| Gepost op zondag 18 september 2016 - 01:06 pm: | 
|
|
in verwarring, een crisis nabij
Deel 4
“Wie belde er?” vroeg ik hees, met de bedoeling om de stilte te verbreken. Chris dronk zijn mok leeg en zette hem met een klap op tafel.
Zo neutraal mogelijk probeerde ik hem aan te kijken, maar hij liet zich niet om de tuin leiden.
“Jij weet best wie er belde”, antwoordde hij langzaam.
Hij had gelijk.
“Carlijn”, zuchtte ik.
Hij knikte bevestigend.
“Ik dacht dat jullie gisteravond samen naar de bibliotheek gingen”, ging hij verder.
“Maar vandaag zag ik dat het gebouw helemaal niet open is geweest, al vanaf vorig weekend”.
Afwachtend keek hij me aan.
Ik kleurde en keek naar de tafel. Het was ook een smoes geweest.
Ik hief mijn gezicht op en keek Chris recht aan.
“We gingen ook niet naar de bieb, Chris”, gaf ik toe.
Aarzelend speelden mijn handen met een theelepeltje.
Ik zocht een uitweg.
“Wat zei Carlijn allemaal?”
“Ze vroeg hoe het nu ging met je ‘buikpijn’ en of ik je wel genoeg vertroetelde”, antwoordde Chris.
Het sarcasme in zijn stem ontging me niet.
Op mierzoete toon ging hij verder.
“Verder vroeg ze of je haar volgende week weer nodig had om te brengen en weer op te halen”.
Hij haalde diep adem.
“Dus lieve schat, heb ik gezegd dat ik je zeer vertroetel, en dat ik het rijden zelf ook wel kon doen vanaf nu.”
Ik rilde om zijn ingehouden woede en voelde opkomende schaamte in mijn nek prikken.
“En ik heb haar vriendelijk bedankt voor al haar hulp. En nu..”
Bruusk stond hij op, liep naar me toe, en legde zijn handen op mijn schouders.
“.. zou ik graag willen weten waarheen ik je dan zal brengen?
En moet ik je ook weer ophalen, of zal ik je daar laten?”
Zijn laatste woorden sprak hij uit met zijn mond dicht bij mijn oor.
Hij was woedend, zonder twijfel.
Ik greep naar zijn handen op mijn schouders en zuchtte diep.
“Buikpijn?” sneerde hij door. “Heb jij zo’n buikpijn? Daar heb ik nooit iets van gemerkt.
Heb je het nu ook?”
Hij trok zijn handen uit de mijne en legde zijn armen om mijn middel.
“Waar doet het zeer? Hier? Of hier?”
Met zijn beide handen duwde hij links en rechts in mijn zij.
“Chris, hou op!”
Ongeduldig duwde ik zijn armen van me af en wilde opstaan.
Opnieuw kwamen zijn handen op mijn schouders en met kracht duwde hij me terug op de keukenstoel.
“Nee Jos, ik hou niet op,” teemde zijn stem aan mijn oor.
“Ik blijf hier net zolang met jou tot ik weet wat die ‘buikpijn’ van jou inhoudt.
Tot ik weet waar jij met Carlijn heen geweest bent. Net zolang tot ik weet waarom jij Carlijn vertelt dat je buikpijn hebt.
Want ik weet zeker dat je dat niet hebt, of wel?”
Met zijn ene hand greep hij mijn kin en dwong me om hem aan te zien.
“Chris”, piepte ik onhandig.
Wat moest ik nu zeggen?
“Gisteren had ik geen buikpijn, nee, maar nu bezorg je het mij met je boosheid!”
Ik imponeerde hem niet.
Zijn donkere ogen keken dwars door me heen.
“Wat ik wel zeker weet, Josje..”
Opnieuw kwamen zijn armen om mijn middel.
“Wat ik wel zeker weet is dat jij eerder billenpijn zult hebben als ik met je klaar ben. Maar buikpijn? Nee.”
Onverwacht liet hij me los en liep om de tafel heen naar zijn stoel.
“Ik luister.”
De stilte viel zwaar over ons heen. Ik staarde naar beneden op mijn handen. Pijn in mijn billen had ik al, bedacht ik somber. En buikpijn ook zowat.
“Ik wil zwanger worden..”
