| Gepost op vrijdag 24 december 2021 - 11:11 am: | 
|
|
hoe Jacob alles op zijn kop zet, en mij gelukkig maakt: Wendy’s verhaal
Ik sta langzaam en voorzichtig op. Ze heeft me best wel gestraft, mijn zusje. Mijn billen branden, meer nog dan die vorige keer.
Maar nu is het anders dan toen.
Toen bij ons thuis. Toen ze mij de vorige in het geniep naar buiten had zien gaan.
Toen was ik helemaal in haar ban.
Ze had me betrapt op iets wat ik echt heel erg vond: stiekem naar Jacob gaan. Ik voelde me schuldig. Natuurlijk, ik wilde niet dat ze het aan vader vertelde. Maar dat was het niet alleen. Ik schaamde me ook voor mijn eigen gedrag.
Manons straf maakt dat ik dat gevoel kwijtraakte. Dat ik met rode billen op weg naar Jacob zelfs ... opgewonden daarvan mocht zijn.
En weer veranderde alles. Nu gaf Jacob de opdracht. Mijn zusje moest me straffen... van hem. Gewoon, het feit dat hij dat doet, dat kan doen, dat hij dingen over mij beslist... Dat is zó belangrijk voor me.
Ik heb vanaf nu geen vader en moeder meer die dat voor me doen, maar Jacob. Moeder die me bemoederde, vader die mijn grenzen bepaalde: beide had ik nodig. Elke keer als dat gebeurde voelde ik me veilig. Niet dat ik nooit protesteerde natuurlijk, of begon te mokken, maar het was altijd maar voor even. Alleen al omdat ik daarna hun knuffel nodig had om alles weer te vergeten.
Ja, ik ben altijd een braaf kind geweest. En behalve die ene keer heeft vader me nooit over de knie gelegd voor een pak op mijn billen. Toch heeft die ene keer wel degelijk iets bij me los gemaakt. Een onbestemd verlangen naar eh veiligheid. Naar overgave? En die opwinding van pijn, van tintelende billen, van het over de knie gaan, je rokje dat omhoog gaat, je billen die ontbloot worden.
Die eerste keer bij vader was het allemaal zo nieuw. Natuurlijk wist ik dat hij dat bij Manon al vaker deed. Ik liep dan altijd hard weg wanneer het gebeurde, maar was ook best wel heel nieuwsgierig hoe het zou zijn. Een verlangen misschien zelfs wel, dat hij ook bij mij... Maar dat wilde ik beslist niet voor mezelf toegeven.
En toen gebeurde het gewoon. Ik liet me verleiden om ruzie te maken. Oh, dat kan ze heel erg goed, Manon. Maar meestal krijgt ze geen vat op mij. Wel op moeder. En dus vooral op vader. Ik hield me toen nooit bezig waarom hij dat deed. Ik bedoel maar, het is echt niet meer normaal dat je vader je over de knie legt voor een pak slaag. Dat doe je tegenwoordig niet meer als je je kind opvoed. Toch voelde dat toen voor mij als heel normaal dat hij dat bij Manon wel deed. En dus ook die ene keer met ons tweeën. Ik denk dat ik het ook toen al ergens wist dat, omdat Manon het nodig had, ik het ook kreeg. Ik denk dat ik gemakkelijk dingen accepteer als ze gebeuren. Ik ben een gemakkelijk slachtoffer. Voor van alles geloof ik. Daarom is het zo belangrijk voor me dat iemand me beschermd. Iemand die ik moet gehoorzamen. Mag gehoorzamen.
Nog zo’n herinnering. Soms was vader een paar dagen weg. Manon begon dat steevast te klieren. Ik was alleen maar slachtoffer. Moeder moest dan ingrijpen, en ik weet dat ze het daar moeilijk mee had. Dat werd dan vaak ruzie tussen haar en Manon, gewoon omdat ze het niet in zich had, moeder. Ik probeerde dan weer te sussen. En na afloop Manon te bewegen om het weer goed te maken. Haar verontschuldigingen aan te bieden. Ik heb het zelfs wel eens voor haar gedaan. Omdat ik het niet kon verdragen dat het mama pijn deed.
