| Gepost op dinsdag 31 december 2019 - 06:59 pm: | 
|
|
waarin Denise op een bijzonder manier gestraft wordt
dit verhaal is te lezen als een 'zelfstandig' verhaal
het maakt deel uit van Haremslavin (hoofdstuk 15)
wat handig is om te weten:
Denise is ontvoerd en opgenomen in de harem van de Sheikh.
Natuurlijk wil ze ontsnappen, maar helaas is ze betrapt bij een tweede verkenning.
Nadira is Gastvrouw van de Sheikh, de hoogste vrouw in de harem,
Ghizlan is slavin van de Sheikh en bediende van Nadira
Achad de slavinnenmeester van de Sheikh
Adilah en Aisha zijn de slavinnen die Denise opvingen in de Harem: Hoe je een slavin wordt
Ghizlan voerde Denise zwijgend met zich mee.
Ze wist blijkbaar waar ze Achad kon vinden, want ze aarzelde niet.
‘Wat als de deur van Achads vertrekken nou niet open zou zijn?’ dacht Denise. ‘Dan moeten we dus voor de deur wachten.’
Maar dat viel mee: Achads deur stond wagenwijd open.
Hij bleek met een slavin bezig te zijn. Heette ze niet Shadai?
In ieder geval had Shadai kleine borstjes en was Achad daarmee aan het spelen. Ze deed steeds net alsof ze weg wilde vluchten zodat Achad haar weer kon vangen en vastgrijpen. Niet bij haar armen of middel, nee, bij haar borsten. Maar omdat haar borsten klein waren kreeg hij nooit genoeg greep op haar zodat hij haar noodgedwongen bij haar tepels vasthield. Die waren tenminste, en gelukkig voor hem, stijf en groot geworden. Shadai probeerde zich dan vervolgens toch weer los uit te rukken wat met gilletjes gepaard ging, en een gil als dat haar lukte, want Achad liet ze niet zomaar los. Waarna Achad weer een nieuwe poging ondernam.
Ghizlan en Denise keken met plezier naar hun spel.
‘Zou Ghizlan mee hebben willen doen?’ vroeg Denise zich af.
Voor zichzelf twijfelde ze niet. Haar borsten waren niet zo klein als die van Shadai. Maar de gedachte aan meedoen wond haar op.
Mmmm, steeds bij je tietjes vastgegrepen worden. En bij je tepels....
Daarom namen ze alle tijd tot Achad hen wilde opmerken. Wat gezien hun plezier dus even duurde.
‘Weer een stukje van de puzzel “Achad” opgelost,’ dacht Denise, ‘een speelse Achad. Weer een reden waarom de meisjes zo van Achad houden.’
Toen ze eindelijk de aandacht hadden van Achad begon Ghizlan.
“Ik breng Denise bij u, heer, in opdracht van mevrouw Nadira.
Ik moest u het volgende vertellen...” en Ghizlan vertelde haar verhaal over het betrappen van Denise, woordelijk gelijk aan dat wat ze aan Nadira had verteld.
“Daarom vraagt mevrouw Nadira u, heer, om Denise streng willen te straffen. Maar of u, heer, er met het straffen rekening mee zou willen houden dat Denise bij de verkoop ongeschonden moet zijn.”
“Heel goed,” antwoordde Achad zakelijk en zuchtte, “ het werk roept, Shadai,” en stuurde haar met spijt weg.
Hij leek vervolgens even na te denken en vroeg: “Wie van de slavinnen heeft Denise de afgelopen dagen verzorgd?”
“Ik heer. En Adilah en Aisha. En ik denk Kayla ook, heer.”
“Zorg dat alle vier bij de straf van Denise aanwezig zijn.”
Ghizlan bloosde. Denise wist precies waarom.
“Mevrouw wilde dat ik meteen bij haar terugkwam, heer.”
“Hmm, ze wil je gebruiken, bedoel je.”
Opnieuw een blozende Ghizlan.
“Is een uur voldoende?”
