Ze heeft veel te bieden en kan krijgen wat ze wil. Maar wil ze wel wat ze krijgt?
MARION
Ja meid, je hebt je zelf in deze situatie gemanoeuvreerd.
Jij bood je aan als poetsvrouw, toch?
Jij wilde gestraft worden, wanneer ik ontevreden was over je werkzaamheden.
Natuurlijk had je een andere wijze van straf voor ogen toen je besloot om je fantasietje samen met mij uit te voeren. Wellicht heb je niet goed opgelet toen ik je vertelde dat ik ’n stevige spanking niet uit de weg zou gaan, maar dat het veel effectiever is om je met jezelf te confronteren via mindplay en vernedering. Ik meen me te herinneren dat jij het daarmee eens was en dit is nu zo’n confrontatie.
Twee uur eerder;
Marion stapt met een lichte vertwijfeling op haar gezicht uit de auto en loopt enigszins onzeker de oprit op. Vanachter de lamellen bekijk ik haar schuchtere tred en de aarzeling om door te lopen. Dit moment is cruciaal voor het verdere verloop. Sterker nog, als ze nu toegeeft aan de neiging om hard weg te rennen, is erg geen verder verloop. Dan stokt het voor het goed en wel begonnen is.
Natuurlijk kan ik naar buiten gaan en haar overtuigen mee naar binnen te komen, maar dat is een vorm van manipuleren die in deze fase volstrekt uit den boze is. Zij zal zelf het besluit moeten nemen om aan te bellen en mij te ontmoeten, daarmee aangevend dat ze de overeengekomen spelregels accepteert. Een gouden regel, waar tot mijn spijt menig collega Dominant een loopje meeneemt.
Ik begrijp haar twijfels volkomen. De chat van enkele dagen geleden verliep al anders dan zij zich had voorgesteld. Huishoudelijk werk verrichten en middels een stevige spanking gestraft worden wanneer ik niet tevreden was, dat stond haar voor ogen. Daar had ze al zolang over gefantaseerd en tijdens het masturberen al zo vaak ingekleurd hoe dat zou gaan. Ze was niet bedacht op de mogelijkheid dat de straf ook op een andere manier uitgevoerd kon worden. Want dat huishoudelijk werk was uiteindelijk maar bijzaak, niet meer dan een excuus om die vurig verlangde spanking te ondergaan. Straffen door middel van mindplay en vernedering, het triggerde haar wel, maar ze kon zich er eigenlijk geen voorstelling van maken.
Het begon haar een klein beetje te dagen toen ze vroeg in welke outfit ze zaterdag verwacht werd. Als ze toen had geweten dat ik eigenlijk aan haar eigen inzicht wilde overlaten wat passende kleding zou zijn voor de klusjes die ze moest doen, had ze die vraag nooit gesteld.
Maar nu er zelf naar vroeg koos ik voor een outfit die perfect gebruikt kon worden voor het spel dat ik in gedachten had en dat haar zou confronteren met haar grootste onzekerheid: haar eigen lichaam.
Eindelijk belt ze aan en als ik de deur open zie ik in één oogopslag dat er niks mis is met dat lijf van haar. Dankzij de kleding die ze draagt valt er weinig te raden: een stevig,goed geconditioneerd lijf met rondingen waar die gewenst zijn in de juiste proporties. Haar 38 jaren zijn haar niet aan te zien.
Met een slepend armgebaar geef ik aan dat verwacht wordt dat ze de hal betreedt en kan ik de voordeur sluiten. Ik heb haar niet begroet of anderszins aangesproken en ze durft uit zich zelf niets te zeggen, waardoor er een voor haar ongemakkelijke stilte heerst.
Ik bekijk haar en precies zo voelt zij zich: bekeken.
Bekeken en veel te bloot in die outfit.
Ik kijk naar haar zachtroze balletschoentjes, onderdeel van de door mij gekozen kleding.
