Het Universum van Berg - deel II
deel II (dit verhaal is opgeknipt in 2 delen)
2.
Berg bleef zijn stuur omklemmen. In zijn kofferbak zaten 200 gekopieerde exemplaren van zijn conceptartikel. Zijn pak lag al sinds vanochtend in plastic verpakt bovenop het logeerbed te wachten op de grote dag van morgen. Hij was nog even langs het campushotel gelopen om te informeren of alle genodigden gearriveerd en ingecheckt waren. De Duitsers waren nog onderweg en alleen de Roemenen waren niet gekomen, omdat Ilionescu blijkbaar in bed lag met een zware griep. Ach, de Roemenen konden best gemist worden. Louter merkwaardige onderzoekjes over boerendochters die meenden dat ze ’s nachts door Dracula bezocht waren.
Berg was klaar voor de dag van morgen. Hij keek naar de straatlantaarns die hun licht weerkaatsten in stille plassen op het trottoir. Het grote vrijstaande huis naast hem was donker. Bergs vrouw was naar de bridgeclub en zou zeker niet voor half twaalf thuis zijn. Hem wachtte een avondje relaxen op zijn studeerkamer in gezelschap van een sigaartje, zijn enige zonde. De gedachte aan Marga die opwelde bij het denken aan zonde, schudde hij bruusk af. Hij gromde. Hij deed zijn ogen dicht. Hij voelde zijn handen rondom zijn stuur. Hij wist dat nu zijn knokkels wit waren.
Hij schrok zich een hoedje nadat hij zijn ogen weer opengedaan had. Het was alsof hij een geestverschijning zag, een schim net buiten de lichtkring van de lantaarn, haar jas helemaal dicht en haar capuchon op, want het was net weer begonnen met regenen. Berg staarde haar aan en zag dat het begon te hozen. Hij schudde zijn hoofd, boog opzij en opende het portier, zwaaide het half open. Het duurde wat seconden voor de gestalte bewoog, vervolgens een sprintje trok naar de warme droogte van Bergs auto.
“Je mag alleen de bui afwachten,” zei Berg, toen Marga naast hem zat.
“Eigenlijk wil ik je nooit meer zien,” zei hij vijf seconden later. Hij keek opzij.
“Doe alsjeblieft je jas uit,” zei hij.
“Waarom?” vroeg Marga. “Je wilt me toch niet zien.”
Stuurs keek ze naar hoe de regen op de grote autoruiten kletterde.
“Toe,” sprak Berg. “Ik bedoelde het niet zo.”
Hij vond het niet leuk dat ze vlakbij hem was maar hem desondanks scheen te negeren. Hij snoof en rook haar zoete bloesemgeur. Op dat moment draaide Marga half van hem weg, maar ze maakte inmiddels wel haar jas open. Berg zuchtte. Er zou nu vast wel gepraat moeten worden. Mogelijk moest hij met haar onderhandelen over ontslagvoorwaarden. Als ze namelijk naar de rechter zou stappen, waar ze best goede gronden voor had, dan zou dat in de publiciteit komen en de reputatie van hem en zijn Instituut schaden. Berg had niet zo’n zin in praten. Hij verlangde meer naar zijn sigaartje.
Maar toen Marga zich teruggedraaid had in zijn richting en de panden van haar opengeslagen jas vasthield, was Berg zijn sigaartje vergeten. Marga bleek namelijk haar jurk niet aan te hebben. Ze droeg alleen haar rode lingerie, haar zwarte kousen en haar halfhoge zwarte, glimmende laarsjes. Berg hield het stuur van zijn Lexus vast alsof de auto elk moment met hem op de loop zou kunnen gaan. Hij staarde naar Marga’s lijf en voelde dat hij hevig opgewonden raakte.
Er klopte iets niet, dacht Berg nog wel even. Hij had deze vrouw gebruikt, vernederd en terzijde geschoven. Het was toch wel grijs dat ze nu bij hem teruggekeerd was om te solliciteren naar meer.
“Wat wil je?” vroeg hij.
