Echt - deel II
deel II (dit verhaal is opgeknipt in 2 delen)
Zoals te verwachten viel maakte de man er een hele show van om de zweep te leren aanvoelen en een goede plaats in te nemen. Dat wil zeggen: dat hij precies kon bepalen waar op die billen het venijnige puntje van zijn zweep zijn striemende werk zou doen.
Hij sloeg haar in series van tien. De eerste tien gingen nog wel. Hij sloeg niet erg hard, haar billen waren nog niet gekneusd. Ze kreunde wel maar schreeuwde nog niet.
Mijn lul werd nog een fractie stijver. Ik begreep het zelf niet. Dit was echt, dit was eigenlijk mishandeling, wat is daar geil aan? Maar toch wond het me mateloos op. Niet in de laatste plaats de gedachte daar zelf ten overstaan van iedereen te worden getuchtigd. Ik ben helemaal niet masochistisch maar de gedachte aan die vernedering en die pijn zette mijn verbeelding in de hoogste versnelling.
Bianca voelde nog een keer in mijn kruis maar bleef naar de vertoning kijken. Haar hand pompte nog weer een paar extra eenheden druk bij me naar binnen. Het ding stond op springen.
De tweede serie van tien was al serieuzer. De strepen op haar billen verdikten zich en overal waar dat ellendige eindje van de zweep haar raakte ontstonden bloeduitstortingen. Ze begon ook al meer geluid te maken, al bleef ze nog bewonderenswaardig stil.
Ik merkte dat Bianca’s benen onrustig werden. Nu eens drukte ze ze stijf tegen elkaar, dan weer deed ze ze uiteen. Het leek wel of ook zij last had van druk.
De toeschouwers zagen eruit alsof ze naar een preek luisterden. Stil en rechtop, met hun onverdeelde aandacht voor het gebeuren. Geen emoties, geen schrik, geen afgrijzen. Niets. Dat kon maar één ding betekenen: dit gebeurde vrijwel elke vrijdag. Nou, bij nader inzien kon het nog één ding betekenen: het merendeel van alle volwassen toeschouwers had hier zelf één keer of misschien zelfs vaker met ontblote billen gestaan. Wist hoe het voelde, maar wist ook hoe onontkoombaar het was.
De derde serie van tien haalde op enkele plaatsen de huid van het meisje open. Ze schreeuwde nu ook. Hij zou nou toch zeker wel mededogen kennen?
Maar nee, de vierde serie kwam er vlot achteraan. Het leek wel alsof hij vastbesloten was alle slagen te geven, maar niet teveel tijd daarvoor wilde nemen omdat dan de schade zo zichtbaar wordt en je zwakke knieën zou kunnen krijgen.
Met als gevolg dat het nu toch wel een beetje een bloederige boel werd.
Vanuit het publiek kwam een man naar voren die de billen nauwkeurig bekeek. Hij aarzelde even maar knikte toen naar de man met de zweep.
Die de eerste klap van de laatste serie alweer gegeven had voordat de andere man zijn zitplaats bereikt had. En in plaats van wat voorzichtiger sloeg hij nu extra hard.
Toen hij met haar klaar was krijste het kind het uit en schudde haar lijf van de zenuwschokken. Niemand troostte haar, niemand hielp haar. Wat toch verbijsterend was. Waarschijnlijk zat haar moeder hier ook bij te kijken. Waarom deed die niets?
Pas toen het meisje wat bedaarde werden haar boeien losgemaakt en werd ze overeind geholpen, met haar billen naar het volk toe. Haar gewaad werd voorzichtig naar beneden gedaan waarbij zorgvuldig werd vermeden dat de stof haar billen raakte. Ze werd ook niet in haar naaktheid te kijk gezet. Dat zou hier ook niet passen natuurlijk. Wel moest ze aan de rand van het podium gaan staan en de rest van het gebeuren daar bijwonen. Wat nog lang niet meevalt met zulke pijnlijke billen.
Onze ‘redder’ kwam naar voren en verkondigde op luide en gedragen toon: “Laat ieder zich ervan bewust zijn dat Hadassa hiermee op aardse wijze voor haar zonden heeft geboet en ze daarmee voorgoed achter zich heeft gelaten. Laat niemand haar er nog op aan spreken. Slechts de allerhoogste zal dat nog doen, als haar tijd gekomen is. Hadassa, laat me je symbolisch weer in onze armen nemen.”
