| Gepost op zondag 08 april 2018 - 06:20 pm: | 
|
|
Alice gaat op kamers en is blij dat ze van de regels van haar ouders af is. Maar haar vader is niet de enige die vindt dat spankings goed zijn voor haar.
Eindelijk eindelijk eindelijk! Ik ging dan eindelijk uit huis. Niet dat ik al zo oud ben, achttien nog maar, en ik studeer nog niet eens, maar toch: eindelijk weg van mijn strenge ouders, helemaal mijn eigen gang gaan.
Ik had er bij de hospiteeravond meteen al een goed gevoel over. In een studentenflat in het centrum was een kamer vrij gekomen, best wel duur, maar omdat ik nog altijd in de prullenwinkel werk kan ik dat makkelijk betalen. Maar twee huisgenoten om bad- en woonkamer mee te delen, heel aardige mensen. Liza is een eerstejaars studente psychologie. Sportief, vlot, knap, spontaan, zo”n meid waar je jaloers op kan worden omdat ze zo leuk is, maar op de goede manier: niet arrogant of zo, maar heel aardig. Bart is een rustige, wat oudere jongen, studeerde al lang niet meer, maar had er geen behoefte aan om een eigen woning te zoeken. Hij vond het juist leuk om gezelschap te hebben.
De vacature was voor een huisgenoot m/v, of wat dan ook er tussenin, maar vanwege de hoge huurprijs hadden er maar vijf mensen gereageerd. Ik heb ze niet gezien, maar toen ik er kwam hospiteren klikte het meteen met Liza en Bart. Ik vertelde over de winkel waar ik werkte, dat ik maar niet kon kiezen wat ik wilde studeren en dat ik al lang op mezelf wilde wonen, zonder ouders aan wiens regels ik me moest houden.
Ze snapten helemaal wat ik bedoelde, Liza had hetzelfde gehad, al waren er natuurlijk in huis ook regels waar je je aan moest houden. Zo was er een schoonmaakrooster, maar dat maakte me allemaal niet uit, dat hoorde er bij. Toen ik wegging zei ik nog dat het me echt leuk leek om hun huisgenoot te worden en nog diezelfde avond belde Liza dat de kamer voor mij was als ik nog steeds wilde. Ik sprong een gat in de lucht.
Het pijnlijkste moment was het vertellen aan mijn ouders. Ze wisten natuurlijk dat ik naar kamers aan het kijken was, en stonden daar ook achter, maar het ik wist dat het toch emotioneel zou worden, dat hun eerste kind het huis uit zou gaan (ik heb nog een broertje van 16). En dat klopte. Mijn moeder omhelsde me, zei “gefeliciteerd lieverd” en barstte toen in huilen uit.
Mijn vader omhelsde me ook, pakte me bij mijn schouders, keek me aan en zei “het moest er een keer van komen” en kuste me op mijn voorhoofd.
“Alice, je bent oud genoeg om deze beslissing te nemen,” zei hij daarna, met een brok in zijn keel, “maar weet je zeker dat je hier aan toe bent?”
Ik knikte. “Ja pap, ik weet het zeker.”
Toen ik dat zei, wist ik het ook echt zeker.
“En wanneer vertrek je?”
“Over twee weken.”
Hij zuchtte. “Het zij zo.”
De weken tot de verhuizing waren hectisch, maar ook vertederend. Nooit in mijn leven heb ik zo ervaren hoe het is om de dochter van je ouders te zijn. Mijn moeder knuffelde me elke keer als ik haar ergens in huis tegenkwam en vroeg me elke dag wat ik “s avonds wilde eten. Mijn vader deed alles voor me: hij regelde een busje voor de verhuizing, verfde mijn nieuwe kamer, hing er gordijnen op en kocht zelfs een nieuw bed voor me: een twijfelaar.
Ook legde hij me voor ieder wissewasje over de knie.
“Maar pap!” riep ik dan, als ik over zijn schoot lag, “ik bedoelde het helemaal niet verkeerd!”
