| Gepost op vrijdag 05 april 2019 - 11:23 pm: | 
|
|
Een verhaal uit de Bataafse tijd
De kade aan het Zwarte Water wordt vanouds Het Kwel genoemd.
Etymologen hebben altijd verband gelegd met het Duitse Quelle, met kwelwater danwel kwelder, maar de inwoners van Essem weten wel beter: deze kade werd al in de middeleeuwen zo genoemd omdat hier heksen de waterproef ondergingen.
Aan een lang touw gebonden werden ze bloot in het water gesmeten. Als vrouw, kronkelend van ellende, gillend en spartelend kopje onder ging, was het aan de kwelmeester hoe lang hij de kwelling liet duren. Ten slotte trok hij de ongelukkige op de kade. Daarmee was haar toekomst nog niet veiliggesteld: met een priem prikte hij in al haar moedervlekken, wijnvlekken en andere mogelijke duivelstekens. Pas nadat er voldoende bloed was gestroomd, maakte hij een officieel document op waarin hij verklaarde dat de vrouw beslist géén heks was. Het document kreeg een waszegel zowel van de stad als van de Duitse keizer, die dit recht immers aan de stad had verleend. Een waardevol document voor wie het nodig had.
Vrouwen uit alle Duitse landen kwamen om hier het bewijs van hun onschuld te halen. Hoeveel beter is het niet bijna te verzuipen dan helemaal te verbranden! Het gebeuren trok veel bekijks, en de kade zag altijd zwart van de mensen, vooral omdat de toeschouwers, als ze toch een verdacht plekje op de verdachte hadden gezien, zelf de plek mochten bevoelen en indien nodig beknijpen of beprikken. De duivel kon immers de kwelmeester verblind hebben, maar tussen de omstanders was er altijd wel een diepgelovig christenmens waar hij geen vat op kon krijgen.
Maar dat was vroeger, in de Middeleeuwen. Dankzij het heldere licht van de rede der vrije geest, was dit in geen eeuw meer gebeurd.
Het Kwel was nu een kade waar de beurtschepen naar Amsterdam en naar Hoorn afmeerden. Maar ook in de avonduren was het er druk.
Het Kwel was de plek geworden waar menig hoertje haar klanten probeerde op te pikken. De laatste paar jaar was deze gewoonte ontstaan door de toestroom van Fransen in het land. Het gevolg was wel dat geen fatsoenlijke kerel en zeker geen nette vrouw er nog durfde te wandelen. Terwijl dat op een zwoele zomeravond juist zo prettig zou zijn.
Dit alles was douairière Laetitia van Soomeren een doorn in het oog.
Ze was de jonge, welgestelde weduwe van admiraal Van Soomeren die op de Doggersbank zijn leven voor het vaderland had gegeven. Tevergeefs weliswaar, de slag werd verloren, maar het is de intentie die telt. De douairière woonde in een grote, witte villa met een uitgestrekte tuin waarin geurige rozen stonden. Ze leidde een aangenaam en comfortabel leventje. Haar grootste liefhebberij was het volgen van de mode en nu mocht ze zich graag kleden zoals Les Merveilleuses in Frankrijk. Kleding van dunne mousseline stof die de lichaamsvormen goed deden uitkomen, de ceintuur net onder de boezem. Een zwart lint om haar opgestoken haar. Geen oudmodische, benauwende keurslijfjes meer. Maar ook geen nieuwerwetse directoire, want die zou de elegante lijnen van de jurk verpesten.
Om van Het Kwel weer een fijne wandelpromenade te maken, had Laetitia een damescomité opgericht om de municipaliteit te bewegen de hoerenloperij op Het Kwel uit te roeien. Welnu, mannen hebben zo hun driften, en dan liever een hoer dan een burgeres, maar toch: die meiden moesten maar in hun eigen buurt gaan tippelen. Dat was veiliger voor henzelf trouwens ook.
