waarin Lisa een nieuw thuis krijgt
De zolder was geweldig. Een aparte slaapkamer met brede ramen, een ruim gedeelte waar ze een bank en een tafel kon neerzetten, een piepklein keukentje en er was zelfs een douche aanwezig. Ze had gruwelijke verhalen gehoord over studentenkamers, maar dit was de eerste die ze bezocht en het beviel haar prima. Terwijl al haar vrienden in te kleine kamers zouden studeren en alles moesten delen, kon zij gewoon een hele zolder voor zichzelf houden, met alles erop en eraan. Het enige waar ze over inzat was de prijs. Die was absurd laag. Ze zou minder betalen dan haar vriendinnen die maar in een enkele kamer zouden trekken.
“Wat vind je ervan?” vroeg de eigenaar van de zolder.
Hij had zichzelf voorgesteld als John en was met zijn 63 jaar niet de jongste meer. Hij had een bierbuik, was kalend en zijn houding straalde een soort gezag uit. Toch had Lisa het idee dat ze het wel met de man en zijn vrouw -die nog beneden zat- zou kunnen vinden.
“De kamer is prachtig,” zei ze, “Ik vraag me alleen af hoe het kan dat de prijs zo laag is.”
John schonk haar een glimlach zonder enige vreugde erin.
“In feite krijg je een verdieping, in plaats van een kamer. Er zijn aparte voordeuren dus hoeven we elkaar niet vaak te zien en je hebt hier alles wat je nodig hebt voor de komende paar jaar om te studeren. Ik kan me voorstellen dat je vragen hebt.”
Lisa knikte en volgde de man, die naar een bankstel liep wat er al stond en nam plaats.
“Mijn vrouw en ik hebben zelf geen kinderen. We wilden het wel, maar het ging nu eenmaal niet en dan houdt zoiets al snel op. Dus hebben we besloten om de jeugd op een andere manier te helpen, door ze een fatsoenlijk onderkomen aan te bieden op het moment dat ze uit huis gaan. Echter zijn we ook erg streng.”
John liet zijn ogen over Lisa”s lichaam glijden, tot ze het een beetje ongemakkelijk vond.
“Wat voor opvoeding heb je gehad?” vroeg hij tenslotte.
“Normaal, denk ik,” antwoordde Lisa overdonderd door zo”n vraag.
Er viel even een korte stilte, waarbij ze aan haar blonde haar friemelde en zocht naar iets om te zeggen. Uiteindelijk was het John die als eerste zijn mond open deed.
“Ik zal er niet omheen draaien: mijn vrouw en ik geloven in ouderwetse straffen. Dat wil zeggen dat als jij een huisregel breekt, of we merken dat je je studie niet goed aanpakt, of simpelweg gewoon brutaal bent, je onmiddelijk een pak slaag op je blote billen krijgt.”
Lisa staarde hem met open mond aan. Ze snapte ineens heel goed waarom deze kamer zo weinig kostte. Waarschijnlijk zou ze hier meer in de gaten worden gehouden dan thuis, en dat was nu net waar ze geen zin in had. Maar toen ze dacht aan haar vriendin, en de smerige kamer waar die in zat, draaide haar maag ook bijna om. Misschien was dit zo slecht nog niet. En tenslotte had ze bij haar vader ook meerdere malen over zijn knie gelegen. Weliswaar toen ze een jaar of 12 was, alweer 8 jaar geleden, maar toch. Het kon nooit zo vreselijk zijn.
En wie zei dat ze ooit straf zou krijgen? Ze kon tenslotte goed leren en was zelden brutaal. Ze zou gewoon extra goed moeten oppassen.
“Oke,” zei ze twijfelend.
John keek haar goed aan.
“Oke? Je snapt dus dat je hier ouderwetse billenkoek zal krijgen van zowel mij als mijn vrouw? En je zal het goed voelen ook, daar kan je vanuit gaan.”
Lisa knikte.
“Ik begrijp het, maar ik neem aan dat het niet nodig zal zijn.”
John liet zijn vreugdeloze lach weer horen.
“Daar vergis je je lelijk in.”
