| Gepost op dinsdag 01 februari 2022 - 06:03 pm: | 
|
|
Over hoe SM het meisje tevoorschijn haalt in haar en zijn beleving
Mitzi keek op naar Ramon en Ramon zag het meisje. Het maakte niet uit dat haar huid rimpels, plooien en putjes vertoonde die verrieden dat Mitzi al vele jaren geen meisje meer was. Mitzi beantwoordde Ramons blik heel even voor ze verlegen wegkeek. Geïntimideerd en verre van meester van de situatie.
Ze bood een ontluisterende aanblik, klein en smal op een keukenstoel, haar kleren uit hun functie ontheven, lukraak verspreid rond de poten op de vloer. De touwen waarmee Ramon Mitzi’s polsen achter- en onderaan de zitting vastgebonden had, zwikten haar smalle schouders om, dwongen haar armen recht en laag, lieten haar tieten priemen. Haar enkels stonden tegen de binnenkanten van de poten gespalkt. Haar knieën waren vastgezet op de hoeken van de zitting. Haar opengedwongen dijen boden vrij zicht op haar met donkere potloodstreep behaarde spleet.
Met het aanbrengen van de touwen was het niet voorbij. Mitzi hoorde Ramon over de krakende vloer naar de hoek met gereedschappen wandelen, zag hem terugkeren met ducttape. Hij scheurde stroken en besprak haar neiging altijd haar mond open te doen. Dat ze veel te vertellen had, was het probleem niet. Wel dat ze best vaak, bij benadering altijd, becommentarieerde. Bekritiseerde. Oordeelde. Mitzi deed haar mond open, maar slikte bij nader inzien haar weerwoord in, toegevend aan de magie van de touwen, die de welbespraakte dame terug toverde tot het onzekere, met zichzelf en de wereld verloren wicht van weleer. Ze zweeg totdat twee stroken op haar lippen geplakt spreken onmogelijk had gemaakt.
“Spreken is zilver, zwijgen is goud,” pestte Ramon. Eerder vandaag aan de ontbijttafel waren woorden van deze strekking de vonk geweest om het te laten knetteren, een ruzie waarvan de buren konden meegenieten. Nu waren ze een afrodisiacum. Mitzi werd geil als boter, ondanks vanwege haar ontluistering roodverkleurde wangen. Ze keek opnieuw weg van Ramon, niet langer bij machte zijn speels boosaardige, onverholen genietende blik te trotseren.
De zon was zo ver gezakt dat ze het doek voor het raam bescheen, Mitzi’s haren tot wortelen verkleurde, haar lijf in bordeelkleur tentoonstelde. Ramons stijve groeide tot knellend in zijn broek terwijl hij haar bekeek. Het zien van het meisje deed iets met Ramon wat hem hevig verontrustte toen hij nog jongetje was, zo hevig dat hij zich afvroeg of hij behandeling nodig had. Een elektroshock. Een hersenspoeling. Of zou het nog kunnen dat hij zomaar op een ochtend ontwaakte, om eerst te ontdekken dat het weer niet veel soeps was, maar vervolgens dat zijn fantasieën teruggedraaid waren naar regulier? Als zijn verlangens normaal zouden zijn, was de weg naar geluk dat ook, dacht hij diep van binnen (terwijl hij toen trouwens extravert te keer ging tegen al het normale, doorsnee en burgerlijke). Het had Ramon jaren gekost, van eerst ontkenning en vervolgens dralen met acceptatie, voor hij zich verzoende met de gedachte dat hij een bij zijn verlangens passend meisje moest zien op te sporen.
“Als het liefste meisje van de wereld me aankijkt, begin ik te rillen van opwinding bij de gedachte haar pijn te doen,” bekende hij ooit op een date aan een lief meisje. Nog geen kwartier later pakte ze haar handtasje en beende weg, zij niet langer van plan een excuus te verzinnen wat wel geloofwaardig klonk en hij een illusie armer voor wat betreft het op uiterlijk kunnen inschatten van iemands lustenrepertoire. De weg naar geluk leek niet geprogrammeerd in zijn navigatiesysteem. Dat of zijn navigatiesysteem deugde niet.
Nu herhaalde hij dezelfde woorden tegen Mitzi, vlakbij haar gekomen, neerkijkend op zijn verovering, haar wil met touwen gemarginaliseerd, haar lijf ontkleed, volledig aan hem ter beschikking gesteld. Hij zag haar dijen zachtjes rillen terwijl de koorts van de machtskick die hij voelde, onder zijn kleren door zijn lijf joeg. Bang was ze niet toen hij zijn handen strekte en haar tepels bevoelde. Hooguit beducht. Ramon wist natuurlijk dat Mitzi een bij zijn verlangens passend meisje was, maar soms was het geiler om aan te nemen dat dit niet zo was, dat het ongewis was hoe zijn lustobject zou reageren op het moment dat hij traag liefkozen inruilde voor gemeen knijpen.