En ze had succes gehad. Alle hoeren op de kade zouden voortaan opgepakt en gestraft worden. In een opwelling besloot Laetitia met eigen te ogen te controleren of de municipaliteit werkelijk orde op zaken stelde. Ze pakte het tafelbelletje en schelde. Treesje, haar meid verscheen na een paar minuten.
“Jawel, mevrouw?”
“Moet je nou altijd eerst wat afmaken? Kun je nou nooit eens gewoon meteen komen?”
Ze gaf de meid een oorvijg. Ze gaf haar geregeld oorvijgen, vooral nu Treesje een vrijer had, een vent die iets onbenulligs bij de nachtwacht deed. Die meid leek soms wel te slaapwandelen.
“Ik ga nu even een avondkuier maken. Als ik terugkom wil ik dat je een kan chocola gemaakt hebt. Daar slaap ik altijd goed op.”
“Jawel, mevrouw.”
Als Laetitia goed naar haar meid had gekeken, was ze geschrokken van de haat in haar ogen. Maar daar stond haar hoofd niet naar.
Laetitia vroeg zich af wat ze over haar jurk zou dragen. Ze droeg een dunne, witte mousseline jurk met een oud-roze band als ceintuur direct onder haar boezem. Het was een warme zomeravond dus een jas zou te warm zijn. Ze hield het bij een mosgroene omslagdoek. Misschien een tikkeltje te dunne kleding, iets te bloterig. Maar het was werkelijk warm buiten, en nu er toch geen prostituees meer waren, zou het best kunnen. Iedereen wist toch dat ze een nette dame was. Présidente du Comité des Dames.
Op haar gemak slenterde Laetitia naar Het Kwel.
Bij het Vrijheidspark geurden de dennen in de avondlucht. Toch haar genoegen constateerde ze dat er geen loslopende vrouwen op de kade rondhingen. Bij de kade stond al een arrestantenwagen met piepkleine raampjes met tralies, een schonkig paard ervoor. Een diender van het Comité van Waakzaamheid praatte geanimeerd met de koetsier. Het was een bars uitziende, boerse, lompe kerel die een driehoekige steek droeg met pluimen in de kleuren rood, wit en blauw.
Ze had succes! Tevreden slenterde ze verder. Ze staarde over Het Zwarte Water naar de lichtjes die twinkelden aan de overkant. De olielantaarns waren aangestoken en verlichtten de kade net voldoende zodat ze kon zien hoe ze moest lopen. De schepen aan de kade hadden lantaarns aan de mast bevestigd; uit de roefjes scheen zacht kaarslicht.
Ach kon ik maar dichten, dacht Laetitia, wat zou ik dan een fijngevoelig sonnet over deze zomernacht kunnen schrijven. Hadden al haar vrienden niet gezegd welk een fijn, teer gemoed ze wel niet had?
De nachtlucht was nog steeds aangenaam zoel. Laetitia merkte dat ze zweette. Nou ja, gelukkig was het al donker. Als de dunne mousseline nat werd, keek je er dwars doorheen.
Plots werd ze stevig bij haar elleboog gegrepen door de diender.
“Geen vieze snollen hier op Het Kwel!” baste hij.
Hij wenkte de arrestantenwagen die Laetitia al eerder op de kade had gezien. Onder veel omhaal werd ze erin gesmeten. Er zaten al drie vrouwen - overduidelijk hoeren - te wachten. Twee van hen waren al wat ouder, ze hadden hun pokdalige huid dichtgeplamuurd met poeder en hadden knalrood geschilderde lippen. Ze stonken naar lijflucht en goedkoop bloemetjeswater. Laetitia ging zo ver mogelijk van hen af zitten.
Plots schokte de wagen en zette zich in beweging. Over de keitjes ging het naar het corps de garde van de nachtwacht. De vier werden met slagen en schoppen naar de kamer van de wachtmeester gebracht.
De drie prostituees gaven meteen toe dat ze hoeren waren en beloofden de wachtmeester een heel bijzondere nacht als hij hen vrij zou laten. Hij glimlachte en knikte. Dit was precies wat hij zich voorstelde. Hij gaf een ondergeschikte de opdracht ze naar een andere kamer te brengen voor een later, diepgaand onderzoek.