“Dat kan wel zijn,” zei hij dan, terwijl hij met zijn hand of met de haarborstel hard op mijn blote billen sloeg, “maar nu is er nog iemand die je over de knie kan leggen als je het nodig hebt, straks is die er niet meer.”
Daar had hij dan wel weer een punt. En ik snapte ook wel dat hij het er echt moeilijk mee had dat ik vertrok.
Ook mijn broertje zocht me opeens veel vaker op dan anders. Hij vond het altijd al leuk om zijn grote zus te plagen maar nu greep hij echt elke gelegenheid aan om me in mijn kont te knijpen. Normaal geef ik hem dan een klap, nu hield ik het meestal maar bij een “ik ook van jou”.
Over de dag van de verhuizing is weinig meer te melden dan het goed ging en het afscheid “s avonds best emotioneel was. Mijn vader, moeder en broertje hadden alle drie geholpen met sjouwen en kasten in elkaar zetten e.d. en voordat ze wegging heb ik ze alle drie doodgeknuffeld.
Maar toen ze weg waren dacht ik: ik ben vrij!
Een week na de verhuizing voelde het al alsof ik we drie jaar woonde. Elke avond at ik met Liza en Bart. We kookten om de beurt en deden samen de afwas, keken soms “s avonds een film, we dronken bier en wijn en we praatten alsof we al jaren vrienden waren. Het was fantastisch.
Op vrijdagavond vroeg ik, uit nieuwsgierigheid: “waarom hebben jullie eigenlijk mij gekozen als huisgenoot?”
Zonder dat ik het verwachtte moest Liza toen heel hard lachen en riep: “Je had de mooiste kont!”
Ik begreep de grap niet helemaal en werd een beetje rood, maar ik lachtte maar een beetje mee en zei: “nee toch, dat was het toch niet?”
Bart grinnikte toen en zei: “Dat gaf de doorslag.”
“We moeten haar niet zo plagen,” zei Liza toen. “We vonden je gewoon heel leuk. Maar toen je de deur uit was na je hospiteergesprek, was het eerste dat Bart zei: wat heeft die een mooie kont!”
Waarom ik er serieus op in ging, weet ik niet, maar ik zei: “Ik vind dat ik wat dikke billen heb.”
“Niks mis mee,” zei Bart lachend.
“Heb je mij toen ik kwam hospiteren dan ook op mijn kont gekozen?” lachte Liza.
Bart probeerde een heel serieuze blik op te zetten, deed alsof hij nadacht en zei: “Nee.”
“Niet eens!?” riep Liza lachend, quasi beledigd.
Ze stond op, draaide haar billen, die strak in een zwarte legging zaten, naar hem toe en gaf zichzelf een klap op rechter bil.
“Is er iets mis met mijn kont?”
“Dat kan ik zo niet beoordelen,” zei Bart grijnzend.
Liza zuchtte. “Goed, voel dan.”
Bart legde zijn hand op haar kont en voelde.
“Niks mis mee,” zei hij, en hij gaf haar een tik op haar bil.
“Dat wilde ik even horen,” zei Liza.
Ze ging weer zitten en keek naar mij.
“Toen Bart een keer dronken was vertelde hij dat hij vond dat de plek van de vrouw niet het aanrecht was, maar over de knie van een man.”
“Dat vindt mijn vader ook,” zei ik.
Ik vertelde er maar niet bij dat Daniël, mijn baas in de winkel, dat ook vindt.
“Legt jouw vader je over de knie?” vroeg Liza.
Ik knikte. “Tot een week geleden. Nu niet meer, want nu ben ik uit huis.”
Ik stak mijn armen in de lucht en riep “Yes!!”
“Dat hoor je niet vaak meer,” zei Liza. “Ik kreeg weleens een tik als waarschuwing, maar meestal gewoon huisarrest.”
“Kreeg je vaak straf op je billen?” vroeg Bart aan mij.
