| Gepost op donderdag 30 september 2021 - 05:50 pm: | 
|
| Schoolfeest  
dansende ontdekkingen
Het diner was heerlijk. En gewoon gezellig. Gelukkig at Dora ook gewoon met hun mee. De leraressen, die bediende schattig. Vatjana en Mélisande hadden ze wel verwacht, maar dat ook Juffrouw V. meedeed, dat echt niet. Het voelde haast gênant om door haar te worden ‘bediend’.
En dan eindelijk.... het Kostschoolmeidenfeest.
De leraressen hadden het echt gezellig gemaakt. Overal hingen lampionnen en ballonnen. Gedempt licht, muziek, een mooie dansvloer en lekkere hangbanken.
Muziek werd uitgezocht en al snel waren de meiden lekker bezig op de dansvloer.
En als er even niet gedanst werd waren er de lekkere hapjes en drankjes.
Natuurlijk was Moniek nog steeds Klasse-Oudste, maar nu hoefde ze niets meer, alleen maar kijken en relaxen. Ook Marjan en Maartje waren samen aan het dansen, alleen Juliette was met Marcha op een bankje in gesprek. Even was ze alleen en kon ze genieten wat er om haar heen gebeurde.
Er werd door Aya een slow nummer opgezet. Nou ja, opzetten? Het was meer iets van speellijsten of zo. Het licht werd nog wat meer gedempt. Het dansen werd intiemer. Marjan samen met Maartje. Ze was er trots op ze zich daarover niet jaloers voelde. Ook Zofia en Dawn hadden elkaar gevonden. Nou ja, ze trokken altijd al met elkaar op. Marcha had Juliette gevraagd, Sophie was in haar eentje mooi aan het slowen, mooi en verleidelijk... voor wie wilde kijken. Nina en Paulien bijvoorbeeld, voor hen nu even geen dansvloer. Zouden ze dat slowen toch wat te intiem vinden?
Tot haar verrassing zag ze halverwege het nummer Sophie vanuit haar dans naar Paulien toe te bewegen, om haast verlegen haar hand te pakken als uitnodiging om met haar mee te gaan, de dansvloer op. Even zag ze haar aarzelen: wilde ze dat wel? Toen verscheen een brede glimlach om daarna stijlvol slowend met haar mee te gaan. Ze vormden een onwaarschijnlijk stel, dacht Moniek. Sophie de grijze muis in haar uitdagende jurk, Paulien de femme fatale in haar zedige japon. Ze volgde hun dansen. Kon haar ogen niet geloven. Sophie die Paulien langzaam tijdens het dansen steeds dichter naar haar toetrok. Haar woordjes in haar oor fluisterde. Haar tenslotte dansend omhelsde ... om met haar lippen haar voorzichtig te gaan zoenen. Waarop Paulien haar kussen beantwoordde en haar overduidelijk ging tongen.
Ze zag dat ook de andere meisjes het zagen. Even was ze bang dat ze zouden gaan joelen, maar gelukkig, dat deden ze niet. Er werd onderling gefluisterd, dat wel. En het leek alsof ook de anderen nu nog wat intiemer gingen dansen.
Aya zette een tweede slow op, wenkte Maartje om ‘mixen’ over te nemen om daarna op Nina af te stappen. Die stond meteen op, en liet zich gehoorzaam naar de dansvloer meetronen. Moniek wist dat hun mentor-pupil botsing gesust was. Ze gingen sinds de Ontgroening van Marjan en Juliette best wel aardig met elkaar om. Toch verbaasde Moniek zich over het gedweeë gedrag van Nina. Maar het werd nog gekker. Aya trok tijdens het dansen Nina niet alleen naar zich toe maar begon met haar te blokken. Om haar, met een schuin oog naar Sophie en Paulien die nog steeds aan het zoenen waren, al strelend te beminnen. En ja hoor, ook zij zochten elkaars lippen op. Zo dansten er twee koppeltjes al vrijend over de vloer.
Maar er resteerde nog een verrassing voor Moniek: Marcha die nu in haar eentje stond de dansen, heel verstild en met haar ogen dicht. Alsof ze heel ergens anders was. Juliette had Maartje afgewisseld en danste met haar Marjan. Nou ja dansen, Marjan was Juliette aan het uitdagen om ook eens gek te doen. Nou ja, geinen en raar dansen was het meer. Ze gunde hen die lol. En het was leuk om naar die twee te kijken.