Het meisje met huid en haar tot zijn beschikking hebben, dat was Ramons fetisj. Haar laten debuteren, inwijden in de geheimen van het combineren van pijn met plezier. Hij luisterde toen zijn vingers toch nog onverwachts in Mitzi’s tepels knepen. Hij hoorde haar ingehouden zuchten, vervolgens kreunen. Haar tepels zwollen op. De stoel kraakte onder de kracht waarmee haar ledematen aan de touwen trokken. Haar kracht bleek ontoereikend. Ze moest blijven waar ze was, aan hem ter beschikking gesteld, voor onbepaalde tijd. Zijn vingers liefkoosden haar terwijl zij net zo goed als hij wist dat hij dacht aan, verlangde naar het moment waarop hij haar opnieuw pijn zou doen. Dat moment kwam en opnieuw kreunde ze, zielig en mismoedig. Afhankelijk, wist ze, toen haar ogen de zijne zochten, de gedachte dat dit alles verre van zelfredzaam of feministisch was, wat ze zeker weten was als ze kleren in plaats van touwen aanhad.
Haar eigen wil loste op in de wil tot overgave. Van hem zijn. Al was de blik in zijn bruine ogen niet langer kalm tot op het onderkoelde af. Er glinsterde ondeugd, en misschien iets wat nog gevaarlijker was. Ramon was niet langer haar rots in de branding, de lange goedaardige slungel die tot haar ergernis zelfs begrip opbracht voor onbegrijpelijke opvattingen. Van deze man zijn betekende pijn lijden. Terwijl ze zich laafde aan de begeerte in zijn handen, zijn nabijheid, de geur van zijn aftershave zich vermengde met haar eigen geur van geil, ervoer ze dit als een logisch en volkomen vanzelfsprekend concept. Hier en nu, in de warmte van een prille lentezon, beschenen door zinnelijk licht, was alles anders dan daarnet, waren haar hang naar controle, haar bewijsdrift en geldingsdrang pretentieus en lachwekkend. Ramon deed Mitzi opnieuw pijn, met nog wat meer verve en zekerheid. Mitzi verdroeg opnieuw en bleef was onder Ramons handen.
Tot ze in een onbekende verte staarde terwijl Ramon neerkeek op haar dijen, in haar kutje, aankondigde dat hij haar daar pijn ging doen. Ondanks dat hij zijn woorden uitsprak met een zweem van voorpret, alsof hij verwachtte dat Mitzi het als een welkome mededeling beschouwde, voelde het als een hardvochtig oordeel. Het bracht haar terug naar vroeger, naar een leeftijd waarop meisjes recht hebben op veiligheid en bescherming, maar in haar geval gold dat niet. Voltooid verleden tijd. Demonen overwonnen. Maar nu, wachtend, terwijl een tochtvlaag vanuit het trapgat haar fysiek herinnerde aan haar mate van onbescherming, kropen emoties van vroeger terug in haar buik. Ze mengden met de liefde die ze voor Ramon voelde, de wil hem te gunnen waar hij opgewonden van raakte. Ze formuleerde haar opdracht voor zichzelf. Ze ging de pijn incasseren. Maar niet alleen dat. Alleen maar incasseren volstond niet, dat was een opdracht voor beginners. Aan haar werden hoge eisen gesteld. Zeg maar gerust de allerhoogste. Haar opdracht was om na het incasseren, als zijn vingers haar zouden bezoeken op haar allerintiemste plek, geil te zijn. Geiler dan ooit.
Met de houten spatel was ooit geroerd in spekjes of prut bij de rijst of tomatensaus voor de lasagne. Nu was het een wapen in Ramons hand dat hij, staand achter de stoel, omlaag stak, tot tussen Mitzi’s dunne, in de sportschool getrainde dijen. Hij zag ze sidderen en zag haar knieën onwillekeurig kracht zetten, maar de touwen zaten te strak om haar knieën bijeen te brengen. Hij deed alsof hij toesloeg. De schrik in haar lijf, de onwillekeurige kreet uit haar mond, gesmoord in de tape tot een zielige en nietige klacht, wond hem op. Direct daarna sloeg hij echt toe, de spatel vlak boven de zitting, venijnige tikken frontaal op haar kut. Gedoseerd, maar zeker niet zachtzinnig. Hij kon zien aan Mitzi, haar beweging, het golven van haar spieren, hoeveel inspanning het haar kostte om pijn op die plek te verdragen. Toch zette hij door, want hij wilde zoveel van haar als hij kon. Hij wilde haar tot het uiterste. Dus pijnigde hij haar tot ze jammerde achter de tape, sidderde op de stoel, haar tieten opwipten, die mooie dijtjes en knietjes kronkelden. Onverhoeds nam hij pauze. Mitzi kwam stil te zitten. Door de plotselinge stilte leek het geluid van de fluitende vogels aan de andere kant van het geblindeerde raam overweldigend. Ramon keek van boven op Mitzi neer. Ze oogde meer ontluisterd dan ooit, maar ook mooier dan ooit. Meer van hem dan ooit, dat was misschien waarom Ramon haar nu zo mooi vond. Zo dapper en onverschrokken, want ze keek op naar hem, haar ogen groot, glanzend, vochtig, maar onvoorwaardelijk bereid om nog meer en langer te incasseren. Zo lang en zo veel als Ramon nodig vond.
Uiteindelijk voelde Mitzi in plaats van de spatel Ramons hand tussen haar benen. Even werd ze door hem betast en bepoteld, maar hij had te veel zin in haar om te treuzelen. Hij liet twee vingers van richting veranderen en penetreerde haar. Het kreungeluid wat ze uitbracht, klonk even zielig als gretig.
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?