| Gepost op vrijdag 21 februari 2020 - 03:36 pm: | 
|
| Samenzweren  
Denise leert hoe het is om een vrouw te bevredigen èn over haar ontsnapping
dit verhaal maakt deel uit van Haremslavin (hoofdstuk 16)
en is onderdeel van het ontsnappingsverhaal
wat handig is om te weten:
Denise is ontvoerd en opgenomen in de harem van de Sheikh.
Natuurlijk wil ze ontsnappen, maar helaas is ze betrapt bij een tweede verkenning.
Nadira is Gastvrouw van de Sheikh, de hoogste vrouw in de harem,
Ghizlan is slavin van de Sheikh en bediende van Nadira
Achad de slavinnenmeester van de Sheikh
Ghizlan kwam Denise de volgende middag weer halen.
“Ik neem je mee aan de ketting,” zei ze, “dus je moet je banden weer aan.”
Ze pakte dezelfde dunne halsband en polsbanden die ze ook eerder aangehad had.
“Ik weet niet waarom je zo nodig aan de ketting mee moet. Vast om te laten zien dat je nog steeds van haar bent,” mopperde Ghizlan wat voor zich uit.
Ze liet Denise op het bed zitten en begon de banden om haar polsen te klikken en vervolgens ook de halsband. Ze bevestigde daarna haar polsen aan de armband en liet haar vervolgens achterover op het bed vallen.
“Spreid je benen, meisje, ik ga je even controleren.”
Denise was benieuwd of dit op eigen initiatief was, of dat Nadira het haar opgedragen had.
Maar ze besloot er niet naar te vragen maar in plaats daarvan over iets te beginnen wat haar al langer dwars zat.
“Toen ik bang was dat ik voor de eerste test gezakt was en je me vertelde dat ik het juist heel goed gedaan had en dat mijn Meester me sowieso hard in het gezicht zou hebben geslagen. Weet je dat nog?”
Onder haar klonk het afwezig: “jaa...”
“Nou, toen heb je me heel erg gerustgesteld. Waarom heb je daar later tegen Achad over gelogen? Dat dat niet zo was en dat ik ... ohhh”
Denise onderbrak zichzelf door een kreetje van genot omdat Ghizlan haar niet alleen controleerde op stoppeltjes maar haar terloops ook even lekker vingerde.
“ooooohhh wat is dat lekker.”
“Hoe weet jij dat,” vroeg Ghizlan verbaasd, maar duidelijk niet achterdochtig.
“Nou, toen jij daarvoor gestraft werd, toen ehh”
“Heb jij dat dus gezien en gehoord,” vulde Ghizlan haar aan: “Je stond achter de spiegeldeur. Toen was je dus ook al aan het rondwalen door de Slang.”
Ze grinnikte.
“Heb je echt alles gezien?” vroeg ze daarna nieuwsgierig.
Denise knikte.
“Dus ook hoe Achad mij neukte?”
Denise knikte weer.
“En, vond je het geil om te kijken?”
Denise bloosde. Duidelijk een antwoord.
“Nou, om een antwoord op je vraag te geven: ik heb dat helemaal niet aan Achad verteld.”
“Maar...”
“Hoe hij dat dan kon weten? Ik vertelde het aan Adilah. En Adilah vertelde het aan Achad. Dat doet ze altijd,” verklaarde Ghizlan nonchalant.
“En vond je dat dan niet heel erg?”
“Van Adilah of van Achad?”
Denise keek verbaasd.
“Zeg maar niks. Want het maakt gewoon niet uit. Van beide niet.
Waarom zou ik dat erg moeten vinden? Achad kon me daarvoor straffen. Dat vindt hij fijn en ikzelf?” Ze haalde haar schouders op. “Nou ja, gestraft worden is wel okay, en ik krijg zoveel van hem terug.”
Ze had een dromerige blik.
“En Adilah? Nou, dat is dus mijn geliefde. Maar dat wist je al van Aisha.”
‘Zo,’ dacht Denise, ‘geheimpjes hebben hier beperkte houdbaarheid.’
“En zou ik dan voor haar van alles moeten gaan verzwijgen? Voor mijn geliefde? Echt niet hoor,” en er klonk nu duidelijk verontwaardiging in haar stem.
“Zo, de meisjes hebben je zeker vanmorgen weer piekfijn verzorgd, want je bent heerlijk glad,” en ze gleed vervolgens even met haar tong door Denises openstaande kutje en speelde even met haar klitje.
