Trasimero - deel III
deel III (dit verhaal is opgeknipt in 4 delen)
Aan het einde van die eerste week belde Marec naar Ocane. Hij vertelde haar dat hij nog een belangrijk diner moest bijwonen, maar dat hij een nachtvlucht had geboekt. Hij zou vroeg op de ochtend in Magione landen. En of Claus hem kon komen ophalen? Ocane bevestigde dit, ze bracht verslag uit van wie de aanwezige gasten waren en ze praatten wat over en weer. Na een poosje informeerde Marec naar de nieuwelinge. En of er al wat verbetering was opgetreden?
“Ze doet het niet goed, Meester,” antwoordde Ocane. “Onze gasten raadplegen de portfolio voor ze iemand bestellen. Haar drugsverleden en strafblad spelen haar parten, maar ook haar leeftijd en haar nogal onopvallende uiterlijk. Ze is zeker niet lelijk, maar nogal gewoontjes. De gasten kiezen bijna altijd voor een van de jonge blonde meisjes, niet voor een vierendertigjarige vrouw met hangborsten en een litteken van een keizersnede op haar buik.”
“Is dat zo? Mmmh… vreemd.” Marecs stem aan de andere kant van de lijn klonk ongelovig, want hij had de foto van Vanja Herpoels al vaak bekeken en hij vond de vrouw verre van onaantrekkelijk. “En? Wat stel jij voor, Ocane?”
Ocane slaakte een zucht.
“De bijlage aan het contract misschien? Voor de slechte presteerders? Of vindt u het daarvoor nog te vroeg?”
De Meester vond dat inderdaad. Ocane hield haar iPhone in haar hand en hoorde hem zeggen dat ze die vrouw nog een paar dagen extra moest geven. Daarna werd de verbinding verbroken. Op dat ogenblik kwam het meisje van de balie langs om te zeggen dat een van de gasten om een callgirl had gevraagd. Hij wilde er eentje voor een uurtje of twee, en het maakte hem niet uit wie. Gewoon een van de topmeisjes die onmiddellijk vrij was, had hij gezegd. Ocane hield haar telefoon nog in haar hand en toetste Claus’ nummer in.
“Breng Vanja onmiddellijk naar mijn kantoor, Claus. Mijnheer Janssen heeft om een vrouw gevraagd. Over een kwartier komt hij haar ophalen in de spreekplaats.”
Er klonk een beleefd kuchje aan de andere kant van de lijn.
“Ik haal haar meteen op, Ocane.”
De spreekplaats bevond zich ook in de hoofdvleugel van de vierkantshoeve, net zoals de balie, de vestiaire, Ocane ‘s kantoor en de chauffeurswoning waar Claus woonde. De spreekplaats werd ook wel eens ‘rendez-vous ruimte’ genoemd, en het was de plek waar de gasten van Trasimeno persoonlijk kennis maakten met de callgirls. Meestal logeerden die gasten op het landgoed, maar het gebeurde ook wel eens dat ze op doorreis waren en enkel gebruik maakten van de parking en een kluis reserveerden in de vestiaire om er hun waardevolle spullen in op te bergen. De kamer was ruim bemeten en ingericht als een salon uit de negentiende eeuw, inclusief Louis quinze meubelen, wandtapijten en een reusachtige open haard, die uiteraard niet werd aangestoken. Dat gebeurde nooit tijdens de warme maanden van het jaar en het was ook niet nodig. Vanja kreeg al die informatie met mondjesmaat van Claus, terwijl de chauffeur haar door de gang naar de spreekplaats bracht. Ocane volgde hen op de voet en de hakken van haar glanzende, gelakte schoenen maakten tikkende geluidjes op marmeren vloertegels. Binnen gekomen was het Ocane die het woord voerde.
“Het wil maar niet lukken met jou, nieuwelinge, maar strafblad of niet, je moet jouw schuld terugbetalen,” zei ze, met een blik op Vanja ‘s sexy zwarte jurkje. “En hier verdien je de kost met je lichaam, dus misschien moet je mijnheer Janssen wat meer vlees laten zien.”
“Meer vlees, mevrouw?”
“Ja,” zei Ocane. Ze kwam naar voren en reikte naar Vanja ’s jurk. Ze begon die open te scheuren, zodat haar borsten ontbloot werden en naar voren vielen. Vanja verbleekte, maar bleef roerloos staan. De gescheurde jurk zakte omlaag tot op haar heupen.
