Catechisatie - deel II
deel II (dit verhaal is opgeknipt in 2 delen)
Terwijl Jochem zich uitkleedde, riep Tine achterom naar Brechtje dat die zich weer mocht aankleden. Op het moment dat hij naakt tegenover Tine stond, zag hij Brechtje terugschieten in haar muiltjes. Ze draaide zich om. Haar ogen bekeken Jochem geschokt.
“Wat is dit nou Jochem?” fleemde Tine, voor ze de zweep bij zijn mond bracht, met het handvat tegen zijn lippen duwde zodat hij zijn mond opendeed.
“Je weet dat je straf gaat krijgen, maar toch hoor je nog altijd de lokroep van de duivel.”
Ze duwde de zweep vast tussen Jochems tanden. Ze tilde haar knie op, die verpakt was in een zwarte kous. Haar knie streelde Jochems ballen en stimuleerde zijn stijve lul, wreef hem in zijn kruis tot hij hulpeloos kreunde. Toen pakte ze zijn handen en nam hem met haar mee naar de knielbank.
“Je weet het,” zei ze. “Knietjes op de onderste lat. Dijen en rug mooi recht houden.”
Niet veel later verscheen Tine naast de knielbank in zijn gezichtsveld. Aan de andere kant van de bank verscheen Brechtje.
“Zul je gehoorzaam zijn?” vroeg Tine aan Jochem. “Of moet ik je vastzetten? Zou je je beter voelen als je werd vastgezet?”
Jochem schudde langzaam van nee. Tine trok zijn armen tot boven de hoge lat. Jochem pakte de lat goed vast met zijn handen.
Hij sloeg zijn ogen neer toen Tine met de zweep in haar hand op weg was naar zijn lichtjes sidderende billen. Brechtje stond nog altijd bij de knielbank, vlakbij zijn rechterhand. Ze zag zijn onrust. Ze zag zijn naaktheid. Ze zag zijn stijve lul. Jochem perste zijn ogen dicht.
Hij hield zijn lichaam min of meer stil toen de strengen van de Cat-O-Nine-Tail kennismaakten met zijn billen, om te beginnen vriendschappelijk. Bij de eerste klap veerde zijn lichaam op. Wat was die zweep een nijdig kreng, dacht hij.
“Farizeeër,” dacht hij na klap 2.
“Fundamentalist,” siste hij, tussen twee felle ademtochten door.
Zijn zintuigen werden volledig in beslag genomen door het luide geklets van de zweep, de venijnige pijn, en de wetenschap dat een meisje met engelachtige ogen toekeek hoe hij leed. Toen de zweep na 14 klappen zweeg, voelde hij zijn ogen vol tranen springen. Hij voelde berouw voor elke zonde die hij ooit gepleegd had. Hij voelde zichzelf boordevol, tjokvol met zonden. Hij richtte zijn ogen op naar het engelachtige gezicht tegenover hem. Het leek een spiegel van de onschuld die hij zelf ooit voelde.
“Dit was de boetedoening voor de afgelopen week,” zei Tine. “Vertel nog maar weer eens even hoe vaak je in zonde viel, de afgelopen maand…”
“Zeven keer de afgelopen maand, twee keer de afgelopen week,” zei Brechtje prompt.
“Hoeveel klappen moet ik Jochem dus geven?”
“Zeven keer zeven,” sprak Brechtje op een toon die doortrokken leek van voldoening. “Het getal van de voleinding,” fluisterde ze er achteraan.
Waarna ze met nagenoeg uitdrukkingsloze ogen toekeek hoe Jochem de pijn van de zweep verdroeg, af en toe met een sidderend lijf. Soms kreunde hij diep. Tegen het eind, toen zijn hele kont donkerrood gestriemd was, deden verse klappen zo veel pijn dat hij het zelfs uitschreeuwde. Maar de hele afstraffing bleef hij recht zitten en bleef hij Tine zijn billen aanbieden.
Na afloop vroeg Tine aan Brechtje of ze vanaf nu zonder zonde zou blijven.
“Ik weet het niet,” aarzelde het meisje. “Ik zal het proberen,” zei ze toen bereidwillig, maar niet al te overtuigend.
“Dat klinkt als een nee,” zei Tine.
Jochem hoorde haar laarzen over de houten vloer tot vlakbij zijn billen komen. Hij kreunde toen ze zijn armen pakte. Ze trok ze los van de bovenste lat van de knielbank. Ze duwde ze dichter bij elkaar.
“Vouw je handen,” zei ze fel, toen Jochem schijnbaar niet begreep wat ze van hem wilde.
“En nu bidden,” zei ze. “Bid hardop voor Brechtje dat ze het nooit meer zal doen.”
“Lieve Here Jezus,” steunde Jochem. “Zou u er alstublieft voor willen zorgen dat Brechtje nooit meer eenzame, stiekeme en zondige dingen doet?”
Nadat het een paar seconden stil was geweest, schrokken zijn billen van een nieuwe venijnige tik van de zweep.
“Wat zeg je aan het eind van een gebed?” vroeg Tine.
“Amen,” herinnerde Jochem zich.
“Goed,” zei Tine. “Kom nu maar overeind.”
Toen hij tegenover Tine stond en in haar ogen keek, voelde hij zijn lul opnieuw stijf worden. Tine lachte gemeen. Jochem week terug toen ze haar knie ophief, maar Tine volgde hem.
“Hou hem tegen,” zei ze tegen Brechtje.