Zodra de vrouwen verdwenen waren, wendde hij zich tot Laetitia die met stijgende woede alles had aanschouwd.
“Het kan toch niet, dat dat canaille zo, zo… Ze moeten gecorrigeerd worden. Niet in hun hoerenstreken bevestigd!”
Van kwaadheid kon ze niet meer uit haar woorden komen.
De wachtmeester had onverzorgde bakkebaarden die met een grote s-bocht overgingen in zijn knevel. Zijn kin was ongeschoren. Hij grijnsde met de kop van een varkensboer. Hij had waterige oogjes van de drank. Laetitia kende hem vaag, alleen van gezicht. Het was een bootwerker die tijdens de Bataafse Opstand zijn kans had geroken en nu iets bij de nachtwacht had kunnen worden. Hij stonk naar jenever en uien. Onder zijn uniformjas droeg hij een sjerp in de revolutionaire kleuren rond zijn glorieuze buik. Hij had een groezelige witte pantalon aan en was overduidelijk linksdragend: hij kon zijn ogen niet van haar borsten afhouden.
“Laten we het over jou hebben.”
Zijn vingers speelden met de rozet op de driekante steek die hij op een lessenaar had liggen.
“Ik ben Laetitia van Soomeren, Ik ben de voorzitster van het Damescomité!”
“Je bent net zo’n domme snol als die drie. Je liep hier in je eentje, in dunne kleren van een of ander frulstofje waar je bijkant doorheen kunt kijken. Mijn beste wijffie d’r nachtgoed is nog niet zo dun. En dan zou jij geen stoephoer zijn?”
Laetitia wist dat ze had gezweet, ze wierp een snelle blik op haar eigen lijf: ze kon haar borsten, haar roze tepels ontwaren, ze meende zelfs haar vrouwelijkheid te kunnen zien. De adem stokte in haar keel.
“Ik zal...”
“Jij zult niks. Je zult straks in het openbaar, hier op de binnenplaats gegeseld worden. Dertig slagen met de bullepees op de blote kont staan voor dit vergrijp. Dat was het verzoek van het Damescomité.”
Dat klopte, bedacht Laetitia met schrik. Op de derrière nog wel om het extra afschrikkend te maken, maar bloot, daar wist ze niets van.
“Mijn goede naam gaat naar de knoppen!” riep ze verschrikt. “Ik kan me nergens meer vertonen!”
De wachtmeester haalde ongeïnteresseerd zijn schouders op. “Dat is mijn pakkie-an niet.”
“Kan ik het niet afkopen?” vroeg ze.
“Er moet een vrouw straf gehad hebben,” antwoordde de wachtmeester. Hij schudde gedecideerd zijn hoofd.
“Maar in het geheim dan, zonder toeschouwers. Valt er niets te schikken?”
“Het Revolutionair Comité heeft verboden dat er geheime bestraffingen plaatsvinden.”
“Maar wat dan? Ik ga dood, ik ga dood van de bespottingen en de hoon als de mensen het horen.”
Ze had het zich nooit kunnen voorstellen maar ze liet zich op de knieën zakken en knielde handenwringend smekend: “Alstublieft?"
De wachtmeester raspte met zijn nagels over de stoppels op zijn kin. “Met bedekt gelaat misschien?” stelde hij voor.
“O ja, als dat kan?”
“Voor honderd goudguldens kan alles.”
“Hònderd?” Het was meer dan ze Trees in een heel jaar gaf.
“Graag of niet. Ik ga niet onderhandelen.”
Laetitia stond op. “Dat moet dan maar.”
De wachtmeester haalde zijn schrijfgerei te voorschijn en liet Laetitia een schuldbekentenis van honderd gulden schrijven. Hij borg het papier zorgvuldig in een laatje en deed dat op slot.
Hij stond op en zei: “Laat ik maar snel beginnen, vanavond heb ik nog wat revolutionair opvoedkundig werk te doen met de andere dames.”
