Onverholen gevoelens
Een ongeremde romance
Lees eerst Proloog en Hoofdstuk 1 van Anna: een ongeremde romance
Hoofdstuk 2
Onverholen gevoelens
Ik kwam die nacht redelijk aangeschoten en nog steeds behoorlijk uit mijn normale doen thuis. Diep in gedachten verzonken liep ik naar de op een houten paal geplaatste postbus en viste ik mijn post op. Terwijl ik langzaam het stapeltje post doorkeek, liep ik over de valreep naar de lage toegangsdeur van mijn woonboot.
Binnen in de woonkamer was het erg benauwd en daarom schoof ik het brede schuifraam zo ver mogelijk open. De metalen hor aan de buitenzijde van het raam kwam deze weken goed van pas. Blind staarde ik over het donkere water van de Gein. Voortdurend flitsten alle gebeurtenissen van die avond als een YouTube filmpje door mijn hoofd. Maar het opnieuw beleven van die snel verspringende beelden maakte me niet echt rustiger. Ongemerkt druppelde het verraderlijke elixer van zoet verlangen steeds verder mijn zenuwcentrum binnen en had zich met het verstrijken van de uren meedogenloos tot in de verste uithoeken van mijn hongerige lijf verspreid.
Ik hing het intrigerende agendablaadje met een magneetje op de koelkast en vond en passant achter de witte deur nog een ontdooide entrecote, een restantje gele rijst en een bakje voorbewerkte salade. Ik stalde de onderdelen voor het avondmaal uit op het aanrecht en pakte een koekepan. Gedachteloos keerde ik even later het vlees met regelmaat om in de bruisende boter en constateerde op de automatische piloot dat het vetrandje langzaam bruin kleurde.
Ik had de afgelopen jaren verschillende keren geprobeerd een nieuwe relatie op te bouwen. Maar om de een of andere reden wilden die pogingen steeds geen stand houden. Ik werd te gemakkelijk ogenblikkelijk verliefd en wist inmiddels ook wel, dat die gevoelens tegelijkertijd mijn grootste valkuil waren. Meestal herinnerde ik me na de eerste enerverende dagen of hooguit weken al snel weer het beeld van de ideale partner dat ik nog steeds voor ogen had. Met als uiteindelijk resultaat dat ik met geen van de uitverkorenen voor een meer duurzame relatie had willen kiezen.
Ik kon slechts feitelijk vaststellen dat ik de persoon Anna nog volstrekt onvoldoende kende om op dat moment welke conclusie dan ook te trekken. Dat gold zowel voor haar uiterlijke verschijning als haar karakter. Als ik eerlijk was naar mezelf voldeed ze fysiek niet meer helemaal aan het modelfiguur, zoals ik dat ooit in mijn adolescentie voor mezelf geboetseerd had. Daarbij had ik de lat van het ideale uiterlijk overigens wel erg hoog gelegd. Anderzijds realiseerde ik me ook dat veel vrouwen op wat latere leeftijd nog moeilijk volledig aan dat droombeeld zouden kunnen voldoen. En uit de ervaringen van mijn eerdere relatiepogingen had ik eerlijk gezegd ook al wel kunnen constateren dat een wat minder fręle figuur minstens zo opwindend en sexy kon zijn.
Wat me in Anna’s gedrag met name intrigeerde, was haar directe initiatief en doelgerichtheid om iets duidelijk te maken. Ik had in de afgelopen jaren best wel vrouwen ontmoet, die goed in staat waren om te laten doorschemeren dat ze enige interesse in mijn persoon of op zijn minst in mijn lijf hadden. Een dergelijke letterlijk doortastende benadering als van Anna had ik echter nog niet meegemaakt. We hadden zelfs nog geen woord met elkaar gewisseld.
Wat me ook bezig hield was de ogenschijnlijke vanzelfsprekendheid waarmee ze mijn komst in het gangetje had afgewacht. Het leek alsof ze er van tevoren op rekende dat ik zou verschijnen. Voor de zoveelste keer probeerde ik de kostbare detailbeelden en bijbehorende gevoelens terug te halen.
Het signaal van de magnetron met de opgewarmde rijst schudde me onverwacht wakker en ik kon nog net voorkomen dat mijn entrecote onbedoeld in de categorie ‘very overdone’ belandde.
