Leer het klappen van de zweep
Zij: Hoor ik het nou goed? Zei hij echt zomaar plotsklaps ‘Trek al je kleren uit’? Ze is in verwarring gebracht. Niet dat ze een dergelijke vraag niet verwacht had. Het is vooral omdat die zonder aanleiding uit het niets lijkt te komen.
Vanmorgen was ze veel vroeger opgestaan dan ze op een zaterdag gewend was. Hij had haar precies verteld welke trein ze moest nemen en op welk station hij haar af zou halen. Ze droeg de felgele sjaal die hij haar had gestuurd losjes om haar schouders. Het was eigenlijk nog te warm voor een sjaal. Daaraan en aan de beschrijving van zichzelf zou hij haar gemakkelijk moeten herkennen. Nadat ze was uitgestapt, drentelde ze wat rond op het perron, op het stuk tussen de poortjes en de uitgang. Na een paar minuten stond ze er alleen en voelde ze zich een beetje ongemakkelijk. Ze voelde een vreemd mengsel van opluchting en spanning toen hij er aan kwam lopen. Flink kalend, grijs, maar wel met een vriendelijk gezicht dat direct vertrouwen inboezemde. Hij schudde haar hand en stelde zich voor: ‘ik ben je Meester’. Ze antwoordde: ‘hallo, ik ben Lara, je student’.
Ze had verwacht dat hij haar naar een auto zou brengen, maar in plaats daarvan liepen ze samen op. Hij vroeg haar het hemd van het lijf over haar studie, over de vakken waar ze moeite mee had en de tentamens en werkstukken die ze had verknoeid. Ze vond dat vreemd, want ze had dat alles al uitgebreid via Skype aan hem verteld. Maar door zijn begrijpende houding en vriendelijke glimlach voelde ze zich langzaam steeds beter op haar gemak. Je kon wel merken, dacht ze, dat hij gewend was om met studenten om te gaan. Dat merkte ze ook telkens, als ze met een smoesje probeerde om zichzelf in een wat beter daglicht te stellen. Hij prikte daar onmiddellijk doorheen. Na het voltooien van zijn proefschrift zat hij nu al meer dan dertig jaar in het onderwijs. Hem zou ze niets wijs kunnen maken.
De bestemming bleek een oud maar goed onderhouden winkelpand te zijn. Twee etalages, waarin ze kunstwerken uitgestald zag staan. In het midden een deur. Die bleek toegang te geven tot een klein gangetje met rechts een garderobe en daarachter een deur die naar een toilet leek te leiden. Nadat ze beide hun jas hadden opgehangen, leidde hij haar naar de andere deur. Hij hield deze voor haar open en ze kwam in een knusse kamer met middenin een grote tafel en daarachter een bureau met twee computerschermen, een scanner, een printer en daarnaast een stapel boeken op de grond. Aan de kant van de etalage hield vitrage de blikken vanaf de straat buiten. De andere wanden bestonden, op de deur en twee kleine doorgangen na, geheel uit tot de nok toe gevulde boekenkasten, die van de vloer tot aan het hoge plafond rezen. Hij liet haar plaatsnemen aan de tafel en bood haar koffie aan.
Terwijl ze beide van hun koffie genoten, spraken ze wat over koetjes en kalfjes. De sfeer was heel gemoedelijk en ze begon zich al af te vragen of ze zich geen verkeerde voorstelling van de ontmoeting had gemaakt. Tot hij opstond om de lege kopjes naar achteren te brengen. Voordat hij door een van de doorgangen in de boekenkasten verdween, had hij het gezegd: ‘Trek al je kleren uit’.
Hij: Ze is mooier dan ik dacht. Volslank had ze gezegd, maar dat viel wel mee. Een brunette met een prettig gaaf gezicht; niet knap maar wel een gezicht waar je graag naar kijkt. Heel onopvallend gekleed (nou ja, op die gekke gele sjaal na dan). Met haar lengte tot net boven zijn schouders was ze maar weinig korter dan hij. De rest van haar lichaam kon hij pas een beetje beter beoordelen, nadat hij haar jas had aangepakt. Niet slecht. Hij zou het later nog beter bekijken. Geen haast. Zondagavond gaat ze pas weer. Dat wil zeggen, als ze niet eerder vlucht.