Ik aarzelde even. Best vaak, als je de spankings van Daniël en mijn collega Linda op mijn werk mee zou tellen, maar dat hoefden ze niet te weten.
Ik haalde mijn schouders op.
“Dat hing af van hoe ik me gedroeg. Alleen de laatste twee weken dat ik nog thuis woonde wel vaak, maar dat kwam gewoon omdat mijn vader toen wist dat ik zou vertrekken en hij bezorgd om me was, of ik het wel aan zou kunnen en zo. Maar ja, zo zijn ouders. Ik moet ze maar even bellen om te zeggen dat het goed gaat. Dat heb ik de hele week nog niet gedaan.”
Ik stond op en pakte mijn telefoon uit mijn zak.
“De hele week nog niet? Stoute meid,” knipoogde Liza en ze kneep me snel even in mijn bil.
“Doe maar gauw dan,” zei Bart. Ik liep naar mijn kamer.
Ik belde met mijn ouders. Mijn moeder was dolgelukkig dat ik iets van me liet horen en bedolf me onder de vragen. Hoe ging het met me? Hoe waren mijn huisgenoten? At ik goed? Hoe was werk? Lukte het met de was? Enzovoort. Mijn vader kwam na mijn moeder aan de lijn. Hij was kalm, maar zei meteen: ik zou het op prijs stellen als je wat vaker zou bellen, Alice. Je weet hoe snel je moeder zich zorgen maakt.
Ik schaamde me een beetje, maar was blij dat ik had gebeld, al was het dan zo laat.
Om half elf “s avonds zat ik in mijn pyjama op bed filmpjes te kijken op mijn telefoon. Ik moest de volgende dag weer op tijd uit bed om te werken. Er werd op mijn deur gekopt en ik riep “Binnen!”
Bart stapte de kamer in en ging links naast me op bed zitten.
“Heb je je ouders gesproken?” vroeg hij.
“Ja,” zei ik.
“Wat zeiden ze?”
“Mijn moeder vroeg me het hemd van het lijf, het was maar goed dat ik belde!”
Bart knikte.
“Logisch, ze waren natuurlijk ongerust omdat je niks had laten horen. Dat was niet goed van je, Alice.”
“Nee, klopt,” gaf ik toe. “Mijn vader zei ook nog dat ik sneller iets moest laten horen.”
“Als het had gekund, had hij je een flink pak voor je billen gegeven,” zei Bart.
Ik haalde mijn schouders op. “Misschien, weet ik niet,” zei ik.
“Ik weet het wel zeker,” zei Bart, “en het was terecht geweest ook.”
“Misschien,” zei ik weer.
“Je hebt duidelijk nog moeite met de verantwoordelijkheid om op jezelf te wonen. Daarom lijkt het me een goed idee als je nog regelmatig over de knie gaat.”
“Wat?!” riep ik. “Nee hoor, daar ben ik net van af!”
Hij wist natuurlijk niet dat ik op mijn werk nog regelmatig op mijn billen kreeg.
“Ja,” zei Bart. “En wat doe jij?” Hij keek me streng aan. “Je laat je ouders stikken. Daar verdien je straf voor, Alice.”
Voordat ik hier iets op kon zeggen, pakte hij mijn arm en trok me met één beweging over zijn schoot. Hij draaide met zijn linkerhand mijn arm op mijn rug en daar lag ik, zoals ik al zo vaak over mijn vaders, en Daniëls, schoot had gelegen. Zijn rechterhand rustte op mijn kont. Ik begreep toen dat hij het meende en wist wat er ging gebeuren, maar ik probeerde er nog onderuit te komen.
“Je hoeft me echt niet te straffen, Bart. Alsjeblieft? Ik zal het nooit meer doen, ik zal mijn ouders voortaan om de dag opbellen!”
“Daar gaan we zeker voor zorgen,” zei Bart met een stem die ik nog niet van hem kende.