Ik betrapte mezelf erop dat ik nog een keer extra naar de koelkast terug liep voor een overbodige tweede dressing, waardoor ik voor de zoveelste keer het typisch vrouwelijke handschrift aan een minutieus onderzoek kon onderwerpen.
Naarmate de middag vorderde voelde ik de spanning in mijn maag toenemen. Ik controleerde voor alle zekerheid of er wellicht nog meer “Taveernes” bestonden in Amsterdam, behalve het mij bekende eetcafé in de buurt van het Leidseplein. Ik bedacht uitgebreid waar ik de auto het beste ’s avonds in de buurt zou kunnen parkeren.
Aan het begin van de avond stond ik tijdenlang twijfelend voor de klerenkast om een keuze te maken uit een vlot, maar niet overdreven opvallend overhemd en een sportieve broek en ik ging in mijn laden zelfs op zoek naar een sportief ogende nieuwe slip. Herhaaldelijk vroeg ik mezelf vermanend af waar ik eigenlijk mee bezig was, maar tegelijkertijd voelde ik me toch ook vreemd kinderlijk uitgelaten en opgewonden.
Het internationale nieuws op de televisie trok onopgemerkt aan me voorbij en ik was blij dat ik kort na 19.00 uur geen nieuwe uitvluchten meer hoefde te bedenken om de nutteloze tijd te doden.
Zodra ik Amsterdam binnenreed werd het verkeer al snel drukker en het verbaasde me dat ik zonder al te veel problemen een parkeerplaatsje vond in een smalle zijstraat van de Stadhouderskade. Ik wandelde rustig weer terug richting het centrum en genoot met volle teugen van de gezellige drukte op straat en de aangenaam aanvoelende eerste koelte van de vroege zomeravond. Mijn horloge gaf aan dat ik nog ruim voldoende tijd over had en ik besloot om een kleine omweg te maken alvorens in de richting van mijn eetbestemming te gaan.
Ik stak via een zebrapad de drukke kade over, passeerde een brede brug en slenterde op mijn gemak in de richting van het altijd gezellig drukke Leidseplein. Een dubbele tram kwam net ijzig piepend tot stilstand bij de halte en ontdeed zich van een gevarieerde lading reizigers, die zich onmiddellijk alle kanten uit verspreidde.
Achter op het plein gaf een Aziatisch ogende vuurvreter onder luide aanmoedigingen en regelmatig applaus een gratis buitenoptreden, terwijl bij de Heineken Hoek een jonge, donkere violiste geconcentreerd de klassieke sterren van de hemel speelde. Temidden van een groepje toeristen bleef ik enige minuten geboeid staan luisteren en beloonde haar ruimhartig met een paar euro. Nieuwsgierig om me heen kijkend wandelde ik langzaam weer verder langs de Balie over het Klein-Gartmanplantsoen richting binnenstad.
Enige minuten later zag ik het eetcafé De Taveerne in de verte opdoemen en ik vertraagde onwillekeurig mijn pas. De oorspronkelijke rust van de wandeling maakte, naarmate ik dichterbij kwam, snel plaats voor een hinderlijke zenuwknoop achter mijn borst en ik ademde diep en laag om de ergste spanning weer wat kwijt te raken.
De grote potten met sansevieria’s achter het hoge raam van De Taveerne belemmerden het zicht om onopvallend even een blik naar binnen te kunnen werpen. Ik haalde nog een keer diep adem en opende behoedzaam de ouderwetse glazen toegangsdeur.
Zodra ik de deur weer achter me had dichtgetrokken speurden mijn ogen nerveus langs de diverse eettafeltjes van het etablissement.
Het was behoorlijk druk binnen en ik was even bang dat ik Anna niet meer zou weten te herkennen. Toch zag ik haar tot mijn opluchting al na enige seconden verderop aan een tafeltje zitten aan het einde van de lange binnenmuur van de eetruimte. Ze had me duidelijk ook gezien en wuifde even vluchtig ter herkenning. Met ingehouden pas liep ik op haar af. Anna stond op van haar stoel en wachtte tot ik vlakbij haar was. Ze droeg een eenvoudig rood jurkje, dat op de een of andere manier haar taille mooi accentueerde. Onwennig pakte ze mijn handen even vast en kuste me vluchtig op mijn wang. Toen wees ze op de stoel tegenover haar. Ik ging langzaam zitten terwijl ik haar voortdurend aan bleef kijken. Ik had op dat moment geen idee hoe deze ontmoeting mijn leven volledig zou veranderen.
