| Gepost op zondag 05 april 2020 - 06:56 pm: | 
|
|
Een nieuw gezin voor Manon
Ik ben Manon, en mijn vriendin heet Lies, maar dat is niet haar echte naam.
We zijn al vriendinnen vanaf de middelbare school, maar pas echt close werden we toen we zo’n vijftien waren.
We kletsten best veel over onze ouders toen, maar veel meer dat die van haar veel te streng waren en die van mij te veel ruzie maakten kwamen we niet. Natuurlijk wist ik dat ze vaak gestraft werd, want dat vertelde ze aan me, maar ik vroeg nooit door over ‘hoe’. Klagen over je ouders onder vriendinnen is altijd lekker, maar het moet niet te dichtbij komen, toch? Misschien dat ik er wel naar vroeg, maar dat was makkelijk voor haar te omzeilen door wanhopig omhoog te kijken. Wat ik natuurlijk ook deed bij haar als ze doorvroeg over de ruzies die ik met mijn ouders had.
Achteraf weet ik dat ze gewoon vermeed dat ik erbij was als ze gestraft werd. Wist ik veel. Tot de dag kwam dat ze samen met mij thuis kwam met een vier voor Geschiedenis. Dat was eigenlijk één van haar favoriete vakken, maar ja, aan jaartallen leren had ze de pest, dus vandaar die vier. Haar moeder vroeg het zelfs: maar Geschiedenis vind je toch leuk, waarop ze haar schouders ophaalde. De onthutste blik van haar moeder zag ik wel, maar ik schonk er geen aandacht aan.
Zij ook niet. Denk ik, want we deden daarna leuke spelletjes met verkleden en mode en zo. Haar moeder hielp zelfs mee, dus erg kon het niet wezen, toch, die blik?
Dus toen het een uur of vijf was vroeg ik aan haar moeder of ik mocht blijven eten. Mijn moeder had iets, en mijn vader kan niet koken: die zou het dus prima vinden dat ik niet thuis at. Het was goed, en zelfs Lies stond er niet bij stil dat dit niet het juiste moment was om te blijven mee-eten.
Nou ja, haar Pa kwam thuis en het was direct gezellig. Hij en ik kunnen het uitstekend met elkaar vinden. Hij maakt van die leuke grapjes en altijd vindt hij dat ik er leuk uitzie. Hij bedenkt altijd wel iets waardoor ik me bijzonder voel.
Maar na een tijdje nam zijn vrouw hem apart. Wel een beetje raar, dat doet ze anders nooit, maar ik had nog steeds niks in de gaten.
Lies wel. Die trok meteen bleek weg. Ik vroeg aan haar of er iets was, maar ze schudde haar hoofd. Ze begon druk over iets te praten, duidelijk om er niet aan te denken wat ze had gezien. Later vertelde ze me dat ze dacht dat, omdat haar pa en ik het zo goed met elkaar konden vinden, dat het zou overgaan, of uitgesteld of zo. Als we maar druk met elkaar bezig waren...
Dom, want inmiddels weet ik dat haar pa dat soort zaken nooit uitstelt.
Maar hij ging gewoon wel rustig de krant lezen, dus zo gek was het niet gedacht. Toch voelde ik blijkbaar dat er iets aan de hand was, ik keek steeds met een schuin oog naar hem. Lies ook trouwens. Wat me opviel was dat hij dat ook met ons deed. Steeds even een korte blik. Dus toen hij op zijn horloge keek zagen we dat beiden. Meteen verstijfde Lies. Ik wilde vragen wat er aan de hand was, maar ze schudde haar hoofd.
Hij schraapte zijn keel en begon: “Zo Lies, jullie hadden een proefwerk Geschiedenis?”
“Ja vader,” antwoordde Lies meteen braaf.
“En dat ging niet zo goed, hoorde ik van je moeder.”
“Nee vader,” antwoordde ze.
Shit, dacht ik, ze zegt vader. Anders is het altijd pap of papa. Dit is foute boel.
