| Gepost op maandag 31 augustus 2020 - 08:20 pm: | 
|
| De bron waaruit je put 
Deze keer zal ik haar vertrouwen niet beschamen. Ik ga nog liever dood.
Mijn nieuwe vrienden vinden Coralie een takkewijf, maar ze kennen haar niet echt, niet zoals ik haar ken. En de waarheid is dat ze mij ook niet kennen. Ik durf niemand te vertellen over de Andres van vroeger die zijn vriendin, die puur en mooi was, zo afschuwelijk behandelde. Het is ontzettend moeilijk om lukrake kwaadaardigheid te begrijpen. Niet dat mijn gedrag geen achterliggende oorzaken had, dat wil ik niet beweren, maar Coralie had mij niets misdaan. Ze had niemand iets misdaan. Het ergste van alles was, dat ze graag in mijn gezelschap vertoefde en warme gevoelens voor me had. De blind verliefde Coralie van toen gaf zich aan me over, argeloos en vol vertrouwen. Ik koos ervoor om dat te beschamen.
Erger nog, ik koos ervoor om haar tot de pispaal van ons allemaal te maken. Wij waren klootzakken dat laatste jaar op de kunsthumaniora, maar achteraf beschouwd was ik de grootste klootzak. Ik had lak aan Coralie ‘s goedheid en geen medelijden met haar verdriet.
Men zegt wel eens dat berouw na de zonde komt en spijt te laat. Jaren na de feiten word ik erdoor verteerd en is het veel te laat. Dat zou je toch denken, maar wanneer we elkaar toevallig ontmoeten, in juni en op een receptie in het museum waar ik werk, gebeurt er iets met de wereld rond ons heen. Hij verdwijnt.
Ik weet dat Coralie zich intussen op beeldhouwen heeft toegelegd, maar heb geen idee dat ze zo succesvol is. Iemand fluistert me in dat haar laatste werk werd verkocht voor 30.000 euro, aan een museum in Japan. En dat ze bezig is met een stevige reputatie op te bouwen in het internationale kunstwereldje. Ik hoor het allemaal wel, maar het dringt niet echt tot me door.
Zodra we oogcontact maken, elk met een glas dure schuimwijn in onze hand, lees ik allerlei emoties in haar ogen. Een mengeling van ongeloof, angst, verdriet en nieuwsgierigheid. Ik verzamel alle moed die ik kan vinden en stap dan aarzelend op haar af, verwachtend dat de dure schuimwijn in haar glas, zo meteen op mijn gezicht en overhemd zal belanden.
“Het spijt me”, zeg ik, en ik hoop dat het zo oprecht klinkt als ik het bedoel. “Ik heb zo ontzettend veel spijt van wat ik jou heb aangedaan, Coralie. Ik had hen nooit mogen vertellen over jouw seksuele fantasieën. Ik vraag je niet om vergiffenis, want er is geen vergeving mogelijk voor hoe ik was. Ik kan alleen maar zeggen hoezeer het me spijt.”
De stilte die er daarna tussen ons in hangt is oorverdovend. Ik hoor het luide bonzen van mijn hart. Ik voel mijn wangen gloeien van schaamte onder haar stilzwijgen. Ze haat me, nog altijd. Dat kan niet anders.
“Je was gemeen”, zegt ze. “Je hebt me pijn gedaan en tot op de dag van vandaag kan ik niet bedenken waarom je dat deed. Ik hield van je en de seks was opwindend en fantastisch. Ik weet dat jij het ook fijn vond om mijn fantasieën mee te helpen vervullen. Je was mijn hele wereld.”
Ik knik en forceer mezelf om haar recht aan te kijken terwijl ik niets meer vrees dan haar afwijzing. Ik wil zo graag dat ze me vergeeft, zelfs al zei ik enkele tellen geleden nog dat ik het onmogelijk achtte.
“Er was geen reden, behalve misschien dat ik jong, dom en bang was”, zeg ik. “Ik weet dat het belachelijk klinkt, maar ik lieg niet. De manier waarop jij van me hield, dat maakte me bang en opstandig. En ja, ik vond het ook fijn, Coralie. Jij schonk me parels en ik gedroeg me als een ondankbaar zwijn.”
“Een leugenaar ben je nooit geweest”, zegt ze, “dus ik geloof je als je zegt dat je oprecht spijt hebt.”
Ik sla opnieuw mijn blik neer.
“Dank je daarvoor. Het komt omdat ik mezelf heb gezien door jouw ogen. Ik kan het moeilijk uitleggen, maar nu je hier bent, komt alles in alle hevigheid terug. Al die dingen waar ik me al lange tijd voor schaam. Je moet me wel haten.”
