Imogens Prelude - deel II
deel II (dit verhaal is opgeknipt in 2 delen)
3.
De lunchafspraak waar Charlotte haar volkomen onverwacht voor belde schonk Imogen nieuwe esprit voor de nog maar kort oplevende gevoelens die ze voor haar koesterde. De lunch zelf had weinig om het lijf, maar Imogen besefte dat er meer achter stak dan alleen maar wat gezelligheid bij een glas wijn en een salade. Weer in de grote ogen van Charlotte mogen kijken bood opnieuw een zalig gevoel dat zo langzamerhand een onuitwisbaar verlangen begon aan te nemen. Het gesprek had zich aanvankelijk bewogen rond de saaie omgeving van de obligate onderwerpen die gewoon zijn bij een lunch tussen oppervlakkige vriendinnen, maar pal daaronder broeide toch de geheime spanning.
“We gaan straks even naar het huis van Dashwood,” zei Charlotte, “Hij is er zelf niet,” snelde ze er achteraan alsof ze de ongerustheid bij Imogen feilloos aanvoelde.
De spanning had al een bres geslagen in de gezelligheid die er scheen te kleven aan hun samenzijn in de sfeerloze lunchroom van Tary’s, waar een zieltogende knusheid hing waarbij Imogen een wee gevoel kreeg. Het had iets van een mausoleum waar ieder gerucht een zwerm vleermuizen zou kunnen doen opvliegen.
“Uit dit sterfhuis in ieder geval zo snel mogelijk weg,” vond Imogen zich eigenlijk te ver gaan, maar aan de schaterlach van Charlotte afmetend viel die opmerking niet in slechte aarde.
Charlotte achter het stuur van haar mama’s cabriolet observeren schonk Imogen een prettige stemming. Het was ook prachtig haar haar als een gouden wolk in de wind te zien verwaaien in een Botticelli-achtige peinture. En die stemming kreeg nog meer bijval met Frederick Delius’ “A Song of Summer”, dat de autoradio in een strijd met wind en motorgeronk overtrof.
In deze zoetige, melodramatische stemming smolt Imogen weg in een deemoed waarin ze alles mogelijk achtte.
Het huis van Dashwood geurde opnieuw zo mystiek als de eerste keer. Charlotte troonde haar lichtvoetig als een muisje bij de afwezigheid van de kat, door de kamers waar ze eigenlijk niet hoorden te komen. Het gevoel bleef ook zo zwierig tot ze Imogen meenam naar de enorme terraria waar Dashwood vervaarlijk ogende reptielen hield, en wat bij haar meteen de ommekeer gaf in haar gevoelens. Uit een bak waarin witte muizen in zaagsel krioelden trok ze een kronkelende muis bij de staart die ze plagerig voor zich hield.
“We gaan Caligula voeren,” zei ze met een glimlach die allerminst vertederend was.
“Caligula?”
Charlotte schoof de spastisch bewegende muis tot voor een kleine opening en als door geur gelokt schoof een vraatzuchtige slangenkop met wild rillende tong tevoorschijn.
“Walgelijk,” zei Imogen, een stap terugdeinzend.
De spanning die ze onderging in de seconden van dit schouwspel kon Imogen nauwelijks beschrijven. De afschuw die ze voelde, en het schijnbaar sinistere plezier dat Charlotte er aan beleefde, deed een onbekend plekje in haar zielenroerselen ontwaken. Ze koesterde walging voor wreedheid, maar toch bleef ze geëxalteerd kijken naar hoe Charlotte het doodvonnis velde over de muis. Ergens diep in haar groeide een vreemde opwinding door Charlotte’s wreedheid. Door dit surreëel belichte schouwspel zwol Charlotte’s aard tot een onberekenbare, zoals ze in het kantoor van de galerie ook al ondervonden had. Maar de magie die er nu van haar uitging bracht de fascinatie die Imogen voor haar koesterde op een nog hoger plan. Charlotte was zo grillig als ze eigenlijk wilde dat ze was, en dat voelde ongelooflijk spannend.
Haar maag draaide nog toen ze naar het atelier gingen. De vitrines met sinistere etnografica werden mystiek bestraald door de lampen die erop gericht waren.
“Als ik hier ben voel ik altijd een vreselijke spanning,” zei Charlotte met het vitrinelicht mysterieus in haar gezicht en lippen waar Imogen duizelig van werd.
Ze schuifelden langs de vitrine’s en bekeken de magische voorwerpen die er belicht werden. Exotische krissen, blaaspijpen, spookachtige beeldjes en objecten waarvan het doel Imogen onbekend was, maar die door de vormgeving wel onuitspreekbaar suggestief waren.
