| Gepost op zaterdag 25 april 2020 - 01:47 pm: | 
|
|
wilt u mijn Meester zijn?
dit verhaal maakt deel uit van Haremslavin (hoofdstuk 22)
en is goed als zelfstandig verhaal te lezen
hoewel het wel onderdeel is van het ontsnappingsverhaal
wat handig is om te weten:
Denise is ontvoerd en opgenomen in de harem van Sheikh bin Bar.
Achad is de slavinnenmeester van de Sheikh
en degene die haar heeft helpen ontsnappen
de woestijn in
Het was een lange tocht door de woestijn.
Een klein uur voor zonsondergang stopte Achad voor een lange pauze. Hij verwisselde de nummerplaten van de landrover met twee exemplaren die hij uit de laadruimte haalde. Hij gaf Denise weer haar jurk tegen de opkomende kilte. De omslagdoek nog niet want hij vond het prettig haar naakte borsten te zien terwijl ze gekleed was.
Hij vertelde haar waarom hij de nummerplaten verwisseld had.
“De woestijn is groot. Tenzij bin Bar een vliegtuig inzet is het onmogelijk om ons te vinden. Zelfs met een vliegtuig is dat heel erg moeilijk. Maar we komen straks op de verharde weg. Een doorgaande weg. We kunnen daar goed opschieten.
Als hij ergens een afzetting wil plaatsen om ons te onderscheppen zal het op een dergelijke weg zijn. In de verre omtrek van het paleis zijn er maar een paar van. We zijn echter al ver van het paleis vandaan, dus hier heeft hij geen macht. Hij zal mensen moeten inhuren die hij niet kent, en die hem ook niet kennen. Ze zullen daarom weinig gemotiveerd zijn. Dit type landrover is hier heel erg gebruikelijk, het is de woestijnwagen bij uitstek. Met andere nummerplaten is er geen enkele aanleiding om ons aan te houden. Als ze jou naast mij zien zitten wel. Daarom moet je je weer verschuilen.
We zullen pas vertrekken als het begint te schemeren. Daardoor zal het donker zijn als we de verharde weg bereiken. Ook dat verkleint de kans op ontdekking.”
Denise begreep het. Ze was dankbaar voor zijn zorg voor veiligheid.
“Vanochtend zei je dat je mij zou gehoorzamen. Wil je dat nog steeds, en dan bedoel ik: gehoorzamen zonder vragen?”
“Ja Meester, dat wil ik.”
“Goed. Als we bij Sheikh Aboubakr bin Alaam aankomen zijn er een aantal zaken die ik met de Sheikh moet bespreken. Alleen. Ik zal de landrover naast het huis parkeren en naar de hoofdingang lopen.
Jij blijft in de auto en houdt je verborgen. Een slavin van de Sheikh zal je ophalen. Ze zal je zachtjes bij je naam noemen. Je gaat met haar mee, maar praat niet met haar. Ze zal je via een achteringang naar je kamer brengen. Ze zal je een maaltijd brengen, je helpen met baden en vervolgens ga je slapen. De volgende ochtend herhaalt zich dat in omgekeerde volgorde.
Als wij klaar zijn om je te ontvangen zal ze je naar ons toe brengen.
Dan pas maak je kennis met onze gastheer. Hoe laat dat zal zijn weet ik niet, maar in ieder geval in de loop van de ochtend. Is het duidelijk wat ik van je verlang?”
“Ja, Meester,” antwoordde Denise bedeesd.
Het was haar duidelijk dat ze geacht werd geen vragen te stellen.
“Dan hebben we nog een half uurtje om even uit te rusten.”
Voor Denise was dat het moment om over wat ze onderweg bedacht had te beginnen.
“Meester, mag ik u wat vragen over na morgen?”
Achad knikte.
“Meester, u zei gisterochtend dat het voor u veilig zou zijn om naar het paleis terug te keren. Gaat u dat ook werkelijk doen?”
Achad keek haar even aandachtig aan alsof hij wilde peilen waarom ze dat vroeg.
“Eén van de dingen die ik ga doen zodra ik bij bin Alaam ben, is bin Bar opbellen. Ik zal hem zeggen dat het me nog niet gelukt is je op te sporen, maar dat ik niet van plan ben het op te geven. Ik zal zijn bevel om terug te komen negeren. Want dat is wat ik verwacht dat hij van me verlangt. Het spijt me om het te zeggen, maar meer dan een dag zoeken ben je hem niet waard.
Ik zal er voor zorgen dat ik een slechte verbinding heb en op de momenten dat ik hem vertel waar ik ben zal ik onverstaanbaar zijn. Als hij me beveelt terug te keren wordt de verbinding helaas afgebroken. Dat geeft mij wat extra tijd. Tijd die ik nodig heb om te beslissen of ik een nieuw bestaan kan opbouwen.”