Nu ik haar zie ben ik blij dat ik geen schoenen met hoge hakken verlangd heb. Ze is groot, op deze lage zooltjes bijna net zo lang als ik. Ik kijk langs haar verder blote benen omhoog naar het donkerblauwe hockeyrokje, dat eigenlijk een maatje te klein is voor haar stevige kont en dijen. Ik til het rokje even op en tevreden constateer ik dat ze een slip aanheeft die hoog uitgesneden is, waardoor haar billen en schaamstreek deels bedekt blijven, maar haar heupen en lange benen in volle glorie te bewonderen zijn.
Mijn blik gaat verder naar boven en met een frons kijk ik naar haar shirt en neem de linkermouw tussen mijn vingers. “wat moet dit voorstellen”? De eerste woorden die vallen klinken direct boos en hard en zachtjes huivert ze, niet wetend wat te doen of te zeggen. “unne….un….een shirt, meneer” stamelt ze. “Nee kind, dat bedoel ik niet, wat is dit?”en ik geef een paar rukjes aan de mouw.
“Ik had toch duidelijk aangegeven een kanariegeel shirt zonder mouwen”
Ik zie de vertwijfeling in haar ogen, de onzekere,verwarrende blikken die het mogelijk maken dat ik haar gedachtegang op de voet kan volgen. Ja, natuurlijk is ze in de war, want ik heb helemaal niet over een mouwloos shirt gesproken. Maar nu ze hier staat op die belachelijke schoentjes en in dat vernederende korte rokje, geschrokken luisterend naar mijn boos klinkende stem, wanhopig kijkend naar mijn fronsende gezicht, nu weet ze het niet meer.
Nu is het spel begonnen. Nu ben ik aan het manipuleren, haar in verwarring aan het brengen, spelen met haar mind.
“Oww, sorry meneer, daar had ik even niet meer aan gedacht”.
Binnen in mijn ziel moet ik lachen om de ontredderde uitdrukking op haar gezicht en ik besluit haar hiervoor te belonen met een korte spanking. Haar eerste billenkoek ooit, zou er echt klaar voor zijn?
Met een nog steeds gespeelde boze intonatie draag ik haar op voorover te buigen en haar handen om d’r enkels te slaan. Ik til haar rokje op en drapeer die over haar rug, waarna ik even kan genieten van de stevige kont die door deze houding nog forser lijkt. Vijf ferme tikken met mijn linkerhand op haar billen zorgen voor haar ontgroening als spankee, maar ze geeft geen krimp. Ik laat haar even in die buiging staan zodat ze dit kan verwerken. Jammer alleen dat ik haar nu niet in de ogen kan kijken om haar gevoelens te peilen.
Als ze weer rechtop staat, haal ik uit het kastje in de hal een schaar te voorschijn en begin doodleuk de mouwen van het shirt af te knippen, tot net voorbij haar oksels. Daarna knip ik de onderkant van het shirt weg, zodat haar buik ontbloot wordt tot zo’n 5 cm boven haar navel. Tenslotte nog enkele verticale halen met de schaar waardoor de onderkant van dat korte shirt in een aantal rafelige stroken uiteenvalt.
Nu is haar outfit bijna compleet en leid ik haar de kamer binnen, waar tegen de zijmuur een grote passpiegel staat. Ik duw haar twee door mijn nichtje gemaakte pom poms in handen en plaats haar voor de spiegel. Vol ontzetting bekijkt ze haar eigen spiegelbeeld: roze balletschoentjes, blauw rokje en een kort knalgeel hemdje dat het grootste deel van haar buik bloot laat. Als ze zich thuis bij het verkleden wellicht afvroeg waar die outfit voor diende, dringt het nu tot haar door, natuurlijk geholpen door die pom poms: hier staat een cheerleader.
Met afschuw ziet ze in die grote spiegel dat haar buik een paar pondjes voller is dan ze zou willen. En ook haar heupen lijken net iets te breed. Voor mij zijn het niet meer dan kleine onvolkomenheden van dit prachtige lijf, maar voor haar genoeg om onzeker over te zijn.
