Onverwacht intermezzo
deel II (dit verhaal is opgeknipt in 2 delen)
“Zo”, zei Claudia, “voordat we echt starten, heb ik nog een paar opdrachten voor je die je zullen helpen bij de les te blijven. Heel simpel, ik geef commando’s en jij volgt die onmiddellijk op.”
“Haal die verhuisdoos met mijn kleren.”
Carla deed het snel en gedwee.
“Zet hier op de grond, naast de stoel! Jasje uit! Opvouwen! In de doos!”
Carla reageerde als een robot.
“Blouse uit, over de stoel hangen!”
“Je rok ook!”
Carla leek in trance. Alsof ze Claudia’s gedachten al hoorde voordat ze die uitsprak en de opdracht al uitvoerde voordat Claudia die gaf. Het leek nu alsof er een model voor een postordergids voor haar stond. Een heel aantrekkelijk lichaam, mooi rechtop door de vrij hoge hakken, in een mooi en prikkelend, goed bij elkaar passend lingeriesetje.
“Bh in de doos!”
Plotseling leek de trance doorbroken. Carla aarzelde.
“Dit is de enige aarzeling die ik je toesta. Nog één keer en je kansen zijn voorbij. Realiseer je goed dat ik dit meen. Ik zei dus: bh in de doos!”
De trance was terug.
“Streel je borsten!”
Carla deed het vol overgave, met haar beide handen. Ze begreep uit zichzelf dat haar tepels speciale aandacht moesten krijgen en zorgde ervoor dat deze hard werden en puntig vooruit staken. Haar borsten waren niet groot, zeker niet zo groot als die van Claudia, maar het waren wel heel duidelijk borsten. Niet alleen maar lichte glooiingen in een vlak landschap. Haar borsten werden bovendien omlijst door prachtig lang haar, dat weelderig krulde, een diepe kastanjebruine kleur bezat en tot ruim onder haar borsten naar beneden hing. Claudia liep rustig een paar keer om Carla heen om haar de tijd te geven zich goed bewust te worden van haar bijna volledige naaktheid. Ze trok het lange haar van Carla over de schouders naar achter haar rug, zodat zij de borstpartij ook eens zonder de omlijsting kon bewonderen.
Daarna liep ze naar de stoel en pakte het rokje. Het was van vrij ruwe stof. Dat kwam goed uit. Claudia keek of de zachte zijden voering uitneembaar was, wat tot haar plezier zo bleek te zijn. Ze haalde de voering uit de rok, vouwde die op en deed het in de verhuisdoos. Het rokje hing ze weer over de stoel.
“Hé, je streelt nog steeds je borsten? Keurig hoor! Doorgaan! Maak er maar ‘kneden’ van! Doe ook met één hand je broekje uit en in de doos! Daarna weer met twee handen je borsten kneden.”
Carla volgde weer feilloos. Terwijl haar linkerhand doorging met kneden, begon haar rechterhand het broekje naar beneden te doen. Eerst rechts een stuk langs haar been naar beneden, toen links. De stof in het midden bleef tussen haar lippen zitten, alsof hetgeen daarachter de stoffen bescherming niet wilde loslaten, maar zodra Carla haar vingers vanaf haar navel naar beneden en haar slipje en haar huid schoof, viel het broekje. Op datzelfde moment bracht Carla haar rechterhand ook weer naar haar borsten. Ze stapte met haar linkervoet uit het slipje en met haar rechtervoet zwaaide ze het over de rand van de doos, zonder met het strelen en kneden van haar borsten te stoppen. Claudia vond dat een leuke actie, die aantoonde dat Carla er ondanks de schijn van trance heel goed bij was met haar hoofd.
Ze waren nu beiden op een enkel attribuut na geheel naakt. Claudia had nog haar halsband met riem om en Carla droeg nog haar schoenen. Claudia sloot de doos en bracht hem terug naar de salontafel. Terwijl ze terugliep pakte ze een spel kaarten dat ze bij een plantenbak had zien liggen, toen ze in haar ‘hondenbestaan’ al waggelend op weg was naar Theo.
“Stop met kneden en strelen!”
Carla deed het.
“Haal alle plaatjes en azen uit dit spel kaarten, schud de overgebleven kaarten en leg ze in een gesloten stapeltje daar op de vergadertafel.”