Zo, wat een gedachten allemaal. Gewoon, alleen maar omdat ik daar net over de knie lag van mijn zusje en met brandende billen wachtte op wat komen ging.
Ik denk dat ik dat allemaal toelaat, die gedachten en gevoelens, omdat ik me zo zeker voel. Zeker over Jacob. Ik ben van hem. Ik ben heel erg van hem. En dat maakt dat ik verschrikkelijk veel van hem hou.
Hij was het, eigenlijk, die me strafte zonet. Niet omdat ik straf verdiende. Maar gewoon, omdat ik van hem ben. Omdat ik het nodig heb om dat te voelen. En omdat het nodig is dat Manon mijn kleine zusje blijft. Of weer wordt, eigenlijk. Dat onze verhouding weer even opgeschud wordt. Ze heeft nu niets meer over me te vertellen. Als ze dat probeert zal er altijd Jacob zijn. Als hij het goed vindt dat ze de baas over me speelt is omdat hij dat wil, omdat hij dat leuk vindt. En anders ondervindt ze de gevolgen. Nou ja, dan straft hij haar dus.
Beide gedachten geven me opnieuw een heerlijk gevoel. Ik hoef me nooit meer vervelend te voelen als ze te veel de baas over me speelt. Terwijl ik toch de oudste ben, vergeet dat niet. Vroeger liet ik het meestal maar over me heen komen. Maar toch dook dat dilemma wel zo nu en dan op: eigenlijk mag ik dat niet toestaan, ben ik de oudere zus en moet ik me laten gelden.
Vanaf nu, als ze de baas speelt, is het òf om dat Jacob dat wil - en dat maakt het fijn. Of ze wordt er voor gestraft. En ja, dat is wel degelijk ook fijn. Nu mag ik dat gewoon voor mezelf toegeven. Ook voor mij is het fijn dat Jacob Manon straft.
Het is een gevoel dat me overweldigt, als ik er aan terug denk. Die eerste keer dat Jacob haar over zijn knie legde en Manon een pak slaag gaf op haar blote billen. Dat ze zich moest uitkleden omdat ze zich maar blééf misdragen. En daarna, op onze slaapkamer, dat ze moest knielen op het bed, zo naakt en open, zo tentoongesteld, zo kwetsbaar klaargemaakt voor haar straf. Dat ik weggestuurd werd door Jacob om mij te beschermen, maar toch wist wat er gebeurde. Al die dingen dansen door mijn hoofd ... en ik ... ik word er opgewonden van.
Ik heb mijn ogen gesloten. Ik weet niet meer wanneer ik dat deed. Ergens nadat ik ben opgestaan van Manons schoot. Ik sta daar alleen maar. Alleen maar? Nee, ik sta daar en ben gewoon geil. Een hand streelt nu zachtjes over mijn jurkje heen mijn borsten. Ik voel mijn tepels stijf worden. Ik weet dat het Jacob is. Ik hou mijn adem in. Bied me aan hem. Zucht van verrukking, hou mijn adem in, mijn hoofd omhoog. Mijn God wat gebeurt hier met me.
Zachtjes spreekt Jacob, maar niet tegen mij: “Ga in de hoek staan Manon.”
Zonder protest gehoorzaamd ze hem, tenminste, ik hoor haar schuifelen, want zien doe ik het niet, mijn ogen blijven gesloten.
“Kom,” fluistert Jacob in mijn oor. Hij laat mijn borsten nu met rust. Voor even hoop ik. Ik open weer mijn ogen en laat me door hem leiden.
Hij laat me uit mijn slipje stappen dat aan mijn voeten op de grond ligt en duwt me zachtjes op onze bank. Hij knielt voor me neer. Duwt mijn benen open. Ik zak weg in de bank.
Zijn handen haken mijn behaatje los en vinden opnieuw mijn tepels. Ik kreun van genot. Hij kan zo heerlijk met ze spelen. Maar ergens wil ik nu meer, veel meer. Ik hoop, ik hoop... Vragen doe ik natuurlijk niet.