Binnen een maand had ze haar ouderlijk huis vaarwel gezegd en was ze de zolder betrokken. John en zijn vrouw, Bet, hadden haar van harte welkom geheten en de eerste paar dagen haar geholpen om wegwijs te worden in de buurt. Ze hielp Bet met de boodschappen, die last van haar rug begon te krijgen en de zware tassen niet meer goed kon dragen, en John liet haar de snelste route naar de universiteit zien, waar ze over een aantal weken zou beginnen.
Al met al was Lisa heel tevreden. John had haar wel een lijstje gegeven met regels, maar die had ze achteloos op tafel gegooid en was inmiddels verloren gegaan tussen alle spullen die ze nog moest uitzoeken en een plekje moest geven.
Ze woonde een week op de zolder, toen ze Johns harde voetstappen op de krakende trap hoorde. Er werd geklopt en de deur ging open. Lisa keek op van haar tijdschrift.
“Goeiemorgen John. Is er iets?”
John keek allesbehalve vrolijk. Eigenlijk keek hij nogal streng. Ze kreeg er een apart gevoel in haar maag van.
“Het is twee uur, allang geen ochtend meer. Kom je pas net uit bed?”
“Ja, het werd nogal laat vannacht,”
Lisa gaapte en rekte zich uit.
“Dat hebben we gemerkt. Je was pas om vier uur vannacht thuis, terwijl we de regel hebben dat je om elf uur binnen bent tenzij je iets anders afspreekt,” zei John duister.
Opeens voelde ze zich angstig worden.
“Dat wist ik niet,” stotterde ze, “Het spijt me. Ik zal voortaan op tijd zijn!”
“Hoezo wist je dat niet?” vroeg John, “Het staat in de regels die we je hebben gegeven.”
Lisa voelde haar gezicht rood kleuren.
“Ik heb ze nog niet gelezen. Ik ben ze kwijt,” fluisterde ze. John zag er inmiddels bijna furieus uit.
“Dat is ook niet raar. Deze dozen staan er al een week en je hebt ze nog niet uitgepakt,” foeterde hij.
Lisa kromp in elkaar bij het horen van zijn harde stem en de woede die er doorheen kwam.
“Het spijt me,” zei ze zachtjes.
John sloot de deur, liep naar de dichtstbijzijnde stoel en nam plaats.
“We hebben het hierover gehad, jongedame. Hierkomen.”
Trillend op haar benen stond Lisa op. Haar mond was kurkdroog en houterig schuifelde zijn kant op.
“Het spijt me echt. Ik zal de regels lezen en alles opruimen. Geef me nog een kans,” smeekte ze.
Een blik van John en ze wist dat het geen enkele zin had om te protesteren.
“Broek en onderbroek helemaal uit. Je shirt mag je voor nu aanhouden,” commandeerde John.
Met trillende vingers schoof Lisa haar pyjamabroek naar beneden. Toen ze de dunne stof van haar string vastpakte, twijfelde ze even.
“Opschieten!” brulde John.
Ze schrok en trok het snel uit. Met haar handen probeerde ze zichzelf zo goed mogelijk te bedekken terwijl het schaamrood op haar wangen stond. John leek echter geen haast te hebben.
“Nu ga je me netjes vragen om je te straffen.”
Meende hij dat? Alsof dit nog niet vernederend genoeg was.
“Mag ik straf?” vroeg ze zacht.
Ze schrok toen zijn vlakke hand haar billen raakte en verloor bijna haar evenwicht.
“Zo vraag je dat niet. Opnieuw.”
“Mag ik alstublieft straf, meneer?” piepte ze nu.
Zijn hand raakte haar weer, op precies dezelfde plek. Ze voelde het gloeien.
“Ik zal je deze keer helpen, maar daarna nooit meer,” zei John, “‘Ik ben een erg stout meisje geweest. Zou u me alstublieft een flink pak slaag op mijn blote billen willen geven, meneer?’ Nu jij.”
Lisa kon wel door de grond zakken. Ze wist zeker dat ze zoiets nooit uit haar strot zou krijgen.
“Ik ben een erg stout meisje geweest. Zou u me alstublieft een flink pak slaag op mijn blote billen willen geven, meneer?”