Hij opende zijn armen en Hadassa begroef haar gezicht in zijn zwarte pak.
“Het is goed meisje, je bent klaar.”
Hij liet haar nog even tegen zich aan staan, maar raakte haar zelf met zijn handen niet aan.Troostte haar ook niet. Zijn woorden waren ergens wel warm, maar zijn gedrag kon niet kouder zijn. Maar misschien wilde hij zichzelf niet in verzoeking brengen door zijn handen in contact te brengen met vrouwelijkheden.
Toen het meisje zich van hem losmaakte en terug ging naar haar plek verkondigde hij: “Maar er is nog een zondares. Het gaat om Esther, de achttienjarige dochter van de helaas veel te vroeg overleden voorganger Daniël. Sinds zijn verscheiden is Esther tot verdriet van haar moeder in toenemende mate opstandig aan het worden. Wij zullen de eerder begane maar hier gelouterde zonden niet memoreren uiteraard. Wij zullen ons beperken tot waar ze hier vandaag voor is. Het is iets waarvoor ik mij schaam het te moeten uitspreken. Maar het zal gedaan moeten worden, het is mijn plicht. Haar zonde is ook een stille zonde, haar zonde raakt een ander niet. Zij beging een zonde met zichzelf. Onlangs was zij ziek en toen haar moeder haar wilde wassen ontdekte zij dat haar dochter haarloos was. Maar toen ze nog wat beter keek zag ze stoppeltjes. Haar kind was dus niet haarloos maar schoor zich. Of werd geschoren, maar God verhoede dat.
De ouderlingen en ik hebben ons lang afgevraagd waarom een meisje als Esther dat zou doen. Wij kunnen het niet bedenken. Omdat het zulk vreemd gedrag is is er ook geen regel voor. U kunt zich onze gewetensnood voorstellen.
Welnu, om een lang verhaal kort te maken: haar straf is simpel en kort, maar tegelijk vernederend en pijnlijk. Zij zal u zo meteen vanaf de rand van het podium tonen wat een bijzonder vreemd en verwerpelijk gezicht dit is. Daarna zal zij achterover, met haar kruis op het publiek gericht op de bok worden gebonden en zal zij op het betreffende lichaamsdeel vijf harde slagen met de riem ontvangen.
En, broeders en zusters, ook ZIJ zal daarna gelouterd zijn, vergeet dat niet. Vergeet daarna wat u van haar gezien hebt, dat betreft alleen vandaag.”
Ik kon bijna een glimlach niet onderdrukken. Uiteindelijk bleek dat ook deze man niets menselijks vreemd was. Hij ging een meisje in haar blote kutje zetten en haar dwingen zich aan den volke te tonen. Hij was te verknipt om het dingetje bij de naam te noemen maar ik durfde er wat om te verwedden dat ook hij een kloppende erectie had. Bianca checkte ook nog maar weer eens even hoe dat bij mij zat. Wel goed, dank u wel.
Er werd een werkelijk beeldschoon meisje naar voren geleid. Haar huid leek wel van albast: bleek en vrij van welke oneffenheid dan ook. Ze was blootshoofds, had haar lange donkere haren in een vlecht en die vlecht weer tot een knot gedraaid. Verder droeg ze alleen een wit gewaad dat aan de voorkant kon worden opengeknoopt. Nadat de ‘ceremoniemeester’ haar even nadrukkelijk had aangekeken maakte ze met bibberende vingers die knoopjes los. Na nog weer een doordringende blik duwde ze beide kanten over haar schouders en liet het gewaad op de grond glijden. Ze onthulde een rank figuurtje als van een jonge hinde, breekbaar en krachtig tegelijk, prachtig stevige borsten van een perfecte grootte en een inderdaad gladgeschoren kutje. Ik zou de lafaard voor wie ze dat ongetwijfeld gedaan had wel eens willen vragen waarom hij haar niet kwam helpen. Ik hoopte maar dat zij hier en nu zou leren dat het een waardeloze vent was.
Onze gastheer beduidde met een armgebaar dat het meisje moest gaan doen wat ze moest doen. Aarzelend en met de blik naar beneden liep ze naar de mensen die helemaal links zaten.
“Kijk de mensen aan, zondares. Word je bewust van de afschuw die je daad wekt.”