‘Mijn God, wat had die meid een heerlijke tong,’ vond Denise.
“Kom, opstaan, slettebakje. We gaan naar je mevrouw.”
Het was druk in het paleis en Denise voelde zich best wel trots dat ze aan een ketting door Ghizlan werd meegevoerd. Gek toch, hoe snel je kunt veranderen. Als ze straks ontsnapt zou zijn, zou ze ook dit vast gaan missen. Maar ja, wat niet?
Nadira ontving haar in haar slaapkamer.
“Jurk uit, Ghizlan,” zei Nadira terwijl ze Denise overnam.
Denise kreeg zowaar een kus, terwijl Nadira haar loshaakte en haar banden weer verwijderde.
“Vanmiddag eerst nog een belangrijke les voor je,” zei Nadira tegen Denise. “Er is nog iets wat je moet kunnen voor de verkoping.”
En tegen Ghizlan: “Ga jij even lekker liggen op het bed. Op je rug. Denise gaat je verwennen.”
Denise wilde protesteren. Dat ze het bij een man al moeilijk vond. En dan bij een vrouw? Dat ze dat echt niet wilde. Dan maar niet verkocht. Maar ze slikte het in. Misschien viel het best wel mee. Van zoveel dingen had ze niet gedacht dat ze het kon. En, eerlijk is eerlijk, ze vond dat ze het ook aan Ghizlan verplicht was. Had zij net niet hetzelfde bij haar gedaan? En had ze dat niet heerlijk gevonden? En wie weet, zou ze het zelf ook...
Intussen lag Ghizlan al op het bed en had ze haar benen gespreid en in de lucht.
“Goed,” begon Nadira, “kruip op je knieën voor Ghizlan en buig je zo voorover dat jouw mond gemakkelijk bij haar kutje kan. Zoek maar een goed plekje zodat je het een tijdje kunt volhouden. Haar nog niet aanraken. Goed zo.
Nu voel je haar heel voorzichtig met je tong. Proef hoe ze smaakt. Iedere vrouw smaakt anders, en het is eerst altijd wennen. Nu smaakt het waarschijnlijk nog raar, en misschien vind je het zelfs vies, maar als je leert haar smaak te verbinden met haar opwinding, ga je het lekker vinden. Net zoals haar geur. Nou, hoe smaakt en ruikt ze?”
Denise moest tot haar verbazing erkennen dat ze het helemaal niet vies vond. Een beetje een onbekende smaak, en een geur die ze van zichzelf herkende als ze gevingerd had.
“Nu ga je haar overal voorzichtig likken. Verken haar grotje maar, haar lipjes. Met je tong kun je haar nooit pijn doen, maar in het begin kun je wel te veel willen. Goed zo. Nu ga je ook heel goed op haar reactie letten. Let op hoe ze beweegt, hoe ze ademhaalt, wat voor geluiden ze maakt. Als ze even rilt, is het misschien net te veel geweest, of verlangt ze juist naar meer. Maar je kunt altijd een momentje pauzeren. Even minderen, even een ander plekje zoeken. Het is niet alleen belangrijk om te ontdekken wat ze fijn vind, maar ook wat haar tempo is. Iedere vrouw is weer anders, en iedere vrouw moet verkend worden. Nooit ben je gehaast. Ook al wil je Meester dat ze snel komt, als jij haar likt, ben jij de baas, niet hij.”
‘Zo,’ dacht Denise terwijl ze ontdekte hoe heerlijk het was om genot te schenken, ‘als dat geen heiligschennis is.’
“Speel met haar, meisje.
Als je merkt dat ze heel graag wil. Als ze je tong opzoekt. Zich tegen je aandrukt en kronkelt. Plaag haar dan een beetje. En als ze denkt dat ze niets meer krijgt, dan geef je het juist. Dat is spelen met haar. ”
Zo leerde Denise van Nadira het wonderlijke spel van de vrouwenliefde. Zou dit nou voor een man hetzelfde zijn als hij haar likte? Of was het voor een vrouw juist veel gemakkelijker omdat ze zichzelf in de ander herkende?
Het waren maar flarden van gedachten want Ghizlan had haar nu helemaal in haar macht. Natuurlijk, zij, Denise was de baas, maar Ghizlans overgave aan haar maakte dat zij zich ook aan Ghizlan overgaf. Dit heerlijke krolse meisje dat zó genoot van alles wat zij met haar deed...