“Een vier, dacht ik.”
“Ja vader.”
“Terwijl het je lievelingsvak is.”
“Ja vader.”
“Dus...”
“Ik had niet geleerd, vader.”
“Hmm,” antwoordde die.
“Ik had geen zin om die stomme jaartallen te leren, vader.”
Ik had verwacht dat ze zich er wel uit zou proberen te lullen, maar niet dus. Blijkbaar wist ze dat dat zinloos was. Later hoorde ik dat dat klopte: het zou alles alleen maar erger maken, dat had ze de afgelopen jaren wel geleerd.
“Nou?”
“Ik heb straf verdiend, vader.”
Shit, dat zag ik niet aankomen. Ze kon zeggen dat het haar heel erg speet en zo. Zo ging dat thuis in ieder geval. Van mij en van mijn moeder, en vooruit, ook soms mijn vader. Meestal pas na de tranen overigens...
Maar om straf vrágen?
“Goed zo. Nou, zoals je weet, nù is altijd de beste tijd.”
Ze keek me ontzet aan. Dat ik daar nog was, daar was ze het duidelijk helemaal niet mee eens. Maar ze wist blijkbaar geen ontkomen aan was.
“Sorry,” fluisterde ze naar me, en tegen haar vader hardop maar bedeesd: “Ja vader.”
Nog wist ik niet wat er stond te gebeuren.
Traag stond ze op en keek haar vader vragend aan.
Hij knikte alleen maar. Nog even keek ze me verontschuldigend aan. Toen liep ze naar een stukje kale muur en ging daar staan. Ze legde haar handen in haar nek, en spreidde haar benen een beetje. Ik zag dat ze zelfs netjes rechtop ging staan. Een holle rug en zo.
Zo waar, haar vader sprak me aan: “Voor jou de eerste keer?” vroeg hij.
Ik knikte zwijgend.
“Ze krijgt even de tijd,” lichtte hij toe.
Ik knikte maar opnieuw, maar natuurlijk had ik geen idee waarvoor.
Tijd om te zeggen hoe dom ze was geweest? Om te zeggen dat ze zich schaamde of zo? Dat ze voortaan ook voor Geschiedenis haar best zou doen? Meer kon ik niet bedenken.
Maar het was veel simpeler dan ik dacht, weet ik nu. Ze stond daar om tot rust te komen. Om zich voor te bereiden. Niets anders dan dat.
Ik denk dat er zo’n tien minuten voorbij waren, dat haar vader een rechte stoel pakte en die midden in de kamer neerzette. Om er vervolgens op te gaan zitten. Hij keek me aan, bemoedigend leek het wel.
“Kom maar,” zie hij tegen zijn dochter zonder haar te kunnen zien.
Maar ik wel. Ze draaide zich lijdzaam om en keek me aan. Niet boos of bang of zo. Meer van: tsja, zo gaat dat hier. Nou weet je het. Mij kan het niet schelen, jou hopelijk ook niet.
Ze ging vlak voor haar vader staan. Nu kon ik haar niet langer aankijken. Maar horen kon ik haar natuurlijk wel.
“Wilt u me straffen vader.”
Dat was alles. Het klonk helemaal niet bedrukt, of bang, of schuldig, maar haast vrolijk. Net alsof ze het ook tegen mij zei. Zo van: maak je niet druk meid.
Haar vader nam er geen aanstoot aan. Hij zei gewoon “Goed zo meisje.”
En daarna bemoedigend zelfs: “Ga maar liggen.”
Wat ze direct deed. Even was ze bezig om een goede plek op de schoot van haar vader te vinden. Met haar voeten raakte ze net de grond en haar handen legde ze op haar rug. Haar vader pakte die direct in een vaste greep. Toen draaide ze haar hoofd keek ze me aan. Ze trok een gekke bek tegen me, echt waar.
