Eerlijk duurt het langst, deel II
deel II (dit verhaal is opgeknipt in 2 delen)
Sofia rijdt op haar scooter de heuvel op richting Donna. Eigenlijk zijn ze praktisch buren, toch is het over de weg wel een paar kilometer rijden om bij Donna te komen.
Sofia is zenuwachtig, zo zenuwachtig. Natuurlijk heeft ze net nog even geappt naar Donna, maar er kwam weer geen reactie. Sofia heeft dus geen idee hoe ze ontvangen zal worden, of ze wel welkom is, maar dat is eigenlijk nog het minste probleem. Stel dat ik naar binnen mag, denkt Sofia, wat moet ik dan in hemelsnaam zeggen?
Sofia weet dat ze al vlakbij de boerderij van Donna haar ouders is, maar door de dichte bebossing kan ze er nog niets van zien. Als ze nu linksaf zou slaan, het paadje door het bos op, dan zou ze binnen vijf minuten bij Donna op de stoep staan, maar dat wil Sofia haar scooter en haar billen niet aandoen. Bovendien is het wel lekker om nog even de tijd te hebben om te bedenken wat ze gaat zeggen, om die paar zinnen die alles duidelijk maken te verzinnen. Als Donna haar de gelegenheid gunt om een paar zinnen achter elkaar te zeggen tenminste. Maar, denkt Sofia met een zucht, het zal me vast niet lukken om alles een beetje begrijpelijk onder woorden te brengen, in elk geval niet zo raak als Donna dat altijd kan.
Sofia ziet de boerderij al liggen. Op het erf is iemand aan het werk, waarschijnlijk Donna haar vader, de man die Donna met de riem... Nah, denkt Sofia, Donna kan goed overdrijven, ze heeft vast niet meer gekregen dan een goed pak slaag, net als ik. Toch vindt Sofia het maar wat spannend om hem onder ogen te komen. Met kloppend hart parkeert ze haar scooter. De grote chagrijnige waakhond, die om onduidelijke redenen Gaia heet, komt blaffend op haar af gerend. Donna haar vader roept het beest met een kort commando tot de orde. Sofia kijkt hem wat verlegen aan. Hij is groot, sterk en indrukwekkend als altijd, maar nu toch net ietsje meer. Die handen alleen al, denkt Sofia, om daarmee... ze moet er niet aan denken. Sofia stamelt een paar onsamenhangende lettergrepen, Donna haar vader onderbreekt haar gelukkig.
“Donna is op haar kamer, jullie hebben tien minuten,” zegt hij kortaf, daarbij steekt hij één hand op. Dat zijn er toch maar vijf, denkt Sofia, maar ze is gelukkig zo verstandig om niets te zeggen.
Donna ligt op haar buik op haar bed, net als Sofia een tijdje geleden. Zou ze ook.... denkt Sofia.
“Wat doe jij hier?” vraagt Donna verbaasd terwijl ze half overeind komt.
Sofia stamelt iets over app-jes, over Donna die maar niet reageerde.
“Ja, dat gaat nogal lastig zonder telefoon,” reageert Donna ad rem.
Sofia zucht. Dit gaat niet goed, denkt ze. Maar gelukkig staat Donna op van haar bed om Sofia een knuffel te geven.
“Gaat het?” vraagt Donna bezorgd.
Sofia knikt.
“Een flink pak op mijn billen gehad, maar verder gaat het wel.”
“Nou, anders ik wel,” roept Donna meteen.
Voordat Sofia nog iets kan zeggen schuift Donna haar broek omlaag. Sofia schrikt zich dood, Donna haar billen zijn diep rood, van haar rug tot haar bovenbenen, met hier en daar bijna paarse vlekken.
“Wow,” kan Sofia met moeite uitbrengen.
Donna trekt haar broek weer omhoog en draait zich om, zodat ze Sofia aan kan kijken.
