| Gepost op zondag 07 februari 2021 - 09:00 pm: | 
|
| Gewoon een Mevrouw  
over hoe Juliette werd wie ze nu is: meisje Juliette?
wat vooraf ging: naar het laatste hoofdstuk van de Kostschool
Twee aan twee
Nerveus klopte Juliette op de deur van de Directiekamer.
Niemand van de meisjes vond het leuk om op te moeten draven bij de Directeur. Ze snapte dat wel. Maar waar moest ze eigenlijk bang voor zijn: Tess had alleen gezegd: “Om elf uur Directiekamer.” Niet Strafbankje. En voor zover ze wist was het altijd: “Strafbankje!” als je gestraft ging worden. Toch voelde zich door zoiets simpels: op die manier te moeten opdraven, heel erg een kostschoolmeisje. Wat vast ook hun bedoeling was. Maar raar was het wel. Want eigenlijk was de Directeur voor haar veel meer de directeur van het Instituut, dan van de Kostschool. Voor haar was hij de man waar haar echtgenoot haar naar toe had gestuurd. Aan wie ze zich had te onderwerpen om boete te doen voor haar overspel. En die haar vervolgens een kant van zichzelf had laten zien die ze niet kende: lust. Lust en overgave. Ze bloosde als ze daaraan terugdacht.
Nu niet langer aarzelen. Snel deed ze de deur op en achter zich weer dicht. Gelukkig: alleen de Directeur was er, achter zijn bureau.
“Ga zitten,” niets aan de hand dacht ze.
“Of sta je liever?”
Hij moest duidelijk om zichzelf lachen. Gelukkig.
“Tsja, je hebt geloof ik niet zo’n fijne herinnering aan de keren dat je hier moest staan,” lachte hij nogmaals.
Ach, dacht ze, dat viel die eerste keer wel mee. Achteraf gezien dan. Toen werd ze ontvangen door het Schoolhoofd. In aanwezigheid van de Directeur. Toen was het vooral vreselijk omdat ze als ‘mevrouw’ gedwongen werd om ‘kostschoolmeisje’ te worden. Terwijl ze nu dat ‘mevrouw-zijn’ haatte. Het kon verkeren.
“Ga zitten, ik bijt heus niet.”
Ze gehoorzaamde aarzelend.
“Nog maar een paar dagen en school zit er op.”
Juliette knikte. Dat wist ze maar al te best.
“Je weet dat we altijd afsluiten met een feestelijke bijeenkomst...”
Dat wist ze. De meiden hadden het over niets anders.
“... voor de diploma-uitreiking.”
Dat was nieuw voor haar. Diploma? Verdiende ze dan een diploma. Ze dacht van niet...
“Wees maar niet bang dat je zakt, meisje. Niemand zakt. Het is eigenlijk meer een eh getuigschrift.”
De Directeur was in zijn nopjes met zijn zojuist bedachte formulering.
“Waar het om gaat is wat iedereen dus nog niet weet. Beter: wat geen enkele kostschoolmeisje weet. Zelfs niet de Klasse-Oudste. Want dat is geheim. Niet zozeer dat het een echt geheim is, maar dat we niet willen dat jullie dat van te voren weten.”
‘En dat ga je me nu vertellen? Aan mij?’ dacht Juliette. ‘Dat klonk niet goed.’
Ja hoor: “Aan jou ga ik dat dus wel vertellen. Maar het moet absoluut een geheim blijven. Je mag het aan niemand vertellen. Er met niemand over hebben. Zelfs niet met de leraressen. Zo geheim, dat als je iemand er over hoort praten, zelfs al is het maar vaag, je het onmiddellijk aan mij moet vertellen. Zo niet dan zijn de gevolgen voor jou zeer ernstig. Geen diploma, maar dat is dan het minste waar je je zorgen over moet maken.
Ben ik dreigend genoeg geweest.”
Dat was hij. Zeer.
“Goedzo”
Ze slikte. “Ik geloof dat ik het liever niet wil weten, meneer.”