En met een ongelofelijke moed keek ze inderdaad de mensen stuk voor stuk aan terwijl ze haar heupen een beetje naar voren deed en op een wijze die niets te wensen overliet haar prachtig gevormde kutje toonde. Anders dan de mensen hier vind ik vrouwen met schaamhaar een schande. Ze mogen hun vrouwelijkheid niet verbergen achter zo’n dikke bos haar vind ik. Je bent een vrouw, toon dat, laat zien hoe mooi je bent.
Het viel me op dat niet iedereen stijf rechtop bleef zitten. Het was geen kwestie dat het meisje toonde maar niemand wenste te zien. Nee, sommige vrouwen bogen zich zelfs wat naar haar toe om goed te kunnen kijken. Enkele mannen werden onrustig. En enkele leeftijdgenoten van het meisje kregen een kleur, zowel jongens als meisjes. Ik vermoedde dat er straks wel wat in bedjes gewoeld zou worden. Als het mijn kinderen waren en ik zo dacht als deze mensen zou ik veiligheidshalve de komende week de handjes boven de dekens binden.
Toen het meisje in onze richting keek zocht ik haar ogen en hield die vast. Wat een onschuld en tegelijk: wat een kracht. Ik wilde haar wel in mijn armen nemen en als troost dat mooie kutje strelen totdat.....
Bianca bracht me weer bij mijn positieven door in mijn rechterbal te knijpen. Niet hard, net voldoende. Ik keek in haar lachende ogen. Ze had pret. In plaats van boos en jaloers te worden wordt zij altijd vrolijk als ik - zoals zij dat noemt - in de pik-mode ga. Ze vindt het ongelofelijk amusant dat bij een man het bloed dan het hoofd verlaat en wordt ingezet om ‘het kanon’ in stelling te brengen. Maar ja, waar geen bloed meer zit kan ook niet worden gedacht en dat vindt ze dan nog het leukst. Dat een op zich best slimme en verantwoordelijke man dan in een oogwenk verandert in een kwijlende randdebiel. Iets wat in haar ogen onomstotelijk bewijst dat mannen het zonder vrouwen die op hen passen niet lang zouden redden.
Als troost ging ze heel even met haar vlakke hand over het puntje van m’n eikel. En toen dat een vochtplek opleverde maakte ze hoofdschuddend wat geschokte geluidjes maar ik wist zeker dat ze in haar hoofd even zo’n overwinningsyell slaakte: YESSSS!!!!!
Het meisje was inmiddels klaar met haar ronde. Iedereen in het dorp had nu haar kutje gezien en ondanks wat de man had beweerd wist ik wel zeker dat heel wat aanwezigen dat niet meer zouden vergeten. Ik vermoedde dat dit hier nog niet vaak was gebeurd, misschien wel nooit eerder. Wat aan de schaamte en schande van het meisje nog vele lagen zou toevoegen ongetwijfeld.
Ze liep zelf naar de bok - ik had werkelijk diep ontzag voor haar moed - en werd daar door twee inmiddels aangetreden mannen op zelfs voor mij obscene wijze vastgebonden. Een beetje wijdbeens en zo helemaal achterover (wat me op zich al niet zo prettig leek) leek het wel alsof daar alleen een kut lag. Het leek wel alsof er een batterij spots op gericht was, met helder licht, dat dit plekje tot het centrum van het universum maakte. Het leek wel alsof het kutje drie keer zo groot was en ook nog gezwollen (want het stond open) en rood.
Nou, ik wist wel zeker dat IK dit zeker nooit meer zou vergeten.
Bianca vond het ook mooi. Ze zat gedachtenloos met haar hand tussen haar benen en oefende daar wat wisselende druk uit. Ik had niet gedacht dat ooit nog eens te zullen zien. Mijn Bianca heeft zich altijd en overal onder controle.
Van rechts kwam een nieuwe man, met een dubbelgevouwen riem in zijn hand. Gelukkig nog wel gevouwen. Ik hoopte althans voor haar dat dat zo zou blijven. Als de swing wat korter is scheelt dat ongetwijfeld in de kracht.
Hij keek even heel nauwkeurig hoe ze lag en waar zijn slag precies zou moeten neerkomen en ging toen achter het meisje staan, zijn gezicht naar ons toe. Hij keek volkomen onaangedaan, wat hem voor mij niet sympathieker maakte. En dat was hij toch al niet vanwege wat hij ging doen.