“Heftig hè, dat gebeurt er dus met je billen als ze bewerkt worden met een riem. Maar weet je wat het allerergste is? Niet de momenten waarop die riem op je billen neerknalt, maar de momenten daarvoor, als je in je blote kont met een paar kussens onder je buik klaarligt en je papa maar tegen je blijft praten, tegen je kont als het ware. Dat hij maar blijft zeggen hoe slecht het is om te stelen en hoe erg je straf verdient, terwijl jij al lang weet wat er gaat gebeuren. Het stomme is dat je billen dat ook heel goed lijken te weten, alsof ze een eigen geheugen voor pijn hebben, alleen herinneren ze het zich net iets erger dan het echt is. Daardoor lig je je de hele tijd te verbijten en ben je bijna blij als het echt begint.”
Sofia kijkt Donna geschokt aan, ze moet vechten tegen de tranen. Waarom vertelt Donna dit allemaal? denkt ze. Sofia weet dat ze nog maar heel even de tijd heeft om te zeggen wat ze wil zeggen, moet zeggen.
“Lieve, lieve Donna,” zegt Sofia bijna smekend, “wil je alsjeblieft even je mond houden en naar me luisteren. Ik ben hier niet voor niets naartoe gekomen.”
Donna kijkt Sofia verbaasd aan.
“Ik vind je leuk,” fluistert Sofia met bevende stem.
“Dat weet ik toch, gekkie, ik jou ook.”
“Echt heel leuk,” probeert Sofia nog eens.
Ineens lijkt het tot Donna door te dringen wat Sofia bedoelt. Stomverbaasd kijkt ze Sofia aan.
“Ik dacht dat je...”, stamelt Donna, maar ze maakt haar zin niet af, ze kijkt alleen maar glazig voor zicht uit.
Sofia is in tranen, ze zou nu het liefst voor altijd willen verdwijnen. Een paar minuten geleden dacht Sofia nog dat een pak billenkoek het ergste was dat haar ooit is overkomen, maar dat had ze helemaal verkeerd. Dit is erger, veel erger. Dan ziet Sofia Donna haar gezicht, vlak voor zich, Donna haar donkere ogen lijken ineens nog veel meer te stralen dan anders. Ondanks alles wordt Sofia toch een heel klein beetje blij van die ogen. Donna legt haar handen op Sofia haar wangen, ze glimlacht naar Sofia. Dan kust ze Sofia, op een manier die Sofia nog helemaal niet kende. Sofia wordt er helemaal warm en licht in haar hoofd van, net alsof ze wijn gedronken heeft. Ze blijven zoenen totdat Donna haar vader op de deur klopt.
*
Sofia ligt naakt in het gras, aan de rand van een diep in een bos verscholen meertje. Het is een van de mooiste plekjes in de omgeving, maar Sofia heeft alleen maar oog voor Donna, die met glimmende ogen naar haar ligt te kijken.
“Wat ben ik blij dat je die bikini eindelijk afbetaald hebt,” zegt Donna, “al had je die vandaag niet echt nodig.”
Anders ik wel, denkt Sofia, nu kunnen we elkaar tenminste ongestoord zien.
“Nu kan ik je weer zoenen als ik daar zin in heb, of aanraken,” fluistert Donna geheimzinnig.
Ze kruipt heel dicht tegen Sofia aan, Donna haar hand glijdt over Sofia haar lichaam. Sofia houdt haar adem in.
Sofia veegt een paar grassprietjes van haar blote billen. Ze kan nog niet helemaal geloven wat er net allemaal gebeurd is. Donna kijkt haar glimlachend aan.
“Je moet die brede lach echt een beetje van je gezicht vegen,” zegt ze, “anders heeft iedereen straks meteen door wat we net gedaan hebben.”
Donna rent naar het meertje en springt met een gil in het koude water. Sofia kijkt haar na met een warm gevoel in haar buik. Nee, denkt ze, die lach zal voorlopig wel niet meer van mijn gezicht af gaan.
reacties vind je in deel I
gebruik onderstaande links voor het volgend/vorige deel
If women ruled the world there would be no war, just a bunch of countries not talking to each other.
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