Het was niet meer dan een gefluister. Mijn onderlip trilde en mijn keel voelde akelig droog aan.
“Wat zeg je?” vroeg Chris. “Ik verstond je niet.”
Ik slikte en ging met mijn tong over mijn lippen.
“Ik wil zwanger worden.”
Chris was niet verbaasd. Hij zette zijn ellebogen op tafel en steunde met zijn kin in zijn handen. Ontnuchterend kwam zijn antwoord.
“Ja. En?”
Opnieuw zuchtte ik. Deze reactie had ik wel verwacht. Het was ook geen nieuws. We waren al zoveel jaren bij elkaar. Al vaker hadden we het gehad over een eventuele gezinsuitbreiding.
Maar voor Chris was het allebei goed. Werd ik zwanger, dan was het geweldig, maar als het niet zo was, kon hij daar ook mee leven.
“Carlijn is gisteren meegeweest naar een arts...”
Mijn stem stierf weg. Ik voelde dat ik mijn man enigszins op het verkeerde been wilde zetten. Beducht als ik was voor zijn reactie hield ik de informatie die ik wilde geven zo sober mogelijk.
“Waarzo? Welke arts?”
Ongeduldig kwam zijn stem.
“Een professioneel arts. Een uurtje rijden hier vandaan”.
Ik draaide om de hete brij heen, maar ik kon niet anders.
Ik voelde me een verdachte die werd onderworpen aan een verhoor.
“Waarom zo ver, Jos? Hebben we hier niet een praktijk in de buurt?
Hier zijn toch ook artsen?”
Niet begrijpend keek hij me aan.
Ik voelde dat ik boos werd. Begreep hij dan werkelijk niets?
“In mijn situatie, Chris, kan ik niet overal terecht, s-n-a-p-j-e-w-e-l?”
Bitser dan ik bedoelde smeet ik hem de woorden toe.
Ik zag aan zijn ogen dat hij mijn woorden woog. Een mengeling van uitdrukkingen op zijn gezicht verraadde zijn gedachten.
“Ah,” mompelde hij begrijpend, “ik geloof dat ik je door heb.”
Weer staarde ik naar mijn handen. Kon hij mij maar een klein beetje meer begrijpen, mokte ik inwendig. Hij wilde ook altijd alles horen. Terwijl ik niet alles wilde zeggen. Zo moe werd ik hier van.
Zijn stem onderbrak mijn gedachten.
“En ik kon je niet brengen? Waarom ging ik niet met je mee, Jos?
Waarom heb je niets verteld?”
Oprechte verbazing klonk door in zijn woorden.
Ik vouwde mijn armen over elkaar en haalde diep adem.
“Chris, het is geen vrouwenarts of zo. Ik ben niet naar een gyneacoloog geweest.”
Mijn stem haperde even. Inwendig foeterde ik op mijn blozende wangen en hals.
“Ik wil het anders, Chris. Ik wil anders leven. Anders dan nu. En dan kinderen er bij.”
Ik keek hem aan. Ongeloof straalde van zijn gezicht.
Maar ik begreep mezelf ook niet. Ik wist alleen dat het niet meer ging zoals het nu was.
“Ik voer gewoon gesprekken, met iemand die mij helpt. Een psycholoog. Ik heb dat nodig om een en ander op een rijtje te krijgen.”
Het was er uit. Ik voelde me wat rustiger worden. Ik legde mijn hand op mijn bonkende hart.
“Hoe lang ga je daar al heen Jos?” klonk zijn stem.
“Gisteren was de tweede maal”, antwoordde ik naar waarheid.
“Ik praat al een poosje met Carlijn, en zij heeft me deze persoon geadviseerd.
Ze gaat met me mee, en als ik wil, komt ze ook bij het gesprek zitten.
Je weet hoeveel Carlijn voor me betekent.”
Het was even stil in de keuken.
“En ik, Jos, beteken ik ook nog wat voor jou?”
Doordringend keek hij me aan.
“Ik weet hier helemaal niets van; je bespreekt dingen met Carlijn waarop ik als jouw echtgenoot recht heb om te weten, en je gaat naar een of andere zielenknijper en legt hem, of haar, je innerlijk bloot, en voor mij doe je je mond niet open?”
Zijn ergernis nam weer toe.