Denise werd warm van binnen. Dat laatste was waar ze op hoopte.
De opening van een nieuw bestaan. Een bestaan waar zij deel uit van zou maken. Ze werd er stil van.
Zijn antwoord gaf haar ook ruimte om te praten waarover ze tijdens de rit de hele tijd had nagedacht. Heel behoedzaam, nam ze zich voor.
“Meester, zou u dan mijn Meester willen blijven?”
Die vraag was veilig dacht ze.
Hij keek haar aandachtig aan. Ze had het gevoel dat hij wilde dat ze verder ging.
“U bent op zoek naar een nieuw bestaan, Meester. U kunt ook met me meegaan als ik weer naar Holland ga.”
Hij keek haar verwonderd aan.
Aan die mogelijkheid had hij nog niet gedacht, realiseerde Denise zich. Ze zou dat verder voor hem moeten invullen. Aantrekkelijk moeten maken.
“In Holland ben ik advocate, zoals u weet, Meester. Ik heb zelfs een eigen bedrijf. Een bedrijf dat erg goed loopt. Zo goed dat mijn lange afwezigheid geen probleem vormt. Zelfs nu ze zich ongerust afvragen waarom ik niet op tijd teruggekomen ben.
Als ik terug ben zal ik de overname van een concurrent kunnen doorzetten. Dat zal nog veel meer inkomsten opleveren in de nabije toekomst. Ik heb een grote riante woning. Een tweede huis. Een dure auto. Een mooi aandelenpakket. Ik ben niet rijk zoals de Sheikh, maar ik leef in welstand.”
‘Hmm, dit klinkt beslist opschepperig, en dat is wel het laatste dat ik wil,’ dacht ze.
“Ik heb geen kinderen of een partner zoals u weet. Mijn werk is mijn leven en dat voelt leeg. Ik mis een Meester in mijn leven, iemand die me wil leiden, en die me accepteert voor wie ik ben.”
Nu kwam het belangrijkste. Denise verzamelde moed.
“Wilt u die Meester zijn?”
Achad glimlachte.
Denise haalde opgelucht adem. Dat was een heel goed teken. Op meer had ze niet kunnen hopen. Maar ze kon het nòg aantrekkelijker voor hem maken.
“U heeft een heel boeiend leven geleid, Meester. U kent het leven van de woestijn, u weet hoe het er in een harem aan toe gaat. U heeft verstand van vrouwen, u voelt ze aan en dat is in het Westen heel bijzonder voor een man. Ik weet zeker dat ze in Holland aan uw lippen zullen hangen als u over dat alles vertelt.
U zou er een boek over kunnen maken. Ik ken een schrijver die u daar bij zou kunnen helpen. Van dat boek zou zeker een film gemaakt worden. U zult een veelgevraagde gast zijn, ook op televisie. Het zou niet moeilijk zijn om van dat alles een bestaan op te bouwen. Ik zou u daarbij kunnen helpen. Ik veel contacten, niet alleen zakelijk, maar ook met kunstenaars, schrijvers en toneelspelers.”
Dat laatste was niet helemaal waar. Ze had vooral contact met haar Schrijver. En via hem met een schilderes en een paar toneelspelers. Maar het ging om het idee. Als ze haar best deed zou ze via twitter....
Ze was zo druk met haar laatste overpeinzingen dat ze even geen aandacht voor Achad had gehad. Ze zag dat hij nog steeds met aandacht naar haar keek. Ze wilde weer verder gaan, want een antwoord had ze nog niet op haar voorstel, maar hij onderbrak haar voor ze kon beginnen.
“Kom, het is tijd om te gaan.”
Ze kroop weer in de auto onder de dekens en ze gingen op pad.
De verharde weg was weldra een verademing en zorgde er voor dat ze zelfs zo nu en dan wat indommelde.
De reis verliep probleemloos en na aankomst ging alles precies zoals hij gezegd had. Eerst had ze gedacht dat het vervelend zou zijn dat hij niet bij haar was, maar ze wist hem beneden, bezig met belangrijke zaken, en dat gaf haar een intens gevoel van innerlijke rust.
Het moment dat de slavin van bin Alaam, Farah heette ze, haar de volgende ochtend kwam halen om naar de Sheikh en Achad te gaan, kwam haast onverwacht. Vervelend alleen dat ze geen andere kleding had om aan te trekken: ze had immers alles achter moeten laten. Farah had haar geen schone aangeboden en zij had er niet om willen vragen.
Beneden in een grote kamer stond Achad in het midden haar op te wachten. Ze liep meteen blij naar hem toe en wilde hem omhelzen.
Hij hield haar echter met een enkel armgebaar van zich af. Hij draaide haar om, bij hem vandaan. Toen pas zag ze drie mannen in grote fauteuils zitten.