“Meneer de Directeur, Of Directeur, mag ook. Ik ben niet een ‘meneer’. En zeker niet zoals jij elders een ‘Mevrouw’ bent.”
Kon ze nog roder worden?
“Maar ik kan je geruststellen.”
Gelukkig.
“Je hebt niets te kiezen, liefje. Er is voor jou geen ‘liever’. Hier ben je Meisje Juliette, en gezien hoe je hier bent beland, als ‘mevrouw’ -waarbij hij de aanhalingstekens bij mevrouw met zijn vingers benadrukte- heb je al helemaal niets in te brengen. Ben ik duidelijk?”
Wat zo duidelijk was dat ze geen antwoord hoefde geven. Nou ja, voor de zekerheid dan: “Jawel Meneer ... de Directeur.”
Bijna al weer de fout in.
“Goed. Terug naar de diploma-uitreiking. Wat een verrassing voor de meisjes moet blijven is dat ten minste één geliefde van iedereen aanwezig is. Als ondersteuning tijdens de uitreiking en de lof-uiting. Maar ook om een dankwoord uit te spreken. Namens jullie. Want gediplomeerd als jullie zijn, dàt vertrouwen we jullie nog niet toe.”
Van rood veranderde ze in bleek. Door dat ene woord. Geliefde.
Daarom moest ze hier komen. Ze moest zich voorbereiden op zijn komst. Nicolas. Haar man. Haar echtgenoot. Hij die haar hierheen had gestuurd. Hij die had aangezeten bij het diner waarbij ze weer een ‘mevrouw’ moest zijn. Maar die haar toen gewoon had genegeerd. Gelukkig.
“Ik zie je schrik. Angst ook. Dat verbaast me niets. Daarom heb ik je ook hier gevraagd.”
Beschaamd keek ze naar beneden. Angst. Ja dat was waar. Ze was bang voor zijn komst. Heel bang.
“Volgens mij zou je hem liever niet willen ontmoeten.”
Ze knikte.
“Volgens mij is de liefde tussen jullie niet zo groot meer. Als die al aanwezig was...”
Van bleek naar blozen. Wat gebeurde er toch met haar. Maar ja, hij had gelijk. Hoeveel liefde was er geweest? Zij dacht veel. Toen. Maar zelfs daaraan twijfelde ze. Wat wist ze van liefde? Hij had gezegd dat hij van haar hield. Zij had gedacht dat dat waar was. Maar nu...
Nu had ze gevoeld wat echte liefde was. Liefde voor Dora. Een dienstmeisje. Een Gecertificeerde Dienstmeisje. Ze betwijfelde of die liefde wederzijds was. Maar die van haar was groot. De andere meiden hadden gezegd dat ze verliefd was. Verliefd op Dora. Ze had hen niet geloofd. Maar ze hadden haarfijn alle symptomen beschreven. Blozen als ze binnenkwam. Geen kwaad woord over haar kunnen verdragen. Altijd bij haar willen zijn. Haar missen als ze alleen was. En bovenal: vlinders in haar buik. Als ze aan haar dacht. Zoals nu.
“Je houdt van Dora.”
Naar bleek. Hoe kon hij... En als hij al...
“Ik heb ogen in mijn hoofd. En al zeg ik het zelf: ik kan goed observeren. Bovendien heeft Juffrouw V. het me vertelt.”
Juffrouw V.?
“Ik kan je helpen. En denk nou niet: niet door hem. Ik weet dat je bang voor me bent. Daar heb je ook alle reden voor. Maar ik heb ook zo mijn principes. En die zijn ruim overschreden. Niet door jou, maar door je echtgenoot. Vertrouw me, en ik help je.”
Kon ze dat: hem vertrouwen? En durfde ze dat?
Hij was de Directeur. Zijn wil was wet. Iedereen gehoorzaamde hem. Iedereen. Hij had gezag. En gezag was iets wat je kreeg, dat kon je niet opeisen.
Ze wist zeker dat de meiden niet alleen een onmetelijk gezag voor hem hadden, maar hem ook vertrouwden. Van Moniek en Marjan wist ze dat zeker. En Marjan verafgode hem zelfs. Dus ja, hem kon ze vertrouwen.