Carla haperde niet.
“Buig voorover over de tafel!”
“Heupen strak tegen de rand!”
“Benen zo wijd mogelijk!”
“Bovenlichaam plat op tafel!”
“Armen zover mogelijk naar boven strekken!”
“Hoofd met je linkeroor op je armen!”
“Voeten iets naar achter!”
“Tot je buik plat op de tafel ligt!”
“Benen gestrekt!”
Carla volgde haar geweldig, deed onmiddellijk en heel precies wat ze zei. Het resultaat was prachtig. Het mooie slanke, net niet magere, jonge lichaam van Carla lag plat gestrekt op tafel. Een lichaam dat duidelijke vrouwelijke vormen had, maar ook de meisjesstatus nog niet helemaal had losgelaten. Haar benen stonden strak, gestrekt en wijd uiteen. Haar vrouwelijke, ronde en vergeleken met de rest van haar lichaam wat dikke billen lagen klaar voor Claudia’s actie en het zicht op haar intiemste plekje was adembenemend. Claudia begreep eigenlijk niet goed waarom ze nooit eerder gezien had hoe opwindend een vrouwenlichaam kon zijn. Wilde ze het niet opwindend vinden? Mocht ze het niet opwindend vinden van zichzelf? Van haar ouders? In ieder geval was dat nu over. Ze had het lichaam graag een poosje overal gestreeld, maar daar was nu de situatie niet naar en er was ook geen tijd voor. Ze moest door.
“Eén van je wensen gaat nu in vervulling”, zei Claudia. “Je zei net dat je een veelvoud van de slagen die je mij hebt gegeven van mij zou willen ontvangen. Nou, dat gaat nu gebeuren.”
Claudia zag hoe het lichaam van Carla even rilde, waarna het helemaal kippenvel had gekregen.
“En je kunt gelijk ook leren dat het dom is termen als ‘veelvoud’ te gebruiken. Dat is niet concreet genoeg. Twee is een veelvoud, maar tien en honderd ook. Wat moet ik nu kiezen?”
Een nieuwe rilling ging door Carla’s lichaam.
“We gaan het als volgt doen”, zei Claudia, terwijl ze het stapeltje kaarten in één beweging bij de rechterhand van Carla uitspreidde, als een ervaren goochelaar.
“Jij sloeg mij zes keer. Ik ga jou ook zes keer slaan. Elk van die keren krijg je met het einde van mijn hondenriem het aantal klappen dat op de kaart staat die jij trekt. Gelijk als je een kaart trekt, laat je die aan mij zien door je hand te draaien en je noemt de waarde van de kaart. Ik geef je dan in mijn tempo dat aantal slagen met de riem. Dan mag je rusten om bij te komen. Als jij zover bent om verder te gaan, trek je een nieuwe kaart, toont die en noemt de waarde. Begrepen?”
“Ja, mevrouw Van den Brom.”
“Mooi. Dan nog één ding. Ik ben erg gesteld op waardig gedrag. Dus geen gekrijs, gejank, gegil of gebrul. Niet opspringen en niet dansen. En je handen blijven waar ze zijn. Als ik vind dat je billen gestreeld moeten worden om de pijn wat te verlichten, dan doe ik dat zelf. Op het moment dat je deze regels breekt, pak ik een kaart van tafel en breid ik de set slagen waarmee we bezig zijn uit met het aantal op die kaart. Alles duidelijk?”
“Ja, mevrouw Van den Brom.”
“Dan pak ik nu de riem in mijn hand en ga op de juiste afstand achter je staan. Zo, ik ben zover. Neem je tijd, Carla, maar als je ook zover bent, trek dan een kaart.”
Claudia zag dat Carla even al haar spieren spande, wat op zich al een lust voor het oog was. Daarna ademde ze drie keer heel diep in en langzaam uit, ontspande al haar spieren weer en trok een kaart.”
“Vier, mevrouw Van den Brom.”
FLENG.....”één”.....FLENG…..”twee”…..FLENG…..”drie”…..FLENG…..”vier”.