John glimlachte breed en trok haar zonder iets te zeggen over zijn knie. Haar handen steunden op de grond, terwijl haar voeten in de lucht zweefden en haar billen hoog op zijn schoot lagen. Ze schaamde zich zo vreselijk, dat ze bijna begon te huilen.
“Ik ga je straffen tot ik denk dat je je lesje hebt geleerd. Omdat dit je eerste keer is, zal je alleen in deze positie met mijn hand krijgen,” hoorde ze John zeggen.
Ze bleef stil.
Zijn hand kwam hard neer op haar billen en ze schrok weer.
“Wat zeg je dan?”
“Ja meneer,” piepte ze.
Een tweede klap op haar billen.
“Goed zo. Vanaf nu noem je me alleen nog ‘meneer’ en Bet alleen nog maar ‘mevrouw’. Begrijp je dat?”
“Ja meneer.”
-klets, klets, klets-
De eerste klappen regenen neer op haar witte billen. Lisa beet op haar lip. Sloeg haar vader vroeger ook zo hard? Ze kon het zich niet herinneren. John sloeg snel, hard en regelmatig. Links, rechts, en zo maar door. De eerste minuut wist ze het nog vol te houden, daarna ging in een reflex haar hand beschermend naar haar billen. John pakte hem stevig vast en drukte hem op haar rug. Ondertussen sloeg hij onvermoeibaar door.
Lisa trappelde met haar benen, maar ook daar had hij een oplossing voor, door simpelweg zijn been over die van haar te leggen. Ze had een fout gemaakt door hier te komen wonen, besefte ze nu.
“Stoute meisjes zoals jij, komen niet onder hun pak slaag uit, jongedame. Dat ga je vanzelf merken,” hoorde ze John zeggen.
Ze beet weer op haar lip en voelde haar billen gloeien. De pijn trok door haar hele lichaam en laat haar sidderen. Na nog een minuut kwamen de eerste tranen. Ze probeerde ze weg te knipperen maar de pijn was te hevig. Schaamteloos begon ze te huilen.
“Au!” gilde ze, “Stop astublieft!”
John sloeg door, ditmaal harder. Lisa probeerde los te komen maar hij had haar te stevig beet. Het enige wat ze kon doen, was met haar billen wiebelen, maar al snel had ze door dat dit haar geen goed deed.
“Het spijt me,” gilde ze weer.
De tranen stroomden over haar wangen terwijl haar billen zonder stoppen gemarteld werden. Ze snotterde, kreunde en smeekte maar alles wat ze deed, liet John koud. De minuten kropen voorbij. Na een tijdje snikte ze alleen nog wat, terwijl haar billen onder vuur lagen. Ze liet haar hoofd hangen en liet de straf over zich heenkomen.
John had gelijk gehad. Ze had niet zo zorgeloos met de regels om moeten gaan en ze had gewoon meteen alles moeten uitpakken. Ze had dit pak slaag meer dan verdiend.
John gaf nog een laatste klets op haar billen en stopte toen.
“Overeind en kniel voor me neer.”
Voorzichtig krabbelde ze overeind. Haar handen schoten automatisch naar haar billen, die gloeiden en twee keer zo groot als normaal leken te zijn. Ze knielde neer, snikte nog even en keek met grote ogen naar hem op.
“Het spijt me zo erg, meneer. Dank u wel, dat u me gestraft heeft,” fluisterde ze. John keek nog altijd onverbiddelijk op haar neer.
“Ik hoop dat je je lesje geleerd hebt, meisje. Je gaat nu die dozen uitpakken en om vijf uur precies kom ik terug om te controleren hoe ver je bent. Als het me niet zint, mag je kennis maken met de haarborstel.”
Hij stond op en liep naar de deur.
Voordat hij wegging zei hij nog: “De rest van de dag mag je doorbrengen zonder je broek aan.”
De deur viel met een klap dicht.
Lisa wreef over haar pijnlijke billen.
Uitgeput, maar op een rare manier voldaan, begon ze even later aan het uitpakken.
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
Verhalen 
Verhalen
»
De kamer 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?