“Zo meteen komt hij naar je kijken en kennis maken, dus nu is het aan jou om te bewijzen dat je iets waard bent,” sprak ze op een dreigende toon. “Want mijn geduld met jou is bijna op, Vanja Herpoels. Als je deze sessie niet binnenhaalt, zal het je heugen!”
Even later, toen Ocane haar alleen had gelaten, schikte Vanja de gescheurde jurk opnieuw over haar schouders en bovenlichaam, maar het kledingstuk was te veel beschadigd. Ze kon de jurk niet meer gebruiken om er haar borsten volledig mee te bedekken. Vanja beet op haar onderlip en voelde zich met de minuut zenuwachtiger worden. Ze vroeg zich af hoe de gast er zou uitzien. Zou hij voor haar betalen? Ze hoopte alleszins van wel. Zou de man die haar kwam ophalen groot en sterk zijn, zoals Eric? Vreemd dat ze net nu aan Eric dacht. Ze had in haar leven met vier mannen het bed gedeeld en Eric was de laatste in de rij geweest. Hij studeerde nog aan de academie toen ze pas uitgingen, maar hij had al die krachtige, dominante uitstraling waar ze zo van hield bij een man. Het klonk niet echt modern en al helemaal niet geëmancipeerd, maar Vanja vond het heerlijk om zich in de armen van een sterke man neer te vleien en zich volledig aan hem over te geven. Zeker op seksueel gebied wond dit haar enorm op. Ze wist dat ze zich slaafs gedroeg in relaties, en met Eric was dat niet anders geweest, maar hij had er geen misbruik van gemaakt, zoals die anderen voor hem. Nee, Eric had er precies op de goede manier gebruik van gemaakt. Ten volle, dacht ze glimlachend. En ook nu worstelde Vanja met tegenstrijdige gevoelens. Aan de ene kant was er de natuurlijke schaamte en de vrees om afgewezen te worden, iets wat Ocane nog kwaadaardiger zou maken dan ze al was, maar aan de andere kant was er ook een opborrelend gevoel van opwinding. Zo meteen zou er hier een man de spreekplaats binnen stappen. Hij zou haar keurend bekijken, haar lichaam taxerend alsof ze een plantageslavin was die binnenskamers geveild werd. Slechts gekleed in een gescheurde jurk zou hij haar bekijken, weerloos en met haar borsten half uit het kledingstuk hangend. De aanblik die ze bood, was tegelijkertijd beschamend en verschrikkelijk geil, het hing allemaal af van de ogen die haar lichaam zouden bekijken.
De klant die kwam opdagen, was een ongelofelijke teleurstelling voor Vanja. De kleine, verzorgd uitziende man was nochtans niet onaantrekkelijk in zijn mooi aanpassende grijze pak, maar hij gedroeg zich ontzettend arrogant. Hij kwam de spreekplaats binnen, wierp één blik op Vanja, slaakte een zucht en vroeg: “Wie ben jij?”
“Mijn naam is Vanja, mijnheer.”
“Vanja? Wacht eens, ik herinner me wie jij bent,” zei Janssen. “Jij bent die meid die gezeten heeft, iets met drugs en zo. De bajesklant. Ik las je gegevens in de portfolio.”
Vanja knikte, maar sloeg haar blik niet neer. Dit ging niet goed, dacht ze. De man bekeek haar met argusogen en de uitdrukking op zijn gezicht was weinig hoopgevend.
“Ik heb gezeten, ja,” zei ze. “Maar dat zegt niets over mijn kwaliteiten als callgirl, toch? Ik zal u een fijne tijd bezorgen, mijnheer.”
Janssen fronste zijn voorhoofd.
“Nee,” zei hij hautain. “Ik had Ocane om een van de beste meisjes gevraagd en daar hoor jij niet bij, meid. Heb je jezelf al eens bekeken? Je bent al voorbij de dertig en je bent te zwaar van onderen voor mijn smaak. Je weet toch ook hoe de concurrentie er uitziet?”
Vanja bedwong haar aandrang om hem neer te bliksemen met haar ogen.
“Ja, ik zie hen aan het zwembad of in het restaurant, de meeste zijn rond de twintig jaar oud en blond,” zei ze met een zucht. “Met jonge strakke lichamen, dat is waar, maar zijn ze daarom beter? Deze plek gaat toch om het uitleven van fantasieën, mijnheer? Misschien ben ik daar beter in dan die jonge meiden? Ik ben vrijgevig, tot alles bereid en ik heb meer ervaring.”
