Een pijnlijke les in geduld en vertrouwen, want wie niet horen wil...
“Wat is er?”
“Niks!”
“Lisa, kom op nou!” Dit gaat ze toch niet menen...
Rolf pakt zijn vrouw vast en trekt haar tegen zich aan. Ze wurmt zich uit zijn greep.
“Er is niks, laat me nou maar.”
Nu haalt ze het bloed onder zijn nagels vandaan. Wat denkt ze wel, om hem zo voor het blok te willen zetten? Nota bene gisteravond nog hebben ze een lang gesprek gevoerd over verwachtingen, haar neiging om te willen regisseren, over geduld en vertrouwen. Altijd wil ze meer, vaker. Nooit is het genoeg. Als mevrouw haar zin niet krijgt gaat ze bokken.
Nu weer. Toen de film afliep was hij gaan zappen. En zij – in de verwachting dat hij haar stante pede mee naar boven zou nemen – was gaan bokken. Ze zei niets, maar haar houding spreekt boekdelen.
Er knapt iets bij hem.
“Ik ben er nu he-le-maal klaar mee!” Rolf staat op en pakt zijn vrouw hardhandig in haar nek. “Met die ontevredenheid van jou, dat ontevreden gezichtje. Mevrouw gaat hier een beetje de sfeer zitten verzieken, omdat ze niet krijgt wat ze wil. Nu ga je het krijgen ook!”
Zijn hand in haar nek dwingt haar van de bank af, de trap op, hun slaapkamer in. Hij zet haar ruw tegen de muur – ze moet haar handen gebruiken om haar evenwicht te bewaren.
“Staan blijven jij!”
Hij is woedend. Dat is wel duidelijk. Ze hoort hem op zolder de tas met spanking instrumenten pakken. Een hoop lawaai. Ze slaat haar handen voor haar gezicht. Shit. Als Rolf boos is, écht boos, dan heeft ze alle reden om bang te zijn.
Door haar vingers kijkt ze naar haar man. Die heeft er klaarblijkelijk voor gekozen om de hele tas mee naar beneden te nemen. De paniek slaat nu een beetje toe.
“Ben je boos, Rolf...?”
Hij negeert haar overbodige vraag. Uit de kledingkast pakt hij de houten haarborstel, de paddle en de tawse. Nu slaat de paniek echt toe.
Zonder een woord te zeggen pakt hij Lisa's arm en trekt haar over zijn knie. Haar broek en slipje gaan in één ruk naar beneden. Hij pint haar benen tussen de zijne en klemt haar rechterarm stevig op haar rug. Vandaag geen halve maatregelen.
Hard, zonder haar ook maar een enkele pauze te gunnen, slaat hij op haar billen. Normaliter zou ze dit kunnen incasseren, maar de wetenschap dat dit slechts een opwarmertje is maakt een spraakwaterval aan excuses en smeekbedes los.
“Rolf, het spijt me, het spijt me! ECHT!”
Hij zegt nog steeds geen woord.
“Alsjeblieft! Het gebeurt toch ook juist omdat ik zo naar je verlang?” Natuurlijk weet ze dat dit argument totaal onzinnig is en haar gedrag op geen enkele manier goedpraat.
Rolf heeft zijn rechterhand nu omgeruild voor de haarborstel. Hij spaart haar niet. Met elke klap voelt ze zijn woede.
Het is misschien beter om even helemaal niets meer te zeggen...
“Voor me zitten, op je knieën!”
Zijn stem klinkt zo boos en bars dat haar adem stokt. In haar haast om hem te gehoorzamen, belandt ze via een weinig elegante beweging op de grond. Hij pakt haar stevig bij haar kin. Zijn gezicht staat nog steeds op onweer.
“Vertel jij mij eens waarom je nu straf krijgt?”
“Omdat ik weer zat te bokken, ...te regisseren.”
Hij weet dat ze het begrijpt, maar dat is niet genoeg.
“Juist. En daar heb ik echt schoon genoeg van, Lisa. Ik zal nu heel duidelijk tegen je zijn.” Hij verstevigt de greep om haar gezicht en dwingt haar hem recht aan te kijken. “Vanaf nu straf ik je iedere keer als dat ontevreden gezichtje van je tevoorschijn komt, ongeacht hoe je billen eraan toe zijn. Precies zoals ik dat nu ook ga doen.”