En toen begon hij me op mijn billen te slaan. Hard en langzaam, van de ene bil naar de andere en weer terug. Ik voelde het meteen goed, want de dunne stof van de pyjamabroek en mijn slipje boden maar weinig bescherming.
“Wil je alsjeblieft ophouden?” riep ik.
“Ja,” zei hij, “als jij je lesje geleerd hebt.”
Hij ging harder slaan en iets sneller. Pats Pats Pats Pats Pats!
“Dit kan je niet doen!” riep ik. “Je bent mijn vader niet en mijn baas niet!”
Bart hield op met slaan. “Je baas niet?” vroeg hij.
Shit kut gotver. Mijn grote mond ook. Dat had hij niet mogen weten. Ik zei niks.
Bart gaf me een harde klap op mijn kont.
“Geef antwoord Alice. Straft je baas je ook op deze manier?”
“Au! Ja, als ik iets verkeerd doe.”
“Aha,” zei Bart, “er zijn dus meer mensen die vinden dat jij straf op je billen nodig hebt. Wie nog meer?”
“Niemand,” zei ik.
Bart begon weer met spanken. Hard en snel nu, op mijn arme billen.
“Stooooooppp!!! Alsjeblieft!” riep ik.
“Wie nog meer Alice?” vroeg Bart dreigend, terwijl hij mijn billen bleef bewerken.
“Au! Alleen Linda, mijn collega!!! Au!”
Pats pats pats pats pats pats!!!
“Niemand anders?” Pats Pats Pats Pats Pats!!
“Neeeee, verder niemand, alleen Jeroen, een vriend van mij één keer om te oefenen voor zijn vriendin! Dat was het, echt! Verder niemand!”
Pats pats pats pats pats pats!!!
“Jawel,” zei Bart, “vanaf vandaag sta ik ook in het rijtje!” Pats pats pats pats pats pats!!!
“Je bent een stoute meid, Alice, dat zoveel mensen je discipline moeten bijbrengen. Nu weet ik zeker dat je dit pak slaag verdient.”
Hij sloeg nog een paar minuten door. Hoewel mijn kont wel wat spanking kan hebben, deed het al best pijn. Toen hij ophield, haalde ik opgelucht adem. Bart liet mijn arm los.
“Ga maar van mijn schoot af,” zei hij.
Dat liet ik me geen twee keer zeggen. Ik ging naast het bed staan en wreef over mijn gepijnigde billen.
“Zei ik dat je over je billen mocht wrijven?” vroeg Bart.
Ik stopte meteen met wrijven. “Nee...”
“Je dacht toch niet dat ik al klaar was met je? Ga op je buik over het bed liggen, met je benen over de rand.”
“Alsjeblieft,” begon ik, “ik beloof...”
“Nu!” zei Bart e hij gaf me een ferme tik op mijn kont.
Ik gehoorzaamde en voelde hoe in deze houding mijn kont omhoog stak. Bart ging naast me op bed zitten en ik voelde hoe hij mijn pyjamabroek omlaag deed en daarna ook mijn slipje. Hoe had ik ook kunnen denken dat ik NIET op mijn blote billen zou krijgen.
“Je billen zijn al mooi rood,” zei hij, “maar nog niet rood genoeg.”
Hij keep me even in mijn bil. “Klaar, Alice?” vroeg hij.
Ik knikte. Ik wist dat er geen ontkomen aan was. Hij deed zijn hand omhoog en begon me weer op mijn billen te slaan. Harder nog dan eerst, door de houding waarin ik lag en hij zat, kon hij goed uithalen en me op elke plek op mijn kont goed raken. Hij sloeg weer bil om bil, hard en snel, maar vooral hard. Pats pats pats pats pats pats!!!!!! Ik probeerde op mijn tanden te bijten maar het lukte niet. Ik riep het al snel uit van de pijn.
“Sorry!” riep ik. “Het spijt me echt! Ik zal het nooit meer doen!”