Ze moest wel.
Ze keek hem aan. Hoopvol. “Wilt u me helpen? Enne...” ze keek schuldbewust naar beneden: “Ik eh vertrouw u. Ehh zoals Marjan u vertrouwt.”
De Directeur glimlachte om haar laatste woorden. Dat was mooi. En heel goed gezien...
“Ik wil eerst wat met je delen. Informatie die ik heb vergaard. Maar voor ik dat doe, vertel ik je waarom ik op onderzoek ben gegaan.
Ik ken je man al heel lang. Van vóór de oprichting van Het Instituut. Hij had daar overigens ook een belangrijke rol in, een rol die hij als ‘de Advocaat’ nog steeds op het Instituut en de Kostschool vervult, zoals je inmiddels wel zult weten. Maar inmiddels hebben we een accreditatie verkregen van het Genootschap van Eigenaren, en is zijn rol als oprichter uitgespeeld. Gelukkig mag ik wel zeggen, maar dit ter zijde.”
‘Genootschap van Eigenaren? Hoezo Genootschap, En Eigenaren van wat?’ zag je Juliette denken. ‘Wat had ze gemist?’ Maar toch knikte ze maar, zo haar onwetendheid verbergend.
“Wij deelden onze passie voor vrouwen. Onderdanige vrouwen. Je zou ons vrienden kunnen noemen. Maar toen hij vertelde dat hij getrouwd was, bevreemde me dat. Hij noemde je naam en vertelde dat hij je kende via het ministerie. Ik deed wat onderzoek en begreep wat hij in je zag. Maar niet dat hij met je getrouwd was.
Tot hij me vertelde dat jij je plechtige belofte van trouw gebroken had en daarvoor gestraft wilde worden....”
Hij wist dat hij zich nu op gevaarlijk ijs begaf. Tot nu toe was alles wat hij had gezegd volkomen waar. Hij wist dat ze gemanipuleerd was, en ook dat hij dat toen al verdomd goed wist. Dat hij daarvan misbruik gemaakt had. Misbruik om haar te krijgen waar hij haar nu had. In zijn ban.
Maar voelde hij zich schuldig daarover? Beslist niet. Dit was wat ze nodig had. Daarvan was hij overtuigd.
“Je weet wat er daarna gebeurde. Ik heb de brief hardop voorgelezen. Die was heel expliciet wat er met jou ging gebeuren. Waaraan je je overleverde. Ik heb je zelfs gevraagd om hem nogmaals te ondertekenen.
Maar kloppen deed het niet. Die huwelijkse trouw die hij zou hebben bedongen? Dat paste niet bij zijn persoonlijkheid. En dat jij daar dan mee akkoord zou zijn gegaan?”
“Maar het ging nog anders dat u denkt. En dat maakt het nog erger. Hij was zo zorgzaam voor mij in Frankrijk. En charmant. Vertelde me na lang aarzelen waarom hij nog ongetrouwd was. Hij biechtte op dat hij een ‘ziekelijk’ angst had voor overspel. Zijn woorden. Dat hij het niet kon verdragen dat een ander ‘intiem’ met mij zou worden, opnieuw zijn woorden. Dat dat kwam vanwege het overspel dat zijn moeder pleegde toen hij nog jong was. Dat het zijn vader kapot had gemaakt. Daarom was ik was het die hem niet alleen bezwoer dat ik dat nooit zou doen, maar ook voorstelde om dat op schrift te stellen. Ik was het die het opschreef. Hij die het aanvulde zodat het een wederzijdse overeenkomst werd.”
De Directeur zuchtte diep. Hij had het kunnen weten. Hij wist hoe geraffineerd Nicolas vrouwen kon manipuleren. Hij had het vaak genoeg meegemaakt. Sterker, hij had Nicolas zelfs daarvoor ‘ingehuurd’. Onlangs nog had die zich als ‘advocaat’ kunnen uitleven op Moniek. Zeer succesvol, dat was maar al te waar. Toen Nicolas hem voor het eerst benaderd had over Juliette wist hij dat natuurlijk. Maar dat het Nicolas zelfs gelukt was het initiatief bij Juliette te leggen? Hij moest het eerlijk erkennen: daarvoor voelde hij niet alleen maar afschuw...
