Voor Haar - deel III
deel III (dit verhaal is opgeknipt in 3 delen)
Weer liet ze me niet eens uitspreken.
“Nee. De geilheid van jullie mannetjes kunnen we niet aan jullie overlaten. Dan komt het niet goed. Dat kunnen jullie niet helpen, het is een ontwerp-fout, maar het betekent wel dat de vrouw de leiding op zich moet nemen. Dat is de natuurlijke gang van zaken. Maar het heeft ook voordelen. Beheers de geilheid van een man en hij is als was in je handen.”
Dit uiterst begeerlijke wezen zat hier in mijn kamer, zat daar voor het eerst en ik liet haar dat soort dingen gewoon zeggen... Alles om maar bij haar te mogen zijn.
“Dat lijkt me toch wel erg moeilijk. Hoe doe je dat dan?”
“Dat is helemaal niet moeilijk Erik. Uiterst simpel zelfs. Er zijn voorzieningen voor te koop. Hij heeft het laatste model, de CB6000.”
“Wat voor voorziening? Hoe.....?”
“CB staat voor Chastity Belt, een kuisheidsgordel. Alleen is het geen gordel maar een plastic voorziening die over de penis kan worden geschoven en via een ring achter het scrotum kan worden vastgemaakt. De drager kan met geen mogelijkheid bij zijn penis. Sterker: hij heeft ook geen ruimte om een erectie te krijgen. Handig, heel handig. Een wezenlijk onderdeel van onze wijze van samenleven. Masturberen, zelfs friemelen is er niet meer bij. Voor zijn genot moet hij bij mij zijn want ik heb de sleutel, en ik bepaal dus ook of hij ergens aan mag komen. Dat mag natuurlijk niet vaak en klaarkomen al helemaal niet. Welnu, je hoeft geen professor te zijn om te begrijpen dat hij er zeer bij gebaat is mij in een goed humeur te krijgen en te houden. Wie weet krijg ik dan wel eens slappe knieën en sta hem iets toe. Wie weet.....”
Ondertussen keek ze me spijkerhard en zonder te knipperen in de ogen.
“Je bedoelt dat hij......?”
Het werd irritant dat ze ook nu alweer wist waar ik heen wilde. “Ja Erik, ook toen hij hier was. Altijd. Plassertje ingepakt. Voor mij.”
En dat ze me steeds zo bij de naam noemde gaf me ook al zo het gevoel van het domme schooljongetje dat voor de klas bij de strenge juffrouw staat.
Lisa ging wat achterover zitten maar bleef me bestuderen. Tijd om wat tijd te rekken.
“Ik ben een slecht gastheer. Kan ik je iets te drinken aanbieden?”
“Erik, dit is de laatste keer dat ik het zeg. Hou op met die flauwekul. Je hebt vragen, dat weet ik. Stel ze, je krijgt nu van mij de gelegenheid.”
“Ik, nou ik, ......”
“Zal ik de allesomvattende vraag dan maar voor je formuleren, Erik?”
“Eeeuuuuhhhh.....” Ik leek verdorie wel een kleuter maar ze was me in alles de baas.
“Tsk, tsk, het is toch wat. Welnu, de vraag. Wim heeft hier van alles verteld. Zijn kant van het verhaal. Natuurlijk ben je stiknieuwsgierig naar alle geile detailtjes, maar die gaan we je niet vertellen. Dat snap je natuurlijk zelf ook wel. Te privé. Maar wat je nog niet weet en wel wilt weten is mijn kant van het verhaal. Nietwaar?”
Ik moest toegeven dat ze dat beter had bedacht dan ik zelf had gekund.
Ze wachtte niet eens mijn antwoord af.
“Al zo lang ik mij kan herinneren speel ik graag met jongens. Hun lijven vind ik leuk maar ik vind het ook zo leuk ze te bespelen. Ik heb dat altijd al gekund. Wat ik wil deden ze, ook als ze veel ouder waren dan ik. Ik voel me daar prettig bij, maar die mannetjes meestal ook. Zelfs degenen die het hardst schreeuwen en het stevigst tegenstribbelen. Voor een beetje aandacht van mij doen ze het meestal al wel, maar desnoods streel ik hun lijf of hun ego. Of allebei als dat beslist moet.