“Nee.” Janssen schudde zijn hoofd en keek naar haar borsten. “Wat weet jij over mijn fantasieën? Man toch, moet je jou zien… Je borsten hangen uit je jurk! Stop die dingen terug in wat er nog over is van dat vod. Ik ga Ocane om een ander meisje vragen, want ik betaal geen tweehonderd ballen voor een goedkope del.”
“Jouw stommiteit,” riep Vanja hem nog na, maar ze wist niet zeker of hij haar gehoord had, want hij was al voorbij de deur en op weg om zijn beklag te doen bij Ocane. Vanja bleef alleen achter. Haar knieën knikten, haar maag lag in een knoop en ze voelde het zweet van onder haar oksels langs haar zijden omlaag lopen. Wat een fiasco! Ze had zich nog nooit in haar leven zó vernederd gevoeld. Die man had haar tot op het bot afgekraakt en haar gevoelens diep gekwetst. Door haar op zo een brutale manier af te wijzen, had hij Vanja ’s wankele zelfvertrouwen compleet de grond in geboord, en voor het eerst begon ze zich echt zorgen te maken over haar toekomst in Trasimeno. Het was niet ondenkbaar dat Ocane voldoende macht bezat, om een arbeidsovereenkomst met een van de meisjes te verbreken. Die gedachte bezorgde Vanja kippenvel. Wat zou er dan met haar gebeuren? En met Margot? Zonder geld zou ze verplicht zijn om zich voor haar schuldeisers te verbergen. Ze zou niet in België kunnen blijven, want ze kende die kerels, die waren tot alles in staat. Ze balde haar handen tot vuisten en vloekte in stilte. Nee, ze mocht de moed niet opgeven! Ze moest blijven geloven in haar kwaliteiten en ze mocht geen enkele terughoudendheid tonen wanneer er een man interesse voor haar zou laten blijken. En dat zou gebeuren, het moest!
Ze werd opgehaald en door Claus naar de balie in de inkomsthal gebracht. Daar stond een ontgriefde Ocane haar al op te wachten. Die hield haar armen gekruist voor haar borst en haar gezicht drukte boosheid uit.
“Dat verduivelde wicht heeft het fonds nog geen euro opgeleverd,” zei ze op een geïrriteerde toon. “Trek de rest van die jurk ook uit, Claus!”
“De jurk? Oké,” mompelde Claus, die onmiddellijk Vanja ’s jurk van haar lichaam begon te stropen. De stof scheurde onder de ruwe behandeling van de man en Vanja kromp in elkaar. Slechts gekleed in een zwarte, weinig verhullende slip, en wankel en onwennig in de knellende pumps stond ze voor Ocane en de chauffeur.
“Elk meisje droomt wel eens dat ze in haar ondergoed op school verschijnt,” zei Ocane op een spottende toon. “Meestal is dat een nachtmerrie, al zullen er zeker ook meisjes zijn die na de droom met een nat broekje wakker worden.”
Vanja knipperde met haar oogleden. Wat? Waar had die feeks het over, dacht ze, maar lang moest ze niet wachten op een antwoord.
“Mmmh…, ja, misschien helpt het als ik je op deze manier te kijk zet,” opperde Ocane boosaardig, met een blik op Vanja ’s ontklede lichaam. “Met wat extra bloot wordt het mogelijk alsnog een lucratieve avond voor jou. Je wordt bestraft met nachtdienst, hier aan de balie. Bied jezelf aan wanneer er een gast de portfolio vraagt of naar een callgirl informeert, en als een van hen tweehonderd euro voor je betaalt, mag je mij opbellen. Desnoods bel je me wakker, daar geef ik niet om. Dan stuur ik een ander meisje om je te vervangen. Is dat begrepen?”
Vanja hield haar hoofd gebogen. Ze wilde het gezicht van dat afschuwelijke mens niet zien en ze wilde ook niet dat Ocane de woede en haat in haar ogen zou kunnen zien. Haar kaakspieren verstrakten toen ze mompelend antwoord gaf.
“Ja, mevrouw.”
“Goed.” Ocane gebaarde naar Vanja ’s pumps. “Die moeten ook uit. Trek je schoenen uit en geef ze aan mij. En maak dan dat je als de bliksem aan de balie staat!”
