De hemel boven Louisiana  
Een grote mond opzetten, waar het al niet toe kan leiden...
Op dagen zoals vandaag voel ik me rijker dan koning en kardinaal samen. De zon gaat langzaam onder en kleurt de hemel in fel oranjerood. Flarden van wolken drijven voorbij.
De frisse avondlucht ruikt naar het groen en naar de bloesems van de magnolia’s. Deze katoenplantage is mijn lust en mijn leven geworden. Ik kocht het land in de herfst van 1724, twee jaar geleden, omdat ik een nieuwe start wilde maken.
Nu sta ik verdoken in de schaduw van de bomen, met mijn paard aan de teugel en starend naar de arbeiders die van het veld terugkeren. Vermoeide mannen en vrouwen slenteren over de weg die leidt naar het kamp waar hun hutten staan.
De werkdag zit erop. Ze verheugen zich op een warme maaltijd, op een maatje rum en een paar uren vrije tijd voor ze zich te slapen leggen. Sommige zijn slaven, andere zijn contractarbeiders uit de overvolle gevangenissen van Frankrijk. Geen geharde criminelen, maar gewoon mensen die honger leden en een misstap begingen. Voor mij zijn ze allemaal gelijk, ze werken voor mij, meer hoef ik niet te weten.
Ze lopen langs me heen zonder me op te merken. Ik hoor hoe ze met elkaar praten, over het werk of over hun kinderen, die ze zo meteen zullen weerzien. Af en toe klinkt er gelach. Iemand maakt ruzie en versnelt zijn pas. En dan zie ik een creoolse slavin, een van de nieuwelingen, zij heeft een interessant gesprek met een oude contractarbeider. Interessant omdat ikzelf het onderwerp van gesprek ben, de vrouw heeft het over mij.
“Ik zag hem één keer, toen hij me kocht,” hoor ik haar zeggen. “Drie weken geleden in de stad. Hij betaalde 740 Livres voor mij en dat na slechts één blik op me te hebben geworpen. Ik vond hem knap om te zien. Hij is flink gespierd en gedroeg zich heel zelfzeker. Hij is anders dan ik dacht.”
De contractarbeider grinnikt. Hij mist twee voortanden.
“Hoezo anders?”
“Ik verwachtte een slappeling met wufte maniertjes,” antwoordt de creoolse. “Omdat ik hoorde dat hij van adel was. Zo zijn die lui, toch?”
“Pas op wat je zegt, vrouw.” De oude contractarbeider kijkt zenuwachtig over zijn schouder. “Ik ben geen verklikker, maar ze zijn er wel. En voor je het weet, striemt de zweep van monsieur Felicien die mooie huid van je.”
“Geeft hij ons lijfstraffen?”
“Niet vaak, maar het gebeurt.”
“Toch niet voor zoiets? En daarbij, ik ben niet bang,” zegt de creoolse, die haar witte tanden bloot lacht. “Niet voor verklikkers en ook niet voor die knappe kerel of zijn zweep.”
De oude contractarbeider schudt zijn hoofd. Het is duidelijk hoe hij over haar grootspraak denkt. Mijn ogen kijken naar de creoolse vrouw die met wiegende heupen verder loopt. Haar bleke jurk sluit nauw rond haar lichaam en benadrukt de rijpe volheid van haar dijen en billen.
“Haar moeder was zwart, monsieur Felicien,” zegt mijn opzichter. Hij brengt verslag uit en vertelt me over Virginie, de creoolse slavin die ik toevallig afluisterde. En over wie ik graag meer wil weten.
“En haar vader?”
Mijn opzichter slikt even.
“Naar het schijnt een handelaar,” antwoordt hij. “Een Fransman. Hij verkocht de moeder zodra ze haar dikke buik niet meer kon verbergen.”
Daarna kom ik heel wat te weten over Virginie zelf. Ze is tweeëndertig en werkte in de haven, op een tabaksplantage en later, na de dood van haar moeder lange tijd in een wolweverij. Behalve haar moedertaal, spreekt ze ook vloeiend Frans en een mondvol Engels. Ze bleef kinderloos, niemand weet waarom ze geen kinderen kan krijgen. Sinds ze voor mij werkt, sliep ze al met drie mannen, maar met geen van hen deelt ze een hut.