“Begin maar.” zei onze gastheer met een lichte trilling in zijn stem. Zou hij dan toch nog wat gevoel in zijn donder hebben?
Het meisje begon nu te beven, in afwachting van de eerste slag. Die natuurlijk - zulke mannen scheppen daar een obsceen genoegen in - eindeloos werd uitgesteld.
Maar toen hij dan ook sloeg was dat met een kracht waarmee je een dolle stier nog niet zou slaan. Ik kreeg het vermoeden dat hij van elders kwam en was aangetrokken om dit vonnis - correctie: deze loutering - uit te voeren, omdat geen man in het dorp verwachtte haar hard genoeg te kunnen slaan. Daar kenden ze haar en haar omstandigheden vast te goed voor.
Het moest afgrijselijk pijn doen maar het meisje zei nog niks. Wel schudde haar lijf wat harder.
Bij de tweede klap kwam er een soort diepe kreun over haar lippen. Pas bij de derde schreeuwde ze. Ik wilde haar wel adopteren of - als dat niet kon - haar als bijvrouw tot mij nemen. Al zag ik niet echt uit dan naar de zondagse bezoeken aan de schoonfamilie.
De man die eerder naar de billen van Hadassa had gekeken inspecteerde nu dit geteisterde kutje. Hij zat er zelfs aan maar dat kon ik hem dan weer niet kwalijk nemen.
Hij knikte en de scherprechter ging weer klaar staan. Knal!!! De vierde daverende slag tussen de benen van het arme kind.
En de vijfde en laatste slag was wel zo hard dat zelfs ik hem voelde en ik heb niet eens zo’n ding. Maar misschien dacht ik wel onbewust aan zo’n slag op m’n ballen. Auw!
Nu kwamen er wel twee vrouwen naar voren die haar snel losmaakten en voorzichtig rechtop hielpen, wat alleen al vanwege haar rug geen pretje geweest moet zijn. Snel werd een enkellange cape om haar heen geslagen en daarmee haar naaktheid bedekt. En zoals gebruikeijk kon ik mij al snel niet eens meer voorstellen dat dit echt gebeurd was.
Het meisje kon dat maar al te goed. Ze kon niet lopen dus werd ze in een stoel gezet die op een houten plaat was geschroefd waar wieltjes onder zaten. Een soort primitieve rolstoel dus. En zo verdween ze van het ‘toneel’. Ik hoopte vurig dat ik haar nog tegen zou komen om haar te complimenteren met haar moed. Maar het leek me niet waarschijnlijk dat ze voorlopig buiten zou komen.
Onze gastheer schraapte zijn keel nog maar weer eens. ”We zouden nu aan het einde van dit gebeuren moeten zijn. Ware het niet dat zich onvoorziene gebeurtenissen hebben voorgedaan. Onder ons bevindt zich een vrouw wier gedrag liederlijk genoemd mag worden. Weerzinwekkend. Maar ook het mannelijk deel van dit dorp in verleiding brengend. Zeer onkuise gedachten opwekkend. In de Schrift wordt daar zo voor gewaarschuwd. De verleidingskunsten van de vrouw. Ze kunnen het niet laten, het hoort bij hen als erwten bij erwtensoep. Maar ze brengen er alle mannenhoofden mee op hol. Ze brengen alle mannen tot zonde. En in die zin zijn ze als de duivel zelf.
Gelukkig weten onze vrouwen zich wel te gedragen, al hebben ze wel eens een correctie nodig. Maar er zijn vreemdelingen in ons midden en ondanks de door ons getoonde naastenliefde meent dan toch de vrouw - en hierbij keek hij ineens Bianca kaarsrecht en beschuldigend aan, die al steeds bleker was geworden, maar nu lijkbleek werd - zich niet even een paar dagen te kunnen gedragen. Het zou wel kwade opzet kunnen zijn, zo erg was het. Zeer onbetamelijke kleding, bukken en lichaamsdelen aan mannen tonen die niet getoond zouden moeten worden, haar man herhaaldelijk in het openbaar betasten, zichzelf in het openbaar betasten, met haar ogen flirten naar andere mannen, de lijst is eindeloos. U allen hebt er ongetwijfeld uw deel van gezien.”
Bianca wilde opstaan maar werd door een forse kerel achter haar weer in de stoel gedrukt.