Ik laat haar voor die spiegel een aantal oefeningen en bewegingen uitvoeren die moeten leiden tot een cheerleaders dansje. Springen, huppelen, een spreidstand, benen in de lucht, hurken, bukken, knielen, in- en uitstappen in een denkbeeldige line up. Alle bewegingen dienen elkaar vloeiend te volgen.
En zwaaien en schudden met die pom poms natuurlijk: langs haar dijen, vlak voor haar borsten, met gestrekte arm voor zich uit, hoog boven haar hoofd.
Ik geniet van haar dappere pogingen om tot sierlijke bewegingen te komen. Haar roodbruine kastanjehaar wappert als vanzelf mee en bij het springen ploffen haar volle borsten als in een soort vertraagde beweging naar boven en weer terug. De stroken van het hemdje hebben precies de uitwerking die ik gehoopt had. Ze zwieren onafhankelijk van elkaar mee met alle bewegingen en het resultaat is een spannende afwisseling van openbaren en verbergen van haar borsten. Het korte hemdje biedt sowieso nauwelijks bescherming en toont prominent haar blote wiegelende buik. Haar lange benen zwaaien en springen met tomeloze energie en ik besef dat deze middag voor mij nu al geslaagd is, terwijl het echte werk nog moet beginnen.
Of zij net zo geniet is maar de vraag, aangezien ze gedwongen is haar bewegingen in de spiegel te volgen. En wat ik mooi vind, is voor haar afschuwelijk: klotsende borsten, wiegelende buik, opgeheven benen, vernederende kleding, kleinerende pom poms, ze beziet het met een bloos van schaamte.
Na een minuut of tien begint ze vermoeid te raken en haar hele gezicht kleurt rood van de inspanning en gêne. Het is genoeg zo, ze mag stoppen en even uitrusten met haar billen op de vloer. Ik ga een glaasje water voor haar halen wat ze dankbaar aanneemt en leeg drinkt.
Wanneer ze weer tot rust gekomen is vertel ik wat er van haar verwacht wordt.
Ik heb vier klusjes die alle vier netjes en snel moeten worden uitgevoerd. Ja snel natuurlijk, want deze interieurverzorgster wordt per gewerkt uur betaald, en dus dient ze efficiënt en effectief te werken middels een beperking in de tijd.
Als die tijd om is ga ik haar werk controleren en beoordelen of ik tevreden ben of niet.
Bij iedere klus waar ik ontevreden over ben hoort de passende straf van het maken van een cheerleader dance, van grofweg tussen de 30 en 45 seconden. Voor de spiegel uiteraard en met één kledingstuk minder.
Ze draagt een hemdje, een rokje, een slipje en de balletschoentjes die ik gemakshalve als 1 stuk tel.
Vier onderdelen van haar outfit en 4 klusjes te doen. Als ik alle klusjes afkeur moet ze 4 keer dansen en de laatste dans volledig naakt uitvoeren.
Ze is finaal uit het veld geslagen door deze opdracht, maar ik zie op haar gezicht ook een verbeten blik, om alle klusjes snel en goed uit te voeren. Het vooruitzicht om bij falen geconfronteerd te worden met haar dansende en in haar ogen logge lijf, waarbij uiteindelijk ook de meest intieme delen onbedekt zijn, is voldoende motivatie om haar uiterste best te doen.
En om haar nog wat meer inspiratie te geven stel ik voor dat, wanneer ze alle vier karweitjes naar tevredenheid afrond, ze beloond wordt met een langdurige spanking.
De verwarring is met bakken van haar gezicht te scheppen. Toen ze drie kwartier geleden hier binnenstapte was ze vast van plan om de opgedragen werkzaamheden slordig uit te voeren opdat ze de spanking kreeg waar ze zo naar hunkerde. Maar dat idee moet ze nu loslaten en zich concentreren op het tegenovergestelde. Nu moet ze alles in het werk stellen om die klusjes juist goed en snel af te ronden, nu moet ze zorgen dat ze mij wél tevreden stemt. Een complete omkering van haar mindset .