Maar hij weet het. Hij laat mijn tepels los om me wat meer achterover te trekken. Nou ja, dat doet hij door mijn mijn benen naar zich toe te trekken. Ik weet dat ik beschikbaar voor hem ben. Ik weet dat ik geil en nat op hem lig te wachten.
Dan voel ik zijn tong. Hij speelt met mij klitje. Langzaam, denk ik nog even, alsjeblieft laat het lang duren.
Hij gehoorzaamd mijn wens. Natuurlijk. Zijn handen spelen weer met mijn tepels, zijn tong omcirkeld mijn klitje. Oh, wat voelt dat heerlijk.
Dan bedenk ik... mijn zusje kijkt.
ahhhh
Vind ik vind ik
ohhhhh
dat dat dat er rug?
jeeeeetje
neeeeeeeee
Ik kom.
Hevig.
Intens.
Jacob laat me naschokken.
De schurk.
Mijn lieverd.
Hij gaat maar door.
Als hij niet gaat stoppen dan, ja dan
Maar hij stopt. Laat me uithijgen.
Fluistert in mijn oor: “We hebben een gast, weet je nog. Maar vanavond, vanavond beloof ik...”
Hij laat in het midden wat. Maar ik weet het. Oh ja, vanavond. Vanavond gaat ook hij genieten. Ik wil geneukt worden. Hem in me voelen. Hem helemaal gek maken.
Ik open voorzichtig mijn ogen. Hij heeft zich, nog steeds op zijn knieën, inmiddels opgericht. Hij kijkt me lief aan. En trots. Oh ja, hij is trots op mij. En opnieuw sluit ik mijn ogen.
Dan voel ik een kus op mijn slapen. Ik draai mijn hoofd voorzichtig om. Natuurlijk weet ik dat die kus van mijn zusje is. Ik heb haar niet aan horen komen. Vind je het gek. Ik was zelf nou niet echt stil. Heeft Jacob haar geroepen dan? Ze stond toch in de hoek? Of heeft ze toch de hele tijd staan kijken.
Ik zou me moeten schamen. Maar dat doe ik niet. Ik voel me zó trots. En wentel me om in al die liefde om me heen.
“Ik voel me zó trots...”
Maar dat ben ik niet, die het zegt, maar mijn zusje.
“Zo trots op mijn grote zus. Ik wou dat ik jou was. Zo mooi, zo echt, zo puur, zo prachtig lief...”
Ik kijk haar lachend aan.
“Als je het maar laat, zusje van me.
Waag het niet om braaf te worden.”
“En daar ben ik het helemaal mee eens,” voegt Jacob toe.
“Kom, jullie beiden. Kleed je aan.”
Dat doen we braaf. Wat voor Manon meer werk is dan voor mij. Ik hoef alleen mijn behaatje weer vast te haken en het elegante slipje weer aan te trekken dat Jacob vanochtend voor me gekocht heeft.
Jacob is intussen op de bank gaan zitten. Zodra ik aangekleed ben mag ik naast hem kruipen.
Manon laat hij voor ons neer knielen.
Dat heeft een reden, is me al snel duidelijk.
Jacob heeft een toespraak voor haar voorbereid.
“Er gaan vanaf nu een paar dingen voor je veranderen, Manon.
En er is al zoveel voor je verandert. Je zus is bij me ingetrokken. De macht die je over haar had ben je kwijt. Dat je nu hier voor mij neerknielt is niet voor niets. Het geeft onze verhoudingen vanaf nu weer. Ik op de bank met Wendy dicht tegen me aan, jij geknield voor mij. En ik vind het mooi, nee, beter: moedig van je dat je dat accepteert, Manon.”
Manon bloost, zie ik.
En op de manier waarop ze hem aankijkt, begrijp ik dat ze het ook echt zelf wil.
Wat ziet mijn Jacob toch dingen scherp. Terwijl hij nog zo jong is, maar een paar jaar ouder dan ik.
“Je had het nodig om gestraft te worden. Je bent een rebelse meid.”