Ik was net dertien toen een vrouw mij aansprak. Ik stond op de bus te wachten. Ze vertelde me dat ik haar opgevallen was, al een paar jaar terug. Ik had potentie zei ze voor iets dat ze graag gedaan zou willen hebben. Of ik met haar wilde praten.
Dat wilde ik wel.
Het was Wim's moeder. Haar verhaal kwam er op neer dat ze me deelgenoot maakte van haar filosofie omtrent mannen. Ik kon het allemaal eigenlijk alleen maar beamen. Het waren feitelijk mijn eigen gedachten, alleen had ik ze nog niet zo uitgebreid en minutieus onder woorden gebracht.
Ze wilde weten of ik met mijn gaven ook iets deed of wilde doen. Ook daar had ik nog nooit over nagedacht. Wel, zei ze, doe dat dan eens. Vraag je eens af hoe je straks als je volwassen bent met mannen om wilt gaan. Wilt zijn. Wil je een relatie en zo ja, hoe dan?
Toen ik haar een week of wat later weer zag kon ik haar vertellen dat een gewone relatie niets voor mij zou zijn. Ik wilde wel een man, maar dan één die me zou dienen.
Ze glom helemaal van die woorden en bood me aan me een paar dingen te leren die me zeker van pas zouden komen.
Nou, en dat deed ze. Ze leerde me zogezegd de kneepjes van het vak. Wat mannen willen en niet mogen en wat mannen moeten leren om een dienaar te zijn en hoe je ze dat moet leren. Er ging een wereld voor me open en ik smulde er van. Ik kan je wel zeggen dat ik behoorlijk nat werd van de gedachte onbekommerd met een jongenslijf te kunnen spelen. Heerlijk.
Pas toen ik de systematiek aardig door begon te krijgen vertelde ze me van haar zoon. Hoe ze die had opgevoed. Hoe ze zijn toekomst zag. Hoe hij tot zijn recht zou komen maar ook gelukkig zou zijn bij een vrouw die hem zou weten te waarderen en hem te bespelen. En dat ze had gedacht dat ik die vrouw zou zijn. Even wilde ik zeggen dat ik dat helemaal niet zou kunnen, maar dat zei ik niet. Ik zei dat het me een eer zou zijn en daarmee stelde ik haar niet teleur geloof ik.
Ze heeft me gewezen waar ik Wim zou kunnen vinden zo af en toe, zodat ik hem zou kunnen observeren. Wim was een schatje, dat zag ik direct. Maar ook fysiek trok hij mij wel aan, al was ik natuurlijk wel benieuwd hoe sommige dingen eruit zouden zien waar op dat moment kleren overheen zaten. Die avond heb ik voor het eerst van mijn leven gevingerd, zo opgewonden was ik van de gedachte dat ik dit speeltje zou krijgen.”
Ze slaagde erin dit soort ontboezemingen eruit te krijgen zonder ook maar iets van haar verhevenheid te verliezen. Je dacht hooguit dat het een eer was dat ze het je vertelde, maar het kwam niet in je op dat zij ook een mens was met menselijke gedachten en behoeften.
“Zo kwam ik aan Wim. Natuurlijk was ik tegen die tijd al zoveel ouder en wijzer dat ik hem niet gelijk besprong. Daar was de arme jongen ook nog niet aan toe. Ik bouwde het dus rustig op. Maar de eerste keer dat hij mij tot orgasme likte zal ik nooit vergeten. Ik stuurde zijn hoofd en zijn tong en hij werkte hard en alleen voor mijn genot. Ik voelde voor het eerst wat het is om een slaaf te hebben en het was hemels. Het is ook iets dat ik nooit meer zal afstaan.
Dus ja, hij dient mij. Hij doet al het werk voor mij, hij zorgt voor het inkomen en hij dient mij. Met heel zijn hart en heel zijn lichaam. En ik merk dat ik er steeds meer genoegen in krijg hem verschrikkelijk te vernederen en te pijnigen. En hem zowat alle genoegen te ontzeggen. Niet alles, want hij moet hoop houden, maar wel heel veel. En hoe verder ik met hem ga hoe dichter hij bij me komt. Hoe liever ik hem heb, maar ook hoe gelukkiger hij is.