“Uiteraard kunnen wij haar niet louteren vanwege haarzelf. Ze maakt geen deel uit van onze gemeenschap en deelt onze overtuigingen niet. Voor haar eigen loutering zal ze zelf een oplossing moeten zoeken en ik hoop vurig dat ze dat ook zal doen. Maar we kunnen en zullen haar wel straffen voor wat ze ons mannen aandeed. De zonde waartoe ze ons verleid heeft. De nog veel ergere zonden waartoe ze ons had kunnen verleiden. Gruwel had deze gemeenschap kunnen treffen. De overtuiging, de wilskracht en de deugdzaamheid van eeuwen teniet kunnen doen.
Lucifer is in ons midden en we zullen hem tonen dat wij gelovig en standvastig zijn! Breng haar naar voren!”
Diezelfde grote knuisten grepen haar nu in haar nekvel. Ze keek me panisch aan maar ik beduidde halfslachtig dat ik niets kon doen. Dat kon ik ook niet maar ik had toch tenminste wel met woorden voor haar op kunnen komen. Om genade vragen, zeggen dat ik haar zelf wel zou straffen, protesteren. Ik had van alles kunnen zeggen.
Maar ik deed het niet.
Bianca werd naar voren gebracht en omgedraaid. Ze zocht gelijk mijn ogen maar ik was erg druk met het kijken naar het publiek.
De keel van de gastheer werd maar weer eens geschraapt.
“Hoezeer ik gelijk had zojuist zal ik bewijzen aan de hand van haar kleding.
Het vest. Het zou gesloten moeten zijn en in dat geval zou het nog iets positiefs kunnen hebben bijgedragen. Maar nu hangt het open en vestigt het de nadruk op de buste. De nádruk! Uit dat ding!”
Dat onderdeel nam haar sterke secondant voor zijn rekening.
“Dat shirt: veel te strak en nog veel meer te laag. Er is niets dat het niet laat zien, ja zelfs benadrukt. Uit ermee!
O gruwel: geen bustehouder. Opnieuw accentuering. Borsten die bewegen verleiden meer dan zedig bedekte en goed stevig vastgezette borsten. Verschrikkelijk.”
Ik moest hem nageven dat hij zich niet te buiten ging aan met de ogen betasten. Ik moest trouwens ook bijna giechelen omdat ik die grote vingers van die kerel wel eens met haar haakjes in de weer had willen zien.
“De broek. Een vrouw hoort om te beginnen al geen broek te dragen. Die laat veel te veel van haar vormen zien. Maar deze spant zo strak om haar heen dat er niets is dat niet duidelijk is te onderscheiden. Uit ermee!”
Hier begonnen de kolenschoppen van handen toch wel wat te trillen. Het kleine knoopje en het kleine ritsje hielpen al niet maar het was duidelijk dat hij vond dat hij zo meteen iets te zien zou krijgen dat hij in zijn leven slechts zelden te zien zou krijgen, als dat al zou gebeuren. Maar toen haar broek uiteindelijk uit ging viel onze gastheer stil en ging er een onderdrukt maar opgewonden gemompel door het publiek. Het was ook werkelijk niet veel wat ze aanhad, zelfs naar mijn maatstaven. Een g-string was het, met behalve een miniem driehoekje aan de voorkant eigenlijk alleen maar dunne touwtjes. En dat driehoekje was dan ook nog vrijwel doorzichtig. Ik wist zeker dat Bianca op dat moment wenste dat ze vanochtend iets meer onderbroek had aangetrokken. Maar wie verwacht nou op het dorpsplein te worden uitgekleed?
Bianca had zich hervonden en stond met opgeheven hoofd voor de mensen, toekijkend hoe ze haar naaktheid monsterden. Tot haar genoegen werden daar wat dorpelingen zo nerveus van dat ze hun blik afwendden.
Maar het was maar een kort moment van triomf.
“Ze schaamt zich niet eens. Ze zoekt niet zoals Eva een vijgenblad om zich mee te bedekken. Ze staat zelfs nu nog te verleiden. Ik heb nog nooit zoiets gezien in mijn hele leven. En merk op dat ook zij geschoren is. Ik vraag me toch echt af waarom dat is. Kunt u mij dat misschien vertellen, vrouw?”
Bianca keek hem strak aan en zei: “Ik vind het wel zo hygiënisch en bovendien vindt mijn man het helemaal geweldig.”
Als het bij dat ‘hygiënisch’ had gehouden was er hier misschien nog over nagedacht ook. Maar het tweede argument deed alles teniet. Heel wat dorpelingen keken geschokt mijn kant uit.
