Trouble in paradise 
Met de billen bloot op een tropisch eiland: Deel III
Het is pikdonker. Ze ziet nauwelijks een hand voor ogen. Ondanks dat het broeierig warm is trilt haar lichaam van top tot teen. Waar in hemelsnaam is ze beland? Met haperende bewegingen haalt ze haar telefoon uit de tas. Ze schijnt het zwakke lichtje van de oude Nokia in het rond. Niets. Niets dan kale, droge leegte. Op een balkende ezel in de verte na is het muisstil. De auto was al zo ver het binnenland ingereden toen ze haar achterlieten. Hoe lang hadden ze toen al gereden? Ze was alle besef van tijd kwijtgeraakt. Ze kijkt op haar telefoon. Half twee. Nog maar acht procent batterij. Geen bereik ook. Fuck...
Mijn god, hoe heeft ze zo stom kunnen zijn? Zó ontzettend stom en naïef! Haar grote mond, haar gekrenkte ego en die domme, kinderachtige opstandigheid brachten haar hier. Ze proeft bloed. Is ze geslagen? Zouden ze nog terugkomen? Nee, ze kan hier niet blijven zitten. Met moeite komt ze overeind. Ze moet in beweging komen.
*
Rob parkeert de Jeep voor de ingang van de beachclub. Er is beduidend meer parkeergelegenheid dan toen hij vertrok. Veel mensen zijn al naar huis. Op vrijdag wordt de bar grotendeels bezocht door personeel van de gemeentelijke instanties op het eiland. Een netwerkborrel voor bobo's en ambtenaren, zoals Lisa altijd wat minachtend zegt, en die gaan vroeg naar huis om baan te maken voor de echte feestbeesten. Hij kan altijd hartelijk lachen om haar analyse. Ze heeft ook wel een beetje gelijk. Terwijl er aan de bar 'genetwerkt en vergaderd' wordt, voegt zij zich liever op de dansvloer. Daar gebeurt het.
Hij speurt de bar en de dansvloer af, maar ziet haar niet. De band speelt nog steeds, het is nog druk, dus ze zal wel ergens zijn. Rob bestelt een biertje bij de barman en voegt zich bij twee vrienden aan één van de sta-tafels.
"Rob, waar zit jij met je hoofd joh?" Zijn vriend port hem tegen zijn schouder.
Rob schrikt op uit zijn gedachten. Hij heeft zijn aandacht niet bij het gesprek kunnen houden. Nou ging het ook nergens over, maar toch...
"Pfff, sorry, moe, gewoon moe. Ik moet het maar niet te laat maken vanavond."
De waarheid is dat hij gewoon zijn dag niet heeft. Sinds Lisa op het eiland is heeft zijn leven weer kleur gekregen. Sinds Lisa in zijn leven is hebben haar billen trouwens ook meer kleur gekregen. Hij lacht even heimelijk om zijn flauwe gedachtegrapje. Maar het is waar. Ze hebben elkaar gevonden. Zij liet hem toe, als een autoriteit in haar leven op dit eiland die haar behoedt voor... Tja, voor wat eigenlijk? Vooral voor zichzelf, vermoedt hij. Hij beschermt haar, waakt over haar, disciplineert en straft haar. Ze vaart er goed bij. Sterker, ze heeft het nodig. Over twee weken gaat ze weer naar huis. Terug naar Nederland. En hoewel hij dat natuurlijk al die tijd al wist, doet het verdomd zeer. Niet alleen hem, maar haar ook. Ze is aan hem gehecht geraakt, dat voelt hij. Het is zijn verantwoordelijkheid om nu de gepaste afstand te bewaren. Misschien doet hij daarom af en toe wat afstandelijk tegen haar. Koud, misschien wel. Dat is voor haar eigen bestwil. Maar tegelijkertijd ook voor de zijne, want hij wil meer. Veel meer van haar, veel meer met haar. Hij wil haar.
Nog steeds geen spoor van Lisa. Zou ze naar huis gegaan zijn, tegen zijn duidelijke opdracht in? Hij was erg streng voor haar geweest. Was hij té streng geweest? Heeft hij iets over het hoofd gezien?