“Drie mannen, zeg je?”
“Ja, monsieur Felicien,” antwoordt mijn opzichter. Er verschijnt een weifelende uitdrukking op zijn gezicht, alsof hij nog iets wil zeggen, maar niet goed weet hoe. Dan schraapt hij zijn keel.
“Gérard, hij is de laatste van de drie, een contractarbeider. Hij vertelde me iets vreemd over de vrouw.”
Ik frons vragend mijn wenkbrauwen.
“Iets vreemd? Wel? Wat dan?”
“Ze vroeg hem om haar te slaan, monsieur.”
“Te slaan?”
“Ja, monsieur. Gérard probeerde het, maar het voelde ongemakkelijk. Hij kon het niet, toch niet zoals zij het wilde. Ik geloof dat hij zich schaamt, erna heeft hij haar niet meer gesproken.”
Ik knipper met mijn oogleden. Mijn opzichter denkt dat ik geschokt ben. Hij vergist zich schromelijk. Ik bedank hem voor zijn verslag en stuur hem vriendelijk weg. Ik wil alleen zijn nu, nadenken wat ik moet doen. Mijn handen trillen en mijn hart klopt in mijn keel, zou ik werkelijk zo veel geluk hebben? Ik haal me de vrouw opnieuw voor de geest, met haar mooie volle figuur, haar sprankelende lach en die flitsende witte tanden in haar grote zinnelijke mond.
Wanneer ik de volgende dag door de velden rijd, denk ik aan Virginie. Rond de middag kom ik ‘toevallig’ langs de plek waar ze werkt. Van op de rug van mijn paard kijk ik op haar neer. Zodra zij me ziet, kijkt ze op en haar ogen worden groot van nieuwsgierigheid als ze me herkent.
“Ben jij Virginie?”
Ze knikt en fronst.
“Ja, monsieur.”
“Hier komen,” zeg ik.
Ze haalt diep adem en probeert te doen alsof het haar allemaal niet kan schelen. Daar trap ik niet in. Haar lichaamshouding verraadt haar, ze is bang. Aarzelend verlaat ze het veld. Ze betreedt het ruiterpad en komt naast mijn paard staan. Zwijgend bind ik een lang dik touw rond haar hals. De andere kant van het touw komt rond mijn zadelknop.
“Volg me, maar laat voldoende afstand,” zeg ik. “Je wilt geen schop krijgen van dit beest, geloof me.”
Het is een eind lopen tot aan mijn huis en al die tijd spreken we geen woord. Ik hoor haar achter me aan strompelen en kijk af en toe achterom. Zij kijkt naar de grond en heeft een diepe frons op haar voorhoofd. Ze loopt zich vast af te vragen waarom ik haar heb opgehaald.
Bij mijn huis gekomen, stijg ik af. Nu kijkt ze me wel aan met die karbonkels van bruine ogen van haar terwijl ik haar van het touw rond haar hals verlos. Een stalknecht verschijnt op het erf, hij neemt mijn paard van me over. Zodra hij weg is, richt ik me tot Virginie en vraag:
“Wie is je opzichter?”
“Rondou,” antwoordt ze.
“Heeft Rondou je uitgelegd welke gedragsregels je in acht moet nemen?”
Ze knikt.
“Ja, monsieur.”
“Ook de regels over seksuele gemeenschap?”
Virginie slikt. Ze krijgt een kleur en slaat haar blik neer.
“Die ook, monsieur,” fluistert ze. “Maar niemand houdt zich daaraan. Rondou zei zelf dat hij dat soort overtredingen nooit meldt.”
“Er zijn overal verklikkers,” zeg ik. “Maar jij kent geen vrees, toch? Jij speelt graag met vuur. Jij bent niet bang om je te branden.”
Ze kijkt me vol verbazing aan.
“Hoe bedoelt u, monsieur? Ik… ik begrijp niet…”
Mijn arm rijst omhoog en in neem haar kin tussen mijn duim en vingers. De grip is stevig en ik kijk Virginie recht in haar ogen.