Hij bekeek haar lijf en haar gezicht. Haar ogen reageerden amper op zijn blikken. Ze leken in zichzelf gekeerd, passief en afwachtend. Ze wachtte op hem, besefte Berg. Op actie van zijn kant.
“Je wist natuurlijk al wel een tijdje dat je niet functioneerde,” zei hij toeschietelijk. “Het ontslag kwam dus niet als een verrassing. Al was de manier waarop misschien wel een klein beetje lullig van me… Behoorlijk lullig eigenlijk wel.”
Ze bleef maar roerloos zitten, haar verleidelijk geklede lijf vlakbij, zo dichtbij dat hij haar rook.
“Maar ach, eigenlijk past het ook wel weer bij jouw karakter, bij jouw soort lustbeleving… jouw soort…”
Berg zocht naar woorden.
“Jouw soort nou ja whatever,” zei hij. Hij liet zijn stuurwiel los. Hij strekte zijn hand in de richting van Marga’s hals. Hij streelde haar daar. Hij liet zijn handen langs haar kin gaan en langs haar wang. Zijn vingers beroerden haar lippen, die ondanks haar van de regen nog wat natte gezicht, kurkdroog waren. Ze accepteerde zijn vinger in haar mond. Haar ogen vielen half dicht zodra ze sabbelde op zijn vingers. Terwijl ze dat deed, zocht Bergs vrije hand rond op de achterbank. Hij vond zijn sjaaltje onder zijn colbert.
“Trek je jas uit,” zei hij.
Nadat Marga hem gehoorzaamd had, werden met het sjaaltje haar polsen vastgebonden. Toen Berg klaar was, lagen ze op haar benen. Ze voelden de kanten rand van haar zwarte kousen.
Nadat Berg haar een minuut of vijf met half bewonderende, half wellustige ogen had zitten opnemen, stapte hij uit. Het was weer droog. Hij liep om zijn auto heen en deed het portier aan Marga’s kant open. Hij tuurde de straat af.
“Volgens mij word je niet gezien,” zei hij en hij beduidde haar om uit te stappen, wat best moeilijk bleek met gebonden polsen.
“Alhoewel je dat nooit zeker kunt weten,” sprak Berg met een lach, toen ze naast hem op het trottoir stond en haar hoofd deemoedig boog omdat ze zich hulpeloos klein voelde en kapot schaamde. Berg zag haar benen wat wrikken. Eerlijk gezegd leken haar zwarte laarsjes inderdaad niet bijster waterdicht.
“Kom maar,” sprak hij. Hij pakte haar bij haar blote linkerarm en voerde haar met zich mee in de richting van zijn donkere huis.
“Ik kan ook best gehoorzaam zijn zonder die dingen,” fluisterde Marga.
Met gereserveerde ogen bekeek ze de touwen die Berg in zijn handen had, opgediept uit de onderste lade van een kast, onder een stapel boeken vandaan. Een van de boeken die nu op de slaapkamervloer lagen, was de Droomduiding van Sigmund Freud.
“Maar met die dingen gaat het nog wat beter,” repliceerde Berg, waarna hij haar het bevel gaf om op haar rug op zijn bed te gaan liggen met haar armen achter haar hoofd.
Marga aarzelde, maar koos eieren voor haar geld. Even later lag ze voorbeeldig stil, met een bijna serene oogopslag te wachten totdat haar polsen vastgebonden waren aan elkaar en aan het hoofdeinde van het bed. Vervolgens werden haar enkels, haar laarzen, aan elkaar en aan het voeteneinde van het bed vastgebonden.
“Zo,” zei Berg tevreden. “Jij bent helemaal van mij.”
Hij kwam naast haar heupen zitten, keek neer op haar voor hem uitgestrekte lijf en wilde zacht voor haar zijn. Hij wilde haar met zijn handen overal verkennen. Hij wilde voelen hoe zacht haar huid was. Hij begon haar met de rug van zijn hand te strelen, maar keek vervolgens op de wekker en realiseerde zich dat het nog maar anderhalf uur zou duren voordat zijn vrouw zou terugkomen. Ze lachte hem op haar allerliefst tegemoet vanaf een foto op het nachtkastje. Hij dook over Marga’s buik om de foto te laten struikelen en vallen, met de beeltenis naar onderen.