“Dat verklaart veel. Dat hij vrouwen kon bespelen wist ik. Maar zo doortrapt?
Maar in ieder geval: dat overspel daarna van jou, ook dat zat me dwars... Zeker na jouw eerste eh ‘behandeling’ door mij realiseerde ik me dat overspel van jou eh, echt overspel dus, erg onwaarschijnlijk was. Nee, nu niet protesteren dat jij het wel zo voelde. Daarom ben ik dus dingen gaan uitzoeken.
Ik ben dus begonnen met die ontrouw van jou. Dat zou volgens je man een ambtenaar geweest moeten zijn van Buitenlandse Zaken, een Frans-Marokkaanse medewerker van de Nederlandse ambassade die in problemen was geraakt. Die bij jullie een tijdje in huis was.
Hij was niet te vinden. Niet onlogisch natuurlijk: als je in de problemen zit, wil je niet dat anderen dat weten. Maar voor mij zou dat niet verborgen mogen zijn. Ik heb te veel contacten. Dat was dus verdacht.
Dan dat huwelijk van jullie. In Frankrijk gesloten. Zonder aanwezigen. Merkwaardig.
Volgens hem was dat nodig vanwege een affaire van jou die dreigde uit te lopen tot een rechtszaak. Een huwelijk was jouw enige uitweg. Ik vond dat nogal ongerijmd. Zeker nadat ik je had leren kennen.
Die rechtszaak was duidelijk voorkomen. Geen spoor daar. Maar wellicht kon ik achterhalen met wie je die affaire had gehad. Ik had gedacht dat dat een onmogelijke zaak zou zijn. Gezien de omstandigheden zou niemand er ruchtbaarheid aan willen geven. Niets was minder waar. Zo’n beetje iedereen wist van die affaire, met name juist vanwege dat overhaaste huwelijk en jouw plotselinge vertrek daarna. De persoon was dan ook zo gevonden. En niet alleen dat: hij had er geen enkele moeite mee om me het hele verhaal te vertellen. Maurice was zijn naam.”
Juliette trok bleek weg. Hij was het voor wie ze gevallen was, Maurice. Voor haar was die affaire nog steeds heel pijnlijk, dat was duidelijk.
“Het wordt nog pijnlijker, Juliette. Want voor hem was die affaire helemaal niet pijnlijk. Het was Nicolas die hem gemotiveerd had om jou te verleiden. En je wijs te maken dat zijn eer was bezoedeld. Dat hij je een rechtszaak zou aandoen.
Maar was het niet Nicolas geweest die jou de opdracht had gegeven hem als diplomaat te ‘masseren’? Met hem uit te gaan, omdat dàt de manier was om een Franse diplomaat in te palmen?”
Het klopte. Het was precies gegaan zoals hij zei. Ze moest zich aan de ‘Parijse zeden’ aanpassen. En Maurice had daar buitengewoon charmant op gereageerd. Voor die charmes was ze gevallen. Hij had haar in een bistro ten huwelijk gevraagd... en daarna was het allemaal grijs geworden, en werd ze wakker in haar eigen bed met een barstende hoofdpijn.
“Je bent dus dubbel bedrogen, ben ik bang: eerst door Maurice, daarna door Nicolas. Het was juist je toekomstige echtgenoot die hem motiveerde om met een rechtszaak te dreigen. Die hem adviseerde hoe hij jou zo effectief mogelijk in het nauw kon drijven. Ja, het wordt nog erger: hij betaalde hem daarvoor. Vorstelijk.”
Juliette wist dat ze kwaad moest worden. Vreselijk kwaad. Maar ze voldoende alleen een intens verdriet. Tranen vloeiden uit haar ogen. Ze huilde zonder geluid.