Tsja, nu wordt ze echt vuurrood.
Is ze dat, ga ik bij mezelf na, een rebelse meid? Ik vind haar vooral ook heel lief. Maar ze heeft haar strenge vader nodig. Is dat hetzelfde als rebels zijn?
Ze daagt hem uit, haar vader, dat is waar. Maar...
“Je bent rebels omdat je een strenge hand nodig hebt.
Je zoekt het op, keer op keer. En sinds je je vader eens hebt verleid tot een goed pak slaag, wil je steeds weer. En meer.”
Hoe kan hij dat nou weten? Maar hij is Jacob, hij weet gewoon dingen.
Hij doorziet niet alleen Manon, maar ook mij. Dat maakt hem zo aantrekkelijk voor mij. Zo eh dominant.
Maar haar reactie verrast me.
“Ik ben gewoon een Kreng.”
Dat komt er helemaal niet triomfantelijk uit. Integendeel. Ze staat op het punt om in huilen uit te barsten, zo sip kijkt ze.
“Ik zeg dat al een hele tijd tegen mezelf. Ik ben helemaal niet lief zoals ik altijd beweer. En streng voor mezelf.”
Streng voor zichzelf? Huh? Ik dacht het niet.
“Ik noemde mezelf altijd zo. Lief en Streng. Gewoon de baas willen spelen, eigenlijk dus. Omdat ik niet kreeg wat ik wilde of zo. Het sloeg nergens op, dat weet ik wel. Ik had een ouder zusje, die mocht van alles wat ik niet mochten. Vond ik. En een vader met allemaal regeltjes. Speciaal voor mij, dacht ik altijd. Dat was allemaal heel erg oneerlijk dus. Dat maakte dat ik een Kreng werd. Voor mama, voor vader en vooral voor jou, mijn grote zus.”
Ze kijkt me daarbij schuldbewust aan.
Het klopt allemaal wat ze zegt, en toch ook weer helemaal niet.
Ik buig me voorover naar haar toe en neem haar gezicht in mijn handen. Dwing haar om me aan te kijken. Ik zie te tranen nu langs wangen lopen.
“Hé zusje. Ik hou van je. En ik vind je helemaal geen kreng. Ik vind je lief, en eerlijk en soms eh best een beetje rebels. Toen vader je zo streng strafte nadat hij mij eerst strafte.
Maar ik vond het immers goed dat je me over de knie legde nadat je me betrapt had ‘s nachts, toen ik stiekem naar Jabob ging? Moet je zien wat dat allemaal te weeg heeft gebracht. En ik zie helemaal geen kreng hier in mijn handen. Alleen maar een gezicht vol traantjes die ik nu ga weg kussen.”
Wat ik doe. En dus helemaal niet zo gemakkelijk is met zij daar op de grond voor me geknield en ik op de bank. Wat het best wel weer grappig maakt en een klein glimlachje op Manons gezicht tovert.
“Voor mij ben je vanaf nu mijn Krengetje. Zie het maar als geuzennaam,” besluit ik en laat haar weer los.
Ze kijkt me verbaasd aan. Ze wil gaan protesteren zie ik, maar kijkt daarna naar Jacob naast mij. En ik daarna ook. Wat gaat hij doen?
Hij glimlacht, naar mij, naar haar. Trekt zijn wenkbrauwen op. Licht spottend en toegeeflijk tegelijk. Oh, wat vind ik hem zo aantrekkelijk als hij dat doet.
Kijkt opnieuw naar mij, dan weer naar haar, alsof hij niet weet wat hij moet doen. Maar het zijn manier om de spot met haar te drijven. En met mij. Zo van: wat moet ik nu met jullie beiden. Maar dat weet hij al heel goed, dat weet ik zeker. Hij laat ons alleen maar opzettelijk in onwetendheid wachten. Manon dan, want bij mij lukt hem dat niet. Ik ben zo brutaal om precies hetzelfde naar hem te doen en daarna naar haar.
Hij schiet in de lach.
“Goed zo meisje.”