“Ik vrees dat je wederom straf gaat krijgen,” sprak Berg verlekkerd, zodra zijn aandacht weer helemaal op Marga’s mooie lijf gefixeerd was.
“Waarom?” vroeg ze zachtjes, toen ze met licht knipperende ogen registreerde dat Berg haar beha losmaakte.
“Is uitgekomen dat de dataset vervalst is?” vroeg ze.
De strelende beweging van Bergs vingers over haar roosjes, stokte. Een kort moment zag hij er asgrauw, uitgeblust en gebroken uit. Maar toen vulde een brede glimlach zijn hele gezicht.
“Ja,” zei hij opgeruimd. “En natuurlijk heeft de stagiair het dan gedaan, de tweede auteur, wat de auteur is die het minst belangrijk is. Natuurlijk komt de schuld niet terecht bij de eerste auteur, vermaard onderzoeker, leider van een over de hele wereld uitstekend bekend staand onderzoeksinstituut.”
Hij liefkoosde haar tepels voor even, om er vervolgens snel een paar keer flink hard in te knijpen. Hij smaakte het genoegen haar een paar hese kreten te horen slaken.
“Jouw reputatie is er nu aan, lieve meid,” zei hij.
Zijn handen gleden verlekkerd langs haar buik. Zijn vingers kropen onder de rand van haar slipje en zochten haar kutje dat glad geschoren bleek te zijn en al behoorlijk nat.
“Jij komt nergens meer aan de bak,” sprak Berg. Hij sjorde aan haar slipje.
“Jouw carrière is naar de maan,” zei hij. “Niks heb je nog over.”
Hij legde haar kutje bloot en trok het slipje verder omlaag, van haar billen af, langs haar dijen en knieën, totdat het bovenop haar laarzen lag en de touwen waarmee haar enkels vastgebonden waren.
“Waar bewaar je die datasets?” lispelde Marga.
“Waarom vraagt ze dat?” schreeuwde een stemmetje in Bergs hoofd. Maar zijn ogen zagen Marga en wilden door niets afgeleid worden. Hij zag haar prachtlijf. Hij zag haar hoofd rollen en haar ogen knipperen. Haar armen wrikten terwijl ze met haar boeien worstelde, maar ze kon echt niet loskomen, geen schijn van kans. Het was zoals in Bergs stoutste dromen.
Hij nam ruimschoots de tijd om haar kutje te bewonderen. Met mismoedige bewegingen probeerde Marga haar kutje verstopt te houden tussen haar benen. Berg grijnsde. Hij raakte haar aan. Hij streelde haar. Hij stopte een vinger een heel stuk bij haar naar binnen, zodat ze heftig kreunde.
“In mijn studeerkamer natuurlijk,” sprak Berg afwezig.
“Op de PC. En op een externe harde schijf. En ook gewoon op een stickie.”
“Met wachtwoord beveiligd?” hoorde hij Marga vragen, maar haar vraag drong amper tot Berg door. Hij was met heel iets anders bezig, bezig met zijn vinger steeds sneller en nadrukkelijker in haar kutje op en neer te laten gaan. Haar lijf golfde. Het bed kraakte protesterend.
“Veel te lastig,” mompelde Berg afwezig. “Ik heb die sets zo vaak nodig.”
Hij trok zijn vinger die haar een tijdje had verwend, terug. Haar vocht smeerde hij uit rondom haar navel op haar buik.
“Je bent hier niet om te genieten,” sprak hij kil. “Je bent hier om pijn te lijden.”
Marga lag er stilletjes en lichtelijk desolaat bij toen hij op zijn knieën naast haar neergehurkt was, met een zweep in zijn hand. De lange steel aan het handvat was een beetje krom. Het uiteinde bestond uit een leren driehoekje. Marga zuchtte ingehouden toen het kille stugge leer haar kutje streelde. Toen Berg haar met een serie zachte tikjes liet voelen hoe venijnig hard dat leer was, steunde ze. Toen ze de eerste echte klap kreeg, balde ze haar vuisten, liet het bed kraken vanwege haar worsteling met de touwen.