Vanja stond achter de houten toonbank en hield de ingang en de hal in de gaten. Iedereen die het restaurant bezocht, bijna alle gasten dus, passeerden tussen zeven en tien door de hal en het weekmenu hing uit in een vensterkast aan de muur links van de balie. Ze tastte naar haar slip en trok die van achteren een beetje omlaag, want het dingetje had de neiging om langs haar billen omhoog te kruipen. Ocane deed dit om haar te straffen en te vernederen, dat wist Vanja ook wel. Ze probeerde haar schaamtegevoelens te overwinnen. Ze dacht aan de namiddagen die ze aan het zwembad had doorgebracht. Sommige van de meiden die ze daar had gezien, paradeerden rond in veel kleinere bikinibroekjes dan de slip die zij nu droeg. Per slot van rekening was Trasimeno een seksparadijs voor rijkelui, die waren hier te gast omdat ze het heerlijk vonden naar halfnaakte callgirls te kijken en er hun fantasieën op uit te leven. Niemand zou vreemd opkijken van een baliemeisje met alleen maar een slipje aan. Dit was geen school, waar ze in haar onderbroek op de speelplaats verscheen. Ocane had het anders voorgesteld dan het was, dacht Vanja. Nee, ze mocht zich niet laten meeslepen door haar gevoelens. Ze moest zich concentreren op wat belangrijk was. En Ocane had haarfijn uitgelegd wat er zoal van Vanja verwacht werd. Als balieverantwoordelijke moest ze nieuwe gasten ontvangen en inschrijven, en ze bewaakte de sleutels van de gastenkamers en van de kluizen in de vestiaire. Gasten die bijzondere wensen hadden voor hun maaltijden, of die een van de callgirls wensten te ontmoeten, kwamen dat ook melden bij de balie in de inkomsthal. Dan moest Vanja dat noteren en aan Ocane rapporteren. Er waren bijna altijd meer gasten dan beschikbare callgirls op Trasimeno, dus elk verzoek werd ingepland en was beperkt in tijd. Men kon iemand ‘reserveren’ voor één uurtje of meer, maar het maximum was acht uren aan één stuk.
Uren later stond Vanja machteloos te rillen op haar benen en naarmate de avond vorderde, schaamde ze zich meer en meer, want ze zag geen enkele andere vrouw die op een dergelijke ontklede manier aan de gasten werd getoond. Die avond schreef Vanja geen nieuwe gasten in en niemand van de aanwezige mannen vroeg haar of ze beschikbaar was. Ze verveelde zich en ze begreep al gauw waarom men de nachtelijke baliedienst als een soort van straf beschouwde. Tot tien uur had ze af en toe iets te doen, maar eenmaal het restaurant zijn deuren sloot, zag ze nagenoeg niemand meer. Bovendien werd het ’s nachts behoorlijk fris in de hal en dat was allesbehalve plezierig als je blootsvoets rondliep en alleen maar een onderbroekje mocht dragen. Rond de ochtend was ze de instorting nabij. Ze had donkere kringen onder haar ogen en na een nacht zonder eten of drinken, voelde ze zich doodmoe. Ze keek op, want er kwam nog een vroege gast binnen, een grote, breedgeschouderde man van rond de veertig die haar nieuwsgierig opnam. Hij droeg een donker pak en een hemd met das, wat nogal vreemd was. Het was zomer en de meeste gasten droegen vrijetijdskleding. De keuken was al open en ze dacht dat hij ontbijt wenste, dus ze stelde voor om zijn reistas veilig op te bergen in een van de kluizen in de vestiaire, maar de man wimpelde haar aanbod af.
“Jij bent de nieuwste aanwinst, is het niet?” Zijn stem klonk matig geïnteresseerd, maar niet onvriendelijk. “Herpoels?”
Vanja schrok toen ze haar familienaam hoorde uitspreken door een gast. Hoe wist die man dat? Ocane had haar uitgelegd dat de volledige identiteit van de callgirls nooit werd prijsgegeven aan de bezoekers van Trasimeno.
“Euh... j... ja, mijnheer,” stamelde ze. “Vanja Herpoels.”
“Marec Pavel Safarov,” zei hij, zichzelf aan haar voorstellend. “Je hoeft mijn reistas niet in een kluis op te bergen. Ik heb mijn eigen appartement op de eerste verdieping,” voegde hij er kalmpjes aan toe. “Wat je wel mag doen, is ze van me overnemen en even met me meelopen.”