Ik zweeg en staarde uit het raam. Gelaten liet ik komen wat komen zou.
Opnieuw stond Chris op. Met zijn handen in zijn zakken ging hij voor het raam staan, en benam me het uitzicht op het weiland. Ik staarde naar zijn brede rug.
Mijn blik daalde vervolgens naar de keukenla. Het kon wel eens de pollepel worden vanavond, bedacht ik duf. Of ik moest zodadelijk de mattenklopper halen uit de bijkeuken.
Ook goed.
Ik wist dat ik soms een pak rammel nodig had om me beter te uiten naar hem toe. Maar ik kende Chris goed genoeg om te weten dat hij vaak beter naar me luisterde als de lucht geklaard was na een goed pak slaag.
Alleen nu niet. Ik had al tweemaal slaag gevoeld vandaag en toch kon ik hem niet bereiken. Of was het andersom? Kon hij mij niet bereiken?
Onverwacht draaide hij zich om. Hij liep naar me toe en legde zijn handen op de tafel.
Zijn ogen kwamen dicht bij de mijne.
“Wat moet ik nu doen Jos?” vroeg hij met hese stem.
“Wil je slaag? Moet ik je ranselen? Je laten kermen? Moet ik de antwoorden eruit slaan?”
Ik voelde hoe ik huiverde.
Ik beet op mijn lip en voelde tegen mijn wil mijn ogen branden. Onbeholpen schudde ik mijn hoofd en verborg mijn gezicht in mijn handen. Ik begreep niets meer van mezelf.
Chris greep me vast en trok me omhoog uit mijn stoel. Zijn sterke armen kwamen om me heen en hielden me zo stevig vast dat ik dacht
dat mijn ribben zouden breken. Met zijn ene been verschoof hij de stoel waarop ik net gezeten had en toen hij ging zitten trok hij me in dezelfde beweging met zich mee.
Kleintjes zat ik op zijn schoot en verborg mijn gezicht in zijn hals.
Langzaam liet Chris me een beetje los en liet zijn handen over mijn ochtendjas dwalen. Rustig maakte hij het centuur los en duwde de warme badjas van mijn schouders. Toen het op de grond viel, liet hij me opstaan.
“Kom maar”, zei het gebaar van zijn kloppende hand op zijn been.
Ik schudde mijn hoofd.
“Jawel.”
Ik bracht mijn handen naar mijn billen, een automatisme wat ik door de jaren heen had aangeleerd.
Chris verbeet een glimlach, nam mijn handen en dwong me zachtjes over zijn knie.
Verbeten liet ik het toe. Ik ontkwam er toch niet aan.
Dan maar liever snel voorbij.
Langzaam streelde zijn hand mijn billen en troostte de striemen van een paar uurtjes geleden.
“Van jou hou ik, en van niemand anders, hoor je me?”
Onverwacht stopte hij met strelen en sloeg me op mijn billen.
“Van jou wil ik alles weten, en niet via iemand anders, begrijp je dat?”
Weer een tintelende klap. De pijn was intens, mijn billen waren opgezwollen en overgevoelig.
Maar ik dronk ieder woord van Chris in als water.
“Jouw liefde wil ik, en niet van iemand anders, Jos!”
Opnieuw een harde klap, mijn lichaam schokte mee.
Verdriet golfde door mijn keel en vond een weg naar buiten.
“Josje is dom geweest, maar ik vergeef haar.”
Een aantal ferme slagen deden me in luid huilen uitbarsten.
“Soms is een pak rammel geen straf Jos.”
Zijn hand sloeg me van de ene op de andere bil.
“Soms is een pak slaag net een psycholoog!” ging hij verder.
Zijn hand ranselde mijn bovenbenen.
“Hiermee zet ik bij jou meestal alles op een rijtje,” legde hij uit en sloeg onophoudelijk op mijn hete billen en vurige striemen.
“Nooit maar dan ook nooit Jos, kun je ontkennen dat een pak ransel altijd deel uit moet maken van je leven,” doceerde hij me.
“Want dat zul je altijd en met regelmaat nodig hebben!”
Chris sloeg nu langdurig op dezelfde plek.
Ik brulde het uit met lange uithalen.
“Wel, Chris, dat kan ik wel!” riep ik met overslaande stem.