Toch was het haar vader menens. Met zijn vrije hand trok hij haar rokje naar boven en daarna haar broekje naar beneden. Wouw, ze kreeg echt op haar blote billen.
Slaag!
En voor het eerst merkte ik dat ik kriebels in mijn buik kreeg. Mijn beste vriendin lag daar over de knie van haar vader met blote billen. Hij zou haar gaan slaan. Hij zou haar straffen. En in plaats van dat erg te vinden wond het me op. Ik werd warm van binnen. En jezus, van onderen. Wat was er met me aan de hand?
En het werd nog erger.
Want het slaan begon. Pets pets pets. Lies riep Au. Haar vader sloeg gewoon door. Ze begon te bewegen op de schoot van haar vader. Haar au’s werden kreunen, en daarna schreeuwen. Zonder dat haar vader ophield met slaan. Ik zag haar billen roder en roder worden. En ik eh, ik durf het haast niet te bekennen, nat.
Dat kende ik alleen van wanneer ik in bed lag en mezelf streelde, dromend van wat leuke jongens en soms leuke meisjes met me deden. Ik werd ehh geil. Ja, ik geef het toe, dat was het woord. Ik werd geil van het straffen van mijn beste vriendin. Door haar vader.
Toen was het voorbij. Even mocht Lies bijkomen. Daarna liet haar vader haar opstaan. Of het een ritueel was of een opwelling wist ik niet, maar ze gaf haar vader een kus.
“Ga nog maar even in de hoek staan bijkomen,” zei hij liefdevol tegen haar. Liefdevol? Ja echt waar: liefdevol. En ik dacht zelfs dat dat haast wederzijds was. Even keek ze om, voordat ze weer naar de muur liep. Ik zag dat ze gehuild had tijdens de straf, maar haar blik was laconiek. Haalde zelfs even haar schouder op. Zo van, nou ja, in de hoek staan na afloop, dat hoort er gewoon bij. Met blote rode billen. Want hoewel haar broekje nog aan haar benen bungelde viel haar rokje als vanzelf terug ... wat door haar vader snel werd gecorrigeerd toen ze eenmaal weer in de hoek stond, opnieuw met haar handen in haar nek.
Ze had echt al mooie billen voor haar leeftijd. En dat ze rood waren was ehh beslist opwindend.
Lang hoefde ze daar echter niet te staan. Haar vader trok haar broekje weer op zijn plaats en maakte haar rokje weer los uit de tailleband. Gaf een paar lichte klopjes op haar billen en gaf een kus op haar hoofd.
En zei: “Hou je vriendin maar weer gezelschap.”
“Nou,” zei ze even later, “nou weet je het,” en haalde haar schouders op.
“Kom, we gaan naar mijn kamer.”
Wat we deden.
En, voordat ze me enthousiast een paar mode tijdschriften liet zien die ze gescoord had van haar moeder, voegde ze er nog aan toe: “Het doet pijn, maar daarna is het voorbij.”
“Beter dan ruzie,” wist ik nog uit te brengen.
“Zo is het maar net.”
Dat ik daardoor niet hoefde te vertellen hoe het voor mij was geweest, om naar te kijken, was echt een opluchting. Ik bedoel maar: ik vond het behoorlijk ziek van mezelf. Opgewonden worden van je vriendin die voor jouw ogen billekoek krijgt. Getsie...
Maar het bleef niet getsie.
Nu ik eenmaal hun geheim ‘deelde’ en er niets van had gezegd, ja, er zelfs op had gereageerd alsof het de gewoonste zaak was dat vader haar dochter van vijftien billekoek gaf. Tsja, toen hoefden ze dat niet meer voor mij verborgen te houden.
Het gekke was dat Lies het vanaf toen ook de gewoonste zaak van de wereld vond om me in geuren en kleuren te vertellen wanneer en waarom ze gestraft werd, en hoe erg het geweest was. Of een aaibeurtje, haar woorden, als het was meegevallen.