“Hallo”, zei ze aarzelend en haar stem klonk wat hoger dan ik in mijn verbeelding eerder had bedacht.
“Hallo Anna. Ik ben Xander. Met de X van Alexander”, antwoordde ik uit gewoonte en ik zag dat ze mijn naam zachtjes voor zichzelf herhaalde.
“Nog bedankt voor je onweerstaanbare uitnodiging trouwens”.
Anna lachte even en ik zag haar gezicht direct wat meer ontspannen. Ze antwoordde vrijwel onmiddellijk.
“Jij ook bedankt, anders had ik hier vanavond helemaal alleen gezeten”.
Even aarzelde ze alvorens te reageren en tegelijkertijd keek ze me een beetje verlegen aan.
“Ik moet eerlijk zeggen dat ik er achteraf zelf ook wel verbaasd over was. Het is echt niet mijn dagelijkse gewoonte om iemand op die manier op te pikken. Helemaal niet eigenlijk. Maar je intrigeerde me vanaf de eerste seconde dat ik je aan de bar zag zitten. Al voordat je naar mij keek trouwens”.
Het leek alsof ze een beetje bloosde.
“En toen je, zoals ik stiekem hoopte, ook nog bij die toiletten verscheen en direct zo spontaan reageerde, wilde ik helemaal meer van je weten”.
Ik knikte en wachtte rustig tot Anna verder zou praten.
De ober onderbrak onverwachts haar volgende ontboezeming en na een kort onderling overleg bestelde ik een fles rode Merlot huiswijn. We zouden de menukaart wat later nog wel verder bestuderen.
“Xander”, mompelde ze en ik zag in haar ogen dat die naam haar kennelijk wel beviel.
“Zullen we beginnen met iets meer van ons zelf te vertellen?”, vroeg ze.
Toen ik instemmend knikte, stokte ze even en kon ze toch niet nalaten om eerst nog nonchalant te vragen of ik wellicht al een relatie had. Ik stelde haar gerust en ze pakte over tafel mijn handen even vast, nadat ze eerst het waxinelichtje opzij had geschoven.
Ze gleed met haar lange vingers zachtjes over de bovenkant van mijn handen.
“Ik had gisteren al wel gezien dat je geen ring droeg”, zei ze wat timide, “maar dat zegt niet zoveel meer tegenwoordig. Woon je ook in Amsterdam?”
Ik knikte en zei dat ik een oude, maar mooie woonboot bezat net buiten de stad. Die opmerking deed het altijd goed en ik zag dat ook Anna onder de indruk leek.
“Misschien krijg je hem nog wel eens te zien”, zei ik er plagend achteraan, maar ze liet zich nog niet tot een reactie verleiden en glimlachte slechts terug.
Anna antwoordde dat ze zelf nabij Diemen aan de Kanaaldijk een huurflat had en we constateerden verrast dat we dan hemelsbreed eigenlijk maar een paar kilometer van elkaar af woonden. De ober bracht de bestelde wijn en nadat ik voor de vorm had voorgeproefd, schonk hij langzaam de eerste glazen in.
“Op een bijzondere avond”, zei ik zachtjes.
We keken elkaar recht in de ogen en brachten bij het flakkerende schijnsel van het waxinelichtje een feestelijke toast uit. De glazen tikten zachtjes tegen elkaar en ik voelde dat de eerdere spanning nagenoeg al uit mijn lichaam was verdwenen.
Anna vertelde dat ze inmiddels alweer geruime tijd werkzaam was op het secretariaat van een jong en dynamisch organisatiebureau in Amsterdam-Zuid en dat ze om die reden ook regelmatig weg was voor representatieve ondersteuning tijdens de uitvoering van allerlei congressen en evenementen. Daarvoor had ze een aantal jaren op de administratie van het AMC in Amsterdam gewerkt.
“Wie was die man eigenlijk waar je gisteren mee uit was?”, onderbrak ik haar nieuwsgierig.
Ze keek me wat van haar stuk gebracht aan.
“Oh sorry; ja natuurlijk, dat had ik eigenlijk eerst moeten uitleggen.”
Anna leunde met haar handen onder haar kin wat verder naar voren. Haar ogen glansden donker in het stemmige licht.