“Zeker heer, dank u, heer. Ik zal ervoor zorgen dat de andere slavinnen er dan ook zijn, heer,” en weg was Ghizlan na een heel net kniksje voor Achad gemaakt te hebben.
“Zo, Denise. Tijd voor een gesprek. Ga zitten.”
Hij klonk streng. Ze wist dat hij haar moest straffen. Ze verwachte een preek. Daarom was hij natuurlijk zo streng
Hij wees naar één van fauteuils en ging zelf in de andere zitten.
Denise nam plaats, maar werd direct door Achad met een boze stem gecorrigeerd:
“Benen niet kruisen. Heb je dan niets geleerd als slavin.”
Denise schrok. Dit was geen preek, dit was veel erger. Onmiddellijk corrigeerde ze haar houding, maar Achad was nog niet tevreden. “Wijd, slavin, wijd! Ik wil in je kut kunnen kijken zolang wij aan het praten zijn. Ik wil je geil zien.”
Met grote ogen keek Denise Achad aan. Was dit nu de voorkomende en beleefde jongeman van daarvoor. Toch gehoorzaamde ze ook nu direct en spreidde haar benen zo wijd mogelijk. Zelfs zo wijd dat het pijn begon te doen en dus ontspande ze haar dijen weer een beetje. Maar geil worden terwijl hij zo sprak? Zo gemeen en afkeurend. Al het bloed trok uit haar hoofd.
Een pijnlijke stilte ontstond terwijl ze tegenover elkaar zaten. Denise wijdgespreid en verstijfd. Achad strak, haar boos aankijkend.
Achad vervolgde op afgebeten toon: “Mooi zo. Ik zie dat je schrikt.
En terecht, want zo ken je me niet.
Maar de tijd voor beleefdheden is voorbij.
Ik wil je een paar dingen duidelijk maken voordat je gebrandgemerkt wordt. Het is duidelijk dat je Meester je heeft goedgekeurd. Voorlopig. Je zult je tijdens de verkoopkeuring nog moeten bewijzen.
Als je faalt ben ik van mijn probleem verlost.
Want je Meester heeft duidelijk andere plannen met jou dan met de andere slavinnen. En ik ben het die er voor zal moeten zorgen dat je wordt wat hij wil dat je wordt. Ik ben het die je zal moeten opvoeden.”
Daar was ze al bang voor, maar zijn volgende opmerking joeg haar pas echt angst aan:
“En als ik denk dat ik dat je niet opgevoed kan worden. Wat ik denk. Ben ik verplicht om dat aan hem te melden,” zijn toon was nu zelfs snijdend. “Dan zal ik hem adviseren om je te verkopen.”
‘Nee nee,’ dacht Denise in paniek, ‘ik mag niet aan een ander verkocht worden!’
“Voor een blanke slavin zoals jij is er altijd wel een markt. Dan lever je nog wat op in plaats van mijn inspanningen aan jou te verspillen.
Maar misschien moet ik bij het opvoeden van jou een andere benadering toepassen. Een hardere of...”
Hij liet een dreigende stilte ontstaan.
Denise begon te zweten. Harder of wat...
Toen Achad weer sprak was zijn stem zachter: “Ik zie dat je bang bent. Goed. Heel goed. Ik hoop dat ik dan nu je volle aandacht heb.”
Ook zijn gezicht verzachte nu en zijn stem werd weer zoals ze dat gewend was.
“De Achad die je net zag, die je net hoorde. Geen van de slavinnen heeft die ooit gezien of gehoord. Nooit was dat nodig. Maar bij jou...”
‘Bij mij wel,’ dacht Denise, ‘mij kun je niet opvoeden.’
En trots was ze beslist niet op die gedachte. Schaamte kwam er dichterbij. Of voelde ze nog iets anders, als onderstroom van haar angst? Was dat echt...
“Ik wil ook niet dat jij dat ooit nog meemaakt, Denise.
Sluit je benen nu maar weer. Nat worden zit er niet in, geloof ik.
Of zie ik daar toch een paar druppeltjes geil?”