“Juist. Waarom stel ik zo’n vraag ook? Ik stel voor dat we snel doorgaan. Ik zei al: loutering is niet mogelijk. Straf is gepast. Straf echter hoeft niet door mij te worden gegeven, dat kan ook door iemand anders. Maar het lijkt mij meer dan gepast dat ze door haar eigen echtgenoot wordt getuchtigd, zoals het hoort.”
Hij keek nu mij streng aan. Ik begreep nu iets beter hoe Bianca zich gevoeld moest hebben want hij keek beslist doordringend.
“Ja, komt u maar naar voren. U als hoofd van het gezin komt die taak toe en ik ben er van overtuigd dat u die taak naar behoren op u zult nemen.”
Met die woorden was ik bij hem aangekomen en hij schudde mij plechtig de hand.
“Ik heb al gezien dat de billen van uw vrouw wat dit betreft maagdelijk zijn. Geen sporen, geen eelt. Dat betekent dat we het pijnlijk moeten maken, maar niet te scherp. Geeft u haar dertig flinke slagen met deze plak. Dat moet ze kunnen hebben. Hopelijk leert ze er van.”
Ik kreeg iets in de hand gedrukt dat nog het meest leek op een lederen handvat met een vrij brede en dikke, maar nog wel buigzame strook leer er aan vast. Het ding was behoorlijk gebruikt want op de kenmerkende plekken was het leer zwart geworden.
“Gaat uw gang.”
Het publiek hield de adem in toen ik bij Bianca ging staan en mijn mond bij haar linkeroor bracht.
“Er zit weinig anders op dan maar mee te doen, meid. Ik weet niet wat er anders staat te gebeuren. Nu heb ik het nog een beetje zelf in de hand.”
“O!? En waarom ik en jij niet?”
“Ik ben het gezinshoofd. Gezinshoofden tuchtigen en worden niet getuchtigd.”
Ik wist zelf niet waar ik het vandaan haalde. Maar het was zo helemaal afwijkend van haar beeld van mij dat ze sprakeloos was.
“Buig je maar over de bok, meis, dan is het het snelste voorbij.”
En dat deed ze. Ik kon haar wel zoenen.
“Ik maak je niet vast. Breng jezelf en mij daardoor niet in verlegenheid.”
“Schiet nou maar op.”
Zo kende ik haar weer. Ik bewonderde nog even haar naar het publiek gerichte kontje met daaronder de goed zichtbare vouwen van haar geslacht en koos positie.
Ik probeerde het ding even uit op mijn been en merkte dat het behoorlijk doorstriemde. Het zou dus zaak worden de slag zodanig te plaatsen dat de zwiep buiten haar lichaam zou vallen. Vast en zeker kon het niet zo ver buigen dat het helemaal om het lichaam heen zou gaan.
Maar het zou nog lastig worden. Ik zou zeker kritisch worden gevolgd en tegelijkertijd wilde ik ook niet dat Bianca hierna zou zeggen dat ze me nooit meer wilde zien. Dat zou dus spitsroeden lopen worden.
Om aan te kondigen dat ik begon legde ik het ding even op haar billen en haalde uit. Hmm, ik kon al wel zien dat het wel wat harder kon. Het moest tenslotte wel wat op een tuchtiging lijken.
Om alle interventies voor te zijn gaf ik haar snel er nog negen, flink hard voor mijn gevoel. Maar ze reageerde nog altijd niet. Zou ze die lui soms de lol van een kreet van haar niet gunnen? Dat zou net wat voor haar zijn. Het kwam wel goed uit, want ik vond het er overtuigend hard uitzien dus ik zou vast geen kritiek krijgen, terwijl het voor mijn meisje te harden leek te zijn.
Net toen ik aan de tweede serie van tien wilde beginnen zei onze gastheer: “U slaat niet goed. Het uiteinde van de strap moet op haar bil neerkomen, niet er naast.”
Shit. Hij had me door. Maar wat wil je ook? Deze man deed het elke week. Al jaren.
Ik deed een stap achteruit.