Ik gun haar een moment voor zichzelf, zodat ze die veranderde mindset tot zich kan laten doordringen. Maar niet te lang, want anders komt ze ook uit die trance waar ze nu in zit, dat bewustzijnsniveau waarin het vanzelfsprekend is dat ik bepaal en zij volgt.
“Oké meid, klaar voor je eerste taak?”
Zonder haar antwoord af te wachten vertel ik dat ze de ramen mag gaan zemen. Zowel binnen als buiten. Ze zet grote ogen op en slaakt een kreetje van schrik als ze hoort dat ze naar buiten moet.
Zo? In die belachelijke kleding? Dat korte strokenshirt waaronder haar borsten net wel, net niet zichtbaar zijn? Waar vreemde mensen haar kunnen zien? Nee…, dat kan niet waar zijn.
Haar expressieve gezicht vertoont alle emoties, van verwarring, angst en ontzetting tot schaamte.
“Aangezien je slechts 15 minuten de tijd krijgt kun je je beperken tot 1 kant van de kamer. Dus wat kies je meid, voor of achter?”
De tranen springen haar bijna in de ogen van opluchting of blijdschap. Natuurlijk kiest ze voor de achterkant, daar blijft een openbare vernedering haar bespaard. Ze toont zich klein en dankbaar voor deze geste van mij, niet beseffend dat het nooit mijn bedoeling is geweest om haar aan de buitenwereld te tonen. Ook dit scenario heeft perfect gewerkt, het zet haar aan tot gedachten en schrikbeelden waarmee ze moet zien te dealen.
Ik druk de stopwatch in en ze gaat snel aan de slag met spons en zeem. Stiekem heb ik wel bewondering voor haar vlotte en slagvaardige wijze van werken. Ruim binnen de toegestane tijd is ze klaar en met de beste wil van de wereld kan ik haar niet op een foutje betrappen. Nergens achtergebleven strepen of natte plekken en de ruiten zijn om door een ringetje te halen.
“Netjes meid, je hebt 1 dansje weggespeeld en je hoeft je schoentjes niet uit te doen vanmiddag”.
Na de euforie over de goed verlopen taak, slaat nu de verbijstering toe.
Shit, ze dacht dat ze zelf een keuze kon maken, wanneer ze een kledingstuk zou moeten uittrekken. En de balletschoentjes zouden vanzelfsprekend haar eerste keuze zijn geweest.
Als het nu zo meteen 3 keer fout gaat, staat ze alsnog in haar nakie. Behalve dan die stomme schoentjes om haar voeten.
Ik geef haar geen tijd om hier langer over na te denken en omschrijf de tweede taak.
Ze mag zich uitleven op de afzuigkap boven het fornuis. Opnieuw 15 minuten om die te ontvetten en te laten blinken als nieuw. En ook deze keer werkt ze snel en nauwgezet.
Maar, niet nauwgezet genoeg. Want als ik na een kwartier de kap aan een nauwkeurig onderzoek onderwerp, tref ik aan de achterkant een paar minuscule vetrestjes aan. Ik confronteer haar daarmee en verslagen slaat ze haar ogen neer.
Ze beseft dat ze die spanking op haar blote buik kan schrijven en zich dient op te maken voor een cheerleaderdans. Van pure opluchting blaast ze haar adem uit als ze hoort dat ze uit haar rokje mag stappen. Na de schoentjes zou dit haar tweede keus zijn geweest, wanneer ze een kledingstuk diende uit te trekken.
Ze neemt plaats voor de spiegel en ontdoet zich haastig en weinig elegant van haar rokje. Ik ga schuin achter haar staan, waardoor ik haar bewegingen in stereo kan volgen. Haar achterlichaam in volle glorie en de voorkant in het tweedimensionale spiegelbeeld.
Even sluit ze haar ogen, haalt diep adem en dan begint ze te zwaaien met haar pom poms en te springen en te dansen voor die spiegel. Ze huppelt, springt, bukt, zwaait haar lange benen in de lucht, het is een geweldig schouwspel. Na een halve minuut is ze klaar voor de grote finale: ze springt hoog de lucht in, waarbij ze een soort split maakt met haar benen en daarna een keurige landing waarna ze bukt, op haar knieën zit en haar lijf voorover buigt, zodat ze met haar gezicht de vloer raakt, als een imitatie van de stervende zwaan. Dit ziet er uit als een houding van totale onderwerping, maar ik vraag me af of zij zich dat ook bewust is.