Wat ik vooral heel bijzonder van hem vind eigenlijk is dat hij mij keer op keer genot moet verschaffen en dat hij dat gewoon blijft doen, ook al mag hij zelf zo zelden. Hij vraagt er haast niet eens om, hij laat dat aan mij. Dat is toch ongelofelijk? Voor een man? Zoveel toewijding. Zoveel liefde. En steeds spreid ik maar mijn benen en steeds gerieft hij mij. En hij kan het hoor, o hij kan het.
Waar ik hem echt mee kan plagen is hem uitlenen aan mijn vriendinnen. Dan bellen ze dat ze zo achter zijn met het huishouden, of de tuin, of de boodschappen of whatever. En daar is hij dan ook wel even mee bezig, maar het is niet de werkelijke reden dat ze bellen. Nee, ze willen met hem spelen. Ze willen door hem verwend worden. Ze willen zijn tong. En als zijn penis niet opgesloten was wilden ze die ook. Het maakt ze stuk voor stuk zo geil om alles met hem te kunnen doen wat ze willen, ongelofelijk gewoon. Het lijken wel sletten dan. Maar ik doe of het mij allemaal niet kan schelen. Ze gaan hun gang maar met hem, het is altijd wel ergens goed voor hem. Al doen ze soms ook intens gemene dingen hoor. Het zijn loeders soms.
Laatst had er één brandnetels bij zijn CB6000 ingeprutst. Nou vraag ik je. Afgrijselijke jeuk op je allergevoeligste plekje en je kunt er niet bij. Vind je het niet intens slecht? Natuurlijk heb ik zijn CB niet verwijderd want krabben is dan helemaal niet goed vind ik, maar stel je de afgrijselijke martelgang eens voor. Ik had bijna medelijden met hem.
Op dat soort momenten realiseer ik me natuurlijk dat het hebben van Wim ook een geweldige verantwoordelijkheid voor me is. Ik bedoel: hij is totaal afhankelijk. Ergo: ik moet overal op letten.
Zo, is je nieuwsgierigheid nu een beetje bedwongen?”
Integendeel, die was met elk brokje informatie alleen maar toegenomen. En natuurlijk was tijdens haar verhaal ook die oude vraag bovengekomen die ik natuurlijk had moeten stellen: waarom vertellen jullie dit eigenlijk? Waarom aan mij? Wat maakt mij de uitverkorene hiervoor? Waar dient dit bezoek voor? Wat ben je eigenlijk komen doen?
Maar met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid wist ik dat ze die vragen niet zou beantwoorden. Ze zou raadselachtig glimlachen, ze zou haar benen nog eens over elkaar slaan en met dat gebaar mijn hartstocht wekken, maar ze zou er het zwijgen toe doen.
En dus vroeg ik het maar niet.
En het leek wel of die hele gedachtengang als een lichtkrant op mijn voorhoofd te lezen was geweest want toen ik dat besluit nam stond ze op en zei: “Het is mooi geweest voor vandaag. Maar ik ben tevreden. Ik nodig je uit om op zondag de 23e 's avonds om 8 uur bij ons te komen om van Wim's kookkunsten te genieten. Geen speciale kleding vereist.”
De laatste woorden sprak ze uit terwijl ze door de deuropening stapte en mijn huis verliet. Ze keek niet meer om, ze wachtte zelfs niet af of ik de uitnodiging aannam. Waarschijnlijk was het voor haar ondenkbaar dat ik maar zou kunnen overwegen te weigeren. Om tal van redenen.
En alleen al vanwege het vooruitzicht weer een hele avond naar haar te mogen kijken, zou ik gaan ook, al zou ik hemel en aarde moeten bewegen.
En die hint over de kleding had ik in mijn oren geknoopt. Ik kon maar beter zorgen dat ik strak in het pak zou zitten. Dat zou ik dan wel moeten huren.....
