| Gepost op maandag 09 augustus 2021 - 09:00 am: | 
|
|
Keuzes maken blijft lastig.
Nadenkend staart Mila naar de uitstalling op het bed. Naast het luchtige pastelgele geruite zomerjurkje, ligt op het andere bed een paar tepelklemmen, een kleine buttplug met siersteen en een paar vaginale balletjes.
‘Accessoires zijn facultatief, maar het is alles of niets,’ had Rahvi gezegd. Hij had haar naar de slaapkamer gestuurd, met de mededeling dat haar outfit daar klaar lag, nadat hij had verteld dat hij voor vandaag een sportieve bezigheid in de buitenlucht had bedacht.
Mila gaat op het bed zitten, naast het gele jurkje. Ze draait peinzend een lange donkerblonde krullende haarlok om haar vinger, haar blik gericht op de spullen op het bed ernaast. Waarom heeft Rahvi dit klaargelegd? Wat is zijn bedoeling en waarom zijn deze speeltjes facultatief? Ze gaan dus iets sportiefs doen en zullen buiten zijn, maar waarom dan een plug, balletjes en klemmen? Is het zijn bedoeling dat ze het zichzelf moeilijk gaat maken? Is dit een test? Heeft ze die dingen nodig? Maar waarvoor dan? Als het facultatief is waarschijnlijk niet, maar waarom ligt dit dan hier? Ze kan zich niet voorstellen dat Rahvi iets doet zonder er een bedoeling mee te hebben, maar heel soms doet hij ook wel eens iets puur voor de grap, gewoon, omdat hij dat dan leuk vindt.
Ze zucht. Hier komt ze niet uit en vragen heeft geen zin, want een antwoord krijgt ze toch niet. Als ze gaan sporten heeft ze eigenlijk weinig zin in een plug en balletjes in haar lijf, laat staan in die klemmen op haar tepels. Dit zijn weliswaar redelijk milde klemmen, maar toch vervelend genoeg om flink last van te hebben bij beweging en na een poosje worden ook deze sowieso heel onaangenaam. Met nog een zucht staat ze op en begint haar rokje los te knopen. Een paar tellen later staat ze met het gele jurkje aan, de plug, balletjes en klemmen besluiteloos in haar handen houdend. Zal ze ze dan maar laten liggen? Of toch in- en aanbrengen? Dan lichten haar ogen op. Weet je wat, ze neemt ze gewoon mee! Ze kan ze dan altijd op een later moment alsnog pakken, als ze het idee heeft dat het nodig is. Tevreden over dit besluit laat Mila het speelgoed in haar tasje glijden, bij haar telefoon, pasjeshouder en lippenstift, waarna ze terugloopt naar de huiskamer.
Rahvi laat goedkeurend zijn ogen over haar slanke gestalte glijden. Zijn blik blijft even genietend hangen op haar duidelijk zichtbare harde tepels, die lijken te proberen door de stof van de jurk heen te komen. Mila ziet hem kijken en vertrekt haar mond. Rahvi vindt dat mooi, zij heeft zelf liever gewoon een beha aan. Hij staat op van de bank, loopt naar de deur van slaapkamer, opent die en kijkt er even snel naar binnen. Met een tevreden glimlach sluit hij de deur weer en knikt Mila toe.
“Laten we gaan. Doe die witte platte gympjes maar aan, met blote voeten. Of slippertjes, wat jij wilt.”
“Wat gaan we doen dan, Meester? Als we veel gaan lopen vind ik slippers niet zo handig.”
Rahvi haalt zijn schouders op.
“Dan doe je die gympies aan. Het maakt niet uit, wat jij wilt.”
Aarzelend hangt Mila’s hand boven het schoenenrek. Slippers zijn niet comfortabel als ze veel moeten lopen, of bijvoorbeeld een racketsport gaan doen. In gympen krijgt ze zweetvoeten. De slippertjes staan weer leuker onder deze jurk...
“Nou, schiet eens op. Hoe moeilijk is het een paar schoenen aan te trekken?”