Dat is voor mij bedoeld.
Dan naar Manon: “Wendy heeft helemaal gelijk, Manon. Ik plaag jullie alleen maar. Of ik je vanaf nu mijn Krengetje ga noemen? Misschien. Soms. Eerlijk gezegd: dat ben je. Maar waag het niet omdat te willen veranderen. Anders is er niet meer voor mij om te doen. En ik wil je nog heel vaak over de knie nemen, Manon, dat vind ik veel te leuk.”
En tegen mij, geruststellend: “En jij ook meisje. En nog veel vaker dan dat Krengetje op de grond. En reken maar dat ik ook die cane die we vandaag gekocht hebben ga gebruiken. Op jullie beider billen.”
Hij zijgt even en kijkt ons beide nadrukkelijk aan.
We snappen onmiddellijk wat hij van ons verlangt.
“Dank je wel Jacob,” antwoorden we dan ook in koor.
“Goed zo dames. Zo hoort het.”
We blozen beiden van zijn compliment.
“En dan nu: opstaan, en uitkleden, beide.”
We kijken elkaar verbaasd aan, en daarna Jacob.
“Kom kom, ik meen het.”
Natuurlijk gehoorzamen we nu snel.
En al bij het eerste kledingstuk dat we uittrekken, klopt hij op de bank.
Ach zo, spannend. We vouwen ieder onze kleren nu netjes op en leggen het op ons eigen stapeltje naast hem, daar waar ik net nog zat.
Als we beiden naakt zijn, gaan we netjes naast elkaar voor hem staan, benen gespreid, handen in de nek. Ja, we hebben wel één en ander geleerd intussen.
Hij knikt bewonderd. We gloeien van trots.
Hij spreid zijn benen en wenkt ons. Ook dat bevel begrijpen we zonder te hoeven vragen. We gaan vlak voor hem staan, tegen elkaar aan, met nog wel onze armen in de nek. Dat geeft een grappig resultaat, want ik ben net iets langer dan Manon en zo zijn we innig verstrengeld.
Hij wenkt ons nogmaals en ook nu is zijn bedoeling ons duidelijk: met ons onderlijf rechtop buigen we naar hem toe, hem zo onze borsten presenterend.
Heerlijk dat hij ze daarna na grondig inspecteert.
En aahh ook onze tepels één voor één stijf maakt.
En verzucht: “Mooi mooi meisjes. Mooie meisjes. Mooie meisjes van mij.”
We glunderen beiden.
“Toe maar,” zegt hij terwijl hij ons zachtjes op onze billen tikt.
Toe maar, wat?
We richten ons weer op en kijken elkaar vragend aan.
Ik schiet vol, en geef Manon spontaan een kus. Die ze natuurlijk beantwoord. Met onze handen nog in de nek vinden onze lippen elkaar.
“Toe maar,” zegt Jacob nogmaals zachtjes.
Aarzelend begin ik Manon te zoenen. Ze opent braaf haar mond en laat me binnen. Begroet mijn tong. Oefff dit hebben we nog nooit gedaan. Tongen. We tongen. Het moet van Jacob, denk ik nog even. Tongen met je zus doe je gewoon niet. Maar ik hou me voor de gek. Dit wil ik zelf. En Manon ook. Natuurlijk neemt het van me over. Ze is gretig. We zijn gretig. Allebeide.
Bijna vallen we om. We staan immers nog steeds half gedraaid tegen elkaar aan, met onze beide handen in de nek.
Dat merkt ook Jacob en geeft ons opnieuw een tikje op de billen.
“Voor nu even genoeg, dames. Douchen nu. Samen. Het is een kleine douche, dus je helpt elkaar. Maar niet meer dan dat. Dan afdrogen en je weer melden.”
Leuk. Dat hadden we als zussen nog nooit gedaan. Maar even lekker keten zit er niet in. Onze douche is gewoon te klein. En, nou ja, Jacob mogen we natuurlijk niet laten wachten.
Terug in de woonkamer heeft Jacob onze kleren al uitgezocht.
Voor mij natuurlijk mijn nieuwe jurkje.