De Directeur wachtte. Hij had alle tijd. Hij was nog niet klaar.
“Maar maar...” Nu toch een snik. Even adem halen. Ze wilde verder...
“Maar hij zei dat hij al jaren heimelijk verliefd op me was. Van me hield. Maar omdat het niet wederzijds was, had hij dat al die jaren voor zich gehouden...”
De Directeur keek haar verbaast aan. En barstte toen in lachen uit. Een lach die hij snel smoorde. En niet alleen omdat hij de vertwijfeling bij Juliette zag, ook omdat hij zich realiseerde hoe tragisch zijn lach in wezen was.
“Een man als je echtgenoot wordt niet verliefd. En zeker niet heimelijk. Sterker, is nog nooit verliefd geweest. Vrouwen zijn voor hem alleen een object. Een object om te veroveren en te bezitten. Om, als hij dat bereikt heeft, hen te verstoten en opnieuw op jacht te gaan. Maar het was wel degelijk merkwaardig, bizar zelfs, dat hij überhaupt met jou getrouwd was. En dat hij jullie huwelijk niet wilde consumeren. Een man als hij wil seks, altijd en zeker met een mooie vrouw als jij.”
Natuurlijk moest Juliette blozen bij die opmerking. Maar het was wel waar: ze had dat niet van hem verwacht. Natuurlijk, ze hadden altijd een afstandelijke relatie met elkaar gehad. Als collega’s, hij was zelfs min of meer haar meerdere. Dat afstandelijke veranderde niet na zijn verklaring van liefde aan haar. Ze was echter te zeer in de war om dat op te merken: de noodzaak van hun overhaaste huwelijk en dat bizarre overspel trauma van hem.
Daarna was hij heel charmant in zijn weigering van intimiteiten. Eerst was het een ‘pas na de huwelijksvoltrekking’. Daarna het overhaaste vertrek naar Nederland vanwege ‘de plicht die roept’. Gevolgd door gedoe op het ministerie’. En altijd de bewering dat hun eerste keer volmaakt moest zijn.
“Hij hield me op afstand.”
“Dus gemeenschap hebben jullie niet gehad, nietwaar.”
“Hij wilde me tijd en ruimte geven om die vreselijke affaire te vergeten. Altijd kwam hij met excuses. In Nederland was hij nauwelijks thuis. Ik mocht niet naar het ministerie. Ik voelde me alleen. Daarom, toen die charmante man tijdelijk onderdak nodig had...”
Ze eindigde met brok in haar keel. De schaamte overviel haar opnieuw. Dat zich afgewezen voelde en toen met hem ... het overspel van haar...
“Mijn lieve Juliette. Jij dacht dat er iets mis was met jou. Niets was minder waar. Hij wilde je onderwerpen. Jij moest zijn slavin worden. Er mocht geen romantiek tussen jullie ontstaan. En voor jou alleen de illusie van liefde.
Maar troost je: jij was daarin voor hem wel heel bijzonder. Hij heeft nog nooit zoveel moeite gedaan om een vrouw te bezitten. Laat staan met haar te trouwen. Ik denk niet dat dat je pijn verzacht. Maar wel je trots, hoop ik. En de wetenschap dat hij gefaald heeft. Immers, ik begon dit gesprek met de vraag hoeveel liefde je nog had voor je echtgenoot...”
Dat laatste hielp haar wel degelijk. Ze wist het weer: eigenlijk was ze nooit echt voor hem gevallen. Had ze nooit echt liefde voor hem gevoeld. Op zijn hoogst een merkwaardig soort bewondering. Hoe hij dingen had geregeld. Voor haar. Maar niet dus! Alleen maar voor zichzelf.
“Helaas wordt het nog erger, Juliette. Je schaamde je voor je overspel. Ook al was er in feite bijzonder weinig gebeurd, voor jou was het wel degelijk overspel. Dat schuldgevoel buitte hij maximaal uit.