“Je bent zelfs niet bang voor mijn zweep,” zeg ik uitdagend. “Hoe noemde je mij ook alweer? Een slappeling met wufte maniertjes? O nee, een knappe kerel, dat was het. Gespierd en zelfzeker.”
Haar ogen vliegen wijd open. Er gaat een rilling door haar lichaam. Haar eerste reactie is angst, want ze schrikt zich een ongeluk, maar dan laat ik haar kin los en ze ziet mijn plagende grijns. Ik amuseer me kostelijk en dat straalt van me af, het ontgaat ook de slimme Virginie niet.
“Kom,” zeg ik. “Volg me naar binnen.”
De hemel boven Louisiana is blauw en de zon verwarmt het erf, maar eenmaal binnen gekomen in mijn werkkamer, sluit ik de luiken voor de ramen. Voor wat ik in gedachten heb, is enige privacy geboden. Per slot van rekening baseer ik mij op geruchten. Het blijft een gok.
Virginie strijkt haar jurk glad langs haar heupen. Ze staat in het midden van mijn werkkamer, ademt zenuwachtig door haar mond en slaat me aandachtig gade. Ik kijk schaamteloos naar het bewegen van haar borsten onder de stof. En naar de rondingen van haar heupen en dijen.
“Monsieur?”
“Ja?”
“U wilt me zeker straffen? Voor het overtreden van uw gedragsregels?”
“Het zijn niet mijn gedragsregels,” zeg ik. “Het zijn die van de Kroon. Ze gelden voor iedereen en zijn er voor een reden. Wat als een Franse contractarbeider je zwanger maakt? Zijn kind zou dan eigendom zijn van een andere man, van een landgenoot.”
Ze slaat opnieuw haar blik neer, kijkt naar de grond.
“Ik neem mijn voorzorgen, monsieur,” zegt ze stilletjes.
“Dat mag ik hopen.”
Enkele tellen blijft het stil. We spreken geen van beide. Ik reik naar haar gezicht en strijk een stugge zwarte krul uit haar voorhoofd. Ze knippert met haar oogleden.
“Trek je jurk uit.”
“Monsieur?”
“Je hebt me wel verstaan,” zeg ik.
Ik zie hoe Virginie even slikt. Aarzelend tast ze naar de rij knoopjes vooraan op haar bleke jurk. Ze knoopt die los, één voor één. Haar borsten worden ontbloot, glad en bruin, met kleine, harde donkere tepels. Ik zie een glimp van haar platte buik en van het donkere vachtje daaronder. Virginie trekt de jurk uit en het kledingstuk glipt uit haar vingers.
“Laat maar liggen,” zeg ik, wanneer ze aanstalten maakt om de jurk van de grond op te rapen. “En houd je armen naast je lichaam. Zoals jij eruit ziet, je hoeft je werkelijk nergens over te schamen.”
Ze doet wat ik vraag en de uitdrukking op haar gezicht verandert. Dat komt door de manier waarop ik naar haar lichaam kijk, door de begeerte die er uit mijn ogen spreekt. Virginie realiseert zich dat ik haar mooi vind, dat ik er naar verlang om haar te bekijken en aan te raken.
“Er zijn twee mogelijkheden voor jou, Virginie,” zeg ik terwijl ik mijn blik afwend van haar zwartbehaarde kut en haar strak in de ogen kijk. “Jij kunt je me jouw woord geven dat je niet meer met contractarbeiders slaapt. Geef me je woord en dan mag je jou opnieuw aankleden en hier gewoon naar buiten wandelen. Dat is één mogelijkheid.”
Virginie trekt een wenkbrauw op.
“Zonder straf?”
Ik knik haar toe.
“En wat is de andere mogelijkheid, monsieur?”
Zwijgend open ik de lade waar ik mijn karwats in bewaar. Ik haal hem eruit en toon de karwats aan Virginie. Ze kijkt ernaar en haalt diep adem, haar borst zwelt en haar mond opent zich een beetje. Langzaam slenter ik terug naar de plek waar zij staat, in haar volledige naakte pracht en met een afwachtende, ietwat onzekere blik in haar ogen. Alsof ze niet goed weet of ze nu bang moet zijn, of niet.
“Weet je wat dit is, Virginie?”
“Een zweep, monsieur.”