Rahvi klinkt licht geïrriteerd, hoewel er tegelijkertijd een geamuseerde sprankel in zijn ogen ligt. Hij weet best dat Mila standaard moeite heeft met het maken van keuzes en maakt daar ook altijd dankbaar gebruik van.
Mila kijkt op. Ze vindt de donkere ogen van Rahvi op haar gericht. Hij staat met zijn sterke, gespierde armen over elkaar heen geslagen, de lange in jeans gestoken benen ietwat gespreid. Het donkerpaarse T-shirt spant over zijn brede torso en zou zijn strakke buik eronder verraden als hij zijn armen er niet voor hield. Mila zendt hem een warme blik en brede glimlach. Ze kennen elkaar al zo lang, maar nog altijd zorgt hij voor vlinders in haar buik. Hij is ook gek op haar, weet ze, en kent haar door en door. Hun D/s en gewone liefdesrelatie zijn met elkaar vervlochten en soms is niet helemaal duidelijk op welk niveau ze zitten, maar op dit moment wel. Nu is er 100% sprake van D/s.
Ze pakt de slippers van het rekje en schiet ze aan.
“Klaar, Meester!”
“Mooi.”
Ze hebben een klein half uur gereden, het laatste stuk in het uitgestrekte bos dat hier bij hun Finse vakantiehuis in de buurt ligt. Rahvi kent de omgeving goed, hij is hier opgegroeid en spreekt ook vloeiend Fins. Een verschrikkelijke taal, vindt Mila. Ze spreekt veel talen, maar van het Fins kan ze nog altijd geen gehakt maken, op wat losse standaardwoordjes na.
Ze heeft geen idee wat hij van plan is, of waar ze naartoe gaan. In de auto heeft ze ook geen aanwijzing kunnen vinden, dus ze wacht het maar rustig af.
Rahvi mindert vaart. Hij stopt, parkeert de auto in de berm en draait zich naar Mila toe.
“Doe je horloge af. Stop maar in dat tasje.”
Verbaasd maar gehoorzaam doet ze wat hij zegt. Rahvi pakt een witte envelop uit het vak in het portier en houdt hem Mila voor.
“We zijn er. Jij stapt hier uit. In de envelop vind je verdere instructies. Ik zie je later weer.”
Onthutst kijkt ze hem aan.
“Gaat u niet mee dan, Meester?”
“Ik zeg dat ik je later weer zie, dus nee. Oh, je tas blijft hier.”
Hij heeft hem tegelijkertijd terwijl hij het zegt al gepakt en op de achterbank neergelegd.
Mila opent haar mond om te protesteren, maar Rahvi legt een vinger op haar lippen.
“Sssh. Pak die envelop aan en stap uit. ik zie je later. Hup!”
Hij drukt haar de envelop in haar hand, plant een kus op haar lippen en klikt Mila’s gordel los, daar ze dat zelf nog steeds niet gedaan heeft. Zijn zacht duwende hand tegen haar schouder laat haar duidelijk weten dat ze uit de auto moet. Met verwarde blik opent ze het portier en stapt uit. Nog altijd confuus ziet ze Rahvi wegrijden.
Nou, daar staat ze dan, moederziel alleen in een bos, gekleed in slechts een zomerjurkje en op slippers, een envelop in haar hand. Vogels fluiten, de wind laat blaadjes ritselen, verder is het stil.
Mila draait de envelop om en scheurt hem open. Er zit een korte handgeschreven instructie in. Haar ogen schieten over de tekst in het ferme regelmatige handschrift van Rahvi, die haar in de eerste regel vertelt dat ze iets verderop een fiets vindt. Ze kijkt op. Een fiets, serieus?! Ze loopt in de richting die op het papier wordt aangegeven en ziet inderdaad een blauwgroene mountainbike achter een struik vaststaan aan een boom. Volgens de instructie zou ze de sleutel aan de stam moeten vinden, drie bomen ten noorden van de plek waar de fiets staat. Geïrriteerd kijkt Mila om zich heen. Waar is het noorden dan? Waar is de zon? Hoe laat is het? Ze kijkt op haar lege pols. Hm, oh ja, haar horloge had ze moeten inleveren. Waarschijnlijk omdat ze anders navigatie of het kompas had kunnen gebruiken, al wist ze niet eens precies hoe ze dat dan zou moeten doen, want zo handig was ze nou ook weer niet met die smartwatch. Ze gokt een richting, afgaande op de locatie van de zon en loopt drie bomen verder. Er is geen sleutel te bekennen aan deze stam. Misschien de boom ernaast. Er zit weinig anders op dan alle bomen drie bomen van de fiets verwijderd maar te checken, want ze weet niet met zekerheid waar het noorden precies is. Bozig bedenkt ze dat ze een hekel heeft aan dit soort spelletjes, maar tegelijkertijd moet ze bekennen dat Rahvi wel weer werk heeft gemaakt van wat hij bedacht heeft.