Denise bloosde. Ze wist niet of Achad werkelijk druppeltjes geil kon zien, maar ze was onmiskenbaar nat geworden. Waarom was deze man toch zo opwindend? Hij speelde met haar, dat was ook nu weer duidelijk.
“Je bent lief.”
Verdraaid, hij ook al haar blozen opgemerkt. En daar werd ze nu dus ook weer warm van.
Moest ze nu haar mantra weer van stal halen? ‘Hij is wreed, hij wil me onderwerpen.’
Maar dat voelde helemaal niet goed, nu. De meisjes hadden nooit ontkend dat hij wreed was. Maar niet wreed òm het wreed zijn.
Ze geloofde ook niet langer dat hij daar genoegen in schepte: wreed zijn. En haar onderwerpen? Hij had haar onderworpen, ook al besefte hij dat niet. Of wel? Bij Achad wist ze niets zeker.
En de meisjes hadden gelijk, hij was onweerstaanbaar aantrekkelijk.
Vroeger zou ze gezegd hebben: ‘Met hem zou ik wel een beschuitje willen eten.’ Wat stond voor een onbereikbare seksuele ontmoeting. Maar zelfs dat gold niet voor hem. Hij was in de eerste plaats niet onbereikbaar en in de tweede plaats wilde ze niet alléén een seksuele ontmoeting. Maar wat wilde ze dan wel?
Ze wist dat ze heimelijk verliefd op hem was. Oeps.
‘Geef het nou maar toe, Denise,’ hield ze zichzelf voor, ‘geef het nou maar toe: je bent verliefd op Achad.’
Zo. Dat was een hele opluchting: dat ze dat aan zichzelf toegegeven had.
En nou weer focussen op die man daar voor je.
Die licht geamuseerd zat toe te kijken. Hij had alle tijd, dat was duidelijk. Maar wat had hij bij haar gezien?
Toen schoot haar ineens weer te binnen wat hij zonet gezegd had.
‘Als ik het gevoel heb dat ik jou niet kan opvoeden.’
Dat kon hij wel. Ze wilde dat ook zelf: dat hij haar opvoedde. Dat was iets wat ze veilig tegen hem kon zeggen.
“Ik wil wel dat u mij opvoedt, Achad.”
Hoe had Ghizlan hem daarnet alweer aangesproken. Oh ja, ze wist het weer.
“Heer Achad, excuus.”
Achad glimlachte om haar verbetering. Zo erg vond hij haar fout dus niet. Of misschien zag hij het zelfs niet als fout.
“Ik vind dat ik nog heel veel moet leren als slavin. Dingen die de andere slavinnen mij niet kunnen leren. Maar u wel, heer.”
Aan Achads reactie te zien was ze op de goede weg.
“U heeft me altijd met veel respect behandeld. Maar ik u niet, heer.”
Denise zag dat ze nu een gevoelige snaar geraakt had. Dat dit echt belangrijk voor hem was. En, gek genoeg, dat was het ook voor haar. Ze meende wat ze zei. Ook al zou ze ontsnappen, en dat zou ze, ze was blij dat ze dit tegen hem had gezegd.
Ze schraapte haar keel, want dit was echt moeilijk voor haar om te zeggen: “Ik weet dat ik van u kan leren hoe ik een man kan liefhebben, heer.”
Hij was nu echt geroerd.
“En ik weet dat u een man bent die mij kan liefhebben, hoe moeilijk ik het u ook maak. Misschien bent u wel de enige die dat kan: mij liefhebben.”
“Ik weet niet, Denise, of ik de enige ben die dat kan. Ik hoop eerlijk gezegd van niet. Maar het is wel waar. Ik kan je leren lief te hebben. En ik kan je leren liefde te ontvangen. Daarvan te genieten. Zonder na te denken, zonder af te wegen, onvoorwaardelijk te genieten van het moment.”
Tranen liepen langs haar gezicht. Waarom ontroerde haar dit zo. Ze wilde niet zo geraakt worden. Maar het was zo waar. Dit was waar ze altijd naar verlangd had. Maar ze had zoveel verzet in zich. Ze durfde zich niet over te geven. Dat was waarom ze nooit verder was gegaan met haar Schrijver. Nooit op zoek was gegaan naar een Meester.