Dagen tevoren was ik al nerveus. Wat heet nerveus: ik stond stijf van de stress. Ik ben dagen bezig geweest met de keuze van mijn kleding. Ik ben twee maal naar de kapper geweest omdat de eerste het toch wat te overdreven had gedaan bij nader inzien. Eigenlijk vond ik het na de tweede weer wat saai achteraf, maar toen viel er al niet veel meer te knippen dus dat moest ik zo laten. Ik heb mijn nagels laten manicuren wat me op verbaasde blikken was komen te staan want volgens mij had die dame nog niet eerder een man als klant gehad. Ik heb veertien verschillende geurtjes geprobeerd en stonk toen zo verschrikkelijk dat ik me vier maal moest douchen voordat het volgens mij niet meer zo goed te ruiken was. Ik heb belachelijk duur ondergoed gekocht. Jemig, voor het bedrag dat die ene onderbroek me kostte kon ik bij de Hema de rest van mijn leven terecht en dan hield ik nog geld over voor zo'n overheerlijke rookworst. En het ergerde me nog eens extra omdat niemand die onderbroek nog zou zien ook.
De ochtend van de grote avond heb ik bloemen gekocht. Een enorme bos rode rozen. Maar ik was de straat nog niet uit of ik dacht dat rode rozen iets zijn voor je geliefde. Dat kon helemaal niet, wat zou ze wel niet denken? Dus gaf ik ze daarna aan de eerste de beste vrouw die ik tegenkwam. Het was zo'n grijs schichtig muisje. Nooit aan de man geraakt en de hoop al lang opgegeven. Ze heeft me sprakeloos nagekeken tot aan de hoek en vraagt zich waarschijnlijk nu nóg af waar de verborgen camera stond.
's Middags vond ik toch weer dat er bloemen moesten komen. De prachtige bos met geel als hoofdkleur stond al snel in mijn bijkeuken. Opnieuw wegdoen kon ik niet voor elkaar krijgen want dat vond ik toch wel zonde maar ik kon er ook niet goed tegen ze te zien. Gele bloemen aan een vrouw geven, volgens mij kan het niet.
En nog wist ik dus gewoon niet wat te doen, wat te kopen. Niets was geschikt. Maar niets kopen was ook niet geschikt. Uiteindelijk werd het een waanzinnig dure bon voor een weekend beauty-farm, al hoopte ik maar dat ze dat niet als belediging zou opvatten, alsof ze nog niet fraai genoeg zou zijn. Ook vermoedde ik dat er ook al heel veel tijd van Wim ging zitten in het verzorgen en verwennen van haar lichaam.
Had ik nog drie jaar gehad om te twijfelen over wat ik zou meenemen dan had ik ze alle drie in verwarring doorgebracht.
De kerktoren sloeg voor de achtste keer toen ik aanbelde. Nog in die achtste slag ging ook de deur open. Het leek wel of ze voorzien had dat ik zo stipt zou zijn. Ik voelde me langzamerhand onder haar aandacht naakter dan ik zonder kleren zou zijn geweest.
Wim was wel echt naakt trouwens, en hij was het die in de deuropening stond. Rustig en niet schichtig stelde hij zich bloot aan mijn blikken en die van elke andere toevallige voorbijganger. Hij moest dit al heel wat keren gedaan hebben. Ik zou toch niet dúrven....
“Had je niet verwacht, Erik, dat dit eens zou gebeuren? Dat dit nú zou gebeuren?”
De vraag stellen was hem beantwoorden. Nee dus, idioot genoeg niet. Idioot ja, want het was zo langzamerhand natuurlijk wel heel logisch geworden.
Maar ik werd afgeleid door dat malle ding dat hij om zijn penis had. Zijn kuisheidsvoorzieningsdinges. Het zag er inderdaad niet naar uit dat je met zo'n ding om met jezelf zou kunnen spelen. Ik moest er toch niet aan denken want dat doe ik veel en graag. Als Martha niet in de buurt is maar ook als ze dat wel is. Ik bedoel: alles wat je zelf kunt doen daar moet je een ander niet mee lastig vallen. Vrijen is wat anders maar als het alleen maar gaat om even moeten klaarkomen dan kan mijn rechterhand dat goed genoeg. Dat is zo logisch als maar kan, dat snapt iedereen. Ook Martha. Natuurlijk.