Tot nu toe had ze zich precies zo gedragen, als hij had geschat. Hoe ze zou reageren op de woorden die hij sprak, toen hij met de koffiekopjes naar de keuken liep, durfde hij niet goed te voorspellen. Ze zou waarschijnlijk eerst aarzelen, om daarna traag te doen wat haar was gevraagd. Zijn stem had niet onvriendelijk geklonken, maar wel heel beslist. Precies de intonatie die hij zich voor had genomen.
In het keukentje waste hij eerst de kopjes en een paar glazen. Na ze afgedroogd te hebben, zette hij ze in het aanrechtkastje. Alles op zijn dooie gemak. Hij moest haar vooral tijd gunnen. Voor hij terugliep zette hij de cd-speler zachtjes aan. Amy Winehouse. Geen idee of ze daarvan houdt.
Zij: Eerst was ik in verwarring, maar toen besloot ik toch maar te doen wat hij had gevraagd. Ik rekte wel. Zeker toen ik schoenen, trui, broek en T-shirt had uitgetrokken. Ik wilde dat hij terug kwam, en me door zijn aanwezigheid aanmoedigde. Ik begon er zelfs aan te twijfelen, of ik hem goed had verstaan. Ik trok mijn kniekousen uit en legde ze op het hoopje kleren op de stoel waar ik net nog had gezeten. Welke meid van twintig kleedt zich uit voor een man van zestig? Zij! Ze moest dus wel gek zijn. ‘Quod erad demonstrandum’. Dat zei haar vroegere vriendje altijd, als ze zei: ‘ik moet wel gek zijn, want ik hou van jou.’ Hij was de eerste die haar op dit spoor had gebracht. Hun seks was altijd miserabel geweest. Dat kwam, zo bleek later, omdat hij niet van haar droomde, maar van klappen die ze hem op zijn billen zou geven. Het liefst terwijl ze daarbij stevig in zijn ballen kneep. Ze had het een paar keer geprobeerd. En ja, hij kwam erna geweldig klaar, als ze zijn lid in zijn mond stak en er stevig aan sabbelde. Maar zij bleef onbevredigd achter. Als hij weer weg was, vingerde ze zichzelf. Steeds vaker en steeds intensiever dacht ze daarbij aan zichzelf als de ontvanger van klappen. Toen ze hem voorstelde om elkaar om en om te slaan, haakte hij af. Haar slaan, dat kon hij gewoon niet. Nu was ze al weer twee jaar alleen. Twee jaar waarin ze, zelfbevrediging daargelaten, volkomen droog had gestaan. Toch was het beslist niet uit wanhoop, dat ze dit contact had gezocht. Dat kwam door Kwashi. Kwashi was een jaargenoot van haar. Kwashi was in haar jeugd door haar vader vaak geslagen. Nadat ze als dertienjarige was uitgehuwelijkt, was ze naar Nederland gevlucht. Daar bouwde ze als AMA dankzij lieve pleegouders aan haar toekomst. Het gymnasium ging haar vlot af, maar op de universiteit begon het spaak te lopen. Ze miste de stimulans van de slaag die ze vroeger kreeg, maar kon haar pleegouders daar onmogelijk om vragen. Ze zocht naar alternatieven, vooral op Internet, en was via een chatbox bij deze docent terecht gekomen. Sindsdien gaat Kwashi elke twee weken een weekend naar deze man. Ze ziet er weer gelukkig uit en ze heeft inmiddels met prachtige cijfers haar bachelordiploma gekregen. Kwashi is haar beste vriendin. Het was Kwashi, die haar op dit spoor had gezet. Ze wilde net zo gelukkig en succesvol als Kwashi worden. En daarom is ze nu hier.
Hij: Hmmm. Deze jongedame heeft wel wat training nodig. Ik heb me tien minuten afzijdig gehouden en nu staat ze daar voor zich uit te dromen. Met nog een bh en een slipje aan. ‘Okay jongedame. Je hebt je eerste twee strafpunten voor vandaag al verdiend. Ik ga achter alvast wat dingen klaarzetten, en als ik zo terug kom, dan sta je in de hoek met je handen op je rug. Als een kleuterschoolkind! Maar wel zonder textiel aan je lijf!’