Vervolgens dient ze de vriezer in de garage schoon te maken. Ik heb deze vanmorgen leeggehaald en uitgezet, maar niet al het aangevroren ijs is al ontdooid. Toch moet dit geen lastig karweitje voor haar zijn en ik ga er van uit dat ze dit tot een goed einde brengt. Ze gaat voortvarend aan de slag en al snel huivert ze van de koude smeltende ijsresten die ze uit de kist tilt. Tja, ze is natuurlijk niet echt gekleed op dit karweitje. Ze stelt me niet teleur en ik keur deze taak goed. Even twinkelen haar ogen, als ze beseft dat ze nu niet hoeft te dansen en ook geen kledingstuk hoeft uit te trekken. En ze staat met lichte vrees te wachten tot ik vertel welk kledingstuk niet uit hoeft.
Maar deze keer laat ik de keuze aan haar met de vraag wat haar inzet is voor de volgende taak.
Ik laat het klinken als een gunst, maar ook nu bespeel ik haar gedachten en wordt het voor haar een duivels dilemma. Als ze kiest te spelen voor het hemdje, mag ze tenminste haar slipje aanhouden vanmiddag. Dan blijft in ieder geval haar kutje bedekt. Maar wanneer het fout gaat, staat ze zonder hemdje, en met alleen dat kleine niemendalletje om haar heupen zal ze zich heel naakt voelen.
Wanneer ze de slip als inzet kiest, dan behoudt ze haar hemdje, waardoor ze zich meer bedekt voelt, maar de dansende en zwaaiende bewegingen die ze eventueel met haar benen moet maken, zullen haar kutje volledig open en toegankelijk tonen.
Ze twijfelt over wat ze bereid is op te geven en trapt dus in de valkuil die in de gunst verborgen zat. Ze heeft zo juist gewonnen en daarmee 1 kledingstuk veilig gesteld. Dat zou haar positieve energie en zelfvertrouwen moeten geven voor de laatste taak. Maar haar focus is veranderd, ze zoekt wanhopig naar de keuze die het minst gênant is. Het brengt haar in verwarring, het zelfvertrouwen heeft plaats gemaakt voor angst om de volgende taak te verknoeien.
“nou meid, wat wordt het, je hempie of je broekie?”
Ik zie dat ze de keuze nog lang niet heeft gemaakt dus ik zal moeten forceren.
“Je kiest nu, of je kiest niet en dan gaan ze zo meteen allebei uit”.
Dat werkt. Met een vuurrood hoofd door deze onverwachte dreiging roept ze te gaan spelen om het hemdje. “He, he, was dat nou zo moeilijk?” vraag ik, terwijl ze beschaamd het hoofd afwendt.
De laatste taak is het schoonmaken van de toilet beneden. Ze krijgt daar tien minuten voor en zal haar uiterste best moeten doen om dat voor elkaar te krijgen. Door al wat ze vanmiddag al doorstaan heeft, is ze aan het eind van haar krachten, misschien nog niet eens fysiek, maar wel mentaal. En hoe ze ook poetst en boent en schuurt, het gaat haar niet lukken.
Wanhopig en volkomen van de kaart trekt ze haar hemdje uit en daar staat ze vrijwel naakt voor de spiegel. Wat is het toch een prachtige vrouw en wat zijn die borsten vol en rond en stevig nog.
Ik besluit haar de laatste dans te besparen en daar is ze heel blij mee.
Maar ze mag nog wel even voor de spiegel blijven staan in een lichte spreidstand, borst vooruit en haar handen gevouwen in haar nek. Dit is haar confrontatie met zichzelf.
PS: Daarna kreeg Marion, uiteraard, de spanking waar het haar allemaal om te doen was.
Ik zou wel gek zijn om dat buitenkansje te laten schieten.
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?