“Kijk gerust wat beter Erik, geneer je niet.”
En dat deed ik. Ik knielde voor hem en natuurlijk kwam net op dat moment Lisa de gang binnen.
“Mooi he? Dat zou voor jou ook wel goed zijn, Erik, want ik weet zeker dat je een hele stoute jongen bent. Nee, zeg maar niets, Erik, zeg maar niets. Je bent een jongetje......”
Ik hoefde ook niks te zeggen want ik had een hoofd als een boei, en stond er bedremmeld bij als een betrapt schooljongetje. Hoe kon het nou toch dat ze dat zo makkelijk deed? Iedere keer weer opnieuw?
Natuurlijk was ik zwaar overdressed. Wim droeg niets en Lisa droeg een ruimzittend gewaad dat weliswaar alles bedekte maar tegelijkertijd mij de indruk gaf dat ook elk plekje van haar zichtbaar of zelfs bereikbaar zou kunnen worden gemaakt. En ze nam er in haar makkelijke stoel houdingen in aan die het mij aardig moeilijk maakten te besluiten waar ik mijn blikken dan wel op zou richten, behalve op dat ene. Want volgens mij had ze er niet bijzonder veel ónder aangetrokken. Maar natuurlijk deed ze of ze van mijn gehannes niets merkte.
Mijn dure waardebon had ze achteloos terzijde gelegd. Ze had niet eens gekeken wat het was. Maar zelfs zo'n kwetsing van mijn gevoelens wist ze nog te verkopen. Ze wist het allemaal te brengen of ze mijn welbevinden die avond veel belangrijker vond. Dat geschenk kon wel wachten.
Ik begon te geloven dat ze me zelfs in mijn gezicht zou kunnen slaan en dat ik dan nog zou denken dat het de gewoonste zaak van de wereld zou zijn.
We babbelden vrijblijvend over van alles en nog wat terwijl Wim in de keuken actief was en zo af en toe controleerde of onze glazen nog wel vol waren. Maar op een bepaald moment moest het zeker allemaal even sudderen en had hij wat tijd want toen kwam hij erbij zitten. Dat wil zeggen hij knielde naar Lisa op de grond, ongeveer op de plek waar een hond bij de baas zou gaan liggen.
Lisa streelde hem onder het praten afwezig met haar vingertoppen.
Opeens viel het me op dat hij witte wijn dronk.
“Wat nou Wim? Witte wijn? Hoe dat zo?”
“Speciaal voor deze gelegenheid heeft Lisa me toegestaan dit te drinken. Maar het is geen witte wijn...”
“O nee? Wat is het dan wel? Appelsap?”
“Nee Erik, het is geen appelsap.” zei Lisa. “Speciaal voor Wim heb ik vandaag heel veel water gedronken tot ik heel erg nodig moest plassen. Wim heeft toen een literkan voor me opgezocht en die heb ik helemaal voor hem volgeplast. Lief he? De kan heeft deze hele middag in de koelkast gestaan en is dus correct gekoeld. Precies de juiste temperatuur. Wim mag wel heel trots zijn dat hij dit heel speciale drankje mag drinken maar dat is hij natuurlijk ook. He Wim?”
Wim nam net een flinke slok en zei: “Ja Lisa, dat ben ik.”
De rillingen liepen over mijn rug. De gedachte alleen al. De hele avond.... Maar tegelijkertijd voelde ik mijn penis opzwellen. Wat een onderwerping! Wat een macht! Wat een geile gedachte!! Hoe kwam ze erop!
En toen ik haar even aankeek als om dat allemaal van haar gezicht af te lezen zag ik dat ze met een glimlach naar die bobbel in mijn broek keek. Alweer betrapt! Het leek wel of ik alleen maar dingen deed die ze verwachtte.
Het eten was het absolute einde. Geweldig klaargemaakt, heerlijke wijn erbij, prachtig en smaakvol geserveerd. Al was ik wel geschokt te merken dat Wim alleen een bakje sla kreeg. En dan nog niet eens met een dressing of zo, nee, het leken wel gewone kale blaadjes. Wat een marteling moest dat zijn. Zo hard gewerkt, zulke geuren en dan alleen sla. Op zijn knieën naast haar stoel. Arme kerel.