De vijfde boom is raak. De sleutel van het fietsslot zit met tape rond de stam vastgeplakt.
Met een brede smile trekt Mila de tape los en loopt terug naar de fiets. Rahvi is gelukkig niet zo flauw geweest meerdere sleutels op te hangen, want deze past netjes en het slot springt braaf open. Ze wikkelt het slot om de stang onder het zadel en bergt de sleutel op in het zadeltasje, daar ze geen zakken heeft en ook geen tas meer. Aan het frame zit een met water gevulde bidon en in het zadeltasje blijkt een energy reep te zitten. Rahvi heeft overal aan gedacht.
De instructie zegt haar het pad 3,3 kilometer in noordelijke richting te volgen. Ze weet nu tenminste wel waar het noorden is, dat is prettig. Op het stuur zit een metertje, dus die 3,3 kilometer gaat ook lukken. Op dat punt moet ze dan bij de volgende gelegenheid naar rechts en daar zou een huisje moeten zijn, waar ze zich moet melden. Nou, mooi. Mila draait het vel papier nog eens om, om zeker te weten dat er niet nog iets op staat, maar het blaadje is verder maagdelijk wit. Ze vouwt het op en propt het in het zadeltasje.
Enerzijds is ze nu heel blij dat ze die buttplug, vaginale balletjes en tepelklemmen niet heeft in- en aangebracht, want daarmee fietsen is bepaald niet fijn, maar anderzijds zit het haar niet helemaal lekker. Een onderbuikgevoel zegt haar dat die dingen er vast niet voor niets lagen. Het blijft knagen, maar ze zet het van zich af, want ze kan er immers niets meer aan veranderen. Ze had alles dan wel meegenomen, maar Rahvi had haar tas afgepakt, dus dat was ook nutteloos gebleken.
Mila ademt de fris geurende boslucht diep in en geniet van de zon die tussen de bomen door op haar gezicht schijnt. Het is hier zo mooi! Ze heeft gedurende dit kleine stukje al een hertje zien staan en er schoot een konijn over het pad. De stilte is heerlijk. Ze trapt rustig door, tot het metertje aangeeft dat ze 3,3 kilometer heeft gereden en dus moet gaan uitkijken naar de afslag naar rechts. Die komt inderdaad al snel. Tot haar verrassing staat een stuk verderop inderdaad een huis half verscholen in het groen. Een kleine houten blokhut met veranda.
Mila stapt af en zet de fiets tegen een boom. Op slot zetten lijkt haar hier een beetje overbodig.
Ze loopt de veranda op en klopt op de deur. Er komt geen reactie. Mila klopt nog eens en duwt voorzichtig de deurklink naar beneden, die meegeeft, waarna ze de deur behoedzaam openduwt.
Binnen is het licht schemerig, ondanks dat het midden op de dag is.
“Hyvää päivää,” roept ze, om aan te geven dat er iemand is.
Een van de standaard dingen ze weet te zeggen in het Fins. Goedemiddag.
Er klinkt gerommel van achter een deur en al snel stapt er een lange man binnen, met donker haar en een lichte stoppelbaard. Hij knikt naar haar.
“Odotin sinua.”
Mila heeft geen idee wat hij zegt. Ze lacht verontschuldigend en haalt haar schouders op. Ze kan hem allicht vragen of hij Engels spreekt.
“Puhutekko te englantia?”
De man schudt zijn hoofd.
“Ei”
Hij draait zich om, loopt naar een kast en pakt een envelop die duidelijk klaar ligt.