En ik, ik wilde natuurlijk alles horen. Voorzichtig nog in het begin, maar later zonder remming vroeg ik door. Of vader lang had geslagen. En hoe. En hoe rood haar billen na afloop waren geweest. Of ze geschreeuwd had. Of gehuild. Of het daarna nog lang zeer had gedaan.
Alle vragen beantwoordde ze geduldig. Ze had duidelijk schik in mijn belangstelling. Nu vroeg ook zij door over mijn ruzies met mijn ouders. En ook ik vond dat niet erg. Eigenlijk best wel bevrijdend. Het vergrootte mijn band met haar. En mijn liefde voor haar vader. Hij werd mijn held, want groter contrast met mijn eigen vader, en tussen mijn moeder en de hare, was niet mogelijk. Want mijn moeder was een kreng en de hare een lieve schat.
“Eigenlijk zijn mijn vader en moeder vreselijk trots op me,” vertelde ze me op gegeven moment.
“Dat papa me billekoek geeft, is juist daarom, heeft hij me ooit vertelt. Hij vindt dat dochters gewoon domme dingen mogen doen. Met een goed pak slaag is dat dan opgelost. Dat ik daar niet moeilijk over doe, daar is hij blij mee. Zo hebben we nooit ruzie, zei die zelfs een keer,” waarbij ze mij veel betekend aankeek.
Zo was het maar net. Had ik maar zo’n vader.
Hoewel mijn moeder het was die altijd met ruziën begon. Vader deed daar dan gewoon nog een schepje bovenop. Nou ja, meestal schreeuwde hij gewoon dat ik naar boven moest, naar mijn kamer. Wat ik op zo’n moment maar al te graag deed.
Vind je het gek dat ik steeds vaker bij hen was, en dat Lies ook liever niet meer bij mij thuis kwam?
Zo bleef het natuurlijk niet bij die ene keer.
Op een gegeven moment merkte ik zelfs dat haar ouders graag wilden dat ik erbij was als Lies gestraft werd. Haar moeder gaf het op gegeven moment zo’n beetje toe.
“Lies is zo veel rustiger als jij er bij bent als ze gestraft wordt,” vertrouwde ze me toe. “Vroeger protesteerde ze nog weleens. Of ging ze tegen haar vader in. Nu niet meer.”
“Vind u het dan goed dat ze nog steeds billenkoek krijgt van haar vader,” vroeg ik haar voorzichtig, “ze is tenslotte al zestien, bijna zeventien.”
“Billekoek is goed voor elk meisje,” zei ze. Blozend.
Prompt begon ik ook zelf te blozen. Wie bedoelde ze?
‘Vind u zichzelf dan ook nog een meisje,’ wilde ik haar vragen. Maar ik stokte bij “vind u...?”
“Ja zeker,” zei ze zonder te twijfelen.
Om daarna af te sluiten net: “Hoe oud ze ook is.”
Waarop ze me alleen liet met mijn gedachten...
 als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier 
|
|
    
SaMuel
Bevlogen lid
Inlognaam: samuel
Bericht Nummer: 62
Aangemeld: 10-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 05 april 2020 - 08:30 pm: |
|
compliment |
Mooi opgebouwd verhaal, Manon. De spanning werd mooi opgebouwd en gaf sfeer goed weer. Ik heb het in één keer uitgelezen.
|
Lief & Streng
Bevlogen lid
Inlognaam: liefstreng
Bericht Nummer: 50
Aangemeld: 05-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 06 april 2020 - 12:55 pm: |
|
lief |
Gaaf compliment, SaMuel.
Opbouw, sfeer, in één keer uitlezen...
Mijn liefje, wat wil je nog meer.
Ik geef het toe: ik wordt steeds liever
als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier
| |
Albert
Nieuw lid
Inlognaam: albdv
Bericht Nummer: 2
Aangemeld: 01-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 06 april 2020 - 02:44 pm: |
|
net zo, maar dan anders |
Ik probeer me in Lies te verplaatsen.