Al moet ik toegeven dat Lisa hem een stukje vlees voerde. Maar ze liet het bij één stukje en het was ook nog door haar voorgekauwd, flink voorgekauwd. “Anders wordt hij maar te dik.” zei ze.
Het strelen met haar vingertoppen was langzamerhand overgegaan in het bewerken van zijn rug met haar nagels. Diepe vuurrode voren trok ze er in. En dan kromp hij in elkaar en kon maar nauwelijks stil blijven. Het moest wel vreselijk pijn doen. En ondertussen babbelde ze met mij op volstrekt normale conversatietoon over de straf die ze hem gister had gegeven. Surrealistisch was het gewoon. Absurd. Maar ook zo geeeiiiiiillllll. O.
“Wim was stout geweest. Erg stout. Ik betrapte hem met zijn neus in mijn slipje. Hij maakte de wasmand leeg en moest het wassen verdorie en verder niks! Ik verzekerde hem dat hij de komende tijd erg veel zou mogen ruiken en dat zal ook gebeuren. Meer dan hem lief is. Maar goed. Gister moest hij natuurlijk ook straf hebben. Flinke straf. Nu heeft hij toevallig een gruwelijke hekel aan .....”
De bel ging. Wat een timing.
“Ach Erik, Wim geniet nu zo van mijn aandacht, ik zou het hem niet willen aandoen dat te onderbreken. Zou jij zo lief willen zijn de deur even open te doen?”
Door Lisa lief gevonden worden was meer dan genoeg reden.
Ik opende de deur en mijn mond viel open. Daar stond Martha! En waar ze altijd casual gekleed gaat was ze dat nu bepaald niet. Een gruwelijk strak lijfje en overduidelijk geen bh. Een nog strakker rokje, dat trouwens meer op een ceintuur leek. Pumps met absurd hoge hakken. Haar haar strak in een staartje. En om het af te maken: make-up die haar wel bijzonder streng deed lijken. Hoe....?
Ik hakkelde wat want ik wilde weten hoe ze hier zo terecht kwam en hoe ze aan die kleren kwam en wat ze van plan was eigenlijk en weet ik wat nog meer maar ik kreeg er geen zinnige klank uit.
En vanuit de kamer zei Lisa: “Kom maar binnen hoor, Martha. Hij komt er toch niet uit.”
En vanaf dat moment ging alles bijzonder snel en had ik geen enkele controle meer op het gebeuren.
“Erik, ik zou je nu lekker kunnen gaan plagen maar je bent voor een man een beste kerel en je hebt mijn hart een beetje gestolen al ga ik je niet vertellen waarmee precies. Dat hoef je niet te weten want daar word je maar eigenwijs van. Wat je wel moet weten is dat ik Martha al veel langer ken dan jij Wim kent. Martha en ik vonden het dan ook bijzonder grappig hoe je nu juist Wim tegen het lijf moest lopen. Vooral toen bleek dat verschillende lijnen in elkaars richting liepen en allerlei volstrekt los van elkaar staande dingen met elkaar in verband werden gebracht en wellicht betekenis voor elkaar zouden kunnen hebben. Ik noem de behoefte van Wim aan een verzetje, dat echter wel vertrouwd zou moeten zijn, Martha's ontevredenheid over jullie relatie - nee, stil nou even en rustig wachten op je beurt - en jouw overduidelijke behoefte aan leiding en submissie. Nee, stil zei ik, nu zeg ik het niet weer!
Soms gebeurt er zo maar ineens iets bijzonders en vallen alle puzzelstukjes op hun plaats. Zo ook nu.
Voor Wim was je een geweldige kameraad. Je luisterde maar wat belangrijker was: je ging er op een goede manier mee om.
Dat had Martha mij al voorspeld. Ze houdt erg van je, vindt je een geweldige en betrouwbare vent, maar het ging de laatste tijd niet erg goed met jullie. O ja, op een bepaalde manier zijn jullie nog erg dol op elkaar, gaan innig met elkaar om, komen veel bij elkaar over de vloer, vrijen veel, lang en wild, maar toch..... toch mist er wat. Wat is dat, heeft Martha zich al lang afgevraagd. En pas toen ze je eens zag masturberen (zonder dat je dat wist) viel alles op zijn plaats. Je was niet van haar. Je gaf je niet. En het belangrijkste struikelblok daarbij was dat ding waar je zo graag mee speelt. Je leidde een leven vol gevoelens naast het leven met haar, sloot haar buiten, had haar niet nodig. Dat vreet aan een vrouw, Erik, dat vreet enorm.