Of zelfs maar een geliefde. Ze was er bang voor en tegelijkertijd wilde ze het zó graag.
En ze was blij dat hij haar zo dadelijk zou straffen. Dat zou haar afleiden. Daarmee zou ze dit gesprek vergeten. Dat moest, want ze ging ontsnappen.
Hij stond op. Was het voor hem ook te heftig? Hij had haar tranen gezien, dat kon niet anders. Toch zei hij er niets over. Omdat er niets meer te zeggen viel. Ja, dat was het. Het was gezegd, en dat was goed.
Hij schonk een glas sap voor haar in.
“Drink maar. En rust wat uit. Ik zal alles bij elkaar gaan zoeken wat ik zo dadelijk nodig heb. Nodig heb om je te kunnen straffen volgens Nadira’s opdracht. Dat geeft jou ook de kans om wat bij te komen.”
Dat was lief van hem, zo rekening met haar te houden.
Hij bleef lang weg en toen hij terugkwam was het tijd om haar klaar te maken. Hij bond haar polsen aan elkaar vast op dezelfde ingewikkelde manier als toen hij haar opgehangen had, maar nu achter haar rug. Vervolgens liet hij haar in het midden van de kamer staan en schoof het meubilair opzij. Hij gebruikte een trapje om een katrol aan het plafond te hangen en een touw daar doorheen te leiden. Het trapje schoof hij weer weg en bevestigde het ene eind van het touw aan haar polsen en het andere eind aan een kikker aan de muur. Zonder het touw aan te trekken.
Toen liet hij haar het strafinstrument zien dat hij ging gebruiken.
Het was een brede dubbelgeslagen riem waarvan de aan elkaar gelijmde uiteinden het handvat vormden. Het dubbelgeslagen uiteinde was niet vastgelijmd.
“Je kunt hiermee hard slaan zonder dat het je huid beschadigt, want het uiteinde -het deel wat het hardste aankomt- heeft geen hard randje dat in de huid kan snijden. Het veroorzaakt minder pijn, maar maakt wel veel lawaai.
Daarom gebruik ik deze riem niet vaak. Anders weten te veel slavinnen wat het echte effect is.”
Na een kleine tien minuten kwamen de meisjes één voor één binnengedruppeld. Ghizlan als laatste met duidelijk een grote rode blos op haar wangen.
“Zo, ik zie dat Nadira goed gebruikt van je gemaakt heeft. Of was het wellicht eerder omgekeerd?” sprak Achad vilein.
Ghizlan bloosde, wat haar gezicht nu helemaal rood maakte.
“Goed, dames, ga zitten.”
Hij wees naar de fauteuils en het bankje tegen de muren. Adilah en Ghizlan gingen direct samen op het bankje zitten, de fauteuils voor de andere twee overlatend.
“Ik begrijp dat jullie je alle vier hebben beziggehouden met de begeleiding van deze toekomstige slavin, Denise genaamd.”
Hij wees vervolgens op Denise en ging verder: “Het zal jullie dus onprettig verrassen als ik jullie vertel dat Denise betrapt is toen ze de spiegeldeur op haar kamer doorgegaan is, die heeft gesloten, heeft rondgewandeld en daarna weer via dezelfde deur op haar kamer is teruggekeerd. Dat is een ernstige overtreding, zoals jullie weten, en daarvoor ga ik haar straffen.”
Achad liep naar de kikker, maakte het touw los en trok het strak. Vervolgens trok hij het touw voorzichtig aan. Denise stond rechtop met licht gespreide benen, maar sloot ze snel toen ze de spanning op haar polsen voelde.
Langzaam trok Achad door. Denises polsen stegen en haar armen werden achter haar rug omhoog getrokken. Op het moment dat haar polsen ongeveer ter hoogte van haar taille kwamen stopte hij. Haar handen stonden nu een centimeter of vijftien van haar rug af.