“Sinulle,” zegt hij, terwijl hij Mila de envelop geeft.
“Kiitos.”
‘Dankjewel’ weet ze ook in het Fins.
Ze opent de envelop, waar wederom een briefje in zit van Rahvi. Als Mila de tekst leest, schiet er een hittevlam door haar heen. Ze had het kunnen weten, zie je wel!
‘Lever iets in, wat in, aan of om je lichaam zit, in ruil voor nieuwe instructies waarmee je verder kunt,’ vermeldt het briefje. ‘Sieraden tellen niet mee, een item dat uit twee delen bestaat geldt als één.’
Mila denkt na. Ze heeft niets, behalve dan haar jurk, maar die gaat ze echt niet inleveren! Rahvi had er waarschijnlijk toch op gerekend dat ze wel degelijk met speelgoed versierd op pad zou gaan. Hoe gaat ze dit oplossen...? Dan breekt er een brede lach door op haar gezicht. Natuurlijk! Ze stapt triomfantelijk uit haar slippers en pakt ze van de grond. Vriendelijk glimlachend biedt ze ze de geduldig wachtende man tegenover haar aan. Hij trekt verrast een wenkbrauw op. Kennelijk had hij iets anders verwacht, maar hij neemt met een onverstaanbare brom de slippers aan, loopt terug naar de kast en komt terug met een tweede envelop, waar een 2 op geschreven staat.
Mila leest het briefje dat erin zit. Haar fietstocht gaat nog verder, dit keer moet ze bijna 10 kilometer fietsen voor ze weer bij een locatie is waar ze zich melden moet.
Ze groet de man en loopt op blote voeten over de zachte bosgrond terug naar haar fiets.
Al fietsend bedenkt Mila dat ze straks best eens een probleem zou kunnen hebben, als Rahvi onverhoopt dezelfde opdracht voor haar heeft bij de volgende stop. Zou hij dan geen rekening hebben gehouden met de mogelijkheid dat ze het speelgoed thuis zou laten? Was hij zo overtuigd geweest dat ze met plug, balletjes en klemmen zou vertrekken? Maar het was facultatief, dus de kans dat ze dat niét zou doen was dan aanwezig. Ze snapt het niet goed.
Sneller dan verwacht bereikt ze haar tweede stop. Het is wederom een blokhut, maar anders dan de vorige. Er is geen veranda en aan dit huis is een schuur gebouwd.
Licht nerveus loopt Mila naar de deur, die al openzwaait nog voor ze heeft kunnen kloppen.
“Ah, daar ben je, welkom welkom, kom binnen! Rahvi had het tijdstip redelijk goed ingeschat. Ik ben René.”
Verrast dat de man Nederlands spreekt stapt Mila over de drempel.
“Bent u Nederlands?”
“Zeker, en een vriend van Raf. We kennen elkaar uit dezelfde hoek,” zegt hij met een knipoog.
Mila kleurt licht. Uit de scene dus, denkt ze.
“Wil je een kop thee bij de envelop die ik voor je heb?”
“Nou, dat is best lekker, graag!”
Eigenlijk wil ze zo snel mogelijk de envelop hebben, om te weten wat er van haar verwacht wordt, maar een kop thee is ook welkom en deze René is een gezellige prater, van wie ze wel wat meer wil weten.
Na een kop thee en toiletbezoek is het dan toch echt tijd om de envelop open te maken.
Mila kreunt zacht bij het zien van wat er op het briefje staat.
“Valt het tegen?” informeert René geïnteresseerd.
Mila geeft geen antwoord, maar leest nog een keer aandachtig wat Rahvi heeft geschreven.
‘Lever iets in, wat in, aan of om je lichaam zit, in ruil voor nieuwe instructies waarmee je verder kunt. Sieraden tellen niet mee, een item dat uit twee delen bestaat geldt als één.’
Dit deel is hetzelfde als de vorige keer. Nu staat er echter nog een regel onder.
‘Mocht je niets meer hebben om in te leveren, dan ontvang je juist iets en bovendien krijg je ter compensatie van het niet kunnen voldoen aan de opdracht ook 50 slagen.’