“Nee”, zegt ze, “ik haat je niet, Andres.”
Coralie nipt even aan haar glas terwijl ze me van top tot teen staat op te nemen. Zelf gluur ik van onder mijn oogleden naar haar mooie benen. Ze draagt open schoenen, met een half hoge, nogal dikke hak. Haar kleine zwarte jurk past perfect. Lichamelijk is ze weinig veranderd. Coralie straalt vandaag klasse uit, maar ook kracht, zelfzekerheid en een soort van innerlijke controle die ik onweerstaanbaar vind.
“Heb je me gemist?” vraagt ze opeens. “Als je spijt hebt en ik geloof dat je echt spijt hebt, dan betekent dat je nog aan me denkt en aan wat we fijn vonden. Dat je mij vergelijkt met andere vrouwen waar je seks mee hebt gehad.”
“Ja, dat doe ik en niemand komt nog maar in de buurt, Coralie. Ik kon dat toen natuurlijk niet weten, maar het is anders dan dat het met jou was. Ik dacht dat het altijd zo zou zijn, maar dat is het niet.”
En dan zegt Coralie vijf woorden die mijn hele leven zullen veranderen. Vijf woorden, gevolgd door een diepe zucht, die ertoe hebben geleid dat mijn nieuwe vrienden haar een takkewijf vinden. Zelfs als ze dat niet is.
“Nee”, zegt ze. “Dat is het niet.”
Dan volgt die diepe zucht.
We gaan naar haar flat. In haar woonkamer staan we elkaar aan te kijken. Ik in mijn boxershorts, Coralie in een wijnrode tangaslip. Ik kijk vol bewondering naar de lijnen van haar hals, borsten en buik. De aanblik van haar kut, die zich aftekent onder het zachte donkere rood van haar slip wekt zoute herinneringen op. Ik verlang naar die kut, ik heb die zo gemist. Ik heb haar lichaam zo gemist, samen met alles wat zij zelf voor me was. We komen dichter bij elkaar. De heerlijke geur van haar parfum vult mijn neusgaten. Mijn god, wat ruikt ze lekker! We staan neus en neus. Na al die tijd vinden onze monden elkaar. Opnieuw. Maar ik wil het allemaal veel te goed doen en het lukt niet.
Coralie trekt mijn boxershorts omlaag en ziet hoe ik worstel met mijn gevoelens, hoe ik niet in staat ben om de man te zijn die ik wil zijn. Hoe berouw en schaamte mij herleiden tot een zielig hoopje mens. Hoe ik verschrompel in haar glans.
“Je vindt écht dat je mij niet verdient”, zegt ze, kijkend naar mijn slappe pik. “Dat is goed en het maakt dat ik je nog meer wil vergeven voor de pijn die je me hebt aangedaan, maar we moeten er wel iets aan doen, als we willen dat dit werkt.”
“Ja… ja, maar… eh… hoe?”
“In feite heb je gelijk dat je me niet verdient”, zegt ze opeens. Ze glimlacht erbij. “Je gedrag was onvergeeflijk, maar heel misschien geef ik je een tweede kans, een kans om jezelf aan me te bewijzen. Het zal niet gemakkelijk zijn, Andres, je zult door het stof moeten. En je zult lijden, zoals ik geleden heb, of erger.”
De toon waarop ze tegen me spreekt is anders. Alsof ze me uitdaagt. Als ze mijn kin beetpakt en me recht aankijkt, voel ik een tinteling in mijn onderbuik.
“Ik zal je moeten straffen,” zegt ze. “Ik zal je moeten behandelen als het zwijn dat je was en jij zult je straf moeten ondergaan, gewoon omdat je dat verdient. Niet alleen vandaag, Andres. Gedurende lange tijd zal je jezelf aan mij moeten bewijzen. Er is geen andere manier.”
Haar hand heeft mijn kin losgelaten is naar omlaag gegleden.
“Zo, dat is al geen slecht begin”, zegt Coralie terwijl ze mijn stijve pik beetpakt en hem wat heen en weer laat wiebelen. “Ben je bereid om jezelf weg te cijferen en om mijn genoegens altijd voorrang te geven op de jouwe? Ben je bereid om jezelf en deze mooie lange pik aan mijn wil te onderwerpen? Of niet?”
Mijn adem stokt in mijn keel. Mijn hart slaat op hol. Mijn pik voelt zo hard als een houten stok omdat ik weet dat zij dit allemaal voor ons doet, niet alleen voor haar. Voor ons. Ze is nog altijd puur en mooi, denk ik. Mijn slechtheid heeft geen lelijke vlekken achtergelaten op haar ziel, diep vanbinnen is ze dezelfde Coralie van toen, dus knik ik vol overtuiging met mijn hoofd en zeg:
“Ik ben bereid. Ik ben tot alles bereid.”