Maar misschien wel daardoor viel haar het dansen van Marcha op. Dat was heel ingekeerd. Ze had haar ogen dicht en leek in trance, of was ze het eenzaamheid en zag ze op tegen het einde van haar kostschooltijd? Het was zo in strijd met hoe ze zich altijd gedroeg op de Kostschool. Waar was het brutaaltje gebleven?
Marcha intrigeerde haar, al vanaf het begin dat ze haar had ontmoet op die eerste schooldag. En dan waren er de verhalen over haar die rondgingen. Dat een oudere man haar zou aanbidden. Dat die gewild had dat ze naar school ging.
Ze was ook altijd zo heerlijk tegenstrijdig. Haar haar in een paardenstaart of met vlechtjes. Dat onschuldige poppengezichtje. Maar tegelijkertijd uitgesproken brutaal en uitdagend. Als er één meisje was die lak had aan kostschoolregeltjes dat was zij het wel. En ze kwam er mee weg. Altijd sexy ondergoed. En als ze geen kostschooluniform droeg -ja, dat was een paar keer toegestaan- had ze een jurk met megasplit gedragen. Maar nu droeg ze een lange wijde jurk, wel met wat decolleté, maar voor haar gewoonweg zedig. En dan haar ingekeerde dansen. Ze oogde zelfs bedroefd. Zou ze huilen?
Ze was Klasse-Oudste. Die was er voor het welzijn van alle meisjes. Toch aarzelde ze om naar haar toe te stappen. Tot Marcha haar ogen opende en er even oogcontact was. Huilde ze? Nee, dat niet maar dan was ze toch echt wel verdrietig. Nu aarzelde ze niet langer en stapte op haar af. Sloot haar in haar armen terwijl ze meeging in het verstilde dansen van Marcha. Zo dansten ze een paar minuten. Iemand doofde de lichten nog een beetje. Zo voelde het nog veiliger en durfde Moniek in Marcha’s oor te fluisterend te vragen waarom ze verdrietig was. Marcha reageerde niet, maar bleef doordansen. Ze voelde dat de armen die eerst losjes om haar heen lagen haar nu tegen zich aandrukte. Haar gezicht dat tegen het hare aandrukte. Ze voelde dat haar wangen nat waren. Toen begon ze terug te fluisteren...
“Ik voel me alleen, heel alleen. Dawn heeft me niet langer nodig, die heeft Zofia gevonden. Nina heeft Aya. Nou ja, de internetmeisjes zijn er voor elkaar. Jij en Marjan natuurlijk, en Maartje. Juliette heeft Dora. En Sophie, die was altijd al alleen en kon dat niets schelen, en nu, nu heeft die toch nog Paulien. Terwijl die helemaal niet bij elkaar passen: Paulien en Sophie. Dat is toch gek? En toch is het zo. Dat maakt dat ik me eenzaam voel. En verdrietig. Want ik ben echt alleen.”
Moniek maakte ze voorzichtig uit hun omhelzing los en stopte met dansen. Ze keek Marcha liefdevol.
“En ik me altijd verwonderen over je lef en eigenzinnigheid. Zo jong en onschuldig je er uit zien. Door alle meisjes bewonderd. Maar ik, ik vind je vooral heel lief, en die eenzaamheid...”
Ze drukte een tedere kus op Marcha’s mond. Tot haar verrassing opende Marcha de hare, draaide haar hoofd een beetje scheef. Voelde haar tong die op verkenning ging. Mijn God, dit mooie jonge meisje viel op haar. Dit was geen troost zoeken meer, geen verdriet. Dit was geilheid. Passief liet ze zich daarin meevoeren. Sloot haar ogen. Voelde dat Macha weer langzaam ging dansen en ging daarin mee. De tijd hield op te bestaan.