Achter legde ik wat instrumenten op een klein tafeltje. Een lange houten liniaal. Een bamboestaak. Een leren riem. Een lus van telefoondraad, gevat in een handvat. Een platte houten spaan. Een pollepel. Een echte ‘zwartepietenroe’, ooit gekocht in een winkel met carnavalskleding in Den Bosch, laat ik in het kastje liggen. Daar liggen nog veel meer attributen. Zelden dingen die in een seksshop zijn gekocht, want die zijn overdreven duur. Ik heb geen handboeien, maar wel Tryraps en tal van, vaak op de markt gekochte, hondenhalsbanden. Die werken net zo goed en zijn stukken goedkoper. Ik neem mijn meest geliefde exemplaar mee. Een brede leren band met zilverkleurige knoppen. Gemaakt voor een vechthond van het formaat kalf. Die zal prachtig om haar nek staan.
Elk van de zes instrumenten die ik gekozen heb, leg ik bij een cijfer dat op het tafelblad is aangebracht. Ook leg ik daar twee dobbelstenen neer; een rode en een blauwe.
Zij: Daar sta ik dan. Neus in de hoek en handen op mijn rug, alsof ik een klein meisje ben. Anders dan heel vroeger thuis, heb ik nu geen kleren aan. Ik herinner me, hoe ik toen vol angst op de reprimande stond te wachten. Het gevoel dat ik nu heb, herinnert daar vaag aan. Er is echter tegelijk een gevoel van hoopvolle verwachting. Verwachting van wat? Slaag ja, maar hoeveel, hoe hard, waarmee, en wanneer? Ik zweef tussen angst en hoop. Tegelijk zou ik zó graag een vinger tussen mijn benen steken. Ja, ik voel me ook geil. Botergeil, om het maar even plastisch uit te drukken. Ik laat mijn handen op mijn rug… ik durf ze er niet vanaf te halen. Het is best lekker warm in deze kamer. Niet overdreven warm, maar aangenaam. Toch voel ik dat zich zweetdruppeltjes op mijn rug en voorhoofd vormen.
Hij: Ik heb me in de doorgang naar mijn studeerkamer gezet en kijk zwijgend naar de jongedame die in tegenlicht een prachtig silhouet vormt tegen het licht dat door de vitrage naar binnen valt. Ik maak geen geluid. Ze is zich niet van mijn starende blik bewust. Pas na een paar minuten maak ik me los en loop ik onhoorbaar op haar af. De vingers van mijn rechter hand spelen over haar schouders en dan over haar billen. Met één voet duw ik, zonder iets te zeggen, haar benen verder uit elkaar. En weer verder. Tot de afstand tussen haar voeten zo’n zestig centimeter is. Dan gaat mijn hand weer over haar billen. Terwijl er geen woord wordt gesproken, glijden mijn vingers ertussen. Ik voel haar anus, dan de brug tussen haar anus en haar schede. En dan tussen de buitenste schaamlippen door. Mijn vermoeden wordt bewaarheid. Ze is Nat! Nat met een hoofdletter. Als mijn vingers daar iets te lang blijven, dan komt ze klaar!
Ik trek mijn hand terug om haar de halsband, die ik in mijn linker hand heb gehouden, om te doen. Dan pak ik haar handen. Ik plaats ze op haar achterhoofd en trek de ellebogen wat naar achteren. ‘Dit is de eerste positie’, zeg ik haar. ‘Onthoud die’.
Zij: Plotseling voelde ik zijn handen op mijn schouders en daarna op mijn billen. Hij duwde mijn benen uit elkaar en zijn vingers onderzoeken me verder. Als hij tussen mijn schaamlippen door bijna mijn klitje aanraakt, worden mijn benen week. Ik zak bijna op de grond, maar weet me staande te houden. Met veel moeite! Ik moet mijn tanden op elkaar klemmen en ik pas een oude truc toe. Mijn eerste vriendje (ik was twaalf en hij veertien) deed soms rare spelletjes met buurkinderen. Jongens en meisjes die ‘verkering hadden’ kwamen daarbij samen. De meisjes werden onder de jongens geruild. Daarna friemelde elke jongen in de broek van het meisje dat hij had gekregen. De winnaar onder de jongens was de eerste die een meisje liet klaarkomen. De winnaar onder de meisjes was het meisje dat uiteindelijk niet klaargekomen was. Na een keer of zes ging het spel ten gronde, omdat er altijd onenigheid was over de vraag of een meisje nu wel of niet klaargekomen was. Hoe het ook zij, onder de meisjes was ik altijd de winnaar. (Misschien is het spel ook daarom wel gestopt.) Als meisje winnen was gemakkelijk. Ik stelde me voor dat ik boontjes aan het afhalen was, of de vaat aan het drogen, of welke andere doodvervelende taak ik me maar voor kon stellen. Zelfs de meest vaardige vingeraar kon me dan niet laten klaarkomen. Nu denk ik weer aan boontjes, aan de vaat, aan vuilniszakken, aan patat met mayonaise zelfs… Deze vingeraar is echter erg bedreven. Of is het, omdat ik al botergeil ben? Ik krijg het gevoel dat ik door mijn benen ga zakken. Ik voel ze trillen. Heeft hij het ook gevoeld? Zijn vingers, drijfnat inmiddels, trekken zich terug. Over de brug, over mijn anus, tot aan mijn stuitje. Om dan, zacht als een vlinder, van mijn lijf op te stijgen.