Blijkbaar heeft Rahvi er dus wél rekening mee gehouden dat ze die spullen thuis zou laten, maar deze tweede alinea had er bij de eerste stop niet bij gestaan. Zou hij verwacht hebben dat ze in dat geval daar haar jurk zou inleveren dan, waardoor ze nu niets meer zou hebben en stond die toevoeging er daarom nu wel bij? Die jurk had ze nu echter nog, die zou ze kunnen geven. Maar ze ging echt niet naakt door dit bos fietsen, wie weet waar ze nog terecht zou komen!
Ze kauwt op haar onderlip, in dubio wat ze moet doen. Haar hersens werken op topsnelheid. Er hadden drie items op dat bed gelegen, dus de kans is groot dat deze opdracht nog een keer terugkomt. Als ze nu haar jurk inlevert, moet ze naakt verder en heeft ze de volgende keer echt niets meer. Als ze daarentegen nu iets krijgt, kan ze dat de volgende keer juist weer inleveren.
“Nou... ik moet hier iets inleveren,” begint ze.
René lacht.
“Dat weet ik. Ik weet wat je opdracht is.”
Mila kleurt.
“Ik ben niet van plan om in mijn blootje verder te gaan, maar ik heb niets anders dan mijn jurk.”
“Nee? Geen klemmen om in te leveren? Geen balletjes? Geen buttplug? Of durf je het niet te geven? Hoef je je niet voor te schamen hoor, ik ben wel wat gewend. Toe maar...”
“Eh, nee. Ik heb alleen nog mijn jurk,” zegt ze een beetje beschaamd, balend dat ze thuis voor de gemakkelijkste weg heeft gekozen en niet haar gevoel heeft gevolgd. Op een gekke manier voelt het als falen tegenover deze man.
René haalt zijn schouders op.
“In dat geval ga je iets van mij krijgen. En gaan we nog even spelen ook,” grijnst hij er achteraan.
Ineens lijkt zijn eerdere vriendelijke lach iets sadistisch te hebben.
“Ik vind je wel aardig, dus ik ga je zelf laten kiezen. Loop maar even mee.”
Hij loopt voor haar uit naar een achterdeur, door een donker gangetje naar de schuur naast het huis. De schuur blijkt een complete speelschuur te zijn. Mila staat stil en kijkt onder de indruk om zich heen. Dit is het wel het laatste wat ze hier had verwacht! Langs een muur staan rekken met zwepen in alle soorten en maten. Ernaast hangt ander slagmateriaal en staat een paraplubak met canes. Er staat een vitrinekast met klein materiaal. In een stelling pronken dildo’s, buttplugs en vibrators in diverse soorten en maten. Touw in allerlei kleuren, diktes en materialen hangen in keurig opgebonden trossen aan een balk. Er staan bankjes in diverse hoogtes en nog veel meer. Mila kijkt haar ogen uit.
“Mijn speelparadijs,” zegt René trots.
“Het heeft even geduurd om dit alles zo bij elkaar te krijgen, maar ik heb nu toch wel een leuke speelplek, vind je niet?”
Mila knikt langzaam, het is inderdaad een prachtige speelruimte.
“Oké. Met de verzoeken die ik van Rahvi kreeg, heb ik dit voor je klaargelegd. In theorie zou ik mogen bepalen wat ik je geef, maar je mag van mij zelf kiezen. Kijk maar.”
Hij wijst naar een laag kastje, waarop een grote buttplug trots rechtop staat. Er ligt een paar tepelklemmen met gemeen scherpe bekjes en een soort schildje met een dildo eraan. Mila zucht eens diep. In feite zijn dit gewoon dezelfde dingen die thuis al lagen, maar dan een paar tandjes pittiger. Rahvi had het weer leuk bedacht...
“Deze is wel grappig, hoor,” wijst René.
Zijn vinger is gericht op het schildje met de dildo.
“Deze vibreert of geeft stroomstootjes, alleen weet je nooit wat en ook niet waar, of dat nou in het schildje is, of in de dildo. Heel verrassend!”
Mila knikt. Die gaat ze dus niet kiezen.