“Dat was Henry. Ik ken hem al jaren en ben zelfs ook een tijdje met hem gegaan. Hij is een nogal aparte, maar ook heel aardige man. Maar we pasten toch uiteindelijk niet echt bij elkaar, al zijn we daarna wel goede vrienden gebleven. Hij houdt volgens mij op zijn manier nog steeds wel van mij. Hij werkte ook in het AMC als analist en is eigenlijk soms best wel wat eenzaam. Daarom vraagt hij me nog wel eens uit voor een etentje in het weekend en hoopt dan stilzwijgend op nog wat meer. Maar hij is een pure workaholic en het laboratorium is volgens mij toch zijn belangrijkste liefde. Hij kan een werkprobleem ook niet loslaten. Vandaar dat ik in die vaste relatie met hem op een gegeven moment afhaakte. Het was voor mij uiteindelijk gewoon niet genoeg en ik had andere verlangens”.
De ober kwam weer langs om voorzichtig te informeren of we al een keuze hadden kunnen maken.
We bestudeerden voor het eerst serieus de menukaart en Anna koos als voorgerecht voor gerookte IJsselmeerpaling op toast en een biefstuk met pepersaus als hoofdgerecht. Ik besloot te gaan voor een garnalencocktail en een ovenschotel van bloemkool, gehakt, uien, kerrie, Old Amsterdam kaas en aardappelpuree. Over een nagerecht wilden we liever nog even niet nadenken. Anna nam een grote slok wijn en vervolgde haar stukje levensverhaal.
“Voor en na Henry heb ik nog wel wat losse vriendjes gehad voor kortere tijd, maar ik vond in hen ook niet echt wat ik zocht. Ik heb zelfs ook nog via dating sites contacten proberen te leggen, maar ook dat was eigenlijk nooit een succes. Ik had meestal geen zin om ermee door te gaan als ik het bij zo’n eerste ontmoeting al niet zag zitten. Misschien ben ik ook niet de makkelijkste persoon in die dingen. Bovendien wilde ik eigenlijk ook andere aspecten van mezelf beter leren kennen, maar ik voelde me nooit zeker genoeg”.
Het lag me op mijn lippen om te vragen wat ze dan wel zocht en waarom ze mij als nieuw proefkonijn had uitgekozen. Maar ik vond het onder de omstandigheden passender om toch eerst wat van mezelf te vertellen. Ten slotte kende ze alleen nog maar mijn voornaam.
Ik vertelde haar dat ik in mijn jongere jaren korte tijd getrouwd geweest was, maar er achter was gekomen dat die relatie een grote vergissing was. Dat ik om die reden besloten had om te scheiden en niet nog jaren in die situatie door wilde sukkelen. Met name omdat ik ervan overtuigd was dat ik door langer te wachten onbedoeld nog veel meer stuk zou maken dan ik op dat moment al deed. Daarna gold ongeveer hetzelfde verhaal als bij Anna. Ik had wel geprobeerd om nog weer andere relaties op te bouwen, maar ik merkte tegelijkertijd dat ik ondertussen ook best wel gehecht was geraakt aan mijn eigen vrijheid en ongebondenheid. Het bleef een soort onnatuurlijke tweestrijd, waarbij je enerzijds behoefte had aan een echte partner, maar anderzijds ook genoeg ruimte en creativiteit voor het behoud van die sensuele spanning wilde. Anna luisterde zwijgend en knikte instemmend bij de laatste constatering in mijn relaas.
Het voorgerecht werd opgediend en we aten een tijdje zonder verder iets te zeggen.
“Wat voor werk doe jij eigenlijk?”, vroeg Anna.
Er lagen alleen nog een paar losse stukjes sla op haar bordje. Ze veegde zorgvuldig met het servet haar mond af alvorens een nieuwe slok wijn te nemen.
“Ik werk bij een verzekeringsmaatschappij als hoofd van de acquisitie”, zei ik en ik zag Anna nogal niet begrijpend kijken.
“Mijn afdeling probeert nieuwe klanten te werven, zowel particulieren als bedrijven. Dat kan gaan om ziektekosten, levensverzekeringen, reisverzekeringen, noem maar op. We proberen als bedrijf in te spelen op nieuwe ontwikkelingen en regelgeving en ook vooral zelf innovatief bezig te zijn. Er is nogal wat concurrentie op verzekeringsgebied de laatste jaren in Europa”.
Ik merkte dat ik mijn standaard verhaaltje afdraaide en kreeg even een hekel aan mezelf.