En lieve hemel, dat ben ik! Ik ben de man die aan haar voeten ligt, niet waardig om die te kussen. Nee, voortaan kus ik de grond waarop zij loopt. Wat maakt het uit dat mijn nieuwe vrienden denken dat ze een takkewijf is omdat ik me door haar de les laat spellen. Omdat ik altijd vind dat wat zij zegt belangrijker en interessanter is dan wat ik zelf te zeggen heb. Omdat ik haar altijd haar zin geef. Zij zullen nooit kunnen begrijpen hoezeer ik dat nodig heb. Hoe zouden ze dat kunnen? Zij weten niet hoe het voelt om geknield voor haar te zitten en de kut in die rode tangaslip te kussen en te strelen tot ik haar warme vocht kan proeven, dwars door de stof heen. Zij weten niet hoe Coralie mij later die avond ook nog straft en mij tegelijkertijd een beetje vergiffenis schenkt. Zij zien mij niet, naakt in haar slaapkamer met haar opgerolde tangaslip in mijn mond en staand tussen haar twee manshoge spiegels in, zodat we allebei goed kunnen zien hoe zij haar liefste spanking fantasieën op mij uitleeft.
Nee, mijn nieuwe vrienden weten niet hoe ze mijn blote kont striemt met haar zweepje, of hoezeer we daarvan genieten. Of hoe haar zachte strokenzweep mijn stijve pik op en neer laat wippen. Hoe ik hardop kreun van genot terwijl ze mij daarmee kwelt tot mijn eikel glanst van het voorvocht, tot ik zaad begin te lekken, en ze mij dan nóg laat wachten. En ik wacht, zo lang als dat nodig is, zo lang als dat haar behaagt. Ik zal de rest van mijn leven op haar wachten, als het dat is wat ze wilt.
Godzijdank is Coralie zelf veel te geil om onze climax nog al te lang uit te stellen. Na de tikken van haar zweepje gloeien mijn billen nog na, maar daar voel ik weinig van als ik in haar ben. Onze lichamen vloeien in elkaar over, we leven in de cocon van onze zintuigen en ik vergeet voor heel even, de schaamte die ik voel voor wat ik deze verrukkelijke vrouw ooit heb aangedaan. Ik geniet gewoon, van het feit dat ze me vergeeft en dat ze zich opnieuw voor me openstelt.
Deze keer zal ik haar vertrouwen niet beschamen. Ik ga nog liever dood.
Ik blijf slapen. Dat is wat zij graag wil en haar wens is mijn bevel. Het raam staat half open en ik luister naar hoe onze stad klinkt op een zwoele zomeravond. We liggen zij aan zij, op haar grote bed. Naakt. Coralie staart naar het plafond en ik hoor hoe ze haar keel schraapt.
“Het is zoals het was”, fluistert ze, “maar dan nog beter… ik kan het amper geloven.”
Ik beweeg mijn lichaam en ga op mijn zij liggen, zodat ik naar haar kan kijken. Haar gezicht, haar kleine borsten en haar buik zijn zo mooi dat ik spontaan terug hard wordt. Ik zie dat ze naar mijn penis kijkt en glimlacht. Ze maakt een snuivend geluidje, maar geen aanstalten om hem aan te raken of beet te pakken.
“Ik heb een fortuin verdiend door dat lange ding van jou”, zegt ze plagend.
“O ja? Hoezo?”
“Mijn meest succesvolle werk is een reeks van twaalf mannelijke naakten.” Ze glimlacht opnieuw en laat mij de rest van het verhaal bij elkaar verzinnen.
“Eh… mannelijke naakten?” Maar dan herinner ik me de foto’s. Mijn mond valt open van verbazing. “Je hebt onze foto ’s bewaard? Je hebt mij als model gebruikt voor die naakten?”
Ze knikt en gebaart in de richting van mijn erectie. “Niet zozeer jij als wel je penis, dus laat het niet naar je hoofd stijgen, mannetje, ken je plaats.”
“O, maar die ken ik, Coralie”, zeg ik snel. “Mijn plaats is waar jij me wil hebben.”
“Je ligt precies waar ik je wil hebben.” Ze komt overeind op het bed en haar ogen zoeken naar iets in de kamer. “Ja, blijf jij maar mooi liggen, Andres, en wacht tot ik mijn strokenzweep erbij haal. Ik weet niet waarom, maar opeens bekruipt me de lust om die gebeeldhouwde pik van jou nog wat te plagen.”