In het midden een oudere heer van een jaar of zestig, naast hem aan de ene kant een wat gezette man van middelbare leeftijd, aan de andere kant een pezige man die een stuk jonger leek. Alle drie droegen ze Arabische gewaden. De middelste was duidelijk Sheikh Aboubakr bin Alaam. Ze wilde meteen naar hem toelopen om hem te begroeten en te bedanken voor zijn gastvrijheid.
Achad hield haar echter tegen.
Ze wilde hem vragen waarom, maar hij hield haar opnieuw op afstand, bleef zelfs een pas achter haar en draaide haar weer in de richting van de mannen. Nu hield hij haar zelfs even bij haar arm vast. Eindelijk werd het haar duidelijk dat hij verwachtte dat ze stil bleef staan. Ze voelde zich ongemakkelijk, wist zich geen houding te geven. Hoe moest ze staan, waar moest ze haar handen laten?
Ze keek hem vragend en hulpeloos aan.
Hij knikte nadrukkelijk een veelbetekend ‘ja’.
Het kwartje viel. Langzaam bracht ze haar handen omhoog, terwijl ze hem met een schuin oog in de gaten hield. Haast onmerkbaar gaf hij haar een teken dat dàt inderdaad de bedoeling was. Schuchter bracht ze haar handen in haar nek. Liet nu de blik van Achad los en keek naar de grond voor haar.
Ze wist het weer. Niet alleen handen in de nek, maar ook ellebogen naar achteren, borst en bekken naar voren, benen licht gespreid.
Achad begon te spreken. Zijn toon was zakelijk zonder nadrukkelijk te zijn.
“Dit is Denise. Ze is geboren in Holland, oud 29 jaar. Goed gezond, maar geen maagd meer. Lengte 1.75, bmi 19. Staat u mij het toe, heren, om haar aan u te tonen?”
Dit klonk wel heel erg naar de keuring die ze in het paleis had ondergaan. Was dit de manier in de woestijn om een vrouw voor te stellen? Maar ja, ze was de Sheikh heel veel dank verschuldigd. Dus: ‘s Lands wijs, ‘s Lands eer.
De Sheikh antwoordde: “Dat zouden wij...” hij keek naar de andere mannen, “...zeer op prijs stellen.”
De Sheikh had een warme stem. De ideale opa dacht ze nog.
“Zou je mij je omslag willen geven, Denise?”
Ze had graag geantwoord: “Ja Meester,” maar wist niet of hij wel wilde dat zij hem bij anderen met Meester aansprak, dus gaf ze hem zwijgend haar doek.
Ze wist dat ze haar borsten aan de mannen toonde, net zoals bij de keuring. Nu voelde ze zich echter niet beschaamd, maar trots.
Het was immers haar Achad die het haar verzocht.
Ze glimlachte inwendig. Precies: verzocht, niet bevolen. Wat overigens niet wegnam dat ze zich verlegen voelde onder de blikken van de mannen, zeker toen ze haar handen weer in haar nek legde en ze wist dat ze zo haar borsten aan hen presenteerde.
De mannen knikten bewonderend.
Achad ging achter haar staan. Hij pakte de voorpanden en bracht ze naar achter. Natuurlijk ontblootte het haar kruis, maar dat hij het deed kwam niet als een verrassing. Haar trots groeide. Achad had geen moeite de sluitingen te vinden en streek de panden naar binnen. Ze wist hoe mooi het haar stond. Kwetsbaar, open. Zo helemaal vrouw.
De bewondering bij de mannen steeg. Mocht ook wel vond ze zelf, want ze had een perfect en getraind lichaam.
Natuurlijk draaide Achad haar na enige tijd om. Ze wìst dat hij ook haar billen zo wilde tentoonstellen. Wat hij deed. Jammer dat ze niet kon zien hoe bewonderend de mannen nu zouden zijn.
Gelukkig sprak de Sheikh, met schorre stem: “Prachtig.”
Achad antwoordde: “Dank u Sheikh.”
‘Maar nu,’ dacht Denise, ‘wat gaat er nu volgen? Zou hij nu ook haar ehhh vrouwelijkheid laten zien? Of is de begroeting in Haremstijl nu afgelopen?’
Dat was hij niet.
“Mag ik u haar vrouwelijkheid laten zien, mijn Sheikh?” vroeg Achad.
‘Hoe was het mogelijk,’ dacht Denise, ‘Hij gebruikt precies dezelfde woorden die ik net dacht. Bestaat telepathie dan echt?’
Achad pakte haar zacht bij haar elleboog en leidde haar naar voren. Maar nu had ze geen leiding nodig: ze wist wat er van haar verwacht werd. Vlak voor de Sheikh bleef ze staan, in spreidstand.
