| Gepost op zondag 13 september 2015 - 09:09 pm: | 
|
|
Sessie 2
Maandag 30 maart
Onze tweede ontmoeting was erg kort erna. Om precies te zien, 3 dagen later. Maandagavond zouden we elkaar weer treffen. Het verschil met vorige keer was dat ik in ieder geval al bekend was met jou, met de omgeving en met de procedure. Dit zorgde ervoor dat ik er nog meer zin in had. Ondanks dat het als straf geldt, haal ik ontzettend veel voldoening en energie uit onze sessies. En dat vind ik aan de ene kant een rustgevend gevoel, en aan de andere kant een moeilijk gevoel. Want hoe kan het nou dat dit bij mij past, een doodnormale 22-jarige studente met een druk en leuk leven, goede vrienden, en een prima baan.
Ik besluit er in ieder geval maar gewoon in mee te gaan. Ik legde mijn outfit en mijn strafboekje klaar, en sliep nog even een half uurtje van tevoren. Ik had een pittige dag op stage gehad en wilde genoeg energie hebben om de avond door te komen.
Nog een verschil met vorige keer is dat ik precies weet wat ik kan verwachten. De straf die ik krijg staat letterlijk op papier. 40 slagen met de hand over de knie, 15 slagen met de rijzweep, 20 met de strap en 50 met de houten paddle. Die met de houten paddle waren er oorspronkelijk 30, maar doordat ik vergat het bericht 2 uur van tevoren te sturen, werden het er 50. Daar baalde ik ontzettend van, want ik was het oprecht vergeten. Toen ik in de trein stapte en ik je vroeg of het nog te reduceren viel, kreeg ik terug: ‘Streep die 20 maar door. Ik heb een leukere straf bedacht, waarin jij zelf in de hand hebt hoeveel klappen het worden.’
Dit klonk al een stuk interessanter, dus kraste ik de straf door. Dit deed ik zo onopvallend en snel mogelijk, want het voelt nog steeds raar om het strafboekje in de trein te openen.
Weer hetzelfde adrenalinegevoel in de trein wat ik de vorige keer ervoer. Eigenlijk begint zo’n sessie voor mij in de trein al, omdat je er volledig in zit met je hoofd.
Toen we de afspraak maakten, had ik aangegeven dat het allemaal best een tandje harder mocht. Dat zei ik toen wel heel stoer, maar het was wel waar. Voor mijn gevoel zou de straf echt beter doordringen als ik er meer pijn aan over hield. Je had gezegd dat we daar wel een stap in zouden maken vandaag, dus ik had er alle vertrouwen in.
Op het station weer die hartkloppingen. Ik kon in ieder geval wat meer ontspannen lopen, want ik had een broek en ondergoed aan. Mijn enige opdracht was een skinny jeans, rode lippen en een hipster als ondergoed.
Eenmaal in de auto gaat het over tv-programma’s. En eigenlijk moet ik een beetje lachen om de situatie. We hebben nu een heel gezellig oppervlakkig gesprek, en straks zit ik weer in strafpositie 4 op de bank om een pak slaag te incasseren. De situatie is allemaal wat minder bizar dan de vorige keer gelukkig, en ik voel me goed ontspannen nu.
We rijden de garage weer in, parkeren en lopen naar boven. De ruimte is nu bekend voor me, en ik kijk weer naar buiten. Ik vraag me af of het niet nu juist nog makkelijker is om naar binnen te kijken, omdat hier licht schijnt en het buiten donker is…
Jij zegt dat de gordijnen het zicht vast goed genoeg belemmeren, en je schenkt weer een glas water in. Je zet ook het kacheltje aan dat naast de bank staat, want je cv-ketel is nog steeds stuk. Nadat we nog heel kort kletsten (ik zou echt niet meer weten waarover) vraag je om mijn schoenen uit te doen. Na dit te hebben gedaan overhoor je een aantal strafposities. Ik wist er eentje niet. Ook vroeg je me naar strafpositie 7, en ik was er heilig van overtuigd dat dat degene was waarbij ik mijn enkels moest pakken. Ik had het helaas dus niet zo goed onthouden, want 7 bestond niet eens. Heel flauw. Toen ik overeind wilde komen, zei je dat ik deze positie wel gewoon aan moest houden. Na een tijdje mocht ik mijn strafboekje pakken en aan je geven. Ik wachtte in positie 1 totdat je klaar was met lezen. Je pakte me bij m’n nek en beveelde me m’n broek uit te trekken. Met trillende handen stond ik dat te doen. Je denkt dat je zenuwen een tweede keer wel meevallen, maar als je aan je riem staat te prutsen en je strakke boek van je benen wil trekken terwijl er iemand naar je kijkt, krijg je het toch wel erg warm.