Ze slaakte een binnensmondse kreet onder de tweede en volgende klap. Ze zette zich schrap, maar even later ontspande ze zich ook weer. Ze liet haar ogen bijna dichtvallen en haar mond half open. Met ingehouden kreten verdroeg ze de pijn die Berg haar deed.
In een rap tempo geselde hij haar kutje een keer of dertig. Daarna bevoelde hij haar om te ontdekken dat ze kletsnat was. Berg maakte zichzelf en Marga gek van opwinding door haar met zijn vingers te penetreren en haar onzacht te bevoelen op de plekken waar ze zojuist geslagen was.
“Jij slet,” mompelde Berg. “Jij datasetslet.”
Hij vertelde haar dat ze niet mocht klaarkomen, maar merkte dat haar lijf steeds heftiger reageerde op zijn aanrakingen. Hij kneep hard in haar tepels. Het scheen haar niet af te koelen. Ze leek door het dolle heen.
“Ik wil klaarkomen,” dacht hij.
Hij schoof op en maakte zijn broek los. Hij liet zijn blote stijve penis boven haar gezicht bungelen en hij duwde zijn kruis omlaag zodra haar ogen openvielen en hem zagen.
“Pijp me,” beval hij op ruwe toon. “Maak me klaar.”
Marga probeerde het wel, maar ze lag te plat om zijn geslachtsdeel goed binnen te kunnen houden.
“Pijp me,” herhaalde Berg bars.
“Maak mijn handen los, alsjeblieft,” smeekte ze, nadat haar lippen zijn lul voor de derde keer kwijt waren geraakt.
“Ik wil lief voor je zijn,” sprak ze met een piepstem en tranen in haar ogen, want Berg bekeek haar ronduit wantrouwig.
“Alleen maar lief,” mompelde ze, nadat Bergs gezicht zachter geworden was en nadat hij was begonnen met pulken aan knopen.
“Pijp me,” beval hij even later wederom. “Maak me klaar. Maak me het centrum van het universum.”
“Het oneindige universum,” dacht Berg, toen hij Marga’s lippen aan zijn lul voelde zuigen. Nu ze er beter bij kon, was het veel lekkerder. Haar haren streelden een stukje heup en haar handen streelden het borsthaar dat ze onder zijn opengeknoopte overhemd aangetroffen had.
“Het Universum van Berg,” dacht hij, waarna hij min of meer brullend klaarkwam.
Berg sloeg zijn ogen op. Het was onaards stil in de slaapkamer. Verschrikt schoot hij overeind maar hij viel weer terug nadat hij had gezien dat het even over elven was. Zijn vrouw zou nog minstens een half uur wegblijven, en als ze nog een wijntje na nam, misschien nog wel een uur.
Hij herinnerde zich nog dat Marga’s warme naakte lijf zich in zijn armen had genesteld, maar daarna was hij schijnbaar even weggeweest. Bergs ogen zochten rond, maar hij zag haar nergens. In het huis was het doodstil. Ze was blijkbaar verdwenen. Een kort moment vroeg Berg zich af of hij haar ooit zou terugzien, en of hij haar zou gaan missen.
Waarna hij aan de dag van morgen dacht.
3.
Gretske zag dat de deur naar de zaal een stukje openstond en ze besloot om alvast even naar binnen te glippen. Dat deed ze graag, even de stilte proeven, zo net voor de storm. Bovendien had ze eigenlijk wel even gehad, na het hartelijk begroeten van de Zwitsers, het luisteren naar de nachtelijke avonturen van de Scandinaviërs die natuurlijk weer niet van de drank afgebleven waren, en het lachen om de moppen van Wallensteiner, bij wie ze hoogstwaarschijnlijk na de zomer zou mogen komen werken. Nou, als ze zo’n kans kreeg, was ze met liefde bereid om een paar flauwe bakken uit te zitten.
Ze nam plaats op een stoeltje naast het gangpad. Ze bekeek de papieren die op alle stoelen klaargelegd waren. Ze schudde haar hoofd nadat ze de titel gelezen had van wat schijnbaar Bergs nieuwste publicatie was: “Welgestelden winnen altijd bij Wordfeud. Een studie naar het verband tussen woordenschat en sociale klasse, gebaseerd op analyses van Wordfeud-spellen.”