Denise voelde de spanning op haar schouders. Die was onplezierig en ze compenseerde het door zich voorover te buigen. Daardoor gingen haar armen omhoog en haar billen naar achteren. Omdat ze hierdoor onstabiel op haar benen stond spreidde ze die weer zonder er bij na te denken. Dat versterkte het voorgaande effect: haar armen kwamen in verhouding nog hoger. Haar billen wezen nog verder naar achteren en presenteerden zich bekoorlijk voor de straf. Maar dat laatste was iets waar ze zich absoluut niet mee bezighield. Wel dat ze niet in een pijnlijke houding stond zo. Een houding die goed en lang vol te houden is: je hangt aan je armen, zonder dat het pijn doet aan je polsen. Maar het was wel een heel duivelse houding. Waarom dat zo was zou Denise zo dadelijk ondervinden.
Achad ging een paar passen van haar af en opzij staan, mat de afstand met zijn ogen en gaf haar de eerste slag op haar billen.
Denise schreeuwde van pijn. Ze schoot omhoog en naar voren. Wat een natuurlijke reactie is als je op je billen geslagen wordt, zeker als je wankel staat: je wilt als het ware de slag uit de weg gaan. En dat was precies wat Denise deed. Zonder er bij na te denken.
Maar die beweging deed opnieuw pijn. Het touw maakte dat haar polsen niet omlaag genoeg konden: het sneed in haar polsen. En dus schoten haar armen weer omhoog en haar bovenlijf weer omlaag. Weer moest ze een paar passen maken en kon ze haar evenwicht terugvinden door haar benen te spreiden. Zo kwam ze weer in balans en bood ze haar billen opnieuw aan.
Achad bewoog met haar mee en gaf haar de tweede slag. Nu ging ze van de pijn eerst door haar knieën, en strekte ze deze weer direct daarna. Schoot omhoog en danste nu zelfs even rechtop.
Als snel draaide en danste Denise naar voren en naar achteren, rechtop en voorover, naar links en naar rechts. Boog haar knieën, bewoog heen en weer, draaide en tolde en strekte haar knieën weer. Sloot haar benen en spreidde ze. En herhaalde alle bewegingen door elkaar heen in een chaotische dans van pijn en vermijden van pijn.
Elk moment nu dat ze omhoog schoot en haar benen sloot, verloor ze haar evenwicht en deed ze een pas naar voren. Dat ging natuurlijk niet en dus danste ze weer terug. Om uiteindelijk elke keer weer tot stilstand te komen, zich voorover te buigen en Achad haar billen aan te bieden voor een nieuwe slag. Die onverbiddelijk volgde, maar niet zonder dat Achad even wachtte zodat ze kon beseffen wat onvermijdelijk ging komen.
Achads slagen werden nu ook pijnlijker. Hij sloeg even hard, maar de pijn werd met elke slag intenser. Ze wilde de riem ontwijken maar kon dat niet. Ze tolde heen en weer, omhoog en voorover, boog en strekte en wist niet waar ze het zoeken moest.
Schreeuwde en huilde ze, maar zelfs om te protesteren had ze geen tijd. Al haar energie ging zitten in het in evenwicht blijven. Om elke keer als ze dat evenwicht weer gevonden had haar billen aan te bieden als ideaal doelwit voor Achads riem.
Zo deed zich het unieke verschijnsel zich voor dat zij het was die bepaalde hoe snel de slagen kwamen. Want pas wanneer ze uitgedanst was van de pijn en dus weer in evenwicht, met haar billen naar achteren, bevond ze zich in de goede positie voor de volgende slag.
Tot hij stopte. Hij liet haar nog een tijdje na dansen met kleine pasjes nu. Langzaam werd de pijn minder en kon ze weer gewoon stabiel voorover hangen.
Zo leerde Denise dat streng straffen inderdaad heel goed kon samengaan met een herstel van twee dagen. Want haar billen waren rood, op sommige plaatsen zelfs donkerrood. Maar niet meer dan dat.
Achad richtte zich weer tot de andere meisjes.