Bovendien leek het erop dat Anna uiterst onverzekerd door het leven moest gaan, gelet op de verveelde uitdrukking op haar gezicht. Ze keek me met een schuin hoofd aan en reikte naar de fles wijn in het mandje.
“Doe je dat werk al lang?”
Met een uiterst geconcentreerde blik vulde ze onze glazen weer bij.
“Ik ben ooit afgestudeerd in economie en redelijk snel daarna via een oom in de verzekeringswereld terechtgekomen. Na een fusie met een andere maatschappij twee jaar geleden ben ik uiteindelijk op mijn huidige functie geplaatst. Het is vaak behoorlijk hectisch op de afdeling en ik ga soms ook met een delegatie mee naar het buitenland om nieuwe markten of samenwerkingsmogelijkheden te onderzoeken”.
Anna knikte afwezig. Ze bestudeerde haar nagels.
“Wat zoek je eigenlijk echt in een vrouwelijke partner?” vroeg ze, kennelijk als meest logische vervolgvraag en ik slikte even.
Gelukkig werd ik tijdelijk gered door de ober. Hij zette met zorg twee creatief opgemaakte borden voor ons neer en wenste ons nog een smakelijke voortzetting.
Ik keek naar mijn bord en overdacht koortsachtig wat ik haar het beste kon antwoorden. Er schoten verschillende karaktereigenschappen door mijn hoofd terwijl ik afwezig een eerste hap nam van mijn bloemkoolschotel. Ik brandde direct mijn mond aan de gesmolten kaas en probeerde tevergeefs het pijnlijke gevoel tegen mijn gehemelte met een grote slok wijn af te blussen.
Ik keek nadenkend in haar nog steeds vragende ogen en vergat onmiddellijk de mooie volzinnen, die zich zojuist in mijn hoofd hadden gevormd.
“Ik zoek voorlopig eigenlijk een speelmaatje, iemand die lief en aanhankelijk is, maar niet bezitterig en die ook voldoende ruimte voor zichzelf claimt. Iemand met een beetje ondeugende en avontuurlijke inslag en die tegelijkertijd ook weer heel huiselijk kan zijn. Een maatje dat de spanningsboog hoog houdt en dat ik volledig kan vertrouwen. In alle opzichten. Iemand waar ik met ongeremd verlangen naar uitkijk als ze er niet is”.
Ik aarzelde even.
“En iemand die daarnaast ook fysiek nog redelijk voldoet aan mijn vrouwelijke ideaalbeeld”.
Anna keek me na die laatste opmerking met een schuin hoofd en met half toegeknepen ogen aan. Ze fronste haar voorhoofd.
“Maak je niet al teveel zorgen”, stelde ik haar wat gerust. “Anders had ik hier nu niet aan tafel gezeten”.
Kennelijk opgelucht pakte ze opnieuw mijn handen vast. Ze keek me strak aan.
“Xander, het klinkt misschien gek of puberachtig, maar ik moet direct vlinders voelen, anders wordt het niets. Ik heb dat al zo vaak bij mezelf gemerkt en het komt altijd uit. Henry gun ik soms van harte zijn pleziertje omdat hij altijd aardig tegen me is en een lief karakter heeft, maar dat is niet wat ik echt zoek. Ik wil het onbekende in me opzoeken”.
Ze lachte zachtjes, maar ik merkte haar aarzeling.
“En gisteren kwamen sinds lange tijd die vlinders weer onverwachts tevoorschijn. Alleen al door onopvallend naar je te kijken. Ik werd er opgewonden en warm van en misschien ook een beetje roekeloos. En ik had al behoorlijk wat wijn op. Maar ik heb er nog geen spijt van. Ik heb gewoon het gevoel dat we elkaar misschien kunnen geven wat we zoeken”.
Ze boog haar lichaam ver naar voren en we kusten elkaar kort boven de nog volle dampende borden. Haar decolleté liet nog maar weinig te raden over. Er ging een vreemde trilling door me heen. Ik begreep niet precies wat ze bedoelde, maar eigenlijk kon het me ook niet schelen. Ik pakte mijn wijnglas en bracht dat opnieuw naar het hare.
“Op misschien wel een heel bijzondere avond”, zei ik ondubbelzinnig en Anna’s ogen glansden vol instemming.
“Ik zal maar niet zeggen wat ik nu eigenlijk het liefst zou willen”, fluisterde ze.
“Volgens mij zijn de toiletten daar achter in de hoek”, zei ik plagend en Anna bloosde opnieuw weer heel even.