Zou graag als jongen/man gestraft door een strenge vrouw willen lezen.
Heerlijk verhaal maar als onderdanige mans-persoon moet ik mij inleven.
Graag een vervolg, want ik begrijp dat mama van Lies ook regelmatig wordt gecorrigeerd.
|
Artie
Lid
Inlognaam: artie
Bericht Nummer: 20
Aangemeld: 10-2011
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 06 april 2020 - 03:24 pm: |
|
Reactie ingezonden brief |
Hallo Manon,
Eerst dacht ik dat het een stuk uit je dagboek was. Zo in de geest van Lief dagboek etc. Een verhaal van lang geleden.
Bij nader inzien is het toch een brief aan mij. Dus hoor ik ook een reactie te geven.
In de eerste plaats vind ik het een boeiend, lekker opwindend verhaal. Mooi beelden geschreven. Lief zelfs. Alleen je laat je beste vriendin een goed pak slaag geven, verdiend weliswaar maar toch. En daar geniet je dan nog van en nog niet zo’n klein beetje ook.
In de tweede plaats, als ik mijn strenge kant laat spreken, dan hoor jij ook aan de beurt te komen. En dan kan je vriendin toe kijken. De uitvoerder kan haar vader zijn ondanks de goede band die jij met hem hebt opgebouwd. Maar dan hoeft geen beletsel. Hij heeft blijkbaar ook een goede band met zijn dochter.
Tof dat je mij een brief stuurt en dat je mijn verhalen zo goed vindt alsof je er zelf bij was.
Dat is mijn lieve kant, maar mijn strenge kant blijft er bij, dat jij een stevig pak op je blote billen verdient, harder als je vriendin heeft gehad. Niet met een voorwerp maar wel met een strenge, harde hand.
Hoe je dat in een (vervolg) verhaal past laat ik aan jou over. Jij bent al goed bezig met verhalen schrijven in je brief. Dat lukt je best.
Lief & Streng
|
Lees en Beleef
Bevlogen lid
Inlognaam: lezer
Bericht Nummer: 47
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 06 april 2020 - 05:29 pm: |
|
Manon ... of toch Lief & Streng |
Lief lief lief toch...
Wat haal je jezelf op de hals om dit verhaal als brief te schrijven,
die niet door jezelf geschreven is.
Nou kan ik net doen alsof ik niet weet dat jij gewoon de schrijfster bent.
Want voor mij is dat zo duidelijk als wat. Maar ik heb niet zo’n zin om ingewikkeld te doen...
Wil je graag streng toegesproken worden nu je steeds meer je lieve kant laat zien en je strenge laat varen?
Die prachtige tekening die nu je beeldmerk is geworden onderstreept dat nog extra.
Nou kan het natuurlijk zijn dat Artie en SaMuel het gewoon leuk vinden om in jou fantasietje mee te gaan. En die moeten dat beslist blijven doen.
Maar je schrijft fantastisch, Lief & Streng, en om die lofzang op Manon af te steken in plaats van jou ... dat voelt gewoon verkeerd.
Nou ja, zelf reageer je ook op SaMuels reactie richting Manon als 'Lief & Streng'.
Je schrijft in ieder geval een mooi verhaal over een eenzaam meisje, een meisje dat alleen een fijne vriendin heeft, maar geen echt thuis.
Dat doe je heel integer zonder dat er echte verwijten vallen. Ze valt voor de warmte van het gezin van haar vriendin. Dat gewoon heel direct met elkaar omgaat.
En inderdaad: inclusief spanking.
Probleem voor haar is natuurlijk dat ze opgewonden wordt om te mogen kijken.
Maar daar doet ze niets mee.
Dat maakt het voor mij nog veel intenser. En hoezeer dat ook botst met ons idee van een spankingverhaal waar je dat juist wel doet, wordt het daardoor zelfs intiemer. Of persoonlijker. Ik vind het moeilijk om daar de juiste woorden voor te vinden.