“Ik zie dat ze bijna komt, meisje. Nu hou je even terug en glijd met je handen haar boven. Goed zo. Blijf voorzichtig likken, maar zoek haar borsten.
Voel ze, kneed ze, heel goed.
En zoek nu haar tepels. Pak ze vast, knijp heel zachtjes, juist.
Concentreer je nu weer op haar klitje. Heel goed. Merk hoe je daar weer contact mee krijgt.
Knijp weer in haar tepels. Voel hoe ze daar op reageert.
Nu mag je haar langzaam naar een orgasme toe leiden.
Als je voelt dat ze gaat komen mag je haar steeds harder gaan knijpen. Blijf letten op hoe ze reageert, toe maar, laat haar komen... ”
Op het moment dat Ghizlan dan eindelijk kwam, heftig en heerlijk, genoot ook Denise volop.
Nadira liet Denise naar Ghizlan kruipen.
“Neem haar maar even in je armen terwijl ze tot rust komt.”
‘Wat voelde Ghizlan weer heerlijk zacht,’ dacht Denise, ‘net zoals tijdens haar eerste nacht met haar. Wat zal ik haar gaan missen. Wil ik eigenlijk wel weg?’
Maar toen realiseerde ze zich weer welk leven voor haar in het verschiet zou liggen. De plannen die de Sheikh met haar had. Hoe vaak zou ze Ghizlan zelfs maar mogen zien?
Ze zou slavin voor altijd zijn, ook dat.
Toen wist ze het weer. Ze moest ontsnappen!
Ghizlan merkte het gepeins van Denise en begon haar te knuffelen.
En dat knuffelen werd al snel vrijen toen Denise dat beantwoordde.
“Kom meisjes, allebei opstaan.”
Beide meisjes gehoorzaamden natuurlijk, maar met zeer veel tegenzin. Maar ja, Nadira was de baas.
“Nou naar je kamer, Ghizlan. Denise en ik hebben nog een heleboel te bespreken. En doe je de deur achter je dicht?”
Denise zag Ghizlans ogen fonkelen. Toch gehoorzaamde ze en verdween naar haar kamer. Maar niet nadat ze onderweg nog een schop tegen een kussen gegeven had. Even dacht Denise dat ze de deur met een harde klap zou dichtgooien. Maar ze beheerste zich.
Blijkbaar waren de gevolgen van een dergelijke overtreding zelfs voor haar te erg.
Nadira nam Denise mee naar de zitkamer.
“Ik heb nagedacht, meisje. Nagedacht, onderzoek gepleegd. Alvast wat mensen gebeld. En ik weet zeker dat het moet gaan lukken.”
Nadira pauzeerde even voor een dramatisch effect.
“Direct nadat je gekeurd bent, ga je ontsnappen. Zonder dat iemand het in de gaten heeft. En zonder dat iemand kan vermoeden dat ik daar achter zit.”
Denise keek haar met open mond aan. Zou het dan echt?
“Direct nadat je gekeurd bent, word je opgesloten tot de volgende ochtend. Onze Sheikh wil dat je nuchter bent voor je gebrandmerkt wordt. Dat je nog wat extra lijdt door je met honger te laten wachten.”
‘Vreselijk,’ dacht Denise, ‘wat een sadist.’
“Je wordt alleen niet op je eigen kamer opgesloten, daarvoor heeft iedere Sheikh een aparte cel. Er is een toilet, een bed, en stoel en maar verder niets. Niemand mag je kamer in. Alleen de Ouvrières houden een oogje op je via de spiegeldeur.
Van die situatie gaan wij gebruikmaken, èn van het feit dat ik je persoonlijk ga opsluiten.”
‘Klinkt spannend,’ dacht Denise, ‘alleen al het idee van opgesloten worden heeft iets.’
“Als ik je wegvoer neem ik Ghizlan mee. Want ik sluit jou niet op, maar Ghizlan. Zij zal je plaats innemen. In een jurk met lange mouwen èn met een lange blonde pruik die ik nog heb uit de tijd van Joanneke moet dat geen probleem zijn.
Daarna neem ik jou via de Slang mee naar beneden. De Ouvrières zullen er op dat moment niet zijn.”
Denise had nog veel vragen, maar ze had een duidelijk beeld.