Maar er liggen er twee...
Twee jurkjes. In dezelfde keur. Donkerpaars.
Ik kan even niet zien wat de mijne is.
Hoeft ook niet. Want Jacob vertelt me plechtig dat hij er twee gekocht heeft. Afspraakje met het winkelpersoneel. De smiecht. Daarom mocht ik niks uitpakken toen we thuis kwamen. Nou ja, mijn jurkje had ik gewoon al aan natuurlijk. Maar mijn ‘oude’ kleren opbergen mocht ik niet in de winkel. Die zaten dus al in de tas van de winkel. En dus niet alleen dat... Maar hoe kon hij weten dat Manon en ik dezelfde maat hebben. Ik ben tenslotte net wat langer dan Manon.
“Ik heb vooraf even bij je moeder geïnformeerd,” biecht Jacob op.
Huh.
“Die vond dat trouwens een heel gewone vraag. Toe, beide, aantrekken.”
“Maar ik heb er geen passende schoenen bij. En geen... eh,” moppert Manon timide.
“Tada....”
Jacob tovert een tweede lingerie setje tevoorschijn: behaatje, jarretels en kousen. En hoge hakjes.
Hij had dus echt met moeder samengespannen, want alles past perfect.
En wat wist ze dan nog meer?
Op die ongestelde vraag krijg ik natuurlijk geen antwoord.
Maar de opdracht van Jacob was heel duidelijk geweest. En wat hij er nu nog aan toevoegt ook.
“Geen slipjes voor jullie, dames.
Aankleden nu. Ik heb bij een leuk klein restaurantje gereserveerd. Jullie kunnen dan mooi op het bankje tegen de muur zitten. Naast elkaar. En op jullie blote billen.
En omdat ik dan tegenover jullie zit....”
Oeh...
De geile beelden zwerven al door mijn hoofd.
Er was zoveel wat hij kon doen. En ons kon opdragen....
 als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier 
|
|
    
Lees en Beleef
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 111
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 03 januari 2022 - 04:58 pm: |
|
de cirkel is rond |
Met “ik ben niet lief, ik ben niet streng, ik ben een Kreng” startte Lief & Streng deze lange cyclus van verhalen.
Natuurlijk, eerst draaide het alleen om ‘haar zelf’. Maar al snel verscheen ook haar zus Wendy op het toneel. Totdat die, belaagd als zij werd (mijn woorden), het overnam. Voor even. Want daarna mochten we wisselend genieten van bijdragen van beide dames.
Totdat in dit verhaal van Wendy Manon nog eenmaal het woord krijgt, en we weer even herinnerd worden aan hoe het allemaal begon: oftewel het “Kreng” laat nog eenmaal van zich horen ... net zoals ze ooit begon.
Ik weet natuurlijk helemaal niet of dit ècht het laatste deel is van je cyclus rond Manon (alias het Kreng), Lief & Streng. Maar genoten heb ik. In prachtige, spannende en opwindende verhalen, met veel spanking ‘plus’.
Waarom dit verhaal tot één van mijn lievelingsverhalen gaat behoren is de prachtige introspectie van Manon. Om daarna één van de opwindendste ‘klaarkom’ scènes ooit te ‘beschrijven’.
En sluit Lief & Streng af met de alwetendheid van Jacob, als hoeder van beide zussen. Zodat we weten dat alles goed komt.
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
SmFan
Productief lid
Bericht Nummer: 38
Aangemeld: 12-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 04 januari 2022 - 01:20 pm: |
|
lekker opwindend |
Toffe reactie: Lees en Beleef.
En je hebt gelijk: hier, in dit verhaal dus, zit echt een heerlijke klaarkom scène.
Mag ook wel een op een spankingsite vind ik.
En zusjes die met elkaar gaan zoenen.
Met een beetje aansporing.
Lijkt leuk. Maar doe je dat met je zus?
Lief & Streng doet je geloven dat het best wel kan...
en in een verhaal mag alles
SPANKING ... lekker om te lezen - leuk om te doen ... SM
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?