Mijn kin wordt opgetild en om mijn nek wordt iets gelegd dat ik niet goed kan zien, maar dat op een halsband lijkt. Dan pakt hij mijn handen en legt die op mijn achterhoofd. Dan trekt hij mijn ellebogen naar achteren, zodat ik vanzelf rechtop komt te staan met mijn borsten vooruit. ‘Dit is de eerste positie’, zeg hij. ‘Onthoud die’. Hij plaatst één hand voor me, ter hoogte van mijn kruis, en één iets hoger op mijn rug. Hij duwt mijn rug wat verder hol. Dan neemt hij de tijd om me op te nemen. Hij corrigeert me nog een keer. Iets rechter op en de rug net iets meer hol. Dan is hij tevreden. Ik hoor hem terug lopen en een stoel pakken. Ik durf mijn hoofd niet te draaien. Ik kan alleen maar aannemen dat hij daar rustig op een stoel zit en me van top tot teen bekijkt. Ik hoop, dat hij tevreden is.
Na enige tijd hoor ik hem opstaan. Zijn handen lijken nu ineens overal te zijn. Niet alleen op en bij mijn billen, anus en tussen mijn schaamlippen, maar ook op mijn schouders en, voor het eerst, nu ook op mijn borsten. Mijn tepels stonden kennelijk al rechtop, voordat hij ze aanraakte. Nu knijpt hij erin, wrijft hij ze, en trekt hij eraan en als het me bijna te veel wordt… dan zijn zijn vingers ineens weer vlinderzacht, of ineens helemaal weg. Dan schreeuwen mijn tepels om aangeraakt te worden.
Ik heb mezelf nooit als een tepelvrouw gezien. Al die jongens, die al op de basisschool je tieten moesten zien, en die er later in knepen of aan sabbelden… het heeft me nooit wat gedaan. Als ik opgewonden was, werden mijn tepeltjes stijf. Zoals ze stijf werden, als ik het koud had. Als ze aangeraakt werden, voelden ze wel anders dan normaal, maar de link met seksuele opwinding had ik tot vandaag niet of nauwelijks gelegd. Hij echter, HIJ! Ik denk dat hij me met gemak klaar kan laten komen door alleen maar met mijn tepeltjes te spelen. Maar dat geluk gunt hij me kennelijk niet. Telkens bouwt hij een gevoel in mij op, en als ik dan denk dat ik bijna klaar ga komen, verdwijnen zijn vingers weer. Als vlinders. Heel langzaam, en elke keer langzamer, ebt het gevoel weg. HIJ FRUSTREERT ME!
Hij: Het wordt tijd voor het serieuzere werk. Ze is hier niet voor mijn of haar plezier, maar om te leren om gedisciplineerd te studeren. Het lijkt mij goed om haar eerst de regels uit te leggen en haar dan voor de stafpunten te laten betalen. ‘Lara!’
Zij: ‘Ja?’
Hij: ‘Dat is een strafpunt erbij. Hebben je ouders je niet geleerd om met twee woorden te spreken?’
Zij: ‘Ja Meester. Het spijt me, Meester.’
Hij: ‘Luister! Je krijgt zo een proefexamen voor het vak dat je hebt moeten bestuderen. Het zijn vijftig multiplechoicevragen. Elk fout antwoord levert je een strafpunt op. Elke vraag waarbij je geen antwoord invult, levert je twee strafpunten op. Is het tot zover duidelijk?’
Zij: ‘Ja’ en, na een korte pauze, ‘Ja Meester!’
Hij: ‘Je hebt nu drie strafpunten. Die gaan we eerst verzilveren. Dan weet je hoe het werkt. Daarna kun je weggaan, maar dan wil ik nooit meer iets van je zien of horen. Of je kunt blijven. Maar dan moet je steeds je strafpunten verzilveren. En ik zal ervoor zorgen dat je vaak de kans krijgt, om strafpunten te verdienen. Is dat duidelijk?’