Chris hield op met me te slaan.
Hij vouwde zijn armen over mijn rug en liet me rustig uithuilen.
“Ik kan het wel,” hield ik snikkend vol, terwijl mijn tranen op de keukenvloer vielen.
Chris begon me te strelen, over mijn rug en mijn zere achterwerk.
“Weet je, ik ga je niet meer straffen vandaag.”
Hij masseerde kalmerend mijn nek en schouders.
“Ik ga je een tijdje helemaal niet meer straffen. Ik zal je niet meer slaan.
Je gaat niet meer over de knie.”
Ik luisterde verbaasd naar zijn rustige stem.
“Als deze gestrafte billen weer hun eigen kleur hebben..”
Ik voelde zijn hand liefdevol over mijn achterwerk en bovenbenen strelen.
“Dan blijven ze zo.”
Hij gaf me nog een laatste speelse tik en hielp me toen aan mijn schouders overeind.
Beschaamd bukte ik me om mijn ochtendjas op te rapen. Onder Chris’ onderzoekende ogen trok ik het kledingstuk aan en bond het ceintuur
stevig om mijn middel. Mijn billen gloeiden en brandden.
Dit was dus voor de laatste keer, mompelde ik in mezelf.
Overgave en onderdanigheid kunnen ook zonder zere billen. Gewone mensen doen het ook met gewone woorden, hield ik mezelf voor.
Toen ik klaar was keek ik Chris aan.
Ik sloeg mijn armen om hem heen en ging op zijn schoot zitten.
Hij trok mij tegen zich aan en zei niets meer.
Zwijgend liet ik mijn gedachten de vrije loop.
Ineens was alles anders.
Ik was benieuwd naar mijn nieuwe leven.
Deel 5.
Ik stak mijn handen diep in mijn zakken. Mijn haren waaiden in mijn gezicht. Het was nu echt herfst geworden, bladeren dwarrelden voor mijn voeten. Het rook heerlijk in het bos.
Nu Chris nog niet thuis kwam, kon ik nog even snel wat wandelen onder de kleurrijke bomen. Ik had het eten al voorbereid, het hoefde alleen nog maar in de oven.
Al peinzend stapte ik over een afgewaaide tak.
Het leven kon rare kanten opgaan. Als Chris thuis was en het eten achter de rug, zou ik met hem praten. Morgen was het zaterdag. Een heel weekend lag voor ons.
Meer dan een half jaar was voorbijgegaan, en ik was moe van alle zaken die gepasseerd waren.
Ik was dankbaar dat ik gezond was, ook al was de hoop om zwanger te worden, vervlogen.
En ik mocht wel heel gelukkig zijn met het feit dat ik Chris niet verloren had.
Chris..
Ik bukte om een kastanje op te rapen.
Chris kende mij beter dan ik mijzelf kende. Maar hij had mij de ruimte gegeven om mijzelf te vinden en op een rijtje te krijgen wat ik wilde en wie ik was.
Ik glimlachte in mijzelf.
Met Chris alleen kon ik immers ook heel gelukkig zijn. Hoe lang had ik mij niet blind gestaard op dingen die ik niet had, en waarvan ik dacht dat ze onmisbaar voor me waren.
En dat wat ik wel had wist ik niet te waarderen.
Er blafte een hond achter mij.
O ja, een hond. Chris had me een hondje beloofd, straks voor mijn verjaardag. Hoe vaak zou ik niet hier lopen met mijn nieuwe huisdier, met een tennisbal of een stok om te gooien. Maar deze keer hadden we het samen besloten. En zou hij mij een hondje geven.
Ik trok een gezicht.
Jaren geleden, toen we net een poos getrouwd waren, had ik in een opwelling een huisdier gekocht. Er was een fokker in de buurt met jonge hondjes, en een vriendin van mij had daar een pup gekocht. Onnadenkend en impulsief als ik toen nog was, had ik een mand gekocht en een riem en hondenvoer. Ik had alles goed verstopt in de schuur achter ons huis.
Een dag later had ik een pup gekocht en in mijn armen het huis ingedragen.
“Kijk eens, Chris?”
Ik dook nog wat dieper weg in de kraag van mijn jas.
O, wat was Chris boos geweest.