‘Nu Denise,’ dacht ze, ‘nu moet je laten zien wat je als vrouw waard bent.’
Geen paniek dus. Ze had twee beelden waaraan ze zich kon vastklampen. Achad die van haar hield, die haar Meester was, die haar aan de Sheikh toonde. En de meisjes die, als ze haar nu zagen, heerlijk geil zouden worden.
Achad hurkte achter haar neer en opende haar schaamlippen.
Ze was nat, wist ze. Ze voelde zich heerlijk bij die bevestiging. En dat maakte dat ze zich geil voelde. Geil voor deze beschaafde heer op leeftijd.
“Mag ik u uitnodigen, mijn Sheikh, haar te voelen?”
De Sheikh legde met eerbied zijn vinger in haar grotje. Toen hij voelde hoe nat ze was drong hij langzaam naar binnen.
“Ze wordt gemakkelijk geil,” zei hij tevreden. Of was het bewonderend. Beide, dacht Denise blij.
“Ze mag voor mij neerknielen.”
Nog voor Achad daartoe opdracht had gegeven was ze al bezig om aan zijn verzoek te voldoen. Niet zo heel verstandig, want Achad kon er maar net op tijd voor zorgen dat ze niet op de panden van haar jurk terecht kwam.
Ze knielde rechtop voor de Sheikh. Hij nam haar borsten in zijn handen en streelde ze. Liet haar tepels groeien.
Hij zou een heel goede Meester zijn, dacht Denise. Ze voelde zich blij voor Farah, en was benieuwd of zij de enige was die hem mocht dienen. Vast niet, hoewel dit huis niet te vergelijken was met het grote paleis van bin Bar.
De Sheikh trok zijn handen terug. Achad gaf haar een minuscuul duwtje naar voren. Ze dacht te weten wat hij wilde. Ze pakte aarzelend het gewaad van de Sheikh. Inderdaad, ze merkte aan de reactie van de Sheikh dat dit bedoeling was. Vervelend dat ze niet wist of er van haar verwacht werd om onder het gewaad te duiken, of dat ze het omhoog mocht schuiven. Ze koos voor het laatste. Het was in ieder geval geen schending van het protocol, want de Sheikh liet het toe.
‘Voor een oude heer was zijn geslacht al behoorlijk gezwollen,’ dacht Denise: ‘Maar ja, wat voor ervaring heb ik nu met oudere heren. Geen eigenlijk.’
Ze boog zich voorover en nam het lid van de oude man in haar mond. Hij smaakte naar niets, gelukkig. Snel was hij echt stijf en kon ze met hem spelen. Op de één of andere manier wist ze dat er nu meer van haar verwacht werd: ze zou hem moeten klaarmaken en ze zou zijn zaad moeten inslikken.
Tegen dat laatste zag ze erg op. Het was nieuw voor haar en ze was bang dat ze zou moeten kokhalzen. Ze had graag gehad dat het Achad was wiens zaad ze zou moeten doorslikken. Maar dat het Achad was die dit van haar verlangde, dat het misschien zelfs wisselgeld was voor haar geslaagde ontsnapping, maakte veel goed. Ze zou zich inbeelden dat het Achad was. Niemand zou trouwens in de gaten hebben dat ze haar ogen sloot, De Sheikh keek niet naar haar, Achad stond achter haar en de anderen waren te ver weg.
Ze sloot haar ogen en concentreerde zich. En verbaasde zich over het gemak waarmee alles ging. Ze merkte aan zijn ademhaling dat hij bijna kwam, dus toen hij echt kwam was ze voorbereid. Gelukkig stootte hij op dat moment niet diep in haar keel, zodat ze zonder moeite kon slikken.
Ze was zo gefocust op goed blijven ademhalen en slikken dat ze zijn sperma amper proefde. Dat werd anders toen hij niet meer kwam maar nog lang navocht produceerde. Het was sterk van smaak maar ze ervoer het niet als vies. Het duurde lang voordat zijn lid geslonken was, maar ja, in haar warme mond was dat ook logisch. Toen hij tenslotte haar hoofd naar achteren duwde, wist ze dat het voorbij was.
dit verhaal is in feite één hoofdstuk in twee afleveringen
voor één websiteverhaal is het namelijk te lang,
vandaar die twee delen
omdat het wel mooi de spanning zo opbouwt, plaats ik ze niet alleen afzonderlijk, maar ook met ieder een eigen titel
het tweede deel: “Slotceremonie” zal ik al binnen enkele dagen plaatsen
© Paul Gérard
 | | Haremslavin | | | | incl. verzendkosten Erobird Boekwinkel | | paperback editie: € 15,00 | | hardcover de luxe: € 17,50 |
|
 verhalen maken dromen waar 
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?