Vanja knikte hem toe, maar alleen haar hoofd bewoog, de rest van haar vermoeide lichaam weigerde dienst. Gedurende enkele tellen bleef ze staan, terwijl ze haar eerste indrukken verwerkte. Die naam… Marec? Jeezes, dat was hem, dacht ze, dat was Safarov zelf! De uitdrukking op zijn gezicht had iets intimiderends en ze voelde zich weerloos en verlamd onder zijn indringende blik. Ze voelde hoe haar wangen begonnen te gloeien en voor het eerst die nacht had ze het niet koud. Haar lichaam reageerde op zijn nieuwsgierige staren, haar pupillen verwijdden zich, haar adem stokte en ze voelde tintelingen in haar buik. Die ogen van hem lieten haar niet los en ze kon zien hoe de nieuwsgierigheid in zijn blik plaats maakte voor een vragende uitdrukking.
“Herpoels?”
Ze schrok van de klank van zijn stem.
“J... Ja? Ja, mijnheer?”
Hij plaatste zijn reistas op de balie en keek haar recht aan. Zijn ogen waren in een heel donkere tint van bruin, bijna zwart eigenlijk.
“Ik vroeg of je even met me wilde mee lopen,” zei hij. “Had je me niet gehoord?”
“Jawel, m… mijnheer,” stotterde Vanja, die naar de reistas reikte. “Sorry, het zal de vermoeidheid wel zijn.”
Ze wierp nog een steelse blik op de aantrekkelijke man die hier de heer des huizes was. Dit was Marec Safarov, de man die Ocane altijd zo respectvol ‘de Meester’ noemde. Ze durfde hem niet langer openlijk aan te kijken, maar terwijl ze zich voorover boog om zijn reistas van de grond te tillen, hoorde ze hem telefoneren. Hij sprak met Ocane en vroeg haar om iemand anders naar de balie te sturen. Even later liep Vanja achter hem aan door de gangen van Trasimeno. Gelukkig wogen zijn reisspullen niet al te zwaar, want ze was aan het einde van haar krachten. Eindelijk hielden ze halt voor de deur die naar zijn vertrekken leidde. Vanja wachtte geduldig tot Marec die opende en ze volgde hem naar binnen. Ze kwamen in een knus uitziende zitkamer en hij knipte het licht aan. Acht gloeilampen in een zwartgelakte glazen kroonluster verspreidden een feeëriek licht. Er stond een mooie bordeauxrode driezitbank op een prachtig tapijt, dat ding was wel vijf vierkante meters breed, dacht Vanja. Op de vloer lag parket, het zag er uit als oude eik. En er was een open haard voor de frisse winteravonden, of gewoon voor de gezelligheid. De meubels waren in verschillende stijlen, oud en nieuw door elkaar, maar ze pasten wonderwel bij elkaar en vormden één geheel. Nu opende Marec de luiken, hij onthulde de schuifdeur die naar het terras leidde en door de grote ramen zag Vanja de oranjerode hemel oplichten, want de zon kwam op. Dan hoorde ze de stem van de Meester.
“Zet mijn spullen op die zitbank.”
Ze deed dit en toen ze zich terug naar hem omdraaide, zag ze dat hij haar opnieuw aandachtig aan het bekijken was.
“Dus jij komt uit de gevangenis?”
Vanja knikte bevestigend.
“Ik heb in je dossier gelezen hoe dat kwam,” zei hij, met een blik op haar blote borsten. De grote tepels waren hard en puilden naar voren. “Ik heb het niet zo begrepen op druggebruikers.”
“Ik ben al bijna een jaar clean,” verklaarde Vanja op een gekwetste toon.
Marec snoof, maar zijn ogen lieten haar niet los.
“Ja, dat zeggen ze allemaal.”
Hij verwachtte een antwoord, maar ze bleef zwijgend naar de grond kijken. Marec aarzelde even, terwijl zijn blik zich naar haar zwarte slip verplaatste. Daarna keken zijn ogen opnieuw naar haar borsten.
“Ik hoorde van Ocane dat de gasten geen gebruik van je maken. Werd je daarom halfnaakt achter de balie geplaatst en met nachtdienst bestraft?”