Ja, hoe zou dat komen, denk ik, kijkend naar mijn keihard overeind staande paal. Gisteren had die amper dromen of ambities, vandaag lijkt hij wel herboren.
De volgende ochtend verwacht ik eigenlijk dat Coralie me zonder ontbijt naar huis zal sturen. Dat het allemaal maar een wrede grap zal blijken te zijn. Een koekje van eigen deeg. Het zou mijn verdiende loon zijn. Ik voel mezelf onwaardig in haar bijzijn, god weet hoe lang het zal duren voor ik me weer een beetje waardig voel. Als ik me volledig aan haar geef, zoals vannacht, dan verdwijnen mijn schaamtegevoel en mijn berouw naar de achtergrond, maar in het felle ochtendlicht zijn die opnieuw alomaanwezig. Coralie lijkt dit aan te voelen en ze kiest voor de confrontatie.
“Anderhalf jaar van pesterijen”, zegt ze.
Mijn hart mist een slag en ik voel dat ik een kleur krijg. Elke vezel in mijn lijf wil vluchten. Opstaan. Mijn naaktheid bedekken, mijn schaamte wegstoppen. Maar ik slik en blijf stilletjes liggen.
“Alle laatstejaars die opeens weten wie ik ben”, zegt ze. “Vele anderen ook. Het aangapen. Het roddelen. Het uitlachen, achter mijn rug of in mijn gezicht. Het bedenken van de meest vernederende bijnaampjes. Niet alleen door lui die mij niet kennen, maar door mijn eigen vriendinnen. Stomme geile jongens die mij benaderen omdat ze denken dat ik voor alles in ben, terwijl ik alleen maar bij jou wilde zijn. En jij niet meer bij mij. Of horen over andere meisjes, die over jouw mooie lul praatten. Dat was mijn lul! O, Andres, jeezes… de pijn van dat alles. De verlatenheid die ik voelde. Ik was niet eens boos, weet je dat? Ik had geen gevoelens meer over na wat jij deed. Ik was compleet van de wereld, ik was alles kwijt en ik voelde me helemaal leeg.”
Mijn ogen vullen zich met tranen. Ik wil mijn spijt uitroepen en haar om vergiffenis smeken. Ik wil alles uitwissen. Het verleden en alle pijn die ze aan mij beschrijft. Het is als een drukkend gevoel op mijn borst. Om haar al die dingen te horen uitspreken, voor het eerst, want toen het haar allemaal overkwam sprak ze niet. Toen leed ze in stilte en liet ze het allemaal over zich heen komen. Dus nu zeg ik niets, nu lijd ik in stilte terwijl er een traan over mijn wang rolt. Ja, ik huil. Mijn nieuwe vrienden vinden me toch al een watje.
“Ik weet dat je niet gelooft dat ik je dat kan vergeven”, zegt Coralie. “Daarom huil je. Ook omdat je met me meevoelt en omdat je er echt spijt van hebt, maar meer nog omdat je het niet gelooft.”
“Misschien”, zeg ik. Mijn stem breekt. “Hoe kan je dat? Hoe kan iemand dat allemaal vergeten?”
Coralie haalt haar schouders op.
“Niet”, zegt ze. “Het hoort bij wie ik ben. Het is een bron waaruit ik put. Voor mijn werk. Voor de keuzes die ik maak. Voor mijn toekomst.”
Ze laat die woorden tot me doordringen voor ze verder gaat met praten en zegt:
“Eigenlijk hoef ik je helemaal niets te vergeven, Andres. Als je mij alles met gelijke munt terugbetaalt staan we quitte, dan hoeft niemand zich nog slecht te voelen en kunnen we ons hele leven lang proberen om elkaar gelukkig te maken.”
“Ik wil niets liever”, zeg ik, “maar dat is toch onmogelijk?”
“O ja? Is het dat?”
Coralie gelooft niet in onmogelijk. Alles is onmogelijk tot het mogelijk wordt gemaakt, zegt ze. En dan vraagt ze me hoe mijn woonsituatie is.
“Eh? Mijn w… woonsituatie?” vraag ik vol verbazing. “Ik huur een studio in het centrum, waarom?”
“Ga er nooit meer naartoe”, zegt Coralie. “Ik zal zorgen dat je huisbaas de sleutel terugkrijgt. Als je mij wil volgen, moet je alles achterlaten. Uiteindelijk ook de verwijten die je jezelf maakt, maar eerst al het andere. Durf je dat? Je hoeft je baan niet op te geven of zo, maar durf je jouw hele leven in mijn handen te leggen?”