“Om de grote lijnen van dit deel af te maken. Pas in de ochtend wordt ontdekt dat er alleen een pop met pruik in bed ligt. Niet alleen ben jij dan al ver van hier vandaan, ook Ghizlan is dan allang weer in mijn vertrekken. Men zal vervolgens ontdekken dat er ook een woestijnscooter vermist is. Ieders conclusie zal zijn dat jij midden in de nacht ontsnapt bent. Immers, ‘s avonds hebben de Ouvrières je nog zien zitten. Helaas wordt na een intensieve zoektocht wel de woestijnscooter gevonden -ook daar zorg ik voor- maar niet je lichaam. De scooter heeft geen benzine meer en dat jij niet gevonden wordt? Ach, zulke dingen gebeuren nu eenmaal in de woestijn, in de woestijn zijn sporen snel verdwenen. Niemand die dan nog vervelende vragen gaat stellen, is mijn ervaring. Een slavin die in ieders ogen zelfmoord pleegde, nou ja, waarom zou je je daarover nog druk maken?”
‘Goed plan tot zover,’ dacht Denise, ‘maar hoe ben ik dan in het echt ontsnapt?’
“De dag daarvoor, vrij snel nadat je bent opgesloten, vertelt de Slavenkoopman dat hij helaas per direct terug moet, want hij heeft een dringend telefoontje gekregen. Wat hij niet weet is dat ik achter dat telefoontje zit.
Ik begeleid hem naar zijn auto, dat hoort bij mijn taak als gastvrouw. Als hij instapt wil deze niet starten. Ook na vertwijfelde pogingen lukt het hem niet om de auto aan de praat te krijgen. Logisch, want ik heb hem onklaar gemaakt.
Juist op dat moment zorg ik dat hij nòg een telefoontje krijgt: nu is er echt sprake van paniek, want zijn positie als Slavenkoopman staat op het spel. Dan kom ik argeloos aanlopen om te vragen of er problemen zijn. Tsja, ik weet dat hij van auto’s geen verstand heeft, dus schijnen zijn problemen onoplosbaar.
Natuurlijk bied ik hem als gastvrouw één van onze wagens aan. Dat aanbod zal hij met beide handen aangrijpen. Hij moet echt dringend weg, dus zeg ik hem dat ik alles zal regelen, en rijdt hij onmiddellijk weg.
Wat hij echter niet weet is dat jij in het geheime compartiment ligt dat gebruikt wordt voor geheime transporten zoals jouw ontvoering.”
Dat zou geen comfortabele rit zou worden, wist Denise uit ervaring, maar ook dat het heel goed te doen was. En je moest wat voor je ontsnapping overhebben, toch?
“Tenslotte het lastigste deel wat ik vooraf moet zien te regelen: hoe kom je uit het compartiment en nog wel zonder dat de Slavenkoopman het merkt. Want doet hij dat wel, dan brengt hij je natuurlijk linea recta terug.”
Nadira schraapte even haar keel want dit was het deel wat ze het moeilijkst vond om te vertellen, en ze wilde het met opzet zo vaag mogelijk houden.
“In het verleden heb ik veel contacten opgebouwd in de woestijnwereld. Veel verschillende Sheiks, Slavenhandelaren, Rechters, maar ook zeg maar Achads. Veel van hen zijn me nog wat verschuldigd. Enkelen gaan hun schuld inlossen door op mijn verzoek bij Sheikh bin Raslach te logeren, de Sheikh waar de slavenhandelaar met spoed naar op weg is. ‘s Nachts zullen zij jou bevrijden en meenemen naar de stad, waar je zult worden vrijgelaten.”
Denise keek haar vol bewondering aan. Hoe kon ze een dergelijk ingewikkeld plan bedenken?
“Degenen die je zullen helpen vertrouw ik met mijn eigen leven.
Sheikh bin Raslach en de Slavenhandelaar zullen niets merken.
Ook niet later als weer van auto gewisseld wordt. Zelf zal ik niet verdacht worden omdat ik ten tijde van jouw zogenaamde ontsnapping niet alleen met Ghizlan samen was, maar ook het bed deelde met Adilah en wellicht ook Aisha. Niemand zal daarvan opkijken.
Nog vragen?”
Denise moest heel goed nadenken.
“Kunt u echt een auto onklaar maken, mevrouw, en zonder dat iemand het merkt?”
“Ja zeker Denise, dat kan ik. In de woestijn ben je afhankelijk van auto’s. Je zult gemerkt hebben dat ik hier veel voorrechten heb. Eén daarvan is dat ik zo nu en dan alleen in een auto rijdt. Denk maar aan die contacten waarover ik het net had. In de woestijn is het van levensbelang dat je eenvoudige reparaties zelf kunt verrichten. Dus ik ook. En wat je kunt repareren kun je nog gemakkelijker kapot maken. Verder nog?”