Toch was ik nieuwsgierig naar wat dat overspel van jou dan had ingehouden had. Wat was er werkelijk gebeurd tussen jou en je lover? En welke rol speelde je man daarin. Ik was ervan overtuigd dat er iets niet klopte, zeker na onze eerste ontmoeting hier op het Instituut. Jouw reactie bij het overhandigen van de brief. Hoe je daarna op mijn ‘behandeling’ reageerde...”
Nu pauzeerde hij opzettelijk. Dit blozen wilde hij niet alleen opwekken, maar ook van genieten. Net zoals hij ook van haar had genoten, toen. Ook voor hem was haar orgasme bijzonder geweest. Heel intens. In zichzelf gekeerd. In subspace, had hij gedacht. Voor het eerst, wist hij, had ze zich in haar geilheid volledig laten gaan. En misschien wel meer dan dat...
“U was wreed,” klonk dat niet liefdevol? “Maar ik had het nodig. Dank u wel.
En bang ben ik niet voor u. Integendeel. Ik...”
Ze aarzelde. Ze wilde zeggen hoe belangrijk hij voor haar was. Hoe...
Maar de Directeur onderbrak doelbewust haar gedachtenstroom. Hoewel hij hoopte op wat hij dacht wat ze wilde gaan zeggen, kwam dat nu nog te vroeg.
“Goed. Ik ga verder. Je hebt vast wel gemerkt dat er hier op het Instituut de nodige elektronische apparatuur aanwezig is.”
Oh jazeker, de camera’s en het grote beeldscherm bij de Strafzaak en de Strafhang hadden indruk gemaakt.
“Je echtgenoot maakt gebruik van dezelfde specialisten als het Instituut. Zoals je wellicht weet is onze apparatuur hier zeer geavanceerd. Ach, dat weet je natuurlijk niet, want behalve een aantal zeer aanwezige camera’s zijn de meeste onzichtbaar opgesteld. Juist die apparatuur wilde je man ook in zijn huis. Het bedrijf plaatste daarbij niet alleen veel camera’s maar ook ondersteunende hardware. En laat dat bedrijf nou, om het maar even eufemistisch te stellen, meer dan een normale klant van het Instituut zijn? En zeer behulpzaam bij het mij verschaffen van toegang. Waar je man beslist ook aan bijgedragen heeft. Hij mag dan nogal fan zijn van die apparatuur, de beveiliging daarvan vond hij maar hinderlijk. Die negeerde hij. Overal in het huis bevonden zich camera’s en microfoons. Heel veel zelfs. En met grote resolutie. Alles werd opgenomen. En bewaard, wat met name voor mij erg handig was.
Dus ja, ik weet dat je in je eigen vertrekken -inderdaad: meervoud- graag onbekommerd naakt rondliep. Of in je badjas.
Niet blozen nu, of boos worden. Het was pas geruime tijd nadat je hier was gearriveerd dat ik ze bekeek.
Op die opnamen was natuurlijk ook die ‘zogenaamde’ medewerker te zien.
Dat maakte het zoeken naar hem een stuk gemakkelijker. Ik zag een zeer aantrekkelijke jonge man. Licht getint. Vloeiend Frans sprekend. Zeer charmant. Een beetje tè charmant. Als medewerker in het diplomatieke circuit bestond hij niet. Maar er zijn kringen waar ik nog veel beter de weg ken. Kringen die het publiek kent als ‘de sien’. En daar kende men hem wel. Heel goed zelfs. Een zogenaamde high-end gigolo. Heel duur.
Ik had hem kunnen benaderen. Maar ik had zo al bewijs genoeg. Zelfs een gesprek tussen je echtgenoot en hem was opgenomen. De betaling was inderdaad fors te noemen. Tsja, hij had er heel veel geld voor over om je in bezit te nemen. En ons Instituut is ook bepaald niet gratis....
Dus troost je daar maar mee, met die wetenschap.
En met het feit dat je ook met die gigolo geen gemeenschap hebt gehad. Dat kon ik op de beelden zien. Je was te afwerend in zijn toenadering. Hij drogeerde je licht en gaf je daarna de illusie dat jullie gemeenschap hadden gehad. Je echtgenoot keek op zijn beeldscherm mee, ook dat kon ik zien. Daarom was het op het juiste moment binnenstormen van je echtgenoot dan ook geen toeval. Het moment van je verwarring en ontzetting...”