In haar ogen zie ik dat het haar menens is. Het klinkt volslagen krankzinnig om alles wat ik bezit daar gewoon in die studio achter te laten, god weet wat mijn huisbaas ermee gaat doen, maar ik hoef er eigenlijk niet over na te denken. Ik zou zelfs mijn baan hebben opgegeven als ze dat had gewild.
“Er is niets wat ik niet zou doen om jouw liefde terug te winnen”, zeg ik.
“Mijn liefde heb je al, domme jongen”, zegt ze erbij grinikkend. “Die heb ik nooit verloren laten gaan, maar ik ga je helpen om mijn vertrouwen terug te winnen, en jouw zelfrespect erbij. En het feit dat je met mijn voorwaarden instemt is al een stap in de goede richting.”
Ik knik haar toe. Ze is dezelfde, natuurlijk is ze dat, maar ze is ook veranderd. Vroeger was Coralie nooit zo kordaat en dat vind ik behoorlijk sexy.
“Heb je nu alweer een stijve?”
“Sorry.” Ik bijt op mijn onderlip. “Ik kan er niets aan doen.”
Ze lacht hardop.
“Ja, dat zal wel. Weet je wat? Ga er maar wat op liggen, op die grote dikke pik van jou. Vooruit, op je buik jij!”
Het bloed stroomt naar mijn pik, maar ook naar mijn gezicht. Ik voel me behoorlijk opgewonden terwijl ik me omdraai, op mijn buik ga liggen en haar mijn blote kont laat zien. Ik weet wat er nu zal volgen. Coralie wordt ontzettend geil van dit soort dingen. Ik vind het heerlijk, maar voor haar is het meer dan een spel. Het is extase.
Ik kan niet zien wat voor type zweepje ze gebruikt, maar het is pijnlijker dan die van gisteren. Niet dat mijn pik er minder hard van wordt, integendeel, maar het geluid van de klappen is anders en het gevoel scherper. Mijn gezicht ligt op het hoofdkussen en ik kijk naar de naakte Coralie die naast me op het bed zit, in een geknielde positie terwijl haar ene hand mijn billen geselt en haar andere tussen haar benen is gegleden.
Ze komt klaar door haar eigen vingers met daarbij de aanblik van mijn gestriemde kont.
“Kom”, zegt ze met hese stem. “Kom hier en steek je lange pik tussen mijn benen, maar niet erin, hoor je? Niet erin.”
Ik krabbel overeind, mijn erectie wipt op en neer. Ik ben zo opgewonden dat mijn eikel al plakkerig aanvoelt nog voor ik hem tussen haar dijen door schuif. De bovenzijde van mijn penis wrijft tegen haar grote zachte kutlippen aan en ze sluit haar benen, mijn pik zo vastklemmend tussen twee zuilen van vlees, een aanraking die voelt als een omhelzing en één die me werkelijk overweldigt, meer nog dan dat ik in haar zou zijn binnengedrongen. Ik spuit op haar lakens terwijl ik me hijgend aan haar vastklamp, mijn hoofd in haar hals en mijn pik nog klem tussen het warme zachte vlees van haar dijen. Ik voel Coralie ’s handen op mijn rug, geruststellend en mijn huid zachtjes strelend. Mijn hele leven ligt daarin nu, in die handen.
Wat blijkt? Mijn nieuwe vrienden zijn geen echte vrienden. Zonder Coralie was ik daar misschien nooit achter gekomen. Of te laat. Ze verdwijnen, één voor één, tot er geen meer over is. Ze begrijpen niet dat mijn wereld een nieuwe wereld is. Een wereld waarin vrouwen steeds vaker hoger opgeleid zijn dan hun man, meer geld verdienen dan hun man of gewoon betere mensen zijn dan hun man. Een wereld ook waarin mijn Coralie zo succesvol is dat ze mij volledig overschaduwt. Op haar drieëntwintigste wint ze awards, breekt ze verkooprecords en maakt ze kunst die zo diep in je ziel hakt dat ze er mensen van op alle continenten mee aanspreekt. Ik heb mijn rol in haar verhaal. Ik ben een van de vele bronnen waaruit ze put, ik ben de liefhebbende man achter de sterke vrouw, ik ben haar ijkpunt, haar warme thuis. Want ja, ik woon bij haar. Ik volg haar. Overal en altijd. Ze kocht me nieuwe spullen, ze kocht me alles wat ik nodig heb om gelukkig te zijn en dat is niet veel. Ik heb immers datgene al, wat ik het liefst wilde hebben in de hele wereld.
© 2020 F.A.W. Malach
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?