Een huisdier aanschaffen was iets geweest wat je samen deed, en waar je samen over sprak en waarover je samen een beslissing nam. Resoluut had hij mij in de auto gezet, met de pup op mijn schoot. Eenmaal bij de fokker had hij mij het woord laten doen en had ik met het schaamrood op mijn gezicht hem moeten vertellen dat ik in een opwelling een verkeerde beslissing genomen had. Gelukkig had de fokker niet moeilijk gedaan en het hondje terug genomen.
Eenmaal thuis had Chris uitgebreid de tijd genomen om mij een reprimande te geven. Hij had mij in een hoek gezet in de huiskamer, met mijn gezicht naar de muur.
Ik wist alles nog.
Hij had een stoel gepakt en was vlak achter mij gaan zitten.
Of ik wel begreep wat ik gedaan had. Of was ik wellicht vergeten dat ik een echtgenoot had, en wist ik wel wat dit inhield in mijn dagelijkse leven.
Opnieuw trok ik een gezicht. Chris kon zo prekerig doen.
Maar ik had al snel ontdekt dat ik zijn preken flink kon inkorten als ik gehoorzaam ja en nee antwoordde op zijn vragen en een berouwvolle houding aannam.
De affaire met de pup eindigde in elk geval met het feit dat Chis opgestaan was en mijn broek had losgeknoopt en naar beneden had getrokken tot op mijn knieën.
Wat had ik mij gegeneerd toen hij ook mijn onderbroek naar beneden had gedaan. Toen kwam zijn hand om mijn bovenarm en lag ik het volgende moment als een klein meisje over de knie. Volgens Chris was dit de beste manier om mij iets te leren. Door middel van vele harde klappen op mijn blote billen.
Chris sloeg niet alleen hard, maar het duurde ook zo lang. Hij sloeg altijd net zo lang totdat ik niet meer stribbelde en het gelaten over me liet komen.
Ik had me vaak voorgenomen om alles zo deemoedig mogelijk te ondergaan.
Meestal probeerde ik om vanaf het begin niet te spartelen en tegen te stribbelen maar dat lukte me nooit; de pijn en de schaamte en de vernedering maakten me altijd boos, waardoor ik terugvocht zoveel ik kon.
Maar ik heb het nooit gewonnen.
Aan het eind van mijn pak slaag was ik moe van mijn verzet, had hij mijn beide polsen op mijn rug in zijn sterke greep, had ik schrijnende en gloeiende billen en hingen mijn haren berustend over mijn hoofd totdat ze bijna de grond raakten.
Meestal huilde ik van spijt en wilde ik het alleen nog maar goed maken.
Als ik mij zo overgaf liet Chris mijn polsen los en mocht ik rustig bijkomen. Hij streelde mijn bezwete rug en zei kalmerende woordjes. Daarna liet hij me opstaan en op zijn schoot zitten.
Maar ja..
O ja, en dan nog die keer, dat ik de auto gepakt had.
Ik sloot even mijn ogen. Ja, dat was wel heel erg geweest.
Opnieuw voelde ik schaamte opkomen.
Ik had geen rijbewijs maar had wel lessen gehad. En ik had een boodschap moeten halen terwijl het zo hard regende. Dus had ik snel even de auto genomen richting de supermarkt en snel weer terug. Als Chris in zijn studeerkamer was gebleven had hij nooit wat gemerkt, maar helaas, hij stond me op te wachten. Toen ik netjes geparkeerd had was ik roerloos achter het stuur blijven zitten.
Ik gruwelde nog als ik er aan dacht.
Chris had het portier opengerukt en mij uit de auto getrokken.
Zo de schuur in.
Al mijn kleren had hij van mijn lijf getrokken en had mij daarna koud en rillend in een hoek gezet. Zonder zich iets aan te trekken van mijn luide protest.
Daar had ik gestaan, naakt, tussen het tuingereedschap en een stapel oude kranten.
De regen had op het dak gekletterd.
Hete tranen had ik gehuild van vernedering en kou.
Ik had moeten wachten tot Chris de boodschappen uit de auto had gehaald en de auto afgesloten had.
Toen hij terugkwam trok hij zijn riem uit zijn broek en had mijn billen daarmee bewerkt totdat ik hees was geworden van het schreeuwen en huilen.