De eerste slag landde al op Carla’s billen toen ze nog ‘Van den Brom’ moest zeggen. Claudia rustte niet tussen de slagen en tijdens het uithalen voor de volgende slag riep ze het nummer van de zojuist toegediende. Carla had zich perfect gedragen. Natuurlijk kon je zulke slagen niet incasseren zonder enig geluid te maken en ook niet zonder enige beweging, maar ze had dat tot het minimale weten te beperken en lag elke keer ook bijna gelijk weer in de vereiste houding. Alleen aan het snel en sterk op en neergaan van haar rug, kon je zien dat het haar stevig aangreep. Haar ademhaling was snel en diep.
En ook aan haar billen waren de gevolgen te zien. Vier brede rode strepen liepen er over de volle breedte overheen en kruisten elkaar op verschillende plaatsen. Na nog een aantal slagen zou dat afzonderlijk herkennen van die strepen waarschijnlijk niet meer mogelijk zijn, maar nu was het nog even een prachtig gezicht.
Carla’s ademhaling werd rustiger en opnieuw zag Claudia haar alle spieren aanspannen en na drie diepe ademhalingen weer ontspannen. Ze moest die techniek onthouden voor als ze zelf weer eens in een dergelijke positie verkeerde, bedacht Claudia.
Carla trok de tweede kaart.
“Twee, mevrouw van den Brom.”
FLENG.....”één”.....FLENG…..”twee”.
“Je hebt een gelukkige hand van kaarten trekken”, zei Claudia.
Ze zag dat ook zes strepen nog apart te onderscheiden waren en wachtte rustig tot Carla haar rust weer had hervonden en haar routine volvoerd.
“Negen, mevrouw van den Brom.”
Claudia schrok. Was ze in haar enthousiasme niet wat doorgeschoten. Had ze niet beter alleen de lagere kaarten, bijvoorbeeld tot en met de vijf kunnen nemen. Stel dat er hierna ook nog een paar tienen kwamen. Sloeg ze dan die prachtige billen niet aan gort? Ze bedacht echter wat haar eigenlijke doel was en besloot niet terug te krabbelen en ook niet minder hard te gaan slaan. Vergeleken met wat zij zelf zo nu en dan thuis te verduren had gekregen, viel het ook nog wel weer mee.
FLENG.....”één”.....FLENG…..”twee”…..FLENG…..”drie”…..FLENG…..”vier”…..FLENG…..” vijf”...
Claudia stopte. Ze zag dat Carla zich bijna niet meer kon bedwingen en haar armen naar haar billen wilde gaan brengen.
“Armen plat op tafel!”, zei ze streng.
Maar tegelijkertijd begon ze zelf met haar linkerhand Carla’s billen te strelen en het raakte haar toen ze zag hoeveel rust daardoor gelijk Carla’s lichaam instroomde. Verder genoot ze tot haar verbazing zelf enorm van het strelen van die gloeiende zachte, maar toch stevige rondingen. Toen Carla weer rustig was, zei Claudia:
“Bereid je voor op zes tot en met negen!”
Carla deed haar span-adem-ontspan routine en Claudia kwam daarna ogenblikkelijk met
FLENG.....”zes”.....FLENG…..”zeven”…..FLENG…..”acht”…..FLENG…..”negen”….., waarna ze snel weer met strelen begon.
Nu Carla zich wat rustiger voelde dan bij de eerste keer strelen, liet ze Claudia merken dat ze het strelen waardeerde door haar billen te spannen en tegen Claudia’s hand te duwen. Claudia kon het niet laten ook even haar genegenheid te tonen door haar hand quasi per ongeluk tussen Carla’s schaamlippen te laten glijden en heel even één vingertop in haar uitnodigende ingang te laten ronddraaien. Vlak daarna liet ze Carla los. Die kreunde.
Claudia wachtte geduldig tot Carla zover was, zich voorbereidde en een kaart trok.
“Tien, mevrouw van den Brom.”
‘Shit’, dacht Claudia en ze hoorde dat Carla zachtjes begon te huilen. Alvorens met slaan te starten, streek Claudia nog een paar keer over Carla’s billen en zei:
“Sterk zijn, meisje, je kunt het!.”
Daarna begon ze te slaan, maar dit keer streelde ze, om pijn te verlichten, maar zeker ook voor haar eigen genoegen, na elke twee slagen over Carla’s billen.