*
Ze was zelf ingestapt. Eén van de jongens kende ze vaag. Ze had er niet echt bij nagedacht. Toen Rob eenmaal was vertrokken wilde ze het liefst ook naar huis, boos als ze was. “Jij gaat nergens heen tot ik terug ben, jongedame - ik breng je vanavond eigenhandig thuis”, had hij tegen haar gezegd. Wat dacht hij wel niet? Dat hij haar vader was, en zij een klein kind? Haar eerst de hele avond negeren omdat-ie moest netwerken en vergaderen met zijn bobo-vriendjes, haar ondertussen wel als een havik in de gaten houden en dan doodleuk bepalen wanneer en hoe zij weg zou gaan! En dan zelf wel even op en neer naar huis rijden voor wist-zij-veel-wat. Pfff. Lul! Eikel!
Fuck...
Ze mist hem. Wat zou ze er veel voor over hebben om hem nu hier te hebben... Om de koplampen van zijn auto te zien verschijnen...
*
“Nog drie biertjes, Rob?” De barman houdt het eerste glas al onder de tap.
“Nee, nee, dank je, Leon. Zeg, heb jij Lisa gezien?”
“Lisa?” Leon spreekt haar naam met een geamuseerd gezicht uit. “Ze is vertrokken, samen met een stel gasten. Ze gingen nog naar één of ander feestje in het centrum ofzo.”
"Een feestje?" Rob is alert nu. Hij weet niets van een feestje in het centrum.
“Ja, dat zei ze. Ze deed raar ook...”
“Raar?”
“Ja! Het leek alsof ze geïrriteerd was. Ze wilde gewoon weg, leek haast te hebben.”
Shit. Dus toch.
“Wie waren die gasten, Leon?”
De barman lacht om het bezorgde gezicht van Rob. "Maak je niet zo druk, vriend. Ze is een grote meid hoor. Het waren trouwens die jongens van dat nieuwe autoverhuurbedrijf, als je het per se wilt weten.”
Rob verbleekt. Die jongens van het autoverhuurbedrijf zijn oud-leerlingen van hem. Gregor en Eddy. Allebei het foute pad gekozen. Dit was geen goede zaak. Helemaal geen goede zaak.
*
Ja, ze was zelf ingestapt toen Gregor voorstelde om naar het centrum te rijden om het staartje van het feestje in Joe's mee te pikken. Het kwam ook goed uit, want vandaar kon ze zelf naar huis lopen. Rob bekeek het maar. Dat zou hem leren. Ze zou nog één drankje drinken, hen bedanken voor de lift en dan opstappen.
Ze probeert de gebeurtenissen van de avond en nacht voor de geest te halen. Beelden komen één voor één boven drijven. Gregor was niet rechtstreeks naar het centrum gereden, zoals ze verwacht had. Even een vriend ophalen, zei hij. Er was geen belletje gaan rinkelen. Mensen ophalen, omrijden en het doorlopende wijzigen van plannen, dat was gebruikelijk op het eiland. Ze was er met haar gedachten ook niet helemaal bij geweest. Of is ze altijd zo naïef? Heeft ze dan zo weinig mensenkennis?
Met de derde man aan boord zouden ze naar het centrum gaan, maar in plaats daarvan was Eddy het binnenland ingereden. Met absurd hoge snelheid. De auto stuiterde over de gaten in de weg. Ja, natuurlijk had ze onraad geroken, geprotesteerd ook. Ze had geroepen dat ze terug wilde, maar er werd niet naar geluisterd.
"Relaxt, dushi... Het komt goed, rustig maar", zeiden ze. "We gaan het gewoon leuk hebben."
Dat was het moment dat ze echt bang was geworden.
"Gregor, serieus, dit is niet leuk. Ik wil dat je me nu terugbrengt! NU!"
Ze vertelden haar dat ze er zo mooi uitzag, dat ze moest chillen, wat een lekkertje ze was. Toen sloeg de jongen die ze opgehaald hadden zijn arm om haar schouder. Hij liet zijn hand naar haar borst glijden. Ze had hem van zich afgeduwd, maar dat had hem alleen maar aangemoedigd.
“We willen je geen pijn doen, mami. We gaan alleen maar een beetje genieten – jeweettoch? Lekker ontspannen...”