“Dildo’s” kraste Charlotte bruut het woord dat Imogen vermeed de stilte in.
Ze bekeek de grillige vormen en liet er zich door imponeren toen Charlotte er met haar mooie handen langs streek in een confrontatie tussen tederheid en wreedheid. En de vraag of Charlotte er zelf ooit gebruik van gemaakt had begon tergend te smeulen.
“Maar dáár ben ik het graagst,” klonk Charlotte opgetogen en met vrolijke pasjes huppelend naar de deur waarachter voor Imogen een zee van emoties verborgen ging. Het was alsof de opwinding van een week ervoor zich volledig herstelde toen de deur openging en Charlotte het licht ontstak. Traag en vol stille emoties volgde ze haar dat vertrek in. De plek van satijn waarop Dashwood haar genomen had vonkte vurig op.
“Kom,” zei Charlotte zo zwierig als het sprongetje waarmee ze de bühne met pilaren betrad. Imogen volgde haar ook daar en liet de opwinding tot zich toe die door de pilaren met polsriemen onvermijdelijk was.
“Ik heb hier volmaakte momenten ondergaan,” klonk Charlotte in een bijna kinderlijke euforie. Ze ging demonstratief tussen de pilaren staan en greep de polsriemen vast alsof ze in een door bochten gierende tram zich staande trachtte te houden.
“Probeer maar!”
Ze trok Imogen speels tussen de pilaren, schoof haar polsen in de polsriemen en maakte een vrolijk rondedansje rondom haar. Imogen voelde zich in een onbeschrijflijke walm van emoties gehuld in de gespeelde gevangenschap waarin Charlotte haar gebracht had. De houding voelde al bijna zo machteloos als het zou zijn als haar polsen echt in de polsriemen vastgezet waren geweest. Het was zo ongeveer als de vroegpuberale spelletjes in geurig bos tijdens de eindeloze vakanties. Maar dit was al over de grens tussen onecht en echt omdat de spanning die ze met Dashwood ondergaan had ook nog nazweemde in filmische beelden, en dit zijn domein was.
“Vind je het spannend,” klonk Charlotte’s stem heel hees achter haar.
“Heel vreemd. Ja, ook spannend, denk ik.”
“En als je echt gebonden bent nog meer?” Klonk Charlotte bijna schor en zo anders dan in de opgetogenheid van kort ervoor. En Imogen voelde dat ze de polsriemen vast trok en de stilte van de gespeelde gevangenschap naadloos verschoof naar echte machteloosheid.
“Nu zit je vast. Voelt dat opwindend?”
Imogen voelde Charlotte’s armen in een krachtige omstrengeling rondom haar middel gaan, gevolgd door haar adem die warm in haar hals gloeide.
“Ik trek het iets strakker,” gonsde de stem achter haar. Imogen voelde dat haar armen gespannen waren en ze zich nog net staande kon houden zonder op haar tenen te staan. Dit was op het randje van spannend en nog net aangenaam, vond ze. De milde handen die Carlotte langs haar lichaam streek en die een hele vlinderkolonie in haar buik uit de winterslaap wekten sleurden haar weg uit de ratio van het moment. Dat ze volkomen overgeleverd was aan Charlotte’s willekeur drong pas tot haar door toen haar rokje na gewriemel tussen haar billen en rugwervel afgleed. Het schepje er bovenop kwam toen ze voelde dat Charlotte’s handen haar blouse losknoopte en naar het clipje van haar behaatje zocht met haastige, klamme vingers. De overgang van spel naar werkelijkheid was in een zacht glissando verlopen, maar toen Imogen zeker wist dat er iets anders gaande was dan spel had Charlotte al iets in haar oor gefluisterd dat alles in een emotionele wanorde bracht.
“Op school vond ik je altijd hautain. Gek dat ik me dat nu opeens herinner,” was het salvo waar Imogen een rilling door over haar rug voelde sidderen.
“Je leerde zo goed en gedroeg je als een heilige,” was het tweede salvo, gevolgd door Charlotte’s nagels die in haar buik priemden.
“Toen ik je vorige week zag voelde dat als een soort genoegdoening. Je superioriteitsgevoel omdat je jezelf zo zuiver voelde door je perfectheid ging aan flarden. Ik vond het heerlijk om je te zien kronkelen onder een man die je vader had kunnen zijn.”