“Dat zijn geen dames. Sletten, hoeren, teven...” snoof ze. “Wijven, heel anders dan ik!”
“Tut-tut. Rangen en standen bestaan niet meer.”
Hij liep om de lessenaar heen, pakte de jurk van Laetitia en trok hem in een snelle beweging omhoog over haar hoofd, zodat haar hele onderlijf bloot kwam tot aan de ceintuur direct onder haar borsten. Hij bond de jurk boven haar hoofd met een stuk touw samen. Laetitia was naakt en tegelijkertijd gevangen in haar eigen jurk. Ze voelde de hand van de wachtmeester over haar lichaam.
“De kuthaartjes geschoren, zie je wel, een echte hoer.”
Hij haalde een vinger over haar vrouwelijkheid.
“Een natte gleuf, dacht ik het niet…”
Ze rilde.
Nu pas viel het Laetitia op dat ze van buiten een stem hoorde die verdacht veel op de stem van Treesje’s vrijer leek. Hij riep de mensen op om voor een paar stuiver de tuchtiging van een temeier te komen zien. Er was geschuifel te horen, dus moest er behoorlijk veel volk op af gekomen zijn.
De wachtmeester leidde haar aan de knoop van het touw waarmee haar jurk was samengebonden door een gang naar de binnenplaats waar vrolijk geroezemoes was te horen.
Toen ze de plaats op kwam, was het een paar tellen het doodstil tot de mensen begonnen te fluiten en te gillen. En te lachen. Laetitia huiverde van verontwaardiging. Ze probeerde voor te stellen hoe ze er nu uitzag, zo gebogen voortgetrokken, onder haar oksels en boezem spiernaakt, alleen witte kniekousjes en haar sandalen. Iemand liet even zijn hand over haar buik gaan. Een ander kneep in haar billen.
Ze moest op een verhoging gaan staan met haar achterste naar de mensen. Ruw werd de knoop bij haar hoofd naar beneden getrokken zodat ze ver voorover gebukt stond. Het touw werd ergens aan vast gemaakt zodat ze niet meer rechtop kon staan.
Ze voelde dat de wachtmeester naast haar kwam staan.
Hij schraapte zijn keel om harder te kunnen praten: “Burgers en burgeressen van Essem. Hier zien we een stoephoer die het laatste decreet van het Revolutionair Comité naast zich neer heeft gelegd. Het is een vrouw uit wat ooit de hogere stand was, nu is ze een gewone burgeres, ja lager, veel lager: ze is niet beter dan een geile teef die een reu zoekt. Ze tippelde op Het Kwel. Voor het geld hoefde ze zich niet te grabbel te gooien, dus deed dat smerige wijf het door haar geilheid.”
De wachtmeester hield even op. Hij draaide haar een beetje.
“Ter lering van haar en vermaak voor ons wordt ze nu gegeseld met de bullepees. Aanschouw haar witte reet. Om te laten zien dat de oude adel niets anders is als een gewone burger...”
Hij deed haar billen uit elkaar. “Ze poepen door hetzelfde gat.”
Met zijn duimen deed hij ruw haar schaamlippen uit elkaar. Laetitia kon met moeite een verontwaardigde kreet onderdrukken; ze mochten haar stem niet horen, dan zouden ze kunnen weten wie ze was.
“Ze piesen door dezelfde gleuf. Een doodgewoon ordinair wijf dus.”
De mensen lachten. Laetitia meende ook een paar vrouwenstemmen te kunnen horen, eentje klonk als Treesje, maar dat kon ze niet zijn, want Treesje had geen verlof de deur uit te gaan.
De wachtmeester kneep in haar billen. “Die blijven niet meer zo wit. Die worden rood, en later krijgen ze blauwe plekken: tezamen de kleuren van de revolutie! Zoals het hoort.”
Mannen joelden.
Een moment gebeurde er niets tot Laetitia iets hoorde suizen, de bullepees voelde neerkomen en een gillende pijn door haar billen trok. Ze kneep haar benen samen en boog diep door. Ze gilde en schudde met haar billen. Omdat ze niet over haar billen kon wrijven, schudde ze uit armoe maar billen heen en weer.