Maar hij zei niks meer, hij sloeg alleen maar, minuten, die wel uren leken, lang.
Toen hij eindelijk stopte stonden de tranen in mijn ogen. Meisjes met billen die minder gewend zijn aan zo”n pak slaag, hadden allang liggen huilen.
“Denk je dat je je lesje hebt geleerd Alice?” vroeg Bart.
Ik knikte hevig. “Ja Bart,” zei ik.
“Misschien wel, misschien niet,” zei hij. “Maar dit is de eerste keer dat ik je spank en ik wil dat je dit pak voor je billen niet licht vergeet. Ik wil zeker weten dat jij vannacht op je buik slaapt.”
Ik durfde me niet te verroeren. Ik zag uit mijn ooghoeken hoe hij van mijn nachtkastje mijn haarborstel pakte. Mijn houten haarborstel. O shit...
“Je krijgt er 100 met je eigen borstel, Alice,” zei Bart, “en ik wil dat je ze telt.”
Ik zei niks. Hij gaf me een harde klap op mijn bil met de borstel.
“Begrijp je dat Alice?”
“Au!! Ja, Bart...”
Hij haalde uit en sloeg. PETS!!! “AU!!! Eén.” PATS!!! “AU!!! Twee...” PATS!!! “Drrrrriiiieeee!!”
Hij sloeg hard. Bij drieëntwintig begon ik te huilen. Bij honderd zat ik er volledig doorheen.
“Het spijt me zo!” huilde ik. “Het is mijn eigen schuld. Ik zal het nooit meer doen!”
Ik meende het. Ik wist dat het mijn eigen schuld was, dat ik dit pak slaag dubbel en dwars had verdiend.
“Ik geloof je,” zei Bart. “Droog je tranen maar en sta op.”
Dat deed ik. Ik hield mijn handen voor mijn kruis, maar Bart keek er niet naar.
“Ga in de hoek staan,” zei hij, met je handen op je hoofd en je neus naar de muur.
Ik zei niks, deed gewoon wat hij zei.
“Twintig minuten blijf je zo staan,” zei Bart.
Hij liep naar de deur van mijn kamer en deed hem open. “Liza!” riep hij naar de gang, kom eens naar de kamer van Alice!”
Het schaamrood kleurde mijn kaken, maar ik durfde niks te zeggen, of ook maar om te kijken. Beter van niet zelfs.
Ik hoorde Liza de kamer binnenkomen en roepen: “Is dit echt gebeurd of ben ik aan het dromen?! Haar kont is vuurrood!”
“Alice had vandaag een goed pak op haar billen nodig,” zei Bart tegen Liza. “En ze weet dat ze vanaf nu gespankt wordt als ze zich niet goed gedraagt.”
“Wat een goed idee!” riep Liza.
Ze liep naar me toe en kneep me in mijn kont. Ik had de neiging om een meter de lucht in te springen.
“Je kan je maar beter gedragen voortaan,” zei ze in mijn oor. “Meisjes met billen als die van jou hebben maar weinig nodig om over de knie te gaan.”
Daarna gaf ze me een harde pets op mijn billen, die ik heel goed voelde!
“Ja Liza,” zei ik zacht.
“Ik zei toch dat je haar op haar kont had uitgezocht,” lachte Liza naar Bart.
“En jij moet ook uitkijken voortaan,” zei Bart. “Denk maar niet dat jij niet over de knie kan.”
“Dan ga ik maar gauw slapen!” riep Liza.
Ik hoorde dat Bart haar nog snel een klap op haar kont gaf.
Twintig minuten waren ruim genoeg om te beseffen dat ik weer eens mijn verdiende loon had gekregen.
Ik had weer eens alleen aan mezelf gedacht.
Ik zou nu echt proberen mijn leven te beteren. En het was aan mij was en aan niemand anders om te bewijzen dat ik, ooit, zonder spankings zou kunnen.
Ik had er een hard hoofd in.
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
Verhalen 
Verhalen
»
Het huis uit 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?