Het bleef lange tijd stil.
Ingekeerd zat Juliette na te denken. Te verwerken.
Versierd door een gigolo. In opdracht van hem. Maar geen seks. Geen overspel. Wel einde echtgenoot. Einde huwelijk. Einde alles. Dat was duidelijk. Finito.
Eigenlijk kon dàt haar niets meer schelen.
Maar wat bleef er over? Hier was ze Meisje Juliette.
Straks na de diplomering niet meer. Of toch wel?
En mevrouw Juliette? Niet meer van Gravendeel, dat was duidelijk.
Ze werd weer gewoon: Waardenburg. Mevrouw Juliette Waardenburg.
Maar wie was Mevrouw Juliette Waardenburg? Ze wist het niet.
En van wie was Mevrouw Juliette Waardenburg?
Van niemand? Nee, dat was voor haar een heel duidelijk: nee. Ze wilde van iemand zijn. Echt van iemand. Echt helemaal van iemand. Niet een beetje zoals van voor ze mevrouw van Gravendeel werd.
Ze voelde zich kwetsbaar.
Keek op. Zag de Directeur. Hij had haar geholpen. Hij keek naar haar vol begrip. Hij was sterk. Op hem zou ze kunnen leunen. Hij kon beslissen. Zou hij...
Nee, zo werkte het niet. Je kon niet zomaar uitkiezen van wie je wilde zijn. En laten we wel wezen, hij had vrouwen genoeg. Hoeveel wist ze niet, wel dat het er veel waren. Alleen al al die leraressen. Of was dat helemaal niet waar? Maakt niet uit. Vergeet hem.
Maar hij had wel de vraag gesteld. Wie zou haar ondersteunen tijdens de diplomering? Dat kon ze toch vragen?
“Wilt u ehh”
Hoe moest ze dat in godsnaam vragen.
“Of ik je ‘geliefde’ wil zijn?”
Ze bloosde alweer. Ja, dat had ze willen vragen. Zo had hij het genoemd. Geliefde. Hij bedoelde dat natuurlijk anders. Maar wilde ze niet niets liever dan dat?
“Wilt u dat? Meneer de Directeur.”
Zijn antwoord, zijn vraag verraste haar volkomen: “Wil je niet liever een vrouw, Juliette?”
Het duizelde haar. Wilde ze een vrouw? Ze had een vrouw lief. Dora.
Maar ze had meer nodig. Ze had iemand nodig die haar leiding gaf. Die haar Gebieder was. Kon dat een vrouw zijn? Soms. Op de Kostschool was dat Juffrouw V. voor haar geweest. Dat werkte omdat het moest. Ze wist dus dat ze geen moeite had om ook een vrouw te gehoorzamen. Maar verlangde ze daar ook naar? Net zoals ze nu...
Ze keek weer naar de Directeur. Ze werd week van binnen. Oh, ze wist het weer. Ze had een man nodig. Een man die haar bezat. Hij. Zoals hij dat eerder had gedaan.
Het duizelde haar nu. Ze wilde niet alleen hem. Er was meer: ze voelde het diep van binnen. Ze wilde dat hij haar nam. Haar gebruikte. Bezit van haar nam. Ze wilde van hem zijn. Zijn bezit worden.
“Ik wil u,” fluisterde ze, “U alleen.”
Dat was precies wat hij wilde horen.
Toch was het nog niet het goede moment.
Of het goede antwoord.
“Misschien,” zei hij, misschien....”
links naar andere hoofdstukken/gebeurtenissen die in dit verhaal voorbij komen:
het verhaal waarnaar voortdurend verwezen wordt:
“Een echte mevrouw”
oftewel: de kennismaking met Juliette en haar 'ontering'
tijdens het formele diner:
“Juliettes echtgenoot”
Juliettes echtgenoot in actie
“de advocaat”
wie was nou al weer wie?
lijst met personages: herzien - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?