Imogen trok door de boosaardige staccato’s van Charlotte haar polsen in een emotionele reflex zo strak dat er een begin van pijn ontstond. Charlotte had iets geraakt bij haar dat de opwinding door een tunnel van vrees sleurde, maar desondanks toch opwinding bleef. En ze wist opeens ook waarom ze haar vroeger niet mocht en nu een volstrekt onredelijke bewondering voor haar koesterde, zelfs toen Charlotte’s nagels nog dieper in haar huid drongen en haar vingers spinachtig omlaag kropen tot binnen het heiligdom van haar slipje. De huivering kroop tot in haar schouderbladen toen ze vingers rondom haar venusheuvel voelde die als de schaar van een krab haar vagina omgreep en haar clitoris als prooi bemachtigde in een furieuze beklemming.
“Onze leergierige, kuise Suzane betrapt. Dashwood wist dat hij je moeiteloos kon pakken. Vond je het vernederend dat ik toekeek?”
Imogen kon geen woord uitbrengen onder de doem van de felle en bijna zo pijnlijke omstrengeling waaraan Charlotte haar onderwierp. Als een sissende slang in een duivels plan bespeelde ze Imogen die zich ontworstelde aan de normen die haar terecht door Charlotte verweten werden, en die nu in de verbloeming van nieuw ontdekt genot tot wasdom raakte. Ja, het was kwetsend en wreed, maar ook zo nieuw en sensationeel dat de opwinding haar zo anders bespeelde dan ze ooit voor mogelijk gehouden had.
Ze wilde Charlotte toeroepen dat ze haar kwellen mocht om de schijnheiligheid waarin ze zich vroeger ooit verscholen gehouden had en waarmee ze haar gekwetst had. Maar ze kon evenmin een woord uitbrengen, als dat Charlotte zich door haar iets zou laten zeggen.
“Weet je nog wat je uit de vitrine pakte?” Klonk zo duivels als Imogen wilde dat Charlotte was. In luttele seconden vlinderde ze weg en in een zucht keerde ze terug met wat Imogen de week ervoor in een geniepige test door Dashwood uit de vitrine genomen had.
Met lichte pasjes als van een ballerina sprong Charlotte op de verhoging en begon Imogen te met sierlijke bewegingen te bezweren, de ruwe structuur van de zweep over haar onderbuik en slipje schurend. Haar blik was zo bezwerend als de dagpauwogen die trouw ieder voorjaar de taal van het signaal met trillende vleugeltjes brachten om te lokken. Haar gezicht glansde van zweet en opwinding, haar lippen schoven open voor een tongkus waar Imogen gek van werd.
“Ik doe het! Echt, ik doe het!” Beet ze Imogen toe alsof het ongeloofwaardig was dat ze het doen zou.
Charlotte danste voort op lenige benen en verdween in het gevaarlijke niets achter Imogens rug, waar de dreiging van Charlotte’s woorden niet langer door haar bezwerende bewegingen en blikken verdreven werden, maar ieder moment reëel konden uitbarsten Zo reëel dat Imogen zich schrap zette voor wat Charlotte in haar dreiging bedoeld had. Toen ze voelde dat haar slipje tot haar knieën getrokken werd waar het dwaas en vernederend bleef spannen, was het ook zeker dat het gebeuren zou. Alleen gebeurde het niet voordat de voetstappen vanuit het atelier met teutoons dreunen naderde en Dashwood in rijkleding en laarzen die glommen alsof hij naar een parade ging, het vertrek binnenkwam en met een geamuseerde blik het schouwspel overzag.
De ogen van Dashwood die haar aankeken toen ze de week ervoor wegdreef in orgasme en met verbeten gezicht de verlossing ervan aanbad in verwondering, likten haar opnieuw, kleverig als zijn eigen reptielen. Ze was de witte muis bengelend aan de staart toen Charlotte haar de eerste zweepslag gaf waar ze haar lip op stukbeet. Pijn is pijn, maar dit voelde door de aanmatigende aanwezigheid van Dashwood als een vlammenzee op haar billen. Ze knikte door haar knieën en hing met haar hele gewicht aan haar armen toen de tweede slag haar trof en ze in de zwanenzang van haar pijn Charlotte haar liefde toeschreeuwde.
In de tijdspanne dat seconden minuten leken kwam Dashwood naderbij en schoof haar bezwete gezicht tussen zijn handen als een vader die zijn dochter troost.
“Nog één keer,” zag ze zijn lippen zeggen voor die warm haar mond bedwongen voor een eindeloze kus die met een laatste zweepslag bezegeld werd.
Binnen dat korte moment besefte ze dat ze teruggevoerd was in het meisjesstadium dat ze nooit had willen verlaten, en dat schonk naast de pijn die ze doorstond ook een geluksgevoel dat vele keren groter was dan de harde vernedering die haar ten deel gevallen was.
dit account wordt alleen gebruikt om te lange oude verhalen in meerdere delen op te splitsen
reacties vind je in deel I
gebruik onderstaande links voor het volgend/vorige deel
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