Maar niet voor lang. Ze voelde dat Marcha’s handen naar de hare afdaalde om ze naar haar billen te leiden. Toen liet ze ze weer los. Hoe dat kon, geen idee, maar Moniek handen gleden nu over de billen van Marcha, blote billen, echt waar. Zelf legde Marcha haar eigen handen weer om Monieks nek, en begon haar weer te kussen. Marcha’s billen voelden heerlijk. Klein en stevig, opwindend om te verkennen. En geen slipje, ontdekte ze, ze kon haar overal strelen. Maar toch waren Marcha’s billen niet ontbloot: ze voelde de stof van haar jurk langs de rug van haar handen glijden. Nu pas snapte ze het ‘waarom’: Marcha droeg een slavinnenjurk. Lang, wijd en zedig, maar met losse panden zodat je heerlijk ongestraft en ongemerkt je onzedig kon gedragen.
Tot Marcha haar dansen en zoenen stopte. De muziek was allang gestopt. Ze opende haar ogen. Iemand draaide het licht weer een beetje hoger. De eerste die ze zag was Marjan die dichtbij haar met Maartje aan het dansen was geweest. Even close als zij. Marjan keek haar zó lief aan dat ze het warm van binnen kreeg. Waar er eigenlijk jaloezie zou moeten zijn geweest was er alleen maar genegenheid. En een knikje. Alsof ze zonder woorden zei: ga jij nou maar even met Marcha. Praten of vrijen, het maakt me niet uit. Wat er tussen ons is, blijft.
Dus nam ze Marcha mee naar de bank die nog vrij was, en drukte ze haar tegen zich aan. Ze voelde dat Marcha tegen haar borst aan opnieuw begon te huilen. Ze streelde teder haar hoofd, woelde door haar haren en fluisterde dat alles goed kwam, dat het niet gaf.
En op het laatst toen haar huilen wat minder hevig werd: “Je bent niet alleen. Ik ben er voor je. En ook de andere meiden, net zo goed, echt waar. We houden allemaal van je. Ook na morgen, als de Kostschool eindigt. We laten je niet los.”
Eigenlijk, eerlijk gezegd, verbaasde ze ook zichzelf over die laatste woorden. Hoe kon ze dat nou zeggen? Als de Kostschool uitging ging iedereen zijns weegs. Toch wist ze dat het waar was. Alleen niet waarom.
Ook Marcha, want ze antwoordde toen ze uitgehuild was: “Ik weet het. Ik weet het echt wel, maar het is zo fijn om het te horen. Om het te horen van jou.”
Marcha schoof een beetje van Moniek weg zodat ze haar beter kon aankijken en pakte haar handen.
“Ik moet je wat vertellen. Alle geruchten over mij zijn waar. Ik ben hier gebracht door wie ze hier de ‘Oude Heer’ noemen. Nou echt oud is hij niet maar wel ouder dan iedereen hier. Nou ja, op Juffrouw V. na dan. Zijn beide een beetje van dezelfde leeftijd, denk ik. Hij heeft me hier gebracht omdat hij me heeft gered. Gered van wie ik was. Want ik ben een hoertje. Was, want van hem mag het niet meer. Hoeft het ook niet meer.”
Moniek keek haar ontzet aan. Wat zei ze nou?
“Een hoer, een prostitué,” herhaalde ze omdat ze zag dat Moniek het niet geloofde. Niet kòn geloven.
“Sex voor geld. In een bordeel. Terwijl ik dus eigenlijk ehhh,” ze beet nu op haar tong, “gewoon nog minderjarig ben ook. Maar niemand die dat weet. Zelfs mijn Meester niet, want zo noemt mijn ‘Oude Heer’ zich tegenover mij. Ik ben weggelopen toen ik vijftien was. Heb het paspoort van een meisje gestolen. Die het niet meer nodig had, want ze had er twee: eentje van haar vader, Australisch en eentje van haar moeder, Nederlands. Die laatste heb ik nu dus. Daarop ben ik 19. Nou ja, in het echt dus 17. Maar bijna 18, hoor.”
Het klonk verdedigend.
“Maar ik ben niet aan de drugs, echt niet, en ik heb ook nooit meer gestolen. Ik ben niet slecht, zelfs geen slet, ik heb gewoon alleen maar altijd zelf mijn eigen geld verdiend,” eindigde ze fel.
“Weet ik toch,” fluisterde Moniek.