Ik had een beetje naar mijn lijst gekeken. We zouden gok ik gaan starten met de 40 slagen over de knie. Je vroeg me eerst te knielen bij de bank en toen je eenmaal zat moest ik inderdaad over je knie komen liggen. Het is een comfortabele positie, maar ik blijf het irritant vinden dat ik niks kan zien terwijl mijn billen kwetsbaar omhoog steken. Ik wacht in spanning af, en de eerste klap volgt snel. Je slaat nog niet hard, maar ik weet ook best dat dit alleen de warming up is. Je slaat een stuk of 6 keer op dezelfde plek, en dat voelt al wel best gemeen. Je trekt mijn broekje strak en slaat nog even door. Op dit moment is mijn hoofd vrij leeg. Ik probeer me te concentreren op het ritme van je klappen. Die is moeilijk te ontdekken, maar ik blijf me erop focussen. Je onderbreekt mijn gedachtes door me te vertellen dat we gaan beginnen met de 40 klappen, die ik heb verdiend omdat ik lessen had gemist. Ik moet ze meetellen van je, en je trekt mijn slipje omlaag. Ik hield mijn adem in, want dit was voor het eerst dat iemand mijn slipje naar beneden trok terwijl ik over de knie lag. Een vernederend, maar ook lekker gevoel.
De eerste 10 gingen me goed af, maar je sloeg wel echt veel harder dan eerst. Bij 20 was ik al aan het zuchten en steunen. Bij de 30 werd ik bang. Shit, dit valt me ontzettend tegen, wat een pijn! En we zijn letterlijk pas net begonnen. De angst overvalt me een beetje. Ik denk veel verder dan zou moeten. Straks trek ik het echt niet, en moet ik huilen. Of schop ik een scene. Of ik kan nooit meer zitten. Er gaat heel veel onzin door mijn hoofd.
Als je de 40 erop zitten, kom ik een beetje tot mezelf. Ik moet echt meer ontspannen, me niet zo druk maken. Ik heb dit verdiend, en ik heb het maar te ondergaan. Maar tegelijkertijd wil ik me niet laten kennen.
Ik sta op en mijn slipje is naar beneden gevallen. Je brengt me weer mee naar de tafel, en ik moet voorover buigen. De rijzweep krijg ik omdat ik 15 minuten te laat was bij een les.
Ik krijg eerst uiteraard wat testende tikken. De warming up en de 40 slagen hebben al goed zijn werk gedaan, want de zweep doet ook flink zweer. Na een paar gilletjes en trappen met mijn voeten zit die er ook op.
Ik word nu echt leeg in mijn hoofd. Ik ben alleen nog maar bezig met de pijn en met wat er komen gaat. En vooral: hoe ga ik dit volhouden?
Ik kan het me niet goed herinneren, maar eerst komt de strap. Die vond ik de vorige keer al zo vreselijk, en ook nu zie ik er al helemaal tegenop. En ik had gelijk, hij deed goed zeer. Je raakt een aantal venijnige plekken, en ik moet echt kreunen. Je vraagt tussendoor een paar keer ‘Op hoeveel zitten we?’ en ik gok nog een paar keer goed ook. Ik moet er van de spanning een beetje van lachen.
De 30 met de houten paddle moet ik weer hardop tellen. Of ik moet je voor elke slag bedanken. Ik weet echt niet meer wat wat nou is. Door de roes waar ik in zit loopt alles door elkaar.
Ik ben me niet meer bewust van mijn omgeving, ik ben me van niks meer bewust. Alleen van mezelf, van jou en van de pijn.
Ik word erna tegen de muur gezet. Ik heb veel moeite om niet te wrijven, en ik probeer mijn ademhaling te controleren, want die is erg zwaar. Ik weet niet waarom, maar ik keek over mijn schouder om te zien waar je mee bezig was. Mijn nieuwsgierigheid won het even van mijn verstand. Je was geloof ik in mijn boekje aan het kijken, of aan het schrijven. Je keek op, en ik draaide me razendsnel weer om. Maar ik had alweer 6 slagen met de houten paddle te pakken. En ik voelde me ontzettend stom, want deze had ik zo makkelijk kunnen voorkomen.
En ineens als ik tegen de muur sta, voel ik de spanning stijgen. Ook tussen ons. Je komt op me af gelopen. De straf die ik nu ga krijgen is nog onbekend.
Je vertelt me met zoveel kalmte in je stem (hoe doe je dat toch) dat ik mijn bericht vergeten was te sturen. Je vroeg me of ik nog wist wat dat bericht was. Ja, natuurlijk wist ik dat nog wel. Maar nu moest ik het hardop zeggen, en het voelt zo kleinerend en onderdanig dat ik het niet uit wil spreken. Maar ik moet. Ik zeg het met een rode kop: Meneer, dit meisje heeft behoefte aan rode billen.
Je vertelt me dat je een aantal regels in mijn schrift hebt genummerd. Ik ga de zin 25 keer opschrijven en terwijl ik dat doe krijg ik er met de zweep van langs, net zolang tot ik klaar ben. Als er een zin niet leesbaar is, krijg ik daar nog eens 10 extra met de strap op.
Ik verstijf echt volledig, en ik voel je hand bij m’n middel. Ik word weer in m’n nek meegenomen naar de tafel, en mag eroverheen buigen. Daar ligt mijn schrift en een pen. Ik wil hem pakken en beginnen maar je houdt me direct tegen. Pas als ik mijn eerste klap krijg, mag ik starten. Ik word nog even goed in positie gezet, benen uit elkaar, billen naar achter.