Maar dat hoeft ze niet op te lossen, Erik, want dat heb je zelf al gedaan. Je weet nu dat je pas echt gelukkig zult zijn onder de leiding van een sterke vrouw die je leven regelt, maar vooral ook je sexualiteit. Ja natuurlijk weet je dat, ontken het nou maar niet. Stribbel niet meer tegen. Ik kan je lezen als een boek.
En weet je wat nu het aardige is? Martha was er nooit zo mee bezig geweest en we hadden het er nog nooit over gehad. Maar nu het probleem zich openbaarde en ik eenmaal met haar begon te praten en haar het gebeuren uitlegde, ja toen wist ze dat dat paste als een handschoen. Niet alleen zou zij al gelukkig kunnen zijn als jij het zou zijn, als jullie écht samen zouden leven en alles samen zouden delen. Ze heeft daar veel verdriet om gehad, Erik. Maar nu ze wist van de mogelijkheden van een leidende rol en wat dat in haar losmaakte, kwam ze erachter dat die rol haar steeds beter paste, en steeds natuurlijker leek. Uiteindelijk speelde er nog maar één ding: wanneer kunnen we beginnen?
Maar natuurlijk laat ik haar niet in het diepe springen, ik heb tenslotte van Wims moeder ervaren hoe belangrijk het is om eerst te oefenen. En dat heeft ze dus gedaan Erik, dat heeft ze gedaan, en allemaal voor jou. Ze heeft zich naar hartelust uitgeleefd met Wim. Nee, Erik, dat is niet erg. Voor Wim is het zelfs goed, ik vind het amusant en voor Martha is het uiterst leerzaam geweest. En jij, jij mag zelfs niet denken aan jaloezie, pas op. Zoals ik al zei: allemaal voor jou!
Maar Martha was een geweldige leerlinge hoor. Een paar keer ben ik er bij geweest. De houding, de uitstraling, het zelfbewustzijn, het is allemaal heel belangrijk. Hoe geef je opdrachten en welke opdrachten geef je. Ze deed het haast natuurlijk goed. Straffen uitdelen, jezelf laten verwennen, alles hebben we geoefend. O ja, ook jezelf laten verwennen. Je kunt het je als man misschien niet voorstellen maar voor een vrouw valt het lang niet mee schaamteloos te genieten zonder iets terug te doen. De ander als niet meer dan een werktuig te beschouwen. Dat is moeilijk. Maar als je het eenmaal kunt gaat er ook een wereld voor je open.
Wim is heel wat dagen en zelfs weekenden bij haar geweest hoor. Zelfs afgelopen weekend nog toen jij zo bezig was met allemaal belangrijker dingen dan jouw Martha, Erik. Hoe je indruk moest maken op een andere vrouw bijvoorbeeld. Dat je het deed Erik, dat kon ze misschien nog wel begrijpen. Maar je hield haar erbuiten. Je hebt haar niet van dit etentje verteld. Je hebt haar zelfs alleen wat vaagheden over Wim verteld - dat hij het moeilijk had en zo, ja ja - maar over mij heb je het zelfs niet één keer gehad. En dat is respectloos, Erik, dat is verschrikkelijk respectloos. Je moest je schamen!
Ik mag dus wel zeggen dat Wim regelmatig enige frustratie van haar te voelen heeft gekregen. Daar werd ze ook steeds inventiever en gemener in, dat viel me wel op. Prima natuurlijk want Wim is gebaat bij straf net zoals Martha gebaat was bij straf uitdelen.