Zij: ‘Ja Meester.’ Ik word bij mijn halsband vastgepakt en door de opening in de boekenkast naar achteren gebracht. Daar wordt ik geplaatst tegenover een klein tafeltje. Daarop liggen twee dobbelstenen, en, bij op het tafelblad geschreven nummers, een liniaal, een bamboestaak, een riem, een draadlus aan handvat, een spaan en een pollepel.
Hij: ‘Ik heb hier twee dobbelstenen, een rode en een blauwe. De blauwe bepaalt het strafinstrument. Daarom liggen die elk bij een nummer. De rode bepaalt het lichaamsdeel waarop ik de slag zal plaatsen. In alfabetische volgorde: 1 billen; 2 borsten; 3 dijen; 4 klit; 5 rug; 6 voetzolen. Dat moet je echter ruim zien. Ik beschouw dat als inspiratie, niet als verplichting. Kijk niet gek op, als een slag op je billen op je bovenbenen komt of een slag op je borsten op je buik. Je hebt nu drie strafpunten. Dat betekent drie keer gooien met elke dobbelsteen. We noteren de slagen. Dan bepaal ik de lichaamshouding die je aan moet nemen, de volgorde van de lichaamsdelen en de instrumenten. Heb je het spel begrepen?’
Zij: Ik heb het spel nu maar al te goed begrepen. De eerste drie strafpunten vielen al fors tegen. Ik gooide met de rode twee keer een drie en één keer een twee. Twee keer de riem en één keer de bamboestaak. Met de blauwe een 1, een 4 en een 6. Vooral de 4 beviel me niet, maar had ik een keus? De Meester liet me op mijn rug plaatsnemen op een laag bankje. Met mijn knieën naast mijn hoofd, mijn armen om mijn benen geslagen, wachtte ik de eerste klap af. De Meester koos de bamboestaak. Die kwam met een zwiepend geluid en een luide knal op mijn rechter bil terecht. De pijn vlamde door mijn lijf en onwillekeurig schoten mijn handen naar mijn bil. Zo verprutste ik mijn houding. Ik kreeg te horen dat de klap daarom niet meetelde. Ik moest al mijn moed bijeenzamelen, om de houding weer aan te nemen. Ik kneep mijn ogen dicht. Weer die zwiep, weer die knal, en nu een bijna niet te dragen pijn in mijn linker bil. De tranen schoten in mijn ogen en ik gaf een luide kreet. Maar mijn houding hield ik vol. Met moeite, maar toch! Daarna koos de Meester mijn linker voet, die net als de rechter boven mijn hoofd omhoog stak. Ik was dankbaar voor het feit, dat ik veel op blote voeten loop. Mijn voetzolen zijn daardoor wel wat gewend. Desondanks. Ook deze klap was nauwelijks te verdragen.
De Meester liet me even ontspannen, languit liggen, met mijn benen gestrekt. Die pauze had ik nodig. Meer dan nodig. Ik was bijna op het punt gekomen om op te staan, mijn kleren aan te trekken, en naar huis te gaan. Kwashi had wel wat verteld (het spel had de Meester me niet uit hoeven leggen), maar dat het zo moeilijk was om het te doorstaan, had ik niet kunnen voorspellen. De gedachte aan Kwashi, haar schoolresultaten, en haar stralen van geluk, gaf de doorslag. Ik vroeg me wel af, hoe het nu zat met de seksuele opwinding, waar ik ook naar had uitgekeken en waar Kwashi ook zo hoog van had opgegeven. Als er iets was, dat ik niet voelde, dan was het dat wel. Ik voelde alleen maar pijn. Vooral de pijn in mijn billen ebde maar langzaam weg. Dat moeten twee vuurrode strepen zijn, dacht ik. Misschien is mijn huid daar wel kapot.
Na een minuut of vijf, moest ik mijn benen weer optrekken. Nu niet tot naast mijn hoofd, maar wijd gespreid. ‘Vinger jezelf!’, gebood de Meester. Daar was ik niet voor in de stemming, maar aarzelend voldeed ik wel aan zijn gebod. Hij legde een handdoek over mijn hoofd, zodat het zicht me werd ontnomen. Daarna voelde ik hem met mijn tepels spelen. Afwisselend zacht, als een vlinder, en hard. Ondanks de pijn voelde ik me langzaam geiler worden. Ik voelde me nat worden ook, en mijn vingers begonnen soppende geluiden te maken. De gedachte dat de Meester naar me keek, wond me daarbij extra op. Ik deed iets, wat ik nog nooit had gedaan. Mezelf in het bijzijn van iemand anders bevredigen. Vriendjes hadden me daar wel eens toe uitgedaagd, maar ik had dat altijd geweigerd.