“Ik hou niet van koud eten”, reageerde ze met een blik op de volle borden voor ons.
Ik grinnikte. “Denk je dan dat het zolang zal duren?”
Anna schoot in de lach, verslikte zich prompt in haar eerste hap en kreeg een hevige hoestbui. De tranen liepen over haar wangen en een passerende ober klopte haar bezorgd op haar rug totdat ze haar ademhaling weer enigszins onder controle kreeg.
Ik bood haar galant een grote bonte zakdoek aan. Ze snoot luidruchtig haar neus en kreeg bijna tegelijkertijd opnieuw de slappe lach.
Het duurde even voordat de relatieve rust aan tafel weerkeerde, want de stemming bleef daarna wat plagerig en vooral jolig. We aten ongehaast verder, terwijl we regelmatig reageerden op elkaars toenemend dubbelzinnige opmerkingen. Ik zag met plezier dat Anna met volle teugen genoot van haar zelf geďnitieerde vreemde afspraak.
Ik herinnerde me haar woorden over eerste ontmoetingen en moest onwillekeurig glimlachen. Kennelijk viel ik vooralsnog in de juiste categorie.
Ik begon aan het eind van mijn bloemkoolschotel het effect van de wijn in mijn hoofd toch enigszins te voelen. Omdat ik nog zou moeten rijden vroeg ik voor de zekerheid alvast om een glas water. Anna leek duidelijk niet in te zijn voor de functie van BOB die avond. Ze hield het ongevraagd liever bij de wijn en schonk met opvallend enthousiasme onze glazen steeds weer opnieuw vol. We besloten als toetje gezamenlijk een bananasplit te delen en ik bestelde ter afronding tevens voor beiden een grote cappuccino.
Plotseling excuseerde Anna zich even en verdween in de richting van de toiletten. Ik had vooraf geen stille signalen van haar opgevangen en bleef daarom wat onzeker achter aan tafel. Tot mijn opluchting keerde ze echter al snel weer terug. Ze ging zitten, pakte mijn handen weer over tafel en overhandigde me met een onschuldige glimlach op haar gezicht mijn zakdoek, dacht ik. Pas toen ik beter keek, zag ik dat het een glanzend rood slipje was. Het voelde vochtig aan. Ze knipoogde ondeugend naar me en snoot opnieuw haar neus in mijn zakdoek.
“Pas maar op dat je geen kou vat”, zei ik en Anna proestte het weer uit.
Ik borg mijn kostbare souvenir zorgvuldig op en bedankte haar voor haar gulle geste.
“Dat presentje had ik eigenlijk gisteren al aan je moeten geven”, antwoordde ze en ik dacht onmiddellijk terug aan ons eerste lichamelijke contact in het gangetje.
“Maar die was toch zwart”, merkte ik op en opnieuw viel het me op dat ze toch even bloosde bij de herinnering aan de avond ervoor.
“Nou, met je ogen is in ieder geval niets mis”, zei ze slechts grinnikend.
Toen het dessert arriveerde pakte Anna gedecideerd de bijgeleverde lange lepel. In een gelijkmatig tempo voerde ze me het ijs met slagroom en de stukjes banaan en nam tussendoor zelf ook een evenredig deel voor haar rekening. Ze gniffelde als een bakvis wanneer ik een hap wat onhandig naar binnen werkte. Ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik haar al jaren kende.
We dronken voorzichtig en met kleine teugjes de nog hete koffie en ik vroeg ondertussen om de rekening. Anna stribbelde tegen en wilde persé mee betalen. Ik kon haar er slechts met grote moeite van overtuigen dat die vrijgevigheid deze avond echt niet nodig was.
Ze bedankte me uiteindelijk een beetje gegeneerd en kuste me spontaan vluchtig op mijn mond toen we van tafel opstonden.
Zodra we buiten kwamen, sloeg ik automatisch mijn arm om haar heen. Anna deed hetzelfde en zwijgend wandelden we in de richting van de Prinsengracht. Plotseling stond ze abrupt stil en trok me stevig naar zich toe.
“Heel erg bedankt dat je gekomen bent”, fluisterde ze. Ze kuste me ditmaal een stuk heftiger dan aan tafel. Ik sloeg mijn armen om haar heen en beantwoordde gretig haar hongerige kussen. Als verkleefd stonden we midden op het drukke trottoir als een onverwacht ontstaan vulkanisch eiland, waar de stroom voorbijgangers als aanrollende golven gedwongen omheen bewogen.