“Nou wereldschokkend hoor, beste Berg,” zei ze half hardop, terwijl ze het artikel doorbladerde. Blijkbaar legden domme kinderen van rijke ouders langere woorden en meer punten dan slimme kinderen van arme ouders, althans dat was wat Gretske opmaakte uit de conclusie.
“Waar gaat het over?” dacht ze, maar ze vermoedde dat Berg straks vast weer in zijn beste pak in een of ander televisieprogramma zou zitten verkondigen dat dit een wereldschokkende ontdekking was.
“Frappant is het trouwens wel,” dacht Gretske. Ze dacht terug aan haar eigen periode bij Berg, als stagiair en vervolgens junior-onderzoeker. Ze had bijna twee jaar zitten zwoegen om een verband aangetoond te krijgen tussen stemgedrag en alcoholconsumptie. Bergs aanname was dat mensen die extreem stemden, ook extremer zouden zijn in hun drinkgedrag. Een maand of tweeëntwintig was er hoegenaamd geen verband te vinden geweest, totdat Berg nog eens naar de data keek en ontdekte dat hij een hele groep was vergeten toe te voegen.
“IJdeltuit,” dacht ze, maar ze wist natuurlijk dondersgoed dat dit onderzoek met Berg, en vooral alle media-aandacht die het had getrokken, voor haar de deuren had geopend naar Amerika. Weliswaar eerst nog Seattle, waar het altijd regende, maar vervolgens Chicago en nu dus bijna in Boston, in het prestigieuze Onderzoeksinstituut van Wallensteiner.
Gretske genoot met half gesloten ogen van het succes dat haar toelachte. Tot ze zich erop betrapte dat ze zat terug te denken aan late vrijdagmiddagmiddagen, en wat Berg met haar deed als ze het vereiste quotum aan pagina’s niet gehaald had.
“Viezerik,” dacht ze.
“Nee nee nee, mijn beste Berg,” sprak ze even later in gedachten. “De reden van de blosjes op mijn wangen is echt niet die vrijdagmiddagen…”
Er zaten een paar enveloppen tussen het artikel. Gretske trok ze eruit. In de eerste envelop, waarop ook een “1” geschreven stond, zat een gekopieerd krantenartikel. “Onderzoeker verdacht van het fingeren van data” stond er in bescheiden zwart boven een tweekoloms berichtje. Deze aantijging was niet zo lang geleden gedaan door een ex-stagiair en die aantijging werd nu onderzocht. Gretske meende zich te herinneren dat het onderzoek nog steeds liep, op zoek naar een doofpot vermoedelijk.
“Berg slaat terug en bewijst dat hij eerlijk is,” stond er op het vel dat in envelop “2” zat. Qua vorm leek ook dit op een krantenartikel, maar het was vrij slechte, nogal in elkaar geflanste namaak. In het artikel stond dat Berg te allen tijde eerlijke data verzamelde en de uiterste zorgvuldigheid betrachtte bij het interpreteren van die data. Om dit te bewijzen, leverde hij met zijn meest recente artikel de ruwe data gewoon mee.
Toen Gretske envelop “3” omkeerde, gingen de deuren open. De opgewonden stem van Professor Doctor Berg klonk boven het geroezemoes uit. Gretske bekeek het USB-stickje. Ze draaide het om. Er was weinig aan te zien.
Berg liep langs haar, geflankeerd door Wallensteiner en Borlan. Zijn crèmekleurige pak zat als gegoten en de guitige ogen in zijn altijd wat rode gezicht twinkelden. Hij schreed met zijn borst vooruit in de richting van het katheder.
Toch had Gretske opeens een voorgevoel dat vandaag niet Bergs dag ging worden.
---
Met dank aan m., die mijn opdrachtgeefster en inspiratiebron voor dit verhaal was.
dit account wordt alleen gebruikt om te lange oude verhalen in meerdere delen op te splitsen
reacties vind je in deel I
gebruik onderstaande links voor het volgend/vorige deel
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