Mijn ademhaling versnelde en ik voelde rillingen door mijn buik en door mijn benen gaan. Ik kwam bijna. Ik vertraagde, om het gevoel te rekken. Thuis kon ik zo wel meer dan een uur met mezelf spelen, door steeds te vertragen of soms zelfs te stoppen. Een lang uitgesteld orgasme is het beste wat je kunt krijgen.
De Meester pakt mijn handen vast en legt ze naast mijn lijf. Mijn kut smeekt om mijn vingers. Uit bewegingen die ik voel, maak ik op, dat de Meester schrijlings over me heen gaat staan. De handdoek voorkomt, dat ik tegen zijn kruis aan moet kijken. Had hij daar van tevoren over nagedacht? Waarschijnlijk wel. Hij lijkt aan alles gedacht te hebben. Mijn opengesperde kut koelt langzaam af. Letterlijk en figuurlijk. Letterlijk omdat hij kletsnat is en figuurlijk omdat de opwinding die ik voelde plaats maakt voor begeerte. Hoe lang lig ik al zo, met mijn benen wijd opengesperd, terwijl de Meester over mij heen staat. Vijf minuten? Een kwartier? Ik ben alle besef van tijd kwijt. Dan, ineens, out of the blue, een zwiepend geluid, een knal, en een letterlijk misselijkmakende pijn in mijn kut. Ik vloek, hardop, en niet één keer maar in een hele reeks. Ik huil ook, met grote uithalen en veel tranen. Er verandert niets aan onze houdingen, al had ik mijn knieën onwillekeurig wel naar elkaar gebracht. Ze worden door de Meester weer op hun plek gebracht. Telt deze slag niet? Moet hij over? Zo lig ik, mijn benen gespreid, in angstige afwachting. Ik kan zo’n slag niet nog een keer verdragen.
Ik heb zo minstens vijf minuten met mijn benen wijd onder de Meester gelegen. Daarna volgde een bijna liefdevol tikje met de riem op mijn kut. Ja, ik incasseerde een strafpunt, maar de Meester besloot om hem slechts symbolisch uit te delen. Ik voel me dankbaar.
Dan staat hij op. Hij haalt de handdoek weg en gebruikt hem om mijn tranen te drogen. Hoe liefdevol is hij ineens. Hij helpt me overeind en knuffelt me. Ik ben als was in zijn handen. Dan voel ik zijn vingers tussen mijn benen door naar mijn kutje gaan. Heel zachtjes masseert hij me, tussen mijn schaamlippen. Mijn klitje wordt zo nu en dan, vederzacht geraakt. Eerst voel ik alleen maar hoe pijnlijk mijn kutje is. Maar langzaam maakt dat gevoel plaats voor opwinding. Waar heeft die vent leren vingeren? Hij is er een meester in. Hij doet het haast beter, dan ik dat zelf zou kunnen. Dan kom ik, hijgend en steunend klaar. Ik ben nooit luidruchtig als ik klaar kom. Ik heb geluid altijd onderdrukt. Dat moet een gewoonte zijn uit mijn jeugd. Toen deelde ik een slaapkamer met mijn jongere zusje. Ik vingerde vanaf mijn tiende ongeveer elke avond. Maar altijd in stilte, met mijn gezicht in mijn kussen gedrukt als ik klaar kwam. Nu hijg en kreun ik, luid! En het is dat de Meester mij stevig vast houdt, want anders was ik door mijn benen gezakt. En hij blijft mij vasthouden. Ook als zijn vingers, die hij op mijn klit had laten rusten, langzaam terug trekt. Ik sta vastgeklemd in zijn omhelzing, en kom langzaam, heel langzaam weer tot mezelf.
‘Kom’, zegt hij, ‘je gaat nu je proefexamen maken. Vijftig vragen. Je krijgt twee uur de tijd.’ Hij leidt me terug naar de tafel in zijn studeerkamer. Dan pakt hij een envelop en legt de inhoud ervan voor me neer. Ook geeft hij me een potlood, een gummetje en een balpen. Ik buig me over de vragen. Het echte werk is nu begonnen.
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?