertje’ hetzelfde effect, en zo te zien slaagde hij daar in, want hij zag haar heel even ineenkrimpen.
Hij gaf haar haar twaalf slagen. En net zoals Juliette beschreven had wachtte hij net zolang tot ze zich had hersteld voor hij de volgende slag gaf. Maar echt lang hoefde hij natuurlijk niet te wachten. Hij was geen Bernhard. Na de eerste drie kreeg hij wat meer zelfvertrouwen want alle streepjes lagen keurig naast elkaar. Hij sloeg langzaamaan ook steeds harder. En merkte dat dat effect had. Ook bij hem had ze tijd nodig om te herstellen. Bij tien werd hij echter te overmoedig: die liet dan wel een dikker spoor achter, maar kruiste ook de andere streepjes. Bij de laatste twee was hij dus weer voorzichtig. Toch nam ze nu meer tijd dan daarvoor. Wilde ze soms niet dat het voorbij zou zijn? Waarschijnlijk, want na zijn laatste slag duurde het lang voor ze overeind kwam en haar slipje op de grond viel.
“Dank u wel voor uw geduld, meneer. Staat u mij toe om mijn plaats in te nemen, meneer? Alstublieft meneer?”
Het klonk haast smekend.
Natuurlijk stond hij dat toe. Maar al te graag. Vier gestrafte dames naast elkaar. Alle vier met gestrafte billen. Drie waren er rood, eentje met, als je goed keek, nette rode streepjes.
Hij genoot. En dacht tegelijkertijd aan Moniek. Waar zij naar verlangde. Had zij hier ook willen staan? Hij was er zeker van. Zou hij dan toch haar Meester kunnen zijn?
Nee, zuchtte hij inwendig, niet op die manier. Maar haar straffen, zoals hij dat bij deze dames had gedaan? Dat kon hij zeker.
wie was nou al weer wie?
lijst met personages Kostschool: herzien - opent in nieuw tabblad
lijst met personages Genootschap - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
|
    
Lees en Beleef
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 126
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 07 mei 2022 - 02:24 pm: |
|
rollenspel |
Dankjewel, Spanking Fan, voor je wakker schudden (zie het tweede deel van dit verhaal). En je boeiende reactie.
Ik had me nog zo voor genomen om regelmatig een review te plaatsen.
En dit verhaal verdient het bovenal. Hoewel deel van een serie is dit echt een toppertje!
Zo’n erg mooi opgebouwde serie van billekoek exercities, dat zie je niet zo vaak.
Wat ik echt bijzonder in dit verhaal vind is het rollenspel waarin dit gebeurt.
En hoe dat ‘als vanzelf’ ontstaat.
Het geven (en krijgen) van billekoek is van nature een rollenspel.
Tenminste, als we het over een volwassen relatie hebben. Alleen al het feit dat er een dominant is die bepaalt dat zijn sub billekoek verdient: dat bepaalt het spel en maakt het relatief simpel.
Maar als je als dominant niet je eigen subje straft wordt het al heel anders. Zeker als de eigen dominant niet aanwezig is. Dan kan het haast niet anders dan dat je de bestraffing een kader geeft. Een verhaal. Dan wordt het echt een rollenspel.
Soms is dat zelfs een zoekproces tussen dominant en sub. En dat is wat dit verhaal zo bijzonder maakt.
Dit verhaal gáát wat mij betreft over dat zoekproces. Dominant en sub tasten elkaar af. Vinden een rolverdeling en setting. En gaan daar volledig in op. Zodat straf echt straf wordt.
En dan die verrassende opvolging van subjes, ieder in hun eigen setting.
Ook dat voelt heel natuurlijk aan. En de uiteindelijke opvolging, zeg maar gerust culminatie, is wat mij betreft echt geniaal: kort door de bocht dus van jong naar oud.
En het vierde ‘slachtoffer’ sluit daar naadloos op aan.
Wat rolverdeling betreft,
wat initiatief betreft
en wat straf betreft.
De ontrolling daarna -zie het volgende deel- is ronduit ontroerend.
Lieve Paul: je hebt dan, na al zijn twijfels, uiteindelijk van Anthony een rolmodel gemaakt voor alle meesters, meesteressen en dominanten onder ons.
Lees dat: dominanten onder u.
En subjes: droom en geniet....
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?