Een vervolgt hoeft dan voor mij ook niet echt. Tuurlijk, als dat er toch komt, lees ik het graag. Maar voor mij is het al af. Dat je afsluit met zo’n mooie dubbelzinnige reactie van Lies’ moeder maakt het juist mooi. Zo mag je als lezer zelf bedenken of dat sloeg op Manon, of op haarzelf.
Albert gaat er in ieder geval al vanuit dat het ook moeder is die gestraft wordt.
En Artie dat Manon straf nodig heeft... Waarom overigens Artie? Omdat ze opgewonden werd om toe te kijken? Ik vind het juist zo mooi dat ze dat voor zich houdt. Lies is tenslotte haar vriendin.
Je schrijft zelfs
"Artie schreef::Alleen je laat je beste vriendin een goed pak slaag geven, verdiend weliswaar maar toch. En daar geniet je dan nog van en nog niet zo’n klein beetje ook.
Ik lees alleen maar dat ze zich daarvoor schaamt...
Je verhaal maakt heel wat los Lief & Streng.
En dat is mooi
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
Lief & Streng
Bevlogen lid
Inlognaam: liefstreng
Bericht Nummer: 53
Aangemeld: 05-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 07 april 2020 - 02:14 pm: |
|
voor SaMuel, Artie, Albert en Lees en Beleef |
Wouw, wat een reacties...
Om met je laatste opmerking te beginnen... ook maar netjes als citaat
"Lees en Beleef schreef::Je verhaal maakt heel wat los Lief & Streng.
En dat is mooi
Ik hoop maar dat iedereen het met je eens is dat het 'mooi' is.
Maar zelf voel ik me wel een beetje schuldig.
Het was in ieder geval nooit mijn bedoeling om van alles los te maken - behalve dan natuurlijk om een mooi en opwindend verhaal te schrijven, natuurlijk.
Weet je, ik heb spanking brieven altijd heel erg opwindend gevonden.
In de tijd dat er nog Engelstalige spanking tijdschriften verschenen, was ik altijd verzot op de brievenrubriek. Soms waren er zelfs tijdschriften met alleen maar brieven, of een brieven special. Ik realiseerde me best wel dat ze niet 'echt' waren, tenminste de brieven die het meest extreem waren. Dat hield ik mezelf dan maar voor, want anders had ik echt een gewetensprobleem. Want, en dat is best erg vind ik zelf, de brieven die het ergst waren, vond ik het spannendst om te lezen. Nog steeds overigens.
Dus vandaar dat ik dacht: dat kan ik ook. En nog niet eens omdat dit nou zo'n heel erg fout verhaal is. Ik heb wel ergere geschreven....
Dus ja Lees en Beleef: ik ben zelf gewoon Manon.
En sorry Artie, als ik je voor de gek heb gehouden. Maar ja, in mijn naam een reactie schrijven, is natuurlijk ook heel erg stout 
En wees gerust (of Lees en Beleef: teleurgesteld): er komt/komen nog volgende hoofdstukken.
Maar nee: die gaan niet zoals jullie verwachten (denk ik)
En wat betreft mijn lieve kant, ten opzichte van mijn strenge, Lees en Beleef en Artie:
die wordt inderdaad wat belangrijker. Daarom ook dat nieuw plaatje bij mijn naam.
En tenslotte jouw observatie, Lees en Beleef, over Manon als eenzaam meisje met alleen een fijne vriendin... en geen thuis...
Dar raakt me. En vertelt me dat ik goed op weg ben.
bleef dus lezen - volgende week het vervolg
als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier
| |
Jurist
Nieuw lid
Inlognaam: jurist
Bericht Nummer: 2
Aangemeld: 04-2020
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 15 april 2020 - 12:33 pm: |
|
Sprakeloos |
Prachtig verhaal.
Een van mijn favorieten op deze site. Ik zag dat er een deel twee is, hopelijk voldoet deze aan de (zeer hoge) verwachtingen ;).
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?