Imogens Lust - deel II
deel II (dit verhaal is opgeknipt in 2 delen)
6.
“Je hebt professor Doris Pembleton op bezoek gehad,” kirde Charlotte uit tijdens het lepelen van het laatste restje sorbet in Giorgione’s ijssalon.
“Ken ik alleen van naam,” reageerde Imogen.
“Gisteren in de galerie liefje.”
“Dat kreng van gisteren is…”
“Kreng zou ik haar niet willen noemen. Een godheid op het gebied van de oude talen. Internationaal befaamd.”
“Ik vind haar nogal eng,” probeerde Imogen tegen beter weten in, want ze besefte dat Charlotte’s ideeën door Dashwood bepaald werden, en haar visie over Doris Pembleton ook wel door hem ingekleurd zou zijn. Maar als ze heel eerlijk zou moeten zijn, en er was geen reden dat tegenover zichzelf niet te zijn, vond ze dat mens toch intrigerend genoeg om er de nacht ervoor over te fantaseren. Haar elitaire toontje was haar als een penetrante geur nagevlogen, om nog maar te zwijgen over de korte vernedering die ze had moeten doorstaan.
“Ik zou toch met meer eerbied over haar spreken als ik jou was,” donkerde Charlotte het beeld dat Imogen over haar had, “Ze zal je pad nog vaak kruisen, en dan kun je toch beter een toontje lager zingen.”
“Hoe bedoel je?”
Imogens stemming begon met die laatste opmerking een wending te krijgen die niet plezierig was, maar tegelijk ook het gevoel van onmacht aanwakkerde dat onomstotelijk tot opwinding leidde. En Imogen wist als geen ander dat juist dát gevoel van onmacht haar zo intens in een stevige vuist greep. Het emotieloze gelaat van Doris Pembleton verscheen in haar perceptie toen ze haar orgasme van de dag ervoor weer probeerde op te halen uit haar geheugen.
Zo behaaglijk meisjesachtig ijs eten met dat beeld was een onmogelijke contradictie in haar emoties. Het was het toppunt van schijnheiligheid waarbij Imogen een wee gevoel van in haar maag overhield. De intrige waarmee Charlotte haar letterlijk in de handen van Pembleton gespeeld had was nog oorverdovend blijven nazinderen in haar ziel, maar ze besefte dat ook Charlotte slechts een pion in dit vileine schaakspel was.
“En als je wilt blijven studeren kun je haar beter te vriend houden. Ze zit in de staf van de universiteit. Eigenlijk mag ik haar wel.”
Het was de druppel die een cocktail net te sterk maakte, en Imogen proefde de bitterheid ervan in een golf van erotische dronkenschap. Het gevoel van onmacht dat haar met deze opmerking van Charlotte omsingelde, voedde haar geheime verlangen naar onderwerping dat ze in haar zielenroerselen in triviale fantasieën aan zichzelf gegund had. Maar nu het zo concreet geworden was als de drie zweepslagen waaraan Charlotte haar onderworpen had, ontbrak de ontsnappingsclausule die fantasieën van nature bieden. De vrees nam toe dat ze opgezogen werd door de verleiding die inherent is aan opwinding en die haar verslaven zou.
“Ik zie tegen het poseren op,” durfde ze toe te geven.
“Dat je bloot moet of gewoon tegen het poseren zelf?”
“Allebei.”
“Ik vond het heel erg opwindend,” klonk Charlotte overdreven blijmoedig, “Maar als je er vanaf wilt, je kunt nu nog terug,” vervolgde ze met iets venijnigs in haar toon.
“Nee, ik krabbel niet terug,” zei ze, hoewel de haar afgedwongen toezegging voor Dashwood te poseren haar zwaar op de maag lag, ondanks de opwinding die het ook flankeerde. Het was juist de ambivalentie die haar in onzekerheid bracht en haar bij vlagen het gevoel gaf dat ze het contact met Charlotte en Dashwood af moest breken. Maar juist als ze dat besloot gloeide de opwinding weer op en voelde ze zich te zwak om een besluit te nemen. En geen besluit nemen was zich uitleveren aan Dashwood en zijn vazal Charlotte. En kon ze echt met Charlotte breken?
Spelend met haar behaagzucht maakte Charlotte in een impuls haar haar los en liet het gul uiteen vallen over haar halfontblote schouders. Imogen voelde het signaal als een brutaal vonkje overschieten en liet gaf zich gewonnen aan de opwinding dat het veroorzaakte. Het was een geraffineerd spel met haar sensualiteit, wist Imogen, maar dan nog was het haar welkom. En ook dat ze de brutaliteit had haar benen zó wijd te spreiden dat Imogen de verbijstering nabij om dit staaltje van waaghalzerij, zag wat in deze met Italiaanse folklore volgehangen ijssalon onmogelijk hoorde te zijn. Haar venusheuvel welfde in een sensueel roze dat orchisachtig wegvloeide in een mysterieuze duisternis.
“Weet je wat cunnilingus is,” schoot Charlotte’s stemklank als een schot hagel door de zaak.
Imogen verkrampte en kreeg een kleur.
“Niemand kan het zien door de schotten. Ik wil dat je het doet!” klonk Charlotte heel beslist, en met een grijns schoof ze Imogens schoudertas van tafel die met een knal viel.
Nadat Imogen zich in een acrobatische precisie op haar knieën had laten zakken schoof ze voorzichtig over het koude graniet naar Charlotte’s lokkende, open benen. Toen ze met haar wangen Charlotte’s dijen voelde en de weeë geur van haar flora haar schaamte verdoofde, waagde ze haar tong kolibrieachtig in haar vlees te priemen. Poezelig streek ze haar tong over het insectenkopje van Charlotte’s lust, die haar met benen en vingers omsloot in een tot waanzin gedreven gevangenschap. Terwijl ze het bitterzoete aroma diep insnoof, rilde haar tong in een verbeten gevecht met de tijd en de dreiging betrapt te worden. Rondom het zwellinkje, soms wegkruipend in het slijmerige holtedier van Charlotte’s begeerlijkheid, speelde het puntje tong van Imogen een roekeloos spel op het grensgebied tussen schaamte en lust.
Tot explosieve voetstappen op het graniet klonken en Charlotte haar nagels in ruwe hartstocht in Imogens hals plantte. Ze ontworstelde zich in paniek uit de greep, stootte haar hoofd gemeen en kwam vuurrood overeind.
“Nog je tas niet gevonden?” snauwde Charlotte hees terwijl Imogen in het vriendelijke gezicht keek van meneer Georgione, die welwillend wees naar waar haar tas lag.
“Stom van me,” zei Imogen buiten adem, en krimpend van de hoofdpijn.
Buiten, in het verblindende zonlicht schoven de hitte en de Charlotte’s knagende geur tezamen in een nagekomen opwinding die Imogen stil koesterde. Haar spuug smaakte vreemd maar nauwelijks vies. Charlotte’s triomfantelijke glimlach schoof een voile van benauwenis over Imogens gemoedsstemming die even vunzig als genotvol voelde.
dit account wordt alleen gebruikt om te lange oude verhalen in meerdere delen op te splitsen
reacties vind je in deel I
gebruik onderstaande links voor het volgend/vorige deel
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