Hij pauzeert even om zijn woorden op haar in te laten werken. Angstige, betraande ogen kijken hem aan.
“Geduld en vertrouwen, Lisa. Vertrouwen in mij - dat is wat ik van je verlang. En nu terug over mijn knie. Ik ben nog lang niet klaar met je.”
*
Ze staat weer tegen de muur. Twintig minuten, zolang moet ze hier blijven staan.
Over haar schouder kijkt ze in de spiegel. Haar billen zijn blauw en dieprood. Ze voelen hard en ruw. Twee witte plekken in het midden van elke bil, veroorzaakt door de haarborstel en de houten paddles. De grote mattenklopper heeft niet alleen haar billen gestriemd, maar ook haar bovenbenen. De tawse liet dieprode brede strepen achter. Het rijzweepje dat Rolf als cane gebruikt, veroorzaakte blauwe plekken op haar rechterheup.
Haar gezicht is nat van de tranen.
Het is lang geleden dat haar billen er zo aan toe waren. Het is lang geleden dat ze zo'n hard pak slaag kreeg. Ja, ze had een pak op haar billen gewild, maar niet dit. Niet zo. Ongenadig, afstandelijk, koud. Hard. Dit was straf. Rolf was boos geweest, woedend zelfs.
Ze moet hem gelijk geven. Ze gedraagt zich de laatste tijd als een katje dat doorlopend wil spelen, en dan de nagels uitslaat als dat niet gebeurt. Rolf en zij hebben het afgelopen jaar veel te verduren gehad. Nu was alles eindelijk wat genormaliseerd. Langzaamaan konden ze zich weer ontspannen. Haar billen waren de harde klappen ontwend, gingen sneller bloeden. Hij nam daar zijn verantwoordelijkheid in, trainde haar opnieuw. Hij wilde haar niet beschadigen.
“Vertrouw me”, had hij al zo vaak gezegd. “Heb geduld.”
Ze zaten hier samen in.
Maar de laatste weken giert er weer een libido door haar lijf waarmee een heel dorp in Afrika van stroom voorzien kan worden. Tijdens de film was ze tegen hem aangekropen, wilde hem verleiden. Toen hij doodleuk was gaan zappen, was ze, ...nou ja, teleurgesteld geraakt. Bozig, als een klein kind dat haar zin niet krijgt.
“Krijg je niet genoeg van me?”, had hij haar gisteravond nog gevraagd. In zijn stem had spot, nieuwsgierigheid en bezorgdheid doorgeklonken. Natuurlijk krijgt ze genoeg van hem, in elk opzicht. Ze kan zich geen betere man wensen. Maar die ongedurigheid, die onzekerheid, dat allesverzengende, onverzadigbare en continue verlangen naar seks, naar zijn onverbiddelijke rechterhand op haar billen en daarmee naar zijn tedere hardheid en dominantie waarmee hij haar van hem maakt, krijgt soms de overhand. Gisteravond nog had ze beterschap beloofd. En dat wilde ze ook, echt. Waarom is ze zo hardleers? Zo onverbeterlijk?
Geduld. Geduld en vertrouwen. Daar zit haar grote leerpunt.
*
Zoals opgedragen staat ze na twintig minuten met blote billen in de woonkamer. Ze zoekt zijn blik, maar Rolf lijkt verdiept in zijn krant.
“Het spijt me, Rolf...”
“Dat weet ik.” Hij kijkt nog steeds niet op.
Ze schuifelt wat heen en weer, weet zich geen houding te geven.
“Je mag een espresso voor me maken, liefje.”
Dankbaar met de opdracht en de liefkozing draait ze zich om en loopt naar de keuken.
Hij kijkt naar haar terwijl ze koffie zet. Ziet de glinstering in haar ogen. De glimlach die ze voor hem probeert te verbergen. Haar mooie, geteisterde kontje, waar ze ongetwijfeld nog lang last van zal houden. Ze heeft gegild en gehuild, maar het pak slaag kranig doorstaan.
Voorlopig heeft hij een lief, braaf meisje aan zijn zijde. Precies zoals hij dat wil.
Voorlopig.
What you need is a big strong hand
To lift you to your higher ground
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?