Marec zag haar opnieuw knikken. Iets in haar blik trof hem op een manier die hij niet precies kom omschrijven. Het was een buikgevoel, een tinteling ergens in zijn binnenste, en hij realiseerde zich dat hij haar sympathiek vond. Dat gevoel kwam als een verrassing, want deze vrouw had dingen gedaan, die hem herinnerden aan zijn eigen verleden, dingen waar hij geen enkel begrip voor kon opbrengen. Hij wist beter dan eender wie, hoe een kind van een drugverslaafde moeder zich voelde. Hij keek van haar gezicht naar de collar uit kunststof die rond haar hals zat en schraapte zijn keel.
“Ik kan Ocane geen ongelijk geven dat ze jou streng aanpakt,” zei hij, met een blik op het bedrag op de display van die halsboei. “Het is de bedoeling dat je jouw schuld begint terug te betalen, Herpoels, maar jouw teller staat nog altijd op negenduizend.”
Vanja herinnerde zich de manier waarop Marec daarnet naar haar had gestaard. Zijn nieuwsgierige en indringende blikken waren haar niet ontgaan en ze nam een gewaagde beslissing. Ondanks zijn intimiderende verschijning, vond ze deze man aantrekkelijk en Ocane respecteerde hem. Als ze hem zo ver kreeg om met haar te slapen, zou dat haar situatie in Trasimeno aanzienlijk verbeteren. Ze vormde kommetjes met haar handpalmen, nam haar beide borsten in haar handen en tilde ze lichtjes omhoog.
“Ik wil u met plezier gezelschap houden, mijnheer Safarov? Ik… euh… ik zag waar u zojuist naar keek,” zei ze hees. “U mag meer dan kijken alleen. Mijn borsten zijn voor u om mee te doen wat u wilt... Hier, misschien wilt u ze graag aanraken?”
Marec sloeg de om aandacht bedelende vrouw geamuseerd gade. Ze zag er schattig uit in haar zwarte slipje, en ze had een mooi stel tieten, dat was zeker, maar dat vertelde hij haar niet. Hij fronste zijn voorhoofd en schudde langzaam zijn hoofd.
“Jij? Me gezelschap houden? Hah! Dat geloof ik niet, schaamteloze vrouw,” zei hij spottend. “Heb je me niet gehoord toen ik zei dat ik het niet op druggebruikers begrepen had? En de callgirls noemen mij niet bij mijn naam. Ocane eist dat jullie me met ‘Meester’ aanspreken. Je kunt maar beter zorgen dat zij je nooit iets anders hoort zeggen!”
“Sorry, Meester. Dat wist ik niet. En het is alleen dat… Ik bedoel…, u bekeek mij zo intens, Meester,” fluisterde Vanja. Haar stem trilde. “Ik... Ik dacht aan te voelen dat u zin had om met iemand samen te zijn.”
“Dat heb je dan verkeerd gedacht,” was alles wat Marec nog zei. Daarna stuurde hij Vanja naar buiten en hij gaf haar het bevel om zich bij Ocane te melden en wat rust te nemen, zodat ze er wat fitter zou uitzien.
“Dus je hebt de Meester ontmoet, nieuwelinge,” zei Ocane enkele minuten later. “Hij heeft me al gebeld en verslag uitgebracht. Heb je hem werkelijk gevraagd of hij je gezelschap op prijs zou stellen?”
“Ja, mevrouw.”
“Dat was stoutmoedig van je,” merkte ze op. “Je hebt geluk dat hij het amusant vond.”
Vanja keek haar nieuwsgierig aan.
“Waarom noemt u hem eigenlijk ‘Meester’, mevrouw? Is hij uw Meester?”
Ocane lachte door haar neus. Het klonk alsof ze snoof.
“Niet in die zin dat wij een seksuele relatie hebben,” antwoordde ze kortaf. “Marec is de Meester van mijn geest. Hij heeft me geholpen toen ik hulp nodig had, en hij is de enige man voor wie ik ooit iets van respect heb gevoeld. Maar dat zijn jouw zaken niet. Kom, volg me!”
Ze bracht Vanja naar haar kamer op de eerste verdieping en zodra Ocane de kamer verlaten had, liet Vanja zich op haar bed neervallen. Ze ging liggen, trok een laken over zich heen, sloot haar ogen gaf zich over aan haar vermoeidheid.
dit account wordt alleen gebruikt om te lange oude verhalen in meerdere delen op te splitsen
reacties vind je in deel I
gebruik onderstaande links voor het volgend/vorige deel
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Trasimero - deel III