Denise schudde haar hoofd.
“Goed, dan ga jij zo Ghizlan er bij halen. Die weet nog van niets, dus je laat mij het woord doen. Begrepen?”
“Ja mevrouw.”
Denise ging direct naar de slavinnenkamer en deed de deur open. Toen ze echter binnenkwam was Ghizlan nergens te bespeuren. Verwonderd liep ze weer naar Nadira terug.
“Ghizlan is er niet, mevrouw.”
“Onzin, ik heb zelf gezien dat ze niet de buitendeur nam, maar naar haar eigen vertrek ging.”
Geïrriteerd liep Nadira zelf naar de slavinnenkamer. Nog voor ze daar was botste ze tegen Ghizlan op.
“Waar was je, Ghizlan? Denise zocht je,” zei Nadira boos.
Ghizlan kreeg een hoofd als een biet.
“Ik ehhh was ehh in de badkamer ehh.”
“Zo, was je weer met jezelf aan het spelen, meisje.”
“Ja mevrouw. Het spijt me, mevrouw.”
“Zo, dat zal je zeker spijten. Ik kan me niet herinneren je daarvoor toestemming heb gegeven. En dat terwijl Denise je zo lekker klaargemaakt heeft.”
“Juist daarom, mevrouw,” antwoordde Ghizlan bedremmeld en schuldbewust, “het was zo verschrikkelijk lekker dat ik nog een keer wilde, mevrouw.”
“Hm,” en tegen Denise: “Heb je dan niet in de badkamer gekeken?”
“Nee mevrouw, het is immers een open badkamer, mevrouw. Ik zag niemand, mevrouw.”
“Dat is dan knap onzorgvuldig van je. Elke badkamer heeft wel een plek waar je uit het zicht bent als je het goed aanpakt, nietwaar Ghizlan?”
“Ja mevrouw,” antwoordde Ghizlan timide.
Nadira keek Denise streng aan.
“Ook jij hebt dus straf verdiend, meisje.”
“Goed, maar eerst waarvoor ik je liet komen, Ghizlan. Ga zitten allebei.”
Ook Nadira ging zitten en wachtte totdat ze alle aandacht had. Wat nodig was daar beide meisjes wisten dat er straf voor hen in het verschiet lag.
“Ik zorg er voor dat Denise gaat ontsnappen voordat ze haar brandmerk krijgt. Dan heb jij me weer voor je alleen Ghizlan.”
Ghizlan wilde protesteren, maar Nadira snoerde haar de mond.
“Ik weet dat je dol bent op Denise, dat heb ik net zelf gezien. Maar ik weet ook dat je best een beetje jaloers op haar bent als ze al mijn aandacht krijgt en ik je wegstuur. Ontken het nou maar niet, want ik weet dat het zo is.”
Ghizlan knikte nauwelijks merkbaar.
“Maar om Denise te laten ontsnappen is ook jouw hulp erg belangrijk.
Direct na Denises keuring, als zij daarna wordt opgesloten, neem jij haar plaats in. De Ouvrières zullen denken dat jij Denise bent, vooral omdat je een blonde pruik zult dragen.”
Ghizlan keek Nadira met grote ogen aan.
“Je zult geen enkel risico lopen, daar zorg ik voor. Ik kan je ook nu niet meer vertellen dan dit. Voor je eigen bestwil is het ook beter dat je verder geen details van mijn plan weet. Wat je niet weet, kan je ook niet in gevaar brengen. Nou, Ghizlan, kan ik op je rekenen?”
“Ja mevrouw,” antwoordde Ghizlan zacht.
“Kom eens hier, meisje, op mijn schoot.”
Ghizlan gehoorzaamde en werd door Nadira geknuffeld.
Nadira fluisterde nu in haar oor: “Fijn, meisje.”
En weer op normale toon: “Zo, en dan is het nu tijd voor jullie om bij mij over de knie te gaan voor een flink pak slaag.
Denise, hier voor me staan met je billen naar mij toe en met je handen in je nek. Ghizlan, jij eerst. Dat zal nieuw zijn voor jou, meisje.
Over mijn knie!”
© Paul Gérard
 | | Haremslavin | | | | incl. verzendkosten Erobird Boekwinkel | | paperback editie: € 15,00 | | hardcover de luxe: € 17,50 |
|
 verhalen maken dromen waar 
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?