“Wat is de bedoeling? Krijg ik dit méé, of...?”
Ze laat de rest van haar vraag in het luchtledige hangen. René schiet in de lach.
“Ja, in een fluwelen zakje, met een strikje erom! Nee, natuurlijk niet, dat neem je mee in je lijf, wat denk jij dan?!”
Mila fronst. Lekker dan, kan ze alsnog fietsen met die ellende! Maar, met een beetje mazzel is het maar een klein stukje. Dat stroomding lijkt haar dus niets. Die tepelklemmen gaat ze ook niet trekken met deze karteltandjes. Gewone klemmen zijn haar al vrij snel te heftig, laat staan deze. De enige optie is dan eigenlijk die buttplug, maar die is echt groot! Ze aarzelt. Wat een fijne keuze krijgt ze toch weer!
Als ze moet fietsen is die plug echt heftig, want hij is zowel dik als groot. Dat moet haast wel beroerd zitten op een zadel. Misschien is dat schildje dan toch beter.
“Doe die maar.”
Ze wijst naar het schildje met de dildo.
“Goede keuze!” knikt René tevreden.
Hij pakt de twee andere attributen en ruimt ze op in een vitrine en lade.
“Maar eerst nog iets anders. Als ik niets van jou krijg, krijg jij iets van mij, plus een bonus, was de afspraak. En die bonus krijg je op het lichaamsdeel waar je het speeltje voor gekozen hebt. Vóórdat dat wordt aangebracht. Ik ga eens kijken waar ik die leuke bonus mee ga toedienen.”
Het laatste zegt hij meer tegen zichzelf dan tegen haar, terwijl hij al naar het rek met slagmateriaal loopt.
De schrik slaat Mila om het hart. Die dildo moet in haar kutje en dat schild zit erop. Dus dan gaat hij haar dáár slaan?!
“Eh, René? Misschien wil ik toch nog wisselen...”
Hij haalt met een spijtig gebaar zijn schouders op en heft zijn handen, zonder zich zelfs maar om te draaien.
“Sorry, het was al uitzonderlijk dat je überhaupt de keuze kreeg.”
Mila voelt spontaan buikpijn opkomen.
René houdt niet van half werk en ook niet van een tegenwerkende sub, dat is overduidelijk. Om zijn taak goed te kunnen uitvoeren, heeft hij Mila op simpele, maar doeltreffende manier vastgelegd, met hoog opgetrokken wijd gespreide benen en haar polsen vast aan haar enkels. Ze ligt muurvast en kan geen kant op. Mila weet niet waar ze kijken moet. Behalve dat deze houding haar heel kwetsbaar doet voelen, voelt het ook nog eens enorm vernederend. René lijkt er juist veel plezier in te hebben, misschien wel om dezelfde reden. Om haar ongemakkelijke gevoel nog wat te vergroten, staat hij haar uitgebreid van dichtbij te bekijken. In zijn hand heeft hij een smalle leren plak, niet breder dan een flinke liniaal. Hij slaat ermee in de handpalm van zijn andere hand, terwijl hij Mila bestudeert, die overduidelijk steeds nerveuzer wordt.
“Vijftig hè?”
Zijn grijns is bijna sardonisch. Mila kijkt hem met grote angstogen aan. Ze hoopt maar dat Rahvi die vriend van hem voldoende kent om dit aan hem over te laten, maar diep in haar hart weet ze dat haar Meester op dat gebied nooit risico zal nemen. Maar toch...
“Je mag zelf tellen. Wel goed doen hè, anders moet ik weer opnieuw beginnen.”
Hij begint vrij rustig, mikt steeds precies op haar schaamlippen. Links, rechts, links, rechts, over de volle lengte. Hij wisselt iets hogere slagen af met iets lagere en slaat af en toe wat zachter, maar dan wel recht op haar clit. Mila puft, hijgt, piept en telt. Geregeld kan ze een kreet van pijn niet tegenhouden, al helemaal niet meer als ze de twintig naderen en René wat harder slaat. Tegen de tijd dat ze eindelijk bij de vijftig zijn, lopen er tranen over haar natte wangen. René klopt met de plak op de binnenkant van haar dijbeen.