“Kom”, zei ik met tegenzin toen een skateboarder bijna tegen ons opknalde.
We liepen een tijd verder door tot we na enig zoeken op de gracht nog een onbezet bankje vonden.
Er woei even een verkoelende bries over het rimpelende water en vanuit een der nabijgelegen grachtenpanden waren flarden van klassieke muziek hoorbaar.
“De Water music suite”, zei ik na enige seconden zonder er eigenlijk bij na te denken en Anna keek me niet begrijpend aan. Ik stak mijn wijsvinger omhoog en zwaaide even mee op de maat van de muziek.
“Van Händel”, voegde ik er voor de zekerheid aan toe.
“Hou je van klassieke muziek?” vroeg Anna en ik knikte.
“Mijn vader had een grote collectie van voornamelijk klassieke langspeelplaten en als we in mijn jeugd dan naar die muziek luisterden, vertelde hij vaak over de achtergronden van de componist en het betreffende muziekstuk. Ik hou ook best wel van hedendaagse muziek, maar soms vind ik het, net als mijn vader destijds, lekker om me terug te trekken met een pianoconcert of een mooie opera”.
De beelden uit mijn jeugd kwamen weer even boven en ik hoorde opnieuw de belerende stem van mijn vader boven de muziek uit. “Let op Xander, de eerste herhaling, hoor je wel?”
Anna staarde in haar eigen gedachten verzonken over het zwarte water en kroop wat dichter tegen me aan. Een halfvolle rondvaartboot passeerde licht ronkend en manoeuvreerde geroutineerd naar de volgende bocht.
“Mijn vader is al lang geleden uit mijn leven verdwenen”, zei ze onverwachts. Ze zweeg even en staarde naar de plek waar de rondvaartboot om de hoek verdween.
“Ik haatte hem”.
Ik staarde haar verbouwereerd aan. Anna keek me intens verdrietig aan.
“Hij was vanaf mijn vroegste herinneringen een vreselijke tiran in huis en helemaal als hij gedronken had. Ik kan me geen enkel leuk moment van hem herinneren, alleen maar dreiging en ruzie. Mijn moeder probeerde me tijdens die driftaanvallen altijd bij hem weg te houden en kreeg dan meestal zelf de volle laag. Hij kon echt vreselijk te keer gaan”.
Ze zuchtte en keek hulpeloos naar me op.
“Ik heb nooit begrepen waarom ze toch nog zo lang bij hem is gebleven. Ik zelf ben als kind meerdere malen van huis weggelopen. Gewoon uit pure angst. Ik haatte hem! Maar toch voel ik hem steeds in mijn hoofd en ik krijg het er niet uit!”
Ik trok Anna dichter tegen me aan en streelde zachtjes over haar uitbundig golvende haarbos. Ze zuchtte opnieuw en staarde met een sombere blik over het spiegelende water. Ik hoopte en bad in stilte dat haar eerdere zo uitgelaten stemming weer snel zou terugkomen.
“Zullen we het beter ergens anders over hebben?”, probeerde ik wat later en ze knikte dankbaar naar me. Haar ogen leken vochtig.
Onder de fluwelen klanken van inmiddels het Concierto van Aranjuez beschreef ik haar in enthousiaste bewoordingen wat meer bijzonderheden van mijn woonboot. Ik zag haar gezicht gelukkig weer geleidelijk opfleuren, toen ik haar verhaalde van mijn eerste wanhopige pogingen om het bloemen- en plantentuintje van mijn voorgangers op dek enigszins in leven te houden. Ik had van huis uit geen groene vingers meegekregen, maar met vallen en opstaan had ik toch bereikt dat ik inmiddels met een gerust hart thuis achter de geraniums kon zitten. Anna lachte zelfs weer een beetje en kneep speels in mijn handen. Ze kroop omhoog en haar gezicht kwam tot vlak bij het mijne.
“Je bent lief,” zei ze slechts en haar vochtige lippen bezegelden die simpele constatering.
We namen alle tijd op de bank om elkaar te verkennen en ik voelde de opwinding voor de zoveelste keer door mijn lichaam slaan. Zachtjes gleed ik met mijn hand over Anna’s dijbeen en haar handen betastten in de tussentijd nieuwsgierig de contouren van mijn gezicht. Ze zuchtte en keek me met grote verwachtingsvolle ogen aan. Ik ademde diep in.