“Juist,” zeg ik. “Dat is de andere mogelijkheid. Pijn, maar het soort dat gepaard gaat met genot. Als je daarvoor kiest, zal je alle andere mannen moeten afzweren, niet alleen mijn contractarbeiders.”
Er glijdt een uitdrukking van ongeloof over het gezicht van Virginie. Opeens beseft ze dat ik haar zojuist heb opgebiecht dat ik haar wil hebben. Voor mij alleen.
“Gérard… hij had me beloofd om het aan niemand te vertellen,” zegt ze. “Maar u weet ervan.”
“Ik weet ervan.”
Mijn karwats is zwart en in de acht lederen strengen zitten knoopjes. De schade die ik er mee aanricht, is afhankelijk van de kracht van mijn slagen. Maar nu gebruik ik de karwats niet om te slaan. Ik beweeg me behoedzaam om Virginie heen en laat de strengen over haar naakte rug en billen glijden. Op en neer.
“En nu weet jij dat ik ervan weet,” zeg ik tegen haar. “Je bent mijn eigendom, mijn slavin, maar in deze kwestie laat ik de beslissing aan jou, mogelijkheid één... Of mogelijkheid twee.”
Een tijd lang zegt Virginie helemaal niets. Ik kom voor haar staan en gebruik mijn karwats om er haar blote borsten mee op te tillen. Rechts. Links. Opnieuw rechts. Haar borsten wippen omhoog. Ze ademt zwaar door haar mond en haar tepels zwellen op tot twee harde knoopjes. Ik kijk haar strak aan en vraag:
“En? Wat zal het zijn?”
Haar armen komen in beweging. Ze reikt naar mijn vrije linkerhand en grijpt die met beide handen beet. Vervolgens leidt ze mijn hand tussen haar dijen. Mijn pols strijkt langs het vachtje op haar onderbuik en mijn vingers voelen de warme vochtigheid van haar zwellende schaamlippen.
“Straf me, monsieur,” fluistert ze. “Als u vindt dat ik me schaamteloos gedraag, sla me dan met uw zweep. Sla me hard en doe met mij wat u wilt…”
Mijn linkerhand rust nog altijd op haar warme vochtige kut. Verkennend betast ik er de dikke glibberige lippen en haar vlezige gevoelige clit.
“Hhhggg,” kreunt ze zachtjes. “Gesel mijn billen, monsieur. Ik ben uw slet en ik verdien het, u voelt zelf hoe geil ik ben. Als u me straft, zal ik u dankbaar zijn. Ik zal u blind gehoorzamen en u niets weigeren. Ik zal geen andere man begeren, zo lang u mij wilt hebben, zal ik uw slet zijn.”
Ik knik en stop mijn karwats tussen mijn broeksriem. Zo heb ik mijn beide handen vrij om Virginie bij haar polsen beet te pakken. Langzaam maar zeker dwing ik haar armen omhoog. Ik plaats haar beide handen in haar nek en zeg kortaf dat ze zo moet blijven staan.
“Ja, monsieur,” antwoordt ze beverig.
“Armen hoog! En als die handen niet op hun plek blijven, laat ik je straks in de ijzers slaan,” dreig ik. “Dan zal je jouw bed niet zien vannacht. Is dat begrepen?”
“Ja, monsieur.”
De eerste klap is flink hard. Pets! Zo klinkt het wanneer mijn karwats haar billen striemt. De gladde bruine huid kleurt een beetje rood en Virginie kreunt. Of het genot of pijn is, wat zij ervaart, is me nog niet geheel duidelijk, maar ik denk beide tegelijkertijd. Ik geef er haar nog vier slagen, snel achter elkaar. Opnieuw is er dat petsende geluid van leer op huid. De strengen met de knoopjes waaieren uit. Over haar onderrug en kriskras over haar mooie ronde billen. Er trekt een siddering door haar lichaam.
“Hhhggg… Ai! Auw!”
Ik stop ermee haar te slaan, maar steek mijn karwats tussen haar benen, vlak boven haar knieën. Ik oefen lichte druk uit door links en rechts tegen haar dijen te tikken.
“Spreiden,” zeg ik met hese stem.