Toen ze de tien bereikt hadden waren Carla’s billen door en door rood, met zo hier en daar zelfs al opkomend donkerblauw. Claudia voelde bij het strelen hoe heet die billen waren geworden. Ze zei tegen Carla:
“Ik bied je een keuze. We kunnen zo doorgaan, maar je mag de laatste twee kaarten ook incasseren met andere delen van je lichaam, bijvoorbeeld op je bovenbenen, je borsten of je geslacht, maar je moet wel kiezen waar, voordat je de kaart trekt. Wat wil je?”
“Ik doe wat U mij opdraagt, mevrouw Van den Brom”, hijgde Carla en bleef keurig in de houding liggen.
‘Wat een perfecte sub’, dacht Claudia. Tot haar verbazing voelde ze zichzelf erg geil worden van Carla’s antwoord.
“Oké, kom overeind!”
“Draai je om!”
“Leun met je billen op de rand!”.
Claudia kon aan Carla’s gezicht heel duidelijk zien dat die houding niet prettig is als je billen zo rood zijn.
“Leun wat achterover!”
“Benen tegen elkaar, gestrekt naar voren!”
“Armen langs je lijf!”
“Pak de tafelrand met je handen!”
“Kijk naar je gleuf!”
Carla volgde haar opdrachten weer feilloos. Ook deze nieuwe houding was weer een lust voor het oog. Het was prachtig om Carla’s lichaam nu van voren te zien. Eén rechte lijn zonder ergens een knik, alsof ze in de houding stond, zo met haar benen gesloten en haar armen langs haar zij. Alleen maakte ze een hoek van zo’n 70 graden met de tafel. De rood omrande ogen en de uitgelopen mascara streepjes op Carla’s wangen waren de kers op de taart.
“De vijfde kaart is voor je bovenbenen!”
“Bereid je voor!”.
Het was prachtig om het aanspannen van alle spieren en het diepe ademhalen nu van voren te bekijken. Het was vooral prachtig om te zien hoe Carla’s stevige borsten een andere stand aannamen bij een diepe ademhaling, maar Claudia genoot ook van de grimas die Carla trok toen ze haar billen probeerde aan te spannen op de rand van de tafel. Claudia ging in ieder geval steeds meer uitkijken naar een avondje samen in een restaurant, of eigenlijk nog meer naar een avondje samen in een bed. Carla reikte met één hand naar achteren en pakte een kaart.
“Een zes, mevrouw van den Brom.”
Het leek Claudia een mooi aantal voor een plek die ze maar één keer ging behandelen.
FLENG.....”één”.....FLENG…..”twee”…..FLENG…..”drie”…..FLENG…..”vier”…..FLENG…..” vijf”…..FLENG…..”zes”.
Voor het eerst kon Carla het geluid niet tot het minimum beperken. Ze jankte en joelde het uit vanaf slag drie. De tranen liepen haar over de wangen. Maar haar houding bleef in tact. ‘Wat een klasse’, dacht Claudia bewonderend. Ze bekeek haar werk van dichtbij en streelde Carla’s bovenbenen. Het was aardig gelukt om de zes slagen los van elkaar te laten landen, er zat maar weinig overlap in. Claudia zag dat één slag wel erg hoog terechtgekomen was, precies op de hoogte waar ook de schaamlippen zitten. Door de houding waarin ze Carla geplaatst had, duwde Carla die schaamlippen naar voren en ze waren dan ook goed geraakt.
“Dat was zeker de derde slag”, zei Claudia, terwijl ze zachtjes de lippen streelde. Carla knikte.
“Dan zal ik je vergeven dat je de regels overtrad met je geschreeuw. Je heuveltje is geen onderdeel van je bovenbenen.”
“Nu doen we je borsten!”
“Laat je hoofd achterover hangen!”
“Draai je gezicht van mij af!”
“Ik wil niet per ongeluk in je gezicht slaan.”
Het plaatje werd zo nog iets mooier.
“Bereid je voor en draai een kaart!”