De jongens lachten, praatten in de taal die ze niet verstond. Een hand verdween tussen haar benen terwijl de auto nog steeds met hoge snelheid door het donker raasde. Ze trok haar benen met een ruk omhoog en kwam met haar rug tegen de portier te zitten. Met alle kracht die ze in zich had schopte ze de jongen naast zich in zijn gezicht. Een schreeuw, een vloek, galmde door de auto.
“Vuile teef! Hoer!"
Ze ging nu door. Razernij had zich meester van haar gemaakt. Als een wilde kat in het nauw sloeg en schopte ze om zich heen. Ze klapte tegen de voorstoel aan toen de auto hard in de remmen ging. Met een ruk opende ze het portier en tuimelde de auto uit. Ze wilde omhoog komen, maar een voet op haar borst hield haar tegen. Drie gestalten torenden nu boven haar uit.
*
Rob is door het centrum gereden, maar de meeste horeca is gesloten. Alleen bij de pub zaten nog wat mannen aan de bar, voornamelijk personeel. Geen spoor van Lisa. Hij is langs haar huis gereden, maar ook daar was ze niet. Haar telefoon neemt ze niet op. Hij maakt zich zorgen. Echt grote zorgen. Gregor en Eddy, dat zijn de mannen die Leon bedoelde toen hij het had over de jongens van het autoverhuurbedrijf. Ze wonen allebei in een buitenwijk. Rob besluit er naar toe te rijden.
De wijk ligt net buiten het centum. De huizen zijn op dit uur allemaal donker. Op de dreigende aanwezigheid van enkele waakhonden na zijn de straten uitgestorven. Rob kent hier de weg. Jarenlang huisbezoeken afleggen bij ouders van leerlingen maakt dat hij de straten van het eiland op zijn duimpje kent. Hij rijdt naar de snackbar, de enige plek die op dit late uur nog open is. Hij stuurt de Jeep de parkeerplaats op en stapt uit. Een goede zet, zo blijkt. Gregor en Eddy staan op het terras, verwikkeld in een verhitte discussie. Gregor maakt geïrriteerde, nerveuze gebaren en Eddy staat er wat verslagen bij. Als ze Rob in het vizier krijgen staakt het gesprek. Zoals de meeste oud-leerlingen hebben ook zij nog een zeker respect voor hun oude Meester Rob.
"Goedenavond meneer." De jongens geven hem een hand. "Wat doet u hier nog zo laat? Biertje?" Gregor lacht nerveus. Het klinkt meer als gegiechel.
“Ik ben op zoek naar iemand. Ik begreep dat ze met jullie mee is gereden”, valt Rob met de deur in huis. “Lisa.”
"Lisa?" Eddy trekt een quasi-verbaasd gezicht. "Ooh dat meisje, heet zij Lisa?"
Gregor knikt naar hem. De waarschuwende blik naar zijn vriend ontgaat Rob niet.
"Ze is met ons meegereden ja, naar Joe's." De spanning is van Gregors gezicht te lezen. "Dus ja, dat dus. Waarom zoekt u haar eigenlijk? Is ze niet gewoon thuis?"
"Nee. Ze is niet teruggekomen. Ze is onvindbaar. Ik maak me zorgen."
"We hebben haar voor het laatst in Joe's gezien. Misschien is ze daarna nog ergens anders heengegaan." Eddy neemt een haal van zijn sigaret en haalt zijn schouders op. "Of mét iemand..."
De laatste woorden bezorgen Rob een steek in zijn maag. Daar had hij nog niet eens aan gedacht. De gedachte is onverteerbaar.
Dan stapt er een derde man naar buiten. Zijn gezicht staat op onweer. Zijn lip bloedt en hij houdt een zak ijs tegen de linkerkant van zijn gezicht.
*
Lopen heeft geen zin. Ze geeft het op. Ze heeft geen idee waar ze is, laat staan waar ze heen loopt. Bovendien is haar teenslipper losgeraakt toen ze achter een tak bleef hangen.
Het is inmiddels drie uur geweest. Ze is zo moe. God, want heeft ze gedaan? Waarom is ze niet in de bar gebleven? Waarom heeft ze niet gewoon naar de opdracht van Rob geluisterd?
Ze laat zich op de grond zakken en trekt haar knieën stijf tegen zich aan. Voor het eerst sinds ze op het eiland is verlangt ze naar huis. En dan laat ze haar tranen de vrije loop.
(wordt vervolgd...)
What you need is a big strong hand
To lift you to your higher ground
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?