Ik vergat even weer ietsje minder te doen en gaf een ferme mep die nu echter wel aankwam ‘zoals het hoort’. Nu schreeuwde ze wel, nou ja, schreeuwen, maar ze liet vrij luid weten dat het flink zeer deed. Ik keek onze gastheer even nadrukkelijk aan en kreeg een nauwelijks waarneembaar knikje. Maar daar had ik genoeg aan. Mijn volgende slagen leken ook flink maar er zat een hoop toneelspel in de beweging. Bianca bleef wel geluid geven, want als het eenmaal zeer heeft gedaan blijft het gevoelig, maar het bleef binnen de perken.
Na de twintigste gaf ik haar wat rust al sloot ik niet uit dat ze liever doorging. Dan was het maar klaar. Maar ik schonk me even een beetje water in uit een karaf die daarvoor klaar stond en dacht intussen na over de laatste tien.
Bedenk goed: ik had dit nog nooit gedaan maar al heel lang graag wel willen doen. En ik vond het heerlijk. Die naakte vrouw die willoos voor me ligt, haar billen naar me gericht, smekend om een tuchtiging. Het langzaam rood kleuren van die billen....
Het was niet geil zoals ik gedacht had, wel opwindend, heel opwindend zelfs. Maar je kunt ook opgewonden zijn omdat je naar het circus gaat en zo’n soort opwinding was het eigenlijk. Al wist ik wel zeker dat als ik die billen straks zou aanraken de sex wat mij betreft niet wild genoeg zou kunnen zijn. Het was allemaal moeilijk in woorden te vangen maar met absolute zekerheid wist ik dat dit niet de laatste keer zou zijn. Al zou veel natuurlijk afhangen van Bianca, maar ik had al wel gezien dat het tussen haar lipjes behoorlijk glinsterde.
Uiteindelijk besloot ik niet te piekeren over iets bijzonders maar gewoon mijn plicht te doen. En dus kreeg ze er nog tien, gegeven zoals het hoort en wel wat harder dan in de tweede serie. Daarbij kreunde ze steeds wat harder maar ze schreeuwde niet meer.
Toen ik klaar was stak onze gastheer zijn hand uit en ik legde het marteltuig erin. Daarna liep ik snel naar Bianca en nam haar in mijn armen. Ze huiverde maar stond stevig op haar benen. Ik was trots op haar. Ga er maar aan staan.
Ook voor haar kwam er zo’n mantel en ik sloeg die om haar heen. Ik bukte even om haar kleren te pakken en nam haar toen zachtjes in mijn arm en leidde haar voorzichtig naar ons logeeradres. Daar gaf ik haar wat drinken dat ze staande opdronk en vroeg haar of ze nog wilde douchen. Nee, dat wilde ze niet en dus hielp ik haar in bed en kuste haar op haar voorhoofd, wat ze eigenlijk niet merkte. Ze was helemaal ergens anders.
Ik sleepte een stoel naar buiten en nuttigde daar een glas water. Drank was er in dit oord ook al niet maar het moet gezegd: het water was van superieure kwaliteit. Single-drop waarschijnlijk en ongetwijfeld heel oud.
Ik had die avond ECHTE spankings gezien. Zoveel geweldiger dan dat gespeelde gedoe. Het zou me vast wel even kosten om dat in alle nuances op een rij te krijgen. En ik had zelf gespankt. Dat was helemaal niet te bevatten.
Toen ik uiteindelijk in bed stapte was ik geiler dan ooit tevoren. Erg jammer alleen dat Bianca ongetwijfeld niet in de stemming was, al was het maar omdat ze niet op haar rug kon liggen.
Het duurde nog twee dagen voor er een sleepwagen arriveerde, waarin wij ook mee konden.
We namen afscheid van de enkele persoon die we hadden leren kennen. Ongetwijfeld was iedereen blij dat het allemaal weer gewoon zou worden.
Bianca was er toevallig getuige van hoe ik onze gastheer een flink bedrag gaf ‘als bijdrage in de bouw van een kerk’. Ze fronsde al vanwege de omvang van die bijdrage want zo breed hebben we het nou ook weer niet.
Maar wat nou niet de bedoeling was was dat ze ook zag dat ik daarbij wat grijnsde en hem een vette knipoog gaf.
Ik vroeg me af hoe lang het zou duren voor het ernstig zou gaan onweren. Aan haar steeds roder wordende gezicht te oordelen niet erg lang.
© Janneman
januari 2012
dit account wordt alleen gebruikt om te lange oude verhalen in meerdere delen op te splitsen
reacties vind je in deel I
gebruik onderstaande links voor het volgend/vorige deel
|
Verhalen 
Verhalen
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