De toeschouwers applaudisseerden.
De volgende slag deed zo mogelijk nog meer pijn. Ze huppelde op en neer.
De derde. Ze kreeg binnen het omhulsel van haar jurk een soort versuffing, die vreemd genoeg niet onaangenaam was. Ze kneep haar benen samen. Een reeks slagen striemde neer.
Het zal de tiende, elfde slag geweest zijn. Deze deed nu anders pijn, ze voelde een soort afwezigheid. Alsof haar hoofd niet langer bij haar eigen lijf hoorde, alsof het iemand anders betrof. Ze voelde de slag zeker wel, ze gilde nog steeds, maar tegelijk onderging ze soort verdoving. Ze voelde ook verwarring, angst, kwaadheid, vernedering. Verwarring voornamelijk.
De volgende slag. Ze was in een andere wereld van pijn terechtgekomen. Naast de pijn: totale versuffing, afwezigheid. Het kon haar niet meer schelen.
Ineens voelde ze nattigheid langs haar benen. Ze wist dat ze voor het zicht van minstens vijftig mannen en een paar vrouwen pieste als een vaars in het weiland. Ze hoorde het water klateren. De zaal lag dubbel. De mannen sloegen zich op hun dijen. Laetitia geneerde zich zo diep dat ze alle schaamte ver voorbij was.
In een soort verdoving onderging ze de resterende slagen. Plotseling hielden de slagen op. De mist klaarde op, ze voelde zich weer teruggolven naar de werkelijkheid.
Maar ze was er nog niet, de wachtmeester had nog niet voldoende verdiend.
Met tevreden stem brulde hij: “Mochten er onder de aanwezigen burgers of burgeressen zijn die nog iets willen toevoegen aan deze wijze les: voor een stuiver het stuk mogen ze met de hand een pets uitdelen.”
Even was het geluid te horen van mannen die opstonden en gerinkel van geldstukken. Ineens voelde ze een harde pets op haar kont. Het regende nu klappen. Harde klappen, zachte klappen, maar geen die de pijn van een bullepees ook maar in de verte benaderende. Eeltige handen, gemanicuurde handen.
Toch bloosde ze diep in haar mousseline gevangenis. Dit was de ongewassen massa, het grauw dat vroeger snel opzij ging en in de goot diep boog, de groezelige pet eerbiedig in de hand, als zij in haar karos voorbij reed.
Een vrouwenhand petste venijnig. Soms kneep een hand in haar billen, een man probeerde zelfs een vinger ìn haar te steken. Ze hoorde beledigingen en oneerbare voorstellen. Minder en minder handen voelden ze. Na een goed kwartier kwamen de kwellingen tot een einde.
De wachtmeester wachtte tot de mensen vertrokken waren en leidde Laetitia terug naar zijn kantoor. Hij maakte het touw los.
“En nou gauw naar huis, en niet langs Het Kwel, begrepen?”
Laetitia knikte zwijgend, ze voelde een vreemde verlegenheid die ze nooit eerder had gekend, pakte haar omslagdoek die nog op zijn lessenaar lag en sloeg die snel om.
Ze liep zo snel ze kon door de donkere nacht naar haar huis. Gelukkig was het pikdonker, dus niemand zou haar herkennen, mocht ze een kennis tegenkomen. De koelte van de nacht voelde zacht aan haar schroeiende billen.
Thuis wachtte Treesje op haar, het leek alsof de meid gerend had, ze was een beetje buiten adem. Had zeker met haar vent liggen vozen.
“Ha, mevrouw, gaat u zitten. Ik zal gelijk chocola inschenken.”
“Nee, dank je. Ik ga direct naar bed.”
“Gaat u toch eerst even zitten!”
Ze keek ietwat geamuseerd, het brutale wicht.
Zitten? Met haar zere billen? In geen drie dagen.
“Nee, ik ga direct naar boven, naar bed.”
Treesje kon een glimlach niet onderdrukken.
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?