“Jullie waren het die Denise hebben begeleid opdat ze een goede slavin zou worden.
De meisjes knikten instemmend.
“Dan heb ik voor jullie alle vier een vraag en ik wil dat die zonder aarzelen door jullie beantwoord wordt.”
Achad pauzeerde even om er voor te zorgen dat ze in de starthouding zaten.
“Wie voelt zich verantwoordelijk voor Denises overtreding?”
Onmiddellijk schoten twee handen de lucht in: die van Adilah en Ghizlan.
Netjes naast elkaar gezeten reageerden ze zonder aarzelen, en riepen tegelijkertijd: “Ik heer.”
Achad glimlachte. Hij hoopte op de reactie van deze twee. Samen had hij ze altijd het liefst.
“Goed dames. Jurk uit en met je gezicht tegen de muur. Dicht tegen elkaar aan, dus armen omhoog.”
Zonder te aarzelen stonden de meisje op en lieten zich uit hun jurk glijden. Vanuit haar nog steeds benarde positie kon Denise zien dat het wel haast leek of ze het fijn vonden. Terwijl het toch de bedoeling was dat zij allebei gestraft werden. En dat nog wel voor de fouten die zij gemaakt had.
Ze kon nog net zien wat een mooi beeld die naakte lijven dicht tegen elkaar aan vormden. Twee paar billen, waarvan die van Ghizlan nog steeds de strepen toonden van de straf een paar dagen geleden.
Achad gebood Kayla en Aisha om ook op te staan.
Hij gaf hen de opdracht om Denise los te maken en daarna nog even te wachten. En terwijl de meisjes Denises touw vierden, liep Achad naar Ghizlan en Adilah en legde hij een hand op de billen van ieder meisje. De kleine klapjes werden door de meisjes met enthousiasme begroet, want ze draaiden hun kontjes verheerlijkt in de richting van zijn handen.
“Zo meisjes, ik ga zo jullie tweeën als één straffen. Dus geef elkaar maar een kus voordat je dat niet meer kan en alleen elkaars schreeuwen hebt te verdragen,” en gaf nog een paar laatste klapjes op hun billen.
Dat lieten de meisjes zich geen twee keer zeggen. Ze draaiden zich naar elkaar toe en omhelsden elkaar. Ongegeneerd zochten ze elkaars mond en zoenden elkaar, intens en langdurig. Achad keek het goedkeurend aan, vooral toen het zoenen overging in vrijen. Ze wreven hun kruis en borsten tegen elkaar in een wellustige beweging.
“Genoeg, dames. Nu jullie polsen graag.”
En terwijl Aisha en Kayla de polsen van Denise losmaakten, bond Achad de polsen van Ghizlan en Adilah juist vast. En wel zo zodat ze alle vier aan elkaar vast zaten.
Hij leidde ze allebei naar een hoge tafel. Ze moesten naast elkaar staand zich voorover buigen. Achad pakte vervolgens hun samengebonden polsen en bevestigde die aan een ring in de muur. Gelukkig waren de meisjes even lang, zodat ze beide even ver voorover op de tafel gestrekt lagen.
Achad pakte de riem weer waarmee hij Denise gestraft had.
Daarna begon hij te slaan, wisselend van rechts en van links.
Elke slag raakte vier billen tegelijk. Natuurlijk niet elke bil even hard, maar wel tegelijk. Dat betekende dat de meisjes in cadans bewogen en in cadans schreeuwden. En zelfs Denise kon horen dat dat niet alleen van pijn was.
Even onderbrak Achad zijn slagen en zei tegen Aisha en Kayla Denise te ondersteunen, haar naar kamer te brengen en haar te verzorgen.
“Neem de tijd,” zei hij nog als afscheid en ging verder met het bewerken van die twee paar heerlijke billen voor hem.
© Paul Gérard
 | | Haremslavin | | | | incl. verzendkosten Erobird Boekwinkel | | paperback editie: € 15,00 | | hardcover de luxe: € 17,50 |
|
 verhalen maken dromen waar 
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?