Claudia keek met bewondering naar het bewegen van haar laatste doelwit bij de ademoefening van Carla en hield letterlijk haar adem in toen Carla een kaart pakte. Claudia zou zich geen raad weten als het een tien was. Dat zou veel te veel zijn voor die prachtige sieraden. Dan zou ze zich genoodzaakt zien minder harde slagen uit te delen, wat ze gezien het machtsspel dat ze speelde niet wilde. Ze wilde de borsten zo tuchtigen dat Carla ze vanmiddag steeds zou voelen als ze haar strakke doorzichtige blouse weer aan had, maar nu zonder bh eronder. En ze hoopte ook dat het dan voor haarzelf mogelijk zou zijn de rode striemen op de borsten te blijven zien door de dunne stof van de blouse.
“Een drie, mevrouw van den Brom.”
Het perfecte aantal, dacht Claudia. Nu moest zij zich concentreren om ze ook perfect toe te dienen.
FLENG…..”één”…..
Die was uitstekend gelukt. Vol van bovenaf over beide borsten, ruim boven de tepels. Maar Claudia kon niet gelijk doorgaan met nummer twee, want Carla gaf weliswaar geen kik, hoe ongelooflijk dat ook was, maar kon haar pijn alleen beheersen door diep en versneld adem te halen, waardoor het doelwit te veel in beweging kwam om het goed te raken. Claudia besloot om zich niet langer te beheersen en streelde nu ook voor het eerst even Carla’s naakte borsten. Ze deed dat met grote eerbied en heel voorzichtig, alsof ze de Engelse kroonjuwelen mocht aanraken. Ze zag dat Carla er rustiger van werd.
FLENG…..”twee”…..
Bijna perfect. Nu van onderaf over beide borsten, onder de tepels. Het was iets scheef gegaan, waardoor ze op de linkerborst de tepel maar net had misgehouden.
Weer wachtte Claudia, de borsten van haar slachtoffer strelend, tot de rust in Carla’s lichaam was teruggekeerd. Want in de derde en laatste slag wilde ze per se de roos raken, of liever gezegd de twee rozen in de knop die strak bovenop Carla’s prachtige heuvels stonden.
FLENG…..”drie”…..
Claudia vermoedde dat deze ook perfect was. Ze kon dat alleen nog even niet controleren, want Carla liet zich door de impact van de slag naar links op de tafel vallen terwijl ze haar knieën optrok, haar rug kromde en haar armen over haar borsten sloeg. Er kwam een schreeuw diep uit haar lichaam. Het leek er dus op dat ze een voltreffer had op haar dubbele doelwit.
Claudia besefte dat Carla naar de letter de regels had overtreden door te schreeuwen en door na de laatste slag haar houding te veranderen. Ze begon er niet over, omdat ze er niet aan wilde denken wat een 8, 9 of 10 voor gevolgen zou hebben voor Carla’s borsten. Na het raken van Carla’s heuveltje bij de slagen op de bovenbenen wilde Claudia ook niet uitwijken naar het alternatief: slagen uitdelen op Carla’s geslacht. Terugkeren naar de billen leek was ook geen optie. Ze hoopte dat Carla er ook niet over zou beginnen, want in dat geval had ze geen keus.
Ze liet Carla even bijkomen op de tafel en ruimde ondertussen de kaarten op en legde ze weer bij de plant. Teruggekomen bij de tafel, aaide ze Carla over haar hoofd en rug en leidde haar, enkele zachte aanmoedigingen fluisterend, van de tafel af, naar de stoel waar haar blouse en rokje hingen. Ze inspecteerde nog even heel voorzichtig Carla’s borsten en was blij dat ze bij drie had moeten stoppen. Ze hielp Carla in haar blouse en maakte de knoopjes dicht. Daarna deed ze Carla ook haar rokje aan en ging in de stoel zitten in de houding waarin ze gezeten had voordat ze illegaal, want zonder opdracht, achter Theo was aangefladderd naar de lift. Ze legde haar billen net buiten de zitting, leunde met haar bovenlijf achterover tegen de rugleuning en hing haar benen zo wijd mogelijk over de stoelleuningen. Met wat speeksel op haar vingers gleed ze tussen haar schaamlippen door en vingerde even in haar kut, totdat haar geslacht vochtig was. Ze zei tegen Carla:
“Mevrouw Mangert, ik sta geheel tot uw beschikking voor de volgende test.”}
© Subadoration, 01-2010
reacties vind je in deel I
gebruik onderstaande links voor het volgend/vorige deel
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Onverwacht intermezzo
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?