Al die tijd had hij gedaan of hij mij niet hoorde, vanwege het kletterende lawaai van regen en hagel op het dak van de schuur.
Toen de bui over was en het buiten stil werd hield Chris op met slaan.
Mijn billen stonden in brand en alleen mijn zachte hese gehuil was nog hoorbaar.
Chris had me alleen gelaten. Nog een half uur had ik daar moeten staan totdat hij mij kwam halen. Het had een eeuwigheid geleken.
Nog nooit had ik me zo diep geschaamd voor Chris.
Dagenlang had ik nog moeite gehad om hem onder ogen te komen.
En een week lang had ik niet normaal kunnen zitten.
Dit was voor mij de ergste straf die ik ondergaan had bij Chris.
Maar zoiets verschrikkelijk doms doen had ik voortaan wel uit mijn hoofd gelaten.
En ja...
Mijn laatste pak slaag was nu ruim een half jaar geleden.
Chris had woord gehouden.
Hij had me niet meer geslagen. En als er onenigheid was, dan praatten we het uit,
als volwassen mensen.
Ik keek omhoog. De lucht werd donker. Er kwam regen aan.
Ik sloeg een laantje in wat snel naar huis leidde.
Wat had ik me groot gevoeld. Een gewoon leven net als mijn vriendinnen. Want die kregen ook niet op hun blote billen, groot en volwassen als zij waren.
Ondenkbaar.
En er was heus wel eens wat geweest.
Die avond dat de broer van Chris zou komen en ik hem had afgebeld. Hoofdpijn.
Ik haalde mijn schouders op.
Ik had geen hoofdpijn gehad, maar ik had geen zin gehad in het bezoek. Chris had me doorgehad, en had me verweten dat ik egocentrisch was geweest.
En een andere keer, toen ik had beloofd zijn schoenen te halen bij de schoenmaker.
Ik was het vergeten.
Daardoor moest hij op oude schoenen naar een receptie.
In zulke gevallen was ik heus niet te beroerd om later even sorry te zeggen.
En Chris accepteerde dat, en daarmee was het klaar.
Ik schopte in een bergje kastanjebladeren.
Ik dacht aan vorige week. Ik had een dure jas gekocht, hij was eigenlijk te duur geweest voor ons budget. Toen Chris de jas zag hangen in de hal had hij gefronst en gevraagd of ik niet wat meer wilde overleggen over onze uitgaven.
Ik was boos geworden. Mijn vriendinnen hoefden ook niet thuis te vragen of ze een jas mochten kopen!
Opnieuw schopte ik een berg bladeren uiteen.
Later had ik spijt gehad van mijn uitval en de jas terug gebracht.
Chris accepteerde mijn deemoedig excuus.
Driftig veegde ik een opkomende traan uit mijn ooghoek.
Chris had gelijk gehad.
Zoals meestal.
Hoe had ik ooit kunnen denken dat ik nooit meer over de knie wilde.
Wat gaf het nou dat anderen daar niet aan deden, zij waren mij niet.
Wat verlangde ik soms naar zijn klappen.
Mijn achterwerk kon gewoon pijn doen door mijn verlangen naar een pak slaag.
Ik betrapte mij regelmatig op het feit dat ik over mijn billen stond te wrijven tijdens het eten koken.
Of dat ik op de maat van het muziekje dat opstond een roffeltje op mijn spijkerbroek gaf.
En hoe vaak draaide ik in de nacht niet op mijn buik om verder te slapen.
Met verlangende billen.
Het was mijn trots geweest wat me weerhouden had om Chris te vragen om een pak slaag.
Om toe te geven dat hij gelijk had gehad en mij beter had gekend dan ik zelf.
Hoe moeilijk was het soms om zo trots te zijn.
Ik snikte zachtjes in de kraag van mijn jas.
Ik was bijna thuis. De eerste regendruppels vielen op mijn haren.
Vanavond na het eten.
Opnieuw nam ik het mij stellig voor. Al moest ik er voor op mijn knieën.
Ik zou vragen om een pak slaag. Op mijn blote billen.
Ik huiverde.
Wat als Chris nee zei?
|
|
|
om mee te beginnen
Verhalen 
Verhalen
»
In verwarring, een crisis nabij 
billekoek zijn hand op haar bil gedeelde pijn 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?