Jochem voelde twee smalle, zweterige handen tegen zijn schouderbladen duwen. Hij bevroor. Hij stond stil en voelde Tines knie.
“Het heeft niks geholpen,” zei ze spijtig. “Ondanks de louterende afstraffing ben je nog steeds een willoze prooi van de duivel.”
Jochem keek Tine schaapachtig aan. Hij voelde zich hulpeloos bij de gedachte dat die lul van hem precies deed wat hij zelf wilde, op de meest ongepaste momenten.
“Als de dominee zoiets ziet, neemt hij je mee achter het gordijn,” klonk de stem van Brechtje, waarna haar stompe nagels zich vinnig in zijn vlees boorden.
“De Here ziet alles, ook wat gepoogd wordt verborgen te houden,” sprak Biechtje.
Tines knie ramde tegen Jochems bij elkaar geduwde dijen, zette zijn kuiten klem tegen de poten van de stoel, deed ze op deze manier pijn totdat ze uiteenweken. Ze pakte zijn knieën vast en duwde ze uit elkaar, tot aan de rand van de zitting. Brechtje schoot toe met een touw om daarmee zijn benen boven en onder zijn knieën te omwikkelen. Samen met Tine bond ze de overgebleven einden touw vast aan de poten, zodat de randen van de zitting in zijn knieholten porden. De randen waren akelig scherp.
Tine pakte Jochem bij zijn haren en hield hem recht op de stoel. Brechtje dook onder de stoel, pakte zijn enkels en trok ze onder de zitting naar de achterpoten van de stoel. Terwijl ze dit deed, jammerde Jochem alsmaar luider. Niet alleen omdat de randen van de stoel zo akelig scherp waren, maar ook omdat de metalen stompe punten op de zitting van de stoel nu zijn ballen martelden.
“Pijn en ongemak moeten voorkomen dat de influisteringen van de duivel gehoord worden,” sprak Brechtje, hijgend, terwijl ze zijn enkels met een touw omwikkelde.
Ze trok aan het losse eind, en trok zijn benen alsmaar verder naar achteren, zodat zijn kruis alsmaar inniger in contact met de metalen punten kwam, die nu helemaal niet zo stomp meer leken. Jochem keek Tine zielig aan terwijl Brechtje knopen in de touwen legde, zijn enkels vastmaakte aan de achterpoten van de stoel. Tine lachte hem toe en aaide zijn geslacht. Het stond verticaal omhoog tegen zijn buik geplakt.
“Mochten de influisteringen van de duivel toch nog gehoord worden, dan moet belet worden toe te kunnen geven aan de gevoelde aanvechtingen,” sprak Brechtje plechtig en uit haar hoofd geleerd.
Tine pakte Jochems armen en Brechtje nam ze over. Ze werden achter de zitting omlaag getrokken en onderaan vastgebonden, zo laag dat zijn schouders om de stoelleuning heen zwikten. Die leuning bleek een net zo’n scherpe rand te hebben als de zitting. Met stompen in zijn buik dwong Tine Jochems billen tegen de leuning, daar waar de stompe punten op de zitting het grootst en het meest ruw waren. Brechtje wond een ellenlang touw een aantal keren rondom zijn buik en rondom de stangen onder de stoelleuning. Geholpen door Tine trok ze het zo strak dat de touwen verdwenen in zijn huidplooien en in zijn vier kilo te veel. Jochem voelde nu ook de stompe metalen punten die in de stoelleuning zaten. Zijn schouderbladen duwden er het meest onaangenaam tegenaan, maar hij voelde ze ook in zijn onderrug en heupen prikken. Hij kreunde van pijn. Hij zag Tines lippen vlakbij die van hem komen. Het leek alsof ze Jochem een tongzoen wilde gaan geven. Hij voelde haar adem in zijn mond blazen. Hij rook de geur van een pepermuntje van een uur geleden.
Ze bleek waakzaam, want haar lippen waren weg op het moment dat Jochem zijn geduld verloor en haar probeerde te zoenen. Ze toonde hem een elastisch balletje waaraan een riempje bevestigd was.
“De Here mag niet aangeroepen worden. Woorden verstoren de contemplatie, of het nou bidden betreft of geweeklaag, berouw of vervloeking, schuldbesef of schuldontkenning.”
Nadat het balletje achter Jochems tanden zat en het riempje vastgemaakt was, knipperde hij met zijn ogen, maar pinkte toch een paar traantjes weg. Hij zag Tines lippen bij hem komen. Hij voelde ze warm kriebelen langs zijn wang. Ze zogen het vocht op en verzwolgen het.
“Hoe lang moet hij blijven zitten?” vroeg Tine aan Brechtje.
“Totdat de uiterlijke bewijzen van duivelse verzoeking verdwenen zijn,” antwoordde ze, waarna ze net zo bedenkelijk als Tine naar Jochems tegen zijn buik geplakte lul keek.
“Dat kan wel even duren,” zei Tine en legde haar hand in die van Brechtje.
“Heb je zin in een lekker ijsje?” vroeg ze.
Toen Brechtje een beetje aarzelend opmerkte dat een ijsje kopen op zondag toch niet mocht, lachte Tine breed.
“Hij betaalt,” zei ze met een hoofdknik richting Jochem. “Hij betaalt voor al onze zonden.”
Waarna ze Brechtje begon mee te tronen naar het paneel.
dit account wordt alleen gebruikt om te lange oude verhalen in meerdere delen op te splitsen
reacties vind je in deel I
gebruik onderstaande links voor het volgend/vorige deel
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