“Goed gedaan, meissie. Je hebt dat schild wel verdiend! Blijf maar even liggen, dan breng ik hem even in voor je.”
‘Blijf maar even liggen’, denkt Mila schamper. Alsof ze zou kunnen opstaan nu! Dan moet hij haar toch eerst losmaken...
René staat al weer voor haar en begint de kleine dildo in haar vagina te duwen, waarna hij het schildje strak op haar venusheuvel duwt en vastmaakt met een stuk tape.
“We moeten niet hebben dat je dit verliest hè, zou zonde zijn. Overigens, dit ding is op afstand te volgen en het is zichtbaar als de werking wordt onderbroken. Dus als je van plan bent eraan te gaan pielen... Zou ik niet doen,” eindigt hij met een knipoog.
Mila hoort het maar half, want ze ligt verstard, gebiologeerd door wat er allemaal gebeurt in haar onderlijf. Ze voelt de dildo in haar trillen en wacht angstig af wanneer de stroomstoot komt. Lang hoeft ze niet te wachten. Het volgende moment lijkt het alsof het schildje zich gemeen in haar vel vastbijt, vasthoudt en dan weer loslaat.
“Oefff...”, is het enige wat ze kan uitbrengen.
De pijn valt nog wel mee. Haar kloppende en schrijnende schaamlippen zijn momenteel gevoeliger. Dit is eerder ongemak.
René staat het met een brede vermaakte grijns te aanschouwen.
“Hij is leuk, hè?”
Mila werpt hem een dodelijke blik toe, waarop hij slechts lacht en haar los begint te maken.
Met een nieuwe envelop, die dikker aanvoelt dan de vorige exemplaren, loopt ze even later voorzichtig het huis uit, het gele jurkje weer netjes aan, op blote voeten en met een op onverwachte momenten trillend, bijtend dildoschildje tussen haar benen.
Bij de fiets aangekomen scheurt ze de dikke envelop open. Eigenlijk heeft ze niet meer zo veel zin om een stuk te fietsen, zeker niet met dit bijtding op haar doos. Af en toe houdt het zich koest, om dan weer in volle hevigheid toe te slaan.
In de envelop zit behalve de nieuwe instructie ook een klein plastic tasje. Rahvi’s vertrouwde handschrift zegt haar de fietstocht te vervolgen, dit keer slechts een kort stuk. Ze moet echter op zoek naar cloudberries of blauwe bessen en die meenemen, leest ze. Jeetje... Groeien die geelrode braamachtige vruchtjes hier dan? En blauwe bessen, waar vindt ze die zo snel? Blijkbaar wel hier in de buurt, anders zou ze deze opdracht niet krijgen, gokt ze.
Ze glimlacht als ze leest dat ze zich inderdaad weer moet melden bij een huis langs de route. Dit keer moet ze uitkijken naar een rode blokhut. Zie je wel, ze had gelijk gehad! Het is maar goed dat ze haar jurk niet heeft ingeleverd.
Ze stapt op en kreunt even flink als het schildje weer toehapt, dit keer zowel aan de buitenkant als aan de binnenkant.
Het bos is hier minder dicht dan eerder, het is een wat opener gebied met behalve bomen ook her en der struiken. Mila stapt af en slaat een bloeddorstige mug dood, die op het punt staat zich op haar been te installeren. Ha, deze steekt niet meer! Dit mooie gebied staat bekend om de vele muggen, al helpt een flinke sloot DEET redelijk om muggenbeten te voorkomen.
Mila speurt de omgeving af naar bessenstruikjes en ziet inderdaad blauwe bolletjes hangen tussen het groen. Ze vult het tasje met blauwe bessen. De instructie was gelukkig ‘of’ en niet ‘en’, dus die cloudberries laat ze lekker zitten.
Met een gevuld tasje aan het stuur en met blauwe tanden en tong, daar ze het natuurlijk niet had kunnen laten een paar handjesvol bessen op te eten, vervolgt ze haar route op zoek naar de rode blokhut.
dit hoofdstuk is opgedeeld in 2 delen
voor het volgende deel: gebruik onderstaande link
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?