Gehoorzaam spreidt Virginie haar benen. Ik sta achter haar en verander de karwats van hand, zodat ik mijn rechterhand vrij heb om haar over haar kletsnatte kut te aaien. Glibberig vocht bevlekt mijn vingers en al gauw duw ik er twee in haar vagina naar binnen terwijl mijn wijsvinger haar clit bespeelt.
“Hhhhhh… o, god… Oh! Mmmh,” kreunt ze.
Zonder ook maar één woord te spreken, vinger ik Virginie naar een eerste climax. Ze hapt naar adem en knijpt haar gestriemde billen samen. Haar mooie heupen schokken wanneer ze klaarkomt, maar haar armen én handen blijven netjes in positie. Ze laat die geen moment zakken, ook niet tijdens haar orgasme.
Ik veeg mijn hand af aan haar naakte rug. De karwats verhuist weer naar mijn rechterhand en even later klinkt het geluid van suizend leer. Pets! Ik sla hard. Leer op vlees. Ze slaakt een kreet.
“Auw!”
Haar mooie stevige billen knijpen zich samen. Pets! Pets! Nog meer klappen van mijn karwats striemen de gladde bruine huid van haar blote achterste.
“Ai! Auw!”
Zo ga ik nog een tijdje door, tot haar hele kont rood kleurt onder mijn klappen. Ik heb haar niet tot bloedens toe geslagen, maar dat ze flink wat pijn voelt, lijdt geen twijfel. Virginie blijft de ganse tijd trots in de houding staan. Ze kermt en haar mooie billen zijn voortdurend in beweging. En af en toe slaakt ze een gil, maar ze klaagt niet. Ze smeekt niet één keer om op te houden haar te slaan.
Ze is fantastisch.
Ondertussen heeft mijn pik zich opgericht. Hij zit gekneld onder mijn broek en voelt zo hard dat het bijna pijn doet. Ik gooi de karwats op de grond en kijk verlekkerd naar de naakte vrouw die voor me staat, die creoolse slavin met haar sterke karakter en goddelijke lichaam. Ze is een kind van drie continenten, dat van haar zwarte moeder, dat van haar blanke vader en het continent waar ze zelf in werd geboren.
“Ik wil je,” fluister ik haar toe. Mijn stem klinkt gejaagd en dringend.
“Wat moet ik doen, monsieur?”
Ik grijp haar bij haar haren beet en zeg dat ze nu haar armen mag laten zakken, wat ze ook onmiddellijk doet. Daarna kom ik naar voren terwijl ik haar hoofd naar omlaag duw.
“Voorover buigen,” zeg ik kortaf. “En benen spreiden. Laat me ertussen.”
Ook nu gehoorzaamt Virginie me zonder verpinken. Ik maak mijn broek los en ze zakt omlaag. Haastig manoeuvreer ik mijn stijve kloppende pik tussen haar wijd uit elkaar staande billen. Het kan me niet schelen dat die gestriemd en pijnlijk zijn, zodra ik diep in haar zit, begin ik als een wildeman te stoten.
“Hhhggg… Ah! Aaahhh…,” kreunt Virginie. Haar pijn duurt echter niet lang. Al na enkele tellen verandert de toon van haar kreunen. Mijn genot versmelt zich met haar genot en ze vergeet de pijn. Denk ik. Mijn handen klemmen zich rond haar heupen, ik voel de scherpe uitsteeksels van haar heupbeenderen onder mijn vingers, en ik druk me stevig tegen haar aan terwijl ik haar diep en hard neuk.
Later, in mijn aanloop naar mijn moment van ontlading, grabbel ik naar haar wiebelende borsten. Ik grijp die ferm beet en knijp erin. En het gevoel van dat tere gevoelige vlees in mijn knijpende handen verhoogt mijn genot. Ik slaak een diepe zucht en spuit. Mijn zaad stroomt nu in haar binnenste. Mocht ik Virginie zwanger maken, is het kind toch van mij, dus wat maakt het uit? Ik zou het niet wegmoffelen of verloochenen, zoals haar vader met haar heeft gedaan, al die jaren geleden. Een kind van mij krijgt mijn familienaam, zo eenvoudig is dat, wie de moeder ook moge zijn.
EINDE
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?