Je pakt de flogger. Ik kijk nog eens in mijn schrift, en zie 19 nummers staan. Wat een raar aantal, denk ik nog. Maar ik voel de zweep al tegen mijn billen dus dat is mijn startsein.
Er gaat een knop in me om. Ik kan dit, ik hou dit vol. Ik laat me niet kennen. Sla maar zo hard je kan, ik breek niet. En ik begin te schrijven. Aan het begin nog rustig, maar de pijn voelt zo venijnig dat ik veel sneller ga schrijven.
Het enige wat ik zie is mijn schrift, alles om me heen lijkt zo ver weg. Er lijkt een heel hard zoemend geluid in mijn hoofd te zitten, maar ik kan alleen maar schrijven.
De pijn van de flogger wordt minder. Al mijn aandacht gaat naar het schrijven. En als ik bij 19 ben, knal ik mijn pen neer.
Je corrigeert me, want ik was nog lang niet klaar… En shit, inderdaad, er stonden er nog 6 op de volgende pagina. Daar had ik geen seconde aan gedacht. Ik zuchtte diep en ging door, de flogger knalde nog 6 regels lang door. Daarna was ik echt klaar.
En ik slaakte echt een zucht van verlichting. Zo, het zit erop. Want, no way dat er een zin onleesbaar is. Mijn handschrift is hartstikke mooi, ook als ik snel schrijf. Je kijkt het na, en ik wacht af. Je grapt nog dat hij deze opdracht natuurlijk niet aan een pabo student moest geven, en ik moest zelf ook lachen.
Helaas werd mijn werk niet volledig goedgekeurd, en ik snapte er niks van. Ik kon me niet voorstellen dat er een zin was die niet te lezen was!
Ik wilde protesteren, maar wist dat dat niet echt het moment was. Dan maar na de sessie.
Ik moest weer over de tafel en ik kreeg er nog 30. Ik zette mijn tanden op elkaar. Ook nu ging ik niet toegeven. Die 30 ging ik nog uitzitten, zonder tranen. Ik ging in zo’n ontzettende overlevingsstand, en ondanks mijn gekreun en gepiep zaten de 30 er snel op.
Ik moest direct naar dat krukje en werd weer op mijn knieën tegen de muur gezet.
Ik ging ervanuit dat het weer 10 minuten waren. Ik was buiten adem, volledig van de wereld eigenlijk. Ik kon niet goed bevatten wat er allemaal was gebeurd. En echt, mijn billen deden zo’n pijn. Ik kon niet stil zitten.
Je vroeg me of ik wat geleerd had. De vraag kwam wel aan, maar ik kon niks zeggen. Ik kon niks bedenken. Mijn hoofd was blanco. Ik dacht na uit alle macht, maar er kwam een tijdje niks. Ik moest zo diep graven. Ik snapte er niks van, waarom weet ik ineens niks meer?
Nog steeds wiebelend op het krukje riep je me er na een paar minuten al vanaf. Ik kreeg weer een knuffel en we waren klaar. Het is ontzettend fijn om je dan even vast te houden want het is toch een kleine troost. Ik mag me weer aankleden en we gaan op de bank zitten.
Bij het napraten kwam al snel de strafregel-opdracht omhoog. Ik vond het echt flauw, want je had duidelijk gezegd dat ‘als er een zin niet leesbaar was, ik extra kreeg.’ Achteraf bleek dat als er een woord niet leesbaar was, dit al voor extra straf zorgde. Nou goed, ik heb het prima doorstaan dus ik vond het nu niet erg. Maar iets specifieker in je woordkeus mag dus wel…
Nadat ik weer echt goed geland was, we wat hadden gedronken en alles op een rijtje hadden gezet, zocht ik op wanneer mijn trein zou gaan. En ik vond het zo jammer dat het weer voorbij was. Je gaat zo op in het moment, het is voor mij echt ultiem genieten. Op een hele gekke manier. Sommige mensen lopen een marathon voor een adrenalinekick, ik laat me slaan. En ik heb er na deze sessie al meer vrede mee.
In de auto zit ik wat ongemakkelijk want het prikt aardig. Je vraagt hoe het komt dat ik verder niks met BDSM heb maar wel met spanking. Tja, ik weet zelf ook geen antwoord op die vraag. Billenkoek is iets wat al heel lang in me zit, en wat bij me past. Maar vastbinden, verkleedpartijen, speeltjes en dergelijke zijn niks voor mij.
Daar hebben we het geloof ik nog een tijdje over, en we kwamen aan op het station. We nemen afscheid, en zonder dat we het wisten was dit voorlopig het laatste afscheid in een paar maanden.
Ik wachtte op de trein en staarde wat voor me uit. Hoofd nog altijd een beetje leeg. Maar ik had steeds meer de bevestiging dat dit is wat ik wilde, en wat ik nodig had.
Op de fiets naar huis regende het en zat ik ook nog eens met zere billen op mijn zadel. Eenmaal thuis was ik ook doodop, en viel ik op mijn buik in slaap.
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?