“Wil je die woonboot eigenlijk nog zien?”
“Ik dacht dat je het nooit zou vragen”, antwoordde ze gekscherend en smoorde mijn volgende opmerking met een nieuwe, lange kus.
Terwijl ik de auto op mijn vaste plekje aan de landzijde van het oude jaagpad onder de ruisende populieren parkeerde, liep Anna langzaam observerend over de oever langs mijn trotse bezit. Laag boven het korenveld aan de overkant van het riviertje verscheen aarzelend een halfvolle maan achter de wolken, die de omgeving in een onnatuurlijk melkwit licht zette. Het dek zelf van mijn woonboot was gehuld in een warm gelig veiligheidslicht en achter de patrijspoorten waren ook vaag enige lichtpunten zichtbaar, die bij het invallen van de duisternis automatisch aangingen.
In de auto had Anna niet veel gezegd, maar wel ontspannen en met een tevreden glimlach half tegen me aangehangen. Haar hand rustte nonchalant erg dicht bij mijn kruis.
Ze was met het openbaar vervoer naar De Taveerne gekomen en had het volgens eigen zeggen helemaal aan het lot overgelaten of en hoe ze weer thuis zou komen na haar vreemde initiatief. En dat alles kennelijk slechts op basis van wat vage voorgevoelens.
Ik liep de korte valreep op en opende de oude, lage eikenhouten deur, die toegang gaf tot mijn stalen paleisje. Op de tast zocht ik naar de lichtschakelaar in het voormalige stuurhuis en hielp Anna daarna via een kleine trap naar beneden de lange woonruimte binnen.
“Wauw”, zei ze bewonderend, “wat een ruimte in zo’n schip. Dat zou je niet verwachten”.
Ze aarzelde even.
“Mag ik heel even verder kijken?”
Ik leidde haar met een trots gevoel rond en zag aan haar gezicht dat ze van de ene verbazing in de andere viel. Ze bleef zich verwonderen over de ruimte onder dek en was verrukt over de sfeervolle cederhouten keuken.
Ik bewaarde met opzet de gerenoveerde badkamer voor het laatst en Anna gaf een extatisch gilletje toen ze de drempel overstapte. Eric en Marijke hadden samen met een deskundige lang nagedacht hoe ze de totale ruimte van het schip het beste konden herindelen. Uiteindelijk was er een gedeelte van het ruime vooronder opgeofferd om een groot verlaagd ligbad te kunnen installeren. Aan weerszijden van de badruimte bevonden zich twee patrijspoorten, zodat overdag het licht in sfeervolle banen naar binnen viel. Anna tuurde even nieuwsgierig naar buiten over het donkere water en keek me toen opgewonden aan.
“Wat prachtig allemaal”, zei ze oprecht.
“Je bent echt een bofkont met zo’n apart onderkomen”.
“Laten we nog even naar boven gaan”, antwoordde ik bescheiden en Anna vond moeiteloos zelf de weg terug naar het warme dek.
In de keuken griste ik nog snel een open fles wijn en twee glazen mee. Buiten aangekomen wees ik haar voorzichtig de smalle route langs de reling naar mijn kunstmatige tuintje op het middendek. Anna installeerde zich met wat kussens behaaglijk op de brede schommelbank en keek belangstellend toe, terwijl ik de kurk van de fles af draaide en langzaam de donker kolkende wijn inschonk.
“Op een bijzondere ontmoeting”, zei ik en Anna knikte ingetogen.
Ik nam naast haar plaats op de bank en legde voorzichtig mijn arm over haar schouder. We keken stil uit over het slapende weiland aan de overzijde van het water en tegen de in het bleke maanlicht spookachtig aandoende bomen.
“Wat heerlijk rustig hier”, merkte Anna op. Ze zuchtte hoorbaar.
“Ik heb wel een balkon aan de kant van het kanaal, maar ik heb helaas vrij luidruchtige buren met kennelijk slechte oren, want hun rotmuziek staat meestal keihard”.
Ze nam een grote slok wijn en keek genietend rond.
“Het kan hier anders ook wel spoken in het voor- en najaar”, verzachtte ik de pijn een beetje.
“Maar dit zijn inderdaad heerlijke momenten”. Ik zweeg even en keek haar onverholen verlangend aan.
“En niet alleen vanwege de rust”, voegde ik er daarom nog snel aan toe.
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?