Maar dit weekend maakte ze het hem moeilijk hoor. Heel moeilijk. Ze liet hem heel hard werken en niets was goed. En dan kreeg hij straf. Slaag, afbinden, knijpers. Met name zijn eikel heeft veel te verduren gekregen. Daar schrik je van he? Maar dat vindt ze zo leuk, want mannen zijn zo kleinzerig en als het om dat plekje gaat al helemaal. Je wordt wel een beetje bleek, Erik. Of denk je dat je flauw gaat vallen als ze scherpe dingen in jouw genotsknopje prikt? Of iets in je plasbuis schuift? Ben je zo kleinzerig? 't Is toch wat!
Maar goed, even daarna gaf ze hem dan weer een beloning en mocht zijn CB af en speelde ze met hem totdat hij bijna..... En iedere keer vergat hij dan weer om te vragen of hij wel zo opgewonden mocht worden en werd hij weer opgesloten. Moeilijk hoor als je al maanden op die manier bent geplaagd. Maar natuurlijk moest hij haar dan wel gerieven want een meisje vindt dit natuurlijk ook best leuke spelletjes en dan moet de stoom toch een beetje van de ketel, nietwaar? Maar Wims tong is ongeëvenaard en....... Kijk toch niet zo boos, Erik! Dat is de natuurlijke gang van zaken en dat is ook jouw wereld.”
Er viel een lange stilte waarin ze alle drie naar mij keken. Ik kon het niet eens opbrengen op dat laatste in te gaan. Ik kon er ook niet tegen mezelf een beeld te maken van een wellustige Martha die zich door een naakte Wim liet likken. Op bed liggend in de kussens, de benen wijd gespreid en Wim ertussen. De rotzak. Het gruwde me toe en tegelijkertijd maakte die vernedering me geiler dan ik in lange tijd was geweest. Hele lange tijd.
Maar ik sprak niets van dat alles uit en deed nog één laatste poging om flink te lijken: “Ik voel me nogal gemanipuleerd. Verschrikkelijk gepiepeld. Heb je - hebben jullie - me nu helemaal naar dit moment toe gemanoevreerd? Draaide alles nu om dit moment? Was het hier allemaal om begonnen?”
Ik geloofde het zelf eigenlijk niet wat ik zei en Lisa was al helemaal niet onder de indruk: “Ik heb dit geweten vanaf de eerste keer dat ik je zag, Erik. Je was het prototype van de man die in zo'n verhouding zo ongelofelijk op zijn plaats is. Ik hoefde je niet te manoevreren. De beslissing heb je lang geleden zelf al genomen. Je wist het alleen nog niet. En nu, nu hoef je alleen nog maar je laatste verzet op te geven en er aan toe te geven.”
Gedurende dat steeds indringender betoog, dat steeds nauwer sluitende net, was ik naar Martha gaan kijken. In eerste instantie omdat ik wilde weten hoe ze reageerde. Of ze het er mee eens was. Maar op een bepaald moment keken we elkaar aan en daarna lieten onze ogen elkaar niet meer los. Steeds dieper zonk ik weg in die ogen. Het was als zwemmen in diep water en niet meer kunnen. Tegen dat wegzinken verzet je je lang en hevig maar als je je uiteindelijk moet overgeven is het ook goed. En dan ga je. Dan zweef je dat andere universum binnen.
En op een bepaald moment gáf ik me aan haar over. Ik liet me gaan en zij liet me komen. Er kwamen bijna geen woorden aan te pas en dat was ook helemaal niet nodig. Het gebeurde gewoon en niemand twijfelde ergens aan. Het was goed, het was duidelijk en het voelde volmaakt.
Ze zei maar weinig woorden maar wat ze zei was als een havenmond na een vliegende storm. “Je bent welkom, mijn lief. Ik zal voor je zorgen.”
En daar moest ik erg om huilen.
Soms voelt een mens zich wel heel erg klein en nog doorzichtiger. Ik altijd met mijn doordachte analyses, mijn kennis van zaken, mijn zekerheden en wat al niet..... Ik zou moeten leren om vertrouwen te hebben. Ik had nog een lange weg te gaan. Maar ik hoefde het niet meer alleen te doen. Nooit meer.
© Janneman
Juni 2009
dit account wordt alleen gebruikt om te lange oude verhalen in meerdere delen op te splitsen
reacties vind je in deel I
gebruik onderstaande links voor het volgend/vorige deel
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