“Hoe kan jij dat nou weten?”
Moniek haalde haar schouders op.
“Gewoon, daarom,” antwoordde ze beslist.
Waarop ze Moniek om de hals vloog en haar kuste terwijl ze onophoudelijk fluisterde: “dankjewel dankjewel dankjewel”.
Om zich weer los te maken met: “En nou ga ik weer dansen. En jij ook.”
En dat deden ze.
De muziek werd weer wat harder gezet en de lichten weer aan.
En ja, er werd nog steeds geslowd. En ja, Moniek danste met Marjan. En ja, ook zij gingen staan zoenen. Maar wel bescheiden. Ze bleef immers Klasse-Oudste. Bovendien: de anderen moesten eens weten wat ze eerder met elkaar uitgespookt hadden.
Natuurlijk werd er daarna weer heftig gedanst. Weer gekletst, gelachen, gesnoept.
En opnieuw geslowd, maar nu in andere combinaties.
Het was op zo’n moment dat Moniek weer even op de bank zat te genieten van alle meiden die nu tegelijk aan het dansen waren, dat Juliette naast haar kwam zitten. Ze wees op Dora die al weer een tijdje net zoals Moniek naar het dansen zat te kijken. Maar haar verzoek verraste Moniek.
“Vind je het goed dat ik bij Dora ga zitten?”
Even wilde Moniek gaan protesteren tegen haar domme vraag. Waarom zou dat niet mogen? Maar toen begreep ze waarom ze het vroeg. Juliette en Dora hadden een geschiedenis. Juliette, de mevrouw, Dora het kamermeisje. Dora’s bewondering voor haar ‘mevrouw’; Juliettes haar, ja wat was het, liefde? voor het kamermeisje.
Dora die nu ‘in functie’ was. Zich niet mengde tussen de meiden. Die zorgde voor de drankjes en hapjes en verder alleen maar toekeek.
Dus ja, kon dat wel: Juliette die haar opzocht? Maar vanavond waren er naar haar gevoel geen grenzen. En, bovendien, ze was zelf nieuwsgierig wat Juliette van plan was. Of was het echt alleen om haar even gezelschap te houden?
Dus knikte ze instemmend naar Juliette.
Juliette stapte naar haar toe. Vroeg of ze mocht zitten, en begon met Dora te praten terwijl ze haar hand vastpakte. Het leek of ze Dora’s hand streelde. Vroeg ze haar wat? Ze zag Dora ja-knikken. En wat daarna gebeurde ontroerde Moniek enorm: Dora schoof wat op en Juliette ging op de bank liggen ... met haar hoofd op Dora’s schoot ... met Dora die met haar hand door Juliette haren streek. Zo mooi, zo vertederend.
Het bevestigde wat ze eigenlijk al wist: dat Juliette en Dora iets met elkaar hadden waarvoor geen woorden waren.
Natuurlijk liep ook dit feest uiteindelijk op zijn eind. Om kwart voor twaalf kwam Dora haar waarschuwen.
“Laatste dans,” riep de Klasse-Oudste, wel wetend dat het een lange heftige dans zou worden. Zo was iedereen moe en bezweet toen Dora de geluidsknop langzaam omlaag zette. De meiden omhelsden elkaar. En net alsof het oudjaarsnacht was begon Dora af te tellen vanaf tien.
“Het is twaalf uur. Het feest is afgelopen!” riep de Klasse-Oudste
Natuurlijk wilde iedereen nog van iedereen een zoen.
Maar al snel was het: “Uitkleden meiden.”
Dora reikte klerenhangers aan. De avondjurken gingen uit. En daarna ondergoed en schoenen. Gelukkig was het maar een klein eindje naar de douches. En daarna gewoon naar ieders kamer. Zo had de Schoolleiding dat immers besloten. Verstandig want anders was er van slapen helemaal niets gekomen. Natuurlijk werd het op de mentorenkamers met z’n tweetjes ook nog laat, net zoals met z’n viertjes bij de Klasse-Oudste.
Maar uiteindelijk werd het overal stil...
meer over Marcha en haar geschiedenis:
Van sletje naar slavin
wie was nou al weer wie?
lijst met personages: herzien - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?